ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΣΤΟ ΙΡΑΚ

Η κατερχόμενη υπερδύναμη δοκιμάζει στην ιρακινή της περιπέτεια τη μια ήττα μετά την άλλη. Μια ήττα που έχει παγκόσμια χαρακτηριστικά και όχι απλά τοπικά. Πρόκειται στην ουσία για μια κατακρήμνιση από την οποία ο μόνος ωφελημένος στις δοσμένες συνθήκες είναι η αντίπαλή, η ρώσικη υπερδύναμη και το διεθνές μέτωπο που αυτή έχει οικοδομήσει με την φασιστική Κίνα, με τις πιο αντιδραστικές χώρες του μουσουλμανικού κόσμου και το οποίο τελευταία έχει διασπάσει την Ευρώπη παίρνοντας μαζί του τη Γαλλία και τη Γερμανία. Στο τέλος της περιπέτειας αυτής περιμένει την ανθρωπότητα ο έλεγχος του χώρου των πετρελαίων από το παγκόσμιο σοσιαλφασιστικό μέτωπο. Όμως ακόμα σημαντικότερη από την γεωπολιτική προώθηση των θέσεων του στον συγκεκριμένο χώρο είναι η διεθνής πολιτική υπεροχή που εξασφαλίζει ο σοσιαλφασισμός με τη συνεχιζόμενη κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ. Χάρη σε αυτή την κατοχή και στην εξαιρετική χρήση του όπλου της προπαγάνδας το παγκόσμιο σοσιαλφασιστικό μέτωπο όχι μόνο κρύβει τα δικά του εγκλήματά του, αλλά και τα δικαιολογεί σαν αντίσταση στην ανύπαρκτη «αμερικάνικη μονοκρατορία».
Στην πραγματικότητα η αμερικάνικη κατοχή του Ιράκ εξελίσσεται κάθε μέρα και περισσότερο σε αυτό που είναι στο βάθος της και στο σκοπό της, δηλαδή μια κατοχή και ένας έλεγχος του Ιράκ από το σοσιαλφασιστικό μέτωπο που προκάλεσε, ενθάρρυνε και συντηρεί την αμερικάνικη κατοχή. Γι αυτό το λόγο o πρώτος όρος για μια λύση του ιρακινού ζητήματος είναι η άμεση αποχώρηση των ΗΠΑ από αυτή την χώρα. Δίχως τις ΗΠΑ στο ρόλο του προβοκάτορα είναι αδύνατο στους πράκτορες της Τεχεράνης και της Μόσχας να πάρουν την εξουσία στο Ιράκ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ρωσία και οι φίλοι της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και βέβαια μέσα στο Ιράκ επαναλαμβάνουν ασταμάτητα ότι οι ΗΠΑ δεν πρέπει να φύγουν από τη χώρα αυτή, αλλά να παραδώσουν στον ΟΗΕ τον πολιτικό έλεγχο των στρατευμάτων τους. Ήδη ο ΟΗΕ έχει εξασφαλίσει την ηγεμονία στη σύνθεση της μεταβατικής κυβέρνησης η οποία μετά της 30 του Ιούνη θα αντικαταστήσει το Προσωρινό Συμβούλιο. Τον σχηματισμό αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης είχε πάρει ουσιαστικά από τα χέρια των αμερικανών, δηλαδή του Μπρέμερ, ο εκπρόσωπος του Κόφυ Ανάν Μπραχίμι, ο ίδιος που ανέλαβε την ανάλογη διαδικασία στο Αφγανιστάν και ο οποίος κατάφερε να παραδώσει την ουσιαστική εξουσία στους ρωσόδουλους πολέμαρχους του Βορρά. Ο Μπραχίμι ήταν επιλογή του Στέητ Ντηπάρτμεντ και την ΣΙΑ του Τένετ, βρισκόταν πάντα σε στενή συνεργασία με τον Πάουελ ενάντια στον Ράμσφελντ και η θέση του ήταν πάντα ότι μόνο η πολιτική ηγεμονία του ΟΗΕ στο Ιράκ μπορεί να δώσει λύση στο πολιτικό και στρατιωτικό πρόβλημα των ΗΠΑ. Η θέση των «σκληρών» του Πενταγώνου είναι τόσο δεινή που ο ίδιος Μπους όταν ρωτήθηκε για τη σύνθεση της μεταβατικής κυβέρνησης πριν αυτή σχηματιστεί απαντούσε ότι αυτά τα κανονίζει αποκλειστικά ο Μπραχίμι.

Μια κυβέρνηση κάτω από τον έλεγχο του ΟΗΕ

Η πολιτική φύση της κυβέρνησης που σχημάτισε ο Μπραχίμι και που θα πιάσει δουλειά από την 1η Ιούλη μπορεί να γίνει έμμεσα αντιληπτό ότι δεν είναι φιλοαμερικάνικη αλλά φιλορώσικη.
Πρώτον έγινε ομόφωνα δεκτή από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με την απόφαση 1546 του Ιούνη. Ποτέ η Ρωσία, η Κίνα και η Γαλλία δεν θα επικύρωναν τη σύνθεση μιας κυβέρνησης που δεν θα ήταν τουλάχιστον φιλική τους.
Δεύτερο έγινε ομόφωνα δεκτή και από το Προσωρινό Συμβούλιο Διακυβέρνησης του Ιράκ στο οποίο συμμετέχουν κατά πλειοψηφία οι σιίτες και μάλιστα οι φίλοι της Τεχεράνης.
Τρίτον ο αρχηγός της και νέος πρωθυπουργός Ιάντ Αλλάουι είναι σιίτης, άνθρωπος του Κλίντον και αργότερα του Τένετ που επιβλήθηκε σαν αντίθετη δύναμη στην άνοδο του Σαλαμπί και σήμερα σαν μέλος του Προσωρινού Συμβουλίου έχει τον έλεγχο της αστυνομίας και της ασφάλειας. Η φυσιογνωμία του είναι εξαιρετικά σκοτεινή γιατί προέρχεται από τους ανθρώπους του μπααθισμού που ήρθε σε σύγκρουση κάποια στιγμή με τον Σαντάμ. Λέγεται γι αυτόν (Ταιμς Νέας Υόρκης 9 Ιούνη) ότι κατασκόπευε του ιρακινούς δημοκράτες φοιτητές στο Λονδίνο τη δεκαετία του 70.
Τέταρτο και το πιο σημαντικό: Αφού εγκρίθηκε η σύνθεση της κυβέρνησης αυτής από τον ΟΗΕ αυτή κάλεσε σε ένα συμβουλευτικό σώμα που προβλέπεται από την ίδια απόφαση (Εθνικό αντιπροσωπευτικό συνέδριο της ιρακινής κοινωνίας που θα εκλέξει ένα Συμουλευτικό Συμβούλιο) και τον ισλαμοφασίστα Σαντρ Προηγούμενα και ο ίδιος ο Σαντρ είχε ανακοινώσει ότι αναγνωρίζει τη νέα κυβέρνηση, ότι διαλύει τον στρατό του και ότι θα ιδρύσει κανονικό πολιτικό κόμμα. Οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει από τη νέα κυβέρνηση να συνεχίσει την πάλη για τη σύλληψη του Σαντρ. Αλλά αυτή δεν ήταν η μόνη τους απογοήτευση με τη νέα κυβέρνηση. Με μια ομοβροντία απαιτήσεων αυτή τους ζήτησε να της παραδώσουν τον Σαντάμ, να αδειάσουν το παλάτι του Σαντάμ που το χρησιμοποιούσε η αμερικανική διοίκηση και να το δώσουν στην νέα κυβέρνηση, και να καταργηθεί η ετεροδικία για το αμερικανικό πολιτικό προσωπικό. Και τέλος ο Αλλάουι εξήγγειλε το τέλος των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών της συγκέντρωσης και διαδήλωσης προαναγγέλοντας μέτρα έκτακτης ανάγκης.

Η νέα κυβέρνηση και η ταχτική της ελεγχόμενης, προβοκατόρικης βίας

Βέβαια ένας πρωθυπουργός, ακόμα και μερικά μέλη σε μια διορισμένη κυβέρνηση δεν φτάνουν για να κάνουν το Ιράκ μια φιλορώσικη χώρα. Για καιρό ακόμα σε όλα τα επίπεδα εξουσίας θα υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις της υποτέλειας και εκείνη της ανεξαρτησίας, ανάμεσα στους κάθε λογής φασίστες και τους δημοκράτες, ενώ η φυσική, η αυθόρμητη κίνηση κάθε έθνους είναι προς την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία. Γι αυτό το διεθνές μαύρο μέτωπο προχωράει με βήματα για να επιβάλει στο Ιράκ την ηγεμονία του. Η ταχτική του είναι από την αρχή η ίδια: να σπρώχνει τις ΗΠΑ αρχικά να εισβάλουν και ύστερα να παρατείνουν την κατοχή τους, μετά να τις φέρνει σε δύσκολη θέση μέσο εξωτερικών χτυπημάτων από ένα ισλαμοφασιστικό αντάρτικο και μετά να τις σπρώχνει να παραδίνουν επιπλέον εξουσία στους ανθρώπους του μαύρου μετώπου που για να πάρουν την κεντρική εξουσία εμφανίζονται πάντα σαν συμβιβαστές και ενδιάμεσοι.
Είναι λοιπόν μέσα στα πλαίσια αυτής της ταχτικής που εγκαθίσταται η νέα μεταβατική κυβέρνηση. Το βασικό για το οποίο πάλεψε το μέτωπο Ρωσίας - Κίνας - Γαλλίας μέσα στο Συμβούλιο Ασφαλείας για μήνες και το απέσπασε από τις ΗΠΑ ήταν το να μπορεί αυτή η μεταβατική κυβέρνηση να σταματάει τους αμερικανούς αν αυτοί θελήσουν να ξεπεράσουν ένα όριο στο χτύπημα του ισλαμοφασιστικού αντάρτικου, αν δηλαδή θελήσουν να το εξουδετερώσουν. Οι ΗΠΑ δεν δέχτηκαν ένα καθαρό ονομαστικό βέτο της μεταβατικής κυβέρνησης στις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις, αλλά δέχτηκαν ένα έμμεσο βέτο με τρεις φράσεις, τη φράση « η κυβέρνηση και η πολυεθνική δύναμη συνεργάζονται στα ζητήματα της ασφάλειας, ιδιαίτερα στα μέτρα που αφορούν τις ευαίσθητες επιθετικές επιχειρήσεις», τη φράση «η πολυεθνική δύναμη μπορεί να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για να συνεισφέρει στη διατήρηση της ασφάλειας και της σταθερότητας στο Ιράκ σε συνεταιρισμό ασφάλειας με την κυβέρνηση» και τη φράση «θα υπάρχει πλήρης συνεταιρισμός και στενός συντονισμός και διαβούλευση ανάμεσα στους ιρακινούς διοικητές και στην πολυεθνική διοίκηση για όλα τα ζητήματα ασφαλείας». Αυτή η υποχρέωση «συνεταιρισμού» προσδιορίζεται πιο αναλυτικά σε δύο γράμματα που είναι προσαρτημένα στην απόφαση. Αν οι ΗΠΑ παραβιάσουν αυτή την υποχρέωση συνεργασίας τότε το μέτωπο των τριών στο Συμβούλιο Ασφαλείας έχει εισάγει στην απόφαση μια καθοριστική διπλωματική δικλείδα: Η μεταβατική κυβέρνηση «έχει το δικαίωμα να διατάξει την πολυεθνική δύναμη να αποχωρήσει» από το Ιράκ. Αυτή η τρομαχτική αμερικάνικη παραχώρηση στη διορισμένη κυβέρνηση του ΟΗΕ, έκανε τον τελευταίο να αναγνωρίσει στις ΗΠΑ, με την απόφαση 1546, ότι δεν είναι πλέον κατοχική δύναμη. Πράγματι η βασική κατοχική δύναμη στο Ιράκ μετά τις 30 Ιούνη θα είναι ο ΟΗΕ.
Για όσους δεν έχουν καταλάβει την ικανότητα της ρώσικης διπλωματίας να δουλεύει διαμέσου εσωτερικών δυνάμεων σε κάθε χώρα αυτές οι αυξημένες εξουσίες της μεταβατικής κυβέρνησης σε σχέση με εκείνες των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων είναι κάτι καλό. Όμως αυτό θα συνέβαινε μόνο αν αυτή η κυβέρνηση ήταν μια πραγματική ιρακινή κυβέρνηση. Αλλά αυτή είναι μια κυβέρνηση διορισμένη κυρίως από τον ΟΗΕ και εγκεκριμένη από τις ΗΠΑ, δηλαδή είναι μια κατοχική κυβέρνηση στην οποία το πάνω χέρι έχει η πιο αντιδραστική πλευρά αυτής της κατοχής, η πλευρά του παγκόσμιου σοσιαλφασιστικού μετώπου. Οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα σύμφωνα με αυτή την απόφαση είναι ο στρατιωτικός εντολοδόχος αυτού του ευρύτερου σοσιαλφασιστικού μετώπου που θα έχει δικιά του την κυβέρνηση και για χάρη του οποίου θα δουλεύουν και για χάρη του οποίου θα εκτίθενται διαρκώς συγκεντρώνοντας τελικά το μίσος του ιρακινού λαού και όλων των μουσουλμανικών χωρών. Έτσι το δικαίωμα της νέας κυβέρνησης να ζητήσει, όποτε το θελήσει, από τις ΗΠΑ να φύγουν σημαίνει ότι όποτε το μέτωπο των τριών κρίνει ότι η δουλειά των ΗΠΑ τέλειωσε, δηλαδή ότι το μέτωπο αυτό έχει πάρει για τα καλά την εξουσία στο Ιράκ, αυτές είναι υποχρεωμένες να φύγουν. Και αυτές δεν θα μπορούν να μην το κάνουν όχι επειδή θα δεσμεύονται από την απόφαση 1546, αλλά επειδή θα είναι στο μεταξύ όλο και πιο απομονωμένες πολιτικά, και όλο και πιο πολύ θα ματώνουν στρατιωτικά. Για να δείξει το Συμβούλιο Ασφαλείας και σε συμβολικό επίπεδο ποιος είναι ο αληθινός αρχηγός της νέας φάσης η ίδια αυτή απόφαση του ορίζει και απ ευθείας κατοχικό στρατό του ΟΗΕ, δηλαδή μια δύναμη 4000 στρατιωτών που θα έχει επιφορτιστεί με το καθήκον να εξασφαλίζει τάχα την αποστολή του ΟΗΕ από επιθέσεις, και θα είναι επιχειρησιακά εντελώς ανεξάρτητη από την αμερικανική στρατιωτική διοίκηση. Εδώ φαίνεται η σημασία της ανατίναξης του κτιρίου του ΟΗΕ στη Βαγδάτη πριν ένα χρόνο από τους ισλαμοφασίστες, ανατίναξη που κόστισε και τη ζωή του αρχηγού της αποστολής Ντε Μέλλο. Τότε η παρατήρηση που είχε κάνει το Κρεμλίνο είναι ότι η ανατίναξη απέδειξε ότι η αποστολή αυτή δεν έχει εγγυήσεις ασφάλειας. Αμέσως μετά η αποστολή εγκατέλειπε το Ιράκ. Με το πρόσχημα της φύλαξης του ΟΗΕ, ο στρατός των 4000 είναι ο πρώτος που αντιρροπίζει πολιτικά την αμερικανική στρατιωτική κυριαρχία στη χώρα.

Η ισλαμοφασιστική βία δεν αποτελεί αντιιμπεριαλιστική αντίσταση

Από την παραπάνω ανάλυση μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για μια αντιιμπεριαλιστική και αντικατοχική αντίσταση όταν αναφερόμαστε στον πόλεμο που εδώ και λίγους μήνες διεξάγεται από τους ισλαμιστές, σουνίτες και σιίτες ενάντια στον αμερικάνικο στρατό, και ακόμα περισσότερο τον πόλεμο ενάντια στους αμάχους με τις επιθέσεις των καμικάζι και τις ανατινάξεις των αυτοκινήτων. Η βασική αιτία είναι ότι αυτή η «αντίσταση» δεν διώχνει τους αμερικανούς από το Ιράκ, αλλά μόνο τους αδυνατίζει για να φέρνουν αυτοί πιο βαθιά στη χώρα το ρωσοκίνητο μέτωπο και να του προσφέρουν την πολιτική ηγεμονία. Αυτή τη αντιδραστική ουσία της «αντίστασης» μπορεί κανείς να την διαπιστώσει και από άλλες πλευρές και να δώσει έτσι μια απάντηση στους πράκτορες του Κρεμλίνου και στους μικροαστούς αντιδραστικούς που εκθειάζουν τους ισλαμοφασίστες σαν αντιιμπεριαλιστές αντιστασιακούς.
Μια πραγματική αντιιμπεριαλιστική-πατριωτική αντίσταση σήμερα στο Ιράκ δεν θα μπορούσε παρά να είναι ταυτόχρονα και ενάντια στις ΗΠΑ και ενάντια στον ΟΗΕ και επίσης να είναι δημοκρατική. Αλλά μια τέτοια αντίσταση δεν έχει ακόμα ένοπλη αλλά μόνο πολιτική μορφή. Αντιαμερικανικά και αντι ΟΗΕ, αντιιρανικά πολιτικά ρεύματα υπάρχουν μέσα στην πολιτική και την κοινωνία του Ιράκ αλλά η περίοδος είναι μεταβατική και ο κύριος εχθρός δεν έχει φανεί ακόμα με σαφήνεια. Σε μια τέτοια εποχή ο ιρακινός λαός που πια αντιπαθεί τους αμερικανούς σαν ξένη κατοχική δύναμη δεν δίνει το αίμα του και δεν υποστηρίζει τους ισλαμοφασίστες εναντίον τους γιατί δεν θέλει μόλις βγήκε από μια δικτατορία να πέσει σε μια άλλη χειρότερη. Δεν περνάει σε κανέναν απαρατήρητο στη χώρα αυτή ότι οποιοσδήποτε μπορεί να καταγγείλει τις ΗΠΑ, ακόμα και να διαδηλώσει εναντίον τους, αλλά πολύ δύσκολα θα τολμήσει να καταγγείλει και να διαδηλώσει ενάντια στους ισλαμοφασίστες παντού όπου αυτοί έχουν την τοπική εξουσία. (πχ στο Σαντρ Σίτυ) Ούτε είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει μέσα στο λαό κάποιο ρεύμα καταγγελίας ή απέχθειας για όσους υπηρετούν στο στρατό και την αστυνομία και συμμετέχουν σε επιχειρήσεις κατά των ισλαμοφασιστών, πράγμα που θα συνέβαινε σε μια φασιστική κατοχή με ένα δημοκρατικό αντάρτικο ενάντιά της.

Τα δύο ρεύματα της «αντίστασης»

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα δυο ρεύματα που αντιπαρατίθενται στρατιωτικά στις ΗΠΑ σήμερα δεν έχουν ουσιαστική συμπάθεια μέσα στις μάζες, παρόλη την αυξανόμενη αντιπάθεια των μαζών στις ΗΠΑ. Μάλιστα δεν υπάρχει ιρακινός δημοκράτης που να μην τρέμει το ενδεχόμενο να έρθουν στην εξουσία. Το ένα ρεύμα είναι οι πρώην μπααθικοί σουνίτες ισλαμιστές με βάση τη Φαλούτζα. Το άλλο ρεύμα είναι ο στρατός του Μαχντί, οι σιίτες του Σαντρ, με έδρα το Σαντρ Σίτυ της Βαγδάτης και μερικές συνοικίες της Κούφα και της Νατζάφ.
Από τα δυο αυτά ρεύματα μόνο το πρώτο έχει κάποια αντιιμπεριαλιστική πλευρά γιατί τουλάχιστον εκπροσωπεί ένα καθεστώς που έπεσε με άδικη εξωτερική επέμβαση. Αλλά αυτό το καθεστώς είναι βαθιά μισητό και έπεσε εύκολα ακριβώς επειδή σαν δικτατορικό ήταν μισητό στο λαό. Επιπλέον αυτοί που ηγούνται σήμερα του ρεύματος αυτού δεν είναι καν οι κλασσικοί σανταμικοί, αλλά πρώην σανταμικοί που τώρα καταδικάζουν τον Σαντάμ γιατί είναι υπό την πολιτική ηγεσία των σουνιτών ισλαμοφασιστών, τύπου Αλ Κάιντα, δηλαδή εκφράζουν ότι το πιο αντιδραστικό μέσα στο παλιό καθεστώς. Πρόκειται για το σανταμισμό που θέλει να ενωθεί με τους μουλάδες του Ιράν και τη Ρωσία, πράγμα στο οποίο τουλάχιστον ο ίδιος ο Σαντάμ σαν εθνικιστής αντιστάθηκε.
Το δεύτερο ρεύμα «αντίστασης» εκπροσωπεί τους ιρανούς μουλάδες και είναι ότι πιο αντιδραστικό μέσα στην ιρακινή κοινωνία. Η απομόνωση του είναι τόσο μεγάλη που η μόνη διαδήλωση που έγινε στην ιερή πόλη Νατζάφ όταν ο «στρατός του Μαχντί» συγκρούοταν με τους αμερικανούς ήταν εναντίον του. Γενικά εναντίον του Σαντρ είναι ανοιχτά η πλειοψηφία των σιιτών η οποία εκφράζεται πολιτικά και θρησκευτικά από τον αρχηγό του ιρακινού σιίτικου ιερατείου Σιστανί. Ο Σιστανί που καταδίκασε με σαφήνεια το αντάρτικο του Σαντρ και τον ίδιο είναι και ενάντια στην αμερικανική κυριαρχία στο Ιράκ και αντίθετος στον ισλαμικό φονταμενταλισμό τύπου Χομεινί. Γι αυτό ο Σαντρ προσπάθησε να τον εξοντώσει το 2003 αμέσως μετά την αμερικανική εισβολή απειλώντας τον με θάνατο αν δεν έφευγε από την Νατζάφ.
Αλλά πέρα από τη στάση των μαζών απέναντί του που καθορίζει αν ένα κίνημα είναι εθνοαπελευθερωτικό ή όχι, είναι χαρακτηριστική η πολιτική στάση των σιιτών ισλαμοφασιστών τύπου Σαντρ-ΑΣΙΕΙ κλπ. απέναντι στην ίδια την αμερικανική εισβολή όταν έγινε. Κανείς από αυτούς και πρώτο-πρώτο το Ιράν δεν την κατήγγειλε. Ίσα ίσα όλοι τους κράτησαν μια ευνοική στάση στην αμερικανική εισβολή για να ξεφορτωθούν τον Σαντάμ. Πως λοιπόν να γίνουν δεκτοί τώρα σαν αντιιμπεριαλιστές αντιστασιακοί αφού υπήρξαν οι πρώτοι οπαδοί της εισβολής; Απλά θέλουν να αντικαταστήσουν την αμερικάνικη κυριαρχία με τη δική τους δικτατορία, που θα είναι χειρότερη και από την σανταμική και πολύ χειρότερη από κάθε αμερικανική κυριαρχία. Γιατί η αμερικανική κυριαρχία δεν μπορεί να πάρει ανοιχτά φασιστικά χαρακτηριστικά από τη φύση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην εποχή της πτώσης του.

Η σοσιαλφασιστική προπαγάνδα και τα αμερικανικά βασανιστήρια

Οι φιλορώσοι και οι ανατολικού τύπου φασίστες γενικότερα προβάλουν τα αμερικανικά βασανιστήρια στο Ιράκ για να δικαιώσουν τους ισλαμοφασίστες σαν αντιστασιακούς και γενικά να καλύψουν τη δικιά τους κτηνωδία παντού στον κόσμο. Πραγματικά δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική πολιτική χωρίς την άσκηση βίας πάνω στους λαούς και δεν υπάρχει άδικος πόλεμος και κατοχή δίχως βασανιστήρια. Ακόμα περισσότερο τα αμερικάνικα βασανιστήρια στο ιράκ είναι η συνέχιση της πολιτικής των βασανιστηρίων που ακολούθησε οα αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην εποχή της μονοκρατορίας του. Αλλωστε αντίστοιχη εκέινης στο εξωτερικό είναι η βία που ασκεί το αμερικάνικο καθεστώς στο εσωτερικό των ΗΠΑ σε βάρος των ποινικών κρατουμένων στις αμερικανικές φυλακές. Όμως τα αμερικανικά βασανιστήρια συνάντησαν την ίδια την αντίδραση ενός μέρους του αμερικανικού πολιτικού καθεστώτος και αποκαλύφθηκαν σε όλο τον πλανήτη από τον αμερικανικό τύπο, ενώ έγιναν αντικείμενο πολιτικής καταδίκης και ερευνών από όλους τους πολιτικούς θεσμούς του αμερικανικού κράτους. Σαν τέτοια λοιπόν τα βασανιστήρια, σαν ακραία και ωμή βία, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σήμερα για τις ΗΠΑ παρά μόνο περιστασιακά και σε περιορισμένη κλίμακα. Αυτό οφείλεται στο βάθος, όχι τόσο στον αμερικανικό εσωτερικό δημοκρατισμό, αλλά στη διάσπαση της αμερικανικής αστικής τάξης σύμπτωμα της πτώσης και της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ο οποίος δεν μπορεί πλέον να ασκεί ανεμπόδιστη βία, δηλαδή να ασκεί πολιτικές δικτατορίες στο εξωτερικό όπως έκανε μεταπολεμικά και μέχρι την ήττα του στο Βιετνάμ.
Αντίθετα τα βασανιστήρια του παγκόσμιου σοσιαλφασιστικού μετώπου είναι ανοιχτά, συστηματικά, αμέτρητες φορές πιο ωμά, πιο κτηνώδη και πιο φρικιαστικά, δεν έρχονται ποτέ στην επιφάνεια από τμήματα των αντίστοιχων καθεστώτων στη Ρωσία, στην Κίνα, στην Κορέα, στο Ιράν στη Βιρμανία, στη Συρία κλπ, αλλά καλύπτονται επίσης συστηματικά από την παγκόσμια προπαγάνδα του μετώπου. Στη Τσετσενία τα ρώσικα βασανιστήρια κάνουν εκείνα του Αμπού Γκράιμπ να μοιάζουν με στρατιωτικά καψώνια. Στα στρατόπεδα φιλτραρίσματος του Γκρόζνυ οι τσετσένοι κρατούμενοι όχι μόνο υποχρεώνονται να ντύνονται με γυναικεία εσώρουχα, αλλά τους δίνονται γυναικεία ονόματα και βιάζονται συστηματικά και τεμαχίζονται αργά αργά με πριόνια, τους βγάζουν τα μάτια και τα πτώματα πετιούνται στα χαντάκια. Χώρια η πελώρια έκταση της γενοκτονίας, της υλικής καταστροφής και της τρομοκράτησης ολόκληρης της χώρας που άδειασε κατά 50% από τον πληθυσμό της. Γι αυτήν την αληθινή κόλαση του Δάντη οι παγκόσμιοι κνίτες δεν λένε ούτε μια κουβέντα, δεν έχουν κάνει ποτέ ούτε μια διαδήλωση και δεν έχουν ρίξει ούτε ένα σύνθημα σε καμιά τους Γένοβα. Μα τι να πούνε. Αυτοί ανοιχτά ή έμμεσα χαιρετίζουν τη σφαγή των χιλιάδων αμάχων στους δίδυμους πύργους, τις σφαγές των ισραηλινών αμάχων από τους αντισημίτες εθνοκαθαριστές της Χαμάς, τον φρικιαστικό αργό αποκεφαλισμό με μαχαίρι των δυτικών πολιτών από τους χασάπηδες της Αλ Κάιντα στο Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Αυτοί ακόμα και τις εκατόμβες των αμάχων από τις ανατινάξεις παγιδευμένων αυτοκινήτων στο Ιράκ τις ονομάζουν αντίσταση. Δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι η κυριαρχία των ισλαμοφασιστών στο Ιράκ, όποτε και εάν έρθει, θα είναι η χειρότερη κατοχή και στο επίπεδο της εξάρτησης και της απομύζησης του εθνικού πλούτου και στο επίπεδο της πολιτικής δημοκρατίας.
Όπως έλεγε και η απόφαση του 2ου συνέδριου της 3ης Διεθνούς υποστηρίζουμε το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα του Ιράν, αλλά όχι τον αντιιμπεριαλισμό των μουλάδων. Στη δοσμένη ιστορική εποχή αυτή η επιταγή είναι σημαντικότερη γιατί ο αντιιμπεριαλισμός των μουλάδων είναι μέρος του ανατολικού σοσιαλιιμπεριαλιστικού μετώπου. Η απλή εσωτερική αντίδραση του Ιράν είναι τώρα ένα απλό εργαλείο παγκόσμιας πολιτικής του νέου χιτλερισμού.

Εξω οι αμερικανοί προβοκάτορες για να μη νικήσει ο φασισμός στο Ιράκ

Και για να συνδεθούμε με το σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε στην αρχή του άρθρού μας. Πρέπει μαζί με κάθε δημοκράτη στον κόσμο να απαιτήσουμε να φύγουν άμεσα και δίχως όρους οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές από το Ιράκ, αλλά να το απαιτήσουμε πάνω απ όλα για να μην έρθουν στην εξουσία οι ιμπεριαλιστές που κρύβονται σαν μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, να το απαιτήσουμε για να μην έρθει στην εξουσία η σημερινή αντιαμερικάνικη «αντίσταση» των προβοκατόρων και φασιστών στην υπηρεσία της Μόσχας και της Τεχεράνης, να το απαιτήσουμε για να μη δυναμώσει κι άλλο η σημερινή διορισμένη κυβέρνση του ΟΗΕ. Αυτή η αποχώρηση είναι προς το συμφέρον του λαού του Ιράκ και όλων των λαών του κόσμου που όσο συνεχίζεται η αμερικανική παρουσία στο Ιράκ τόσο περισσότερο θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον έναν πελώριο πετρελαικό εκβιασμό αφού Μόσχα, Κίνα και Τεχεράνη θα ελέγχουν την Κασπία και τον Κόλπο. Πραγματικά η τελευταία αντίσταση στην πορεία τους για έλεγχο της ενέργειας στην Ασιατική ήπειρο είναι η Σαουδική Αραβία στην οποία με λύσσα επιτίθεται η Αλ Κάιντα. Ήδη για να διευκολύνει αυτή την προέλαση ο διάδοχος του προβοκάτορα Κλίντον Τζων Κέρρυ δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η Σαουδική Αραβία είναι μεγάλος εχθρός των ΗΠΑ που πρέπει να την εγκαταλείψουν και να βρουν τρόπο να γίνουν ενεργειακά αυτάρκεις και ανεξάρτητες από το πετρέλαιο του Κόλπου.