Untitled Document

Η εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία, και η κατοχή ενός μέρους του εδάφους της είναι η πιο ανοιχτά χιτλερική ενέργεια από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας ιμπεριαλισμός εισβάλλει σε μια ανεξάρτητη χώρα. Αυτό το έκανε ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν στα πλαίσια της ΕΣΣΔ και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Σερβία (Κόσσοβο) επικεφαλής διακρατικών συμμαχιών. Όμως υπάρχουν δύο στοιχεία που ξεχωρίζουν τούτη εδώ την εισβολή από κάθε προηγούμενη: 1ον ότι η ιμπεριαλιστική χώρα που εισβάλλει προσαρτά ντε φάκτο στον εαυτό της τμήμα της χώρας που δέχεται την εισβολή. 2ον Ότι στο εσωτερικό της χώρας-εισβολέα ασκείται μια κρατικομονοπωλιακή αστυνομικού τύπου φασιστική δικτατορία. Αυτή απέδειξε την κτηνωδία της με τη γενοκτονία του τσετσένικου λαού και τις δολοφονίες των δημοκρατών δημοσιογράφων της. Η προηγούμενη φορά που συνδυάστηκαν οι δύο αυτοί παράγοντες για να εγκαινιάσουν μια νέα εποχή ήταν με την εισβολή της χιτλερικής Γερμανίας στην Τσεχοσλοβακία. Ο Χίτλερ ισχυρίστηκε τότε ότι έτσι προστάτευσε τη γερμανική εθνική μειονότητα αυτής της χώρας. Τώρα ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι προστάτευσε τις εθνικές μειονότητες των Οσσετών και των Αμπχάζιων που ζούσαν μέσα στη Γεωργία με δικαιώματα εδαφικής αυτονομίας. Η διαφορά είναι ότι επειδή αυτοί δεν ήταν Ρώσοι, το καθεστώς Πούτιν τους προμήθευσε με ρώσικα διαβατήρια ώστε να μπορεί να τους «προστατεύσει» σαν ρώσους πολίτες!

Οι έλληνες δημοκράτες και πατριώτες έχουν ιδιαίτερο χρέος να αντισταθούν στους νέους Χίτλερ γιατί χωρίς να το καταλάβουν κινδυνεύουν να βρεθούν στο πλευρό τους καθώς οι ηγέτες και των 5 κοινοβουλευτικών κομμάτων προωθούν τα ρώσικα συμφέροντα σε όλα τα μεγάλα εσωτερικά, εθνικά και διεθνή ζητήματα. Όποτε διαφοροποιούνται με το Κρεμλίνο είναι για να καθησυχάσουν τη Δύση. Τώρα αναμασούν το ρώσικο ισχυρισμό ότι η Γεωργία ξεκίνησε τον πόλεμο ενάντια στη Ν. Οσσετία, οπότε ευθύνεται γι αυτόν. Όμως ήταν η Ρωσία που μέσω των Οσσέτιων εγκαθέτων της προκαλούσε επί μήνες τη Γεωργία με επιθέσεις σε γεωργιανούς στόχους ενώ σε κάθε περίπτωση δεν είναι επιθετικός ο όποιος πόλεμος διεξάγει μια χώρα για να αποκαταστήσει την εδαφική της κυριαρχία. Τα 5 κόμματα που τον θεωρούν επιθετικό υποστηρίζουν ουσιαστικά την απόσχιση-προσάρτηση της Ν. Οσσετίας. Αποδεικνύουν έτσι ότι όταν διαμαρτύρονταν ενάντια στην απόσχιση του Κόσσοβου δεν το έκαναν από θέση αρχής, όπως η ΟΑΚΚΕ, αλλά επειδή έτσι ακρωτηριαζόταν η ρωσόφιλη Σερβία που λίγο πριν είχε διαμελίσει και εθνοκαθαρίσει τη μισή Βοσνία με τη στήριξη της Μόσχας αλλά και της Ελλάδας. Υπάρχει τίποτα πιο επαίσχυντο για τη χώρα μας από το ότι οι περισότεροι τηλεοπτικοί ανταποκριτές της μπήκαν στη Γεωργία μέσα στα τανκς του εισβολέα για να αναπαράγουν την προπαγάνδα του και να κρύψουν την εθνοκάθαρση κατά των γεωργιανών πληθυσμών; Υπάρχει τίποτα πιο αισχρό για το ελληνικό ρωσόδουλο καθεστώς κορυφής από το ότι υπερασπίζει τον ακρωτηριασμό της Γεωργίας την ώρα που παριστάνει ότι είναι ενάντια στον ακρωτηριασμό της Κύπρου; Αλλά μήπως οι πράκτορες του Κρεμλίνου που ντύθηκαν εθνικιστές με πρώτο τον Α. Παπανδρέου διαμαρτυρήθηκαν ποτέ όταν η Ρωσία έθεσε πρώτη σαν ΕΣΣΔ το 1965 το ζήτημα του διαμελισμού του νησιού προτείνοντας τη Διζωνική ή όταν πάλι η ίδια μόνη στον κόσμο χαιρέτισε το 1974 μέσω του ΤΑΣ την τούρκικη εισβολή στο νησί σαν αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητας; Όχι το μόνο που θέλουν οι πράκτορες είναι το καλό του αφεντικού τους που όταν είναι χιτλερικός έχει πάντα ένα μέγιστο όπλο για την υποδούλωση των ανεξάρτητων κρατών: τον ακρωτηριασμό τους. Ας τον εμποδίσουμε και αυτόν και εκείνους όσο υπάρχει καιρός.

ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Κόμματα και φράξιες της ανατολικής πολιτικής βασανίζουν το λαό και καταστρέφουν τη γνώση και την παραγωγή

Ως τώρα οι ψευτοαριστεροί τραμπούκοι στα Πανεπιστήμια ασκούσαν τη φασιστική βία τους πάνω στους καθηγητές στο όνομα των φοιτητών. Τώρα ασκούν τη βία τους πάνω στους ίδιους τους φοιτητές, καθώς ωμά τους εμποδίζουν να ψηφίσουν.
Λένε ότι παλεύουν ενάντια στην κατοχή της δημόσιας εκπαίδευσης από τους ιδιώτες. Στην πράξη όμως κάνουν τη δημόσια εκπαίδευση ιδιωτική ιδιοκτησία εκείνων που εδώ και χρόνια τους προστατεύουν.. Αυτοί είναι τα ψευτοαριστερά κόμματα ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ, το φιλοΣΥΝ κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και το φιλοΚΚΕ κομμάτι της ΝΔ που από κοινού νέμονται τα ΑΕΙ μέσω ενός κοινωνικού μπλοκ, το οποίο και ελέγχουν και εκπροσωπούν πολιτικά. Αυτό το μπλοκ αποτελείται από τους πιο ανίκανους ή πιο διεφθαρμένους εκπαιδευτικούς και από τους πιο επιστημονικά αδιάφορους φοιτητές. Οι δεύτεροι ψηφίζουν τους πρώτους και τους στηρίζουν με τη βία τους ενώ οι πρώτοι δωροδοκούν τους δεύτερους με εύκολα πτυχία ακόμα και με μεταπτυχιακά. Και οι δύο αναπτύσσουν προνομιακούς δεσμούς με τα κόμματα-προστάτες. Οι ιδιότυποι αυτοί ιδιοκτήτες των “δημόσιων” ΑΕΙ, κόμματα και γραφειοκρατίες, διανέμουν έδρες, θέσεις, προαγωγές και ερευνητικά κονδύλια στα μέλη τους. Όταν λένε ότι θέλουν αυτονομία του Πανεπιστημίου εννοούν ότι θέλουν να γίνουν επίσημα οι ανεξέλεγκτοι ιδιοκτήτες του με κρατικά βέβαια λεφτά. Όταν μπαίνουν μπροστά στον αγώνα για την κατάργηση του νέου νόμου-πλαίσιου είναι γιατί με αυτόν το νόμο το επίσημο κράτος αμφισβητεί έστω και δειλά την ιδιοκτησία τους, δηλαδή θέλει να αξιολογεί το εκπαιδευτικό έργο και να χρηματοδοτεί ανάλογα τα Πανεπιστήμια, θέλει να βάζει κρατικούς μάνατζερ για να ελέγχουν το που πάνε τα κρατικά λεφτά, ενώ υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς να παρουσιάζουν στο κοινό το τι κάνουν επιστημονικά, διδακτικά και οικονομικά.
Αυτό το σύμπλεγμα δεν μπορεί να ασκεί την παράνομη εξουσία του παρά μόνο με μια δικτατορία πάνω στη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και των φοιτητών που γίνεται τόσο πιο σκληρή όσο πιο πολύ απειλείται. Τώρα απειλείται από το νέο τρόπο εκλογής των πρυτανικών αρχών όπου ψηφίζουν όλοι οι φοιτητές και όχι μόνο τα στελέχη των παρατάξεων που ψήφιζαν ως τώρα όπως τους υποδείκνυαν τα συντονίζομενα μεταξύ τους κόμματα και κομματικές φράξιες για να ελέγχουν τις πρυτανείες.
Όπου οι σύγκλητοι τόλμησαν να εφαρμόσουν το νόμο και να προκηρύξουν τέτοιες εκλογές, τα κόμματα-αφεντικά έβαλαν σε κίνηση τα τάγματα εφόδου, δηλαδή τις παρατάξεις που η βάση τους αντιπροσωπεύει κυρίως ριζοσπαστικά στοιχεία της δίχως μέλλον μικροαστικής τάξης.. Αυτές χτυπάνε τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία από την πλευρά του «κράτους σωτήρα» και του φασισμού και διευκολύνουν την εξουσία των κομμάτων της διαφθοράς τσακίζοντας στα ΑΕΙ ότι είναι ερευνητικά και μορφωτικά ανεπτυγμένο και σύγχρονο. Τα τάγματα εφόδου τα χρησιμοποιούν ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους (διακοπές συνεδριάσεων στις συγκλήτους, ξυλοδαρμούς και “εντοιχισμούς” καθηγητών) χωρίς να εκτίθενται τα ίδια στο λαό και, κυρίως, στις καθηγητικές δυνάμεις μέσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τις οποίες συνεργάζονται. Όμως αποκαλύπτονται σαν σύμμαχοι των τραμπούκων καθώς θεωρούν τη βία τους σαν κάτι το δευτερεύον σε σχέση με το νόμο-πλαίσιο, ενώ μαζί τους σαμποτάρουν τις εκλογές καλώντας τους φοιτητές σε αποχή (ψευτοΚΚΕ), ή συμμετέχοντας στη βία με τις «συνιστώσες» τους και τη νεολαία τους (ΣΥΝ). Όσο για το ΠΑΣΟΚ αυτό αποδοκίμασε στα λόγια τη βία, όμως δεν την αποδοκίμασε η ΠΑΣΠ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ στα ΑΕΙ που ακολουθεί κυρίως την φιλοΣΥΝ γραμμή Παπανδρέου-Λαλιώτη. Η συνενοχή αυτών των κομμάτων και της καθηγητικής γραφειοκρατίας τους στη βία αποδεικνύεται από την αδιάφορη στάση τους απέναντι στην κτηνώδη απίθεση των κουκουλοφόρων στους φύλακες του ΑΠΘ. Αυτή η επίθεση είχε σα στόχο να υπενθυμίσει στους δημοκράτες καθηγητές που τόλμησαν τελευταία να καταγγείλουν τους τραμπουκισμούς ότι το αληθινό αφεντικό στις σχολές. είναι το ιδιότυπο πανεπιστημιακό παρακράτος.

Η ωμή αυτή βία δεν θα στεκόταν δίχως να έχει την συστηματική κάλυψη του πρωθυπουργού. Αυτός αναγκάστηκε τελευταία να την καταγγείλει αλλά χωρίς να καταγγείλει την πολιτική γραμμή που στηρίζει αυτή τη βία: Έτσι ο Καραμανλής 1ον δεν μίλησε για την ουσία του ζητήματος, δηλαδή για το δικαίωμα σε ελεύθερες εκλογές στα ΑΕΙ, 2ον έσπρωξε ως συνήθως τη ΔΑΠ να κάνει αποχή από τις συνελεύσεις ενώ φρόντισε όπως πάντα ώστε αυτή να μην κάνει πολιτικό ζήτημα στο λαό και τους φοιτητές τη βία αλλά το πολύ να απαντάει με τη δικιά της βία σε επίπεδο πολέμου συμμοριών, 3ον άφησε, όπως πάντα αφήνει στο απυρόβλητο, το ψευτοΚΚΕ και την γραμμή του της «ανυπακοής» που σημαίνει την άρνηση του κοινοβουλευτισμού από την πλευρά του φασισμού, δηλαδή την παρεμπόδιση εφαρμογής των νόμων όχι επειδή αυτοί συναντούν παλλαϊκή αντίθεση, αλλά επειδή έτσι θέλει μια ομάδα πραξικοπηματιών που μπορεί να επιβάλει το δικό της νόμο κρατώντας όμηρο τον πληθυσμό με το να μπλοκάρει συγκοινωνίες, κοινόχρηστες λειτουργίες ή δημόσιους χώρους.
Η πολύχρονη φασιστική βία στα ΑΕΙ θα ήταν αδύνατη χωρίς να στηρίζεται σε ένα ηγεμονικό τμήμα του καθεστώτος. Πραγματικά οι πολιτικές δυνάμεις που προαναφέραμε αποτελούν μέρος ενός πανίσχυρου νέου ανατολικού πόλου εξουσίας, που έχει σαν προστάτη και καθοδηγητή τη νεοναζιστική Ρωσία του Πούτιν. Γι αυτό οι ίδιες δυνάμεις που ασκούν δικτατορία στα ΑΕΙ τσακίζουν γενικότερα κάθε ανάπτυξη της χώρας στα πλαίσια της ΕΕ, δηλαδή σαμποτάρουν την παραγωγή και την έρευνα με οικολογικά και ψευτοταξικά προσχήματα, ενώ ομόφωνα υπερασπίζουν την ενεργειακή, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της χώρας από τη Ρωσία. Ο μόνος τρόπος που έχουν αυτές οι δυνάμεις για να αποφύγουν την καταδίκη τους από τους δημοκράτες είναι να καταγγέλλει τη βία τους κάτι πιο ανοιχτά φασιστικό από τις ίδιες. Αυτό είναι το ΛΑΟΣ, το πιο ρωσόδουλο από όλα τα κόμματα. Η καταγγελία του στη βία είναι στημένη και αβανταδόρικη αφού η δικιά του κρατικοφασιστική «αντικαπιταλιστική» γραμμή ταυτίζεται με εκείνη της ψευτοαριστεράς παντού, και στα ζητήματα της παιδείας.

Η μόνη αποφασιστική απάντηση στο φαιοκόκκινο αυτό μπλοκ μπορεί να έρθει από μια πραγματική λαϊκή και επαναστατική αριστερά. Αυτή μπορεί να αποκαλύψει πόσο αντιμαρξιστικό και αντιδραστικό είναι το να μιλάει κανείς για κρατικό πανεπιστήμιο «στην υπηρεσία του λαού» ή για μια γνώση που «να μην είναι εμπόρευμα» σε συνθήκες καπιταλισμού. Πανεπιστήμιο του λαού και γνώση που να μην είναι εμπόρευμα μπορουν να προκύψουν μόνο με μια λαϊκή επανάσταση που θα συντρίψει το αστικό κράτος και μαζί του το πανεπιστήμιο της «καθαρής» γνώσης, το έξω από την παραγωγή και κυρίως το πάνω και ενάντια στους άμεσους παραγωγούς. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο προϋποθέτει τη συντριβή κάθε γραφειοκρατικού ιερατείου, και πρώτα απ’ όλα εκείνου που σαμποτάρει τη σύνδεση του πανεπιστήμιου με τη βιομηχανική παραγωγή στο όνομα του αντικαπιταλισμού.

Οι ρωσόδουλοι δεν θέλουν την ανάπτυξη ούτε μιας κρατικής ΔΕΗ, ούτε μιας ιδιωτικής στα χέρια του δυτικόφιλου κεφάλαιου. Γι αυτό συγκρούονται και με τη ΓΕΝΟΠ που θέλει μια ΔΕΗ κρατική για να έχει ισχυρό λόγο μέσα σε αυτήν, και με δυτικές εταιρίες σαν τη γερμανική RWE που θέλουν να πάρουν τη ΔΕΗ σε συνεργασία με το ελληνικό μεγάλο δυτικόφιλο κεφάλαιο (Χαλυβουργική). Να γιατί οι Μυτιληναίος, Μπόμπολας και Κόκκαλης κατήγγειλαν ανοικτά τη μεταβίβαση της ΔΕΗ στη RWE. Να γιατί το ψευτοΚΚΕ συμμάχησε με τη ΓΕΝΟΠ για να διώξουν τη RWE αλλά από την άλλη σαμποτάρει τον αγώνα της ΓΕΝΟΠ για να κρατήσει το ασφαλιστικό ταμείο των εργαζομένων. Να γιατί η ΓΕΝΟΠ καταγγέλει τη νέα σκανδαλώδη σύμβαση με το Μυτιληναίο στο εργοστάσιο αλουμίνας, αλλά το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ σιωπούν. Να γιατί ο Αθανασόπουλος δεν παθιάζεται ενάντια στο μέτωπο ΓΕΝΟΠ-ψευτοΚΚΕ όταν αυτό ματαιώνει τις συνεδριάσεις για την παραχώρηση της ΔΕΗ στη RWE, αλλά σέρνει τη ΓΕΝΟΠ στα δικαστήρια και μάλιστα την προβοκάρει κόβοντας το ρεύμα περισσότερο από όσο πρέπει για να σπάσει την απεργία για το ασφαλιστικό. Να γιατί τα δικαστήρια εμποδίζουν την απεργία της ΔΕΗ με αίτημα το ασφαλιστικό και την υποχρεώνουν να το αλλάξει. Να τελικά γιατί το ΠΑΜΕ ψηφίζει στη ΓΕΝΟΠ ένα άλλο πλαίσιο για την απεργία και έτσι διασπά και αφοπλίζει πολιτικά τον αγώνα της ΓΕΝΟΠ στο όνομα του ενιαίου αγώνα των εργαζομένων για το ασφαλιστικό.

Ενώ είναι τερατώδες να απαιτεί μια χώρα να αλλάξει με τη βία το όνομα μιας άλλης,

οι πέντε πολιτικές ηγεσίες προβάλουν αυτήν την απαίτηση για να σπρώξουν και τη γειτονική χώρα στα νύχια της νεοχιτλερικής Ρωσίας.

Όλος σχεδόν ο πληθυσμός της χώρας μας πιστεύει ότι πρέπει να υποχρεώσουμε μια άλλη χώρα να αλλάξει το όνομά της. Αυτή η σχετική ομοφωνία φαίνεται σε πολλούς σαν μια απόδειξη ότι αυτή η απαίτηση είναι δίκαιη.

Αλλά στις εθνικές συγκρούσεις οι εθνικές ομοφωνίες δεν έχουν σχέση με το δίκιο και το άδικο. Ειδικά στην σημερινή εποχή της πανίσχυρης «εθνικής» τηλεόρασης και της πολύ αδύναμης διεθνιστικής αριστεράς είναι πολύ εύκολή η εθνική ομοφωνία στο άδικο. Για παράδειγμα: Όλοι σχεδόν οι Αλβανοί πιστεύουν ότι δίκαια το Κόσοβο αποσχίστηκε από τη Σερβία. Επίσης όλοι οι Σέρβοι ενώ θεωρούν άδικο αυτό το διαμελισμό, σχεδόν ομόφωνα θεωρούν δίκαιο που η χώρα τους διαμέλισε με εθνοκάθαρση μια άλλη χώρα, τη Βοσνία.

Για να βρει κανείς ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να στηριχθεί στις δημοκρατικές αρχές που αφορούν τις διακρατικές σχέσεις, αρχές που κατοχυρώθηκαν με σαφήνεια μετά την οδυνηρή εμπειρία του β παγκόσμιου αντιφασιστικού πολέμου. Η πιο θεμελιακή από αυτές τις αρχές είναι ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας και της κρατικής κυριαρχίας κάθε χώρας. Την αρχή αυτή την παραβίασαν η Σερβία, η Αλβανία και η Ελλάδα αμφισβητώντας ότι τα κράτη τα οποία σχημάτισαν την ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία είχαν το δικαίωμα του αποχωρισμού από αυτήν και της πλήρους κρατικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας του καθενός από αυτά. Αυτό το δικαίωμα το κατοχύρωσαν οι λαοί και τα έθνη της Γιουγκοσλαβίας που αντιστάθηκαν στην χιτλερική κατοχή και στην εθνική αλληλοσφαγή που αυτή υποδαύλισε. Με αυτή την αντιφασιστική και εθελοντική λογική χάραξαν και τα μεταξύ τους κρατικά σύνορα.

Πρώτη η Σερβία αρνήθηκε την ανεξαρτησία της Δημοκρατίας της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και την διαμέλισε ντε φάκτο ασκώντας χιτλερικού τύπου εθνοκάθαρση. Ταυτόχρονα η Ελλάδα αρνήθηκε στην Δημοκρατία της Μακεδονίας το δικαίωμα στο κρατικό όνομα που αυτή είχε επί μισό αιώνα καθώς και στον πληθυσμό της το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται εθνικά σαν μακεδονικός, όπως τον είχαν αποδεχτεί όλοι οι άλλοι λαοί της Γιουγκοσλαβίας. Τρίτη η Αλβανία, που είχε από παλιά αυτό το στόχο, αναθαρρημένη από την σχετική επιτυχία της αναθεωρητικής πολιτικής της Σερβίας και της Ελλάδας υποκίνησε και πέτυχε το διαμελισμό της Σερβίας. Και οι τρεις αυτές χώρες επικαλέστηκαν ιστορικά επιχειρήματα από άλλες εποχές για να αρνηθούν τις δημοκρατικές διευθετήσεις που προέκυψαν μέσα από τον παγκόσμιο αντιφασιστικό πόλεμο και ενάντιά του. Ήταν οι πρώτες αναθεωρήσεις του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού πολιτικού χάρτη γι αυτό και στις τρεις χώρες πρωτοστάτησαν σε αυτές οι πιο φασιστικές δυνάμεις.

Το ερώτημα που μας αφορά είναι γιατί όλα τα ελληνικά κόμματα θέλησαν ξαφνικά να αλλάξουν το όνομα της γειτονικής χώρας και επιμένουν ακόμα και την ώρα που της το έχει αναγνωρίσει το σύνολο σχεδόν του πλανήτη. Ισχυρίζονται ότι αν δεν της το αλλάξουν τότε οι όποιοι επεκτατιστές της χώρας αυτής κάποια στιγμή θα μπορούν να πάρουν τη Θεσσαλονίκη. Πέρα από το ότι είναι γελοίο ότι μια πολύ μικρή και αδύναμη χώρα θα μπορεί να αποσπάσει την δεύτερη πρωτεύουσα μιας πολύ μεγαλύτερης και ισχυρότερης, καμιά επεκτατική πολιτική στην ιστορία δεν εμποδίστηκε από τα ονόματα των θυμάτων αυτής της πολιτικής. Επίσης η γειτονική μας χώρα δεν πρόβαλε πρακτικά καμιά εδαφική διεκδίκηση κατά τα Ελλάδας ακόμα και όταν είχε τις πλάτες της πολλαπλάσια ισχυρής Γιουγκοσλαβίας του Τίτο ο οποίος κατηγορείται ότι τάχα βάφτισε τη χώρα αυτή με το σημερινό της όνομα για επεκτατικούς σκοπούς.

Στην πραγματικότητα όλος τους ο δήθεν πατριωτισμός είναι καθαρή ξενοδουλεία. Γι αυτό ενώ στάθηκαν στο πλευρό της Σερβίας στο γενοκτονικό διαμελισμό της Βοσνίας που τον προώθησε η Ρωσία, είναι αντίθετοι στην υποκινούμενη από την Αλβανία απόσχιση του Κόσοβου που την στήριξε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός (αν και την υπέθαλψε αρχικά πάλι ο ρώσικος ιμπεριαλισμός μέσο των αλβανών σοβινιστών και της φιλικής του προεδρίας Κλίντον).

Η ΟΑΚΚΕ καλεί όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους, όλους τους φίλους της ειρήνης, όλους τους αληθινούς πατριώτες να κρατήσουν μια αντιιμπεριαλιστική στάση αρχών σε όλα τα μέτωπα των μεγάλων διενέξεων που πυρακτώνουν τα Βαλκάνια. Ιδιαίτερα τους καλεί να μελετήσουν νηφάλια τα στοιχεία του «πολέμου του ονόματος» και να εναντιωθούν συνειδητά στην προβοκατόρικη πολιτική των πέντε πολιτικών ηγεσιών που θέλουν όχι μόνο να ξεκόψουν τη γειτονική χώρα αλλά και την ίδια την Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό δημοκρατικό δρόμο για να την ρίξουν στις αλυσίδες του μεγαλύτερου σύγχρονου φασισμού που πυρετωδώς ετοιμάζεται να ματοκυλίσει τον πλανήτη.

Αφίσα της ΟΑΚΚΕ για την εσωτερική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ

Το βρώμικο παιχνίδι Λαλιώτη- Παπανδρέου – Βενιζέλου

Το πιο παράξενο φαινόμενο στην εσωτερική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι ενώ στη βάση των στρατοπέδων είναι σκληρή μέχρι διάσπασης, η συγκεκριμένη πολιτική γραμμή των δύο αρχηγών είναι ίδια. Στην πραγματικότητα και οι δύο προδίδουν τους στρατούς τους πράγμα που φαίνεται στη βασική κοινή τους θέση ότι το ίδιο το κόμμα που τους ανέδειξε πρέπει «να τα αλλάξει όλα», δηλαδή στελέχη, πολιτική και διαδικασίες. Αυτό που κρύβουν είναι ότι θέλουν να μετατρέψουν πολιτικά το κόμμα τους σε ένα άλλο πάντα εχθρικό προς το δικό τους και πολύ πιο αντιδραστικό που λέγεται Συνασπισμός.
Αυτή είναι η γραμμή του «νέου αριστερού ΠΑΣΟΚ» με τυπικό εκφραστή, τον Λαλιώτη που όχι τυχαία είναι ο κοινός φίλος και των δύο υποτίθεται «εχθρών ηγετών». Αυτός προσπαθεί από τα 1985 να επιβάλει στο ΠΑΣΟΚ μια συγκυβέρνηση με την «αριστερά» που την αρνούνται τα δύο μεγάλα αστικά ρεύματα που γεννήθηκαν μέσα του. Το ένα είναι οι κρατικοκαπιταλιστές και εθνικιστές γραφειοκράτες (ο κομματικός και εν μέρει ο κυβερνητικός μηχανισμός, οι περισσότεροι συνδικαλιστές της κρατικής υπαλληλίας, των ΔΕΚΟ, και των δήμων) και το άλλο οι σοσιαλδημοκράτες γραφειοκράτες (κυρίως πρώην κυβερνητικά και κρατικά οικονομικά στελέχη) που είναι γενικά σύμμαχοι του φιλοευρωπαϊκού ιδιωτικού κεφάλαιου, οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές. Και τα δύο αυτά ρεύματα στελεχώνονται από στοιχεία μικροαστικής προέλευσης που τα συσπείρωσε ο άνθρωπος του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού Α. Παπανδρέου και τα αμόλησε το 1981 στο κράτος για να πάρουν την εξουσία από τη δυτικόφιλη μεγαλοαστική τάξη. Όταν όμως τα κάλεσε το 1985 να μοιραστούν την εξουσία με τα δύο ρωσόδουλα κόμματα, αρχικά με το ψευτοΚΚΕ και μετά με το ειδικά διασκευασμένο για τις ανάγκες μιας συγκυβέρνησης κομμάτι του ψευτοKKE που λέγεται ΣΥΝ, αυτά αρνήθηκαν.

Αφίσα 22-04-07

ΠΑΙΑΝΙΑ: ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΟΚΚΑΛΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Δημοκρατική αντίσταση στο φασισμό που εμφανίζεται σαν χουλιγκανισμός

Η δολοφονία της Παιανίας δεν είναι ένα έγκλημα που διέπραξε μια αγέλη ανεξέλεγκτων χουλιγκάνων μέσα στην παραφορά μιας ήττας, αλλά καρπός ενός οργανωμένου πογκρόμ που εξαπέλυσε ένας τραμπούκικος στρατός. Αυτός δεν αντιπροσωπεύει το δημοκρατικό κόσμο της ιστορικής πειραιώτικης ομάδας αλλά ένα ηγεμονικό πολιτικό μπλοκ που γέννησε και προστατεύει τον κρατικο-ολιγάρχη Κόκκαλη ο οποίος έχει την ηθική, τουλάχιστον, ευθύνη για την οικοδόμηση αυτού του στρατού. Αυτό το μπλοκ προστατεύει ποινικά όσο μπορεί τους σφαγείς της Παιανίας αμφισβητώντας ουσιώδη στοιχεία της προανάκρισης, ενώ αθωώνει πολιτικά τον ολιγάρχη με το «ταξικό» επιχείρημα ότι για την Παιανία φταίει η γενική βία του καπιταλιστικού ποδοσφαίρου και η καπιταλιστική εξαθλίωση της νεολαίας. Έτσι το έγκλημα διαχέεται σε όλη την αστική τάξη οπότε ο ολιγάρχης μπορεί να δηλώνει ότι δεν ήξερε τίποτα για το πογκρόμ και ότι είναι και αυτός θύμα των χούλιγκαν όπως όλοι οι ιδιοκτήτες ΠΑΕ.

Το «ταξικό» επιχείρημα είναι απάτη. Από καθαρά οικονομική άποψη καμιά ποδοσφαιρική εταιρεία δεν έχει συμφέρον από την οργανωμένη βία των οπαδών της γιατί αυτή απειλεί την πλατειά προσέλευση του κοινού και τελικά τα κέρδη της. Αυτό που τη συμφέρει είναι ο οργανωμένος φανατισμός για να καταπτοεί ψυχολογικά τις αντίπαλες ομάδες και να ντοπάρει τη δικιά της ώστε να πετυχαίνει τη νίκη, βασικό όρο για τη συσσώρευση του ποδοσφαιρικού κεφάλαιου σε οπαδούς και παίχτες. Για να αποσπάνε αυτόν τον φανατισμό οι ιδιοκτήτες ξύνουν την βαθιά πληγή των ταξικά μη συνειδητών προλετάριων που αναζητούν μια συλλογική ταυτότητα και μια ατομική περηφάνια στα γήπεδα επειδή η ζωή τους στον καπιταλισμό είναι γεμάτη ταπεινώσεις και μοναξιά. Ο φανατισμός είναι η μαμή της αυθόρμητης χουλιγκανικής βίας που όμως οι ποδοσφαιρικές εταιρείες πολεμάνε παντού με την κρατική βία.

Αλλά εδώ ένας ιδιοκτήτης ΠΑΕ υποθάλπει ατιμώρητα, συστηματικά και ανοιχτά τη βία χαρακτηρίζοντας «κότες» τους αντίπαλους παίχτες (ΠΑΟ), ή καλώντας τους δικούς του να τους αντιμετωπίσουν «με μπουνιές και κλωτσιές» (Σαχτάρ), ή προπαγανδίζοντας συστηματικά την κουλτούρα της περιφρόνησης και του μίσους στον αντίπαλο μέσα από το τηλεοπτικό του κανάλι, το μοναδικό που είναι αφιερωμένο στη δημιουργία ποδοσφαιρικού φανατισμού. Αυτός δεν έχει βγει ποτέ να καταδικάσει με έμφαση τις ξεχωριστά πολλές βιαιότητες των χούλιγκαν της ομάδας του ενώ επέτρεψε το ναζιστικού τύπου σύνθημα «βαζελοκτονία» που ήδη έγινε πράξη στην Παιανία. Πως λοιπόν να δεχτούμε ότι δεν ήξερε τίποτα για τους 400 οπλισμένους που ξεκίνησαν για το πογκρόμ από το δικό του γήπεδο με επικεφαλής στελέχη συνδέσμων και υπαλλήλους του όταν είναι ο μόνος ιδιοκτήτης μεγάλης ΠΑΕ που διατηρεί τόσο στενούς επίσημους δεσμούς με τους συνδέσμους της ομάδας του; Και πώς να πιστέψουμε τη θέση που αμέσως πρόβαλε το καθεστώς για να ταυτίσει θύματα και θύτες, ότι στην Παιανία δεν υπήρξε βία μιας πλευράς αλλά ένα «ραντεβού θανάτου»; Αν υπήρξε ένα ραντεβού αυτό θα ήταν στημένο ανάμεσα σε λίγα πρόσωπα και μόνο σαν πρόσχημα ενέδρας και όχι ραντεβού “δύο στρατών” αφού η μια πλευρά έψαχνε για ξύλα από οικοδομές και μαχαιρωνόταν μαζικά, και η άλλη ήταν πάνοπλη και έβγαινε από τη σύγκρουση άθικτη.

Η αιτία της οργανωμένης βίας στον Ολυμπιακό είναι πολιτική και όχι οικονομική. Σε πρώτο επίπεδο αποσκοπεί στην τρομοκράτηση κάθε αντίπαλης ομάδας και κάθε καταγγελτικής φωνής, ενώ βαθύτερα αποσκοπεί στην τρομοκρατική κυριαρχία του αστικού μπλοκ που γέννησε, εκτρέφει και προστατεύει αυτό το κρατικοδίαιτο, δηλαδή άμεσα «πολιτικό» κεφάλαιο. Είναι το ρωσόδουλο καθεστωτικό μπλοκ με σκληρό του πυρήνα τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και το μηχανισμό Λαλιώτη που στηρίζει τον ολιγάρχη άνθρωπο της Στάζι. Να γιατί αυτός συνδέει τον Ολυμπιακό με φασιστικές ομάδες σαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου και να γιατί από την ΤΣΣΚΑ εισάγονται νεοναζί που συμμετέχουν σε επιχειρήσεις τραμπουκισμού.
Καθαρά πολιτικός είναι και ο πόλεμος που ο ανατολικός κρατικο-ολιγάρχης έχει εξαπολύσει ενάντια στην ποδοσφαιρική ομάδα των Βαρδινογιάννηδων, δηλαδή εκείνη του δυτικόφιλου μεγάλου κεφάλαιου. Αυτοί έχουν τη δικιά τους αντιδραστική πολιτική ιστορία, είναι επίσης οι πρώτοι που οργάνωσαν τον οπαδικό φανατισμό και οι πρώτοι ηγεμονιστές στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όμως εδώ και χρόνια έχουν πέσει σε δυσμένεια από το ρωσόφιλο μπλοκ που θέλει να τους αφαιρέσει την ιδιοκτησία της πιο κεντρικής από πολιτική άποψη ομάδας. Ήδη το μπλοκ στηρίζει στον ΠΑΟ έναν αντι- Βαρδινογιάννη πυρήνα χούλιγκαν που σπρώχνει στην εξουσία τον άνθρωπο του μπλοκ Γιαννακόπουλο, δεν κρύβει το θαυμασμό του για το «νικητή» Κόκκαλη και αξιοποιεί τις ήττες της ομάδας του για να πάρει την ηγεμονία στην εξέδρα. Ανάλογη στήριξη σε κόντρα-χουλιγκάνους δίνει το μπλοκ για να ανατρέψει την ιδιοκτησία στον ΠΑΟΚ, ενώ στην ΑΕΚ για να φέρει στην εξουσία τον άνθρωπο του Λαλιώτη, Νικολαίδη, χρησιμοποίησε τον παλιό στρατό των φανατικών που τώρα θέλει να τον συντρίψει επειδή δεν τον ελέγχει. Γενικά στις μεγάλες ομάδες οι βασικοί πυρήνες χούλιγκαν παλεύουν για την ανατροπή του ιδιοκτήτη τους, ενώ στον Ολυμπιακό είναι μαζί του, πράγμα που αναιρεί τον ισχυρισμό του ότι είναι και αυτός θύμα τους.
Η δολοφονική επίθεση στην Παιανία, είχε σα στόχο να αποδείξει πόσο απροστάτευτοι, αστυνομικά και κυρίως ηθικά, είναι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ακόμα και μέσα στο “κάστρο” των Βαρδινογιάννηδων ώστε να απομονώσει παραπέρα τους δεύτερους από την εξέδρα σε μια στιγμή που είναι αδύναμοι ποδοσφαιρικά. Οι Βαρδινογιάννηδες σιώπησαν και κάλυψαν τον Κόκκαλη επειδή είναι δεμένοι με το ρωσόφιλο μπλοκ τόσο ποδοσφαιρικά (συμμαχία με τον Κόκκαλη στη Λίγκα ενάντια στις μικρές ομάδες, γήπεδο ΠΑΟ που το καθεστώς παραδίνει στον Γιαννακόπουλο), όσο και οικονομικά-πολιτικά. Το ίδιο έκανε και η υπόλοιπη αστική τάξη που τρέμει την πολιτική ισχύ και τη βία του καθεστώτος Κόκκαλη. Έτσι ισχυροποιείται το τραμπούκικο ρεύμα στον ΠΑΟ, που απειλεί ότι θα πάρει το «αίμα του πίσω».

Η ευθύνη για την απάντηση στη δολοφονία της Παιανίας πέφτει στους δημοκράτες που οφείλουν να καταγγείλουν πολιτικά- ειρηνικά το δολοφονικό στρατό του καθεστώτος Κόκκαλη αλλά και όλους τους άλλους χουλιγκανικούς πυρήνες. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι πολιτική υπόθεση πρώτης γραμμής καθώς είναι χώρος οργάνωσης των πιο αδίστακτων συμμοριών ενός επερχόμενου φασισμού στον οποίο αλληλοσυμπλέκονται πολιτική, ποδόσφαιρο και ποινικό έγκλημα. Όχι τυχαία στις εξέδρες οργιάζουν οι ναζιστές, ενώ στη χώρα μας οι πρώτοι δημοσιογράφοι που μαχαιρώθηκαν από τραμπούκους είναι αθλητικογράφοι που μάλιστα κάποιοι τους έκαναν κριτική στον ολιγάρχη.

Αθήνα, 22/04/2007

Αφίσα 18-03-07

ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Παπανδρέου και Καραμανλής στηρίζουν την τραμπούκικη πολιτική των ψευτοΚΚΕ - ΣΥΝ μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια

Η χώρα έχει μπει εδώ και καιρό στο δρόμο της φασιστικής εκτροπής. Κάτω από την αντικαπιταλιστική δημαγωγία κινημάτων τύπου «κίνημα παιδείας» κρύβεται ένας φασισμός που σκηνοθετεί την άνοδό του στην εξουσία σα λαϊκή επανάσταση.
Ο προηγούμενος αιώνας μας δίδαξε ότι εκτός από την επανάσταση μιλάει και ο φασισμός κατά της πλουτοκρατίας, και ότι εκτός από εκείνη και αυτός μπορεί να συγκρούεται βίαια με κυβερνήσεις και αστυνομίες. Η βαθιά διαφορά ανάμεσά τους είναι η εξής: Το φασιστικό μονοπώλιο θεωρεί τις μάζες αλλοτριωμένες γι αυτό τις «απελευθερώνει» ενάντια στις διαθέσεις τους μέσα από τη βίαιη άλωση του κρατικού μηχανισμού από τα πολιτικοστρατιωτικά του αποσπάσματα. Η επαναστατική πρωτοπορία αντίθετα επειδή θεωρεί τις ίδιες τις λαϊκές μάζες απελευθερωτές του εαυτού τους, θέλει σε κάθε της βήμα να εκφράζει τα αισθήματα και τις διαθέσεις τους, ενώ δεν αναγνωρίζει καμιά εξουσία σα λαϊκή αν αυτή δεν στηθεί πάνω στα ερείπια του παλιού κρατικού μηχανισμού.
Το πολιτικό μπλοκ, που με επικεφαλής του το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ, συγκρούεται εδώ και ένα χρόνο με την κυβέρνηση στο όνομα της «εκπαίδευσης του λαού» είναι ένα μπλοκ σοσιαλφασιστικό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτό δεν είναι φασίστες. Καταρχήν με το ίδιο το πολιτικό τους αίτημα, που είναι η κατάργηση του νόμου - πλαίσιου αυτά τα δύο κόμματα επιδιώκουν έναν ανομολόγητο φασιστικό στόχο. Να σώσουν και να διευρύνουν το πιο ισχυρό κομμάτι εξουσίας που διαθέτουν στο κράτος: τη σχεδόν μονοπωλιακή εξουσία τους στα ΑΕΙ που την έχουν αποκτήσει με βία και εξαγορά συνειδήσεων. Η κοινωνική βάση αυτής της εξουσίας, που έχει κυριολεκτικά σαπίσει τα ΑΕΙ, είναι το πιο διεφθαρμένο και επιστημονικά ανίκανο κομμάτι της εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας. Αυτό το συντηρούν και το αναπαράγουν τα δύο κόμματα επιβάλοντας μια αρχή: Την κατάργηση κάθε αξιολόγησης στο ερευνητικό και διδακτικό έργο της και τον αποκλεισμό οποιουδήποτε επιστημονικού στελέχους έρχεται έξω από αυτή τη γραφειοκρατία. Αυτή την αρχή την περιφρουρούν με ένα φοιτητικό στρατό συναλλαγής και βίας κυρίως από μικρο-αστικά στοιχεία που βλέπουν το μέλλον τους μέσα από μια θέση στο κομματικό-κρατικό σύμπλεγμα. Τα δύο ψευτοαριστερά κόμματα θέλουν οπωσδήποτε να καταργήσουν το νόμο-πλαίσιο επειδή επιχειρεί αξιολόγηση των ΑΕΙ, δηλαδή καταργεί τη βασική αρχή της εξουσίας τους. Και αφού ο λαός δεν πείθεται να εξεγερθεί ενάντια στο νόμο, αυτά ασκούν βία έξω από την συνείδησή του και ενάντια του.
Έτσι το σοσιαλφασιστικό μπλοκ φυλακίζει καθηγητές που δεν υποκύπτουν στις απαιτήσεις του, ασκεί ψυχολογική και φυσική βία και χρησιμοποιεί διαδικαστικές απάτες για να ποδοπατεί τη θέληση των συνελεύσεων σχολών. Παράλληλα ενάντια στις διαθέσεις όλου του λαού επιβάλει μισοκατοχή του οικονομικού κέντρου της χώρας, κόβει οδικές αρτηρίες και συγκρούεται χωρίς λόγο με την αστυνομία για να εκβιάζει τους πάντες με την απειλή της πολιτικής ανωμαλίας. Αυτό το τελευταίο δεν θέλουν να το χρεωθούν τα δύο ψευτοαριστερά κόμματα. Γι αυτό χρησιμοποιούν για τις συγκρούσεις τους με την αστυνομία πολιτικά «δανεικούς» στρατούς, όπως εκείνους των κουκουλοφόρων που είναι είτε τυφλά αντικρατιστές αναρχικοί, είτε αναρχοφασίστες, δηλαδή μικροαστοί τόσο εξοργισμένοι ενάντια στο κράτος όσο βαθιά μισούν το λαό. Αυτούς τους στρατούς τους προδίνουν την ίδια ώρα που τους φανατίζουν. Έτσι ο ΣΥΝ, ενώ έξω από τη Βουλή απαιτεί την πλήρη απόσυρση του νόμου, μέσα σε αυτήν υποβάλλει καίριες τροποποιητικές προτάσεις στο νόμο και ενώ προστατεύει ποινικά τους κουκουλοφόρους, την ίδια στιγμή τους καταγγέλλει πολιτικά. Όσο για το ψευτοΚΚΕ, αυτός ο διδάκτωρ της βίαιης μπούκας στα κρατικά κτίρια, μόνιμος στραγγαλιστής των επίγειων και θαλάσσιων δρόμων, καταγγέλλει πάντα την αστυνομία σαν τον κύριο υπεύθυνο των συγκρούσεων για να ενθαρρύνει πολιτικά τους κουκουλοφόρους. Όμως επειδή ο ρόλος του είναι να χωθεί στο βαθύ κράτος, το στρατό και την αστυνομία, παραδίνει στην εκδικητική μανία της τελευταίας τους όποιους εν δυνάμει ταραξίες, ιδιαίτερα όταν αυτοί γίνονται ενοχλητικοί στην ιδιωτική του τελετή επίδειξης δύναμης, τη χρονιάτικη πορεία του Πολυτεχνείου.

Η φασιστική απειλή από τα δύο μικρά αυτά κόμματα δεν θα ήταν ουσιαστική αν δρούσαν μόνα τους και δεν συντόνιζαν τη δράση τους με δυο δικούς τους ανθρώπους-κλειδιά, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον πρωθυπουργό.
Έτσι ενώ το κοινοβούλιο ψηφίζει το νόμο-πλαίσιο ο Παπανδρέου δηλώνει μαζί με τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ ότι δεν θα τον εφαρμόσει παρά το ότι δεν υπάρχει καμιά παλλαϊκή αντίθεση σε αυτόν. Ταυτόχρονα κάνει το σεβασμό στον ΣΥΝ πιο αρχειακό ζήτημα για τα στελέχη του από το σεβασμό στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Πιο δόλιος είναι ο Καραμανλής, που ενώ καμώθηκε πως ήταν υπέρ του νόμου-πλαίσιου δεν έκανε καμιά εκστρατεία με ουσιαστικά επιχειρήματα και με όλο του το κόμμα για να τον στηρίξει, αλλά άφησε την υπουργό του μόνη της. Έτσι τη μετέτρεψε στο πιο αντιδημοφιλές πρόσωπο της κυβέρνησής του και την έσυρε να δεχτεί μια σειρά καίριες αρνητικές τροποποιήσεις του νόμου που απαίτησαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ.

Ταυτόχρονα υποχρέωσε τη φοιτητική παράταξη του κόμματός του σε πολιτική ανυπαρξία την ίδια ώρα που προστατεύει το ψευτοΚΚΕ σιωπώντας επιδεικτικά για τη βία που αυτό ασκεί μέσα στα Πανεπιστήμια σε συνεργασία με τα ΕΑΑΚ.
Μια μεγάλη δυσκολία για το λαό είναι ότι απέναντι στη βία αυτή όχι μόνο δεν έχει συγκροτηθεί ένα οργανωμένο δημοκρατικό μέτωπο, αλλά εμφανίζεται η άλλη, η κλασσική εθνορατσιστική μορφή του φασισμού (ΛΑΟΣ-ναζιστές) σαν ο αντίπαλος πόλος “υπέρ της τάξης” και ενάντια στο «κάψιμο της σημαίας». Στην πραγματικότητα και οι δύο αυτές μορφές του φασισμού ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο, το φαιοκόκκινο, που ηγέτης του είναι ο ρώσικος νεοχιτλερικός ιμπεριαλισμός. Γι αυτό Αλαβάνος, Παπαρρήγα και Καρατζαφέρης - ναζιστές, έχουν την ίδια αντίθεση στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, την ίδια αντιδυτική, αντισημιτική, «αντι-νεοφιλελεύθερη» και τελικά φιλορώσικη πλατφόρμα (υπέρ των S-300, υπέρ του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, υπέρ της αρπακτικής ρωσόδουλης κρατικο-ολιγαρχίας των Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου, Γερμανού).

Το ότι οι ρωσόδουλοι ελέγχουν πολιτικά τους μηχανισμούς βίας αποδείχτηκε στην «πανεκπαιδευτική» πορεία της 15/3 όταν καμία μολότοφ και κανένα δακρυγόνο δεν βεβήλωσαν την επίσκεψη του νέου αφεντικού της χώρας, του σφαγέα Πούτιν. Οι άνθρωποι του τσάρου προς το παρόν απλά εκβιάζουν για να πιάσουν θέσεις στο κράτος όμως δραστήρια ετοιμάζουν την ωμή δικτατορία τους. Είναι επείγον να οργανωθεί ένα δημοκρατικό αντι-φαιοκόκκινο μέτωπο εναντίον τους, αρχίζοντας από το κέντρο της εξουσίας τους που είναι τα πανεπιστήμια. Μόνο πρωτοστατώντας στο σχηματισμό αυτού του μετώπου θα μπορούν να συγκροτηθούν και οι πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις. Κι αυτό γιατί μόνο μέσα από την πάλη για την πολιτική δημοκρατία και ενάντια στον κύριο παγκόσμιο εχθρό της φάσης, το νεοχιτλερικό ανατολικό ιμπεριαλισμό θα ανοίξει ο δρόμος για μια τελική αναμέτρηση των λαϊκών επαναστάσεων με όλο τον ιμπεριαλιστικό κόσμο.

Αθήνα, 18/3/2007

Αφίσα 14-01-07

ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΤΟ ΧΟΥΝΤΟ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ 16
Όχι στο κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση

To άρθρο 16 του Συντάγματος δεν επιτρέπει να υπάρχουν στη χώρα μας πανεπιστήμια που να μην ανήκουν στο κράτος. Αυτή την απαγόρευση την εγκαινίασε έμμεσα ο μοναρχοφασισμός στο Σύνταγμα του 1952 και την επέβαλε ανοιχτά η χούντα στο σύνταγμά της του 1968. Το ΠΑΣΟΚ και το ψευτοΚΚΕ σε συνεργασία με την ακροδεξιά αντίδραση κατοχύρωσαν αυτή την απαγόρευση στο Σύνταγμα του 1975 και την πέρασαν στους αφελείς δημοκράτες της μεταπολίτευσης υποσχόμενοι ακαδημαϊκή ελευθερία.
Όμως η ουσιαστική απαγόρευση σε ενήλικους πολίτες να σπουδάσουν σε μη κρατικές σχολές, ακόμη και αν διαπιστωμένα αυτές θα τους έδιναν ενα επαρκές επίπεδο κατάρτισης προκειμένου να ασκήσουν ενα επάγγελμα, σημαίνει ότι το αστικό κράτος απαιτεί το μονοπώλιο στη διαμόρφωση της επιστημονικής συνείδησης και της ιδεολογίας του λαού. Ολόκληρο το άρθρο 16 είναι ποτισμένο με αυτή τη νοοτροπία που επιβάλει και στις κατώτερες βαθμίδες την κρατική δικτατορία στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης.

Κι όμως την ώρα που ο Μαρξ επέμενε πως δεν υπάρχει πιο ακατάλληλος εκπαιδευτής στον καπιταλισμό από το κράτος, τον κατεξοχήν μηχανισμό ταξικής καταπίεσης, οι ψευτοαριστεροί εμφανίζουν την παραπάνω απαγόρευση σα μαρξισμό. Ισχυρίζονται ότι με τα μη κρατικά Πανεπιστήμια η γνώση θα γίνει εμπόρευμα και έτσι θα υπαχθεί στη σκοπιμότητα του κέρδους οπότε δεν θα είναι αντικειμενική. Σύμφωνα με αυτούς μόνο οι πληρωμένοι από το κράτος καθηγητές είναι σε θέση χωρίς τάχα την πίεση από το κεφάλαιο, να εγγυηθούν αντικειμενική γνώση. Τέλος, για να σύρουν τους φοιτητές των κρατικών ΑΕΙ πίσω τους, λένε ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δίνουν κούφια πτυχία στους πλούσιους που θα παίρνουν με αυτά τις δουλειές των πιο φτωχών και μελετηρών που σπουδάζουν δωρεάν.
Πρόκειται για μια σειρά από απάτες. Κατ αρχήν η σύγχρονη επιστημονική γνώση ανεξάρτητα από το αν παράγεται από τη μεμονωμένη καπιταλιστική εταιρία ή από το συνοπτικό καπιταλιστή-κράτος παίρνει τελικά εμπορευματική μορφή καθώς ενσωματώνεται στο προϊόν κάποιας παραγωγικής δραστηριότητας. Επίσης ο καθηγητής πουλάει στο κράτος την ερευνητική ή τη διδακτική του ικανότητα πάλι σαν εμπόρευμα, χώρια που υποτάσσει τη διδασκαλία του στις ιδεολογικές απαιτήσεις του αφεντικού του. Αλλά και η γνώση που πιστοποιείται από το πτυχίο ενός κρατικού πανεπιστήμιου έχει εμπορευματική αξία για τον κάτοχό του όπως ακριβώς έχει και το πτυχίο ενός ιδιωτικού.

Γιαυτό κάθε σκάρτο πτυχίο όπως κάθε άλλο σκάρτο εμπόρευμα δεν έχει αληθινή αξία, ούτε στην ιδιωτική ούτε στην κρατική αγορά καθώς το κεφάλαιο-αγοραστής όχι μόνο ξέρει την ποιότητα του κάθε πτυχίου αλλά εξετάζει και ο ίδιος τον πτυχιούχο προκειμένου να τον προσλάβει. Τέλος, η κρατική παιδεία είναι δωρεάν για τον κάθε πτυχιούχο αλλά όχι για το προλεταριάτο σαν τάξη. Γιατί ενώ κυρίως αυτή μέσα από τη φορολογία πληρώνει τις σπουδές αυτού του πτυχιούχου, συχνά τον βρίσκει απέναντί της σαν εκμεταλλευτή και καταπιεστή.

Στην πραγματικότητα οι ψευτοαριστεροί θέλουν τα πανεπιστήμια αποκλειστικά κρατικά γιατί μόνο έτσι μπορούν να τα ελέγχουν σαν αστική τάξη νέου τύπου. Αυτή αποτελείται γενικά από τα αστικά και μικροαστικά στοιχεία που έχουν αποκτήσει κάποιο τμήμα πολιτικής εξουσίας σαν εκπρόσωποι συνδικάτων, λαϊκών κινημάτων, ακόμα και επαναστάσεων. Οι παγκόσμιοι ηγέτες αυτής της τάξης είναι οι νέοι μεγαλοαστοί της Ρωσίας και της Κίνας οι οποίοι, επειδή κατάφεραν να ανατρέψουν από τα μέσα ισχυρά προλεταριακά κράτη και να σφετεριστούν την περιουσία τους, έγιναν οι πιο άρπαγες και δόλιοι ιμπεριαλιστές. Οι αστοί νέου τύπου θέλουν κάθε καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει αρχικά κρατική, ώστε αυτοί να μπορούν μέσω της διείσδυσης τους στο κράτος και στο όνομα του λαού να την ιδιοποιούνται.

Το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ αλλά σε ένα μεγάλο μέρος του και το ΠΑΣΟΚ είναι κόμματα της αστικής τάξης νέου τύπου. Αυτά τα κόμματα σε συνεργασία με την πιο δεξιά, λαϊκίστικη ΝΔ, ελέγχουν σήμερα τα Πανεπιστήμια. Η βάση τους είναι ένα νέο στρώμα του καθηγητικού προσωπικού, που στη μεταπολίτευση χρησιμοποίησε το αντιφασιστικό κίνημα, πήρε την εξουσία από την παλιά καθηγητική αντίδραση και έχει τώρα συγκροτηθεί σε μια τεμπέλικη και συχνά διεφθαρμένη γραφειοκρατία που ζει από το κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα. Αυτή η γραφειοκρατία είναι εκ γενετής σύμμαχος ενός νέου φοιτητο-πατερίστικου μηχανισμού ο οποίος στήθηκε μέσα από τη συνδιοίκηση των ΑΕΙ και του οποίου τα στελέχη μπορούν να παίρνουν σε αντάλλαγμα ένα κούφιο πτυχίο και την ελπίδα για μια «εκτός συναγωνισμού» θέση στο κράτος της νέας αστικής τάξης. Έτσι συγκροτείται ένα μπλοκ με χαρακτηριστικά παρακράτους που χρησιμοποιεί την εξαγορά των συνειδήσεων και κυρίως τη βία φοιτητικών ταγμάτων εφόδου για να υποτάξει τους καθηγητές που αντιστέκονται στην εξουσία του. Αυτό το μπλοκ ελέγχει την ιδεολογική και οικονομική λειτουργία των ΑΕΙ.
Όλοι αυτοί ξέρουν ότι αν υπάρξουν πραγματικά μη κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα φανεί στη σύγκριση η πρωτοφανής καταστροφή που έχουν κάνει στην ανώτατη εκπαίδευση και από κει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Ειδικά δεν θέλουν η πανεπιστημιακή γνώση να πάρει ανοιχτά τη μορφή του εμπορεύματος γιατί αυτό αξιολογείται διαρκώς ως προς την ποιότητά του από την αγορά, ενώ αυτοί σαν παρασιτικό παρακράτος δεν θέλουν καμιά αξιολόγηση όχι μόνο από την αγορά, αλλά ούτε καν από το επίσημο κράτος. Στην πραγματικότητα δεν έχουν αντίθεση αρχής ούτε με τα μη κρατικά πανεπιστήμια αρκεί να έχουν και σε αυτά τον έλεγχο στο εκπαιδευτικό προσωπικό και στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Γι αυτό κάνουν την εξής κατανομή ρόλων: Ενώ οι ρωσόδουλοι Γ. Παπανδρέου και Καραμανλής για να καθησυχάσουν την ΕΕ φωνάζουν υπέρ των μη κρατικών Πανεπιστημίων, το κομματικό ΠΑΣΟΚ και οι συνδικαλιστές της ΝΔ ακολουθούν το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ στο «κίνημα» τους ώστε να γίνει μια τέτοια διατύπωση του άρθρου 16 που θα υποδουλώνει και τα μη κρατικά Πανεπιστήμια στο κράτος.
Όσοι θέλουν να καταργήσουν πραγματικά την εμπορευματική παραγωγή από την πλευρά του λαού, και όχι πλασματικά και επιλεκτικά από την πλευρά του κρατικοφασισμού, επιδιώκουν στρατηγικά να συντρίψουν το αστικό κράτος και γι αυτό απεχθάνονται κάθε κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση. Μόνο αρνούμενοι τη σημερινή, παρασιτική κρατική ελληνική εκπαίδευση μπορούμε να αρνηθούμε και την πιο ανεπτυγμένη δυτική εκπαίδευση, που επίσης φέρνει σε σύγκρουση την πράξη με τη θεωρία, την πνευματική με τη χειρωνακτική δουλειά, την ειδίκευση με τη γενική μόρφωση, και τον εκπαιδευτή με τον εκπαιδευόμενο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βάλουμε τις βάσεις για μια νέα εκπαίδευση που θα συνθέτει σε μια ενιαία διαδικασία τα τρία μεγάλα επαναστατικά κινήματα: το κίνημα για την παραγωγή, το κίνημα για τον επιστημονικό πειραματισμό, και την ταξική πάλη. Μόνο μέσα από μια τέτοια εκπαίδευση θα βγαίνουν ολοκληρωμένοι αλληλέγγυοι άνθρωποι και ταυτόχρονα ειδικοί, και όχι ανάπηροι δυνάστες.

14/01/2007

ΑΦΙΣΕΣ 2004-06

12-12-06

ΟΧΙ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΑ

Για να εξουδετερώσει τους ανταγωνιστές της COSCO ο Καραμανλής καταστρέφει τον Πειραιά
Να μην πέσουν οι λιμενεργάτες στην παγίδα-προβοκάτσια

Η κυβέρνηση Καραμανλή έχει αποφασίσει εδώ και καιρό να παραδώσει το λιμάνι του Πειραιά στον κινεζικό κρατικό γίγαντα που λέγεται COSCO. Μέχρι στιγμής καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει δεχτεί να μεταβιβάσει στη φασιστική αυτή νέα υπερδύναμη κανένα λιμάνι της. Αυτό το δέχεται μόνο η Ελλάδα καθώς οι ηγεσίες των 4 κομμάτων εξουσίας έχουν προσδέσει τη χώρα μας στο νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.
Αρχικά ο Καραμανλής προσπάθησε να κάνει αυτή τη μεταβίβαση απευθείας στην COSCO, αλλά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον υποχρέωσε να κάνει διεθνή διαγωνισμό. Όμως σε έναν καθαρό διαγωνισμό οι δυνατότητες της COSCO να υπερισχύσει είναι ελάχιστες γιατί ο κινέζικος καπιταλισμός στηρίζεται βασικά στα χαμηλά μεροκάματα, οπότε η COSCO, με δεδομένα τα σημερινά επίπεδα αμοιβών των εργαζομένων στον ΟΛΠ δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στους δυτικούς ανταγωνιστές της.

Έτσι ο Καραμανλής μέσω του Κεφαλογιάννη κάνει δύο πράγματα: Πρώτο, σπρώχνει με τρόπο τους δυτικούς ανταγωνιστές της COSCO να αποχωρήσουν από το διαγωνισμό. Μάλιστα, θέλει να διώξει εντελώς από τον Πειραιά τον πιο ισχυρό από αυτούς, την ΜSC. Αυτή είναι ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος πελάτης του λιμανιού για τη μεταφορά των εμπορευματοκιβωτίων, και ο μεγαλύτερος πελάτης της Επισκευαστικής Ζώνης. Η COSCO δεν μπαίνει στο διαγωνισμό αν δεν φύγει εντελώς η MSC που έχει συμβόλαιο με τον ΟΛΠ ως το 2012 (Ελευθεροτυπία, 10/12). Δεύτερο, ετοιμάζει την πολιτική απομόνωση των λιμενεργατών μέσα στο λαό ώστε την κατάλληλη στιγμή να τους υποχρεώσει σε μια προδοτική και διασπαστική «λύση» τύπου ΟΤΕ (ο οποίος αντίστοιχα προορίζεται για τη ρώσικη SISTEMA) δηλαδή με μια δωροδοκία, όπως πχ με μια πρόωρη συνταξιοδότηση στους παλιούς εργαζόμενους ώστε αυτοί να δεχτούν έναν κινέζικου τύπου μισθολογικό μεσαίωνα για τους νεοπροσλαμβανόμενους.
Για να πετύχει αυτό το διπλό στόχο ο Καραμανλής χρησιμοποιεί προβοκατόρικες μεθόδους αξιοποιώντας τις δίκαιες αντιστάσεις των λιμενεργατών. Έτσι ενώ από τη μια αποφασίζει με πραξικοπηματικές διαδικασίες το διεθνή διαγωνισμό, από την άλλη τον αφήνει να αιωρείται για κάποιο απροσδιόριστο μέλλον. Επίσης, ενώ από τη μια δέχεται να παγώσει την ιδιωτικοποίηση για να συζητήσει με τα συνδικάτα, από την άλλη παρατείνει το αδιέξοδο παίζοντας κρυφτό με το χρόνο του παγώματος. Έτσι, θα προκαλεί μια μόνιμη κατάσταση απεργιακής έντασης, ακόμα και αν η απεργία προσωρινά αναστέλλεται.

Ο στόχος αυτής της πολιτικής είναι πρώτα να εξαντληθούν και να φύγουν οι ανταγωνιστές της COSCO και μετά να γίνει ο διαγωνισμός.

Οι λιμενεργάτες έχουν δίκιο να μη θέλουν την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού κάτω από αυτές τις σκοτεινές συνθήκες, όμως η μέθοδος πάλης που προωθεί η ηγεσία τους, που είναι «ούτε διακοπή της λειτουργίας του λιμανιού, ούτε κανονική λειτουργία του», σε συνδυασμό με το αναβλητικό αίτημα για «πάγωμα» βοηθάνε την προβοκάτσια Καραμανλή-Κεφαλογιάννη: Γιατί καθώς η αντιπαράθεση δεν ξεκαθαρίζεται, η παραγωγική λειτουργία του λιμανιού αιωρείται και αυτό αρχίζει να χτυπιέται στρατηγικά. Ήδη η MSC ανακοίνωσε την πρόθεσή της να φύγει από τον Πειραιά. Ταυτόχρονα εξαιτίας των συνεπειών της απεργίας μια μάζα μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχει υποστεί μεγάλες ζημίες και έχει στραφεί ενάντια στους λιμενεργάτες. Αν λοιπόν κάποια στιγμή μείνει μόνη της η CΟSCΟ στο διαγωνισμό (πιθανά με κάποιον σύμμαχο κάλυψης) οι απεργοί θα βρουν απέναντί τους την κοινή γνώμη, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που τώρα τους κάνει το φίλο, και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια στιγμή θα μαχαιρώνονται πισώπλατα από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ που θα είναι υπέρ του «αδιάλλακτου αγώνα» για όσο χρειάζεται να φύγουν από τη μέση οι ανταγωνιστές της COSCO. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι παρατάξεις δεν δίνουν ειδική έμφαση στην COSCO, ούτε είναι τυχαίο ότι συζητάνε την «ατζέντα Κεφαλογιάννη» που αυτή τη στιγμή σημαίνει εξαγορά των παλιών εργαζομένων για να πουληθούν οι μελλοντικοί.

Εφόσον παίζεται αυτό το βρώμικο παιχνίδι εναντίον τους και εναντίον της χώρας, οι λιμενεργάτες θα πρέπει να εκτιμήσουν την πραγματική κατάσταση και να διεξάγουν τον αγώνα τους με τρόπο που θα εξασφαλίσει και τα άμεσα και τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τη συνειδητή εργατική τάξη στις σημερινές συνθήκες είναι να διατηρηθούν οι δημοκρατικές και οικονομικές κατακτήσεις της και κυρίως να υπάρχει μια ανεπτυγμένη παραγωγική βάση για τη μελλοντική πολιτική εξουσία της. Έτσι το αν θα υπάρχουν ιδιωτικές επενδύσεις και ιδιωτικό μάνατζμεντ ή κρατικό μάνατζμεντ και κρατικές επενδύσεις στο λιμάνι, αυτό δεν είναι ζήτημα ζωτικό για την εργατική τάξη. Η θεωρία που λέει ότι το κρατικό λιμάνι δεν είναι καπιταλιστικό αλλά είναι του λαού και γι αυτό δεν πρέπει τάχα να υπάρχουν τμήματά του σε χέρια ιδιωτών είναι θεωρία της γραφειοκρατικής αστικής τάξης, ιδιαίτερα της πιο διεφθαρμένης, και όχι της εργατικής. Αυτό που είναι ζωτικό για τους εργαζόμενους σε αυτή τη φάση είναι: 1ο- Να υπάρχει ένας αστοδημοκρατικός κρατικός έλεγχος πάνω στη λειτουργία του στρατηγικού λιμανιού της χώρας και όχι έλεγχος από ένα φασιστικό ξένο κράτος και από μια διεφθαρμένη και δουλοχτητική αστική τάξη που θα δηλητηριάσει όλη την πόλη. 2ο- Να υπάρχει ένα ισχυρό συνδικάτο λιμενεργάτων με ενιαία συμφέροντα, δηλαδή όχι μισθολογικά διασπασμένο οπότε και όργανο της οποιασδήποτε εργοδοσίας, και 3ο- Να μη χτυπηθούν οι σημερινές παραγωγικές δυνάμεις του λιμανιού με την υπονόμευση της μεταφορικής του αλλά και της επισκευαστικής του ικανότητας και αξιοπιστίας.

Αθήνα, 12/12/2006

22-10-06

Βέροια, Αμάρυνθος

ΑΙΣΧΟΣ ΣΕ ΕΣΡ-ΕΣΗΕΑ-ΔΣΑ!

Η φασιστική τους λογοκρισία καλύπτει βιαστές και δολοφόνους

Πριν λίγους μήνες αποκαλύφθηκε στη Βέροια η δολοφονία και η εξαφάνιση του σώματος του γιου μιας μετανάστριας. Οι τοπικές αστυνομικές αρχές, το Σχολείο, η Δημοτική αρχή, οι επαγγελματικές ενώσεις με τη στάση τους είτε συγκάλυψαν το έγκλημα, είτε υποτόνισαν τη σημασία του. Όταν τα ιδιωτικά κανάλια το έφεραν στο φως δίνοντας μια τεράστια ώθηση στις αστυνομικές έρευνες και στη συζήτηση γύρω από τη σχολική εγκληματικότητα, επενέβησαν το ΕΣΡ και η ΕΣΗΕΑ και άρχισαν να τιμωρούν κανάλια και δημοσιογράφους στο όνομα της προστασίας των ανηλίκων δραστών. Έτσι συμβάλανε στη συγκάλυψη της εξαφάνισης, ενώ πνίξανε τη συζήτηση για τη σχολική εγκληματικότητα και κυρίως για τη σκανδαλώδη στάση των τοπικών αρχών. Λίγο αργότερα ο ΔΣΑ αντί να υποστηρίξει τιμώρησε ένα μέλος του, το δικηγόρο Γεωργίου την ώρα που είχε δεχτεί επίθεση από τοπικούς τραμπούκους καθώς σκάλιζε «υπερβολικά» την υπόθεση.
Τα ίδια και χειρότερα έγιναν με το βιασμό της Αμαρύνθου. Eδώ οι τοπικές αρχές με επικεφαλής τις σχολικές πήραν ουσιαστικά θέση υπέρ των βιαστών τιμωρώντας τη μετανάστρια θύμα τους. Στο πλευρό αυτών των αρχών στάθηκε η τοπική ΕΛΜΕ και έμμεσα η ΟΛΜΕ. Έτσι ξεσηκώθηκε τεράστιος σάλος και στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό. Η οργή της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ της Βουλγαρίας ήταν τόσο εκρηκτική που ο Παπούλιας και η Μπακογιάννη υποχρεώθηκαν να καταδικάσουν το βιασμό για να αποφύγουν διπλωματική κρίση. Όμως το ίδιο πολιτικό σύστημα επιτέθηκε στα ελληνικά κανάλια που έφεραν στο φως το έγκλημα και εκείνους που το κάλυπταν. Έτσι το ΕΣΡ επέβαλε βαριά πρόστιμα στα κανάλια, η ΕΣΗΕΑ κάλεσε σε απολογία έναν παρουσιαστή (Ευαγγελάτο) και ο ΔΣΑ τιμώρησε ένα δικηγόρο που μίλησε σε παράθυρα για το βιασμό (Ταουξή). Αυτά κάτω από το φριχτό σύνθημα ότι ο αληθινός βιασμός δεν διεπράχθη από τους βιαστές αλλά από τα κανάλια (!) Με την επίθεσή τους αυτή αποτίναξαν κάθε πολιτική και ηθική πίεση πάνω στους βιαστές, και κυρίως στην τοπική εξουσία που τους προστάτευε. *

Η φασιστική αυτή λογοκρισία πραγματοποιείται στο όνομα της προστασίας των παιδιών κάτω από τη γενικότερη «αντικαπιταλιστική» επικεφαλίδα: «όχι στη θυσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο βωμό του τηλεοπτικού κέρδους». Ο φασισμός ισχυρίζεται ότι για τα όποια εγκλήματα, ειδικά εκείνα των παιδιών, φταίει ο εμπορευματικός καπιταλισμός και πιο ειδικά ο εμπορευματικός χαρακτήρας του θεάματος. Στη συνέχεια απαιτεί την επέμβαση του «μη καπιταλιστικού» κράτους ή ακόμα του «κράτους του λαού» ενάντια στα ιδιωτικά κανάλια.
Ασφαλώς ο κεφαλαιοκρατικός ανταγωνισμός ο θεμελιωμένος πάνω στο κυνήγι του κέρδους βρίσκεται στη βάση της σύγχρονης ανθρώπινης αλλοτρίωσης. Όμως στην εποχή του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού ο ανταγωνισμός αυτός αρνείται το κυνήγι του κέρδους στα πλαίσια της αγοράς για να φτάσει στην ανοιχτή καταλήστευση και στην υποδούλωση λαών και κρατών με την ωμή εξωοικονομική βία. Αυτή η βία ασκείται με βασικό εργαλείο το κράτος «του λαού και του έθνους», για λογαριασμό του πιο αρπακτικού και επιθετικού μονοπώλιου που επιβάλει τη δικτατορία του πάνω σε όλα τα κομμάτια του κεφάλαιου και σε όλες τις τάξεις. Έτσι προκύπτει το φασιστικό κράτος (ή το παρακράτος), κυρίως ανατολικού τύπου σήμερα, στο οποίο το πολιτικό «κόμμα του λαού» συμφύεται με το φασιστικό οικονομικό μονοπώλιο και με το πιο διεφθαρμένο τμήμα της κρατικής γραφειοκρατίας.
Η κύρια απειλή σήμερα για τη χώρα μας προέρχεται από τον κρατικοφασισμό ανατολικού τύπου και όχι από τον οικονομικό φιλελευθερισμό δυτικού τύπου. Τα εγκλήματα της Βέροιας και της Αμαρύνθου είναι ουσιαστικά εγκλήματα συγκάλυψης για τα οποία ευθύνονται τοπικοί κομματοκρατικοί μηχανισμοί εξουσίας κάτω από την πολιτική προστασία ενός κεντρικού παρακράτους που εμφανίζεται σα «λαϊκός αντικαπιταλιστικός και αντι-νεοφιλελεύθερος πόλος». Αυτός ο πόλος έχει σήμερα επικεφαλής του δύο σοσιαλφασιστικά ρωσόδουλα κόμματα, το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ που ασκούν δυσανάλογη με τον όγκο τους εξουσία χάρη στη συνεργασία τους με τις πιο κρατικο-ληστρικές τάσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που εκπροσωπούν οι Παπανδρέου και Καραμανλής, αντίστοιχα. Δίχως αυτή την τετρακομματική «συνεννόηση κορυφής» δεν θα υπήρχε το ΕΣΡ και η σημερινή σύνθεση της ΕΣΗΕΑ και του ΔΣΑ. Θυμίζουμε ότι η μεγαλύτερη ως τα τώρα εκστρατεία των ΕΣΡ-ΕΣΗΕΑ-ΔΣΑ κατά των καναλιών ήταν αυτή «κατά της τρομολαγνείας» το 2002 κάτω από την καθοδήγηση του ΣΥΝ. Σε αυτήν τιμωρήθηκαν όσοι δημοσιογράφοι και δικηγόροι σκάλιζαν για τη “17 Νοέμβρη” πέρα από το μικρό πακέτο μελών της- το εντελώς στεγανοποιημένο από κράτος και κόμματα- που το καθεστώς παρέδωσε στους δυτικούς ιμπεριαλιστές για να τους καθησυχάσει. Η πολιτική φύση του ΕΣΡ φανερώθηκε πρόσφατα με το πρόστιμο των 500.000 Ευρώ στον Άλφα επειδή έθιξε την τιμή του ΣΥΝ, ενώ η λυσσασμένη βιασύνη του ΕΣΡ να κλείσει η συζήτηση με τον Αμάρυνθο συνδέεται και με την πολιτική ζημιά που έκανε ο βιασμός στις τελευταίες άμαζες και πραξικοπηματικές καταλήψεις των σχολείων που καθοδήγησαν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ.

Οι δημοκρατικοί και προοδευτικοί άνθρωποι πρέπει να κάνουν κριτική στα κανάλια για το λαϊκίστικο και συχνά αντιδραστικό και κακόγουστο θέαμα που προσφέρουν, ιδιαίτερα για το βάναυσο διασυρμό ανοχύρωτων ανθρώπων. Όμως διαπράττουν καθαρή αυτοκτονία όταν ενώνουν τις φωνές τους με εκείνες των σοσιαλφασιστών που στο όνομα του «κακού θεάματος» θέλουν να σκοτώσουν την περιορισμένη ήδη ελευθερία στην τηλεοπτική είδηση και στο σχόλιο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε αυτούς να χειραγωγήσουν τα μόνα κάπως ανεξάρτητα από το κράτος κανάλια, που είναι τα ιδιωτικά, μέσα από την άσκηση οικονομικής και πολιτικής βίας πάνω τους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους φίλους του Πούτιν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε πουτινική Ρωσία όπου όλα τα ιδιωτικά κανάλια απαλλοτριώθηκαν από το παρακράτος της ΚGΒ. Η μόνη «πολιτική ελευθερία» που δεν πρέπει να επιτρέψουμε στα κανάλια είναι να πραγματοποιούν εκστρατείες «κάθαρσης» μέσα από κρυφές κάμερες και άλλες βρώμικες και παράνομες μεθοδεύσεις, τις οποίες προσπερνάει το ΕΣΡ όταν το διακομματικό συντονιστικό κορυφής επιλέγει να εξοντώνει τους εχθρούς του.

* Χθες 19/11/2006 το καθεστώς των τραμπούκων της Αμαρύνθου επιτέθηκε μαζικά, ξυλοκόπησε και τραυμάτισε διαδηλώτες από την Αθήνα που κατήγγειλαν το βιασμό

22-10-06

ΒΡΩΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΙΣΩ ΑΠO ΤΟ «ΚΙΝΗΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»

ΣΥΝ, ψευτοΚΚΕ, και Παπανδρέου χρησιμοποιούν τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους φοιτητές για να σώσουν την παρασιτική κρατική γραφειοκρατία.
Ο διπρόσωπος Καραμανλής μαχαιρώνει πισώπλατα την υπουργό του

Σε κάθε αληθινό λαϊκό κίνημα υπάρχει πάντα ένα βασικό κεντρικό αίτημα που κινεί και ενώνει τα επιμέρους τμήματά του. Αντίθετα στο σημερινό «κίνημα της παιδείας» κάποιοι «συντονιστές» κινούν κάθε τμήμα του ξεχωριστά με ένα ξεχωριστό αίτημα. Ταυτόχρονα κρύβουν όσο μπορούν το δικό τους κοινό αίτημα. Έτσι το βασικό αίτημα που κινητοποίησε τους φοιτητές ήταν το ν+2. Το βασικό αίτημα που κινητοποίησε τους δασκάλους, όταν οι φοιτητές σταμάτησαν, ήταν τα 105 Ευρώ. Για τους μαθητές που χρειάστηκε να κινηθούν όταν η απεργία των καθηγητών απέτυχε και των δασκάλων παράπαιε, δεν υπήρξε ενιαίο βασικό αίτημα. Εκεί οι συντονιστές τα κατάφεραν χρησιμοποιώντας ένα πλήθος από αιτήματα με πιο κοινό το αντιδραστικό αλλά και γελοίο «να χαμηλώσει η βάση του10» ανακατεμένο με μπόλικη απάτη και δημαγωγία.
Για να αποφύγουν την αποκάλυψη ότι χειρίζονται κάθε μέρος ξεχωριστά οι «συντονιστές» προβάλουν σε όλους τους κλάδους το «5% για την παιδεία». Όμως έτσι δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί ο αντίπαλός τους είναι το υπουργείο παιδείας την ώρα που αυτή η ανατροπή του προϋπολογισμού αφορά το υπουργείο οικονομικών και τον πρωθυπουργό. Η βρώμικη τακτική τους είναι ακόμα πιο φανερή στους δασκάλους. Ενώ το αίτημα κινητοποίησης ήταν τα 105 Ευρώ αυτό δεν το έβαλε καν η ηγεσία της ΔΟΕ στον επίσημο κατάλογο αιτημάτων γιατί ήταν το μόνο ρεαλιστικό και οι «συντονιστές» φοβόντουσαν ότι αν αυτό ικανοποιούταν η απεργία θα έσπαγε. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις άρχισε να γίνεται λόγος για το ότι η κυβέρνηση μπορούσε να υποχωρήσει και να κάνει 3 αντί για 6 τις δόσεις της καταβολής των 105 Ευρώ, η ΔΟΕ πρόβαλε αστραπιαία σαν άμεσο αίτημα το 5% που ξέρει ότι καμιά κυβέρνηση δεν θα ικανοποιούσε σήμερα.
Στην πραγματικότητα το αληθινό ενιαίο αίτημα των «συντονιστών» του όλου κινήματος είναι το «όχι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών». Αυτό είναι το βαθύ αίτημα της ΟΛΜΕ, αυτό της ΔΟΕ, αυτό της ηγεσίας των πανεπιστημιακών της ΠΟΣΔΕΠ που ξεκίνησαν όλο το «κίνημα παιδείας» επειδή από αυτούς ξεκίνησε το σχέδιο της Κουτσίκου για αξιολόγηση των ΑΕΙ. Η αξιολόγηση αυτή θα ήταν συντριπτική για την τεμπέλικη, επιστημονικά ανεπαρκή ή και διεφθαρμένη γραφειοκρατία που είναι σήμερα πανίσχυρη στα ΑΕΙ. Αν αυτή η αξιολόγηση πέρναγε στα Πανεπιστήμια, μετά θα πέρναγε και στα σχολεία, όπου εκπρόσωπος της αντίστοιχης γραφειοκρατίας είναι η ηγεσία της ΟΛΜΕ, και μετά σε όλη την κρατική υπαλληλία.

Η πολιτική οξύτητα της αντιπαράθεσης οφείλεται στο ότι το παρασιτικό τμήμα της κρατικής υπαλληλίας αποτελεί κοινωνική βάση κρατικής εξουσίας κυρίως για τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ και λιγότερο για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που ασκούν κεντρική πολιτική εξουσία. Γι αυτό δεν θα ακούσει ποτέ κανείς αυτά τα δύο «αριστερά» κόμματα να δίνουν έμφαση στο ζήτημα της διαφθοράς των δημοσίων υπαλλήλων. Ειδικά δεν το κάνουν ποτέ για τα Πανεπιστήμια που τα ελέγχουν με μια ιδιότυπη συμμαχία της εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας με τις ψευτοαριστερές φοιτητικές παρατάξεις. Αυτές εκπροσωπούν ένα φοιτητικό στρώμα που ονειρεύεται να σταδιοδρομήσει δίχως πολλή γνώση καταχτώντας μια θέση στο δημόσιο και που γι αυτό, αντίθετα με κάθε μαρξισμό, λατρεύει την κρατικοποίηση της εκπαίδευσης και όλων των μέσων παραγωγής. Αυτό το στρώμα δεν διστάζει να ασκήσει ανοιχτή βία σε όσους καθηγητές ΑΕΙ θέλουν έρευνα και κυνηγάνε την εκπαιδευτική λούφα.
Η μη αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι στρατηγικό ζήτημα γιατί σε κανένα άλλο τομέα του κράτους η υπαλληλία δεν έχει κερδίσει το πρωτοφανές προνόμιο να μην ελέγχεται στη δουλειά της από κανέναν, δηλαδή ούτε από το κράτος, που είναι και εργοδότης της, ούτε από τους πολίτες, γονείς ή εκπαιδευόμενους. Γι αυτό η παρασιτική γραφειοκρατία και τα κόμματα που αντλούν την εξουσία τους από αυτήν δίνουν τώρα έναν αγώνα ζωής και θανάτου για να πάθει η Κουτσίκου ότι έπαθε πριν από 8 χρόνια ο Αρσένης όταν επεχείρησε την αξιολόγηση των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης. Τότε οι ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ ξεσήκωσαν τους μαθητές, αξιοποιώντας το λάθος του Αρσένη να επιβάλει αύξηση των μαθημάτων για τις δέσμες.

Με τη βοήθεια του διπρόσωπου Σημίτη (που υπονόμευε τον υπουργό του βάζοντας την ΠΑΣΚΕ να στηρίζει τις καταλήψεις) τα δυο κόμματα έριξαν τον Αρσένη και ματαίωσαν την αξιολόγηση. Όταν αυτό το πέτυχαν πούλησαν τους μαθητές και το αίτημα τους για τις δέσμες. Τώρα οι ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ έχουν μαζί τους εκτός από τον αφοσιωμένο φίλο του ΣΥΝ, Παπανδρέου και τον διπρόσωπο Καραμανλή. Αυτός προσποιείται ότι είναι υπέρ της Γιαννάκου, αλλά βάζει τους συνδικαλιστές της ΝΔ να ψηφίζουν τις απεργίες εναντίον της ενώ ο ίδιος και τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη την αφήνουν μόνη διαρρέοντας ότι κάνει «λάθος χειρισμούς». Ο Καραμανλής ξεσκεπάστηκε όταν έδωσε πολιτική νίκη στο «κίνημα παιδείας» την ώρα που αυτό παρέπαιε αναβάλλοντας την ψήφιση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά ΑΕΙ σε συνεννόηση με τον Παπανδρέου.
Το βρώμικο μπλοκ δεν θέλει ιδιωτικά ΑΕΙ για να έχει η εκπαιδευτική γραφειοκρατία το μονοπώλιο της γνώσης ή μάλλον τη δυνατότητα της καταστροφής της μέσα από την υπονόμευση της εκπαίδευσης και της έρευνας.. ΨευτοΚΚΕ, ΣΥΝ, Παπανδρέου και Καραμανλής θέλουν μια Ελλάδα παραγωγικά καθυστερημένη μακριά από την ΕΕ για να μπορεί να γίνει υποχείριο του νέου μεγάλου αφεντικού της χώρας και κοινού αφεντικού τους, της νεοναζιστικής Ρωσίας. Έτσι εξηγείται πως ενώνονται οι παλιοί υπερασπιστές του ρώσικου «ανύπαρκτου σοσιαλισμού» ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ με τον αγαπημένο «στρατηγικό εταίρο» του Πούτιν Καραμανλή και με το γιο του διεθνούς γενάρχη όλων των πρακτόρων της Μόσχας Α. Παπανδρέου.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν ανήκει στο στρατό αυτό. Ακόμα περισσότερο δεν ανήκουν οι φοιτητές και οι μαθητές που θα αποτελέσουν κάποια στιγμή πρωτοπορία αληθινών κινημάτων και όχι των «συντονιστικών» του Περισσού.

Αθήνα, 22/10/2006

06-08-06

ΟΥΤΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΟΥΤΕ ΟΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΤΗ ΠΟΥΤΙΝ

Όταν έρχεται στη χώρα το πραγματικό αφεντικό τα παιδιά πρέπει να κάθονται ήσυχα. Καμιά πορεία και καμιά κραυγή δεν πρέπει να τον ενοχλούν. Οι τελετουργικές «εξεγέρσεις» είναι προγραμματισμένες από το καθεστώς αποκλειστικά ενάντια στους εκπροσώπους της έκπτωτης αμερικάνικης υπερδύναμης, που την καταγγέλλουν σε κάθε ευκαιρία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Αρχιεπίσκοπος. Στη χώρα μας κανάλια και εφημερίδες μετράνε καθημερινά τους νεκρούς των αμερικανικών επεμβάσεων, που ανέρχονται σε χιλιάδες, αλλά σπάνια αναφέρονται σε κάποια από τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των γενοκτονιών που διέπραξαν η Ρωσία του Πούτιν και οι σύμμαχοί της στην Τσετσενία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τώρα στο Σουδάν. Ειδικά η προεδρία Πούτιν βαρύνεται με πρωτοφανή εγκλήματα, όπως βασανιστήρια με ακρωτηριασμούς, βασανιστήρια γυναικόπαιδων και συστηματικοί βιασμοί ανδρών κρατουμένων, ενώ μόλις πρόσφατα αποδείχτηκε ότι προβοκατόρικα ο ίδιος ο ρώσικος στρατός εξόντωσε τους μαθητές στο Μπεσλάν για να συκοφαντήσουν το αντάρτικο της Τσετσενίας (Μοντ, 2 Σεπτέμβρη).
Τα τελευταία χρόνια τα πιο μαύρα τμήματα της αστικής τάξης της Ελλάδας, που τόσο πιστά υπηρέτησαν τις ΗΠΑ στην εποχή της παντοδυναμίας τους, έχουν αποφασίσει να υπηρετήσουν, ακολουθώντας τους παλιούς πράκτορες ψευτομαρξιστές, την ανερχόμενη ρώσικη υπερδύναμη. Αυτή επειδή είναι αδύναμη οικονομικά επιδιώκει, όπως και η χιτλερική Γερμανία, να αποκτήσει την παγκόσμια ηγεμονία μέσα από έναν παγκόσμιο πόλεμο σε συνεργασία με τη σοσιαλφασιστική Κίνα και το ισλαμοφασιστικό Ιράν. Για να προετοιμάσει αυτόν τον πόλεμο η Ρωσία χρησιμοποιεί το όπλο της ενέργειας, ειδικά του φυσικού αερίου με το οποίο εκβιάζει και διασπά τα μελλοντικά θύματά της, που είναι κυρίως οι οικονομικά πανίσχυρες, αλλά πολιτικά νανώδεις χώρες της Ευρώπης. Αυτές για να αμυνθούν προωθούν τη μόνη διαδρομή φυσικού αερίου προς την ΕΕ που δεν ελέγχει σήμερα η Ρωσία. Είναι η διαδρομή μέσω Αζερμπαϊτζάν, Γεωργίας και Τουρκίας η οποία επίσης απελευθερώνει τις δύο πρώτες χώρες από το ρώσικο αποκλεισμό.

Ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης είναι ένα μικρό μέρος ενός τεράστιου ιστού αράχνης για την εξάρτηση της ΕΕ του οποίου η Ελλάδα είναι και θύμα αλλά και ένα τμήμα. Αφού υπονόμευσαν όλες τις προσανατολισμένες στη σύγχρονη αγορά επιχειρήσεις και μετέτρεψαν την Ελλάδα σε βιομηχανικό ουραγό της ΕΕ οι ρωσόδουλοι με επικεφαλής τώρα το μοιραίο και διπρόσωπο Καραμανλή παραδίδουν στη Ρωσία και τους ολιγάρχες της (Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίο, Γερμανό) όλα τα ορυχεία, όλη την ενέργεια και βέβαια τις τηλεπικοινωνίες, που τον κορμό τους, τον ΟΤΕ ετοιμάζονται να παραδώσουν απευθείας στο μονοπωλιακό κολοσσό της ΚαΓκεΜπε, τη Σιστέμα. Το όνειρο τους είναι να παραδώσουν στη Ρωσία και το στρατό γι’ αυτό λυσσάνε να τον εξοπλίσουν, δηλαδή να τον εξαρτήσουν, με δικά της όπλα.
Κανένας πατριώτης, και δημοκράτης δεν πρέπει να δεχτεί τα δηλητηριασμένα δώρα του Πούτιν. Κάθε μέτρο αγωγού, κάθε κυβικό αερίου και κάθε σφαίρα που η χώρα θα παίρνει από αυτόν θα είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της υποδούλωσής της. Αρχίζοντας από την ενέργεια πρέπει όχι μόνο να εμποδίσουμε τους ρωσόδουλους να αντικαταστήσουν τον άφθονο λιγνίτη με το φυσικό αέριο, αλλά να στηριχθούμε μεσοπρόθεσμα στο λιγνίτη για όσο χρόνο θα αναζητούμε στήριξη σε άλλες πηγές ενέργειας, όπως την αιθανόλη, τις ανανεώσιμες, και κυρίως τη συκοφαντημένη πυρηνική ενέργεια.

Η φασιστική Χεζμπολάχ προκάλεσε τον πόλεμο για να υποτάξει το Λίβανο στη Συρία και να κάνει τη Ρωσία ρυθμιστή στο μεσανατολικό

Σύσσωμο σχεδόν το έθνος έχει παραταχθεί με τη φασιστική Χεζμπολάχ ενάντια στο Ισραήλ, όπως ακριβώς πριν λίγα χρόνια παρατάχθηκε με τους Σέρβους εθνοεκκαθαριστές ενάντια στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας. Και τότε και σήμερα επικεφαλής της «εθνικής γραμμής» είναι οι ψευτοαριστεροί, οι ακροδεξιοί και οι νεοναζιστές. Ο καθένας τους έχει τα δικά του επιχειρήματα αλλά όλοι συμφωνούν μεταξύ τους στο ότι αφού οι ΗΠΑ είναι με κάποιον αυτοί πρέπει να είναι εναντίον του. Κυρίως όμως χρησιμοποιούν τον παλαιστινιακό απελευθερωτικό αγώνα για να δαιμονοποιήσουν το κράτος του Ισραήλ. Αλλά όπως και το κάθε τι, έτσι και το Ισραήλ έχει δύο πλευρές.
Η μία, η κύρια, είναι ότι αυτό το κράτος γεννήθηκε σαν καταφύγιο των εβραίων απέναντι στα τσαρικά πογκρόμ και στη μεγάλη ναζιστική γενοκτονία. Γι αυτό αναγνωρίστηκε βασικά από το αντιφασιστικό στρατόπεδο του β΄ παγκόσμιου πολέμου και ενάντια στην αραβική αντίδραση με την επιμονή της τότε σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ. Μόνο όταν οι μεγαλορώσοι αντισημίτες Σουσλόφ, Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ πήραν την εξουσία και μετέτρεψαν την ΕΣΣΔ σε ιμπεριαλιστική-φασιστική χώρα, αυτή συμμάχησε με τους άραβες σοβινιστές και τους πανισλαμιστές και δηλητηρίασε τα εργατικά και αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα με ένα νέο αντισημιτισμό που τον εμφάνισε σαν «αντισιωνισμό». Από τότε ανοιχτά ή καλυμμένα και οι κλασσικοί και οι ψευτοαριστεροί αντισημίτες επιδιώκουν την καταστροφή του ισραηλινού κράτους.
Από την άλλη όμως πλευρά του το Ισραήλ από κράτος ενός καταπιεσμένου λαού έγινε και το ίδιο καταπιεστής όπως σχεδόν κάθε αστικό κράτος στην πρώτη φάση της διαμόρφωσής του. Έτσι η πιο σοβινιστική του τάση ακολούθησε μια πολιτική επέκτασης και τοπικού ηγεμονισμού κυρίως σε βάρος των Παλαιστινίων, πολιτική που σύντομα μπήκε στην υπηρεσία του ανερχόμενου τότε ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Αυτή την πολιτική την αξιοποίησαν τα φασιστικά καθεστώτα της Συρίας και του Ιράν κάτω από την κάλυψη του Κρεμλίνου για να στήσουν μέσα στο παλαιστινιακό και το λιβανέζικο ανεξαρτησιακό κίνημα τις πρακτόρικες οργανώσεις τους Χαμάς και Χεζμπολάχ που έχουν σα διακηρυγμένο στόχο τον αφανισμό των εβραίων του Ισραήλ. Αυτές οι οργανώσεις απέκτησαν μαζικότητα χάρη στο ιρανικό πετρελαϊκό χρήμα με το οποίο δωροδόκησαν τη φτωχολογιά μέσα από «φιλανθρωπικά» δίκτυα. Στη συνέχεια Ρωσία-Συρία συνδύασαν τα πυρά τους με εκείνα των ισραηλινών σοβινιστών και των σε κάθοδο πλέον ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, για να διώξουν από την ηγεσία του παλαιστινιακού αγώνα την εθνική αστική τάξη της Παλαιστίνης (Φατάχ-Αραφάτ) και να φέρουν στην εξουσία τη Χαμάς. Στο Λίβανο αξιοποιώντας πάλι τη στρατιωτική επέμβαση του Ισραήλ (1978-2000), αλλά και τα λάθη της Φατάχ, πέτυχαν να αποκτήσουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεμονία σε όλη τη χώρα μέσω της Χεζμπολάχ.

Στερημένοι από ουσιαστικά επιχειρήματα, η Χεζμπολάχ και οι φίλοι της κατηγορούν τους ισραηλινούς σα χιτλερικούς που ασκούν πολιτική συλλογικής τιμωρίας βομβαρδίζοντας αμάχους. Δεν είναι πρώτη φορά που αντισημίτες χρησιμοποιούν τους νεκρούς αμάχους σα βασικό τους επιχείρημα. Εδώ και δεκαετίες οι φιλοναζιστές ιστορικοί καταγγέλλουν σαν πιο κτηνώδη από το χιτλερικό το συμμαχικό στρατό επειδή βομβάρδισε τις γερμανικές πόλεις. Από την άλλη κανείς από τους φίλους της Χεζμπολάχ δεν συγκινήθηκε ποτέ από τους 200.000 νεκρούς αμάχους της Βοσνίας που υπήρξαν θύματα στοχευμένης εθνοκάθαρσης, ούτε από τους 20.000 νεκρούς αμάχους του Γκρόζνυ από τους γενοκτονικούς ρώσικους βομβαρδισμούς, ούτε είπαν ποτέ λέξη ενάντια στον Άσαντ όταν αυτός ισοπέδωσε με βομβαρδισμούς την πόλη Χάμα της Συρίας το 1982 και κατέσφαξε 20.000 αμάχους για να εξοντώσει τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους”.
Στην προκειμένη περίπτωση ο ισραηλινός στρατός δεν είχε λόγους να προκαλέσει τη διεθνή πολιτική του απομόνωση στοχεύοντας αμάχους. Αμάχους στοχεύει μόνο ο στρατός της Χεζμπολάχ όταν ρίχνει τις ρουκέτες του και θριαμβολογεί για τον αριθμό των νεκρών, όπως θριαμβολογεί και η Χαμάς για τους 1700 αμάχους που σκότωσαν οι αυτόχειρές της στο Ισραήλ. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι νεκροί στο Λίβανο είναι μέρος του προβοκατόρικου πολέμου που διεξάγει η Χεζμπολάχ. Αυτή εξαπολύει ρουκέτες στο Ισραήλ επίτηδες μέσα από πόλεις και χωριά και επίτηδες χρησιμοποιεί αστικά κτίρια ακόμα και νοσοκομεία για στρατιωτικά επιτελεία και χώρους αποθήκευσης πυρομαχικών. Στόχος της είναι να κερδίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη μέσα από το μεγάλο αριθμό των θυμάτων. Οι φίλοι της Χεζμπολάχ λένε ότι μόνο φασιστικοί στρατοί βομβαρδίζουν οικισμούς από τους οποίους έρχονται πυρά ανταρτών. Αλλά εδώ δεν έχουμε πυρά ανταρτών ενάντια σε ένα στρατό κατοχής. Έχουμε απρόκλητη επίθεση με πυραύλους μέσα από πόλεις ενάντια σε άμαχους ενός γειτονικού κράτους.
Όπως και να το δει κανείς ο Χίτλερ είναι τώρα από τη μεριά του μετώπου Χεζμπολάχ-Χαμάς ή αλλιώς του μετώπου Συρίας-Ιράν-Ρωσίας. Αυτό θα φανεί περισσότερο όταν θα αποδειχτεί ότι η προβοκατόρικη επίθεση της Χεζμπολάχ θα έχει σαν αποτέλεσμα την ισχυροποίηση της νεοναζιστικής Ρωσίας του Πούτιν στη Μέση Ανατολή.

ΤO ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΘΕΤΙΚΟ
Αρνητική η διάταξη για το ν+2

Ο νέος νόμος που προτείνει το υπουργείο παιδείας είναι στην κύρια πλευρά του προοδευτικός γιατί, αν και δειλά, έρχεται σε σύγκρουση με μια τεμπέλικη και διεφθαρμένη κρατικοκομματική καθηγητική γραφειοκρατία στα ΑΕΙ που έχει οδηγήσει την εκπαίδευση και την έρευνα σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Ο μεγάλος προστάτης αυτής της γραφειοκρατίας και το αληθινό αφεντικό των Πανεπιστημίων είναι ένα κομματικό μπλοκ με καθεστωτική ισχύ. Στον πυρήνα του μπλοκ είναι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ, ενώ στο σώμα του περιλαμβάνονται τα χειρότερα στοιχεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έχουν ωστόσο κάλυψη από την ηγεσία των δύο κομμάτων. Σε ρόλο υπηρέτη που διεκπεραιώνει τις πιο αντιπαθητικές στις μάζες δουλειές του μπλοκ, βρίσκονται ο σπασιματίας ψευτοαναρχισμός και η μικροαστική “επαναστατική αριστερά”.
Η εξουσία αυτού του καθεστώτος στα ΑΕΙ ασκείται μέσω των κομματικών στρατών που είναι οι φοιτητικές παρατάξεις και οι παρατάξεις του διδακτικού προσωπικού. Αυτοί ουσιαστικά διορίζουν τα διοικητικά όργανα ενός ΑΕΙ (πρυτανεία, προέδρους τμημάτων), ελέγχουν έμμεσα τις προαγωγές του διδακτικού προσωπικού και την κατανομή των καθηγητικών θέσεων, διανέμουν τα κονδύλια των ερευνητικών προγραμμάτων και διαχειρίζονται τη ρεμούλα τη σχετική με τις υλικοτεχνικές υποδομές. Σε αντάλλαγμα για την εξουσία που προσφέρουν σε αυτή τη γραφειοκρατία οι φοιτητικοί στρατοί καρπώνονται «εύκολα» πτυχία, διευκολύνσεις στη βαθμολογία, εύνοια στα μεταπτυχιακά, σταδιοδρομία στην κομματική ιεραρχία κλπ.
Η εξουσία αυτού του μηχανισμού περισσότερο από όσο στην εξαγορά στηρίζεται στη βία. Αυτή ασκείται με ποινικές και πειθαρχικές διώξεις στους καθηγητές που αντιστέκονται, με τραμπούκικες εισβολές στις συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών οργάνων, με καταλήψεις εργαστηρίων και βανδαλισμούς γραφείων ή με μαζικές εισβολές «ταγμάτων εφόδου» στα οποία οι κομματικοί στρατοί προσφέρουν το λεγόμενο «πανεπιστημιακό» άσυλο.
Το προσχέδιο νόμου κάνει έξαλλο το καθεστωτικό μπλοκ γιατί α) εισάγει πιο διαφανή συστήματα αξιολόγησης των καθηγητών και μεγαλύτερη διαφάνεια και έλεγχο στα οικονομικά, β) αφαιρεί την εξουσία από τα κομματικά στελέχη των φοιτητικών παρατάξεων στην εκλογή των διοικητικών οργάνων και τη δίνει απευθείας στους φοιτητές, γ) μειώνει τη δυνατότητα παροχής ασύλου στα τάγματα εφόδου.
Αρχικά στο νόμο αντέδρασε μόνο η παρασιτική καθηγητική γραφειοκρατία που εκφράζεται από την ΠΟΣΔΕΠ. Όμως το καθεστωτικό μπλοκ κατάφερε να σύρει πίσω του και τους φοιτητές αξιοποιώντας την αδυναμία των αστών μεταρρυθμιστών να καταλάβουν ότι δίχως τη συμμαχία με τους φοιτητές κάθε μεταρρύθμιση είναι αδύνατη. Το προσχέδιο νόμου, ενώ στην κύρια πλευρά ευνοεί τους φοιτητές, τους χτυπάει στο ν+2, δηλαδή τους αποβάλλει αν δεν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους σε ένα διάστημα το πολύ δύο χρόνια πάνω από το κανονικό. Ο σημερινός απεριόριστος χρόνος φοίτησης σημαίνει σπατάλη κοινωνικών πόρων και συχνά αναντιστοιχία ενός διπλώματος με το γνωστικό του περιεχόμενο, όμως ο περιορισμός του ν+2 είναι ανυπόφορος στο γραφειοκρατικό, ξεκομμένο από την πράξη και γι’ αυτό δύσπεπτο περιεχόμενο σπουδών του ελληνικού πανεπιστήμιου που αποκλείεται ν’ αλλάξει μονομιάς με οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.
Μόλις οι αντιδραστικές δυνάμεις εξασφάλισαν την ηγεσία του κινήματος των φοιτητών απαίτησαν την κατάργηση ΟΛΟΥ του νόμου πλαίσιου και έκαναν σημαία του κινήματος ένα αίτημα ΑΣΧΕΤΟ με το νόμο: τη διατήρηση της φασιστικής απαγόρευσης, (πρωτοφανούς για δημοκρατική χώρα), κάθε μη κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης, δηλαδή κάθε εκπαίδευσης που δεν μπορούν να ελέγχουν οι ίδιες. Αυτό το αίτημα το προβάλουν δημαγωγώντας πάνω στο βασικότερο πρόβλημα των φοιτητών που είναι η ανεργία για να στρέψουν τους απόφοιτους των κρατικών πανεπιστημίων ενάντια στους αποφοίτους των ιδιωτικών σχολών. Όμως η πρωτοφανής για χώρα της ΕΕ ανεργία των πτυχιούχων στην Ελλάδα, οφείλεται στο ότι εδώ έχει υπονομευτεί βαθιά η ανάπτυξη της σύγχρονης παραγωγής και της έρευνας με τη σημαία του μικροαστικού αντικαπιταλισμού, ακριβώς από το πολιτικό μπλοκ που ουρλιάζει ενάντια στη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης! Αυτό το μπλοκ υπονομεύει συστηματικά εδώ και 25 χρόνια κάθε εσωτερική καπιταλιστική ανάπτυξη για να βοηθήσει τη γιγάντωση του πιο αρπακτικού κεφάλαιου, του κρατικοδίαιτου της ρωσόδουλης ολιγαρχίας Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου κλπ. Στόχος αυτού του μπλοκ είναι να αποσπάσει τη χώρα από τη δυτική Ευρώπη και να την κάνει μεταπράτη ενέργειας και περιφερειακό τραμπούκο στην υπηρεσία του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού.

ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ “Κ”ΚΕ-ΣΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Οι φοιτητές ακολουθούν την πολιτική ηγεσία αυτού του κινήματος, αλλά με μεγάλη δυσπιστία, γιατί διαπιστώνουν τον αντιδημοκρατισμό της στις συνελεύσεις, ενώ διαισθάνονται ότι αρνείται ολοκληρωτικά κάθε μεταρρύθμιση γιατί θέλει τη διατήρηση της σάπιας σημερινής κατάστασης. Για να νικήσουν αυτήν την επιφύλαξη το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ χρησιμοποιούν τη μέθοδο της προβοκάτσιας: Αφήνουν το σύμμαχό τους σπασιματία ψευτοαναρχισμό να χώνεται μέσα στις πορείες τους και να ρίχνει μολότωφ στην αστυνομία για να προκαλέσουν μια αντεπίθεση της και έτσι να δώσουν στο εντελώς καθεστωτικό τους κίνημα έναν αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα για να μην εκτεθούν στο λαό κατηγορούν τους σπασιματίες σαν προβοκάτορες της αστυνομίας. Αλλά εύκολα ξεσκεπάζονται γιατί όταν κανείς θίγεται από προβοκάτορες συγκρούεται πρώτα-πρώτα με αυτούς πολιτικά και «στρατιωτικά», και μετά με την αστυνομία, ενώ αυτοί κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Άλλωστε και οι ίδιοι επιχειρούν «μπούκες» στα υπουργεία προσπαθώντας να εξασφαλίσουν μια βίαιη αστυνομική απάντηση. Ταυτόχρονα με τις συρράξεις αυτές οι αντιμεταρρυθμιστές επιδιώκουν να εκβιάσουν την υπόλοιπη αστική τάξη λέγοντας: «Αποσύρτε το νόμο γιατί αλλιώς θα πνίξουμε την οικονομική ζωή της πρωτεύουσας και την πολιτική σας εικόνα μέσα στις φωτιές, στις σπασμένες βιτρίνες και στα δακρυγόνα». Τέτοιοι εκβιασμοί σε δημοκρατικές χώρες δεν θα πέρναγαν. Αλλά εδώ στο πλευρό των προβοκατόρων στέκονται ανοιχτά μεν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και προστάτης του ΣΥΝ Παπανδρέου, και στα κρυφά ο πρωθυπουργός και προστάτης του ψευτοΚΚΕ Καραμανλής. Ο δεύτερος μαχαιρώνει πισώπλατα την υπουργό του παιδείας, όπως κάθε υπουργό του που έγινε στόχος του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ (δες Βουλγαράκη). Γι αυτό όχι μόνο δεν έστειλε τα στελέχη της ΝΔ μαζικά στα κανάλια να τον υπερασπιστούν, αλλά τα άφησε να διαχωρίζουν τη θέση τους «από τους χειρισμούς» της Κουτσίκου. Έτσι εξηγείται και η ελεεινή στάση της ΔΑΠ να αποχωρήσει αρχικά από τις συνελεύσεις και μετά να εγκαταλείψει τα στελέχη της στη γιούχα του σοσιαλφασισμού. Αυτή τη μέθοδο υπονόμευσης την έχει διδαχτεί ο Καραμανλής από τον Α. Παπανδρέου και τον Σημίτη που έβαζαν το «κόμμα», τις ΠΑΣΠ και τις ΠΑΣΚΕ να τρώνε τους υπουργούς (δες Αρσένη) που οι ίδιοι υποτίθεται υποστήριζαν.
Όλο το ζήτημα θα κριθεί το Σεπτέμβρη και θα εξαρτηθεί από το αν οι μεταρρυθμιστές δείξουν αρκετή οξυδέρκεια για να μην επιμένουν στο ν+2 και αν οι φοιτητές διαχωριστούν από τα αιτήματα των χειρότερων δασκάλων τους και μπορέσουν να επιβάλουν τη δημοκρατική συζήτηση στις συνελεύσεις.

16-05-06

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΜΟΥΛΑΔΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΩΝ

Το Ιράν είναι μια φασιστική χώρα. Η ηγετική της τάξη, το υπεραντιδραστικό ιερατείο των μουλάδων είναι μια γαιοκτητική κρατική ολιγαρχία που στηρίζεται στα εισοδήματα του πετρελαίου για να ασκήσει πολιτική περιφερειακής επέκτασης με εργαλείο το θρησκευτικό ρατσισμό και τον χιτλερικού τύπου αντισημιτισμό. Αυτή η ολιγαρχία καταπιέζει βάναυσα το λαό της αλλά και εξάγει καταπίεση. Έτσι εξασφαλίζει για τον εαυτό της το δικαίωμα να τρομοκρατεί πολίτες άλλων χωρών που κριτικάρουν το θρησκευτικό της δόγμα, να ενθαρρύνει αυτόχειρες να πραγματοποιούν μαζικές σφαγές γυναικόπαιδων σε άλλες χώρες, και να καλεί σε απάλειψη ενός κράτους, του Ισραήλ, από τον παγκόσμιο χάρτη στη βάση μιας γενοκτονικής λογικής. Αυτό το φασιστικό καθεστώς εμπλουτίζει τώρα ουράνιο που σημαίνει ότι θα μπορεί σε λίγα χρόνια να έχει πυρηνική βόμβα.

Οι ΗΠΑ θέλουν να εμποδίσουν με τη βία το Ιράν να εμπλουτίζει ουράνιο. Αν όμως ασκήσουν βία στο Ιράν ιδιαίτερα την ώρα που προηγούμενα έχουν ποδοπατήσει την κρατική κυριαρχία και ανεξαρτησία τόσων χωρών για να επιβάλλουν δικά τους σχέδια διακυβέρνησης, θα δυναμώσουν τον ισλαμοφασισμό, τον αντισημιτισμό και την οπισθοδρόμηση σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα θα ρίξουν ταφόπλακα στο δημοκρατικό αντι-ισλαμοφασιστικό κίνημα μέσα στο Ιράν. Τέλος, και το χειρότερο, με ένα τέτοιο χτύπημα θα δυναμώσουν παραπέρα το νεοχιτλερικό άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν κάτω από την καθοδήγηση της πρώτης.
Η Ρωσία θέλει επίσης να εμποδίσει το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα αλλά, ισχυρίζεται, χωρίς βία. Στην πραγματικότητα θέλει να παίξει το ίδιο ύπουλο παιχνίδι που έπαιξε στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη. Αφήνει στις ΗΠΑ να ασκήσουν την ανοιχτή βία ή στο Ισραήλ και η ίδια προσποιείται τον υπερασπιστή του θύματος. Έτσι έχει καταφέρει να μισοπάρει την εξουσία στη Σερβία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Τώρα με όπλο της την απειλή βίας από τις ΗΠΑ η Ρωσία πλασάρει στο Ιράν τον εαυτό της σα σωτήρα με την εξής «λύση»: Να κατασκευάζει αυτή το πυρηνικό καύσιμο για το Ιράν, δηλαδή να ελέγχει αυτή τον όποιο πυρηνικό εξοπλισμό του Ιράν μέσα στα πλαίσια του κοινού αντιδυτικού άξονα. Ήδη έχει εξαρτήσει σε μεγάλο βαθμό τους μουλάδες από στρατιωτική άποψη γιατί μόνο αυτή μέσα στη διεθνή τους απομόνωση τους εξοπλίζει με συμβατικά όπλα. Τώρα θέλει να τους εξαρτήσει απόλυτα.

Αφού λοιπόν η αμερικάνικη βία θα δυναμώσει τον ισλαμοφασισμό και ακόμα περισσότερο τις θέσεις της Ρωσίας μέσα στο Ιράν, ποια στάση πρέπει να κρατήσουν οι δημοκρατικοί άνθρωποι σχετικά με τον πιθανό πυρηνικό εξοπλισμό του Ιράν;
Καταρχήν πρέπει να διαχωριστούν από το θεμελιακό επιχείρημα με το οποίο οι ιμπεριαλιστές ανατολικοί και δυτικοί απαιτούν μέσω ΟΗΕ τον μη πυρηνικό εξοπλισμό του Ιράν.
Αυτοί δεν λένε –πράγμα που θα είχε κάποια αξία- ότι το Ιράν δεν πρέπει να έχει πυρηνικά επειδή είναι φασιστικό, αλλά επειδή ο πυρηνικός του εξοπλισμός θα παραβιάσει τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Αυτή όμως είναι μια συνθήκη άδικη, επιβεβλημένη από τις 2 υπερδυνάμεις που απαιτούν, εφόσον οι ίδιες δεσμεύτηκαν να καταστρέψουν κάποτε τα πυρηνικά τους, να μην μπορούν οι υπόλοιπες χώρες να κατασκευάζουν δικά τους. Στην πράξη αυτή η συνθήκη έχει καταργηθεί από τις ίδιες τις υπερδυνάμεις που εδώ και χρόνια έχουν πάψει να μειώνουν τα πυρηνικά τους και διατηρούν έτοιμες προς δράση χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές. Επίσης πολλά πυρηνικά διαθέτουν η Κίνα, η Γαλλία και η Αγγλία ενώ πρόσφατα απέκτησαν πυρηνικά όπλα η Β. Κορέα, η Ινδία και το Πακιστάν.
Στην πραγματικότητα η στάση του ΟΗΕ είναι επιλεκτική και υπονοεί ότι οι χώρες του τρίτου κόσμου είναι πολιτικά ανώριμες να χειριστούν τις διεθνείς σχέσεις τους, και ακόμα περισσότερο ότι οι λαοί τους είναι ανίκανοι να χειραφετηθούν από τις αστικές τους τάξεις, ακόμα και τις πιο φασιστικές. Κι όμως είναι ο τρίτος κόσμος που αποτελεί σήμερα την κύρια δύναμη ενάντια στο φασισμό, και στην καταπάτηση των αρχών της ειρηνικής συνύπαρξης. Οι δημοκράτες δεν πρέπει λοιπόν να αποδεχτούν την ιμπεριαλιστική λογική του ΟΗΕ. Αντίθετα πρέπει να απαιτήσουν:

Πρώτο: να ενισχυθούν πολιτικά και να τύχουν της πιο πλατειάς δημοκρατικής αλληλεγγύης όλα τα αντι-ισλαμοφασιστικά κινήματα του λεγόμενου μουσουλμανικού κόσμου με πρώτο το δημοκρατικό κίνημα του ιρανικού λαού και ύστερα εκείνα του Λιβάνου, του Σουδάν και του Ιράκ. (Το τελευταίο είναι το κίνημα ενάντια στους σιίτες πράκτορες του Ιράν που δεν θα είναι ποτέ ισχυρό αν δεν αποχωρήσουν τα στρατεύματα των ΗΠΑ που λειτουργούν κυρίως υπέρ της Τεχεράνης). Μόνο αυτά τα κινήματα μπορούν να συντρίψουν τους ισλαμοφασίστες του Ιράν.
Δεύτερο: να εξοπλιστούν όλα τα κράτη της περιοχής του Κόλπου, ακόμα και με πυρηνικά για να μπορέσουν να εξουδετερώσουν μια ενδεχόμενη ιρανική υπεροχή σε αυτόν τον τομέα. Και όχι μόνο μια μελλοντική ιρανική πυρηνική υπεροχή αλλά τη σημερινή συντριπτική πυρηνική υπεροχή της νεοχιτλερικής συμμαχίας Ρωσίας-Κίνας και από στρατηγική άποψη την πυρηνική υπεροχή των δυτικών ιμπεριαλιστών με επικεφαλής τις ΗΠΑ.

Ενάντια στον τρίτο κόσμο ή με τον τρίτο κόσμο στο περιθώριο δεν υπάρχει νίκη ενάντια στους μουλάδες, αλλά θρίαμβος των χειρότερων από δαύτους και κυρίως θρίαμβος των νεοναζιστών προστατών τους.

Αθήνα, 16/05/2006

26-04-06

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΣΜΟ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

Η βαθύτερη αιτία της αυξανόμενης εξαθλίωσης των μαζών βρίσκεται στην πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου και πιο πολύ σε εκείνους που εμφανίζονται σα συνδικαλιστικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Σε όλους αυτούς χρωστάμε τις τρεις μεγάλες μάστιγες: τη μεθοδική σταδιακή συντριβή της βιομηχανίας, ιδιαίτερα της βαριάς, τον παρασιτισμό και τη διαφθορά ενός πελώριου μέρους της κρατικής γραφειοκρατίας, και τις βδέλλες της νέας ανατολικής κρατικής ολιγαρχίας.

Το βιομηχανικό σαμποτάζ, η κρατική διαφθορά και η νέα ολιγαρχία φταίνε για την εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού

Όλος ο εργατοπατερισμός ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα της φτώχειας στη χώρα μας είναι πρόβλημα διανομής, δηλαδή ότι μπορεί η εργατική τάξη να ζήσει πολύ καλύτερα αν οι καπιταλιστές μειώσουν τα κέρδη τους για να δώσουν περισσότερα στους εργαζόμενους. Πρόκειται για απάτη! Τα συνολικά κέρδη προ φόρων της βιομηχανίας, του εμπόριου και των υπηρεσιών το 2004 ήταν 7 δις. Ευρώ. Τα διανεμημένα κέρδη ήταν 4 δις Ευρώ. Ακόμα κι αν όλα αυτά τα τελευταία μοιράζονταν στους 4.000.000 εργαζόμενους σε αυτούς τους τομείς κάθε εργαζόμενος θα έπαιρνε 1000 Ευρώ το χρόνο παραπάνω, δηλαδή 71 Ευρώ το μήνα περισσότερα από όσο παίρνει σήμερα. Κι όμως οι τζάμπα “ταξικοί” εργατοπατέρες δημαγωγούν για ελάχιστο μισθό 1300 Ευρώ το μήνα, δηλαδή για 700 ευρώ παραπάνω.
Στην Ελλάδα το κύριο πρόβλημα είναι η χαμηλή παραγωγικότητα του κεφάλαιου σε όλους τους κλάδους. Αυτό φαίνεται στο εξωτερικό εμπόριο όπου οι εξαγωγές είναι 3,5 φορές μικρότερες από τις εισαγωγές, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι κατά μέσο όρο 1,057 μεγαλύτερες. Την παραγωγή στην Ελλάδα την τσάκισαν κυρίως αυτοί που μιλάνε στο όνομα της εργατικής τάξης. Αυτοί εμποδίζουν ή και κλείνουν κάθε μεγάλη βιομηχανική και τουριστική επένδυση και εμποδίζουν κάθε επιστημονική έρευνα στο όνομα ενός δήθεν “αντικαπιταλισμού”, της υγείας του λαού, του φυσικού κάλους κλπ. Όμως δίχως μεγάλη σύγχρονη βιομηχανία δεν μπορούν να υπάρχουν ψηλοί μισθοί. Αυτός είναι ο λόγος που οι ελληνικοί μισθοί είναι οι μισοί από τους ευρωπαϊκούς. Τελευταία οι σαμποταριστές ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα αποβιομηχανοποιείται γιατί οι εταιρείες βρίσκουν αλλού πιο φτηνά μεροκάματα. Και στην υπόλοιπη Ευρώπη φεύγουν βιομηχανίες αναζητώντας φτηνά μεροκάματα αλλά είναι εκείνες της ψηλής έντασης εργασίας και της σχετικά χαμηλής τεχνολογίας. Αντίθετα όσες είναι έντασης κεφαλαίου και ψηλής τεχνολογίας μένουν στις πιο αναπτυγμένες χώρες. Στην Ελλάδα φεύγουν οι πρώτες και συντρίβονται με πολιτικές μεθόδους και με τη βία οι δεύτερες.

Όχι στο σπάσιμο του μεροκάματου που φέρνει ρατσισμό.
Πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες

Το αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης και του κρατικού παρασιτισμού είναι ότι μειώνεται διαρκώς το εργατικό μεροκάματο. Και επειδή η επίσημη μείωση του δεν είναι αρκετή, το καθεστώς έφερε φτηνή εργατική δύναμη από έξω που τη χρησιμοποίησε για να σπάει το μεροκάματο σε όλους τους κλάδους με συνδικαλιστική «ταξική» έγκριση. Έτσι δημιούργησε έναν τέτοιο ρατσισμό στο ντόπιο προλεταριάτο που κινδυνεύει να οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτοφανή φασιστική βαρβαρότητα. Είναι η δήθεν αριστερά που ευθύνεται πάνω απ όλους για αυτό το έγκλημα, γιατί χρησιμοποίησε το ρατσιστικό επιχείρημα «οι μετανάστες παίρνουν δουλειές που δεν θέλουν οι έλληνες» για να δώσει φτηνή εργατική σάρκα στους μικρούς και μεγάλους δουλοκτήτες στην πόλη και στην ύπαιθρο. Από την άλλη η ίδια, ανοιχτά ή κρυφά καταπολέμησε τα αληθινά πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες που σε συνδυασμό με το χτύπημα της μαύρης εργασίας θα μπορούσαν να ενώσουν το ντόπιο και το μεταναστευτικό προλεταριάτο.
Πόσο λοιπόν ασύλληπτα υποκριτές είναι αυτοί του ΠΑΜΕ που κατηγορούν τη ΓΣΕΕ ότι πούλησε τη συλλογική σύμβαση εργασίας όταν οι ίδιοι έχουν καταργήσει εδώ και χρόνια κάθε συλλογική σύμβαση στην οικοδομή και έχουν παραδώσει εκεί και σε όλα τα μικρομάγαζα και τους αγρούς της χώρας τους εργαζόμενους, ντόπιους και ξένους, στην πιο κτηνώδη και παράνομη εκμετάλλευση.

Όχι στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό
Κύριος εχθρός των λαών ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν

Όχι αυτοί δεν είναι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Είναι μέλη μιας αστικής τάξης νέου τύπου που η ηγεσία της υπηρετεί συνειδητά έναν ιμπεριαλισμό επίσης νέου τύπου, τον σοσιαλιμπεριαλισμό της Ρωσίας και της Κίνας. Αυτή τους η υποταγή εξηγεί την πολιτική τους δηλαδή την υπονόμευση κάθε κεφαλαιοκρατικής επιχείρησης εκτός από εκείνες των ανατολικών ολιγαρχών τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου, το δυνάμωμα του κρατικού παρασιτισμού για να μπορούν μέσα από τους διεφθαρμένους υπαλλήλους και πολιτικά στελέχη να αποσπάσουν τον έλεγχο της κρατικής μηχανής, την αντίθεση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σε απόλυτη συμπαράταξη με κάθε φασισμό ιδιαίτερα εκείνον του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.
Για τους πραγματικούς διεθνιστές και αντιιμπεριαλιστές εργάτες σήμερα το ζήτημα είναι από μεν στρατηγική άποψη να συνεχίσουν να στέκονται με τον τρίτο κόσμο και τους λαούς ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Ανατολής και της Δύσης, και στις επεμβάσεις του στα εσωτερικά των χωρών του τρίτου κόσμου, από δε την άποψη της γενικής τακτικής να διακρίνουν σαν κύριους εχθρούς αυτής της περιόδου τους ρώσους και κινέζους σοσιαλφασίστες. Αυτοί ασκούν και στηρίζουν σήμερα τις πιο κτηνώδεις δικτατορίες, αυτοί (ειδικά οι κινέζοι σοσιαλφασίστες) ευθύνονται για την πτώση του παγκόσμιου μεροκάματου, αυτοί αναβιώνουν παντού τους φυλετικούς και θρησκευτικούς ρατσισμούς σε συνεργασία με τους κλασσικούς, πρώην αμερικανόφιλους και τώρα ρωσόφιλους φασίστες (τύπου Καρατζαφέρη στη χώρα μας). Αυτοί επειδή κρατούν εκτός από την αυτοκρατορική-φασιστική και την κόκκινη σημαία του προλεταριάτου είναι που παντού διασπούν και διαλύουν την εργατική τάξη. Αυτοί οι υποκριτές, δήθεν «αντικαπιταλιστές» και «αντι-ιμπεριαλιστές» είναι οι κύριοι εχθροί της εργατικής τάξης και των λαών του κόσμου.

Αθήνα, 26/04/2006

10-03-06

ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ: ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΥΠΕΡ ΚΟΚΚΑΛΗ-ΡΩΣΙΑΣ

Ο καλύτερος τρόπος να καλύψει κανείς ένα έγκλημα είναι να το αποδώσει σε ένα συνηθισμένο ύποπτο. Στην περίπτωση των υποκλοπών οι πολιτικές ηγεσίες ρίχνουν την ευθύνη στις ΗΠΑ για να καλύψουν το μόνο διεθνή παράγοντα που είχε ταυτόχρονα το κίνητρο, τα τεχνικά μέσα και τα εσωτερικά πολιτικά ερείσματα για να εγκαταστήσει και κυρίως να αξιοποιήσει ένα σύστημα υποκλοπών, τη Ρωσία.
Το κίνητρο είναι ο πολιτικός μονοπωλιακός έλεγχος των ελληνικών τηλεπικοινωνιών. Ο διεκδικητής αυτού του ελέγχου είναι σήμερα το ρώσικο κρατικό μονοπώλιο τηλεπικοινωνιών SISTEMA που βρίσκεται στα χέρια της ΚαΓκεΜπε. Μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών η SISTEMA αγόρασε το 51% της ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Κόκκαλη. Από κοινού SISTEMA και ΙΝΤΡΑΚΟΜ διεκδικούν τον ΟΤΕ. Απέναντί τους στέκεται σήμερα μόνο ένα υπολογίσιμο εμπόδιο για την κατάκτηση του ουσιαστικού μονοπώλιου των τηλεπικοινωνιών, το ελληνικό παράρτημα της μεγαλύτερης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας στον κόσμο, η Vodafone.
Οι SISTEMA-Κόκκαλης θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν στις ελληνικές τηλεπικοινωνίες μόνο αν η Vodafone κλείσει ή αλλάξει χέρια. Αλλά η Vodafone μπορεί να οδηγηθεί εκεί μόνο με την άσκηση κρατικής βίας και αυτή χρειάζεται ένα πρόσχημα. Οι υποκλοπές δίνουν αυτό ακριβώς το πρόσχημα, αποτελούν δηλαδή μια προβοκάτσια που έχει σα στόχο την ενοχοποίηση της Vodafone. Ήδη από την πρώτη στιγμή των υποκλοπών και πριν υπάρξουν οποιαδήποτε στοιχεία, η ρωσόδουλη ηγεσία του ΣΥΝ ζήτησε το κλείσιμο της Vodafone.
Εκτός από το κίνητρο η Ρωσία έχει και τα τεχνικά μέσα γι’ αυτή την προβοκάτσια. Η Vodafone έως και λίγο πριν αρχίσουν οι υποκλοπές είχε πρόεδρο τον κατηγορούμενο για κατασκοπία υπέρ της Στάζι Κόκκαλη που αποχώρησε από τη Vodafone αφού της πούλησε τις μετοχές που είχε σαν ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Μέσα στη Vodafone έμειναν οι άνθρωποι του Κόκκαλη, ανάμεσά τους και ο Κορωνιάς καθώς και οι παλιοί υλικοί δεσμοί ΙΝΤΡΑΚΟΜ-Vodafone : Ένα από τα κέντρα της Vodafone στα οποία εγκαταστάθηκε το λογισμικό των υποκλοπών έμεινε μέσα στο κτίριο της ΙΝΤΡΑΚΟΜ στην Παιανία. Μάλιστα ο χώρος αυτός των υποκλοπών είναι κάτω από τα γραφεία του Κόκκαλη! Επίσης η ΙΝΤΡΑΚΟΜ κατασκευάζει τμήματα του λογισμικού της ERICSON στην Ελλάδα και έγινε γνωστό ότι μόνο κάποιος με πρόσβαση στο λογισμικό της ERICSON μπορούσε να έχει τοποθετήσει το παράνομο λογισμικό στη Vodafone.
Τέλος η Ρωσία έχει τα πολιτικά ερείσματα μέσα στη χώρα για να αξιοποιήσει την προβοκάτσια:

Έτσι μεθοδεύτηκε επί 11 μήνες με πολιτική ευθύνη των Καραμανλή και Παπαληγούρα η παραπλάνηση του υπεύθυνου για την έρευνα των υποκλοπών εισαγγελέα Παπαγγελόπουλου με στόχο την αποτυχία του και τελικά την απομάκρυνση του από αυτήν. Ο Παπαγγελόπουλος είναι ο δικαστής που είχε ασκήσει τη δίωξη στον Κόκκαλη για την κατασκοπία για λογαριασμό της Στάζι. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στις υποκλοπές είναι ότι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Λινός και ο αστυνομικός Σύρρος έκρυψαν από τον Παπαγγελόπουλο το κρίσιμο στοιχείο της αυτοκτονίας του Τσαλικίδη, ενώ οι Καραμανλής-Παπαληγούρας στο όνομα μιας αναίτιας μυστικότητας δεν του επέτρεψαν να διεξάγει ανακρίσεις σε πλατειά κλίμακα και σε βάθος.
Σημειώνουμε ότι ο Λινός την ώρα που πραγματοποιούσε την υποτιθέμενη κάθαρση της δικαιοσύνης επέτρεπε το μεγαλύτερο δικαστικό σκάνδαλο όλων των εποχών που είναι η παραγραφή της κατηγορίας για κατασκοπία κατά Κόκκαλη και τη μεθοδική κωλυσιεργία για όλες τις υπόλοιπες. Σε μια δημοκρατική χώρα θα είχε απομακρυνθεί αμέσως από τη θέση τους ο εισαγγελέας Λινός, αλλά και ο αστυνομικός Σύρρος για απόκρυψη καίριων στοιχείων από τον εισαγγελέα που ερευνούσε μια υπόθεση με «εθνική σημασία» και θα είχε ξεκινήσει έρευνα σε βάρος τους. Κι όμως ο Λινός δεν έπαθε τίποτα ενώ ο Σύρρος προήχθη σε υπαρχηγό της ΕΛΑΣ!!! Και τα 4 κόμματα κάλυψαν πολιτικά τους Λινό και Σύρρο την ώρα που όλα χτυπάνε τη Vodafone.
Τελικά το πολιτικό καθεστώς πέτυχε την ουσιαστική απομάκρυνση του εισαγγελέα Παπαγγελόπουλου από την υπόθεση των υποκλοπών. Έτσι, τη μεν έρευνα για την αυτοκτονία Τσαλικίδη την ανέλαβε με πραξικοπηματική παράκαμψη του Παπαγγελόπολου ο Διώτης, (όπως προηγούμενα ο Σύρρος είχε αναλάβει την αστυνομική έρευνα της υπόθεσης με παράκαμψη άλλων αρμόδιων αστυνομικών), τη δε έρευνα για τις ίδιες τις υποκλοπές βασικά τις ανέλαβε ένα πολιτικό όργανο διακομματικής συνεννόησης κορυφής, η «ανεξάρτητη αρχή» ΑΔΑΕ.
Έχει σημασία ότι ο Διώτης όπως και ο Σύρρος είναι οι άνθρωποι που έστειλαν στα δικαστήρια την καγκεμπίτικη «17Ν» τόσο “στεγανοποιημένη” ώστε να μην αποκαλυφθεί απολύτως καμιά σχέση της με την πολιτική εξουσία και τον κρατικό μηχανισμό παρά την επί τρεις δεκαετίες απόλυτα προστατευμένη δράση της.
Αν μελετήσει κανείς αυτή την υπόθεση θα ανακαλύψει ότι το αληθινό σκάνδαλο δεν είναι οι ίδιες οι υποκλοπές, αλλά οι επίσημες παρανομίες, οι σκοτεινές διαδικασίες, οι σκόπιμες καθυστερήσεις και οι ανεξήγητες «παραβλέψεις» της έρευνας. Αποδεικνύεται ότι ο πρωθυπουργός και οι ηγεσίες των 4 κομμάτων δεν ενδιαφέρθηκαν ουσιαστικά μέχρι σήμερα ούτε για το τι υπεκλάπη, ούτε για το ποιος το υπέκλεψε, αλλά για το πως θα αξιοποιηθεί πολιτικά η υποκλοπή. Χαρακτηριστική είναι η στάση του Καραμανλή που αντί να αναλάβει προσωπικά από την πρώτη στιγμή αυτή την υπόθεση και να της δώσει απόλυτη προτεραιότητα, όπως θα έκανε κάθε πρωθυπουργός, την ανέθεσε στους υπουργούς του και τους άφησε να τη σέρνουν και να σέρνονται χωρίς κανένα αποτέλεσμα επί ένα χρόνο, για να την αφήσει να ξεσπάσει μόνο μόλις η SISTEMA αγόρασε την ΙΝΤΡΑΚΟΜ.

ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ: ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΥΠΕΡ ΚΟΚΚΑΛΗ-ΡΩΣΙΑΣ
Να παυθεί ο εισαγγελέας Λινός
Όχι πραξικοπήματα στις ανακρίσεις

Σε ένα σκάνδαλο με πολιτικές επιπτώσεις δεν μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα μόνο από τα αστυνομικά του στοιχεία αν αυτά δεν τα συνδυάσει με μια πολιτική εξήγηση.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι υπεύθυνη για τις υποκλοπές είναι η Αμερική με εργαλείο της τη Vodafone, ένα δυτικό μονοπώλιο. Όμως οι ίδιοι εδώ και χρόνια διατυμπανίζουν ότι οι Αμερικανοί μπορούν με τους δορυφόρους τους να παρακολουθούν όποιες συνομιλίες θέλουν. Γιατί λοιπόν οι Αμερικανοί να διακινδυνεύσουν τη σχέση τους με μια χώρα όπου η κοινή γνώμη είναι αντιαμερικανική, γιατί να εκθέσουν μια φιλική τους εταιρεία βάζοντας της κοριούς και κυρίως γιατί να τοποθετήσουν τα κινητά «σκιές» δίπλα στην αμερικανική πρεσβεία ενοχοποιώντας τους εαυτούς τους, ενώ, όπως όλοι οι ειδικοί συμφωνούν, μπορούσαν να τα είχαν τοποθετήσει οπουδήποτε;
Η μόνη ερμηνεία που αντέχει στη λογική και που ενώνει τα πολιτικά με τα αστυνομικά στοιχεία αυτής της υπόθεσης είναι η προβοκάτσια:
1. Από το σκάνδαλο των υποκλοπών ο πιο χαμένος στην πράξη είναι η Vodafone. Οι πιο κερδισμένοι είναι η Ιντρακόμ και η τρίτη στον κόσμο εταιρία τηλεφωνίας, το ρώσικο μονοπώλιο SISTEMA που προαναγγέλλουν μεταξύ τους συνεργασία και επιδιώκουν τον έλεγχο των ελληνικών τηλεπικοινωνιών. Η SISTEMA είναι ιδιοκτησία του καγκεμπίτικου κομματιού της ρώσικης αστικής τάξης και ο ρόλος της είναι κυρίως πολιτικός. Μόνο αν η ελληνική Vodafone και η ΤΙΜ περάσουν στον έλεγχο ανατολικών κεφαλαίων ή κλείσουν μπορεί η συνεργασία Ιντρακόμ-Sistema να λειτουργήσει αποτελεσματικά σαν πολιτικό εργαλείο.
2. Οι παρακολουθήσεις στη Vodafone ξεκίνησαν αρχές του 2004, δηλαδή μόλις αποχώρησε από αυτήν ο Κόκκαλης αφού πρώτα πούλησε στη Vodafone όλες τις μετοχές του. Όμως έμειναν μέσα στη Vodafone οι άνθρωποι της Ιντρακόμ, ανάμεσά τους και ο διευθύνων σύμβουλός της, Κορωνιάς. Κάποιοι από αυτούς μπορούσαν να κάνουν τις πιο άνετες προβοκάτσιες.
3. Μεθοδεύτηκε εκ των άνω η παραπλάνηση του υπεύθυνου για την έρευνα της υπόθεσης εισαγγελέα Παπαγγελόπουλου με στόχο την απομάκρυνση του από αυτήν. Συγκεκριμένα, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Λινός και ο αστυνομικός Σύρρος έκρυψαν από τον Παπαγγελόπουλο την αυτοκτονία του Τσαλικίδη, δηλαδή το σημείο κλειδί όλης της υπόθεσης, ενώ στο όνομα μιας αναίτιας μυστικότητας δεν επετράπη στον Παπαγγελόπουλο να διεξάγει ανακρίσεις σε πλατειά κλίμακα και σε βάθος. Έτσι οδήγησαν τις έρευνες του σε αποτυχία. Είναι φυσικό. Ο Παπαγγελόπουλος είναι ο δικαστής που είχε ασκήσει τη δίωξη στον Κόκκαλη για μια σειρά εγκλήματα, με κύριο την κατασκοπία για λογαριασμό της Στάζι. Αυτή η δίωξη με πολύχρονες άνωθεν επεμβάσεις ματαιώθηκε. Σε μια δημοκρατική χώρα θα είχε απομακρυνθεί αμέσως από τη θέση του ο Λινός για απόκρυψη καίριων στοιχείων από τον εισαγγελέα που ερευνούσε μια υπόθεση με «εθνική σημασία» και θα είχε ξεκινήσει έρευνα σε βάρος του. Το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και για το Σύρρο. Κι όμως το καθεστώς ζήτησε και εν μέρει επέβαλε την απομάκρυνση του εισαγγελέα. Έτσι, την έρευνα για την αυτοκτονία Τσαλικίδη την ανέλαβε με πραξικοπηματική παράκαμψη του Παπαγγελόπολου ο Διώτης, όπως προηγούμενα ο Σύρρος είχε αναλάβει την υπόθεση Τσαλικίδη με παράκαμψη άλλων αρμόδιων αστυνομικών. Ο Διώτης και ο Σύρρος είναι οι άνθρωποι που έστειλαν στα δικαστήρια τη «17Ν» τόσο “στεγανοποιημένη” ώστε να μην αποκαλυφθεί απολύτως καμιά σχέση της με την πολιτική εξουσία και τον κρατικό μηχανισμό παρά την επί τρεις δεκαετίες απόλυτα προστατευμένη δράση της. Τελευταία στο Διώτη ανατέθηκε, πάλι με πραξικοπηματική παράκαμψη του αρμόδιου εισαγγελέα Ασπρογέρακα, να ερευνήσει την εξαιρετικά πολιτική υπόθεση της ληστείας της Εθνικής.
4. Σε ότι αφορά τον Λινό η σκανδαλώδης διακομματική του στήριξη δεν είναι άσχετη με το γεγονός ότι αυτός την ώρα που πραγματοποιούσε μια επιλεκτική “κάθαρση” της δικαιοσύνης επέτρεπε το μεγαλύτερο δικαστικό σκάνδαλο όλων των εποχών που είναι η παραγραφή των κατηγοριών για κατασκοπία κατά Κόκκαλη και η μεθοδική κωλυσιεργία για όλες τις υπόλοιπες. Έτσι εξηγείται ότι ο αρχι-υποκλοπέας Τριανταφυλλόπουλος, που εξοντώνει τους αντιπάλους του Κόκκαλη (π.χ Φιλιππίδη του ΟΠΑΠ) έχει προαχθεί σε θεσμικό σύμβουλο του Αρείου Πάγου. (Τώρα κάνει πως χτυπάει και τον Κόκκαλη για τις υποκλοπές. Στην πραγματικότητα τον “ξεκαρφώνει” γιατί τον εμφανίζει σαν ένα δυτικόφιλο σύμμαχο της Vodafone, αντί για ανατολικό νεκροθάφτη της).
5. Υπάρχει μια ομοφωνία ανάμεσα στις 4 κομματικές ηγεσίες για τον ΟΤΕ τον οποίο εδώ και χρόνια έχουν προσφέρει στην Ιντρακόμ για αφαίμαξη. Τώρα για να παραδώσουν ολόκληρο τον ΟΤΕ και όσο γίνεται πιο φτηνό στη Ρωσία πέρασαν τερατώδεις αντι-συνδικαλιστικές ρυθμίσεις για τις ΔΕΚΟ. Τις πέρασαν χάρη στον Γ. Παπανδρέου και στο ψευτοΚΚΕ που πούλησαν τους υπαλλήλους του ΟΤΕ. Όμως μία τάση του ΠΑΣΟΚ, δεμένη με τη γραφειοκρατία των ΔΕΚΟ συγκρούστηκε έντονα με τη γραμμή Παπανδρέου. Λίγο μετά ο συνδικαλιστικός επικεφαλής αυτής της τάσης Πολυζωγόπουλος δεχόταν δολοφονική επίθεση.
Αυτά είναι τα ζωντανά πολιτικά στοιχεία της υπόθεσης των υποκλοπών και αυτά εξηγούν γιατί ο ρωσόδουλος ΣΥΝ ζητάει ένα πράγμα, το κλείσιμο της Vodafone. Ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ πάντα προαναγγέλλουν τα μελλοντικά θύματα των εκκαθαρίσεων γιατί ξέρουν ότι οι διπρόσωποι Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής, θα κάνουν πράξη τα σχέδια τους. Το πιο επείγον από αυτά τα σχέδια είναι σήμερα η εκπαραθύρωση του ευρωπαιόφιλου Βουλγαράκη. Η προβοκάτσια με τη Vodafone δίνει την ευκαιρία στον Καραμανλή να μαχαιρώσει για μια ακόμα φορά πισώπλατα το κόμμα του προσφέροντας το κεφάλι του Βουλγαράκη στον Παπανδρέου, αλλά και στον ΣΥΝ που το έχει ζητήσει εδώ και μήνες.

ΓΣΕΕ-ΠΑΜΕ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΕΚΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

Η απεργία στις 14 του μήνα της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ έχει ένα στόχο: να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων για να περάσει ο φασιστικός νόμος για τις ΔΕΚΟ. Αυτός ο νόμος ουσιαστικά καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις στις πιο μεγάλες επιχειρήσεις και εργοστάσια της χώρας, όπως καταργεί και τον ενιαίο συνδικαλισμό επιβάλλοντας σε όλες τις ΔΕΚΟ δύο ειδών εργασιακές συνθήκες και δύο συστήματα αμοιβών μέσα στον ίδιο χώρο δουλειάς. Κι όμως στην προκήρυξη και στην αφίσσα της ΓΣΕΕ για την 24ωρη δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στο νόμο για τις ΔΕΚΟ, και κανένα αίτημα γι’ αυτές ανάμεσα στα 35 αιτήματα. Το ΠΑΜΕ, πιο πονηρό, κάπου χώνει τις ΔΕΚΟ στην προκήρυξή του, αλλά όπως και η ΓΣΕΕ, δε λέει λέξη στην αφίσα του για αυτές. Η απεργία γίνεται αποκλειστικά για τη νέα εθνική συλλογική σύμβαση. Το να μην απεργείς για το νόμο για τις ΔΕΚΟ την ώρα που αυτός περνάει στη Βουλή αλλά για κάτι άλλο και μάλιστα να απεργείς την τελευταία στιγμή, και όχι μόλις το έμαθες, σημαίνει ότι σαν ΓΣΕΕ και σαν ΠΑΜΕ θέλεις ο νόμος να περάσει, οπότε είσαι αντεργάτης. Γιατί αν περάσει αυτός ο νόμος δεν θα βλαφτεί η συνδικαλιστική αριστοκρατία των ΔΕΚΟ, αλλά θα χτυπηθεί ο μόνος ακόμα υπαρκτός εργατικός συνδικαλισμός στη μεγάλη βιομηχανία, σε μια χώρα όπου όλα τα άλλα συνδικάτα είναι σχεδόν νεκρά.
Το ερώτημα είναι γιατί οι 4 κρατικο-κομματικές παρατάξεις περνάνε το νόμο για τις ΔΕΚΟ; Τον περνάνε γιατί οι ηγεσίες των 4 κομμάτων θέλουν να κάνουν συμφέρουσες τις ΔΕΚΟ για να τις παραδώσουν έμμεσα (όπως γίνεται ως σήμερα μέσω των εργολαβιών) ή κυρίως άμεσα στους νέους ανατολικούς κρατικούς ολιγάρχες, δηλαδή στους Κόκκαλη, Μπόμπολα και Μυτιληναίο. Τους λέμε κρατικούς γιατί αυτούς τους ολιγάρχες δεν τους δημιούργησε η αγορά, αλλά η πολιτική εξουσία. Για χρόνια ολόκληρα αυτοί δεν μπορούσαν να αγοράσουν τις ΔΕΚΟ γιατί δεν είχαν πραγματοποιήσει ανάλογη κεφαλαιϊκή συσσώρευση. Όμως μέσα από τις σκανδαλώδεις απευθείας αναθέσεις, που έγιναν δυνατές λόγω της τεράστιας κρατικής-πολιτικής εξουσίας που από κοινού τα 4 κόμματα διαθέτουν, οι κρατικοί ολιγάρχες έγιναν πανίσχυροι. Τώρα μπορούν πλέον να αγοράσουν όλη τη μεγάλη βιομηχανία σε συμμαχία με μη κρατικά κομμάτια της αστικής τάξης.

Ότι οι κρατικο-ολιγάρχες είναι οι χειρότεροι εκμεταλλευτές των εργατών αποδεικνύεται για πρώτη φορά σήμερα με τις ΔΕΚΟ που όσο πιο πολύ εξαρτούνται από αυτούς τόσο πιο φτηνές γίνονται στο μεροκάματο, όπως έγιναν φτηνές οι δολοφονικές τους εργολαβίες των δημοσίων έργων. Δεν είναι τυχαίο που ενάντια στο πιο φασιστικό άρθρο 14 του νόμου των ΔΕΚΟ (εκείνο που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις) έκανε πιο σαφή αντιπαράθεση ο ΣΕΒ, που γενικά εκπροσωπεί το μη κρατικοφασιστικό κεφάλαιο, παρά οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ. Τι καλύτερο θα μπορούσε άλλωστε να περιμένει κανείς από ανθρώπους που διέσπασαν ταξικά και με εθνορατσιστικούς όρους το προλεταριάτο σπάζοντας τους μισθούς μέσω της μαύρης εργασίας και διαλύοντας ουσιαστικά όλα τα συνδικάτα την ίδια ώρα που φώναζαν «έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι». Αν οι εργάτες ντόπιοι και μετανάστες δεν αποκαλύψουν τους εργατοπατέρες της κρατικο-ολιγαρχίας δεν θα υπάρχει στο μέλλον κανένας συνδικαλισμός.

ΟΧΙ ΣΤH ΦΑΣΙΣΤΙΚH “ΚΑΘΑΡΣH”
Γιατί το τετρακομματικό συντονιστικό κορυφής εξόντωσε τους Ζήση και Ρεγκούζα

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μεγάλη διαφθορά σε τούτη τη χώρα αλλά όσοι μιλάνε για κάθαρση δεν εννοούν το ίδιο πράγμα. Άλλοι εννοούν την εκκαθάριση των σάπιων, άλλοι την εκκαθάριση εκείνων που τους αντιστέκονται. Η «κάθαρση» αυτού του δεύτερου τύπου είναι η αγαπημένη μέθοδος των φασιστών για να ανεβούν στην εξουσία.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Τραμπουκισμός σε αφισοκολλητές της ΟΑΚΚΕ
στα Εξάρχεια

Στις 9 του Μάη στις 6 το πρωί συνεργείο της ΟΑΚΚΕ που κολλούσε αφίσες δέχτηκε στην οδό Εμμ. Μπενάκη τραμπούκικη επίθεση από μια ομάδα ατόμων που δήλωσαν αναρχικοί. Οι τραμπούκοι χτύπησαν στο κεφάλι έναν από τους συντρόφους μας, άδειασαν και έσπασαν τον κουβά με την κόλλα και «κατάσχεσαν» και έσκισαν τις αφίσες...

Η ΡΩΣΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ‘‘ΚΑΘΑΡΣΗ’’
Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ

Ανάμεσα σε όλες τις εν εξελίξει «καθάρσεις» η κορυφαία είναι εκείνη του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου. Αυτή είναι η μόνη με διεθνή χαρακτήρα και ταυτόχρονα η μόνη που αποκαλύπτει τον βασικό ωφελημένο και υποκινητή όλης της διαδικασίας της «κάθαρσης».
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κύριος υποκινητής της επίθεσης ενάντια στον Ειρηναίο είναι ο Τιμόθεος Βόστρων ο άνθρωπος της Ρωσίας...

ΒΡΩΜΙΚΗ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ Η ‘‘ΚΑΘΑΡΣΗ’’
Τα 4 κόμματα και ο ρόλος των Τριανταφυλλόπουλου-Κάπου

Από όλα τα μέχρι τώρα κύματα κάθαρσης σε αυτή τη χώρα, αυτό εδώ είναι το πιο βρώμικο. Η εξόντωση των «αμαρτωλών» μητροπολιτών γίνεται μέσω της διάπραξης μιας σειράς από ποινικά εγκλήματα όπως η παρακολούθηση της ιδιωτικής ζωής και η έκθεσή της στο μεγαλύτερο διασυρμό πριν από οποιαδήποτε δικαστική διαδικασία. Η τιμωρία των δικαστών γίνεται από μια δικαστική ηγεσία που όχι μόνο επιτρέπει το παραπάνω έγκλημα ...

Γίνεται συζήτηση για την εκλογή του Κωνσταντόπουλου στην προεδρία της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την άνοδο του ΣΥΝ στην προεδρία. Αυτό φάνηκε όταν όλος ο Συνασπισμός παρατάχθηκε πίσω από τον Κωνσταντόπουλο μόλις εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στην εκλογή του. Αποδεικνύεται ότι αυτός έφυγε από την ηγεσία του ΣΥΝ μόνο και μόνο για να προσποιηθεί τον ανεξάρτητο. Η προσποίηση είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Κωνσταντόπουλου και του ΣΥΝ.
Μέχρι τώρα…

ΤΟ ΠΟΓΚΡΟΜ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΣΤΙΣ 4/9 ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Όταν η εθνική Ελλάδας νίκησε την εθνική Γαλλίας, οι Έλληνες της Γαλλίας βγήκαν με τις σημαίες τους στο κέντρο του Παρισιού να πανηγυρίσουν. Κανένας δεν διανοήθηκε να τους πειράξει. Ακόμα πιο άνετα αισθάνθηκαν οι έλληνες οπαδοί της εθνικής όταν πανηγύρισαν για τις νίκες της Ελλάδας στο Πόρτο και στη Λισσαβόνα βλέποντας τους Πορτογάλους σχεδόν να γιορτάζουν μαζί τους.
Όμως στην Ελλάδα όταν οι αλβανοί συγκάτοικοί μας κατέβηκαν στο δρόμο να πανηγυρίσουν έφαγαν ξύλο, είχαν εκατοντάδες τραυματίες (300 σε όλη τη χώρα σύμφωνα με το φόρουμ των αλβανών μεταναστών) και έναν νεκρό. Πολλοί είπανε ότι αυτή η συμπεριφορά σημαίνει απλά θερμόαιμο λαό με λίγο περισσότερο εθνικισμό από το συνηθισμένο, επιπλήξανε τους “ανεγκέφαλους” και εκτίμησαν ότι σταδιακά η Ελλάδα θα γίνει Ευρώπη.

Όταν γίνεται μια σφαγή με πελώριες πολιτικές επιπτώσεις και κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της, τότε πρέπει κανείς καταρχήν να αναζητήσει το δράστη ανάμεσα σε αυτούς που βγαίνουν πολιτικά ωφελημένοι από αυτή. Ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι ο δράστης είναι η τσετσένικη αντίσταση που με αυτόν τον τρόπο θέλει να σύρει τη Ρωσία σε διαπραγματεύσεις. Η τσετσένικη αντίσταση ισχυρίζεται ότι αυτό το έγκλημα διευκολύνει τη ρώσικη κατοχή και ότι σχεδιάστηκε από τις ρώσικες υπηρεσίες ασφάλειας, όπως και μια σειρά προηγούμενες σφαγές. Πιστεύουμε ότι η δεύτερη θέση είναι η μόνη που έχει πολιτική πειστικότητα και δένεται με τα γεγονότα.

Να συντρίψουμε το νόμο που συντρίβει ωράριο και μισθούς και κάνει τους κρατικοκομματικούς συνδικαλιστές διαχειριστές της εργατικής δύναμης

30-08-2004

ΕΡΧΕΤΑΙ ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

ΨΗΦΙΣΤΕ ΟΑΚΚΕ
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση τoυ ΚΚΕ

ΝΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ
ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

ΟΙ ΑΝΤΙΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ

Προεκλογική συγκέντρωση της ΟΑΚΚΕ
Στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά
(Ομηρίδου Σκυλίτση 19, 3ος όροφος)
Τετάρτη 2 Ιούνη 2004, ώρα 19.30

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ–ΦΑΡΣΑ

Η πολιτική Παπαδόπουλου – ΑΚΕΛ στην υπηρεσία της Ρωσίας για τη διάσπαση της Ευρώπης και τη διάλυση της Κύπρου

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 6 ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ

ΦΑΣΙΣΜΟΣ Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ 10”

ΑΙΣΧΟΣ Η ΣΤΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ 3^ου

Ετοιμάζουν τη λαθραία άνοδο του ψευτοαριστεράς στην εξουσία