Η ΡΩΣΙΑ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΣΤΟ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΤΩΠΟ

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος των ταυτοτήτωνείχαμε για την ερμηνεία του φαινομένου μόνο τηγνώση του πολιτικού χαρακτήρα του στρατοπέδουυ κήρυξε τον πόλεμο, δηλαδή τη ρωσόδουλη κλίκαμίτη – ΣΥΝ. Συνδυάσαμε τότε την γενικήλιτική της κλίκας με την τακτική της στοσυγκεκριμένο ζήτημα και δεν δυσκολευτήκαμε ναβρούμε το βαθύ αντιδραστικό σχέδιο που κρυβότανσω από το δημοκρατικό μέτρο της μη αναγραφήςτου θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Το σχέδιο των ρωσόδουλων ήταν ναυποτάξουν στην στρατηγική τους τηνεκκλησιαστική ηγεσία. Για να το πετύχουν αυτόέπρεπε να συντρίψουν την κυρίαρχη σοβινιστικήγετική τάση, που εκφράζεται βασικά από τονΆνθιμο Αλεξανδρουπόλεως και τον ΚαλλίνικοΠειραιά και να καταστήσουν απόλυτα κυρίαρχο τονιο φιλικό τους ηγετικό παράγοντα που είναι οριστόδουλος, διακηρυγμένος οπαδός αν και μακάποιες αντιστάσεις, της πολιτικής του“ορθόδοξου τόξου”.

Αυτή η γενική μας πρώτη ανάλυση όχιμόνο έχει επιβεβαιωθεί από τα ίδια τα γεγονότααλλά χρειάζεται και να διορθωθεί σε μερικά τηςσημεία όπου έχουμε υποτιμήσει το βαθμόδιείσδυσης της ρώσικης διπλωματίας σε αυτό πουεωρούσαμε αρχικά σαν δημοκρατικό στρατόπεδοστη διαμάχη.

Άνθρωποι σαν τον Σταθόπουλο, τορυσόστομο Ζακύνθου, ή τον Σάββα Αγουρίδη δενείναι καθόλου παρασυρμένοι φιλοευρωπαίοιδημοκράτες όπως νομίζαμε. Ούτε τοποθετήθηκανστην κρίση για να καούν. Ίσα-ίσα είναι στον ένα ήστον άλλο βαθμό παλιοί φίλοι της πολιτικής τουρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και έχουν παίξειενεργητικό ρόλο στη διεκπεραίωσή της..

Ας τους πάρουμε έναν-έναν:

Κατ’ αρχήν ο Σταθόπουλος υπήρξε μέλοςτου “Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης” (Π.Σ.Ε). ΤοΠ.Σ.Ε είναι από τα παλιά όργανα μετωπικήςεξωτερικής πολιτικής του ΚΚΣΕ και της KBG. Από τα 1975 άρχισενα χρεωκοπεί σαν μετωπικό όργανο καθώςαποκαλύφθηκε ο πρακτόρικος, αποκλειστικάαντιδυτικός και ρωσόδουλος χαρακτήρας του. Στα1990 έφερε την ουσιαστική έδρα του στην Ελλάδα.Πρόεδρός του έγινε ο Σ. Μαχαίρας και οργανωτικόςτου άξονας το ψευτοΚΚΕ.

Εκείνη την εποχή της Περεστρόικα τοΠΣΕ είχε φτάσει στο ζενίθ της ανυποληψίας τουαφού και τα ηγετικά του στελέχη ομολογούσαν τις “μονόπλευραφιλοσοβιετικές θέσεις του” (Βλαδιμήρ Οριόλ,αντιπρόεδρος του Π.Σ.Ε στους “Νέους Καιρούς” αρ.15 1989).

Ο Σταθόπουλος δεν ήταν ένας πλατύςμετωπικός του Π.Σ.Ε της τελευταίας στιγμής γιατίκιόλας από τα 1983 έγινε πρόεδρος μιας ρώσικηςρωτοβουλίας με κέντρο την Ελλάδα, της “Έκκλησηςτης Ακρόπολης για την Ειρήνη, την Ζωή και τονΠολιτισμό”, όπου οι περισσότεροι πουσυμμετείχαν ήταν στελέχη του ψευτοΚΚΕ.

Μια από τις δουλειές της “Έκκλησης”ήταν να κάνει εκείνες τις γνωστές εκδηλώσειςερικύκλωσης της Ακρόπολης από τους κνίτες. Έναςλοιπόν τόσο εξυπηρετικός άνθρωπος δεν θαμπορούσε να μην είναι και μέλος του Διοικητικούυμβουλίου του “Γενικού Συμβουλίου τηςλληνοσοβιετικής φιλίας” που συστάθηκε τοΦλεβάρη του 1989 με στόχο να συντονίζει τιςργανώσεις και τάσεις που θέλουν τηνελληνοσοβιετική φιλία. Πρόεδρος λοιπόν εκεί ο“δημοκράτης” Σταθόπουλος. Οι πρόεδροι σεμετωπικά ρώσικα και κνίτικα όργανα είναι πάνταάνθρωποι “ασφαλείς” πολιτικά. Πέρα από αυτά οιδεολογικός χαρακτήρας του Σταθόπουλουαποκαλύπτεται από την περίοπτη θέση του σε έναόργανο στο οποίο μόνο συνειδητοί αντιδραστικοίκαι σοσιαλφασίστες θα μπορούσαν να συμμετέχουνστα 1988. Ο Σταθόπουλος λοιπόν ήταν μέλος της“Ελληνικής Προπαρασκευαστικής Επιτροπής γιατην Ιδέα Τζουτζέ” δίπλα στους ρωσόδουλους Ε.αχαίρα, το στρατηγό Κωνσταντινίδη και τοναιώνιο κνίτη Πάνο Τριγάζη. Η “Ιδέα Τζουτζέ”είναι οι θεωρίες του σοσιαλφασιστικού τέρατοςυ λέγεται Κιν Ιλ Σούνγκ. Ο δικτάτορας τηςΚορέας καμάρωνε τότε για τη “Συμπαντική τουκέψη” σα σκέψη του “μεγαλύτερου φιλόσοφου όλωντων εποχών” και η ρώσικη διπλωματική μηχανήέστησε αυτή την επιτροπή με κύριο στόχο νααπαιτήσει από την κυβέρνηση Παπανδρέου να σπάσειτον διπλωματικό αποκλεισμό της Β. Κορέας.

Αλλά ο Σταθόπουλος δεν ήταν και έναςάνθρωπος που τώρα τον έφερε η ζωή να συναντήσεισαν σύμμαχο τον Χρυσόστομο Ζακύνθου.

Αυτοί οι δύο είναι συνεργάτες απόαλιά. Είχαν συνδιοργανώσει μια ημερίδα με θέμα“Περιβάλλον και ειρήνη” τον Απρίλη του 1988 στηννή Πεντέλης. Το βασικό συμπέρασμα της ημερίδαςήταν ότι για να προστατευτεί το περιβάλλον θαέπρεπε μεταξύ άλλων να απομακρυνθούν τα πυρηνικάκαι οι ξένες βάσεις. Ο Σταθόπουλος συνδιοργάνωνετην ημερίδα σαν Πρόεδρος της “Έκκλησης τηςΑκρόπολης”. Ο Χρυσόστομος, που τότε είχε τοντίτλο του Επισκόπου Δωδώνης και ήταν ηγούμενοςτης Μονής Πεντέλης, ήταν ο κύριος διοργανωτής με την ιδιότητά τουσαν Πρόεδρος της “Χριστιανικής Διάσκεψηςιρήνης” στην Ελλάδα.

Η “Χριστιανική Διάσκεψη Ειρήνης”στήθηκε από τους Ρώσους γύρω στα 1958 στην Πράγα,για να επηρεάσει και να διεισδύσει στιςριστιανικές εκκλησίες παντού στον κόσμο. Στηνλλάδα έστησε ειδικό τμήμα στα 1987 με Πρόεδρο τονρωσόδουλο Κουμανάκο και επίσημο όνομα “Ελληνικήιτροπή Χριστιανικής Διάσκεψης Ειρήνης”(Ε.Ε.Χ.Δ.Ε). Στην τριμελή ηγεσία του ΕΕΧΔΕ δίπλαστον Κουμανάκο ήταν ο Χρυσόστομος Ζακύνθου (τότεωδώνης) και το μέλος της κεντρικής“Χριστιανικής Διάσκεψης Ειρήνης” της Πράγας οΗλ. Φιλιππίδης.

Για την ίδρυση της ΕΕΧΔΕ έγινε σύσκεψηστις αρχές του Μάρτη του 1987 στη Μονή Πεντέλης μερωτοβουλία του ηγουμένου της, Χρυσόστομου.Αυτός προηγούμενα είχε συμμετάσχει σε συνέδριοστη Μόσχα προσκαλεσμένος από τη Σοβιετικήκυβέρνηση η οποία και το είχε οργανώσει μαζί μετη Ρώσικη εκκλησία. (Σύμφωνα με τον δημοσιογράφοΠαύλο Αναστασιάδη που από το σημαντικό βιβλίοτου “Χορεύοντας με τις Αρκούδες” έχουμε πάρειτα βασικά στοιχεία αυτού του άρθρου, ορυσόστομος πήγαινε κάθε χρόνο στην ΕΣΣΔ από το1979!). Στη σύσκεψη της Πεντέλης πήραν μέρος και τατρία “ειρηνιστικά” κινήματα ΕΕΔΥΕ, ΚΕΑΔΕΑ καιΑΚΕ.

Από τη σύσκεψη βγήκε το τριμελέςροεδρείο από τους Κουμανάκο, Χρυσόστομο και…άββα Αγουρίδη!, ο οποίος έγινε μάλιστα καιΠρόεδρος (!) της γνωστής ρωσόφιλης “Ελληνικήςιτροπής για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια καιυνεργασία”. Στην 7μελή Διοικούσα Επιτροπή (πληνδηλαδή των 3 του προεδρείου) συμμετείχε και ογνωστός θεολόγος παπάς Γ. Μεταλληνός. ΑργότεραΠρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής της Χ.Δ.Ε έγινεδιος ο Χρυσόστομος Δωδώνης.

Λίγο πριν από αυτή τη σύσκεψη τοΦεβρουάριο του 1987 είχαν επισκεφτεί τη Μόσχα καιείχαν πάρει μέρος στο Διεθνές Φόρουμ για τηνιρήνη που είχε οργανώσει η Ρώσικη κυβέρνηση καιρώσικη εκκλησία, ο Χρυσόστομος και, ποιος άλλος,ριστόδουλος, τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος!τσι εξηγείται γιατί πριν 10 χρόνια οριστόδουλος είχε γράψει άρθρο υπέρ του χωρισμούτης Εκκλησίας από το κράτος. Αυτή η γραμμή είναι ηρώσικη γραμμή που σημαίνει όμως στηνραγματικότητα, απλά υποταγή της εκκλησία στηνκυβερνητική εξουσία χωρίς καμία αυτοτέλεια.

Μετά από αυτές τις επιτυχίες του ’87 οιώσοι στείλανε στην Ελλάδα Σοβιετικούςαξιωματούχους εκπροσώπους της πολιτικής καιεκκλησιαστικής ηγεσίας που μίλησαν σε εκδήλωσητου “Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου” τον Μάρτη του1988 στην οποία Έλληνες ομιλητές ήταν οιρυσόστομος και Σάββας Αγουρίδης εκ μέρους της“Χ.Δ.Ε”. Το θέμα της εκδήλωσης ήταν βασικά το …μηασυμβίβαστο του μαρξισμού και της ορθοδοξίας.

Ο πυρετός αυτός μετά το ’87 έχει νακάνει με τη δύναμη που έχει η περεστρόϊκα ναδιεισδύσει μέσα στη Δύση σπάζοντας τα φράγματατου κλασσικού αντικομμουνισμού.

Ωστόσο τον Ιούνη και Ιούλη του 1988 ηρώσικη διείσδυση διαπιστώνει τα όριά της.

Η Εκκλησία της Ελλάδας με επικεφαλήςτον Σεραφείμ δεν στέλνει ούτε καν χαμηλήαντιπροσωπεία στις εκδηλώσεις για τα 1000 χρόνιατης ρώσικης ορθοδοξίας παρά τις επίμονες ρώσικεςροσκλήσεις, συμπαρατασσόμενη με το Φανάρι καιαντιδρώντας μαζί του στην επίθεση διείσδυσης τηςρώσικης εκκλησίας στην δυτική ορθοδοξία.

Μοναδική εξαίρεση σ’ αυτή τηναντίδραση ήταν ο Χρυσόστομος που με πολυδάπανεςδιαφημίσεις, μεγάλες αφίσες και ειδικά πολύχρωμαφυλλάδια μπήκε επικεφαλής διοργάνωσηςδωδεκαήμερων εκδρομών στην ΕΣΣΔ!

Ο τρίτος της ρώσικης παρέας, οκαθηγητής Σάββας Αγουρίδης, δεν παίζει εκείνη τηστιγμή ένα ρόλο πρώτης γραμμής, όπως οταθόπουλος ή, ακόμα περισσότερο ο ΧρυσόστομοςΖακύνθου, και γι αυτό δεν είναι τόσο γνωστός στολατύ κοινό. Όμως η φυσιογνωμία του περιβάλλεταιαπό τεράστιο κύρος στους προοδευτικούς κύκλουςμέσα κι έξω από την εκκλησία που θέλουν τοδιαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος. ΟΑγουρίδης είναι διαπρύσιος κήρυκας αυτού τουδιαχωρισμού και τώρα πρωτοστατεί στην υπόθεσητων ταυτοτήτων μιλώντας με έναν φαινομενικά αθώοαυμασμό γι αυτόν τον “συγκινητικό μέχριδακρύων μικρόσωμο Σημίτη που είχε το σθένος ναυψώσει το ανάστημά του στην εκκλησία” (σετηλεοπτική εκπομπή πρόσφατα).

Αυτός λοιπόν ο Αγουρίδης ήταν όχι ένατυχαίο μετωπικό μέλος αλλά, όπως γράψαμεαραπάνω, “Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής γιατην Ευρωπαϊκή Ασφάλεια και Συνεργασία” τουγνωστού εργαλείου της ρώσικης διπλωματίας πουαπέβλεπε βασικά στον πυρηνικό αφοπλισμό τηςύσης.

Ήταν επίσης μέλος του Παγκόσμιουυμβουλίου Ειρήνης και μάλιστα ως και τη στιγμήυ αυτό κάτω από τις συνθήκες της περεστρόϊκαβρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης καιμετακινούσε την έδρα του στην Ελλάδα (ΣυνέδριοΑθήνας του 1990). Τέλος και για να αποδειχθεί οβαθμός ένταξής του σ’ αυτά τα σκοτεινάόργανα-σφραγίδες του σοσιαλιμπεριαλισμού οΑγουρίδης συμμετείχε και στην 24 μελή γραμματείατης ΕΕΔΥΕ (Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεσηκαι Ειρήνη).

Τα παραπάνω στοιχεία αφορούν στηνλιτική φυσιογνωμία βασικών στελεχών τουστρατοπέδου Σημίτη στον πόλεμο των ταυτοτήτων.Όμως υπάρχουν και νέα στοιχεία που έρχονται απότην ίδια την εξέλιξη της μάχης.

Είναι φανερή πια η θέση της ρώσικηςεκκλησίας και του αρχηγού της Αλέξιου που βγήκεστη διάρκεια της επίσκεψης του Στεφανόπουλου καιάνω στην παρόξυνση της σύγκρουσης να δηλώσειότι είναι υπέρ του χωρισμού εκκλησίας κράτους,όπως τάχα είναι χωρισμένη η ρώσικη εκκλησία απότο κράτος. Πραγματικά αυτός ακριβώς είναι οωρισμός που εννοεί η κλίκα Σημίτη. Δηλαδή μιαεκκλησία δουλική υπηρέτρια της κρατικήςλιτικής με αρχηγό της ένα στέλεχος τωνμυστικών υπηρεσιών, όπως είναι ο Αλέξιος. Αυτόςβέβαια δεν είναι χωρισμός δυτικού δημοκρατικούτύπου, αλλά σφιχταγκάλιασμα ανατολικού τύπου,όπου ο κλήρος πάντα υπηρετεί ασυζητητί τοναυτοκράτορα που στο βάθος, ή και ανοιχτά, είναικαι ο αρχηγός της εκκλησίας.

Αυτή η στάση του Αλέξιου είναι πουροφανώς οδήγησε την ελληνική Εκκλησία στο νααναβάλει τις εκδηλώσεις για το Ιωβηλαίο στιςες είχε προσκληθεί και η ρώσικη εκκλησία, πουστην παρουσία της στήριζε την πολιτική τηςεπίδειξη ισχύος απέναντι στον Σημίτη ησοβινιστική ομάδα.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του “Επενδυτή”στις 25 Ιούνη οι εκκλησιαστικοί κύκλοι της Μόσχαςεπεσήμαναν ότι το “Πατριαρχείο της Μόσχας είναι απρόθυμο ναλάβει θέση στο επίμαχο ζήτημα λόγω των άριστωνσχέσεων που διατηρεί και με την ελληνικήκυβέρνηση της οποίας όλοι σχεδόν οι υπουργοί πουεπισκέφτηκαν τη Μόσχα τα τελευταία χρόνια ζητούννα δουν τον Πατριάρχη”.

Το βασικό όμως στοιχείο στο δημοσίευματου “Επενδυτή” με το οποίο κλείνει το άρθροείναι το εξής: “Στη Μόσχα θεωρούν ότι υπάρχειμια ομάδα “ρωσοφάγων” περί τον ΑρχιεπίσκοποΑθηνών ενώ στην Αθήνα δεν βλέπουν με καθόλου καλόμάτι τις προνομιακές σχέσεις της Μόσχας με τονΖακύνθου”.

Με λίγα λόγια η αντίθεση της Μόσχαςστην ελληνική εκκλησία και η παρουσία της στημάχη υπέρ του Σημίτη έχει αρχίσει να βγαίνει στηνεπιφάνεια.

Οι Ρώσοι και τα τσιράκια τους στηνλλάδα δεν θα ήθελαν με τίποτα αυτή η σύγκρουσηνα γίνει φανερή και για τους αμύητους γιατί κάτιτέτοιο θα έβαζε σε κίνδυνο όλη τη ρώσικηστρατηγική. Αυτός είναι ο λόγος φαίνεται που μετάτην συγκέντρωση της Αθήνας ο Χριστόδουλος έχεισχεδόν εξαφανιστεί έχει αφήσει σαν εκπρόσωπο τηςυνόδου μόνο του τον Καλλίνικο να ρίχνει τη“σκληρή γραμμή” και έτσι την αποδυναμώνει ενώ οδιος κατασκευάζει διαρκώς διαύλους με τοανήσυχο πια σημιτικό στρατόπεδο, όπως ήταν αυτή ητάχα προσωπική συνάντηση με τον Ευθυμίου και τονΑβραμόπουλο. Αυτή η συνάντηση ήταν στο βάθος έμμεσησυνάντηση με τον Σημίτη και τον ΠατριάρχηΒαρθολομαίο (άνθρωπος του δεύτερου είναι οΑβραμόπουλος) και ουσιαστικά άδειαζε την Σύνοδου είχε αποκλείσει συνάντηση του Χριστόδουλουμε τον Ευθυμίου όσο δεν προσκαλούσε ο Σημίτης τοριστόδουλο σε συνομιλίες και μάλιστα “μόνογια το θέμα των ταυτοτήτων”.

Η κλίκα του Χριστόδουλου δεν θα αφήσειτέ τους σοβινιστές να περάσουν στην επίθεσηκαι να εκθέσουν τη Μόσχα. Γι’ αυτό ανέβαλε τουςγιορτασμούς, γι’ αυτό υποβίβασε και καθυστέρησεόσο μπορούσε το θέμα των υπογραφών, γι’ αυτόροωθεί το θέμα του γενικού “διαλόγου” και όχιειδικά για τις ταυτότητες. Αντίθετα οισοβινιστές έχοντας μαζί τους το πιο πλατύκινητοποιήσιμο κοινό όλων των εποχών και ταγκάλοπ, θέλουν τώρα δα ένα νικηφόρο ξεκαθάρισμα.

Όμως τέτοια πράγματα δεν γίνονται μεέντε κόμματα με ρώσικη ηγεσία και με μιαδημοκρατική διανόηση που θα έπρεπε να ζητήσειαπό την πρώτη στιγμή –προκειμένου ναακολουθήσει την κυβέρνηση Σημίτη- ένα πράγμα: Ναανακοινώσει ότι κόβει κάθε πολιτική διπλωματικήσχέση με την Ορθοδοξία. Αλλά τι να κόψει αυτή ηκυβέρνηση που εγκαινίασε τις πιο θερμές σχέσειςμε τη ρώσικη εκκλησία, έκανε το Άγιο Όρος κέντροδιπλωματικών επισκέψεων, και τον Χριστόδουλοβοηθό υπουργού Εξωτερικών.

Για έναν τίμιο δημοκράτη είναι σ’ αυτήτην κυβέρνηση, και όχι στους Καλλίνικους, που θαρέπει να συγκεντρωθούν τα πιο έντονα πυρά. Αυτήκυβέρνηση είναι το κέντρο, όχι μόνο τηςλιτικής, αλλά και της θρησκευτικής καιεκκλησιαστικής αντίδρασης. Δεν είναι τυχαίο πουακόμα και τώρα η κλίκα Σημίτη αποφεύγει νακαταδικάσει κύρια τον Χριστόδουλο, καισυγκεντρώνει τα πυρά της στους “αδιάλλακτους”υ είναι γύρω του.