| Η
αληθινή βαθιά αντίθεση στο παλαιστινιακό δεν είναι ανάμεσα στους
Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους, αλλά ανάμεσα στους άραβες και
ισραηλινούς φασίστες από τη μια μεριά, και στον αραβικό και ισραηλινό
λαό από την άλλη. Οι άραβες και οι ισραηλινοί φασίστες λειτουργούν
σαν προβοκάτορες και βοηθάνε οι μεν τους δε.
Οι άραβες φασίστες, πράκτορες της
Συρίας και του Ιράν, μέσω της Χαμάς σφάζουν απρόκλητα ισραηλινούς
αμάχους, ιδιαίτερα κάθε φορά που οι δύο λαοί πλησιάζουν σε μια συνύπαρξη.
Με αυτό τον τρόπο εξουδετερώνονται οι ειρηνόφιλες δυνάμεις στο Ισραήλ
και δυναμώνουν οι ισραηλινοί φασίστες. Αυτοί, με κεντρικό εκφραστή
τον Σαρόν πατώντας στον τρόμο πουπροκαλούν οι ισλαμοφασίστες στον
ισραηλινό πληθυσμό, επιτίθενται όχι στη Χαμάς αλλά στους πιο μετριοπαθείς
και ταυτόχρονα συνεπέστερους εθνικά εκφραστές του παλαιστινιακού
λαού που εκφράζονται από τη Φατάχ, καταστρέφουν κάθε υποδομή της
αδύναμης κρατικής τους εξουσίας, τουςταπεινώνουν και τρομοκρατούν
όλο τον πληθυσμό. Με αυτό τον τρόπο εξουδετερώνονται οι εθνικές
παλαιστινιακές τάσεις και δυναμώνουν οι ισλαμοφασίστες.
Έτσι τελικά τα δύο έθνη τρέχουν πίσω
από τις χειρότερες δυνάμεις στο εσωτερικό τους. Η εθνική αστική
τάξη των Παλαιστινίων σέρνεται πίσω από τη Χαμάς και οι προοδευτικότερες
πλευρές της ισραηλινής αστικής τάξης σέρνονται πίσω από τον Σαρόν.
Έτσι τα δύο έθνη διασπούνται βαθύτερα και ματώνουν όλο και περισσότερο.
Δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη στην περιοχή
αν δεν συντριβεί η στρατηγική των προβοκατόρων.
Η στρατηγική των ισραηλινών φασιστών
είναι η κατοχή και ο κατατεμαχισμός του παλαιστινιακού εδάφους με
τελικό στόχο το εθνοκαθαριστικό διώξιμο του παλαιστινιακού λαού
από τα κατεχόμενα. Η γενική τακτική τους είναι η δημιουργία νέων
εβραϊκών οικισμών στα κατεχόμενα.
Η στρατηγική των αράβων φασιστών
είναι η εξαφάνιση του ισραηλινού κράτους και η γενοκτονική εξόντωση
του εβραϊκού λαού. Το άμεσο τους αίτημα για να υπονομεύσουν κάθε
ειρηνική διευθέτηση είναι η εγκατάσταση όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων
στο κράτος του Ισραήλ για να το διαλύσουνκοινωνικά και πολιτικά.
Η απάντηση στους προβοκάτορες δεν
μπορεί παρά να είναι η αμοιβαία έμπρακτη αναγνώριση των δύο κρατών
που σημαίνει για την ισραηλινή πλευρά τη διάλυση των περισσότερων
εβραϊκών οικισμών και για την παλαιστινιακή πλευρά την εγκατάλειψη
της απαίτησης για την επιστροφή όλωντων προσφύγων στο Ισραήλ.
Αυτές είναι θέσεις αρχής για κάθε
δημοκράτη παντού στον κόσμο. Ειδικά όμως σε χώρες, όπως η δικιά
μας, που συμπαρατάσσονταιπολιτικά με τις πιο αντιδραστικές πλευρές
του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου, το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν
οι δημοκράτες είναι η καθεστωτική μονόπλευρη καταδίκη του Ισραήλ
και η δικαιολόγηση της γενοκτονικής πολιτικής των ισλαμοφασιστών.
Αυτός είναι ο σύγχρονος αντισημιτισμός. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει
ότι η αναγνώριση του κράτους τουΙσραήλ το 1948 είναι η ομόφωνη απάντηση
του νικηφόρου αντιφασιστικού μετώπου του β΄ παγκόσμιου πολέμου (ΕΣΣΔ
και Δυτικές δυνάμεις), στη χιτλερική γενοκτονία των εβραίων. Η εξολόθρευση
σήμερα των άμαχων εβραίων δεν είναιαπάντηση στην ισραηλινή καταπίεση,
αλλά επιθετική, καταστατικά κατοχυρωμένη αρχή της Χαμάς. Το παλαιστινιακό
δεν είναι μόνο ζήτημα ενός μικρούλαού που ζητάει τη λευτεριά του,
αλλά ακόμα περισσότερο είναι το όχημα, μεπρόσχημα τον αγώνα αυτού
του λαού, μιας νέας παγκόσμιας αντιεβραϊκής εκστρατείας, όπου τη
θέση του παλιού χιτλερικού άξονα ετοιμάζεται να πάρειο νεοναζιστικός
άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.
Αθήνα, 24 Απρίλη 2002 |
