Η Μέση Ανατολή είναι μια μπαρουταποθήκη. Ηεριβόητη ισραηλο-παλαιστιανική ειρήνη είναιια μια παρένθεση, ή καλύτερα μια ενδιάμεσηερίοδος που μετέτρεψε ένα παλιό μίσος σε ακόμαμεγαλύτερο.

Από αντικειμενικήάποψη τα πράγματα είναι αντίστροφα από ότι είναισε επίπεδο συνείδησης, γιατί έχουν γίνει δύοετικά βήματα. Το ένα είναι ότι οι Παλαιστίνιοιέχουν αποκτήσει ένα μέρος εδαφικής καιμισοκρατικής αυτονομίας, δηλαδή τις αρχές ενόςδικού τους κράτους και το άλλο ότι πριν λίγουςμήνες ο ισραηλινός στρατός αποσύρθηκε εντελώςαπό το νότιο Λίβανο ικανοποιώντας έτσι μιαδίκαιη απαίτηση του Λιβάνου, και όλου του κόσμου.

Όμως ενώ είχανγίνει αυτά τα βήματα, τα οποία στο βάθος έκφραζαντις βαθύτερες διαθέσεις των λαών να συζήσουνστην περιοχή, οι συνειδήσεις είχαν δηλητηριαστείόλα αυτά τα χρόνια από δύο αλληλοτροφοδοτούμεναλιτικά ρεύματα που είχαν γίνει πανίσχυρα στοναραβικό κόσμο και στο Ισραήλ αντίστοιχα.

Μέσα στο Ισραήλ επικράτησε η δεξιάσιωνιστική αντίληψη, ότι δεν είναι δυνατή ηειρηνική συμβίωση και συνεννόηση με τουςΠαλαιστίνιους και τους άραβες γενικά, αντίληψηυ αναβίωσε την ισχύ του Λικούντ και εμπόδισεκάθε αληθινή υποχώρηση του ρεύματος της ειρήνηςυ τα τελευταία χρόνια είχε πολύ ισχυροποιηθείμέσα στο Ισραήλ.

Από την άλλη μέσα στους Παλαιστίνιουςκαι ευρύτερα στον αραβικό κόσμο δυνάμωσε το σεστρατηγική ανάπτυξη ρεύμα του ισλαμοφασιστικούαντισημιτισμού που έχει κέντρο του το Ιράν.

Η κατάσταση είχε γίνει τόσο νοσηρή πουδεν έμενε παρά ένα καίριο σημείο διαφωνίας για ναανακοπεί και να μετατραπεί στο αντίθετό της μέσασε ελάχιστο χρόνο όλη αυτή η πολύχρονηδιαδικασία ύφεσης (για να μην πούμε ειρήνη).

Αυτό το σημείο ήταν η Ιερουσαλήμ. ΤηνΙερουσαλήμ τη θέλουν για πρωτεύουσά τους τόσο οιΙσραηλινοί, όσο και οι Παλαιστίνιοι. Αυτή τηστιγμή την έχουν πρωτεύουσα οι Ισραηλινοί. ΟιΠαλαιστίνιοι θέλουν να κάνουν πρωτεύουσα ένακομμάτι της το μικρότερο ανατολικό της κομμάτι.Αυτό το κομμάτι το κατέλαβε το Ισραήλ στον πόλεμοτου 1967, είναι δηλαδή πραγματικά ένα κατεχόμενοέδαφος. Το πρακτικό πρόβλημα είναι ότι από τότεως τα σήμερα γύρω από την ανατολική Ιερουσαλήμέχουν οικοδομηθεί ισραηλινοί οικισμοί πουλειτουργούν σε συνέχεια με την ανατολικήΙερουσαλήμ η οποία πάλι με τη σειρά τηςλειτουργεί ενιαία με την υπόλοιπη.

Το κακό πάντως και με τις δύο πλευρέςδεν είναι ότι επικαλούνται τα πρακτικά ζωντανάροβλήματα λειτουργίας της πόλης, αλλά ότιεπικαλούνται θρησκευτικά επιχειρήματα για ναέλουν την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του κράτουςτους ολόκληρη ή τμήμα της.

Και για τους δύο η Ιερουσαλήμ είναι τοσύμβολο της θρησκείας τους, της ιστορίας τους,της ταυτότητάς τους και όλα αυτά τα θλιβερά.

Οι τελευταίες συνομιλίες Αραφάτ –άρακ απέτυχαν ακριβώς γιατί ούτε ο ένας, ούτε οάλλος μπορούσε να σταθεί λεπτό αν εγκατέλειπετην ιερή θέση του δικού του έθνους. Ειδικά οΑραφάτ θα γινόταν φέτες γιατί η αντιπολίτευσητου είναι οι ισλαμοφασίστες που η αντισημιτικήλιτική και ιδεολογία τους έχει αρχίσει ναγίνεται κυρίαρχη και μέσα στο κόμμα του, τηνΦατάχ.

Είναι πάντως γεγονός ότι μια τέτοιαυποχώρηση θα ήταν πολύ πιο εύκολη για το Ισραήλκαθώς θα επανόρθωνε κάπως μια αδικία. Λέμε κάπωςγιατί δεν είναι γενικά σημάδι προόδου το ναδιχοτομεί κανείς μια πόλη ούτε, ακόμαερισσότερο, είναι σωστό να τη διχοτομεί γιαρησκευτικούς λόγους. Πάντως ο Μπάρακ έκανε τηνυποχώρηση (που δεν έγινε δεκτή από τον Αραφάτ) ναεπιτρέψει την ελεύθερη πρόσβαση τωνΠαλαιστινίων στην ανατολική Ιερουσαλήμ και νατους δώσει τη δυνατότητα ειδικά να έχουν κάτω απότον δικό τους έλεγχο το ιερό του Αλ- Αγκτσα πουδεσπόζει στην περιοχή.

Και ενώ οι διαπραγματεύσειςδιακόπηκαν και η υπόθεση μύριζε μπαρούτι γιατί οΑραφάτ πιεζόταν από τους ισλαμοφασίστες ναανακηρύξει μονομερώς την ανατολική Ιερουσαλήμρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους, έκανε τηνμεγάλη προβοκάτσια ο Αριέλ Σαρόν ο αρχηγός τουικούντ.

Ο Σαρόν είναι ένας σιωνιστής,εισβολέας στο Λίβανο σφαγέας των Παλαιστινίωνστα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα πριν δύοδεκαετίες. Το ότι έγινε αυτός αρχηγός του Λικούντείναι δείγμα της αντεπίθεσης του σιωνισμού.

Ο Σαρόν λοιπόν πήγε στις 28 Αυγούστουστο Αλ – Αγκτσά σαν εβραίος προσκυνητής για να τοροσδιορίσει σαν τόπο εβραϊκής λατρείας (πουεπίσης είναι, και έχει το όνομα “όρος του Ναού”,αλλά δεν έχει για τους εβραίους τη μεγάληρησκευτική σημασία που έχει για τους άραβες).Αυτή η επίσκεψη έβαλε τη φωτιά. Ο παλαιστινιακόςεθνικισμός ξεσηκώθηκε και ο αραβικός κόσμοςέρασε σε μια αντιϊσραηλινή υστερία που είναιλέον και αντισημιτική λόγω της ιδεολογικοπολιτικήςγεμονίας του ισλαμοφασισμού.

Το Ισραήλ απάντησε με πραγματικά πυρά.ι συγκρούσεις κράτησαν μέρες, κάθε ειρηνευτικήροσπάθεια απέτυχε, οι νεκροί αυξήθηκαν και στηνιο αιματηρή σύγκρουση οι κάμερες πήραν ένααιδάκι να πυροβολείται και να πεθαίνει στηναγκαλιά του παλαιστίνιου πατέρα του. Αυτή η σκηνήαίζεται σε όλες τις αραβικές τηλεοράσεις εδώκαι δέκα, πολλές φορές την ημέρα.

Χάρη σ’ αυτή κυρίως τη σκηνή ένααγριεμένο πλήθος Παλαιστίνιων λύντσαρε προχθές(11/10) μέχρι θανάτου δύο ισραηλινούς στρατιώτεςυ έπεσαν στα χέρια τους. Προηγούμενα στηναλαιστινιακή πόλη Ναπλούζ οι ισλαμοφασίστεςδήγησαν ένα πλήθος παλαιστίνιων στον “τάφο τουΙωσήφ” ένα ιερό των Εβραίων, παραμέρισαν μιαφρουρά 100 παλαιστινίων αστυνομικών, μπήκαν και τοκατέστρεψαν.

Οι σιωνιστές τρίβουν τα χέρια τους. Οάρακ έχει σχεδόν εξατμιστεί, ενώ ο Αραφάτ είναισε ακόμα πιο τραγική θέση. Σημειώνουμε ότι είχεεγγυηθεί ότι οι αρχές του θα προστάτευαν πάντατους εβραϊκούς ιερούς χώρους στο νέοαλαιστινιακό κράτος.

Πρέπει ωστόσο εδώ να κάνουμε μιααρατήρηση: ότι ανεξάρτητα από το ποιος έχει τιςιο πολλές ευθύνες στο ζήτημα της Ιερουσαλήμ, τιςιο πολλές ευθύνες για την πολιτική ένταση τωντελευταίων μηνών και ετών και για τη δηλητηρίασητης ψυχικής ατμόσφαιρας ανάμεσα στους δύο λαούς– παλαιστινιακό και ισραηλινό- έχει οπωσδήποτε οισλαμοφασισμός. Ο ισλαμοφασισμός έχει τηνστρατηγική πρωτοβουλία στη ρήξη και ο σιωνισμόςτον ακολουθεί σαν ουρά και αναπόφευκτοσυμπλήρωμα.

Γιατί η υπονόμευση της ειρηνευτικήςδιαδικασίας έγινε πολύ πριν μπει ζήτημαΙερουσαλήμ. Η ψυχική ρήξη είχε επέλθει χρόνιαριν όταν οι ισλαμοφασίστες της Χεζμπολάχ καιτης Χαμάς ανατίναζαν και κομμάτιαζαν δεκάδεςαθώους πολίτες του Ισραήλ. Αυτοί οιισλαμοφασίστες με σχέδιο και στόχο προκάλεσαντην αντεπίθεση των σιωνιστών, αυτοί όπλισαν τοέρι που σκότωσε τον αρχηγό της ειρηνόφιληςτέρυγας της ισραηλινής αστικής τάξης Γιτζάκαμπιν, αυτοί έδωσαν πάλι την εξουσία στο Λικούντμε τον Νετανιάχου, αυτοί έκαναν ώστε ο συνεχιστήςτου Ραμπίν Μπάρακ να είναι ένας πρωθυπουργόςμειοψηφίας, μια δειλή και αδέξια έκδοση τουαμπίν.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι τηνιο σημαντική κίνηση των τελευταίων χρόνων τηναπόσυρση του στρατού από το Λίβανο, την έκανε τοΙσραήλ. Ο αδύναμος Αραφάτ δεν μπόρεσε να τοεπικαλεστεί αυτό στους άραβες εθνικιστές σαετικό αποτέλεσμα της δικιάς του γραμμής τηςροσέγγισής του με το Ισραήλ γιατί οισλαμοφασισμός εμφάνισε αυτή την υποχώρηση σανδική του νίκη, σαν νίκη της λιβανέζικηςεζμπολάχ. Είναι αυτή μάλιστα η Χεζμπολάχ πουάνω σε τούτη εδώ την κρίση συνέλαβε και κρατείαράνομα 3 στρατιώτες του Ισραήλ, για να δώσειάλλο ένα επιχείρημα στους ισραηλινούς σιωνιστέςότι η αποχώρηση από το νότιο Λίβανο ήταν λάθοςτου Ισραήλ.

Ο ισλαμοφασισμός δεν είναι έναςμεμονωμένος προβοκάτορας, που χαλάει τηνειρήνευση στη Μέση Ανατολή, είναι τοροβοκατόρικο χέρι του Ιράν και του άξονα Ρωσίας– Κίνας μέσα στον αραβικό κόσμο. Αυτό το χέριέχει ένα στόχο,: να σύρει τον αραβικό κόσμοσύσσωμο στον αντισημιτισμό και στοναντιαμερικανισμό αυτού του άξονα.

Γι’ αυτό ο ισλαμοφασισμός δεν θαμπορούσε ποτέ να νικηθεί από τον Αραφάτ όπως τουζητούσε το Ισραήλ. Ο Αραφάτ έκλεισε μερικούςτέτοιους στη φυλακή, αλλά ήταν αδύνατο να τουςκηρύξει πολιτικό και ιδεολογικό πόλεμο όσο τονάφηνε ακάλυπτο η Δύση, τον προβόκαραν οισιωνιστές και βέβαια τον εμπόδιζε η Ρωσία. Έτσιλησιάζει και το πολιτικό τέλος του ίδιου, δηλαδήτο τέλος της ηγεμονίας του παλαιστινιακούεθνικισμού μέσα την Οργάνωση της Απελευθέρωσηςτης Παλαιστίνης. Από δω και μπρος τα πράγματα θατα κινούν τα τσιράκια της Ρωσίας, το Ιράν και ηυρία αλλά και η ίδια η Ρωσία.

Ήδη ο Ιβανόφ κατέβηκε στην περιοχή γιανα παίξει τον γνωστό “μεσολαβητικό” του ρόλοενώ ο Κλίντον δεν πήγε για να τον αφήσειαπερίσπαστο. Σ’ αυτό το ταξίδι ο Ιβανόφανακοίνωσε ότι είναι διατεθειμένος νασυναντηθεί με την Χεζμπολάχ αναγνωρίζοντάς τηςέτσι σαν επίσημο και σοβαρό μέρος της λύσης. Γιαάλλη μια φορά φαίνονται οι αληθινές αγάπες τουΚρεμλίνου. Κάποιος πρέπει να οδηγήσει δύο λαούςσε αμοιβαίο μίσος για να μπορέσει η Ρωσία νααίξει τον ονειρεμένο ρόλο του “κέντρου”.ννοείται ότι για να παίξει αυτό το ρόλο η Ρωσίαδεν θέλει έναν αληθινό πόλεμο που εξουδετερώνεικάθε κέντρο. Η Ρωσία θέλει μίσος, αψιμαχίες, λίγοαίμα, αλλά όχι πόλεμο. Το σύνθημα της στη ΜέσηΑνατολή είναι όπως έλεγαν οι Κινέζοι της εποχήςτου Μάο: “ούτε πόλεμος-ούτε ειρήνη”.