Χοντορκόφσκι: Η εκκαθάριση των δυτικόφιλων καπιταλιστών από την ΚαΓκεΜπε
Αυτή τη φορά ο πόλεμος του Κρεμλίνου πλήττει το στρατηγικό τομέα του πετρελαίου και συγκεκριμένα τον όμιλο "Γιούκος", που ελέγχει το 20% της ρωσικής πετρελαιοπαραγωγής κι απασχολεί 175.000 εργαζόμενους. Βασικός μέτοχος της εταιρείας είναι ο Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, ιδιοκτήτης του χόλντινγκ Μενατέπ που συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της "Γιούκος" με ποσοστό 44%. Τον Ιούλη του 2003 συνελήφθη ένας εκ των σημαντικών μετόχων της επιχείρησης, ονόματι Πλάτων Λεμπέντιεφ, για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος ενώ από τον Οκτώβρη κρατείται ο ίδιος ο Χοντορκόφσκι με τις κατηγορίες της αισχροκέρδειας και της φοροδιαφυγής. Τότε οι αρχές διέρρηξαν για πρώτη φορά τα γραφεία της επιχείρησης και κατέσχεσαν σημαντικά έγγραφα. Στη συνέχεια ο πρώην ιδιοκτήτης της κεντρικής τράπεζας Β. Γκεράσενκο αντικατέστησε τον αμερικανό Σ. Κέρτις (που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς) στην προεδρία του ομίλου. Μέσα στο καλοκαίρι ξεκίνησαν οι δίκες των δύο επιχειρηματιών και, στο μεταξύ, το δικαστήριο επέβαλε την καταβολή των οφειλών της "Γιούκος" προς την εφορία για το έτος 2000, που υπολογίζονται σε 3,4 δις δολάρια. Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης Χοντορκόφσκι, μια ομάδα δικαστικών κλητήρων επέδωσε στον όμιλο απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου το οποίο του έδινε προθεσμία πέντε ημερών για να εξοφλήσει το χρέος του. Ταυτόχρονα, η φορολογική αρχή ζητούσε την καταβολή άλλων 3,3 δις για το έτος 2001, όταν η ποσότητα ρευστού χρήματος που διαθέτει η επιχείρηση υπολογίζεται σε μόλις ένα δις καθώς τα περιουσιακά της στοιχεία έχουν παγώσει με δικαστική απόφαση. Δεν απέμεναν λιγότερα από τρία 24ωρα για τη λήξη της προθεσμίας όταν άντρες της γενικής εισαγγελίας και του υπουργείου εσωτερικών εισέβαλαν εκ νέου στα γραφεία της εταιρείας, χωρίς την παρουσία εξουσιοδοτημένων στελεχών της, και προέβαιναν στη σφράγιση διοικητικών γραφείων και στην κατάσχεση εγγράφων και ηλεκτρονικών αρχείων. Η τελευταία αυτή ενέργεια απείλησε να επιφέρει ακόμη και διακοπή της παραγωγής.
Στόχος της αφόρητης αυτής πίεσης που δέχεται η πετρελαϊκή εταιρία δεν είναι άλλος από την υπαγωγή της στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο του Κρεμλίνου ή για την ακρίβεια της Καγκεμπε που το ελέγχει πλέον απόλυτα. Το πιθανότερο σενάριο για την τύχη της είναι η μεταβίβαση των μετοχών που διαθέτει ο Χοντορκόφσκι σε εταιρείες απόλυτα ελεγχόμενες από το καγκεμπίτικο σύμπλεγμα, όπως είναι η γιγαντιαία "Γκαζπρόμ", η "Ροσνέφτ" ή η "Σουργκουτνεφτγκάζ". Αυτές δεν διαθέτουν την κατάλληλη τεχνογνωσία ούτε μοιράζονται την ίδια αναπτυξιακή στρατηγική που έφερε τη "Γιούκος", σε σύμπραξη με τη "Σιμπνέφτ" την άνοιξη του 2003, στην τέταρτη θέση στην παγκόσμια αγορά υδρογονανθράκων. Όμως κάτι τέτοιο διόλου δεν απασχολεί το Κρεμλίνο. Έτσι, οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης μπορούν να πλήττουν την οικονομική ευρωστία της ιδιωτικής πετρελαϊκής βιομηχανίας, μιλώντας διαρκώς για την ανάγκη μείωσης των εξαγωγών πετρελαίου, γιατί το πλεονέκτημά τους δε βρίσκεται στην οικονομία. Είναι στη φύση του κρατικο-φασιστικού μονοπωλίου της Ρωσίας, που οι εν λόγω κρατικές ή ημικρατικές επιχειρήσεις αποτελούν τμήμα του, να επεκτείνεται πέρα από τους όρους της αγοράς στηριζόμενο πάνω στον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας. Έτσι, ενώ το δυτικόφιλο κεφάλαιο "Γιούκος" κατάφερε να αναπτυχθεί με τα κέρδη από την πώληση πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά, το πολιτικό μονοπώλιο του Κρεμλίνου το εκτοπίζει με ποινικά και διοικητικά μέτρα, όπως είναι η φορολογική ασφυξία που επιβάλει σ' αυτό το κεφάλαιο, η σύλληψη και φυλάκιση των εκπροσώπων του, ή η πραξικοπηματική εισβολή στα γραφεία και κατάσχεση ευαίσθητων δεδομένων. Η δε στρατηγική του πολιτικού μονοπωλίου, πολύ βαθύτερη από εκείνη των εγκεφάλων της "Γιούκος", έγκειται όχι τόσο στην ισχυροποίηση στην παγκόσμια αγορά όσο στον έλεγχο των ενεργειακών διόδων της Ευρώπης που θα του επιτρέψει την από ισχυρότερη θέση εξαπόλυση ενός θερμού πολέμου για την κατοχή της. Αυτή τη στρατηγική υπηρετεί η εξόντωση του Χοντορκόφσκι.
Από την άλλη μεριά, μια τόσο μακροπρόθεσμη στρατηγική απαιτεί την ύπαρξη ενός ενισχυμένου και αρκετά ενοποιημένου στην πολιτική του κρατικού μηχανισμού. Όμως η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όσο περισσότερους τομείς παίρνει στα χέρια του το κράτος στον καπιταλισμό τόσο πιο καταπιεστικό γίνεται. Στην προκειμένη περίπτωση, η προσπάθεια του κρατικο-φασιστικού μονοπωλίου να ελέγξει όλη την πετρελαϊκή παραγωγή συνοδεύεται από μια αντίστοιχη ενδυνάμωση της αυθαιρεσίας της πολιτικής εξουσίας. Στα τέλη του Μάη η Δούμα υιοθέτησε νομοσχέδιο που έδινε στις κρατικές αρχές μεγάλη ελευθερία να απαγορεύουν αντικαθεστωτικές συγκεντρώσεις ενώ μ' ένα άλλο δυσκόλεψαν οι προϋποθέσεις για τη διενέργεια λαϊκών δημοψηφισμάτων. Την ίδια στιγμή καταδικάζονται επιστήμονες κατηγορούμενοι για κατασκοπεία, δολοφονούνται δημοσιογράφοι (12 στη διάρκεια της θητείας Πούτιν με τελευταίο θύμα τον εκδότη της ρωσικής έκδοσης του Forbes Πωλ Χλέμπνικοφ) και διώκονται υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, λοιπόν, δεν ήταν και τόσο άστοχη η σύνδεση του Χοντορκόφσκι με το δημοκρατικό κίνημα της Ρωσίας που έκανε ο Πούτιν τελευταία αναφερόμενος στα "εμπορικά κι επιχειρηματικά συμφέροντα" που κρύβονται πίσω από επικριτικές προς το Κρεμλίνο μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ακολούθησε μια σειρά πιέσεων απέναντι σε οργανώσεις όπως είναι το Βρετανικό Συμβούλιο ή η ανθρωπιστική οργάνωση "Μεμόριαλ" που διαμαρτύρεται για τη γενοκτονική πολιτική του ρώσικου κράτους στην Τσετσενία. Όπως γίνεται φανερό, το χτύπημα στους ολιγάρχες αποτελεί ένα μικρό μόνο κρίκο στην αλυσίδα των δεινών που επιφυλάσσει για τους εχθρούς της, και κυρίως για το λαό της χώρας, η φασιστική ή πιο σωστά η ναζιστική κλίκα των σοσιαλιμπεριαλιστών.
Η ιδεολογική μορφή που επιτρέπει στο καθεστώς να διαπράττει ανεξέλεγκτο αυτές του τις ωμότητες είναι η φαιοκόκκινη. Αγκαλιάζει κυρίως τα πιο εξαθλιωμένα και πιο λούμπεν τμήματα του λαού για να τα μετατρέψει σε όχημα για την επίθεσή του στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Σύμφωνα με τη ναζιστική αυτή αντίληψη πίσω από την ένδεια που πλήττει τις μάζες κρύβεται όχι ο ληστρικός χαρακτήρας του κρατικο-φασιστικού μονοπωλίου αλλά το "πανίσχυρο" ιδιωτικό κεφάλαιο, είναι η ιμπεριαλιστική Δύση που καταρρακώνει την εθνική αξιοπρέπεια της χώρας και όχι η στενή κλίκα των ιμπεριαλιστών του Κρεμλίνου που τραμπουκίζει απέναντι στα φιλειρηνικά έθνη του πλανήτη, ενώ η αιτιολόγηση όλων των δεινών που πλήττουν την ανθρωπότητα καταλήγει πάντα στη διαπίστωση μιας εβραϊκής συνομωσίας. Είναι αυτή η ιδεολογία που επιτρέπει στον "προλετάριο" Πούτιν να στάζει από ειρωνεία όταν αναφέρεται στις οικονομικές δυσκολίες των "ολιγαρχών" λέγοντας ότι "στο επιχειρηματικό προλεταριάτο ακόμη και οι αλυσίδες είναι από ευγενές μέταλλο" (Ελευθεροτυπία, 5-7) ή να διαπιστώνει "έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας" από μέρους τους. Η εξάπλωση του φαιοκόκκινου ναζισμού απειλεί να αποκόψει τους καπιταλιστές αντιπάλους του Κρεμλίνου από κάθε μαζική υποστήριξη. Η επίκληση της εβραϊκής τους καταγωγής από τους αξιωματούχους του καθεστώτος επιταχύνει το χαμό τους καθώς ο ξαναγεννημένος αντισημιτισμός είναι πια πολύ διαδεδομένος στη Ρωσία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις μεγαλύτεροι από τους εκκαθαρισθέντες ολιγάρχες, οι Μπερεζόφσκι, Γκουζίνσκι και Χοντορκόφσκι είναι Εβραίοι. Εξ αιτίας αυτού του αντισημιτισμού άλλωστε ο Χοντορκόφσκι προτίμησε να δικαστεί με τον παλιό σοβιετικό τρόπο, αφού η καινούργια νομοθεσία προβλέπει την παρουσία ενόρκων στα δικαστήρια, και οι ένορκοι εκφράζουν το "λαϊκό αίσθημα".
Το δύσκολο καθήκον που μπαίνει για τους ρώσους δημοκράτες, αλλά και για τους αντιφασίστες όλου του κόσμου, είναι το ξεσκέπασμα της φαιοκόκκινης ιδεολογίας, το πολιτικό της χτύπημα εκεί όπου εμφανίζεται και τελικά η συντριβή του επιτελείου της που δεν είναι άλλο από την επιθετική νεοναζιστική κλίκα του Κρεμλίνου.