Αντί για τοωρισμό της εκκλησίας από το κράτος εγχείρησηστους σοβινιστές υπέρ "ορθόδοξου τόξου"

ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΗΜΙΤΗ

Με τον ίδιοξαφνικό τρόπο που οι ρωσόδουλοι κήρυξαν τηνελληνοτουρκική “ειρήνη” ύστερα από 25 χρόνιαελληνοτουρκικής έχθρας, έτσι ξαφνικά κήρυξαντώρα “τη δημοκρατία” στην ίδια την Ελλάδα.

Μετά από 20 χρόνια σχεδόν αδιάλειπτηςεξουσίας, κι αφού ήταν αυτό το πρώτο και μοναδικόκόμμα που κατ’ εντολή του πατριάρχη τουΠαπανδρέου περιέλαβε την ορθοδοξία στιςιδεολογικές του αρχές, το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε μέσα σελίγες μέρες να αναγνωρίσει τον πολίτη σαν πολίτηκαι να τον απελευθερώσει από την υποχρέωσή του νασέρνει και να επιδεικνύει στην ταυτότητά του τησχέση του με τον ορθόδοξο θεό.

Καμιά μαζική ζύμωση δεν προηγήθηκε τηςαπόφασης, κανένα κίνημα διαμαρτυρίας δημοκρατώνμπροστά στον επελαύνοντα μεσαίωνα, καμιάαπολύτως κοινοτική επέμβαση. Επρόκειτο για μιαανέλπιστη δωρεά στους λίγους μισοπαράνομουςδημοκράτες αυτής της χώρας που βγήκαν από τιςσπηλιές όπου χρόνια κρύβονταν περιφρονημένοιγια να χειροκροτήσουν χαρούμενοι τον νέογεμόνα, σίγουροι για τη νέα εποχή.

Στο Ελσίνκι αυτοί ήταν καχύποπτοι. Μετο τελευταίο δώρο βεβαιώθηκαν: Ώστε τελικά ομίτης ήταν δικός τους και φαίνεται πως καιρόνια τώρα απλά έκανε τακτική με τουςσοβινιστές. Έτσι αποφάσισαν να βγουν στο πλάι τουκαι να στηρίξουν τη “νέα γραμμή”.

Ήρθε φαίνεται η ώρα της δημοκρατικήςεκδίκησης.

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.

Όχι, κύριοι. Ήρθε η ώρα για ναακινητοποιήσουν και να εγχειρήσουν οιρωσόδουλοι το άγριο σοβινιστικό σκυλί, αυτό τονσύμμαχο που τους έφερε στην εξουσία και που τώραρέπει να ευνουχιστεί και να μάθει ποιο είναι τοαφεντικό και ποιος είναι ο σκύλος. Οι φοβισμένοικαι ανυποψίαστοι δημοκράτες θα χρησιμοποιηθούν,ήδη χρησιμοποιούνται, για να πραγματοποιήσουντην δυσάρεστη αυτή επέμβαση. Όταν θα τελειώσουν,γεμόνας θα τους παραδώσει στην εκδίκηση τουληγωμένου ζώου. Αυτή θα είναι η μόνη πραγματικήεκδίκηση.

Ο Σταθόπουλος, ο Μάνος, οι δημοκράτεςυ ακολουθούν τώρα τον κνίτη Μπίστη με την ίδιαεγκληματική έλλειψη χαρακτήρα με την οποία είχανκάποτε ακολουθήσει τον κνίτη Κωνσταντόπουλο, οιδημοκράτες που δίχως εγγυήσεις εντάχθηκαν σ’αυτό το επιλεκτικό εργαλείο του ΣΥΝ που λέγεταιέτωπο της Λογικής, οι πολιτικά απομονωμένοι ωςες δημοκράτες που άρχισαν να επανδρώνουν σεκαλά υπολογισμένες δόσεις τα κρατικά κανάλια,όλοι αυτοί είναι καλεσμένοι από τον ηγεμόνα σεένα γεύμα στο οποίο οι ίδιοι θα αποτελέσουν τοτελικό έδεσμα.

Δεν ξέρουμε αν θα πληρώσουνερισσότερο την έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας ήτην έλλειψη αρχών. Το σίγουρο είναι ότι θαευθύνονται γι' αυτό που περιμένει τους ίδιους καιτο χειρότερο γι’ αυτό που περιμένει το λαό.

Γιατί τα φαινόμενα είναι συντριπτικά.Και αν κάποιος δεν θα όφειλε να βγάλει από αυτάόλα το συμπέρασμα του, τουλάχιστον θα έπρεπε ναείναι εξαιρετικά επιφυλακτικός πριν αρχίσει ταειροκροτήματα.

ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Το ένα είναι αυτό που είπαμε στην αρχήότι ο ηγεμόνας κάνει στο λαό ένα δώρο που δεν τοζήτησε κανείς.

Πότε οι λαοί πήραν δώρα πριν ταελήσουν, πριν παλέψουν και πριν πονέσουν γι’αυτά; Πριν καν τα ζητήσουν;

Αυτό είναι ένα ζήτημα αρχήςροκειμένου να υποπτευτεί ένας δημοκράτης ότι τοδώρο Σημίτη είναι απλά η λαϊκή επένδυση μιαςμαχαιριάς που δόθηκε μέσα στο παλάτι, στα πλαίσιαμιας κατ’ αρχήν άγνωστης ίντριγκας.

Ύστερα πως νιώθουν οι δημοκράτες ότανβαδίζουν μαζί με τον Κολοζόφ για μια δημοκρατικήμεταρρύθμιση, δηλαδή βαδίζουν μαζί με τουςκόκκινους του φαιοκόκκινου μετώπου ενάντιαστους φαιούς του μετώπου; Από πότε είναι δυνατήμια διάσπαση στους κόλπους του φασισμού από τηνρώτη στιγμή όταν του κηρύσσει πόλεμο ηδημοκρατία; Η διάσπαση του φασισμού είναι δυνατήστο τέλος μιας σύρραξης, όταν χάνει, και όχι στηναρχή μιας μάχης.

Μερικοί λένε ότι το ψευτοΚΚΕ τήρησεδιφορούμενη στάση στη σύγκρουση.

Λάθος! Το ψευτοΚΚΕ κράτησε στις πρώτεςκρίσιμες στιγμές με τον Κολοζόφ σαφέστατη θέσηενάντια στους παπάδες και κατά της αναγραφής καιάρχισε να εξαφανίζεται μόλις έγινε σαφές ότι οιαπάδες θα υποχωρούσαν χωρίς ωστόσο ν' αλλάξει τηβασική αρχική του θέση.

Εννοείται ότι όποιος δεναραξενεύτηκε με τη θέση του ψευτοΚΚΕ δεν θααραξενεύτηκε ακόμα περισσότερο με τον ΣΥΝ αφούαυτός ο ορκισμένος εχθρός της Δύσης μετράει γιαδημοκρατικότερος. Όμως το δύσκολο ερώτημα είναιγιατί ο ΣΥΝ ήταν η πρωτοπορία αυτού του“δημοκρατικού” πραξικοπήματος τη στιγμήακριβώς που έδιωχνε τους υποτίθεται πιοριζοσπάστες από τους λίγους δημοκράτες πουεριλαμβάνει στις γραμμές του; Ή αλλιώς που καιότε ξανάγινε να γίνεται μια διάσπαση ενόςκόμματος και η πρώτη μεγάλη πολιτική μάχη των δύολευρών του να τις φέρνει μαζί στην ίδια πρώτηγραμμή μιας πολιτικής μάχης που μάλισταεκδηλώνεται με πρωτοβουλία και των δύο; Αυτόσημαίνει συνήθως δύο πράγματα ταυτόχρονα: ότικαι η διάσπαση είναι στημένη και η πολιτικήρωτοβουλία έχει ύποπτα κίνητρα.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτές είναιλεπτές ερωτήσεις. Όμως τι γίνεται με τις πιοντρές όπως: Πώς γίνεται η εκ των άνω δημοκρατίανα παραχωρείται από κάποιον που στα πιο βαθιά καιαρακτηριστικά διεθνή ζητήματα κρατάει την ίδιαώρα την πιο τερατώδη στάση; Πως μπορεί δηλαδή ναείναι πρωτεργάτης δημοκρατισμού, ο ΜΟΝΟΣρωθυπουργός της Εν. Ευρώπης που δεν καταδίκασετέ, ούτε με μια λέξη τη ρώσικη σφαγή στηνΤσετσενία; Πως γίνεται να είναι αυτός ο ΜΟΝΟΣ πουεξ αρχής διαφώνησε και συνεχίζει να διαφωνεί –τώρα πια μαζί με 4 άλλους πρωθυπουργούς τηςυρώπης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Δανία, Φιλανδία), -με το πολιτικό εμπάργκο στον ναζιστή Χάϊντερ, ενώήδη αυτός έσπασε και στην πράξη αυτό το εμπάργκοκαλώντας την Εθνική ποδοσφαιρική ομάδα τηςΑυστρίας στην Ελλάδα; Ακόμα περισσότερο πωςγίνεται να είναι αρχηγός τουλιτικοϊδεολογικού διαφωτισμού, ο άνθρωπος πουδυνάμωσε όσο κανείς άλλος με τις επισκέψεις τουκαι τις οικονομικές του ενισχύσεις στο άντρο τουρθόδοξου σκοταδισμού που είναι το Άγιο Όρος; Πώςνα είναι πρωτεργάτης του κινήματος για τοωρισμό εκκλησίας – κράτους ο άνθρωπος που μόλιςέδωσε πριμ παραγωγικότητας στους ήδηυπερεξαρτημένους κρατικούς υπαλλήλους –απάδες και που τώρα δα ανοίγει σ’ αυτούς τιςύλες ενός ευρωπαϊκού πακτωλού ο οποίος θαέπρεπε να κατευθυνθεί κανονικά στην ανάπτυξη τηςαραγωγής και όχι στους παραγωγούςδεισιδαιμονιών.

Και το πιο χοντρό απ’ όλα: Πώς γίνεταιτο άντρο της “δημοκρατικής μεταρρύθμισης” ναείναι το Υπ. Εξωτερικών, που συγκρότησε Επιτροπήγια τα ατομικά δικαιώματα πριν 6 μήνες μεεπικεφαλής τον τωρινό υπουργό Σταθόπουλο (Ελευθεροτυπία,29 Μάη), πώς γίνεται να είναι εκείνο πουταυτόχρονα καλεί στην Ελλάδα και επιχειρεί ναεπιβάλει σαν αρχηγό της “δημοκρατικήςμεταρρύθμισης” της Σερβίας τον αρχηγό τηςαρχιφασιστικής, αρχιτσαρικής και αρχιορθόδοξηςδυναστείας, τον Καραγεώργεβιτς; Ποιος τίμιοςκαι συνετός άνθρωπος έχει δικαίωμα ναειροκροτήσει το Σημίτη και ακόμα ναειροκροτήσει σαν τμήμα μιας διαδικασίαςραγματικού δημοκρατικού εκσυγχρονισμού τηρύθμιση για τις ταυτότητες, πριν απαντήσει σ’αυτά τα ερωτήματα;

Νομίζουμε κανείς πληροφορημένοςάνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Ακόμαερισσότερο μάλιστα δεν έχει δικαίωμα να τοκάνει όσο δεν έχει απορρίψει τη συγκροτημένηαπάντηση σ’ αυτά που κατά κάποιο τρόπο ήδη έχειαρχίσει να εκθέτει η ΟΑΚΚΕ κιόλας από την εποχήτου Ελσίνκι.

Αυτός είναι ο λόγος που η πρώτη φάση, ηεπίπονη και παρατεταμένη φάση της ανόδου τηςρώσικης εξουσίας στην Ελλάδα σημαδεύεται απόέναν πράκτορά της, τον Α. Παπανδρέου, που ντύθηκεσοβινιστής. Στόχος του ήταν να συντρίψει και ναυποτάξει το ευρωπαιόφιλο τμήμα της ελληνικήςαστικής τάξης (του Καραμανλή, προέδρου τηςμοκρατίας τότε, και του Μητσοτάκη) σε συμμαχίαμε το σοβινισμό. Η δεύτερη φάση, η φάσητης σταθεροποίησης, πουκλείνει βασικά με την άνοδο του ρωσόδουλουανηψιού Καραμανλή στην εξουσία και της ΝΔ, (οπότεκαι με την κυριαρχία της Ρωσίας στην ηγεσία όλωντων ελληνικών κομμάτων), σημαδεύεται υποχρεωτικάαπό έναν πράκτορα ντυμένο ευρωπαίο, τον Σημίτη. Ηβασική δουλειά του Σημίτη στο εσωτερικό μέτωποείναι να συντρίψει τους σοβινιστές σε μέτωπο μετους φιλοευρωπαίους δημοκράτες, όπως ήτανδουλειά του Α. Παπανδρέου να συντρίψει τουςευρωπαίους σε μέτωπο με τους σοβινιστές.

Και στις δύο περιπτώσεις η εσωτερικήλιτική ήταν δεμένη με την εξωτερική.

Ο Παπανδρέου δεν μπορούσε να συντρίψειτους φιλοευρωπαίους της αστικής τάξης αν δενροκαλούσε ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσειςώστε να πετύχει μέσα από αυτήν τρία πράγματαταυτόχρονα: πρώτο να συσπειρώσει τουςσοβινιστές, ιδιαίτερα το στρατό, που ζητούσεεκδίκηση για την ήττα στην Κύπρο, δεύτερο νααποκόψει την Ελλάδα από τη Δύση, που σωστά δενήθελε ποτέ μια ρήξη με την Τουρκία, οπότε ναροκαλέσει πολιτική ασφυξία στουςευρωπαιόφιλους, και τρίτο, να στρέψει όλη τη χώρασε στρατηγική προσέγγιση με μια Ρωσία η οποίασυγκρουόταν με την Τουρκία για να περάσει ταλεμικά της από τα Στενά. Στην ίδια αυτή περίοδοτης εξωτερικής πολιτικής ανήκει και τομακεδονικό και η απόλυτη υπεράσπιση της Σερβίας.Πάλι με την κινητήριαενέργεια του σοβινισμού ο Παπανδρέου εμποδίζειτην προσέγγιση της Δημ. της Μακεδονίας με τηνυρώπη, και βάζει τις βάσεις για τον “ορθόδοξο”δηλαδή ρώσικο πολιτικό άξονα Βελιγράδι – Σκόπια– Αθήνα.

Να μην ξεχνάμε ότι η οριστικήαπομάκρυνση των ευρωπαίων από την εξουσία, πουσηματοδοτήθηκε από την πτώση του Μητσοτάκη απότην κυβέρνηση, επιτεύχθηκε πολιτικά κύρια μέσααπό τον αντιμακεδονισμό.

Σήμερα, στην εποχή της σταθεροποίησηςτων ρωσόδουλων, οι Σημίτης – ΣΥΝ με την κάλυψητων Καραμανλή – ψευτοΚΚΕ περνάνε στην τακτικήτης “ειρήνης με όλους τους γείτονες” με τον ίδιοτρόπο που πριν λίγα χρόνια ήταν βυθισμένοι στηντακτική “πόλεμομε όλους”.

Αν την γενική “ειρήνη” τους τηνκήρυσσαν πριν ρίξουν τον ευρωπαιόφιλο Πάγκαλοαπό το Υπ. Εξωτερικών, τότε δεν θα την έλεγχαν, καιμια ανεξέλεγκτη ειρήνη, δηλαδή μια πραγματικήειρήνη θα έφερνε και τις δύο χώρες πιο κοντά στηνυρώπη οπότε και πιο κοντά στην εξουσία τιςνικημένες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις στην Ελλάδα.Αυτοί λοιπόν χρειάζονταν μια ρώσικη “ειρήνη”υ θα μπορούσε να την διεκπεραιώνει με μπρίομόνο ένας “ρώσος” υπουργός εξωτερικών όπωςείναι ο Γ. Παπανδρέου. Μόνο ένας τέτοιος μπορεί ναενώνεται με την ορθόδοξη Μακεδονία τουρωσόδουλου σοβινιστή Γκεοργκίεφσκι και όχι μετην ευρωπαϊκή Μακεδονία του δημοκράτηκλιγκόροφ, ή μπορεί να εγκαθιστά τους S-300 στην Ελλάδα καινα τον λατρεύουν οι ΗΠΑ, ή να βάζει τον Τζεμ ναζητάει να έρθουν τα Ελγίνεια στην Αθήνα, ναυποστηρίζει μόνος του τον Χάϊντερ, να καλύπτειτους Ρώσους στην Τσετσενία και ταυτόχρονα ναξετρελαίνει την Ευρώπη. Μόνο ένας τέτοιος μπορείνα δίνει τα πάντα στην Τουρκία μέχρι και την μισήΚύπρο de facto,δίχως να κάνει απολύτως κανένα βήμα υποχώρησης de jure. Μόνο αυτόςμπορεί να χρησιμοποιεί τις φιλοευρωπαϊκέςδιαθέσεις της Τουρκίας για να επέμβει σταεσωτερικά της και να γίνει ο ελεγκτής της, δηλαδήδιασπαστής, την ώρα που θα δουλεύει για τηνερικύκλωσή της από το Ιράν, την Συρία και από τονΚαύκασο. Μόνο ένας τέτοιος μπορεί να σύρει τηνΤουρκία στο στόμα του Κρεμλίνου και να την“πείσει” να ανοίξει τα Στενά της στον στόλο τουΚρεμλίνου. Τέλος μόνο ένας τέτοιος ξέρει ότιρέπει να είναι με τη Σερβία αλλά ταυτόχροναενάντια στον Μιλόσεβιτς, και ότι όταν αυτός πέσεια πρέπει να έρθει στην εξουσία ο “ρώσος”τράσκοβιτς και η φιλορώσικη ορθόδοξη εκκλησίακαι όχι ο φιλοδυτικός Ντζίντζιτς.

Για να πραγματοποιηθεί όμως μια τέτοιαερίπλοκη πολιτική θα πρέπει οι σοβινιστές στηνλλάδα να υποταχθούν στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στοακεδονικό, στη Σερβία, παντού. Όμως για ναυποταχθούν θα πρέπει να σιωπήσουν δύο άντρα τους:το ένα είναι το ιδεολογικό τους και σε ένα βαθμόλιτικό άντρο, η εκκλησία και το άλλο είναι οστρατός.

Η αναγραφή του θρησκεύματοςκαταργείται σήμερα από αυτή την δεύτερη πλευράκαι όχι από την πρώτη. Ίσα – ίσα από την πρώτηάποψη η ορθοδοξία περνάει την δεύτερη νιότη τηςκυριαρχώντας ολότελα πάνω στον αθεϊσμό, πράγμαυ φαίνεται πάνω απ’ όλα στο ζήτημα τουρησκευτικού γάμου. Αλλά αν η ορθοδοξίαδοκιμάζει ένα τέτοιο θρησκευτικό, έστωτελετουργικό θρίαμβο, είναι ακριβώς χάρη σ’αυτούς που τώρα δα αποφάσισαν τη μη αναγραφή τηςστις ταυτότητες. Όχι μόνο το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, αλλάακόμα περισσότερο το ΠΑΣΟΚ των Σημίτη – Λαλιώτη– Γ. Παπανδρέου είναι που δυνάμωσε τη δύναμη τουρθοδοξισμού και μάλιστα του πιο σκοτεινού καιισθοδρομικού πυρήνα του που είναι οαγιορειτισμός.

Αυτοί οι τελευταίοι κατοχύρωσαν την“κιβωτό της ορθοδοξίας” σαν τόπο προσκυνήματος,αυτοί ανέβασαν τους παπάδες στον Παρθενώνα στιςτελετές του 2000, αυτοί όρισαν τον Αρχιεπίσκοποεπίσημο διπλωματικό βοηθό τους και του ανέθεσανδύσκολες αποστολές στα Βαλκάνια και τη Ρωσία,αυτοί έδωσαν κύρος στην ναζιστική επίσημη ρώσικηρθόδοξη εκκλησία και παρακάθησαν πρώτοι αυτοίμέσα σε όλη τη Δύση στα γεύματά της.

Η κατάργηση της αναγραφής τουρησκεύματος είναι η δήλωση που κάνει το νέορωσόδουλο καθεστώς ότι δεν δέχεται κανέναμοίρασμα εξουσία με τη σοβινιστική εκκλησία,ιδιαίτερα σε ότι αφορά την άσκηση της εξωτερικήςλιτικής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οργανωτής της υπόθεσης των ταυτοτήτων είναι τουπουργείο Εξωτερικών και όχι το υπουργείοσωτερικών, που θα έπρεπε, ή έστω το Υπ. Παιδείας.(Δες πιο αναλυτικά άλλο άρθρο στο ίδιο φύλλο της. Ανατολής). Γίνεται με τις ταυτότητες ότιγίνεται και με τις εθνικές μειονότητες: τη“δημοκρατία” στο εσωτερικό της χώρας δεν τηνφέρνουν οι εσωτερικές της εξελίξεις, οιεσωτερικές αντιστάσεις, ο λαός κ.λπ., αλλά οι ανάγκες της εξωτερικήςλιτικής. Είναι βαριές οι ευθύνες δημοκρατώνσαν τον Σταθόπουλο ή τον Ν. Αλιβιζάτο πουσυμμετέχουν στα εργαλεία του Υπ. Εξωτερικών γι’αυτές τις υποθέσεις. Δεν υπάρχει πιο μεγάλησυνταγματική εκτροπή, πιο μεγάλη γελοιοποίησηιουδήποτε εκδημοκρατισμού από αυτή την ΑΜΕΣΗυποταγή της εσωτερικής, στις ανάγκες τηςεξωτερικής πολιτικής. Ο Γ. Παπανδρέουεπικαλείται βέβαια γι’ αυτό τις υποχρεώσειςαπέναντι στην Ευρ. Ένωση και τη δυνατότητα πουαυτή έχει να επεμβαίνει στα εσωτερικά της χώραςμας.

Αυτή η επέμβαση ισορροπείται από τηνδυνατότητα επέμβασης κάθε ευρωπαϊκού κράτους,ότε και της Ελλάδας στα εσωτερικά των άλλωνκρατών μέσω των οργάνων της Ένωσης. Όμως αυτή ηεπέμβαση είναι θεσμική και έχει μια ορισμένημορφή. Αν η Ένωση έχει πρόβλημα με μια πλευρά τηςεσωτερικής νομοθεσίας στην Ελλάδα επεμβαίνειμέσω του αντίστοιχου υπουργείου, εδώ τουυπουργείου Δικαιοσύνης, ή του υπουργείουσωτερικών, ή του Υπ. Παιδείας. Βέβαια τώρα πουεκδηλώθηκε επίσημα η υπόθεση των ταυτοτήτων,εκδηλώθηκε μέσω του Υπ. Δικαιοσύνης, αλλά ο νέοςυπουργός Δικαιοσύνης είναι σ’ αυτή τη θέση μόνοεπειδή πρώτα λειτούργησε σαν παράγοντας του Υπ.ξωτερικών σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Βέβαια εδώσυμβαίνει και το εξής: Ουδέποτε επενέβη η Ένωσηστο ζήτημα των ταυτοτήτων, ούτε καν στο ζήτηματων σχέσεων κράτους – εκκλησίας. Η Ένωσηρησιμοποιείται από την ηγετική κυβερνητική“Αγία Τριάδα” μόνο σαν κάλυψη της ρώσικηςλιτικής.

Όμως η ρώσικη πολιτική δεν έχει καμιάδιάθεση να προχωρήσει σε ρήξη με την εκκλησίασυνολικά, δηλαδή σε θεσμικό διαχωρισμό εκκλησίας– κράτους, όπως πάντα απαιτούσαν οι δημοκράτεςκαι όπως τώρα πολλοί λαθεμένα ελπίζουννομίζοντας ότι με τις ταυτότητες γίνεται τορώτο βήμα γι’ αυτόν τον διαχωρισμό.

Εκείνο που γίνεται με τις ταυτότητεςείναι ένα πρώτο βήμα για την ΗΓΕΜΟΝΙΑ της νέαςφιλορώσικης κρατικής εξουσίας πάνω στηνσοβινιστική εκκλησιαστική, και καθόλου ένα βήμαΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ.

Αν οι ρωσόδουλοι εξασφαλίσουν μ’ αυτότο βήμα να υποτάξουν τους σοβινιστές στηνεκκλησία δεν θα κάνουν καινούργια βήματα. Ανκάνουν καινούργια βήματα αυτά θα είναι πάντα σεμια κατεύθυνση: Θα κόβουν τα πλοκάμια τηςεκκλησίας πάνω στο κράτος, αλλά όχι τα πλοκάμιατου κράτους πάνω στην εκκλησία. Η κυβέρνησημίτη θέλει να συσφίγξει τις σχέσεις της με μιαελεγχόμενη Εκκλησία.

Τέτοιας φύσης είναι τα βήματα πουεριγράφει ο αληθινός Σημίτης, δηλαδή ο ΣΥΝ, ότανζητάει 10 μέτρα διαχωρισμού τάχα της εκκλησίαςαπό το κράτος και που αποτελούν μόνο εκφράσειςτης μείωσης του ρόλου της εκκλησίας σε μια πλευράκρατικών υποθέσεων, σε εκείνες δηλαδή που τοκράτος τοποθετείται απέναντι στους πολίτες.

Αυτά τα μέτρα είναι προς το παρόν μόνοαπειλές που εκτοξεύει μέσω του ΣΥΝ ο Σημίτης στηνεκκλησία και οι οποίες αν πραγματοποιηθούν, ηεκκλησία θα χάσει ιδεολογική επιρροή και κυρίωςρήμα. Τέτοια μέτρα είναι ο υποχρεωτικόςλιτικός γάμος, η πολιτική κηδεία, η καύση τωννεκρών και το ποιος θα ελέγχει το μάθημα τωνρησκευτικών στα σχολεία.

Αν οι παπάδες δεν υποκύψουν στο ζήτηματων ταυτοτήτων τότε ο Σημίτης θα σφίξει τη βίδαμε τα υπόλοιπα μέτρα σταδιακά μέχρι να σπάσουν.Όμως ακόμα και αν θα πάει ως το τέλος σ’ αυτή τηνκατεύθυνση θα μείνει οπωσδήποτε στη θέση της ηάλλη κατεύθυνση, δηλαδή η εξάρτηση της εκκλησίαςαπό το κράτος. Αυτή η εξάρτηση σήμερα έχειδυναμώσει. Το νέο καθεστώς έχει δυναμώσει τηνυπαλληλοποίηση των παπάδων, δηλαδή την πληρωμήτους από το κράτος με το να τους προικίσει και με κεφάλαια τηςνωσης, με το να τους αυξήσει τους μισθούς, (πριμαραγωγικότητας) και με το να επισκευάζει, δηλαδήνα πλουτίζει πάλι με ευρωπαϊκά λεφτά μέσω τουαλιώτη τα Μοναστήρια. Κυρίως όμως η “ρώσικη”κλίκα έχει ανεβάσει την εξάρτηση σε μια νέασφαίρα καθώς χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τονΑρχιεπίσκοπο σαν απεσταλμένο του Υπ. Εξωτερικών.Αυτή τη σχέση με τον Χριστόδουλο την εγκαινίασε οΠάγκαλος προφανώς κατ’ εντολή Σημίτη και τώρα ο. Παπανδρέου την έχει επισημοποιήσει καιεντατικοποιήσει. Τέτοιο δέσιμο εκκλησίας καικράτους στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής,τέτοια αχρειότητα δεν την είχε επιχειρήσει ούτεύντα.

Είναι χαρακτηριστικό πως προχθέςκιόλας ο Χριστόδουλος ματαίωσε επίσκεψή του στονιλόσεβιτς την ίδια στιγμή που για πρώτη φορά εδώκαι πολλά χρόνια συγκρούεται με τον τελευταίοανοιχτά η Μόσχα.

Αυτός είναι ο λόγος που κάνει τημεταρρύθμιση τόσο παράξενη, δηλαδή τόσο ξαφνική,"τόσο από τα πάνω", τόσο διοικητική, τόσοαντικοινοβουλευτική και το χειρότερο, τόσοροβοκατόρικη.

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ

Εξηγήσαμε πριν ότι οι “ρώσοι” δενμπορούσαν να ξεκινήσουν ζήτημα ταυτοτήτων πρινφέρουν στην εξουσία τον Γ. Παπανδρέου. Ταυτόχροναδεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό πριν τις εκλογέςγιατί τότε θα τις έχαναν. Δεν μπορούσαν δηλαδή παρά να δράσουνστην πλάτη των μαζών, σαν πραξικοπηματίεςξαφνικά μετά τις εκλογές. Μια τέτοια δράση ωστόσοδεν φέρνει αληθινές αλλαγές, δηλαδή αλλαγές στησυνείδηση των μαζών. Ίσα – ίσα προκαλεί τιςμάζες, τις προδιαθέτει αρνητικά απέναντι σειαδήποτε μεταρρύθμιση. Θα ήταν τελείωςδιαφορετικά αν άρχιζε από τα κάτω ένα κίνημα γιατις ταυτότητες σα δημοκρατικό πολιτικό κίνημαγια την πραγματική ανεξιθρησκεία, κίνημα που θααπαιτούσε μια γενικότερη νομοθετική αλλαγή. Όμωςένα κίνημα από κάτω που θα προετοίμαζε ταράγματα και θα ζύμωνε δημοκρατικές ιδέες μέσαστο λαό δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί γιατόσο στενούς και μάλιστα αρνητικούς σκοπούς σαναυτούς που περιγράψαμε. Γιατί οι δημοκρατικοίκύκλοι, πρωτοβουλίες, κόμματα, κομματικές τάσειςυ θα ζύμωναν το αίτημα δεν θα έμεναν σε αυτό,αλλά θα το ενέτασσαν απλά στο γενικότερο ζήτηματου διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος.Όμως, όπως εξηγήσαμε ένας τέτοιος διαχωρισμόςείναι ακριβώς εκείνο που δεν θέλει αυτή εδώ ηκυβέρνηση, γιατί αυτή χρειάζεται σαν πιστούςυπηρέτες όχι μόνο ιδεολογικά αλλά κυρίωςγεωπολιτικά την ορθοδοξία και την εκκλησία.

Αυτός είναι ο λόγος που οι“μεταρρυθμιστές μας” δεν σκέφτηκαν καν ναεντάξουν στην αναθεώρηση του Συντάγματος, που οιδιοι αποφάσισαν, το μόνο μεγάλο ζήτημα που μένειγια τον τυπικό εκδημοκρατισμό του, την κατάργησηδηλαδή της ιδρυτικής της αναφοράς του στην“επικρατούσα θρησκεία”.

Επίσης πέρα από το ζήτημα τουδιαχωρισμού εκκλησίας – κράτους, ένα τέτοιοκίνημα θα είχε στην πρωτοπορία του τους άθεουςκαι από κοντά τις θρησκευτικές μειονότητες καιαπό κοντά κάθε “αμαρτωλή” εθνική μειονότητα.Αλλά ένα τέτοιο εκρηκτικό μίγμα δεν θα έμενε στονδιαχωρισμό, θα δυνάμωνε αντικειμενικά και τηναθεϊστική προπαγάνδα, και κυρίως, θα συνέτριβε τομύθο του προοδευτικού και μάλιστα εθνικού ρόλουτης ορθοδοξίας. Η ορθοδοξία είναι μόνο έναμεσαιωνικό σημάδι στο σώμα του νεοελληνικούέθνους που φανερώνει το ως τα σήμερα φεουδαρχικό,αντιδραστικό, ουσιαστικά αντιεθνικό τρόπο με τογεννήθηκε το νεοελληνικό κράτος μέσα απότην ρωσοκίνητη εξέγερση του ’21.

Για όλους αυτούς τους λόγους καιάλλους τόσους θα ήταν αδύνατο στο Σημίτη να μηλειτουργήσει πραξικοπηματικά. Για φανταστείτεμια Βουλή να νομοθετεί ζητήματα σχέσεωνεκκλησίας και κράτους και από κάτω ένα κίνημα ναεριμένει τις αποφάσεις. Αν είναι δυνατό ναεπιτραπεί κάτι τέτοιο την ώρα που η χώραβυθίζεται στο μεσαίωνα με πρωτοβουλία ακριβώςεκείνων που αποφάσισαν ξαφνικά τη μη αναγραφή.

Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ

Αλλά ο Σημίτης δεν αρκέστηκε στο ναλειτουργήσει πραξικοπηματικά, λειτούργησε ακόμαερισσότερο σαν συνειδητός προβοκάτορας γιατίέβαλε στην προμετωπίδα της επίθεσής του τηννωμένη Ευρώπη. Αντί να εμφανίζει αυτή τημεταρρύθμιση σαν μέρος μιας εσωτερικήςαπαίτησης εκδημοκρατισμού, την εμφάνισε σαναπαίτηση της ήδη επιβαρυμένης, στα μάτια τηςκαθυστέρησης, με όλες τις εθνικές αμαρτίεςνωμένης Ευρώπης. Γι’ αυτό κυρίως την εξάρτησεεντελώς αυθαίρετα και παρατραβηγμένα από τιςδιατάξεις του νόμου του σχετικού με την Σέγκενκαι δεν έφερε όπως όφειλε ένα νέο νόμο στη Βουλή.άταια ο δυστυχής Σταθόπουλος φώναζε ότι αυτήείναι μια εσωτερική απαίτηση, μάταια μια σειράσοβινιστές παπάδες είχαν την ψυχραιμία ναφωνάζουν ότι δεν ήταν η Ευρώπη που επέβαλε τονόμο. Ο προβοκάτορας Σημίτης συνέχισε νασυνδυάζει το νόμο με την Ευρώπη και να προβάλειεπίτηδες την πιο ακατάλληλη στιγμή τη σχέση τηςευρωπαϊκής με την ελληνική διάσταση του έλληναλίτη. Χρησιμοποιώντας μάλιστα τοιλιοτριμμένο σοβινιστικό επιχείρημα ότι ηλλάδα φωτίζει αιώνες τώρα τον ευρωπαϊκόλιτισμό.

Ο Σημίτης έκανε με λίγα λόγια ότιμπορούσε για να εμφανιστεί το χτύπημα στησοβινιστική εκκλησία σαν προερχόμενο από τηνάθεη, διαμαρτυρόμενη και καθολική Ευρώπη,ροσφέροντας ένα υπέροχο δώρο στον χειρότεροκοινωνικό και πολιτικό σκοταδισμό. Αυτός είναικαι ο λόγος για τον οποίο ξαφνικά εξαφανίστηκεαπό τα τηλεοπτικά πάνελ το ψευτοΚΚΕ αφήνοντας τησύγκρουση με τους σοβινιστές αποκλειστικά στουςευρωπαίους, ιδιαίτερα στους ευρωπαίους του ΣΥΝ,στον Μπίστη και σε μερικούς τεχνοκράτεςσυνταγματολόγους σαν τον Μανιτάκη, πουυποστήριξαν την “επιβολή” της δημοκρατίας με τοδιο αντιπαθητικό, επιθετικό στυλ με το οποίο οικνίτες θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την επιβολήτου “δίκιου του εργάτη”.

Το ψευτοΚΚΕ βγήκε δυνατά στην αρχή μετον Κολοζώφ, μόλις έκανε το πραξικόπημα ο Σημίτηςγια να τον βοηθήσει ώστε να σπάσουνε οι παπάδεςτις πρώτες δύσκολες ώρες. Όταν αυτοί έδειξαν ότιδεν είχαν δύναμη αυτό αποσύρθηκε για να μηνεκτεθεί παραπέρα στη βάση του σοβινισμού ώστε νασυνεχίσει να είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγεμόναςτου φαιοκόκκινου μετώπου. Για τον αντίστοιχολόγο ουσιαστικά δεν βγήκαν ως τώρα στην πρώτηγραμμή ούτε οι υπόλοιποι “ρώσοι” δηλαδή ο Γ.Παπανδρέου, και κυρίως ο Λαλιώτης για να μηνεκτεθούν στον παπαδαριό και το φαιοκόκκινομέτωπο γενικά. Ακόμα και τον φίλο τους αρλεκίνουθυμίου φρόντισαν να μην τον εκθέσουν στα μάτια τηςεκκλησίας, βάζοντάς τον να προδίνεται τάχα απότον Σημίτη. Ειδικά ο στρατηγικότερος της τριάδας,αλιώτης, φρόντισε να μιλήσει μόλις προχθές καιαφού είχε κριθεί η μάχη για να καταφερθείταυτόχρονα κατά των σκοταδιστών (εννοώντας μόνοτους παλαιοημερολογίτες και όχι την επίσημηεκκλησία) και των … φωταδιστών εννοώντας τουςφιλοευρωπαίους δημοκράτες και πιο ειδικά τονταθόπουλο.

Εδώ πράγματι αποδείχτηκε για μια ακόμαφορά σε πόσο θλιβερή θέση βρίσκονται οισοβινιστές όταν χάσουν από τα πανιά τους τορώσικο άνεμο. Παθαίνουν το ίδιο που παθαίνουν καιι αβαθείς δημοκράτες με την ανάλογη απόσυρση. Οιτελευταίοι νιώθουν τώρα πως έχουν δύναμη σταανιά τους, δεν βλέπουν πάλι ποιος άνεμος τουςανεβάζει στον ουρανό και από πόσο ψηλά θα πέσουνόταν φυσήξει ανάποδα.

Έτσι κυβερνάει η Ρωσία και ανεβαίνειαδιάκοπα ανάμεσα σ’ αυτή τη δίχως χαρακτήρααστική τάξη παίζοντας το ακατανίκητοκεντρίστικο παιχνίδι της που θριαμβεύει μόνοόταν οι αντίπαλοι δεν έχουν αξιώσεις για μιασυνεπή πολιτική. Τους φτάνουν μόνο λίγα ψίχουλα.

Έτσι τώρα νικιούνται οι σοβινιστές. Μετι θράσος καμάρωναν στο μακεδονικό, ή μετά στολευρό της Σερβίας, πάντα ατιμώρητοι και θρασείςτουρκοφάγοι. Και νάτοι τώρα πως ζάρωσαν. Δενμπορούν ούτε μια διαδήλωση να κάνουν και έδωσανόλο το έδαφος στους “666”.

Μα τότε πώς είναι τόσο επίφοβοιαντίπαλοι για την ρώσικη συμμορία ώστε ναρειαστούν ειδικά μέτρα γι’ αυτούς, ταυτότητες,ρυθμίσεις, απειλές κ.λπ.;

Πραγματικά είναι ισχυρότεροι από όσοφαίνονται ως τα τώρα. Η αδυναμία τους νααπαντήσουν οφείλεται βασικά στο χτύπημα πουδέχονται από τα μέσα από τον ίδιο το Χριστόδουλο.βρώμικος αυτός φασίστας, το πιο δεξιό στοιχείοόλης της εκκλησίας δείχνει να έχει περάσει ήδη μετους ρωσόδουλους και να δουλεύει μαζί τουςενάντια στον σκληρό πυρήνα του σοβινισμού πουέχει επικεφαλής του τους Καλλίνικο του Πειραιά,και Άνθιμο Αλεξανδρουπόλεως και φαίνεται πωςδιαθέτει έναν μεγάλο στρατό στη μεσαία καιαμηλή ιεραρχία. Ο Χριστόδουλος φάνηκε ήδη νατους εγκαταλείπει, στην περίπτωση του κνίτηΑνδρουλάκη αυτού του αυτοαποκαλούμενου“θεοφοβούμενου άθεου”, που έγραψε το απ’ ότι φαίνεται“βλάσφημο” βιβλίο του στα πλαίσια αυτής τηςνέας τακτικής Συν – Σημίτη.

Τώρα τα πράγματα έγιναν καθαρότερα. Οριστόδουλος αντί να κάνει αμέσως ένασυλλαλητήριο έδωσε 10 πολύτιμες μέρες στον Σημίτηστο όνομα μιας σύγκλησης της Ιεραρχίας. Την ώραυ ο Σημίτης διαβεβαίωνε πως το ζήτημα τωνταυτοτήτων έκλεισε, ο Χριστόδουλος έβαζε τοτσιράκι του, τον Θεόκλητο Θεσσαλιώτιδας ναδηλώνει πως το ζήτημα της ταυτότητας είναιδευτερεύον και ότι η εκκλησία θα υποχωρήσειαρκεί να μη συνεχίσει ο Σημίτης με νέα μέτρα.λαδή ακριβώς ότι είναι η ρώσικη γραμμή.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλοαρακτηριστικό. Ενώ οι Καλλίνικος, Άνθιμος είναισκληροί στις ταυτότητες τονίζουν ότι η Ευρώπηείναι έξω από αυτή την υπόθεση και εγκαλούν τονμίτη ότι κακώς την επικαλείται. Αντίθεταακριβώς ο Χριστόδουλος, που είναι μαλακός στιςταυτότητες, κατηγορεί κύρια την Ευρώπη και τηναγκοσμιοποίηση γι’ αυτές ενώ ταυτόχρονααποδίδει την ευθύνη για την “ιεροσυλία” όχι στομίτη, αλλά στους εξωκοινοβουλευτικούςσυμβούλους του, δηλαδή στο Σταθόπουλο και τουςάλλους ευρωπαίους. Αυτούς και μόνο δείχνει στασκυλιά για εκδίκηση.

Θα πάει έτσι ο Χριστόδουλος ως τοτέλος; Νομίζουμε ότι αν ο Χριστόδουλος δεν είχεδώσει προηγούμενα εγγυήσεις προδοσίας στους“ρώσους” αυτοί δεν θα ξεκινούσαν τον πόλεμο μετην εκκλησία. Δεν νομίζουμε ότι θα ρίσκαραν ναάσουν ολοκληρωτικά έναν στρατηγικό τουςσύμμαχο. Στόχος τους ήταν μόνο να τονεγχειρήσουν. Αυτός ο στόχος περιλαμβάνειδιάσπαση της εκκλησίας και μάλιστα διάσπασηστους κόλπους του σοβινισμού.

Γιατί διάσπαση ανάμεσα στονεκκλησιαστικό μεσαίωνα και τους σχετικά πιοσύγχρονους και πιο προοδευτικούς παπάδες ήδηυπάρχει. Ο Χρυσόστομος Ζακύνθου και ο ΘεόκλητοςΙωαννίνων πήραν από την αρχή θέση υπέρ τηςαλλαγής στις ταυτότητες, δηλαδή καθαράροοδευτική θέση. Ανάλογη θέση έχει και οΙερώνυμος Θηβών που επίσης τον γκρέμισαν απόσίγουρο διάδοχο του Σεραφείμ οι Σημιτικοί. Όμωςδεν θα μπορούσαν ούτε θα ήθελαν να στηριχτούν σ’αυτούς οι φαιοκόκκινοι γιατί τότε από αυτή τηναναμέτρηση μέσα στην εκκλησία πιθανά θαγεννιόταν μια προοδευτική μη ρώσικη ή καλλίτεραμια ευρωπαιόφιλη φράξια.

Χρειάζεται λοιπόν σήμερα ένας παπάςυ και θα εγκαταλείψει τους σοβινιστές και θαμετατρέψει την οργή τους σε ρωσοφιλία. Αυτόακριβώς κάνει ο Χριστόδουλος. Συμβιβασμός στηνυσία του ζητήματος, οπότε παίρνει μαζί του τουςμετριοπαθείς παπάδες. Αντιδυτική όξυνση στοιδεολογικό με το οποίο εξασφαλίζει ηγεμονίαστους σοβινιστές. Είναι η ίδια τακτική πουκρατάει, πιο ακραία, το ψευτοΚΚΕ. Το ψευτοΚΚΕ πάειμε το Σημίτη στο ουσιαστικό ζήτημα, δηλαδή στηναναγραφή του θρησκεύματος αλλά στο ιδεολογικόεπίπεδο κάνει το αντίστροφο. Ισχυρίζεται δηλαδήως οι ταυτότητες είναι ένα δευτερεύον ζήτημαστα πλαίσια της Σέγκεν. Ότι δηλαδή η Σέγκεναποτελεί και το κύριο ζήτημα και την κύριαέκφραση του “εχθρού” και στα ζητήματα τηςδημοκρατίας. Με αυτή τη μέθοδο ενώ το ψευτοΚΚΕροδίδει το φαιό για να εγχειρίζει το“φαιοκόκκινο” μένει στρατηγικά μέσα του.

Να λοιπόν πως χάρη σ’ αυτόν τον έξοχοκαταμερισμό ρόλων η ρώσικη πολιτική μηχανήκαταφέρνει με ένα σμπάρο τόσα τρυγόνια. Στηνραγματικότητα κυνηγάει με πολλές καραμπίνες.

Ανακεφαλαιώνουμε: Με τον “ευρωπαίο”μίτη, τον “ευρωπαϊκό” ΣΥΝ, και τον “ευρωπαίο”στη εγχειρίζει τους σοβινιστές. Οι “ρώσοι”κρύβονται και φυλάσσονται έτοιμοι για τηνμετεγχειρητική περίοδο (Λαλιώτης, ψευτοΚΚΕ). Ονέος φίλος τους Χριστόδουλος κρατάει τον άρρωστοδεμένο στο κρεβάτι για να εγχειριστεί, όπως τότευ ο Α. Παπανδρέου κρατούσε το ΠΑΣΟΚ δεμένο στην“κάθαρση” του ’89 για να το εγχειρήσει τοευτοΚΚΕ με τους Σημίτη – Λαλιώτη.

Σε όλη αυτή τη μάχη οι "ρώσοι"έχουν εξασφαλίσει, όπως είπαμε στην αρχή, τηνενθουσιώδη και γεμάτη ευγνωμοσύνη υποταγή όλωντων ευρωπαίων και τους έχουν αφήσει μάλισταμόνους τους στην πρώτη γραμμή.

Κανείς δεν υπάρχει στη χώρα για να τουςαποκαλύψει και να τους χτυπήσει σαν ενιαίαντότητα. Κανείς εκτός από την ΟΑΚΚΕ.

Ποτέ οι μαρξιστές δεν ήταν τόσορήσιμοι όσο στη διάρκεια αυτής τηςκαλοδουλεμένης ίντριγκας που πρόκειται νακρατήσει καιρό ακόμα. Το μέτωπο των “ρώσων” μετους σοβινιστές βρίσκει πάντα απέναντι του έναμικρό κομμάτι τολμηρών δημοκρατών. Αυτό έγινεέρυσι στον “Ακάδημο” όταν άρχιζε η περίοδος Γ.Παπανδρέου. Το μέτωπο όμως των “ρώσων” με τουςφιλοευρωπαίους δημοκράτες φέρνει το απόλυτοσκοτάδι.

Είναι μια δύσκολη περίοδος πουεμπεριέχει όμως και το ισχυρό αντίθετό της. Σετέτοιες περιόδους μπορούν οι δημοκράτες, και ολαός να σκεφτούν πιο ελεύθερα. Όταν οι “ρώσοι”ανοίγουν ζητήματα δημοκρατίας και ειρήνης τότελλοί τολμούν και ψάχνουν μακρύτερα. Αυτό τολεονέκτημα πρέπει να το αξιοποιήσουμε.

Στην προκειμένη περίπτωση οφείλουμενα πιαστούμε από το ζήτημα των ταυτοτήτων και τηςρώσικης ειρήνης στο Αιγαίο και το Μακεδονικό,φείλουμε να ξεσκεπάσουμε τους προβοκάτορες καιτους περιορισμένους αντιδραστικούς στόχους τουςκαι να καλέσουμε το λαό να παλέψει για αληθινήδημοκρατία και αληθινή ειρήνη.