ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

O Καραμανλής στηρίζει το βιομηχανικό σαμποτάζ

 30/7/2004

Όσο ήταν αντιπολίτευση η καραμανλική ΝΔ είχε στηρίξει την αντιβιομηχανική πολιτική και τις εκκαθαρίσεις των αναπτυξιακών φιλοευρωπαϊκών στελεχών στο ΠΑΣΟΚ στο όνομα της σύγκρουσης με τα "διαπλεκόμενα συμφέροντα". Συγκροτήθηκε μάλιστα μέσα της μία τάση που στηρίζει ανοιχτά τον μικροαστικό αντικαπιταλισμό στην οποία ο Καραμανλής έχει δώσει δύναμη στη νέα κυβέρνηση (τέτοιοι είναι οι Παναγιωτόπουλος στο υπουργείο Εργασίας που μετονομάστηκε σε υπουργείο Απασχόλησης (!) με υφυπουργό τον Γιακουμάτο, και ο Ρεγκούζας που είναι υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας).
Πάνω σε αυτό το έδαφος ο Καραμανλής συνεχίζει το καταστροφικό έργο του σοσιαλφασιστικού μετώπου με τη στήριξη της πολιτικής του βιομηχανικού σαμποτάζ.Με την πρόσφατη κρίση που ξέσπασε στις περιοχές της Νάουσας και του Έβρου όπου πρόκειται να μπουν λουκέτα σε δεκάδες επιχειρήσεις, φάνηκε ότι η κυβέρνηση Καραμανλή δεν σκοπεύει να πάρει μέτρα για να στηρίξει τη βιομηχανική παραγωγή. Αποκλείστηκε η ενίσχυση των επιχειρήσεων με επιδοτήσεις, το οποίο είναι και το κεντρικό αίτημα του ψευτοΚΚΕ, δηλαδή να μη δοθούν επιδοτήσεις και να "πληρώσει την κρίση η ολιγαρχία". Για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των λουκέτων οι υπουργοί παρότρυναν τις τράπεζες να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις με δάνεια, αλλά χωρίς να εγγυάται τα δάνεια το Δημόσιο. Οι τράπεζες από την πλευρά τους ζήτησαν την ενεργή συμμετοχή με κεφάλαια των επιχειρηματιών στο χρηματοδοτικό σχήμα. Όπως αναφέρει αναλυτικό άρθρο της εφημερίδας "Κόσμος του Επενδυτή", 24-25/7, "στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης σημειώνουν δηκτικά ότι οι επιχειρηματίες αυτοί επαύξησαν την προσωπική τους περιουσία κατά πολλά δισεκατομμύρια δραχμές την περίοδο της άνθησης (και της φούσκας) του χρηματιστηρίου, άρα έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν στη διάσωση των δικών τους επιχειρήσεων". Τι άλλο θα έλεγε η Παπαρρήγα αν είχε υπουργείο;
Αυτή είναι η θεωρία περί θαλασσοδανείων του Α. Παπανδρέου και η οποία πιάνεται από ένα κομμάτι αστών τυχοδιωκτών που μετέτρεψαν τα δάνειά τους σε προσωπική περιουσία, για να προβάλει τον ισχυρισμό ότι το κεφάλαιο δεν νοιάζεται για την παραγωγική αξιοποίηση του κεφάλαιου. Όμως ένα κεφάλαιο που δεν κοιτάει να αυτοαξιοποιηθεί συσσωρεύοντας υπεραξία, αλλά μετατρέπεται σε μέσα κατανάλωσης ή αποθησαυρισμού από τον καπιταλιστή δεν είναι πια κεφάλαιο. Το αληθινό ερώτημα δεν είναι λοιπόν τι κάνει ο κάθε καπιταλιστής με την ατομική περιουσία του που είναι έξω από τη διαδικασία της παραγωγικής συσσώρευσης, αλλά γιατί αναγκάζεται να κλείσει την επιχείρησή του και να διακόψει αυτή τη διαδικασία συσσώρευσης ύστερα από πολλά χρόνια λειτουργίας και γιατί αυτό γίνεται ταυτόχρονα σε μια σειρά επιχειρήσεις.