ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ: ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ
Παρ’ όλες τιςροσπάθειες του Χριστόδουλου να αναβάλει καιτελικά να ματαιώσει το μάζεμα των υπογραφών ητάση Καλλίνικου-Άνθιμου κατάφερε να τον σύρει σ’αυτές στις 14 του Σεπτέμβρη.Η υπονόμευση που έκανε ο Χριστόδουλοςέγινε σε δύο επίπεδα: Το ένα είναι η πολιτικήλατφόρμα του δημοψηφίσματος που εκφράζεταιστην πρώτη απόφαση της νέας Ι. Συνόδου η οποίαροσδιορίζει τη “νέα τάξη” δηλαδή τη Δύση καιτις ΗΠΑ – σύμφωνα μάλιστα με τον όρο πουρησιμοποιεί η ρωσοκινέζικη προπαγάνδα – σαντον κύριο εχθρό της εκκλησίας και κύριο υπεύθυνογια το κίνημα των υπογραφών. Με αυτή τη διατύπωση,υ την χρησιμοποίησε και προφορικά οριστόδουλος εξουδετερώνει εντελώς τις πρώτεςτοποθετήσεις μιας μερίδας της εκκλησιαστικήςγεσίας που έριχνε το βάρος της επίθεσης στηνεκκλησία αποκλειστικά στον Σημίτη και μάλισταδιαχώριζαν από αυτόν την Ευρωπαϊκή Ένωση.Περνώντας τελικά την αντιδυτική πλατφόρμα οριστόδουλος “κλειδώνει” πολιτικά μέσα στορώσικο στρατόπεδο τους σοβινιστές και αξιοποιείαυμάσια τον προβοκατόρικο ρόλο που παίζει ομίτης υποδυόμενος τον δυτικό. Έτσι αυτός οδεύτερος εγχειρίζει την εκκλησιαστική ηγεσίακαι τη στρέφει προς τη δύναμη που αληθινάεκφράζει και υπηρετεί, τη Ρωσία. Στο επίπεδο τηςλατφόρμας ο Χριστόδουλος πέτυχε και μια ακόμαιο άμεση και συγκεκριμένη νίκη. Απέσπασε δηλαδήαπό τη νέα Ι. Σύνοδο τη διπλή θέση, πρώτον ότι ηαναγραφή ή όχι τουρησκεύματος δεν είναι θέμα δογματικό, δηλαδήαυτό καθεαυτό δεν είναι θρησκευτικό ζήτημα καιδεύτερον, ότι η κατάργηση των θρησκευτικών σανεξεταζόμενο μάθημα είναι πραγματικά τηςαποκλειστικής αρμοδιότητας της πολιτείας. Αυτή ηέση είναι η ίδια με εκείνη που ξεφούρνισε απότην αρχή και για τις ταυτότητες, δηλαδή ότι το τια γράφεται σ’ αυτές είναι της αποκλειστικήςαρμοδιότητας του κράτους.
Το δεύτερο επίπεδο στο οποίο χτύπησε οριστόδουλος είναι ότι υπονόμευσε την ίδια τηβαρύτητα της ημέρας που άρχισε η εκστρατεία τωνυπογραφών. Αυτό το έκανε πάλι με δύο τεχνάσματα.Το ένα ήταν να διαλύσει τη μέρα αυτή και να τηνκαταργήσει στην Αθήνα, δηλαδή στο πολιτικόκέντρο της χώρας και κέντρο όλης της εκστρατείας.Φρόντισε δηλαδή τη μέρα αυτή να φέρει το “τίμιοξύλο” για προσκύνημα και να συνδυάσει αυτό τοροσκύνημα με τις υπογραφές, έτσι ώστε η όληεπιχείρηση να γίνει εύκολος στόχος από τουςσοσιαλφασίστες σαν χυδαία, βέβηλη καιδημαγωγική. Πραγματικά αυτό έγινε. Οι ανοιχτοίκαι κρυφοί κνίτες ρίξαν μια γενική ομοβροντίακαι έτσι ο Χριστόδουλος “αναγκάστηκε” τάχα νααναβάλει την έναρξη των υπογραφών στην Αθήνα γιαδύο μέρες. Ενώ φρόντισε ο ίδιος εκείνη τη μέρα ναβρίσκεται εκτός Αθηνών και να αιωρείται μέσα σεένα “άγιο” τελεφερίκ πάνω από τους βράχους τωνετεώρων. Βέβαια το τέχνασμαμε το “τίμιο ξύλο” δεν πέρασε απαρατήρητο απότους Καλλίνικο και Άνθιμο Αλεξανδρουπόλεως πουέκφρασαν ανοιχτά τη διαφωνία τους γι αυτό.Φαίνεται ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στηνεθνικιστική εκκλησιαστική τάση και τηφιλορώσικη φιλοκυβερνητική του Χριστόδουλου καιΖακύνθου Χρυσόστομου διαρκώς δυναμώνουνανεξάρτητα από την στρεβλή συνείδηση που έχει ηρώτη τάση για το είδος αυτών των αντιθέσεων. (Τοιθανότερο είναι ότι οι εθνικιστές έχουν πεισθείότι τους χτυπάει η Δύση, αλλιώς δεν θα δέχονταν τηδιατύπωση για “νέα τάξη”).
Το άλλο τέχνασμα του Χριστόδουλουαράλληλα με την υπονόμευση της έναρξης στηνΑθήνα, ήταν να υπονομεύσει και την έναρξή τηςστην Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος στην οποία έχειτοποθετήσει για μητροπολίτη τον ταυτισμένο μαζίτου Θεόκλητο. Ο Θεόκλητος λοιπόν δήλωσε ότι γιαλόγους για τους οποίους τάχα δεν ευθύνεται δενήταν δυνατόν να ξεκινήσει στις 14 το μάζεμα τωνυπογραφών. Έτσι δυνάμωσε η ατμόσφαιρα αμφιβολίαςκαι διάλυσης μέσα στη βάση των πιστών.
Η κύρια ωστόσο μέθοδος διάλυσης πουακολουθεί ο Χριστόδουλος στηρίζεται στην πλήρηλιτική και “συνδικαλιστική” άνεση πουροσφέρει στον ρωσόδουλο Ζακύνθου και στουςφιλοκυβερνητικούς Θεόκλητο Ιωαννίνων καιΙερώνυμο Θηβών. Χάρη σ’ αυτό το απυρόβλητο πουτους έχει εξασφαλίσει ο Χριστόδουλος δυναμώνειδιαρκώς η φράξια των “διαφωνούντων” δηλαδή των“συμφωνούντων” με το “μεγάλο καθεστώς” που δενείναι αυτή τη στιγμή εκείνο της εκκλησιαστικήςλειοψηφίας αλλά εκείνο των τεσσάρων κομμάτωντης εξουσίας που έχει σύσσωμοαραταχθεί πίσω από το Σημίτη. Ο Ζακύνθου και ηυρά του σε κάθε κρίσιμη καμπή αυτής της μάχηςείναι πολύ πιο καλά οργανωμένοι και πολύ πιοαποφασιστικοί από το μέτωπο του Καλλίνικου, ενώεπίσης πολύ περισσότερο και ευνοϊκότεραροβάλλονται από τον τύπο. Έτσι στις 14 του μήνα τοβασικό δεν ήταν η έναρξη των υπογραφών αλλά η μηέναρξη σε μερικές μητροπόλεις. Για ναδιευκολύνει τους “διαφωνούντες” σ’ αυτή τουςτην ανεξαρτησία και να αποσαθρώσει τουποτιθέμενο δικό του μέτωπο, ο Χριστόδουλος αποκέντρωσεαντί να συγκεντρώσει τη μάχη των υπογραφών.Αυτή θα μπορούσε να αποκεντρωθεί οργανωτικά, δηλαδήνα μαζεύει υπογραφές η κάθε μητρόπολη ξεχωριστάαλλά, ιδιαίτερα εφ’ όσον υπήρχε συγκροτημένηαντιπολίτευση, έπρεπε να συγκεντρωθεί πολιτικά.Έπρεπε δηλαδή ο Χριστόδουλος και να απαιτήσειυποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, αλλά καινα οργανώσει κεντρικό πολιτικό κίνημα υπογραφώναπό το κέντρο σε όλες τις μητροπόλεις.
Όμως ο Χριστόδουλος επιδιώκει από τηνρώτη στιγμή την αποσύνθεση, τη διάλυση καιτελικά την υποταγή του κεντρικού μετώπου στιςαπαιτήσεις των σοσιαλφασιστών. Από αυτή τηνάποψη το προχώρημα, έστω και κουτσά στραβά τωνυπογραφών είναι μια ήττα για το μέτωπο Σημίτη –ριστόδουλου που ο ένας τους χτυπάει απ’ έξω καιάλλος από μέσα τους εθνικιστές της εκκλησίας.
ΕΞΑΛΛΟΙ ΟΙ ΡΩΣΟΔΟΥΛΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ
Ακριβώς λοιπόν επειδή οι εθνικιστέςτόλμησαν να προχωρήσουν οι ρωσόδουλοι έγινανέξαλλοι. Ο Σημίτης, όπως και ο Σταθόπουλοςροηγούμενα, είχε δηλώσει στην Θεσσαλονίκη ότιόσο μεγάλος και αν είναι ο αριθμός τωνσυγκεντρωμένων υπογραφών γι’ αυτόν δεν υπάρχειζήτημα ανάκλησης του νόμου, αφού τα “ανθρώπιναδικαιώματα δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία”. ΟΚωνσταντόπουλος επίσης λέει διαρκώς τα ίδια καιγίνεται όλο και πιο απειλητικός. Όμως αυτούς θατους περίμενε κανείς αφού είναι από καιρό στηνρώτη γραμμή της κόντρας. Εκείνοι όμως πουδείχνουν το μέγεθος του κινδύνου για τουςρωσόδουλους είναι οι κνίτες του ψευτοΚΚΕ που ωςτώρα κρύβοντανγια να μην τα χαλάσουν με τοσοβινισμό στα πλαίσια του φαιοκκόκινου μετώπου.Αυτοί έβγαλαν ανακοίνωση οργής γιατί οι παπάδεςτόλμησαν να κάνουν δημοψήφισμα και ότι δεν έχουνκανένα δικαίωμα να επεμβαίνουν στις κρατικέςυποθέσεις.
Τι τρομεροί δημοκράτες! Πόσοξεσκεπάστηκαν τώρα όλοι αυτοί και πόσο αμήχαναρέπει να νιώθουν οι δημοκράτες που τουςακολούθησαν και μάλιστα με ενθουσιασμό στηναρχή.
Μα τι σημαίνει ότι “τα ανθρώπιναδικαιώματα δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία”;
Σημαίνει, λένε, ότι δεν μπορεί ηλειοψηφία να αποφασίσει για κατάργηση τωνδικαιωμάτων της μειοψηφίας. Δηλαδή δεν έχει τοδικαίωμα η πλειοψηφία να επιβάλει να γράφεται τορησκευμά της σε ένα δημόσιο έγγραφο ακόμα και ανμαζέψει 10 εκατομμύρια υπογραφές. Ακόμα αυτή ηλειοψηφία δεν έχει ούτε το δικαίωμα να ζητάεικάτι τέτοιο, δηλαδή να μαζεύει υπογραφές, και ναδιαδηλώνει γιατί αυτό το κάνει κάτω από τηνκαθοδήγηση μια εκκλησίας που έχει πνευματικό καιόχι κρατικό ρόλο.
Τι απάτες, τι φασισμός και δικτατορίαμε φιλελεύθερο μανδύα…
Οι παπάδες, αυτοί οι πράγματι άθλιοισοβινιστές και οπισθοδρομικοί, αυτοί οιαγιογδύτες και χαραμοφάηδες που μπορούν ανά πάσαστιγμή να σφάξουν αυτό το λαό και τους διπλανούςλαούς, έχουν κάθε δικαίωμα να ζητάνεδημοψήφισμα αν καταφέρουν να πάρουν το λαό μαζίτους, όπως έχει κάθε δικαίωμα οποιοσδήποτεκνίτης, οποιοσδήποτε δημαγωγός, οποιοσδήποτε μηαποδεδειγμένος δήμιος που να έχει αποδειγμέναβάψει τα χέρια του στο αίμα του λαού, να ζητήσειδημοψήφισμα για το Μάαστριχτ, για το Αιγαίο, γιατην Κύπρο, για τη στάση μας απέναντι στον Οτσαλάν,για τα μπλόκα του Πατάκη, για οτιδήποτε.
Υπάρχει το δικαίωμα των παπάδων ναζητήσουν δημοψήφισμα αν θέλει αυτός ο λαός ναγράφει το όνομά του σε ένα κρατικό έγγραφο,επειδή τον πείσανε ή επειδή από καθυστέρηση καιφετιχισμό ο ίδιος ο λαός πιστεύει ότι το χαρτίδεν είναι του κράτους, αλλά είναι δικό του και σανδικό του όταν είναι γυμνό από θρησκεία κάνει καιτον ίδιο τον κάτοχό του άθρησκο.
Επειδή οι λαοί έχουν δικαίωμα ναδένονται με τα φετίχ, επειδή η αντίδραση παίζειάνω σ’ αυτά τα φετίχ και στην καθυστέρησηγενικά, επειδή η ίδια η θρησκεία είναι μια ακραίαεκδήλωση της ανθρώπινης καθυστέρησης, είναι γι’αυτούς τους λόγους που οι πραγματικοί δημοκράτεςδεν υποχρέωσαν ποτέ τους λαούς με τη βία νααλλάξουν τον τρόπο που σκέπτονται ή τιςκοινωνικές τους σχέσεις, ή τη σχέση τους με τοκράτος και την πολιτική και την εκκλησία, ή τησχέση τους με τα φετίχ τους.
Γι’ αυτό οι δημοκράτες πριν περάσουνκαι στο πιο απλό μέτρο αποθρησκειοποίησης τηςλιτικής – κρατικής εξουσίας κάνουν κινήματαειθούς, ή, καλύτερα, τα μέτρα τους βγαίνουν μέσααπό πρακτικά και μαζικά κινήματα και ειδικέςεριστάσεις που έχουν πραγματικά αλλάξει τησυνείδηση του λαού και που δίνουν στη νέα λαϊκήέληση μια νέα νομική και πολιτική μορφή.
Σύμφωνα με αυτή την αρχή θα έπρεπε ηαπόφαση για τις ταυτότητες να είναι το τέλος μιαςμεγάλης πορείας του Σημίτη, του ΣΥΝ, των κνιτώνενάντια στον ολέθριο ρόλο της πολιτικήςρθοδοξίας σήμερα, ενάντια στην πολιτική του“ορθόδοξου τόξου” και τις συμμαχίες που αυτήσυνεπάγεται στο διεθνές επίπεδο, ενάντια στονγενικά αρνητικό ρόλο που έχει παίξει – μεεξαίρεσή την μερική αντίστασή της στον τσαρισμό– η ορθοδοξία στην εθνική συγκρότηση, κ.λπ, κλπ.Αφού θα τα είχαν κάνει όλα αυτά, θα είχανξεκινήσει μια διαδικασία αναθεώρησης τουυντάγματος για να χτυπηθούν εκεί τα πιοκαθυστερημένα του σημεία.
Στο μεταξύ όλοι αυτοί θα είχαντυπηθεί από την αντίδραση, θα είχαν δοκιμασθείαπό αυτή τη σύγκρουση και θα είχαν κάθε δικαίωμαύστερα από αυτήν να είναι εκφραστές τηςδημοκρατικής θέλησης του λαού.
Όμως αυτοί έκαναν ακριβώς το αντίθετο.Τι είπε ο Σημίτης; που ήταν; πως διαμαρτυρήθηκεόταν στα 1989 – 1990 ο Παπανδρέου πέρασε τη θέση ότιτο ΠΑΣΟ ασπάζεται την ορθοδοξία; Τι έκανε αυτόςκαι ο Κωνσταντόπουλος όταν ο Α. Παπανδρέουροσκύναγε την Παναγιά Σουμελά; Γιατί προχθέςκιόλας την προσκύνησε ο ίδιος ο Κωνσταντόπουλος.ιατί ο Σημίτης δεν χάνει ευκαιρία παντού όπουάει να ανάβει κεράκια στις Παναγιές όλων τωνΒαλκανίων; Γιατί ήταν αυτός ο ίδιος αρχικά μέσωΠάγκαλου και σήμεραμέσω Γ. Παπανδρέου που έβαλε πρώτος τηνρθοδοξία και τον Χριστόδουλο στο διπλωματικόαιχνίδι; Που ήταν ο Σημίτης όταν το ’93 το ΠΑΣΟΚεμπόδιζε την απόπειρα Μητσοτάκη να περάσει ητωρινή θέση του Σημίτη για τις ταυτότητες; Κυρίωςυ ήταν και που είναι ο Σημίτης όταναποφασίστηκε και αποφασίζεται να μην υπάρξεικαμιά μείωση του ρόλου της εκκλησίας στούνταγμα;
Που ήταν ο Σημίτης όλα αυτά τα χρόνιανα βάλει ζήτημα καταπίεσης των καθολικών, τωνδιαμαρτυρόμενων, των Τούρκων και να συγκρουστείμια σταλιά με το σκληρότερο εκκλησιαστικόκαθεστώς;
Και βέβαια που ήταν όλα αυτά τα χρόνιατο ψευτοΚΚΕ του Ζουράρη και της Κανέλη, αυτή η νέαφαιοκόκκινη σφηκοφωλιά του απαίσιουσυμπλέγματος της σβάστικας, του σφυροδρέπανουκαι του σταυρού;
Μέσα από ποιο δημοκρατικό κίνημα βγήκεαυτό το “αποφασίσαμε και διατάσσουμε” ότι τέρμααπό αύριο με το Χ.Ο στις ταυτότητες που αρέσειτόσο τρελά στους κνίτες, στο Σημίτη και στονΚωνσταντόπουλο;
Μα εμείς που πάντα φωνάζαμεν ενάντιαστο ΧΟ στις ταυτότητες και ενάντια στονρθοδοξοδισμό δεν θα το κάναμε ποτέ έτσι κύριοιροβοκάτορες, που χάρη σε εσάς θα μαζευτούνμερικά εκατομμύρια υπογραφές υπέρ του Χ.Ο στιςταυτότητες εκεί που κανείς δεν πολυνοιαζόταν γιαυτές.
Όχι. Τα περί “των ανθρωπίνωνδικαιωμάτων που δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία”είναι μια απάτη. Αν Σημίτη και κνίτες του ΣΥΝ καιτου ψευτοΚΚΕ οι παπάδες πετύχουν 3 εκατομμύριαυπογραφές ενηλίκων τότε και εσείς και εμείς θαυποχρεωθούμε να υιοθετήσουμε την απαίτησή τουςώσπου να πείσουμε το λαό να αλλάξει τη
Το τέχνασμα των σοσιαλφασιστών είναιτο εξής: Μα μπορεί για παράδειγμα η πλειοψηφία ναέχει το δικαίωμα να αποφασίσει να κάψειζωντανούς τους αλλόθρησκους; Μα η προστασία τηςζωής, των ιδεών κ.λπ είναι παγιωμένα στησυνείδηση των λαών σαν δημοκρατικά δικαιώματα.Και βέβαια κανείς δεν πρέπει να υποταχθεί σειτλερικές και βάρβαρες πλειοψηφίες. Αλλά πεςμας Σημίτη.
Πρώτον: Εσένα ποια πλειοψηφία σεεξέλεξε πρωθυπουργό αν όχι εκείνη που ενδεχόμεναφίζει τώρα υπέρ της αναγραφής; Εσύ ποιόνεκφράζεις και στο όνομα ποιανού μιλάς και πότεριν τις εκλογές αντιπαρατέθηκες σ’ αυτή τηνλειοψηφική καθυστέρηση;
Δεύτερον: Γιατί αφού ήταν τέτοιαςτεράστιας και ζωτικής φύσης δημοκρατικήαραβίαση η αναγραφή του θρησκεύματος στιςταυτότητες για την οποία τάχα καμιά υποταγήμειοψηφίας δεν είναι επιτρεπτή, πως τηνανέχτηκες εντελώς αδιαμαρτύρητα για 2
Αλλά αυτές είναι οι πρώτες αντιφάσειςυ εύκολα ξεσκεπάζουν πολιτικούς απατεώνες σαντον Σημίτη και τους σοσιαλφασίστες φίλους του. Τομεγάλο ζήτημα δημοκρατίας και το κλειδί στοδίλημμα αν αποδεχόμαστε ή όχι τις υπογραφές τηςεκκλησίας βρίσκεται αλλού.
Βρίσκεται στο ζήτημα της σχέσηςρθοδοξίας – έθνους.
Το να γράφεται η θρησκεία στο δελτίοταυτότητας θα ήταν μόνο μια συναισθηματική λόξα,ένα ψυχολογικό βίτσιο, μια γραφική παραξενιά ανδεν ήταν η ορθοδοξία κυρίαρχη και κρατικήρησκεία. Και δεν θα ήταν τέτοια αν δεν ήταν“θρησκεία του έθνους” και “αναπόσπαστο τμήματης εθνικής ζωής. Καμιά θρησκευτική μειοψηφίαδεν θα καταπιεζόταν αν η ορθοδοξία ήταν μόνο ηρησκεία της πλειοψηφίας. Γίνεται καταπιεστικήόταν ισχύουν τα άλλα που παραθέσαμε. Αλλά αυτάτα άλλα τα έχει αποδεχτεί και τα έχει τονίσει τοκαθεστώς Σημίτη και τα ορθόδοξα μέτωπα τουευτοΚΚΕ και του Κωνσταντόπουλου. Στο μεγάλοζήτημα αυτοί έχουν κάνει αποφασιστικές κινήσειςρος την πιο ακραία αντίδραση. Δηλαδήδημιουργούν τώρα δα, μπροστά στα μάτια μας τουςόρους της χειρότερης θρησκευτικής καιεθνικοφασιστικής καταπίεσης την ώρα που κάνουντους δημοκράτες στο ζήτημα των ταυτοτήτων. Η μηαναγραφή στις ταυτότητες δεν μπορεί να είναιζήτημα δημοκρατικής αρχής όσο δεν έχει γίνειζήτημα αρχής για κανέναν ο διαχωρισμός τηςρθοδοξίας, ιδιαίτερα της πολιτικής από τηνδημοκρατική εθνική ζωή, από το
Γι’ αυτό η κλίκα προχώρησε στοδευτερεύον ζήτημα των ταυτοτήτων δίχως να κάνειύτε ένα δα βήμα στο ιδεολογικό και στοσυνταγματικό ζήτημα, δηλαδή στο βαθύ θεσμικόζήτημα και τις ιδεολογικές του προϋποθέσεις.
Πρέπει κανείς να καταλάβει ότι ηαληθινή άκρα δεξιά στη σύγκρουση αυτή είναι οιυποκριτές ψευτοδημοκράτες.