| Τον τελευταίο καιρό η λατινική Αμερική συγκλονίζεται από μια σειρά “λαϊκών
επαναστάσεων” με αντι-νεοφιλελεύθερη και αντι-αμερικάνικη πολιτική πλατφόρμα.
Σαν πιο πρόσφατο παράδειγμα έχουμε την πολιτική αλλαγή του περασμένου Οκτώβρη
στη Βολιβία. Στην πραγματικότητα, πίσω από τις αντι-νεοφιλελεύθερες υποσχέσεις
των κινημάτων αυτών κρύβεται η κυριαρχία του πιο μαύρου κρατικο-φασιστικού μονοπωλίου,
ενώ πίσω από την αντιαμερικάνικη πλατφόρμα η ηγεμονία του ρωσικου σοσιαλιμπεριαλισμού.
Οι ρίζες αυτού του φαινομένου μπορούν να εντοπισθούν στη χρεοκοπία του κλασσικού
τριτοκοσμικού μοντέλου του κρατικο-γραφειοκρατικού καπιταλισμού που είχε ευρύτατα
διαδοθεί ως πρόσφατα στη Λατινική Αμερική. Οι εθνικές αστικές τάξεις, προκειμένου
να προλάβουν την οικονομική καταστροφή, άρχισαν να υιοθετούν πολιτικές ανάπτυξης
που έριχναν στις πλάτες των μαζών το κόστος αυτής της ανόρθωσης γιατί αρνήθηκαν
τη σύγκρουση με την σοσιαλφασιστική και γραφειοκρατική αντίδραση και περίμεναν
μάταια τη σωτηρία τους από τους δυτικούς, ιδιαίτερα τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Ετσι άφησαν το πεδίο ελεύθερο για την ανάπτυξη κάθε λογής λαϊκισμού. Στην προκειμένη
περίπτωση, η πτώση του φιλοδυτικού προέδρου της Βολιβίας, Γκονζάλο Σάντσες ντε
Λοζάδα, άφησε τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας στον Έβο Μοράλες, αρχηγό του
λεγόμενου “Κινήματος για το Σοσιαλισμό” και ηγετική “μορφή” του διεθνούς κινήματος
αντιπαγκοσμιοποίησης.
Ο Μοράλες κατάφερενα ξεσηκώσει τα πιο εξαθλιωμένα και πιο λούμπεν τμήματα του
λαού ενάντια στη πολιτική του προέδρου χρησιμοποιώντας ένα λαϊκίστικο λεξιλόγιο:
“Θέλουμε μια Συντακτική Συνέλευση που να εγκαθιδρύσει μια δημοκρατία πραγματικά
συμμετοχική. Θέλουμε να ανακτήσουμε τις αξίες του ινδιάνικου πολιτισμού μας, που
επιμένει στην κοινοκτημοσύνη και στην αρμονία με τον πλανήτη, για να δημιουργήσουμε
ένα πολυεθνοτικό και πολυ-πολιτισμικό κράτος. Πρέπει να τελειώνουμε και σύντομα
με το ταπεινωτικό νεο-αποικιοκρατικό μοντέλο” (Μοντ, 17-10). Πρόκειται
για μεγαλόσχημες φράσεις που, ωστόσο, καταδεικνύουν το βρώμικο πολιτικό χαρακτήρα
των νέων ηγετών.
Για παράδειγμα, η δηλωμένη προσήλωση στις ‘’αξίες του ινδιάνικου πολιτισμού’’
σημαίνει κατ’ αρχάς την προσπάθεια του σοσιαλφασίστα Μοράλες να σπείρει το εθνοτικό
μίσος μέσα στη χώρα του. Χρησιμοποιεί λοιπόν ως εργαλείο για την άνοδό του στην
εξουσία την καθυστέρηση των πλειοψηφικών και ταυτόχρονα εξαθλιωμένων ινδιάνικων
μαζών στρέφοντάς τις κατά των λευκών. Για το σκοπό αυτό έχει συνάψει μέτωπο
με το Φελίπε Κουίσπε, ρατσιστή ηγέτη του ‘’ιθαγενούς κινήματος Πατσακουτίκ’’.
Αυτός, εκφραστής των πιο καθυστερημένων μερίδων των ινδιάνων, υποστηρίζει ανοιχτά
τον εθνικό διαμελισμό του βολιβιανού έθνους. Είναι στη φύση του σοσιαλφασισμού
να πατάει πάνω στις πιο καθυστερημένες πλευρές των μαζών, για να σπέρνει το
εθνορατσιστικό μίσος προκειμένου να τις κερδίσει και στη συνέχεια να τις χρησιμοποιεί
στα επιθετικά του σχέδια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η αναταραχή που οδήγησε
στην ανατροπή του προέδρου Γκονζάλο ξέσπασε με αφορμή ένα σχέδιο πώλησης στις
ΗΠΑ φυσικού αερίου μέσω ενός αγωγού που θα περνά μέσα από τη Χιλή, χώρα εχθρική
για τους σοβινιστές της Βολιβίας.
Αντί να μιλήσει, λοιπόν, για την ανάγκη ολόπλευρης ανάπτυξης του βολιβιανού
έθνους ο σκοταδιστής Μοράλες αναφέρεται στην ανάγκη διατήρησης διαφορετικών
πολιτισμών. Δηλαδή το πρόγραμμά του υπαγορεύει τη διατήρηση, στο πλάι του σύγχρονου
αστικού πολιτισμού, ενός πρωτόγονου φυλετικού ή ενός φεουδαρχικού πολιτισμού.
Αυτό το νόημα έχει η εμμονή στις ινδιάνικες αξίες της “κοινοκτημοσύνης” και
της “αρμονίας με τη φύση”. Η κοινωνική οπισθοδρόμηση μαζί με την καταστροφή
των παραγωγικών δυνάμεων αποτελούν συστατικά στοιχεία του σοσιαλφασισμού. Στα
χέρια του η Βολιβία θα καταντήσει μια υπανάπτυκτη εξαθλιωμένη χώρα που θα ζει
μονάχα από το εμπόριο ναρκωτικών κι από τον πόλεμο. Σημειώνουμε πως ένα από
τα βασικά θέματα αιχμής μεταξύ κυβέρνησης και πραξικοπηματιών, εκείνο που ουσιαστικά
συσπείρωσε τη μεγάλη μάζα των ινδιάνων αγροτών στο πλευρό των δεύτερων, ήταν
η βούληση της κυβέρνησης να ξεριζώσει (με αμερικάνικη χρηματοδότηση) τις καλλιέργειες
κόκας και η σθεναρή αντίδραση του Μοράλες, ο οποίος από τη δεκαετία του ’90
ηγείται του κινήματος παραγωγών κόκας (15-11). Προφανώς τα ναρκωτικά αποτελούν
εξίσου αναπόσπαστη αξία του ινδιάνικου πολιτισμού που πρέπει να προστατευτεί.
Οι δε υποσχέσεις του περί “συμμετοχικής δημοκρατίας” όπως οι ταυτόσημες του ομόαιμού
του Γ.Παπανδρέου εδώ, δε σημαίνουν τίποτ’ άλλο από τη συμμετοχή στο κράτος των
διεφθαρμένων μικροαστικών συμμοριών, ενώ η αναγγελία της απομάκρυνσης από το “νεοαποικιοκρατικό
μοντέλο” υποκρύπτει την πρόσδεση της χώρας στο ρώσικο χιτλερικό άρμα. Και βέβαια
είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκρυφτούν οι δεσμοί της νέας ηγεσίας της χώρας με
το σοσιαλφασιστικό καθεστώς Κάστρο. Στα μέσα Νοέμβρη συνήλθε στη Σάντα Κρουζ της
Βολιβίας η 13η ιβηρο-αμερικάνικη σύνοδος. Ως θέμα ημερήσιας διάταξης ορίστηκε
“ο κοινωνικός αποκλεισμός” που θεωρήθηκε μια απροκάλυπτη κίνηση υποστήριξης του
Κάστρο, όταν την ίδια στιγμή κουβανοί αντιφρονούντες ζητούσαν με επιστολή τους
από την ομήγυρη βοήθεια για την απελευθέρωση φυλακισμένων κουβανών δημοκρατών.
Οκτώ απ’ αυτούς, αναφέρεται στην επιστολή, ‘’έχουν υποστεί σκληρή μεταχείριση,
απάνθρωπη και υποτιμητική, που συνδέεται σε ορισμένες περιπτώσεις με φυσικά και
ψυχολογικά βασανιστήρια (…) Οι κρατούμενοι συνείδησης βρίσκονται απομονωμένοι
ο ένας απ’ τον άλλο και αναγκάζονται να ζουν με πολύ επικίνδυνους κρατούμενους
του κοινού ποινικού δικαίου”. Τους απαγορεύεται “να βλέπουν τηλεόραση,
να ακούνε ράδιο και να πηγαίνουν στη βιβλιοθήκη” ενώ έχει χαθεί η επικοινωνία
με τους δικούς τους (Μοντ, 11-11). Τέτοιες συνθήκες θέλει να επιβάλει
για το λαό του ο ανερχόμενος βολιβιανός φασίστας που, αμέσως μετά την πτώση του
Γκονζάλο Σάντσες ντε Λοζάδα, μετέβη στην Κούβα του Κάστρο. Γνωρίζοντας καλά ότι
μια απότομη ολοκληρωμένη μετάβαση στη δικτατορία θα πυροδοτούσε βίαιες εσωτερικές
κι εξωτερικές αντιδράσεις, οι ρωσόδουλοι αρνούνται ακόμα τη συμμετοχή στην κυβέρνηση
κρατώντας για τον εαυτό τους το ρόλο του από τα κάτω διαμορφωτή της κυβερνητικής
γραμμής. Μα η ηγεμονία τους είναι αναμφισβήτητη. Έτσι, χώρια από την υποστήριξη
που τους δίνει η καθολική εκκλησία, και πιο πρόσφατα ο στρατός, είναι σε θέση
να κάνουν λεπτές, αλλά ουσιαστικές εκκαθαρίσεις μέσα στην κυβέρνηση και το κράτος
ακριβώς σαν κι αυτές που συνηθίζουν οι ρωσόδουλοι στην Ελλάδα. Και η “λαϊκή εξέγερση”
οδήγησε τελικά στην εκκαθάριση του προέδρου της χώρας και την αντικατάστασή του
από τον αντιπρόεδρο Κάρλος Μέσα με τον όρο μέσα σε λίγους μήνες να ακολουθήσει
το πρόγραμμα των πραξικοπηματιών. Ο Μέσα έχει γράψει ένα βιβλίο όπου συζητά το
ενδεχόμενο μιας νέας δημοκρατικής επανάστασης στη Βολιβία ενώ αναφέρεται και στο
αμφίβολο του εθνικισμού ως προστασία από την παγκοσμιοποίηση. Την ίδια στιγμή
κι ενόσω μια άλλη πολυσυζητημένη σύνοδος συνήλθε στο Μαϊάμι γύρω από τη ζώνη ελεύθερου
εμπορίου, ο Μοράλες “ανήγγειλε το μετασχηματισμό της πάλης ενάντια στο Σύμφωνο
Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA) σε “ένα νέο Βιετνάμ” για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Έβο Μοράλες θέλησε να συγκεντρώσει στο στάδιο της Σάντα Κρουζ, σε μια αντισύνοδο,
το Φιντέλ Κάστρο, το βενεζουελάνο πρόεδρο Ούγκο Τσάβες και το βραζιλιάνο Λουίς
Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα. Ο βολιβιανός πρόεδρος Κάρλος Μέσα, επιθυμώντας να αποτρέψει
την αντιπαράθεση, ανήγγειλε τη συμμετοχή του σε μια τέτοια κοινωνική εναλλακτική
Συνάντηση” (στο ίδιο).
Η νεοχιτλερική προέλαση του σοσιαλιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική διεξάγεται
με γρήγορους ρυθμούς και σύντομα θα αποκαλυφθεί η βρώμικη φυσιογνωμία του στους
λαούς της περιοχής, όπως έχει αρχίσει σε σπέρματα να αποκαλύπτεται στο δικό
μας λαό που είχε το προνόμιο της αρνητικής πρωτοπορίας, δηλαδή είχε πρώτη ανάμεσα
στις φιλοδυτικές χώρες την πείρα της διακυβέρνησής της από τους πράκτορες του
Κρεμλίνου. |
