Οι εκκαθαρίσεις και οι προσχωρήσεις στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ

Η κατανομή ρόλων στα δυο στρατόπεδα Γ. Παπανδρέου - Κ. Καραμανλή

Με τις προσχωρήσεις των Ανδριανόπουλου - Μάνου και Δαμανάκη - Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ, καθώς και την προσχώρηση Παπαθεμελή, και, όπως όλα δείχνουν, Σαμαρά στη ΝΔ σχηματοποιείται καθαρά η στρατηγική του σοσιαλιμπεριαλισμού και η νέα κατανομή ρόλων για τα επόμενα χρόνια ίσως και τετραετίες.
Φαίνεται πια καθαρά ότι στη θέση της παλιάς ΝΔ και του παλιού ΠΑΣΟΚ κατασκευάζονται δύο μεγάλοι συμπληρωματικοί και εναλλασσόμενοι πόλοι πολιτικής τακτικής του σοσιαλιμπεριαλισμού, που θα αντιστοιχούν σε διαφορετικές ανάγκες της διεθνούς του πολιτικής και της πιο εσωτερικής, “ελληνικής” του πολιτικής.
Και οι δύο πόλοι θα στηρίζονται σε υπαρκτές, αυθόρμητες, εσωτερικές και πολύ πλατειές πολιτικές και κοινωνικές τάσεις της κοινωνίας όπως πάντα, αλλά ο ολιγομελής συνωμοτικός ηγετικός μηχανισμός των δύο πόλων θα οδηγεί τις αντίστοιχες τάσεις με απόλυτη ακρίβεια στον καταστροφικό δρόμο που έχει χαράξει γι’ αυτές. Αυτός ο έλεγχος πλατειών δυνάμεων από στενούς ηγετικούς μηχανισμούς απαιτεί την κατάργηση κάθε δημοκρατίας και κάθε αυτονομίας των ενδιάμεσων ηγετικών οργάνων των δύο παλιών κομμάτων. Δεν είναι δυνατόν πλέον ο πασοκικός πόλος να καθοδηγείται σε τόσο στενούς δρόμους από μια Κεντρική Επιτροπή, που κάθε τόσο εκλέγεται από ένα Συνέδριο που προσδιορίζεται με τη σειρά του από μια σειρά κλαδικές, νομαρχιακές, κοινοβουλευτικές ομάδες κλπ. Ακόμα δυσκολότερος είναι ο αντίστοιχος έλεγχος για μια πολύ λιγότερο κομματικά συγκροτημένη ΝΔ που για χρόνια ήταν ένα άθροισμα από μισοανεξάρτητους βουλευτές-κομματάρχες.

Έτσι πρέπει όλοι οι ενδιάμεσοι μηχανισμοί και όλοι οι ενδιάμεσοι πόλοι εξουσίας των δύο παλιών κομμάτων και τελικά τα ίδια τα δύο κόμματα να αντικατασταθούν από δυο στενά κεντρικά επιτελεία με δικτατορικές αρμοδιότητες. Επειδή αυτό είναι αδύνατο να περάσει με αυτήν την ανοιχτή μορφή ο μόνος δρόμος είναι να συγκεντρωθεί όλη η εξουσία στα χέρια δύο ηγετών που αρχικά θα συγκεντρώσουν την ομόφωνη αποδοχή όλων των τάσεων, υποτάσεων, ενδιάμεσων οργάνων και φραξιών, ακόμα του κάθε ενός από τους δύο πόλους, και στη συνέχεια θα νομιμοποιηθούν σαν τέτοιοι από διαδικασίες σαν αυτή που ζήσαμε με την “εκλογή” του Γ. Παπανδρέου από τις μάζες της “προοδευτικής παράταξης”.

Αυτό που ενδιαφέρει λοιπόν τους σχεδιαστές των νέων πολιτικών καταμερισμών είναι να είναι αδιάβλητα, απόλυτα αναγνωρισμένα, και απόλυτα προστατευμένα από κάθε κριτική μέσα στον δικό του πόλο ο καθένας τα πρόσωπα των δύο εντεταλμένων ηγετών, του Γ. Παπανδρέου στον ένα πόλο και του Κ. Καραμανλή στον άλλο. Αυτοί οι δύο θα ανακηρυχθούν από το καθεστώς “χαρισματικοί” και μετά δεν θα υπάρχουν πια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με τη γνωστή αποκλειστική μορφή. Θα υπάρχουν η παράταξη του Γ. Παπανδρέου και η παράταξη του Κ . Καραμανλή. Η εκλογή αυτών των δύο από τις ανοργάνωτες, ρευστές και ασύλληπτες μάζες των αντίστοιχων παρατάξεων είναι απαραίτητη για να είναι αυτοί πιο νομιμοποιημένοι από κάθε όργανο και ισχυρότεροι από κάθε κομματικό στρατό τύπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αυτό δεν έγινε ακόμα με τον Κ. Καραμανλή γιατί η ΝΔ δεν είναι ακόμα σε τέτοιο βαθμό ελεγχόμενη από τον καραμανλικό μηχανισμό, όσο το ΠΑΣΟΚ ύστερα από 20 χρόνια εκκαθαρίσεων από τον λαλιωτικό μηχανισμό. Σημειώνουμε εδώ ότι ο Λαλιώτης είναι ο αληθινός ηγέτης της ρώσικης φράξιας στο ΠΑΣΟΚ, ο οργανωτής όλων των αλλαγών, μεταμφιέσεων και εκκαθαρίσεων στο εσωτερικό του. Το να είναι κάποιος μονάρχης δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος στο σάπιο βασίλειο που διορίζει μονάρχες.

Επειδή κανείς δεν έγινε ποτέ ευχαρίστως δούλος και είναι δύσκολο να οδηγήσει κανείς τα χιλιάδες στελέχη δύο μεγάλων κομμάτων στην ακριβή τροχιά που έχουν χαράξει γι’ αυτά οι σχεδιαστές μιας υπερδύναμης και οι μετρημένοι στα δάχτυλα πράκτορές τους, οι αντιστάσεις θα είναι πελώριες. Ανοργάνωτες μεν και ασυντόνιστες, αλλά αυθόρμητες και αδιάκοπες και μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.
Η βασική δουλειά λοιπόν των δύο “χαρισματικών” θα είναι να εκκαθαρίζουν ασταμάτητα ο καθένας την παράταξή του από τους αντιρρησίες. Βεβαίως δεν μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά με ωμό τρόπο γιατί τότε θα ξεσηκώνανε όλους τους εκκαθαριζόμενους σύντομα εναντίον τους. Αυτό επιτρέπεται μόνο στον πιο ωμό φασισμό. Έτσι θα ακολουθήσουν την κλασσική μέθοδο εκκαθαρίσεων που ακολούθησαν οι ευφυείς μονάρχες στην πάλη τους ενάντια στους ευγενείς. Εκκαθάριση του ενός βαρώνου από έναν άλλο βαρώνο, του ενός εχθρικού στελέχους από ένα άλλο εχθρικό στέλεχος, της μιας εχθρικής φράξιας από μια άλλη εχθρική φράξια, του, του ενός υπουργού από έναν άλλο υπουργό. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι δυο “χαρισματικοί” δεν έχουν κανένα λόγο να βιαστούν να γίνουν ωμοί δικτάτορες, δηλαδή να διαλύσουν τις φράξιες των παρατάξεών τους. Ίσα-ίσα οι φράξιες και μάλιστα οι άτυπες, οι σκοτεινές, οι μισοπαράνομες φράξιες είναι ο παράδεισός τους, ο παράδεισος των συνωμοτών και ραδιούργων. Ποτέ δεν θα φαγωθεί ένας Πάχτας αν δεν βρεθεί ένας Χριστοδουλάκης για να ζητήσει το κεφάλι του, ποτέ ένας Αρσένης αν δεν βρεθεί ένας Τσουκάτος, ποτέ ένας Τσουκάτος αν δεν βρεθεί ένας Νεονάκης. Ποτέ δεν θα πεθάνει ένας “κρατικιστής” αν δεν σηκώσει το τσεκούρι ένας “φιλελεύθερος εκσυγχρονιστής”. Ποτέ ο μεγαλύτερος από τους φεουδάρχες της ΝΔ, ο Μητσοτάκης δεν θα αποκεφαλιστεί από τον μονάρχη Καραμανλή αν δεν βρεθεί απέναντί του ένας συνασπισμός μικροβαρώνων και ένας Εβερτ. Έτσι διοικεί ο μονάρχης. Πάντα στο κέντρο, αρχηγός όλων των φραξιών χωρίς να είναι αρχηγός καμιάς φράξιας. Ο σύγχρονος μονάρχης, ειδικά αυτός που έχει σπουδάσει στο μεγάλο σχολείο του καγκεμπίτικου εισοδισμού φροντίζει να καθοδηγεί όλες τις φράξιες μέσο πρακτόρων γεμάτων αυταπάρνηση που δείχνουν στους εκκαθαριζόμενους πως πρέπει αδιαμαρτύρητα να χάνουν κάθε εξουσία όπως τη χάνουν και οι ίδιοι αν χρειαστεί.

Αλλά αυτή δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη διαφορά των 2 “χαρισματικών “ με τους παλιούς μονάρχες. Η μεγαλύτερη είναι ότι οι “χαρισματικοί” μας δεν είναι καν μονάρχες με την έννοια ότι δεν αποτελούν αληθινό κέντρο εξουσίας στη χώρα τους. Και πως θα μπορούσαν αφού είναι δύο. Και είναι δύο γιατί το αληθινό κέντρο εξουσίας δεν είναι κανείς από τους δύο, είναι έξω από αυτούς. Για την ακρίβεια είναι έξω από τη χώρα. Ο αληθινός ηγεμόνας είναι ο Πούτιν που κυβερνάει μέσω αυτών των δύο αγαπημένων παιδιών του. Εδώ οφείλεται η εξής μεγάλη ιδιομορφία τους όταν εκκαθαρίζουν ο καθένας το στρατόπεδό του. Το εκκαθαρίζουν με τη βοήθεια του άλλου στρατοπέδου και με τη βοήθεια του υποτιθέμενου αντίπαλου μονάρχη. Ο Καραμανλής καλεί τον ομόαιμό του στην άλλη παράταξη να διώξει τους αναπτυξιακούς αστούς τύπου Πάχτα. Και αυτός το κάνει. Ο Γ. Παπανδρέου ζητάει από τον Καραμανλή να ανανεώσει τη ΝΔ απομακρύνοντας τους βαρώνους τύπου Μητσοτάκη. Και αυτός το κάνει. Μάλιστα τα θύματα ανακυκλώνονται και αναδιανέμονται για να σηματοδοτήσουν και να μορφοποιήσουν τα νέα στρατόπεδα. Ο Καραμανλής καθαρίζει το στρατόπεδο του από τους φιλελεύθερους, που ξεριζωμένους και εξόριστους, εντελώς ακίνδυνους τους προσλαμβάνει ο Γ. Παπανδρέου. Ο Γ. Παπανδρέου καθαρίζει το ΠΑΣΟΚ από τους κλασσικούς σλαβόφοβους εθνικιστές τύπου Παπαθεμελή και ξεριζωμένους, αποξηραμένους, σαν λίπασμα, τους πετάει στην αυλή του Καραμανλή.

Έτσι λοιπόν ο αληθινός μονάρχης διαλύει σήμερα με ασύλληπτη ταχύτητα τα δυο μεγαλύτερα παλιά κόμματα και οικοδομεί τους δύο νέους πόλους, τις δύο νέες παρατάξεις στην υπηρεσία του. Ωστόσο ο ίδιος δεν μπορεί να παραμένει ολότελα εξωτερικός, ολότελα έξω από τη χώρα που θέλει να διοικήσει, και ολότελα έξω από τις δύο παρατάξεις που πρέπει ασταμάτητα να εκκαθαρίζει. Λίγοι μετρημένοι στα δάχτυλα πράκτορες του μέσα σε κάθε στρατόπεδο δεν αποτελούν εγγύηση συνέχειας και σταθερότητας. Η ιστορία έχει διδάξει τον Τσάρο ότι οι έλληνες αστοί ναι μεν είναι δουλοπρεπείς, αλλά είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά ασταθείς στις φιλίες τους. Είναι επίσης αθεράπευτα εθνο-σοβινιστές και το χειρότερο, ενώ μέσα τους φθονούν τη Δύση και συμπαθούν τον Τσάρο ποτέ δεν θα αφήσουν το εμπόριο και την ελευθερία τους για να τον ακολουθήσουν. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει αυτά τα δύο στρατόπεδα να καθοδηγηθούν στενά από δεκάδες και εκατοντάδες έμπειρα και αφοσιωμένα στελέχη του, να διαβρωθούν βαθιά από αυτά. Πρέπει ύστερα να γεμίσει από αυτά και ο κρατικός μηχανισμός.
Και αυτά τα στελέχη υπάρχουν. Είναι τα στελέχη του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Είναι αναθρεμμένα στη διπροσωπία και στην ίντριγκα, είναι ποτισμένα από τον φασιστικού τύπου αντιδυτικισμό και μπουκωμένα με κάθε ιδεολογική προκατάληψη, με βαθιά περιφρόνηση στο λαό, αλλεργικοί στη δημοκρατία. Πάνω απ όλα ξέρουν να χειρίζονται και να οργανώνουν τα ελαττώματα των μαζών και έτσι να παίρνουν την εξουσία και να σταθεροποιούνται σε αυτήν.

Μέσω αυτών των κομμάτων λοιπόν είναι και ο Τσάρος εδώ. Από την πλευρά τους αυτά σαν κόμματα του Τσάρου πρέπει να είναι όπως και ο ίδιος έξω από τη διαμάχη. Πρέπει να είναι και αυτά στο “κέντρο”. Πρέπει να έχουν ρόλο επιδιαιτητή και να κυβερνούν μέσα από την ασταμάτητη διαμάχη των δύο ανοιχτά αντιπαρατιθέμενων πόλων, και μέσο αυτής να διεισδύσουν και να ηγεμονεύσουν ανοιχτά στα δυο στρατόπεδα. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της ασταμάτητης καταγγελίας από την πλευρά τους του δικομματισμού. Ήδη έχουν αποκτήσει το μοναδικό προνόμιο να ενώνονται με οποιονδήποτε πόλο από τους δύο χωρίς να διαμαρτύρεται ο άλλος. Το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ μπορούν στους Δήμους και στα Συνδικάτα να κάνουν συμμαχίες με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ.
Αλλά και για το ψευτοΚΚΕ και για τον ΣΥΝ υπάρχει ένας καταμερισμός, μια ξεχωριστή ειδίκευση μέσα στο γενικό ρόλο του κέντρου που παίζουν. Είναι σαν δυο τίγρεις που προσπαθούν να κατασπαράξουν δυο ελέφαντες. Η μία ο ΣΥΝ έχει αναλάβει να γαντζωθεί πάνω στο κορμί του ΠΑΣΟΚ, η άλλη το ψευτοΚΚΕ στο κορμί της ΝΔ.

Αυτή η κατανομή δεν είναι τυχαία. Αντιστοιχεί στην κατανομή των ρόλων που έχουν ανατεθεί στις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις της αστικής τάξης και οι οποίες λίγο πολύ αντιστοιχούν στην φύση και την ιστορία των ξεχωριστών τμημάτων της αστικής τάξης που αυτά εκπροσωπούν.
Η παπανδρεϊκή παράταξη σχηματοποιείται όλο και περισσότερο σαν το εργαλείο του σοσιαλιμπεριαλισμού που θα αναλάβει τον εισοδισμό μέσα στην Δύση, ειδικά στην δυτική Ευρώπη. Αυτή θα είναι από τη φύση της η κατ εξοχήν κυβερνητική παράταξη. Αυτή θα καθησυχάζει τη Δύση και την δυτικόφιλη αστική τάξη στην Ελλάδα. Αυτή θα διεισδύει στα ανώτατα κυβερνητικά αξιώματα της Ε. Ευρώπης και γιατί όχι και του ΝΑΤΟ. Αυτή θα παίζει το ρόλο του διεθνούς εισοδιστή για λογαριασμό τους σοσιαλιμπεριαλισμού. Από το ρόλο του αυτό το στρατόπεδο θα είναι το πιο φιλελεύθερο και το πιο φιλοδυτικό στη μορφή. Ταυτόχρονα ενώ θα είναι το πιο αντιεθνικιστικό στη μορφή θα είναι και το πιο αντεθνικό και πιο πραχτόρικο στην ουσία της πολιτικής του. Σε αυτήν την παράταξη αντιστοιχεί το πιο φιλελεύθερο στη μορφή, το πιο “δυτικό” και το κατ εξοχήν εισοδιστικό και χαμαιλεοντικό απόσπασμα του σοσιαλφασισμού ο ΣΥΝ. Από τον ΣΥΝ προέρχονται και όλα τα προγεφυρώματα του Τσάρου προς την παπανδρεϊκή παράταξη, όλοι οι σκαπανείς και ιχνηλάτες του μελλοντικού εισοδιστικού στρατού, ο Μπίστης, η Δαμανάκη, ο Ανδρουλάκης. Οι Ανδριανόπουλοι και Μάνοι θα είναι η καλύψη των εισοδιστών. Ο φιλελευθερισμός του Ανδρουλάκη θα είναι ο φιλελευθερισμός της ρωσόδουλης ολιγαρχίας, δηλαδή η ελευθερία του Κόκκαλη να κλέβει το κράτος και τελικά και την Αλλατίνη του Μάνου. Ήδη ο Μάνος είναι ανοιχτός υποστηρικτής του Κόκκαλη, του "δυτικού" ιδιώτη βιομήχανου.
Αντίστοιχα η καραμανλική παράταξη θα αποτελεί τον σχετικά πιο αντιδυτικό, πιο εθνο-σοβινιστικό και κρατικοφασιστικό “αντικαπιταλιστικό” πόλο. Θα αναλάβει δηλαδή να είναι η πιο ανοιχτά δεξιά πλευρά της αστικής τάξης και της κοινωνίας. Ενώ δηλαδή η ΝΔ και επί μακαρίτη Καραμανλή και επί Μητσοτάκη εκπροσωπούσε το πιο δυτικόφιλο και γι αυτό πιο δημοκρατικό κομμάτι της αστικής τάξης σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, σταδιακά, από την εποχή Έβερτ και μετά, άρχισε να μετασχηματίζεται στο πιο συντηρητικό. Αυτή η πορεία ολοκληρώνεται τώρα που ο Καραμανλής διώχνει τον Μητσοτάκη και καταφέρνει και χώνει μέσα στην ΝΔ τον Σαμαρά, τον πρώτο πολιτικό της αστικής τάξης που μίλησε υπέρ της στρατηγικής του ορθόδοξου τόξου. Φαίνεται δηλαδή ότι η καραμανλική παράταξη θα παίζει όλο και περισσότερο στην Ελλάδα το ρόλο που παίζει το πατριωτικό μέτωπο στη ρώσικη πολιτική ζωή, το ρόλο του στρατηγικού φορέα του φασισμού και της επίθεσης στη Δύση.
Σε αυτό το μέτωπο τον πιο “πρωτοπόρο” και στρατηγικά αντιδυτικό ρόλο θα τον παίζει το ψευτοΚΚΕ. Η γενική συμμαχία του ψευτοΚΚΕ με την καραμανλική ΝΔ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πιο ήπια και καλυμμένη μορφή του γνωστού ρώσικου φαιοκόκκινου μετώπου. Δεν θα έχει περάσει απαρατήρητη από κανέναν η επιδεικτική σχέση του Καραμανλή με τον Φλωράκη και τον αντισημίτη Θεοδωράκη και ασφαλώς είναι αποκαλυπτική η πρόσφατη οργισμένη καταψήφιση από τη ΝΔ της απόφασης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να απαγορευτεί στους σοσιαλφασίστες των ΚΚ της Ανατολικής Ευρώπης να αναλαβαίνουν από δω και μπρος ηγετικό ρόλο στα όργανα της Ενωμένης Ευρώπης.

Ενώ αυτοί οι γενικοί καταμερισμοί στο εσωτερικό της ελληνικής πολιτικής ζωής έχουν μια αξιοπρόσεκτη συμμετρία, δεν υπάρχει πουθενά το ταυτόχρονο. Η διακομματική ομάδα που καθοδηγεί όλη αυτή την πολύπλοκη διαδικασία δεν μπορεί να ξεκινήσει το ίδιο από όλες τις πλευρές. Οι δύο πόλοι δεν βρίσκονται στο ίδιο στάδιο ανάπτυξης και συγκρότησης. Αυτός που βρίσκεται πολύ πιο μπροστά είναι ο παπανδρεϊκός πόλος. Αυτός πρώτος έφτιαξε ένα Εκτελεστικό Γραφείο που ελέγχεται από τους φίλους της συγκυβέρνησης με τον ΣΥΝ, την ώρα που ο Καραμανλής είναι σχεδόν μόνος του στην Πολιτική Γραμματεία της ΝΔ. Είναι ο παπανδρεϊσμός που πρώτος διαλύει το ΠΑΣΟΚ και φτιάχνει τους θεσμούς της πραξικοπηματικής μοναρχικής “δημοκρατίας” και ο πρώτος που μπορεί και χώνει μέσα στον πόλο του πατενταρισμένους συνασπισμικούς για να ετοιμάσουν την “μεγάλη απόβαση’.
Από αυτήν την διαπίστωση της ωρίμανσης του παπανδρεϊκού πόλου είχαμε βγάλει το συμπέρασμα ότι το καθεστώς θα κάνει τα πάντα για να δώσει την κυβέρνηση τώρα στον Παπανδρέου και ότι θα την έδινε μόνο κάτω από την πίεση του λαού στη ΝΔ. Οι εξελίξεις όμως δείχνουν ότι πάνω και από την νίκη σε αυτές τις εκλογές η λαλιωτική κλίκα βάζει την επιτάχυνση της εκκαθάρισης του ΠΑΣΟΚ, την διάλυσή του και την αντικατάσταση του από την νέα παπανδρεϊκή παράταξη. Η εκκαθάριση των 10 με τη δημιουργία ενός ανύπαρκτου σκανδάλου που λέρωσε όλο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ουρανοκατέβατη είσοδος των τρισκατάρατων φιλελεύθερων λίγες βδομάδες πριν τις εκλογές δεν φαίνεται να αποτελούν συνταγή νίκης. Αντίθετα οι προσχωρήσεις Παπαθεμελή και Σαμαρά είναι μέσα στη φυσιογνωμία της όλο και πιο ακροδεξιάς ΝΔ και της όλο και πιο ακροδεξιάς κοινής γνώμης.
Φαίνεται λοιπόν ότι το καθεστώς δεν θα ίδρωνε από μια νίκη της ΝΔ. Άλλωστε αυτή έχει υπέρ της και έναν πολύ σημαντικό παράγοντα. Αν ο Καραμανλής χάσει τις εκλογές για δεύτερη φορά πολύ δύσκολα θα μπορέσει να σταθεί στην ηγεσία της ΝΔ. Και μετά από αυτόν δεν έχει εμφανιστεί το φιλορώσικο μεγάλο στέλεχος που θα μπορέσει να τον διαδεχτεί. Σε περίπτωση λοιπόν ήττας της ΝΔ όλη η στρατηγική προσπάθεια 20 χρόνων μετάλλαξης της ΝΔ κινδυνεύει με σοβαρό πισωγύρισμα. Πάντως ο σχεδιασμός του καθεστώτος δεν μπορεί να μην αντιμετωπίζει και το ενδεχόμενο νίκης της ΝΔ, δηλαδή του Καραμανλή. Αν αυτό συμβεί τότε θα παρακολουθήσουμε για ένα τουλάχιστον χρόνο μια καταιγίδα κάθαρσης της ΝΔ. Από έξω θα χτυπάει με δύναμη το απεργιακό μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ μαζί με τους καραμανλικούς της ΔΑΚΕ και από μέσα θα αποκεφαλίζει τους υπουργούς και τις φράξιες ο Καραμανλής. Στελέχη σαν τον Σουφλιά, τον Παυλόπουλο, τον Βουλγαράκη, τον Μεϊμαράκη, την Κουτσίκου θα πέφτουν ο ένας πίσω από τον άλλο αλληλογρονθοκοπούμενοι. Δεν θα είναι δύσκολο γιατί τα ανθρωπάκια αυτά για να πάρουν την εξουσία υποσχέθηκαν στο λαό καλή ζωή, ενώ ξέρουν ότι τα ταμεία είναι άδεια και η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί ή με επανάσταση ή με λιτότητα. Άλλωστε ο Καραμανλής έκανε τόσο εύκολα μια προ-κάθαρση με την οποία απομάκρυνε τους πιο παλιούς και έμπειρους πολιτικούς της ΝΔ με τη διπλή κατηγορία του γέρου και του βαρώνου.
Μόλις περάσει λοιπόν η θύελλα το νέο τοπίο θα δει στις καλύτερες θέσεις στο κόμμα και στο κράτος τους πιο απίθανούς και άγνωστους τύπους της ΝΔ κάτι Μαντούβαλους, κάτι Ορφανούς, κάτι Φλωρίνηδες και άλλους ακόμα πιο άγνωστους να βρίσκονται στις πιο ψηλές θέσεις. Θα πρόκειται για την πιο εντατική κάθαρση όλων των εποχών, για μια αμμοβολή που θα βγάλει στην επιφάνεια μια νέα αγνώριστη “φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη”. Πόσο θα κρατήσει αυτό και τι θα γίνει μετά δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε. Πάντως οι σχεδιαστές έχουν τη δυνατότητα να κάνουνε νέες εκλογές το 2005. Μέχρι τότε το ΠΑΣΟΚ εγχειρισμένο και καταπτοημένο μπορεί να έχει ομολογήσει ότι είναι ερωτευμένο με τον ΣΥΝ, ενώ η ΝΔ που θα τρώει ντομάτες από παντού για τη διάψευση των ελπίδων που σκόρπισε, θα βλέπει χωρίς έπαρση τους υπομονετικούς πράκτορες του Περισσού να της προσφέρουν ένα αξιόπιστο σωσίβιο. Θα έχει καταλάβει ότι η αληθινή εξουσία στη χώρα είναι τα τάγματα εφόδου που ελέγχουν τις εθνικές οδούς και τις μπουκαπόρτες των πλοίων.
Γι’ αυτήν την περίπτωση έχουμε ήδη ένα νέο εκλογικό σύστημα. Τέτοιο που κάνει πολύ δύσκολο σε οποιαδήποτε από τις δυο παρατάξεις το να κυβερνήσει μόνη της χωρίς να έχει μαζί της και ένα από τα δύο, ίσως και τα δύο κόμματα του Τσάρου. Αλλά κάπου εδώ παραμονεύει και το ποιοτικό άλμα στις συνειδήσεις. Ο παπανδρεϊσμός θα ισχυριστεί πιθανά σε αυτήν την περίπτωση ότι θέλει τον ΣΥΝ για να εξουδετερώσει τα αποτελέσματα της “φιλελεύθερης” πολιτικής του πόλου του ή ο καραμανλισμός ότι θέλει να εξουδετερώσει με το ψευτοΚΚΕ τις πιέσεις των Αμερικανών. Όμως τα στελέχη, τα μέλη, η μεγάλη ψηφοφορική μάζα των δύο κομμάτων θα δει για πρώτη φορά μπροστά της δίπλα της επί το έργον αυτούς τους λυσσασμένους για εξουσία και αδίστακτους στρατούς. Τότε όσοι θέλουν θα καταλάβουν.