Κάθε επέτειος τουΠολυτεχνείου φέρνει τη χώρα πιο κοντά σε ένα νέοφασισμό.
Την ώρα ακριβώς που όλα δείχνουν τορίαμβο του Πολυτεχνείου, το θρίαμβο τηςδημοκρατικής ιδεολογίας που η μεγάλη εξέγερσητου ’73 αντιπροσωπεύει στα μάτια του λαού, τηνδια αυτή ώρα το επετειακό Πολυτεχνείο γίνεταιτο συμβολικό άντρο μιας νέας ασύλληπτα πιοβάρβαρης δικτατορίας, μιας δικτατορίας στο όνοματου λαού.
Φέτος, όπως όλα τα τελευταία χρόνια,είναι όλες οι αποχρώσεις του σοσιαλφασισμού πουργανώνουν τις τελετές της επετείου, ελέγχουν τοώρο, αποδοκιμάζουν ή χειροκροτούν τουςκαταθέτες των στεφανιών, κυριαρχούν στονερίβολό του, διατυμπανίζουν με μεγάφωνα τηρησκεία τους που είναι η επαναστατική “βία τουλαού”, δηλαδή η βία των ίδιων, ενάντια στουςάντες. Επικεφαλής όλων αυτών ο Περισσός.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που δίπλα στοαγαπημένο Πολυτεχνείο του λαού, στο σύμβολο τηςμοκρατίας, αλλά πολύ πιο ζωντανά και πολύ πιοαποτελεσματικά από αυτό παγιώνεται σαν σύμβολοτης νέας δικτατορίας, η αγχόνη της “17 Νοέμβρη”.
Από το αληθινό Πολυτεχνείο του 1973 μεσύνθλιψη, αποξήρανση, οξείδωση και άλλες πιο“χημικές” διαδικασίες το νέο καθεστώς έχεισυνθέσει έναν αντιδυτικό εθνικοσοσιαλιστικόμύθο πάνω στον οποίο θα οικοδομήσει ιδεολογικάτη δικτατορία του.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα αυτής τηςδιαδικασίας είναι η εξαφάνιση του καταλυτικούρόλου του στρατού τόσο στην άσκηση αυτής τηςδικτατορίας όσο και στη συντριβή της εξέγερσηςτου Πολυτεχνείου.
Σε κάθε επέτειο το τάνκς που γκρεμίζειτην Πύλη του Πολυτεχνείου φαίνεται όλο καιλιγότερο.
Το Πολυτεχνείο έχει γίνει μια εξέγερσηδίχως ουσιαστικό εχθρό αφού ο εχθρός, η Χούντα,δεν έχει κανένα άλλο κοινωνικό υπόβαθρο ύπαρξηςέρα από το να είναι, ένα απλό αμερικάνικοεργαλείο, που, ας σημειωθεί, ποτέ δεν ήταν.
Η Χούντα σύμφωνα με τη σοσιαλφασιστικήμυθολογία ήταν μια μειοψηφία “επίορκων”αξιωματικών. Στην πραγματικότητα ήταν σύσσωμος οστρατός όλων των αξιωματικών, δηλαδή σύσσωμος ο“κορμός του έθνους” που έκανε τη δικτατορία γιαλογαριασμό εκείνου του κυρίαρχου τμήματος τηςλιτικής αντίδρασης που ήταν σοβινιστικό καιταυτόχρονα έβλεπε στις ΗΠΑ ένα σύμμαχο και ένανροστάτη στα σοβινιστικά του σχέδια.
Αυτή η δικτατορία του σοβινισμούνικήθηκε επειδή η Αμερική απέτυχε σαν προστάτηςτου, απέτυχε δηλαδή όχι μόνο να του εξασφαλίσειτην προσάρτηση όλης της Κύπρου, αλλά και νααποτρέψει την προσάρτηση του μισού νησιού απότον τούρκικο σοβινισμό.
Όμως ο στρατός σαν τέτοιος δεννικήθηκε. Ίσα – ίσα έγινε ο κύριος φορέας μιαςνέας γραμμής και μιας νέας εξουσίας, ακόμα πιοεπικίνδυνης από την προηγούμενη. Ο στρατόςξαναβρίσκεται στην πηγή του νέου καθεστώτος πουέρχεται στην εξουσία με το σύνθημα της εκδίκησηςγια την απώλεια της Κύπρου. Εκδίκηση κατά τηςΤουρκίας και πάνω απ’ όλα εκδίκηση κατά των ΗΠΑ.
Το νέο διεθνές κέντρο αυτής τηςαντίδρασης είναι ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός.Αυτό το κέντρο είναι χιτλερικού στρατοκρατικούτύπου και ζητάει με πόλεμο και φασισμό τηναγκόσμια ηγεμονία, ενώ το παλιό κέντρο ήδηασκούσε τη δικιά του παγκόσμια ηγεμονία καιεξασφάλιζε τη διεθνή αστική δικτατορία μεκλασσικές “αγγλικές” μεθόδους και που μόνο στηνάκρη τους έφταναν στην ανοιχτή πολιτικήδικτατορία.
Όπως το παλιό, έτσι και το νέο κέντρορέπει να αλώσει τον στρατό και να κυριαρχήσειάνω του και μάλιστα πρέπει να κυριαρχήσει μεακόμα πιο απόλυτο τρόπο. Δεν επιτρέπεται πια οιέλληνες σοβινιστές να διοικούν το στρατό. Το νέοαφεντικό, η Ρωσία, θέλει να διοικεί η ίδια τουςάντες με τους πράκτορές της. Έτσι λοιπόν οστρατός πρέπει να κανακεύεται από τους κνίτες,τον ΣΥΝ, τον Σημίτη, ενώ ταυτόχρονα πρέπει οσοβινισμός παντού να εγχειρίζεται (πολιτικάκόμματα, εκκλησία, ίσως αύριο και ο ίδιος οστρατιωτικός μηχανισμός).
Γι’ αυτό το νέο Πολυτεχνείο πρέπει νασβήσει το τάνκς που γκρέμισε την Πύλη του στις 17έμβρη του 1973. Γιατί αυτό το τάνκς σε λίγο θαείναι ρώσικης και όχι αμερικάνικης προέλευσης,αφού ήδη οι πύραυλοι και τα αντιαεροπορικάσυστήματα, αρχίζοντας από τους S- 300 έχουν γίνειρώσικα. Ήδη με τους S-300 η Ρωσία έχει εγκαταστήσειτις δικές της βάσεις στην Κρήτη δίπλα στιςαμερικάνικες.
Ζούμε μια ενδιάμεση περίοδο όπουτουλάχιστον στη μορφή η Ελλάδα παραμένει μιαδυτική ευρωπαϊκή χώρα. Όμως από κάτω οι πράκτορεςδουλεύουν δαιμόνια. Ανεβαίνουν ταχύτατα στηνεξουσία, δημιουργούν προγεφυρώματα που πέφτουνκαι ξανασηκώνονται, που τα σταθεροποιούν στησυνέχεια για να προχωρήσουν και να στήσουνκαινούργια. Έτσι η ευρωπαϊκή δημοκρατική μορφήγίνεται ολοένα και πιο λεπτή, σα μια κρούσταέτοιμη να σπάσει από το φασιστικό χείμαρρο πουκυλάει από κάτω.
Η κρούστα αυτή αντί για το τελευταίοαμυντικό οχυρό της δημοκρατίας έχει καταντήσειερισσότερο η κάλυψη της υπόγειας δουλείας καιμπαλώνεται συχνά, όταν διαρρηγνύεται, από το ίδιοτο χέρι των συνωμοτών. Η κρούστα αυτήγεμονεύεται από τη μικρή συμμορία Σημίτη –αλιώτη – Γ. Παπανδρέου – Σκανδαλίδη.
Αυτή η συμμορία δεν κάνει μόνο τημεγάλη καταστροφή να καθαιρεί τον έναν μετά τονάλλον τους αντικνίτες υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και νααραδίνει την οικονομία της χώρας στο μονοπώλιοτης K.G.B – Κόκκαλη, αλλά πετυχαίνει τον άθλο ναδεσμεύει πίσω της και να υποτάσσει στην πολιτικήτης όλους τους σκόρπιους και αδύναμουςφιλοευρωπαίους δημοκράτες, που θα μπορούσαν νααντισταθούν στη φαιοκόκκινη επέλαση. Εκείνο πουδεν μπορούν να καταλάβουν όλοι αυτοί είναι ότι τομέτωπο αυτής της συμμορίας ενάντια στονσοβινισμό δεν είναι το μέτωπο της δημοκρατίαςενάντια στο σοβινισμό, αλλά το μέτωπο της Ρωσίαςενάντια σ’ εκείνους τους σοβινιστές που δενείναι διατεθειμένοι να βαδίσουν στο πλευρό τηςτελευταίας ενάντια στη Δύση και να υποταχθούνστο δικό της βηματισμό.
Αυτού του είδους οι τυφλοί δημοκράτεςέχουν πάντα πρόθυμα ακολουθήσει τους Ιλιέσκουενάντια στον Τσαουσέσκου, τους Κοστουνίτσαενάντια στους Μιλόσεβιτς, τους Φάτος Νάνοενάντια στους Μπερίσα, τους Σημίτιδες ενάντιαστους Κουτσόγιωργες και τους Παπαθεμελήδες. Ηωσία δεν υπήρξε ποτέ στον ορίζοντα τους παράτους S-300, παρά τους Κόκκαλη και Σια, παρά τοευτοΚΚΕ και τη “17Ν”.
Το χειρότερο λοιπόν με τούτο εδώ τοφετινό Πολυτεχνείο είναι ότι οι ρωσόδουλοιελέγχουν και το κτίριο, και την πορεία, και τουςδιαφωνούντες δημοκράτες, και τους φιλελεύθερουςακόμα και τους συντηρητικούς δεξιούς από την ώραυ ο δικός τους Καραμανλής πήρε την ηγεσία καιτης Ν.Δ. Οι ρωσόδουλοι είναι ταυτόχρονα αρχηγοίκαι του φασισμού και της δημοκρατίας και τωνενδιάμεσων.
Αυτή είναι η αληθινή δυσκολία τηςστιγμής. Ο μόνος τρόπος για να ξεμπερδέψει κανείςτο κουβάρι είναι να αρχίσει από τουςφαιοκόκκινους κατ’ αρχήν σαν ψευτοΚΚΕ και σαν“Χρυσή Αυγή” και ύστερα να δει πόσο τουςροστατεύει και συνεργάζεται μαζί τους ομίτης.
Ύστερα να δει το ρόλο της γέφυρας πουαίζουν οι ΣΥΝ και Μπίστης για να χώσουν όλο τονκνίτικο συρφετό μέσα στο ΠΑΣΟΚ με την έγκριση τουμίτη. Τέλος να δει πως πίσω από τη μάχη για τιςταυτότητες δουλεύεται η “ορθόδοξη διπλωματία”και πως πίσω από τη “μάχη για την ειρήνη”δουλεύεται ο στρατηγικός αντιτουρκισμός, ηόξυνση των σχέσεων Τουρκίας – Ευρώπης, καιτελικά ο πιο ακραίος αντιδυτικός ελληνικόςσοβινισμός.
Από εδώ φτάνει κανείς στο μεγάλοκριτήριο δημοκρατίας που είναι η σχέση του νέουλιτικού καθεστώτος με τον ελληνικόμιλιταρισμό. Η κλίκα Σημίτη έχει κάνει τοστρατιωτικό τέρας πάνοπλο θυσιάζοντας τατρισεκατομμύρια μιας οικονομίας που ιδροκοπάειμένοντας διαρκώς πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη.ώρια η τέλεια γραφειοκρατική διαφθορά και ορίαμβος των μεγαλοπαρασίτων, χώρια ο θρίαμβοςτου καγκεμπίτικου μονοπωλίου Κόκκαλη, χώρια τοεπίμονο βιομηχανικό σαμποτάζ.
Αν προσέξει κανείς δεν υπάρχειραγματικό έδαφος για αυταπάτες. Το “καλό”Πολυτεχνείο καταβροχθίζεται διαρκώς από το“κακό”. Έχει σχεδόν καταβροχθιστεί. Μένει ένασκληρό κόκαλο που είναι η λαϊκή δημοκρατικήκουλτούρα του Πολυτεχνείου. Αλλά αυτή κυλάειεκεί κάτω βαθιά στις φλέβες της μαζικήςσυνείδησης και πρέπει να ανασυρθεί, νακαλλιεργηθεί, να καθαριστεί για να ξεπροβάλλεισαν συνειδητό πολιτικό ρεύμα. Αυτή η διαδικασίαείναι οδυνηρή και μακρόχρονη, αν και η πρώτη τηςροϋπόθεση, το τίμιο λαϊκό κόμμα, η ΟΑΚΚΕ,υπάρχει.
Στην πραγματικότητα η εξέγερση του ’73,το αληθινό Πολυτεχνείο, δεν γιγάντωσε απλά μιαλατιά πολιτική κουλτούρα, αλλά γέννησε όληεκείνη την πολιτική και την οργανωτική σκέψη, πουέκανε δυνατή την ύπαρξη σήμερα ενός κόμματος σαντην ΟΑΚΚΕ. Εκείνη την εποχή το έμπειρο πολιτικόκόμμα ήταν μόνο ένα: το ψευτοΚΚΕ. Και ήταν αυτόυ σε τελευταία ανάλυση αποκεφάλισε καιδιαστρέβλωσε ιδεολογικά την εξέγερση. Κάνοντάςόμως αυτό έφτιαξε την νέα κομμουνιστική αντι-ευτοΚΚΕ συνείδηση που τα σπέρματά τηςεκδηλώθηκαν από τότε μέσα στις μικροαστικές μ-λργανώσεις.
Το ψευτοΚΚΕ δημιούργησε και έκανεισχυρό το ψεύτικο σοσιαλφασιστικό Πολυτεχνείο.Όμως το αληθινό, το δημοκρατικό Πολυτεχνείο έχειτα δικά του απαράγραπτα δικαιώματα στην ιστορίακαι αναζητάει μοιραία τα δικά του μονοπάτια τηςεκδίκησης. Αυτή είναι στη φύση των πραγμάτων καιαναπότρεπτη. Η συγκίνηση, το λαϊκό επαναστατικόρίγος εκείνου του Νοέμβρη, η έξαψη, το πνεύμα τηςαυτοθυσίας, η τρελή χαρά της νεολαίας για τοτέλος μιας εποχής ταπείνωσης και υποταγής δενήταν μια παραίσθηση. Ήταν η αλήθεια μιας εποχήςυ στο βάθος συνεχίζει να είναι η σημερινή.