Για τη σοσιαλφασιστική δημαγωγία ενάντια στην ΕΕ

Θα απαντήσουμε σε αυτό εδώ το άρθρο μας λίγο πιο διεξοδικά από όσο
ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε στο τηλεοπτικό μας πεντάλεπτο για τις ευρωεκλογές στο βασικό ισχυρισμό του αντιευρωπαϊσμού, έναν ισχυρισμό που εμφανίζεται σαν η πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής στην Ελλάδα αλλά στην ουσία αποτελεί εξευτελισμό κάθε αριστερής σκέψης και στην πράξη εμποδίζει κάθε ανεξάρτητη πολιτική της εργατικής τάξης. Αναφερόμαστε στην μόνιμη επωδό του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ότι τούτη εδώ η συγκεκριμένη Ενωμένη Ευρώπη βρίσκεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών- μονοπωλιστών και ότι η Ελλάδα και ο λαός της υποφέρουν από την πολιτική αυτών των μονοπωλιστών. Αυτά τα δυο κόμματα καταγγέλλουν την Ευρώπη και από αυτά το μεν δεύτερο λεει ότι η ΕΕ πρέπει να αλλάξει και να γίνει Ευρώπη των λαών και το πρώτο και όλοι όσοι εμφανίζονται σαν πιο επαναστάτες από αυτό, λένε ότι αυτή η Ευρώπη δεν παίρνει αλλαγή και πρέπει να διαλυθεί για να ανοίξει ο δρόμος για μια σοσιαλιστική Ευρώπη.
Δεν υπάρχει χειρότερη δημαγωγία. Μια λαϊκή και πιο πολύ μια σοσιαλιστική Ευρώπη μπορεί να προκύψει μόνο αν οι λαοί της πραγματοποιήσουν μια πανευρωπαϊκή ένοπλη σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά ποιος από αυτούς τολμάει να προτείνει στα σοβαρά στους λαούς της Ευρώπης να κάνουν σήμερα μια τέτοια επανάσταση; Πέρα από το ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν σπρώχνονται σήμερα από κανένα απόλυτο και άμεσο αδιέξοδο για να αλλάξουν τόσο δραματικά την υλική και πολιτική τους ζωή, κανένας λαός στον κόσμο δεν είναι διατεθειμένος να χύσει το αίμα του για το σοσιαλισμό αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει γιατί οι επαναστάσεις του περασμένου αιώνα προδόθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε η εξουσία που αυτές κέρδισαν να αντικατασταθεί τελικά από φασιστικές δικτατορίες. Ειδικά οι λαοί δεν θα εμπιστεύονταν ποτέ για οδηγό τους σε μια νέα επανάσταση μια υποτιθέμενη αριστερά που τα στελέχη της υποστηρίζουν ακόμα, άμεσα ή έμμεσα κάθε φασιστική δικτατορία ρώσικου ή κινέζικου τύπου στον κόσμο.

Το αληθινό δίλημμα ενωμένη ή διασπασμένη αστική Ευρώπη

Το αληθινό δίλημμα που μπαίνει σήμερα στους λαούς είναι το αν σήμερα η συγκεκριμένη ενωμένη αστική Ευρώπη είναι καλύτερη ή χειρότερη για τους λαούς και την εργατική της τάξη από μια διασπασμένη αστική Ευρώπη.
Εμείς λέμε ότι μια αστική Ευρώπη είναι εκατό φορές καλύτερη ενωμένη παρά διασπασμένη. Γιατί αυτή η ένωση γίνεται εθελοντικά και με την έγκριση των λαών και γιατί για να ενωθούν χώρες που προηγούμενα κατασφάχτηκαν μεταξύ τους, θα έπρεπε να παραμερίσουν τις εδαφικές και κυριαρχικές βλέψεις τους δηλαδή να παραμερίσουν σε κάποιο βαθμό το σοβινισμό τους και την ιμπεριαλιστική λογική της προσάρτησης. Και τα παραμέρισαν αρκετά. Όχι επειδή έτσι θέλησαν οι αστικές τους τάξεις, αλλά επειδή υποχρεώθηκαν από τη ζωή.
Την ΕΕ την ξεκίνησαν η Γερμανία και η Ιταλία ακριβώς επειδή συντρίφτηκαν στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο ο ναζισμός και ο φασισμός μέσα τους. Η Γαλλία και η Αγγλία τις ακολούθησαν μόνο όταν και μόνο επειδή έχασαν τις αποικίες τους, δηλαδή νικήθηκαν σαν αποικιοκρατίες. Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία ακολούθησαν ακριβώς αφότου και επειδή έπεσαν οι δικτατορίες τους σημαίνοντας ταυτόχρονα και το τέλος του αμερικάνικου νεοαποικιοκρατικού ηγεμονισμού στη Νότια Ευρώπη. Τέλος ολοκλήρωσαν την ευρωπαϊκή ενότητα οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης που η δημοκρατία τους βγήκε μέσα από την πάλη ενάντια στη ρώσικη φασιστική κατοχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην ευρωπαϊκή ενότητα αντιδρούν σήμερα όλοι οι φασίστες στην Ευρώπη, οι χειρότεροι εθνικιστές, όλοι οι νοσταλγοί του Χίτλερ και δίπλα τους όλοι οι νοσταλγοί του Μπρέζνιεφ. Είναι χαρακτηριστικό πως όλοι αυτοί κατηγορούν ασταμάτητα την Ευρώπη και δεν βρίσκουν ποτέ λόγια για να κατηγορήσουν τους κινέζους φασίστες, τους ρώσους σφαγείς της Τσετσενίας, τους ιρανούς μουλάδες, τις όλο και σκληρότερες τριτοκοσμικές δικτατορίες. Ακόμα και όταν καταδικάζουν τη βία και τις επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν το κάνουν από την πλευρά των λαών, αλλά από την πλευρά των ανατολικών ιμπεριαλισμών. Αυτή η πολιτική τους ημιπληγία εκδηλώνεται και στα οικονομικά τους επιχειρήματα. Ισχυρίζονται ότι για την φτώχεια του λαού, την ανεργία και τους κακούς μισθούς φταίνε οι ευρωπαίοι καπιταλιστές. Τους απαντάμε.
Πρώτον. Ασφαλώς όπως παντού στον κόσμο και στην ΕΕ οι καπιταλιστές κάνουν τα πάντα για να μειώσουν την αξία της εργατικής δύναμης. Όμως η πιο βασική αιτία για την πτώση του μεροκάματου στον ανεπτυγμένο βορρά τα τελευταία χρόνια είναι το χαμηλό μεροκάματο που έχουν εξασφαλίσει για τους δυτικούς μονοπωλιστές οι κινέζοι φασίστες κρατικο- μονοπωλιστές. Αυτοί έχουν μετατρέψει την Κίνα σε ένα τεράστιο κάτεργο που στο έδαφός του συγκεντρώνουν σήμερα όλο και περισσότερο το σώμα της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, ειδικά τις βιομηχανικές διαδικασίες έντασης εργασίας. Η αύξηση του εργατικού μισθού σήμερα σε όλο τον κόσμο έχει μια προϋπόθεση την κατάχτηση από τους κινέζους εργάτες της πολιτικής, οπότε και συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Όμως δεν θα ακούσει ποτέ κανείς αυτούς τους υποτιθέμενους αντικαπιταλιστές να λένε μια λέξη ενάντια στα βασανιστήρια και στις φυλακίσεις των κινέζων συνδικαλιστών. Αντίθετα καταφέρονται ενάντια στην ενωμένη Ευρώπη που σήμερα είναι ο χώρος της μεγαλύτερης πολιτικής και συνδικαλιστικής ελευθερίας και γι αυτό το λόγο και ο χώρος του ψηλότερου μέσου μεροκάματου στον κόσμο. Όσο για την Ενωμένη Ευρώπη αυτή αποτελεί ένα τεράστιο πλεονέκτημα και για τη συνδικαλιστική και για την επαναστατική ενότητα των ευρωπαίων εργατών. Γιατί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην διεθνή οργάνωση και δράση των εργατών ήταν οι εθνικιστικές αλυσίδες με τις οποίες τους διασπούσαν και τους σταματούσαν σε κάθε τους μεγαλειώδες κίνημα οι αστικές τάξεις.
Οι ψευτοαριστεροί αναφέρονται υποχρεωτικά στην Κίνα μόνο όταν θέλουν να πάρουν με το μέρος τους μικρούς καπιταλιστές και τους μικρούς παραγωγούς και φασονίστες που συντρίβονται από την κινέζικη βιομηχανία ειδικά σε τομείς σαν το ένδυμα. Τότε λένε όμως ότι δεν φταιει η Κίνα, αλλά η παγκοσμιοποίηση που κάνει τους μονοπωλιστές να στέλνουν τα εργοστάσια τους στην Κίνα. Ασφαλώς και οι μονοπωλιστές της Δύσης ευθύνονται για αυτό αλλά την κύρια ευθύνη έχει η φασιστική ηγεσία της Κίνας που εξασφαλίζει σε αυτό το κεφάλαιο το χαμηλό μεροκάματο με την πολιτική βία πάνω στους εργάτες.

Δεύτερο. Ειδικά για την Ελλάδα οι αιτίες της συνολικής χειροτέρευσης της υλικής ζωής των εργαζομένων δεν βρίσκονται στη γενική ευρωπαϊκή ύφεση που πραγματικά οφείλεται στον καπιταλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Εδώ δεν υπάρχει ύφεση, εδώ υπάρχει βαθιά κρίση που ακόμα δεν έχει ολόπλευρα εκδηλωθεί και οφείλεται στην καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, ιδιαίτερα της βαριάς βιομηχανίας, αλλά και στο σαμποτάρισμα της σύγχρονης γεωργικής παραγωγής, της έρευνας κλπ. Πρόκειται για μια καταστροφή που έχει πραγματοποιήσει ευρύτερα το πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα και για δεκαετίες, και στο οποίο έχουν πρωταγωνιστήσει ακριβώς οι αντιευρωπαϊκές ψευτοαριστερές δυνάμεις που τώρα κατηγορούν την ΕΕ για την κρίση.
Δεν έκλεισε η ΕΕ την TVX, τα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα, ούτε ματαίωσε τον εκσυγχρονισμό της Πετρόλα, η την εγκατάσταση του εργοστάσιου των πετροχημικών στο Μεσολόγγι, ούτε αποφάσισε να κλείσουν όλες οι βιομηχανίες στην Αττική, ούτε προσπάθησε παντού να κλείσει τα εργοστάσια της ΔΕΗ, ούτε οδήγησε στη χρεωκοπία την Ιζόλα, την Π-Π, Τη Πιρέλι, τον Σκαλιστήρη, ούτε τσάκισε τη φαρμακοβιομηχανία, ούτε εμπόδισε την αυτοκινητοβιομηχανία. Αυτά τα έκαναν με διάφορα προσχήματα τα κινήματα κατοίκων του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, τα οποία με κάθε τρόπο βοηθούσαν οι Παπανδρέου Σημίτης και τώρα ο αντιβιομηχανιστής Καραμανλής.

Η φιλολαϊκή δημαγωγία του καθεστωτικού αντιευρωπαϊσμού

Η αιτία αυτού του παρατεταμένου σαμποτάζ είναι πολιτική. Πρόκειται για το ότι μια μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης, που έγινε τελικά ηγεμονική, άρχισε εδώ και δυο δεκαετίες να κινείται προς το διεθνή νεοφασιστικό πόλο που αποτελείται από τη μιλιταριστική Ρωσία, την φασιστική Κίνα και το Ιράν. Αυτή επιτρέπει μόνο την ανάπτυξη κεφαλαίων τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου, Κοπελούζου που ζουν από την κρατική και πολιτική προστασία. Κάθε άλλο κεφάλαιο που έχει σχέση με τη διεθνή αγορά κλείνει, γκρεμίζεται, πολιορκείται, στραγγαλίζεται ή και δολοφονείται από τη17Ν. Γι αυτό φαγώθηκαν τα ευρωπαϊκά λεφτά για να τραφεί η ανατολικού τύπου κρατικοκομματική ακρίδα και να παρακμάσει κάθε παραγωγική επένδυση, Έτσι εξηγείται ότι και τα 4 κόμματα υπερασπίζουν τη συμμαχία του Χριστόδουλου με τη ρώσικη εκκλησία ενάντια στο Φανάρι, έτσι η συμφωνία τους με την πολιτική ΑΚΕΛ-Παπαδόπουλου που είπε το ΟΧΙ στην Ευρώπη, μόνο και μόνο γιατί θέλει τη Ρωσία επίσημο προστάτη της Κύπρου. Να γιατί οι ρωσόφιλοι μιλάνε ενάντια στις αμερικανικές βάσεις στην Κρήτη, αλλά ποτέ ενάντια στις ρώσικες. Να γιατί στην πρωτοπορία όλου αυτού του κάλπικου αντικαπιταλισμού και αντι-ιμπεριαλισμού βρίσκονται τα κόμματα και τα στελέχη των κομμάτων που είναι δεμένα με τη ρώσικη ιμπεριαλιστική πολιτική.
Αυτή λοιπόν είναι η αιτία του ελληνικού καθεστωτικού αντιευρωπαϊσμού. Μιλάμε για καθεστωτικό αντιευρωπαϊσμό γιατί και τα 4 κόμματα υιοθετούν στην βαθιά πολιτική τους απέναντι στο λαό, που είναι η πολιτική τους στα συνδικάτα, τη θεωρία του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ότι η Ελλάδα υποφέρει και θα υποφέρει περισσότερο λόγω της πίεσης των νεοφιλελεύθερων των Βρυξελλών που είναι εκείνοι που επιβάλουν τάχα τη μείωση των δημόσιων δαπανών, οπότε και μείωση των συντάξεων, των δαπανών για την περίθαλψη κλπ., αλλά και τη μείωση των μισθών. Η έμμεσα αντιευρωπαϊκή γραμμή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εκδηλώνεται με “τέχνη” και υπαινικτικά στην πρόθεση τους, που την προβάλουν με τα κεντρικά τους εκλογικά συνθήματα, να κάνουν τάχα την ΕΕ πιο “ανθρώπινη” η πρώτη και πιο “Ευρώπη των λαών” το δεύτερο. Πραγματικά τι απύθμενο θράσος. Αυτοί που έκαναν την Ελλάδα την λιγότερο ανθρώπινη και την λιγότερο λαϊκή από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να καμώνονται τους ανθρωπιστές και φιλολαϊκούς αναμορφωτές όλης της Ευρώπης.
Η καλυμμένη ή ανοιχτή κριτική στην ΕΕ για κοινωνική αναισθησία πιάνεται από το πραγματικό γεγονός ότι κάθε τόσο η Κομισιόν κάνει συστάσεις σαν τις παραπάνω στις ελληνικές κυβερνήσεις, συστάσεις που καθορίζονται πιο γενικά από τη συνθήκη του Μάαστριχτ που προβλέπει ότι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν πρέπει να περνάνε ένα ορισμένο όριο. Από τέτοιες συστάσεις πιάνεται το βασικό αντιευρωπαϊκό κόμμα για να ρίξει τη γραμμή της “ανυπακοής στην ΕΕ”.
Πρόκειται περί μιας μεγάλης απάτης που στηρίζεται όπως κάθε δημαγωγία στην άγνοια που έχουν οι πλατειές λαϊκές μάζες για την οικονομία και την πολιτική και στο ότι δεν υπάρχει σε μια δοσμένη στιγμή ένα μαζικό εργατικό κόμμα να τις διαφωτίσει. Ειδικά αυτή η απάτη γίνεται ανυπόφορη όταν είναι σε όλους γνωστό ότι η πολιτική των κυβερνήσεων στις ξεχωριστές χώρες της ΕΕ είναι πολύ πιο λίγο αντεργατική από εκείνη των ελληνικών κυβερνήσεων και το μέσο επίπεδο των λαϊκών κατακτήσεων παντού στην ΕΕ ανώτερο από εκείνο στην Ελλάδα.
Σε ότι λοιπόν αφορά τη δημαγωγία σε σχέση με τις συστάσεις της Κομισιόν. Η Ελλάδα όπως κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεσμεύτηκε να τηρήσει ένα ορισμένο όριο στο χρέος και στο έλλειμμα για να έχει ένα κοινό νόμισμα μαζί με όλα τα υπόλοιπα κράτη. Το κοινό νόμισμα προϋποθέτει γενικά μια κοινή οικονομική πολιτική. Αλλά τα κράτη αυτά δεν μπορούν να έχουν μια κοινή οικονομική πολιτική γιατί δεν μπορούν να ενωθούν ακόμα πολιτικά. (Και αυτή την ένωση ως γνωστό δεν την θέλουν οι εθνικιστές και οι ψευτοαριστεροί σοσιαλιμπεριαλιστές). Αυτό σημαίνει ότι αυτές οι χώρες δεν μπορούν για παράδειγμα να κόβουν ένα υποτιμημένο νόμισμα για να χρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος τους ή να ντοπάρουν τις εξαγωγές τους όπως μπορεί να το κάνει μια ξεχωριστή χώρα με το δικό της νόμισμα, όπως το κάνει σήμερα η αρχι-νεοφιλελεύθερη ΗΠΑ. Γι αυτό διάλεξαν να έχουν τουλάχιστον μια κοινή νομισματική πολιτική που στο βάθος σημαίνει ότι η μια δεν θα ανταγωνίζεται τις άλλες αυξάνοντας το δικό της χρέος και τον δικό της πληθωρισμό σε βάρος του κοινού νομίσματος, δηλαδή σε βάρος των άλλων. Αυτό είναι το νόημα της υποχρέωσης του μικρού χρέους και του μικρού πληθωρισμού για κάθε μια από τις χώρες της μισοενωμένης σήμερα ΕΕ. Αυτό είναι το νόημα του λεγομένου “συμφώνου σταθερότητας”.
Είναι λοιπόν ολότελα φυσικό ότι όταν μια χώρα από όσες δεσμεύτηκαν από αυτό το σύμφωνο αυξάνει το χρέος της και τον πληθωρισμό της οι υπόλοιπες να την καλούν να τα μειώσει. Για την Ελλάδα γι αυτή τη μείωση υπάρχουν δυο δρόμοι. Η να αυξηθούν οι επενδύσεις στη βιομηχανία και τη γεωργία, οπότε και η παραγωγικότητα της εργασίας ή να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες και κάθε ατομική κατανάλωση γενικά. Η Ελλάδα μειώνει σταθερά τις επενδύσεις της επειδή αυτή είναι η πολιτική του καθεστώτος της οπότε η Κομισιόν, που από τη γραμμή της μη επέμβασης στα εσωτερικά των χωρών μελών δεν θέλει να συγκρουστεί μαζί της πολιτικά της, προτιμάει το πιο άμεσο και πολικά εύκολο, να προτείνει τη μείωση των δαπανών και της τιμής της εργατικής δύναμης γενικά.

Αλλά το βάθος της απάτης των σοσιαλφασιστών δημαγωγών δεν έγκειται στο ότι δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να σταθεί η Ελλάδα μέσα στο Ευρώ. Η απάτη έγκειται στο ότι έτσι κι αλλιώς, δηλαδή είτε μέσα είτε έξω από το Ευρώ και την ΕΕ η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει με το σημερινό δημόσιο χρέος κάτω από τη δοσμένη παραγωγική βάση της. Υπάρχουν περίοδες που η ανάπτυξη του καπιταλισμού σε μια χώρα στηρίζεται στην ανάπτυξη του κρατικού χρέους στο οποίο περιλαμβάνεται και το κόψιμο πληθωριστικού χρήματος και η αυξημένη φορολογία. Αυτές είναι μορφές αύξησης του κρατικού δανεισμού ακόμα και σε βάρος της κατανάλωσης των μαζών για λογαριασμό της συνολικής κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης σε μια χώρα. Αλλά εδώ το χρέος και ο πληθωρισμός δεν οφείλονται στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου, ούτε έχουν αυτό το στόχο. Εδώ οφείλονται, όπως είπαμε παραπάνω, στη συνειδητή εκστρατεία καταστροφής του παραγωγικού κεφαλαίου σε όλους τους τομείς από τους πράκτορες ενός ιμπεριαλισμού. Την ευθύνη αυτής της επίθεσης αυτός ο ιμπεριαλισμός την μεταθέτει στο ίδιο το μελλοντικό του θύμα και κύριο στόχο της στρατηγικής επίθεσης που ετοιμάζει, στην ΕΕ, λέγοντας ότι αυτή φταίει και για την αποβιομηχάνιση και για τη φτώχεια των ελλήνων εργαζομένων.
Αυτή του την πολιτική πρέπει ανεξάρτητα ακόμα και από το ζήτημα της ένταξης της χώρας στην ΕΕ να την αποκαλύψουν και να την ανατρέψουν οι πραγματικοί δημοκράτες και αντιιμπεριαλιστές, οι πραγματικοί πολιτικοί εκπρόσωποι του ελληνικού προλεταριάτου.