Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Βραχνάς για ολοένα και περισσότερες χώρες του Tρίτου κόσμου έχει γίνει ο δανεισμός τους από τη φασιστική Κίνα. Η τελευταία συνηθίζει να δανείζει αναπτυσσόμενες χώρες με υπέρογκα ποσά που εκείνες αδυνατούν να τα εξοφλήσουν κι έτσι οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές δεσμεύουν ως αντάλλαγμα περιουσιακά στοιχεία και έδαφος των εν λόγω χωρών ή στήνουν εκεί στρατιωτικές βάσεις.

Οι εξελίξεις στο Νίγηρα φωτίζουν τον τρόπο με τον οποίο η ρωσική νεοχιτλερική υπερδύναμη προωθεί τις θέσεις της παγκόσμια, χρησιμοποιώντας εκτός από την ωμή βία και μια πολύ καλά δουλεμένη αποκλειστικά αντιδυτική «αντιιμπεριαλιστική» δημαγωγία που κρύβει τη δική της εντελώς ληστρική αποικιακή πολιτική.

Στην πραγματικότητα, ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτή στους λαούς της Αφρικής η αυθαιρεσία, η ληστρική βουλιμία, η ξετσίπωτη διαφθορά και η ωμή αντιλαϊκή βία που συνοδεύει την παρουσία των ρώσων ιμπεριαλιστών σε όσες χώρες τους έχουν δεχτεί σαν ελευθερωτές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα περισσότερο αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα στον πλανήτη κινούνται πλέον σε ρωσική τροχιά. Τα δε στρατεύματα του Κρεμλίνου που σταθμεύουν σε αφρικανικές χώρες – συγκεκριμένα τα μισθοφορικά στρατεύματα της Βάγκνερ – κατηγορούνται για κτηνώδη βία κατά αμάχων (βλ. επιχείρηση Μούρα στο Μάλι*) και ληστεία του πλούτου τους, (όπως και του πλούτου των χρυσωρυχείων της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας και της ξυλείας της). Τίποτα δε μας εγγυάται ότι δεν θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα με το χρυσό και κυρίως με το ουράνιο του Νίγηρα, του τόσο απαραίτητου για τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Γαλλίας και ευρύτερα για την ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης, ή ότι δε θα χρησιμοποιήσουν το έδαφός του Νίγηρα για τη γεωπολιτικών στόχων διακίνηση μεταναστών προς την ΕΕ, μια δραστηριότητα στην οποία επίσης εμπλέκεται δραστήρια η Βάγκνερ στη Λιβύη μέσω του εκλεκτού της Χαφτάρ.

Ένα άρθρο της Wall Street Journal φαίνεται να ενισχύει τις αρχικές εκτιμήσεις μας ότι η «ανταρσία Πριγκόζιν» ήταν ένα από τα πολλά πραξικοπήματα που κατά καιρούς έχει σκηνοθετήσει η ΚαΓκεΜπε και ότι από μεν τακτική άποψη είχε σαν στόχο να επιτρέψει στον Πούτιν να συνεχίσει να δρα με τη Βάγκνερ στην Αφρική, ενώ στρατηγικά είχε σαν στόχο να ενισχύσει την εικόνα που από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία κατασκευάζει αυτός για τη Ρωσία, δηλαδή μιας υπερδύναμης και επιθετικής και σχετικά ανήμπορης να πετύχει τους στόχος της, ώστε να μπορεί και να απειλεί αλλά και να καθησυχάζει, να περικυκλώνει και να διασπάει τη Δύση. Το δεύτερο στόχο φαίνεται η «ανταρσία» να τον ικανοποιεί από την πρώτη στιγμή καθώς δεν έχουμε δει ως τώρα ούτε έναν από τους «έγκυρους αναλυτές» της ρώσικης πολιτικής σκηνής που να μην βλέπει τα «μεγάλα και πρωτοφανή ρήγματα» στο καθεστώς που φανέρωσε αυτή η «ανταρσία», ιδιαίτερα μετά την «εξευτελιστική» απόφαση του Πούτιν να συνδιαλλαγεί με τον «προδότη πραξικοπηματία» και να του εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή υποχώρηση στην υποτελή του Λευκορωσία.

Τα τελευταία χρόνια η ρωσική νεοχιτλερική υπερδύναμη προωθεί με μεγαλύτερη ένταση από παλιά τις θέσεις της στην Αφρική. Η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή του Κρεμλίνου στις αφρικανικές υποθέσεις, που οδηγεί στην καταλήστευση και πρόσδεση στο άρμα του μιας σειράς αφρικανικών χωρών, πυροδοτεί μια κατάσταση γενικής πολιτικής αναταραχής που συνεχώς διευρύνεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πραξικόπημα της 18 Αυγούστου στο Μαλί που, όπως αποκαλύφθηκε, σχεδιάστηκε από δύο στρατιωτικούς, τους Ντιάβ και Καμάρα, οι οποίοι λίγες μέρες προτού εκδηλωθεί είχαν επιστρέψει από κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα στην Ανώτατη στρατιωτική σχολή της Μόσχας (https://www.fpri.org/article/2020/09/why-russia-is-a-geopolitical-winner-in-malis-coup/).