Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Με αφορμή την 30η επέτειο από την έναρξη της διαδικασίας ανατροπής των σοσιαλφασιστικών, ψευτοκομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, το 1989, ο Σουηδός πολιτικός Carl Bildt, προσωπικότητα με οικουμενικό σεβασμό από τις βασικές φράξιες της δυτικού τύπου φιλελεύθερης αστικής τάξης ανά τον κόσμο, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο ουσιαστικά αποτίει «φόρο τιμής» στη φράξια Γκορμπατσόφ - Γέλτσιν εντός του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλιστικού καθεστώτος, αναλογιζόμενος «πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα» εάν τότε στο Κρεμλίνο είχαν επικρατήσει οι «σκληροί», κλασικού μπρεζνιεφικού τύπου ψευτοκομμουνιστές*.

Το blackmetal συγκρότημα Rotting Christ (O Χριστός που σαπίζει) ήρθε να προστεθεί στη μακριά λίστα των θυμάτων ιεροεξεταστικής βίας που ασκεί ατιμώρητα ο ολοένα και πιο εδραιωμένος πολιτικά και ιδεολογικά στη χώρα μας νεομεσαιωνισμός. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ακύρωση προγραμματισμένης συναυλίας σε συγκεκριμένο χώρο που διαχειρίζονται οι δημοτικές αρχές της Πάτρας με δικαιολογία την «προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος» των ορθοδόξων χριστιανών. Το πιο φαινομενικά παράδοξο στοιχείο της όλης υπόθεσης είναι η συμμετοχή του ψευτοΚΚΕ, που ελέγχει το δήμο με τον κνίτη Κ. Πελετίδη, στην επιχείρηση «κάθαρσης» της πολιτιστικής ζωής της πόλης από κοινού με τη σκοταδιστική εκκλησία και τη ναζιστική ΧΑ.

Σαράντα πέντε χρόνια πέρασαν από τη 17 Νοέμβρη 1973, την ημέρα που η στρατιωτική χούντα χρειάστηκε να κατεβάσει τανκς, αστυνομία, στρατό και ελεύθερους σκοπευτές για να σταματήσει την πιο ηρωϊκή και μαζική αντιφασιστική εξέγερση του ελληνικού λαού μετά τη ναζιστική κατοχή. Η ημέρα αυτή έχει χαραχτεί στις μνήμες του λαού μας γιατί απέδειξε ότι δεν είναι δυνατή μια μακρόχρονη πολιτική καταπίεση χωρίς αργά ή γρήγορα να υπάρξει μια μεγάλη αντίσταση που να αδυνατίζει εκείνο που φαινόταν ως τότε πανίσχυρο και να βάζει τις βάσεις για την ανατροπή του λίγο αργότερα, δίνοντας μια νέα αυτοπεποίθηση και χτίζοντας μια πιο ανεπτυγμένη και δημοκρατική νοοτροπία στον ελληνικό λαό.

Πρώτα οι φονικές πλημμύρες στη Μάντρα και μετά η φρικτή εκατόμβη στο Μάτι. Kαι οι δύο πολύνεκρες καταστροφές φωνάζουν για τις εγκληματικές ευθύνες των κρατικών αρχών, δηλαδή της κυβέρνησης και του υπόλοιπου κρατικού μηχανισμού. Ειδικά στο Μάτι οι κρατικές αρχές αντί να βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος αύξησαν με τη στάση τους τον αριθμό των θυμάτων. Και οι δύο αυτές τραγωδίες θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπισθεί στην κύρια πλευρά τους στη διάρκεια της κρίσης και κυρίως πριν από αυτήν, δηλαδή στο επίπεδο της πρόληψης, μέσα από τη λειτουργία ενός οργανωμένου δικτύου εθελοντισμού. Κάτι τέτοιο όμως με οποιαδήποτε μορφή δεν υπάρχει σε κάποια υπολογίσιμη κλίμακα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα. Αυτό το διαπιστώνουν όχι μόνο ντόπιοι αλλά και ξένοι παρατηρητές, όπως π.χ. η γερμανική εφημερίδα KölnerStadt-Anzeiger που με αφορμή τις πρόσφατες δολοφονικές πυρκαγιές έγραψε: «Ακόμη δεν υπάρχει κανένα πανελλαδικό δίκτυο εθελοντών πυροσβεστών, όπως το γνωρίζουμε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικά από τη Γερμανία, υπήρξαν εδώ και χρόνια προσφορές για τη δημιουργία και στήριξη τέτοιων δομών. Αλλά το γιατί δεν ανταποκρίθηκαν οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είναι κατανοητό» (DW, 25/7).

Πάνω στα αποκαΐδια της φωτιάς και πριν θαφτούν οι νεκροί, ο ΣΥΡΙΖΑ κήρυξε τον πόλεμο στον Σκάι με εμπάργκο στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση από τους βουλευτές και τα στελέχη του. Αυτό από μόνο του δε φαίνεται τίποτα βαρύ γιατί η κυβερνηση είναι πολύ πιο απομονωμένη πολιτικά από το ΣΚΑΙ ειδικά σήμερα που όλη η Ελλάδα τη σιχαίνεται για τη στάση της στην πυρκαγιά και ο ΣΚΑΙ εκφράζει περισσότερο από όλους αυτή τη σιχαμάρα.

Μέσα σε μία στιγμή όλα τα θέματα της επικαιρότητας πάγωσαν στις οθόνες των τηλεοράσεων, και μία εικόνα εντυπώθηκε βαθειά στη συνείδηση της χώρας σαν ένα σοκ που αναζητάει την εξήγηση του : ήταν η εικόνα του πουτινικού ολιγάρχη Σαββίδη να τρέχει μέσα στο γήπεδο της Τούμπας, με το όπλο του στην πίσω τσέπη του παντελονιού σε κοινή θέα, και το χέρι του σε ετοιμότητα για να το πιάσει, για να εξαναγκάσει με απειλή βίας το διαιτητή του αγώνα που μόλις είχε ακυρώσει γκολ του ΠΑΟΚ να αλλάξει την απόφαση του.