Δυναμώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα σταδύο στρατόπεδα της αστικής τάξης

H κρίση διεθνούςστρατηγικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στατελευταία 10 χρόνια έχει μετατραπεί σήμερα σε μιαανοιχτή εσωτερική πολιτική κρίση.

Δεν είναι η οριακότητα τουαποτελέσματος της ψηφοφορίας που βάζει ζήτημααμφισβήτησης της νομιμότητας του επόμενουαμερικανού προέδρου, αλλά είναι η πραγματικήξύτατη σύγκρουση ανάμεσα στα δύο πολιτικάστρατόπεδα της αμερικάνικης αστικής τάξης πουμετατρέπει την οριακότητα του αποτελέσματος τηςφοφορίας σε πρώτης γραμμής πολιτική και ίσωςσυνταγματική κρίση. Αν δηλαδή η πραγματικήσύγκρουση των δύο πολιτικών στρατοπέδων δεν είχεάρει ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά αυτό εδώ τοαποτέλεσμα αν και οριακό, θα ήταν αρκετό για ναδώσει γενικά αποδεκτό, δηλαδή πολιτικά αποδεκτόρόεδρο των ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα να δώσειρόεδρο των ΗΠΑ τον Μπους εφόσον βέβαια τααποτελέσματα της καταμέτρησης και τωνταχυδρομημένων ψήφων το Σάββατο 18-11-000επιβεβαίωναν την μικρή υπεροχή του τελευταίουστην πολιτεία της Φλόριντα.

Η παραπάνω διαπίστωσή μας δεν σημαίνειότι οι δύο πόλοι έχουν το ίδιο επίπεδο συνείδησηςαυτού του ανταγωνισμού. Πιστεύουμε ότι το χορότου ανταγωνισμού, δηλαδή την πρωτοβουλία τηςκήρυξης του πολέμου και τελικά την συνείδηση τουεριεχομένου του πολέμου την έχει η ηγετικήμάδα Γκορ. Αυτό οφείλεται στο ότι είναι αυτή ηγετική ομάδα που έχει μια σαφή αν καικαταστροφική στρατηγική για τον αμερικάνικοιμπεριαλισμό, μια στρατηγική που συνεχίζειεκείνη του Κλίντον και την οποία σε γενικέςγραμμές έχουμε περιγράψει σαν μια πολιτικήστρατηγικής συμμαχίας ΗΠΑ – Ρωσίας κάτω από τηνυσιαστική ηγεμονία της δεύτερης. Στα πλαίσιααυτής της στρατηγικής η ομάδα Γκορ έχει πλήρησυνείδηση και των αντιφάσεων, της “θολούρας”και των ταλαντεύσεων της εξωτερικής πολιτικήςτου αντίθετου πόλου. Αυτός ο πόλος, ο πόλος Μπους,εκφράζει περισσότερο το αυθόρμητο της “βαθιάς”αμερικάνικης αστικής τάξης που παρακολούθησε σεγενικές γραμμές αμήχανη όλα αυτά τα χρόνια τηνλιτική Κλίντον, παρά μια συνειδητή καιεπεξεργασμένη επιλογή της που να έχει αποκτήσειμέσα στους κόλπους της ηγεμονικά χαρακτηριστικά.

Το γενικό πνεύμα της αμερικάνικηςαστικής τάξης, αυτό που χαρακτηρίσαμε“αυθόρμητο”, την οδηγεί σήμερα στο συμπέρασμαότι η πολιτική Κλίντον, δηλαδή η πολιτική τουεπεμβατισμού σε όλα σχεδόν τα θερμά και ψυχράμέτωπα του πλανήτη με σκοπό την “ειρήνευση”κάτω από αμερικάνικη επιδιαιτησία έχει παντούαποτύχει. Ξέρουν πια ότι ο Κλίντον δεν ειρήνευσετη Μέση Ανατολή, ότι δεν έκαμψε τον Σαντάμ, ότιδεν έκλεισε το ιρλανδικό. Αυτά χώρια από τιςανοιχτές επεμβατικές αποτυχίες του στη Σομαλίακαι στην Αϊτή. Ξέρει ακόμα η αμερικάνικη αστικήτάξη ότι μετά από όλα αυτά οι ΗΠΑ όχι μόνο δενέχουν “εξημερώσει” τη Ρωσία και δεν έχουνεκδημοκρατίσει ούτε σταλιά την Κίνα, αλλά έχουνσυγκεντρώσει την παγκόσμια αντιπάθειασυμπεριλαμβανομένης και της ευρωπαϊκής για τηνάμυνα της οποίας πληρώνουν επιπλέον καμιάεκατοντάδα δις δολάρια κάθε χρόνο.

Όλες αυτές τις αποτυχίες κανέναστέλεχος ή δεξαμενή σκέψης των ΗΠΑ δεν τιςαποδίδει απ’ όσο γνωρίζουμε σε μια συνειδητήλιτική κατευνασμού της Ρωσίας και της Κίναςκαι ακόμα περισσότερο κανείς δεν έχει υπονοήσειότι στο θρόνο της μόνης υπερδύναμης κάθεται έναςρόεδρος πιστός υπηρέτης του Κρεμλίνου. Αυτάσημαίνουν ότι με κανέναν τρόπο το νέο κυρίαρχορεύμα μέσα στην αμερικάνικη διπλωματία, τορεπουμπλικάνικο, δεν έχει συλλάβει τη στρατηγικήτου ρωσοκινεζικού άξονα και γι’ αυτό δεν έχειεντάξει μέσα σ’ αυτήν τις αποτυχίες της γραμμήςΚλίντον – Γκορ. Εκείνο όμως που έχει συλλάβειενστικτώδικα είναι ότι πρέπει οι ΗΠΑ νααπαγκιστρωθούν από τα πολλά επεμβατικά μέτωπατης περιόδου Κλίντον, ότι πρέπει νακατασκευάσουν μια αυτόνομη ομπρέλα πυρηνικήςάμυνας απέναντι στους αναδυόμενουςτριτοκοσμικούς πυρηνικούς τραμπούκους, παρά τιςδιαμαρτυρίες της Ρωσίας και της Κίνας, ότι πρέπεινα ζητήσουν από την Ευρώπη να πληρώσει και αυτήγια όπλα αν θέλει ένα ισχυρό ΝΑΤΟ και ακόμα, ότιρέπει να συγκρατήσουν την Κίνα και στο ζήτηματης Ταϊβάν και τη Ρωσία στην όλο και πιοφασιστική επιθετικότητά της στον άμεσο περίγυρότης.

Όλες αυτές οι αντιλήψεις, ιδιαίτερα ητελευταία, αν και είναι σε πολύ χαμηλούς τόνουςδιατυπωμένη από το επιτελείο του Μπους,αποτελούν ευθεία ακύρωση της γραμμής Κλίντον –κορ και αντικειμενικά εμποδίζουν ή καθυστερούντην επέλαση της ρώσικης διπλωματικής μηχανήςαντού στον πλανήτη και οξύνουν τις σχέσεις τουρωσοκινεζικού νεοναζιστικού άξονα.

Αυτή η όξυνση είναι που αντανακλάταιτώρα με ιδιαίτερη ορμή στο εσωτερικό της ίδιαςτης ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης πάνω στο ζήτημαδηλαδή ποια από τις δύο τάσεις της αμερικάνικηςεξωτερικής πολιτικής θα επικρατήσει.

Οφείλουμε ωστόσο εδώ να παρατηρήσουμεότι τόσο η πολιτική Μπους όσο και η πολιτική Γκορσυγκρούονται μεταξύ τους όχι ατόφιες και γυμνέςαπό αποχρώσεις, αλλά επικεφαλής πολύ ευρύτερωνκαι αξεκαθάριστων μετώπων. Αυτό ισχύει ιδιαίτεραγια την πολιτική Γκορ ο οποίος εκφράζει κάτιεντελώς ιδιαίτερο, όπως και ο Κλίντον, μέσα στομοκρατικό Κόμμα, εκφράζει δηλαδή μια τάση πουμπορεί να κυβερνήσει μόνο κρυμμένη σε μια πολύευρύτερη πολιτική γραμμή.

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΓΚΟΡ

Ο ίδιος ο Γκορ είναι πιστός και παλιόςσύμμαχος της Ρωσίας. Ο Γκορ είναι γιος τουγερουσιαστή Γκορ ο οποίος αποτέλεσε τον πολιτικόεκφραστή των συμφερόντων της σκοτεινήςικονομικής δυναστείας των Χάμερ. Ο Άρμαντ Χάμερήταν ο πρώτος αμερικανός μονοπωλιστής πουροσέγγισε τη σοβιετική Ένωση του Λένιν καιαργότερα έγινε ο κύριος οικονομικός σύνδεσμοςτης σοσιαλφασιστικής ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ με τηύση. Ο πατέρας του Χάμερ είχε διατελέσειγραμματέας του επαναστατικού κάποτε Κ.Κ των ΗΠΑ.Από εκεί ο αντιδραστικός γιός του βρήκε τουςλιτικούς διαύλους για ειδικές σχέσεις προς την(ένα είδος γιου Κόκκαλη ή γιου Σημίτη) ενώστο μεταξύ είχε εξελιχθεί σε έναν πετρελαϊκόμονοπωλιστή συνεργαζόμενος με την οικογένειακφέλερ η οποία επίσης επιζητούσε διαύλους μετην ΕΣΣΔ για να χωθεί στα πετρέλαια της Κασπίαςστα πλαίσια της τότε λενινιστικής πολιτικής τωνεκχωρήσεων. Σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα ο “άμερ έπαιζε το ρόλο του μεσάζοντα στο ξέπλυμαρήματος για τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίεςκαι τα κομμουνιστικά κόμματα άλλων χωρών” (απόένα σημαντικό άρθρο του P. COCKBURN, όπως δημοσιεύτηκεμεταφρασμένο στο Βήμα, 28 Μάη 2000). Σύμφωνα με τηβιογραφία του Χάμερ που έγραψε ο Έντουαρντ Τζέϊστάϊν στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο Χάμερκαι ο πατέρας του Γκορ έγιναν συνέταιροι σε μιαεπιχείρηση εκτροφής βοοειδών. Στο άρθρο του Cockburnαναφέρεται ότι: “Ο Χάμερ χρειαζόταν πολιτικήροστασία επειδή ο Έντγκαρ Χούβερ προτού ακόμαγίνει διευθυντής του FBI τον θεωρούσε ύποπτο γιακατασκοπεία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης. Για μιαφορά ο Χούβερ είχε δίκιο, αν και αυτό αποδείχτηκετο 1966, όταν η ρώσικη κυβέρνηση έδωσε απόρρηταέγγραφα στον Επστάϊν.

Όταν ο πατέρας Γκορ ήταν στο Κογκρέσοσυνέβαλε στο να μην ενοχλεί το FBΙ τον Χάμερ. Οάμερ, ο οποίος πέθανε το 1990 είχε γίνει γνωστόςγια την προώθηση των επιχειρηματικώνσυμφερόντων του με δωροδοκίες πολιτικών καικυβερνητικών αξιωματούχων. Το 1967 κέρδισε έναμεγάλο συμβόλαιο στη Λιβύη πληρώνονταςμεγαλύτερη μίζα από οποιονδήποτε άλλον. Τονεπόμενο χρόνο δίπλα του στην τελετή τωνεγκαινίων των πετρελαιοπηγών στεκόταν ο πατέραςκορ”.

Ο πατέρας Γκορ που έγινε με τη βοήθειατου Χάμερ γερουσιαστής του Τενεσσή, άφησε αυτή τηέση το 1971 για να γίνει διευθυντής του κλάδουάνθρακα στην πετρελαϊκή εταιρεία του Χάμερ μετην επωνυμία Occidental Petroleum. Οι ετήσιες αποδοχές τουήταν 500.000 δολάρια.

Ο Cockburn αναφέρει στο ίδιο άρθρο ότι ογιός Γκορ κληρονόμησε τις διασυνδέσεις τουατέρα του με τον Χάμερ και την Occidental και το 1996έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην ιδιωτικοποίησητων ναυτικών εγκαταστάσεων αποθήκευσηςετρελαίου Elk Hills στην Καλιφόρνια που τις αγόρασεOccidental αντί 3,5 δις δολαρίων.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο πουαρχικά η οικογένεια Γκορ ανέδειξε τον άσημορωσόδουλο Κλίντον στην προεδρία των ΗΠΑ ενώ τώραέλει την διαδοχή του για τον ίδιο το γόνο της.ύτε είναι τυχαίο ότι ο Γκορ μεταξύ 1993 –1998διαμόρφωσε την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑαπέναντι στη Ρωσία ως πρόεδρος της κοινήςιτροπής των δύο χωρών (όχι τυχαία από τηνλευρά της Ρωσίας εκπρόσωπος ήταν ο πολιτικόςεπικεφαλής του πετρελαϊκού γίγαντα GAΖPROM,Τσερνομίρντιν).

Δεν πρέπει λοιπόν να υπάρχει ηαραμικρή αμφιβολία ότι ο Γκορ θα είναι τέλειοςσυνεχιστής της πιο ακραίας ρωσόφιλης (ή καλύτεραρωσόδουλης) πολιτικής που έγινε ποτέ στις ΗΠΑ,της πολιτικής Κλίντον.

ΤΑ ΠΛΑΤΙΑ ΜΕΤΩΠΑ ΣΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Όμως το μέτωπο που σέρνει πίσω τουείναι πολύ ευρύ και γενικά δεν έχει καθόλουτέτοια συνείδηση. Η γραμμή Όλμπράϊτ π.χ πουκυριαρχεί στο Υπ. Εξωτερικών εκφράζει τιςδιαθέσεις των πιο επιθετικών πλευρών τουαμερικάνικου μονοπώλιου το οποίο θέλει σεσυμμαχία με τη Ρωσία και την Κίνα να ηγεμονεύσειάνω στον τρίτο κόσμο, δίχως όμως να μοιραστείυσιαστικά αυτή την ηγεμονία με την Ρωσία και τηνΚίνα.

Αυτό το κομμάτι της αμερικάνικηςαστικής τάξης είναι κυρίως τα αμερικάνικαμονοπώλια που επενδύουν στην Κίνα και τον τρίτοκόσμο και που θέλουν πολιτική κάλυψη από τη Ρωσίακαι τα κράτη τραμπούκους του γ΄ κόσμου για ναεπεκταθούν άφοβα στο οικονομικό επίπεδο σε όλεςαυτές τις περιοχές του πλανήτη. Η γραμμή τουςείναι αυτή του οικονομικού ιμπεριαλισμού καιενδύεται τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Η στενήμάδα Γκορ πατάει πάνω σ’ αυτό το κομμάτι τηςαστικής τάξης, που είναι στο βάθος κατευναστικόαπέναντι στους ανατολικούς φασισμούς, για ναεφαρμόσει την δικιά της ακραία ρωσόφιλη ή καιρωσόδουλη πολιτική.

Αντίστοιχα και το ρεύμα του Μπους δενσέρνει σε μια “διυλισμένη” γραμμή όλο τορεμπουμπλικανικό στρατόπεδο. Για να πετύχει τηναπαγκίστρωση από την πολλαπλή εμπλοκή τηςδιπλωματίας Κλίντον, το ρεύμα Μπους συμμαχεί μετους απομονωτιστές, δηλαδή εκείνο το εξαιρετικάσυντηρητικό και “επαρχιώτικο” ρεύμα τηςαμερικάνικης αστικής τάξης που εκπροσωπεί τασυμφέροντα των πιο καθυστερημένων και σχετικάιο αδύναμων στον παγκόσμιο ανταγωνισμότμημάτων της μεγαλοαστικής τάξης τα οποία ζητούνικονομικό προστατευτισμό και απαιτούναμερικάνικη πολιτική ηγεμονία στην“αμερικάνικη αυλή” δηλαδή στην Κεντρική και στηότια Αμερική. Από στρατηγική άποψη οιαπομονωτιστές του στρατοπέδου Μπους συγκλίνουνμε τους οπαδούς του οικονομικού ιμπεριαλισμούτου στρατοπέδου του Γκορ σε ένα ζήτημα: είναιεπιρρεπείς στο να συμβιβάζονται με τουςιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμούς, δηλαδή με τουςστρατοκρατικούς μονοπωλιστές σε διεθνή κλίμακα.Αυτό έγινε και στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο όπουαπομονωτιστές και ακραίοι οπαδοί του ελεύθερουεμπορίου συμφώνησαν αρχικά στη γραμμή της μηεπέμβασης στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Χρειάστηκε τοΠερλ Χάρμπορ για να ανατραπεί αυτή η γραμμή.

Πάντως δεν υπάρχει σήμερα μια κάθετητομή μέσα στην αμερικάνικη αστική τάξη σαν αυτήυ υπήρχε στις παραμονές του Β΄ παγκόσμιουόλεμου, όπου από τη μια μεριά ήταν η γραμμή τουσυμβιβασμού με τον φασιστικό άξονα και από τηνάλλη η γραμμή Ρούσβελτ της μαχητικής σύγκρουσηςμαζί του. Γιατί υπάρχει από τη μια μεριά μιαλόκληρη μερίδα του δημοκρατικού κόμματος πουαπεχθάνεται το ρωσοκινέζικο ανερχόμενοφασιστικό άξονα καθώς υπάρχει και από την άλλη ηαπομονωτιστική δεξιά του Ρεμπουμπλικανικούκόμματος που δεν δίνει καθόλου σημασία σ’ αυτό.

Άλλωστε ο ίδιος ο νεοφασιστικός άξοναςδεν είναι με τη σειρά του γενικά υπέρ τουαμερικάνικου επεμβατισμού. Είναι υπέρ τουεπεμβατισμού ειδικά του Κλίντον και του Γκορεπειδή αυτός ο επεμβατισμός δουλεύει για τηωσία και μάλιστα δίχως η Ρωσία να εκτίθεται. Απόαυτή την άποψη η καλύτερη λύση για τη Ρωσία μετάτο να υπάρχει επέμβαση τύπου Κλίντον στην πρώηνιουγκοσλαβία είναι το να επικρατήσει η γραμμήτων απομονωτιστών για καμία αμερικάνικηεπέμβαση.

Όμως αυτό που μετράει σε γενικέςγραμμές δεν είναι οι γενικές διαθέσεις των δύοστρατοπέδων, αλλά οι διαθέσεις των δύο ηγετικώνεπιτελείων.

Ο ΓΚΟΡ ΠΙΕΖΕΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ

Αυτός είναι ο λόγος που οι απανταχούρωσόφιλοι θέλουν μια νίκη του Γκορ ή τουλάχιστονμια “μη νίκη” για τον Μπους. Αυτός είναι ο λόγοςυ ο Γκορ σπρώχνει τη σύγκρουση σε επίπεδα πουδυσκολεύουν το Δημοκρατικό κόμμα να τονακολουθήσει. Πολλοί σ’ αυτό το στρατόπεδοφοβούνται έναν θεσμικό δηλαδή έναν συνταγματικόεκτροχιασμό της αμερικάνικης πολιτικής ζωής καιένα πραγματικό εθνικό διχασμό στην περίπτωση πουτο Δημοκρατικό κόμμα αρνηθεί να αναγνωρίσει μιαροεδρία Μπους.

Στην πραγματικότητα ο Γκορ ξέρει ότιδύσκολα μπορεί να πάρει την προεδρία όσο ηαυτόματη καταμέτρηση δείχνει υπεροχή του Μπους.κείνο που επιδιώκει είναι μια συγκυβέρνηση μετον Μπους, δηλαδή κάποιες μορφές συμμετοχής τουμοκρατικού κόμματος στην νέα εκτελεστικήεξουσία. Γι’ αυτό αρχικά ο υποψήφιοςαντιπρόεδρος του Δημ. κόμματος Λίμπερμαν καιαργότερα ο ίδιος ο Γκορ ζήτησαν συνεννόησηανάμεσα στους ηγέτες ώστε να βρεθεί κάποια λύση.Αυτή είναι ουσιαστικά μια πρόταση συγκυβέρνησηςή αλλιώς “οικουμενικής” διακυβέρνησης όπως τηνεπιδιώκει παντού η ρώσικη διπλωματία για νααίζουν οι πράκτορες και οι φίλοι της το γνωστόακατανίκητο κεντρίστικο παιχνίδι.

Το σύνθημα για καταμέτρηση με το χέριείναι ένα πολιτικό σύνθημα λαϊκίστικου τύπου πουέλει να ξεσηκώσει το δημοκρατικό στρατόπεδο σεέναν “ανένδοτο” κατά της προεδρίας Μπους ώστετελικά να σύρει εκβιαστικά το στρατόπεδο τωνεμπουμπλικάνων σε συμβιβασμό.

Μέχρι στιγμής το στρατόπεδο Μπους δενέχει υποκύψει στον εκβιασμό και επιμένει στηνμηχανική καταμέτρηση. Από κεί και πέρα τοαιχνίδι θα κριθεί σε δύο επίπεδα. Πρώτο στο σεόσο βαθμό η αμερικάνικη κοινωνία και κυρίως ηβάση του Δημοκρατικού κόμματος θα δεχτεί να μπειστον “ανένδοτο” του Γκορ και δεύτερο στο κατάόσο θα διασπαστεί πολιτικά ο διοικητικός καικυρίως ο δικαστικός μηχανισμός του αμερικάνικουκράτους στον οποίο ήδη έχουν προσφύγει και οι δύολευρές. Ήδη σε κάθε ανταπόκριση για τις μέχριστιγμής διοικητικές ή δικαστικές αποφάσειςτονίζεται ο πολιτικός προσανατολισμός τωνφορέων τους, πράγμα που δείχνει τον πρωτόγνωροβαθμό της πολιτικής πόλωσης στην αμερικάνικηκοινωνία. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα γίνειαν τα πράγματα προχωρήσουν.

Σε κάθε περίπτωση πάντως μπορούμε ναροβλέψουμε ότι η αμερικάνικη πολιτική ζωήμπαίνει σε περίοδο βαθιών ανταγωνισμών. Ήδη ηκλίκα Γκορ – Κλίντον που όπως είπαμε ηγεμονεύειλιτικά, ως πιο συνειδητή αυτούς τουςανταγωνισμούς, έχει φροντίσει να οχυρώσει τονεαυτό της πίσω από τη συνηθισμένη ταξικίστικηδημαγωγία όλων των σοσιαλφασιστών της γης. Ηκλίκα Γκορ δεν εμφανίζει τη σημερινή διαμάχη σανμια διαμάχη στους κόλπους της αστικής τάξης, ήέστω στους κόλπους του “αμερικάνικου λαού” μετην αστική έννοια, αλλά μια αντιπαράθεση ανάμεσαστους φτωχούς και τους ισχυρούς. Ήδη η καμπάνιακορ χρησιμοποίησε όλη τη γνωστή συνθηματολογίαγια το κράτος που τάχα θα χρησιμοποιήσει τολεόνασμα των καπιταλιστικών κερδών για ναφροντίσει την υγεία, τις συντάξεις και τηναιδεία των φτωχών, των μαύρων και των απόκληρων.τα πανό υποστήριξης προς τον Γκορ έβλεπε κανείςσυνθήματα που τον αποκαλούσαν Μαρξ. Αυτή ηδημαγωγία έπιασε αφού βλέπει κανείς στονμεγαλύτερο ως τώρα βαθμό το προλεταριάτο τωνόλεων, τους νέους, τις γυναίκες και τους μαύρουςνα ψηφίζουν Γκορ, ενώ τα πιο εύπορα μεσοστρώματακαι η αστική τάξη να ψηφίζουν Μπους.

Πραγματικά οι αμερικάνοισοσιαλφασίστες έχουν ετοιμάσει στην εντέλειατους όρους μιας πολιτικής αμφισβήτησης τηςενδεχόμενης κυριαρχίας των αντιπάλων τους όποιοκαι να είναι το διοικητικό και το δικαστικόαποτέλεσμα αυτών των εκλογών.

Βέβαια δεν φανταζόμαστε ότι μπορούμεεδώ να έχουμε φαινόμενα πολιτικού διχασμού σαναυτά που ζήσαμε στη χώρα μας ανάμεσα στα δύομεγάλα κόμματα της αστικής τάξης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δμέχρι την άνοδο των ρωσόδουλων και στα δύο. Οι ΗΠΑδεν είναι Ελλάδα για να τη διασπούν πράκτορες. Ηαστική της τάξη έχει τουλάχιστον κάποιοαρακτήρα που αντιστοιχεί στον ένα ή τον άλλοβαθμό στην παγκόσμια ισχύ της παρά τη διαρκήσχετική μείωση και την πολιτική παρακμή αυτήςτης ισχύος. Είναι από αυτή την άποψη πολύαρακτηριστικό το οικολογικό ριζοσπαστικό ρεύματου Νέϊντερ (Nader). Αυτό το ρεύμα, αν και είναιμικροαστικό, αντικαπιταλιστικό καιαντι-νεοφιλελεύθερο, όπως όλα τα ομοειδή του στονκόσμο, δείχνει μια σπάνια συνέπεια καθώςγαίνει κόντρα στους νεοφιλελεύθερουςμονοπωλιστές και όταν συνεργάζονται με τουςτριτοκοσμικούς φασισμούς και πιο ειδικά με τηνΚίνα προκειμένου να επενδύσουν στα φτηνάεργατικά μεροκάματα αυτών των χωρών. Ο Νέϊντερήταν σ’ εκείνη την τάση του Σηάτλ που διαδήλωνεκατά της εισδοχής της Κίνας στον Παγκόσμιοργανισμό Εμπορίου. Αυτή η τάση εξοργίζει τουςδιεθνείς κνίτες όσο τίποτα άλλο.

Ο Νέϊντερ λοιπόν δεν δίστασε νακατέβει σαν υποψήφιος για την προεδρία στον ρόλοσφήνας ανάμεσα στον Μπους και τον Γκοραίρνοντας όμως στην πραγματικότητα ψήφους απότη δημοκρατική δεξαμενή του Γκορ. Παρά τηνεπίθεση που δέχτηκε γι’ αυτή του την επιμονή απότο Δημοκρατικό κόμμα, ο Νέϊντερ άντεξε ως τοτέλος και έγινε μια από τις αιτίες της ήττας τουκορ. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο στην Ελλάδαόπου τα μικροαστικά ρεύματα ήταν πάντα θλιβεροίκαι γλοιώδεις υποτακτικοί του σοσιαλφασισμού ήέστω της σοσιαλδημοκρατίας, αφού η ίδια η αστικήτάξη ήταν πάντα ένας θλιβερός και δίχωςαρακτήρα υποτακτικός της κάθε φορά ισχυρήςεξωτερικής δύναμης.

Από αυτή την άποψη η αμερικάνικηλιτική σκηνή δίνει πιο γνήσιες καιαντιπροσωπευτικές μορφές σύγχρονης πολιτικήςάλης στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο, απόυδήποτε αλλού. Αυτό δεν είναι ανεξάρτητο απότην τεράστια διεθνή επίδραση που έχουν έτσι κιαλλιώς οι αμερικάνικες εσωτερικές πολιτικέςεξελίξεις. Πρέπει λοιπόν να παρατηρούμε με ακόμαμεγαλύτερη προσοχή την πολιτική διαμάχη στις ΗΠΑιδιαίτερα σε εποχές όξυνσης όταν οι πιοκρυμμένες πλευρές αυτής της διαμάχης έρχονται μεαδήριτη αναγκαιότητα στην επιφάνεια.