Η 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ ήταν μιαετυχημένη απεργία των ΔΕΚΟ, η πιο πετυχημένη τωντελευταίων χρόνων.
Ήτανιδιαίτερα αποτελεσματική και σαν τέτοια έγινεαισθητή στις συγκοινωνίες. Όταν λέμεαποτελεσματική εννοούμε ότι πέτυχε το στόχο τηςνα ταλαιπωρήσει το λαό σε πολύ πλατιά κλίμακα.κατομμύρια άνθρωποι εγκλωβίστηκαν σε μιαακτίνα 5 χλμ από το κέντρο της πόλης, πλήρωσανρόνο και βενζίνη ή πλήρωσαν ταξί για να δείξειτο συνδικάτο των ΔΕΚΟ την ισχύ του απέναντι στηνκοινωνία και δευτερευόντως απέναντι στηνκυβέρνηση.
Στα μέσα του καλοκαιριού στο φύλλο 356της Ν. Ανατολής είχαμε γράψει ένα αναλυτικό άρθροσχετικό με τα μέτρα στα εργασιακά που σχεδίαζε ηκυβέρνηση. Είχαμε τότε σε γενικές γραμμέςκαταδικάσει τα μέτρα ελαστικοποίησης,αποδεικνύοντας ότι βασικά στόχευαν στο ρίξιμοτου μέσου μεροκάματου ή στην αύξηση του χρόνουεργασίας. Όπως γράψαμε τότε τα νέα αυτά μέτρα δενεξυπηρετούν σοβαρά το μεγάλο και σύγχρονοβιομηχανικό κεφάλαιο, αλλά το μικρομεσαίο καικαθυστερημένο παραγωγικά ενάντια στη μεγάλημάζα των εργαζομένων. Αυτό αποδείχτηκε στησυνέχεια πρώτον γιατί ο ΣΕΒ αρνήθηκε ότι αυτά ταμέτρα είναι χρήσιμα για τον ίδιο, και έτσιξεσκέπασε την κυβέρνηση και τους σοσιαλφασίστεςυ δημαγωγούσαν ότι τα μέτρα ήταν δώρο τωνΒρυξελλών στον ΣΕΒ. Δεύτερον, αυτό αποδείχτηκεγιατί η ΓΣΕΒΕ δηλαδή οι
Γενικά ο σοσιαλφασισμός στιςκινητοποιήσεις του δεν θέτει ζήτημα μεροκάματου,αλλά ζήτημα ανεργίας ακριβώς για να αποφύγεικάθε κίνημα που να ενώνει σε μάχη τους εργάτεςυ δουλεύουν στον πιο παραγωγικό ιδιωτικό τομέακαι που γενικά δεν τους αντιπροσωπεύει. Σανσυνδικάτο των ΔΕΚΟ η ΓΣΕΕ θέλει στην υπόλοιπηκοινωνία να μιλάει κυρίως σαν εκπρόσωπος τωνανέργων. Σαν εκπρόσωπος των ανέργων μπορεί νακινείται και ανεξέλεγκτα και να χρησιμοποιεί όσοριζοσπαστικές μορφές αγώνα θέλει. Σαν δημαγωγόςλοιπόν εκπρόσωποςτων ανέργων αναφέρεται επίμονα στο ποσοστό τωναπολύσεων και σαν τέτοιος προβάλλει σαν κεντρικόσύνθημα το “35ωρο δίχως μείωση των αποδοχών”.Αυτό το σύνθημα το κάνει τελευταία κεντρικήλιτική καμπάνια ο ΣΥΝ και από ότι φαίνεται μεαυτό θα περπατήσει από δω και μπρος όλος οσοσιαλφασισμός.
Αυτό το σύνθημα το πήραν οι σ.φασίστεςαπό τη Γαλλία. Εκεί εφαρμόστηκε το 35ωρο, αλλά είτεμε ελαστικοποίηση του ωράριου, είτε με μείωση τωναποδοχών. Δηλαδή οι βιομήχανοι το δέχτηκαν είτεαξιοποιώντας τον χρόνο των εργαζομένωναυξάνοντάς τον και μειώνοντάς τον όπως τουςσυνέφερε αρκεί το μέσο άθροισμα να είναι 35 ώρες,είτε μείωσαν τις αμοιβές πράγμα που τους τοεπέτρεπε ο νόμος, σε ένα ποσοστό όμως μικρότεροαπό τη μείωση των ωρών εργασίας μέσα από ένασύστημα κρατικής επιδότησης στις ασφαλιστικέςεισφορές.
Πάντως το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθείελάχιστα η απασχόληση στη Γαλλία από αυτό τομέτρο, αφού το κεφάλαιο εξουδετέρωσε τιςαπώλειές του σε ώρες εργασίας με καλύτερηργάνωση της παραγωγής και με ενταντικοποίησητης δουλειάς.
Εδώ όμως στην Ελλάδα οι σοσιαλφασίστεςδεν θέλουν ούτε ελαστικοποίηση του ωραρίου, ούτεμείωση των αποδοχών. Αυτό σημαίνει ότι ζητάνε απότους βιομήχανους καθαρή μείωση των κερδών τους.
Αυτό το αίτημα θα ήταν πολύ αριστερό σεμια αγορά εργασίας που ένα ισχυρό εργατικόκίνημα χοντρικά θα την περιφρουρούσε. Όμως εδώσυμβαίνει το αντίθετο. Αυτοί που κάνουν τηνρόταση του 35ωρου είναι οι ίδιοι που φροντίζουννα σπάνε τα πραγματικά μεροκάματα μέσα από τηνεισαγωγή σε όλους τους κλάδους δουλειάς τηςαπλήρωτης δουλειάς, κυρίως της δουλειάς τωνμεταναστατών, έξω από κάθε συλλογική σύμβαση.Αυτή η τακτική κατέβασε το μέσο μεροκάματο, αλλάκαι το κατώτατο νόμιμο μεροκάματο σε όλους τουςτομείς σε πρωτοφανή επίπεδα για ευρωπαϊκή χώρα.ργατοπατέρες σαν αυτούς του ΣΥΝ, ψευτοΚΚΕ, ΠΑΣΟΚήταν εκείνοι που με την εξουσία τους σε όλα τασυνδικάτα επέκτειναν, μονιμοποίησαν καινομιμοποίησαν το σπάσιμο του μεροκάματου σεόλους τους κλάδους. Και αυτό το σπάσιμο δεν τοξεκίνησαν από τη μεγάλη βιομηχανία. Γιατί αυτήείναι η τελευταία που σπάει τις συλλογικέςσυμβάσεις και τους κανονισμούς εργασίας, αυτήσυνήθως έχει τα καλύτερα μεροκάματα, και αυτής τασυνδικάτα δεν ελέγχουν οι σοσιαλφασίστες. Τοσπάσιμο λοιπόν το ξεκίνησαν από τους μικρούς καιμεσαίους καπιταλιστές στην πόλη και προπαντός,στο χωριό. Αυτό το κεφάλαιο απασχολεί το 90% τουμισθωτού προλεταριάτου στη χώρα μας και ηκατάσταση των μισθών σ’ αυτό το επίπεδο είναιεκείνη που καθορίζει τελικά την κατάσταση καιστους πιο ανεπτυγμένους τομείς της οικονομίας.ναι χαρακτηριστικό ότι όλο και περισσότερο ημεγάλη βιομηχανία και το εμπόριο και οιυπηρεσίες χρησιμοποιούν για μια σειρά δουλειέςτους εξωτερικά συνεργεία που δουλεύουν με μαύραμεροκάματα.
Αυτοί λοιπόν που προτείνουν 35ωρο κάτωαπό αυτές τις συνθήκες που σπάνια τιςκαταγγέλλουν, δηλαδή τις συνθήκες της ανυπαρξίαςσωματείων που περιφρουρούν το μεροκάματο και τηςανυπαρξίας μη διεφθαρμένων επιθεωρήσεωνεργασίας, ξέρουν ότι αυτό θα συνοδευτεί τελικάαπό μείωση του πραγματικού μεροκάματου επειδή θαυπάρχει νέα ενθουσιώδης προσφορά παρατεταμένηςέξω από κάθε όριο εργασίας η οποία δεν θαληρώνεται υπερωριακά. Ξέρουν ακόμα ότι οιμικρομεσαίοι αστοί ιδιαίτερα οι πιο μικροί θααρακάμψουν με χίλιες μέθοδες τις συνέπειες του35ωρου, μέθοδες που πολύ πιο δύσκολαρησιμοποιούν οι μεγάλες εταιρείες.
Στο βάθος εκείνο που θέλουν οισοσιαλφασίστες με το 35ωρο εκτός από μια μεγάληδόση δημαγωγίας είναι ακριβώς αυτό: ναδημιουργήσουν σχετικά πιο δυσμενείς όρουςανταγωνισμού για το μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιοσε σχέση με το μικρό.
Θέλουν επίσης η νόμιμη αγορά να γίνειακόμα πιο ασύμφορη σε σχέση με την παράνομη,έλουν ο δουλέμπορος – εργολαβάντζα να γίνει τοαπαραίτητο συμπλήρωμα ή καλύτερα ο ηγεμόνας τηςαραγωγής. Οι σοσιαλφασίστες εδώ και χρόνιααραδίνουν την οικονομία στις ακρίδες και τιςβδέλλες αναπτύσσοντας την πρώτη πραγματικήλούμπεν αστική τάξη στην ιστορία του ελληνικούκαπιταλισμού.
Ιδιαίτερα πάντως οι συνειδητοίεργάτες πρέπει να καυτηριάζουν το σύνθημα του35ωρου σαν φάρμακο για την ανεργία επειδήροβάλλεται από εκείνους ακριβώς που κλείνουν ταεργοστάσια, το ένα μετά το άλλο, ιδιαίτερα αυτάτης βαριάς βιομηχανίας και έχουν οδηγήσει σεδιαρκή παραγωγική υποχώρηση τη χώρα μας σε σχέσημε την υπόλοιπη Ευρώπη, σκαρφιζόμενοι του κόσμουτους “αγώνες” υπεροικολογίας, αρχαιολογίας,τουρισμού ή ενάντια στις απολύσεις.
Κανείς δεν πρέπει να ακολουθήσει τουςροβοκάτορες στη γραμμή του 35ωρου σήμερα. Ορώτος όρος για την καταπολέμηση της ανεργίαςκαι το πρώτο σύνθημα είναι το “όχι στοβιομηχανικό και παραγωγικό σαμποτάζ”. Ύστεραείναι η πάλη ενάντια στην παρασιτική καιδιεφθαρμένη γραφειοκρατία, η πάλη ενάντια στησοσιαλφασιστική ολιγαρχία και η πάλη ενάντιαστις στρατιωτικές δαπάνες.
Αυτά ρουφάνε τους ζωντανούς πόρους τηςδουλειάς όλου του λαού και τους πάνε στουςστρατούς των παρασίτων.
Σε ότι αφορά τα ίδια τα άμεσαικονομικά αιτήματα του συνειδητούρολεταριάτου απέναντι στους εργοδότες του, αυτάρέπει να έχουν πρώτο το “όχι στο σπάσιμο τουμεροκάματου από κανέναν, ίσο μεροκάματο για ίσηδουλειά”.
Αυτός είναι ο όρος για να υπάρξουνενιαία συνδικάτα, συνδικάτα του ίσουμεροκάματου, συνδικάτα όπου δεν συνυπάρχουν σανεχθροί αλλά σαν φίλοι έλληνες και ξένοι εργάτες.
Πρώτα θα φτιαχτούν αυτά τα συνδικάτα,υ σημαίνει ουσιαστικά ότι πρώτα θα γκρεμιστούναπό τις θέσεις τους οι σοσιαλφασίστες και ύστεραα πετύχουμε την ικανοποίηση επιθετικώνικονομικών αιτημάτων δηλαδή αυξήσειςυσιαστικές , ωράριο κ.λπ.
Πραγματικά από αντικειμενικήικονομική άποψη οι αμοιβές της ελληνικήςεργατικής τάξης βρίσκονται τόσο χαμηλά σε σχέσημε την ανάπτυξη των παραγωγικών μεθόδων ώστεείναι τεράστια τα περιθώρια για πραγματικέςαυξήσεις στα μεροκάματα και μείωση των ωρώνεργασίας. Εκείνο που λείπει είναι εργατικάσυνδικάτα, έστω και ένα.