| Είχαμε
κάνει την εκτίμηση ότι όποια κυβέρνηση και να βγει, την επόμενη
μέρα θα κυβερνούν και τα τέσσερα κόμματα και θα ασκεί την εξουσία
το τετρακομματικό σοσιαλφασιστικό καθεστώς. Πράγματι ο Κ. Καραμανλής
σαν πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης φροντίζει με κάθε τρόπο να
διασφαλίσει και να προωθήσει αυτή την εξουσία.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να εμποδίσει σε πολλές περιπτώσεις τα κομματικά
στελέχη της ΝΔ να καταλάβουν ανώτερες διοικητικές θέσεις με το σύνθημα
“όχι στο ρεβανσισμό”. Ταυτόχρονα φρόντισε να σχηματίσει τη νέα κυβέρνηση
με τέτοιο τρόπο ώστε να βρεθούν αναγκασμένοι να συνεργαστούν σε
υπουργεία στελέχη με έντονες αντιθέσεις πολιτικές και προσωπικές
ώστε να βαθύνει τη διάσπαση της ΝΔ και να προετοιμάσει νέες εκκαθαρίσεις.
Στην προσπάθεια του αυτή έχει σύμμαχους τόσο τον Γ. Παπανδρέου,
όσο και τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ που κρατάνε προς το παρόν χαμηλούς
τόνους στην αντιπολίτευση, εκτός αν κάποιος υπουργός της νέας κυβέρνησης
θίξει τα προνόμια του στρατού τους όπως έγινε με τον Παυλόπουλο
που δέχθηκε επίθεση γιατί έβαλε κριτήρια στη μονιμοποίηση των δημοσίων
υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή ο Γ. Παπανδρέου ηγέτης ενός νικημένου
ΠΑΣΟΚ, και κραδαίνοντας το ένα εκατομμύριο ψήφους που υφάρπαξε με
το “δημοψήφισμα”, επιχειρεί να ολοκληρώσει τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ
σε ΣΥΝ.
Όπως όλα τα τελευταία χρόνια όπου και τα τέσσερα κόμματα έχουν στην
ηγεσία τους φιλορώσους ηγέτες οι πιο έντονες συγκρούσεις δεν παρατηρούνται
σε επίπεδο κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, αλλά μέσα στην ίδια τη ΝΔ
και μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Γιατί και στα δυο αυτά μαζικά κόμματα
υπάρχουν τάσεις και ομάδες που αντιστέκονται στο σοσιαλφασισμό και
στη διακομματική εξουσία, δηλαδή την πραξικοπηματική κυριαρχία πάνω
τους της καταστροφικής και αντιευρωπαϊκής πολιτικής των ΣΥΝ και
ψευτοΚΚΕ.
Η διακυβέρνηση Καραμανλή στην υπηρεσία του σοσιαλφασισμού
Ο Καραμανλής με διάφορους τρόπους κράτησε εκτός κυβέρνησης όλα τα
παλιά μητσοτακικά στελέχη, Ι. Βαρβιτσιώτη, Γκελεστάθη κ.λπ. ενώ
έδωσε το αποφασιστικό χτύπημα στη μητσοτακική πτέρυγα βάζοντας στη
δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου τον Σαμαρά.
Οι υπουργικές θέσεις δόθηκαν σε στελέχη με γενικά φιλοευρωπαϊκή
κατεύθυνση όπως η Μαριέττα Γιαννάκου, Σουφλιάς, Παυλόπουλος τα οποία
όμως ο Καραμανλής φρόντισε να υπονομεύσει εξαρχής με τον εκβιασμό
του ανασχηματισμού μετά τους Ολυμπιακούς. Ταυτόχρονα, στις θέσεις
των υφυπουργών μπήκαν στελέχη που προέρχονται από τους “λοχαγούς”
από την ομάδα δηλαδή που στήριξε την άνοδο του Κ. Καραμανλή στην
ηγεσία της ΝΔ, και είναι υπέρ της προσέγγισης με την “αριστερά”,
δηλαδή ακολουθεί την γραμμή ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ. Ακόμα ο Καραμανλής έχει
τοποθετήσει δίπλα στους φιλοευρωπαίους και στελέχη που προέρχονται
από την ακροδεξιά σοβινιστική πτέρυγα της ΝΔ. Έτσι π.χ. στο υπουργείο
Εσωτερικών μαζί με τον Παυλόπουλο, μπήκαν ο Νάκος (από τους “λοχαγούς”)
και ο Ανδρεουλάκος (από τους ακροδεξιούς). Η Γιαννάκου στο Παιδείας
έχει απέναντι της τον Καλό από τους “λοχαγούς” ο οποίος έβαλε θέμα
να καταργηθεί ο νόμος για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες
και πήρε ανοιχτά θέση αποφασιστικά υπέρ του Χριστόδουλου στη σύγκρουση
με το Πατριαρχείο. Ο εξωκοινοβουλευτικός Ξανθόπουλος, τοποθετήθηκε
υφυπουργός στο ΥΠΕΧΩΔΕ με υπουργό τον Σουφλιά. Ο Ξανθόπουλος είναι
ο πρύτανης του ΕΜΠ που πρωτοστάτησε στο αντιδραστικό κίνημα κατά
της ανωτατοποίησης των ΤΕΙ και διατηρεί άριστες σχέσεις με το ψευτοΚΚΕ.
Στο υπουργείο Οικονομικών ο Καραμανλής έχει τοποθετήσει δίπλα στον
γενικά “δυτικό” Αλογοσκούφη τους Δούκα και Ρεγκούζα που εμφανίζονται
σαν “λαϊκοί” οπαδοί του “κοινωνικού κράτους” που σημαίνει συνήθως
ότι είναι υποστηρικτές του αντιδραστικού αντικαπιταλισμού των κρατικών
παρασίτων κάθε είδους. Το αποτέλεσμα της σύνθεσης αυτού του κυβερνητικού
σχήματος είναι ατελείωτες συγκρούσεις που ξεσπούν συνέχεια ανάμεσα
σε υπουργούς και υφυπουργούς και ανάμεσα στους ίδιους τους υπουργούς.
Για παράδειγμα συναρμόδιοι για τους Ολυμπιακούς είναι οι Σουφλιάς
(ΥΠΕΧΩΔΕ) και Βουλγαράκης (Δημόσιας Τάξης) που δεν έχουν καθόλου
καλές σχέσεις από τότε που ο Βουλγαράκης είχε βάλει το ζήτημα να
φύγει η “παλιά φρουρά” και να μπει η “νέα γενιά” στα κομματικά αξιώματα.
Ο άλλος εκβιασμός του Καραμανλή στους υπουργούς είναι ότι θα κατηγορηθούν
για “ρεβανσιστές” αν επιχειρήσουν να ανατρέψουν τον παλιό διοικητικό
μηχανισμό και να συγκρουστούν με το προηγούμενο καθεστώς. Τους προτρέπει
μάλιστα να διορίζουν σε αυτές τις θέσεις ανθρώπους της “ευρύτερης
αριστεράς” όπως έκανε ο ίδιος τοποθετώντας σαν υπεύθυνο του κρατικού
θεάτρου βορείου Ελλάδος τον ηθοποιό του ψευτοΚΚΕ Τσακίρογλου.
Με αυτή τη μέθοδο ετοιμάζει ο Καραμανλής το έδαφος για εκκαθαρίσεις
στελεχών και την προώθηση των κνιτών. Σε αυτή την επιχείρηση τον
βοηθούν δραστήρια τα υπόλοιπα κόμματα. Ο Κωνσταντόπουλος “υπέδειξε
έμμεσα στον πρωθυπουργό να αποπέμψει τα συγκεκριμένα στελέχη, αν
διαφωνεί με πράξεις και δηλώσεις τους. Η έκφραση δυσαρέσκειας, που
δεν καταλήγει σε συγκεκριμένα μέτρα, συνιστά απαράδεκτη διγλωσσία
και νομιμοποίηση των απόψεων που δήθεν καταδικάζει η κυβέρνηση”
(Ελευθεροτυπία, 27/5/2004).
Το αποτέλεσμα της τακτικής του ακρωτηριασμού της νέας κυβερνητικής
εξουσίας της ΝΔ που ακολουθεί ο Καραμανλής είναι ότι σε επίπεδο
πολιτικής στους κεντρικούς τομείς της οικονομίας και της εξωτερικής
πολιτικής υπάρχει συνέχιση της εξουσίας του παλιού καθεστώτος. Στο
επίπεδο της παραγωγής παγιώνονται τα αποτελέσματα του σαμποτάζ,
και η ισχυροποίηση των εκπροσώπων του κρατικοδίαιτου κεφαλαίου Μπόμπολα,
Κόκκαλη κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι με τη νέα εξουσία
αυτοί παραμένουν άθικτοι και σε ότι αφορά την ανάθεση νέων προμηθειών,
και σε ότι αφορά τη δικαστική διερεύνηση σκανδάλων. Αντίθετα, όπως
και προηγούμενα στο επίκεντρο βρίσκεται η διαλεύκανση του “σκανδάλου
του Χρηματιστηρίου”, η οποία ετοιμάζεται για τις αρχές του χειμώνα.
Αυτή η διαλεύκανση σημαίνει νέες διώξεις και εκκαθαρίσεις του πιο
παραγωγικού και λιγότερου ληστρικού ιδιωτικού κεφάλαιου, εκείνου
που είναι δεμένο με την αγορά και όχι με το κράτος και το οποίο
στην εποχή ΠΑΣΟΚ εκπροσωπήθηκε πολιτικά από εξοντωθέντες τύπου Πάχτα-Νεονάκη.
Στην εξωτερική πολιτική είναι περισσότερο κυρίαρχη από οπουδήποτε
αλλού η διακομματική συνεννόηση μέσα από το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής
Πολιτικής, και αυξάνεται η υποταγή στη Ρωσία, όπως αυτό επιβεβαιώθηκε
και στο Κυπριακό.
Το καθεστώς κυριαρχεί ακόμα στη διοίκηση
Μια μαζική μέθοδος πολιτικών εκκαθαρίσεων μέσα στη ΝΔ που ετοιμάζει
ο Καραμανλής, που την εφάρμοσε πρώτος ο Α. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ
και τελευταία την είχε χρησιμοποιήσει ο Σημίτης για να κάνει τις
δικές του εκκαθαρίσεις, είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει το ασυμβίβαστο
για αυτούς που έχουν κομματικό αξίωμα να αναλάβουν κυβερνητικό ή
ανώτερο διοικητικό αξίωμα. Φαίνεται τώρα ότι όταν ο Καραμανλής χρησιμοποιούσε
τον όρο επανίδρυση του κράτους ενώ τα στελέχη του την ερμήνευαν
σαν κατάργηση του πασοκικού κράτους ο ίδιος της έδινε το περιεχόμενο
του διαχωρισμού του κράτους από το κόμμα που θα έχει κάθε φορά την
κυβέρνηση. Ο στόχος θα είναι τη νομή του κράτους να την έχουν και
τα τέσσερα κόμματα και, γιατί όχι, την πιο μεγάλη μερίδα να την
παίρνουν τα δύο πιο μικρά.
Ήδη πριν από τις εκλογές ο Καραμανλής είχε καλέσει τους οπαδούς
της ΝΔ να κατεβάσουν τις κομματικές σημαίες και να υψώσουν τις ελληνικές,
ενώ άφησε τον Β. Πολύδωρα εκτός κυβέρνησης γιατί δήλωσε ότι “με
το καλημέρα θα εξαφανίσει 10.000 μανδαρίνους του ΠΑΣΟΚ”. Το ίδιο
έγινε και με τον Νικολόπουλο, που πλειοδότησε λέγοντας ότι “είναι
πολύ περισσότεροι”. Σε όλη αυτή την περίοδο έχει γίνει από το καθεστώς
μία δημαγωγική σύγχυση. Εξομοιώνουν τις αλλαγές προσώπων στον ανώτερο
διοικητικό μηχανισμό που είναι αναγκασμένη να κάνει οποιαδήποτε
κυβέρνηση αν θέλει να έχει η ίδια την πολιτική εξουσία με εκκαθαρίσεις
στο επίπεδο του μεσαίου και κατώτερου διοικητικού μηχανισμού, όπως
έκανε μετά το ’81 το ΠΑΣΟΚ. Τώρα όμως η καραμανλική ΝΔ ανακαλύπτει
ότι είναι “αντιδημοκρατικό” να κυβερνάει ένα κόμμα, λες και ο λαός
όταν ψηφίζει για κυβέρνηση δεν ψηφίζει ένα κόμμα, αλλά έναν πολυκομματικό
πολτό και μάλιστα χωρίς αυτός να προαναγγελθεί. Στην πραγματικότητα
όχι μόνο προστατεύουν το κομματικό κράτος που έχει δημιουργηθεί
μετά από χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και στο οποίο έχουν χωθεί
σε αρκετούς τομείς τόσο ο ΣΥΝ όσο και το ψευτοΚΚΕ, αλλά θέλουν να
δώσουν νέες θέσεις στα δύο τελευταία κόμματα. Γι’ αυτό το λόγο ΠΑΣΟΚ,
ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ προειδοποιούν διαρκώς την κυβέρνηση Καραμανλή ότι
θα αντιδράσουν σε οποιαδήποτε προσπάθεια “αναβίωσης του κομματικού
κράτους της δεξιάς”. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Γ. Παπανδρέου
ότι θα στηρίξει τη νέα κυβέρνηση στο Κυπριακό και στην υπόθεση των
Ολυμπιακών Αγώνων για να προσθέσει ότι “Θα σταθούμε ενάντια σε κάθε
κατάργηση των κοινωνικών κεκτημένων του ελληνικού λαού και της κατάργησης
του κοινωνικού κράτους, σε κάθε προσπάθεια ρεβανσισμού και αναβίωσης
του κομματικού κράτους”.
Κάτω από αυτή την πίεση ο Καραμανλής “διευκολύνεται” να απομονώσει
τα στελέχη της ΝΔ που νόμιζαν ότι κυβέρνηση ΝΔ σημαίνει και εξουσία
ΝΔ. Η πιο ακραία μορφή που πήρε η σύγκρουση μεταξύ του Καραμανλή
και “κομματικών” ήταν η ρήξη ανάμεσα σε Ρουσόπουλο και Μεϊμαράκη
με τον πρώτο να δηλώνει ότι οι πόρτες της κυβέρνησης είναι κλειστές
για τους κομματικούς και τον δεύτερο να ζητάει κατοχύρωση της επικοινωνίας
μεταξύ κόμματος και υπουργών !
Στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ έγιναν περιορισμένες αλλαγές όπου παραμερίστηκαν
τα πιο ανεξάρτητα απέναντι στην πολιτική ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ στελέχη,
αλλά και αυτό μόνο στην κορυφή. Σε χαρακτηριστικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας
με τίτλο “Βελούδινες αλλαγές στις ΔΕΚΟ” αναφέρεται ότι: “Η κυβέρνηση
της Ν.Δ. με μεγάλη διστακτικότητα προχωρεί στις αλλαγές των διοικήσεων
των ΔΕΚΟ. Ακόμη όμως και εκεί που διόρισε δικούς της ανθρώπους,
όπως για παράδειγμα σε ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΛ.ΠΕ., αυτοί διατηρούν ανέγγιχτες
στα αμέσως χαμηλότερα κλιμάκια τις επιλογές των προηγούμενων διοικήσεων,
που κανείς δεν μπορεί να πει ότι ήταν απολύτως αξιοκρατικές” (Ελευθεροτυπία,
3/5).
Στελέχη και τεχνοκράτες του κόμματος μεταφέρουν σε τακτική βάση
στον Μεϊμαράκη τις διαμαρτυρίες τους για τον αποκλεισμό, και μιλούν
για “ιδιότυπο ρατσισμό”: “Μας συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Ενώ διαθέτουμε
τα προσόντα, δεν τοποθετούμαστε σε θέσεις για να μην θεωρηθεί ότι
κομματικοποιείται το κράτος” (Ελευθεροτυπία, 25/4). Έντονες είναι
και οι αντιδράσεις της ΔΑΚΕ σ’ αυτή την πολιτική.
Από την άλλη όπου ο Καραμανλής διώχνει στελέχη που ανήκουν στο αντικαθεστωτικό
στρατόπεδο, όπως ο πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς Θωμαδάκης
που είχε αντισταθεί στην επιχείρηση εξόντωσης του Νεονάκη. Στη θέση
του μπήκε με διακομματική συναίνεση ο Αλ. Πιλάβιος (προτάθηκε από
τη ΝΔ και τα υπόλοιπα κόμματα, δηλαδή και το ψευτοΚΚΕ και οΣΥΝ έδωσαν
“λευκή ψήφο” που ισοδυναμεί με έγκριση).
Αν ο Καραμανλής εδραιώσει την κυριαρχία του μέσα στη ΝΔ με τη βοήθεια
των υπόλοιπων τριών και μπορέσει και δώσει αρκετές θέσεις μέσα στον
κρατικό μηχανισμό σε φίλους ή και στελέχη των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ,
δεν θα είναι αναγκαία στο καθεστώς η ανατροπή της κυβέρνησης ΝΔ,
οπότε δεν θα είναι και αναγκαία η εκλογική αναμέτρηση τον Μάρτη
του 2005. Σε κάθε περίπτωση η προεδρική εκλογή του 2005 θα χρησιμοποιηθεί
από το καθεστώς για εκτροπή και εκλογές με τον “αναλογικότερο νόμο
του ΠΑΣΟΚ” εάν απειλείται η εξουσία του, αν δηλαδή η ΝΔ αντισταθεί
στην φιλοκνίτικη πολιτική του Καραμανλή.
Ο Γ. Παπανδρέου πάντως έχει δηλώσει ότι δεν στοχεύει σε εκλογική
αναμέτρηση και αν υπάρξει συναινετική πρόταση για την προεδρία της
Δημοκρατίας θα την υποστηρίξει. Αυτός είναι ο λόγος που συζητάνε
την άνοδο στην προεδρία του Κωσταντόπουλου ο οποίος για αυτό το
σκοπό παραιτήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΝ. Με λίγα λόγια η ΝΔ μπορεί
να μείνει στην εξουσία μετά το 2005 μόνο αν επιτρέπει να είναι σκαρφαλωμένο
στην αληθινή εξουσία το δίδυμο ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ. Στο ενδιάμεσο διάστημα
ο Γ. Παπανδρέου στοχεύει να έχει ολοκληρώσει τη διάλυση του ηττημένου
ΠΑΣΟΚ σε ένα μόρφωμα όπου κυρίαρχοι θα είναι οι Δαμανάκη, Μπίστης,
Ανδρουλάκης κ.λπ. Με τον Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ όχι μόνο η
κυβέρνηση παραμένει στον έλεγχο του καθεστωτικού μετώπου, αλλά αντίθετα
ανοίγει ο δρόμος για την γοργή άνοδο μέσα σε αυτό των στελεχών του
ΣΥΝ και ιδιαίτερα, του κόμματος που ο Καραμανλής έχει μετατρέψει
σε άρθρο πίστης των νεοδημοκρατών, του ψευτοΚΚΕ. Ο μόνος δρόμος
για την αντίσταση στο καθεστώς είναι η αυτοοργάνωση των δημοκρατών
σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και κοινωνικής πάλης σε συνεργασία
με την ΟΑΚΚΕ. Μόνο ένας έμπειρος πολιτικός οργανισμός που διαθέτει
πρακτική και θεωρητική γνώση της ταχτικής και στρατηγικής του σοσιαλφασισμού
μπορεί να δώσει στην αυτοοργάνωση τη δυνατότητα να νικήσει έναν
εχθρό που ζει ακριβώς μέσα από την αξιοποίηση της μάζας, όμως της
ανοργάνωτης μάζας, αυτής που ο ίδιος επίτηδες της έχει υπονομεύσει
και καταστρέψει κάθε πρωτοβουλία και κάθε απόπειρα και μορφή αυτοοργάνωσης.
|
