Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Η κυβέρνηση Τρουντώ του Καναδά, που ανέλαβε το Νοέμβρη, επιδιώκει στενότερες οικονομικές και πολιτιστικές σχέσεις με τη σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα: μεγαλύτερη εξάρτηση του καναδικού κεφαλαίου από την κινεζική αγορά, περισσότερες κινεζικές επενδύσεις στον Καναδά, προσέλκυση μεγάλου κινέζικου τουρισμού και φοιτητόκοσμου κτλ. Αυτή όμως η ολοένα και στενότερη προσέγγιση έχει οδηγήσει έναν αισθητό περιορισμό των αστοδημοκρατικών δικαιώματων και ελευθεριών μέσα στη χώρα. Πρώτοι αποδέκτες αυτής της καταπίεσης είναι οι δημοσιογράφοι των πάμπολλων κινεζόφωνων μέσων που δραστηριοποιούνται στον Καναδά.

Μπορεί οι φαιο-«κόκκινοι» νέο-μεσαιωνιστές να αποκαλούν υγειονομικό φασισμό τα επιστημονικά μέτρα των αστοδημοκρατικών κυβερνήσεων κατά του covid, αλλά δύσκολα θα παραδεχτούν ότι ο χαρακτηρισμός αυτός αντιστοιχεί στην πραγματικότητα στα μέτρα αυθαίρετης βίας που εφαρμόζει το κινεζικό σοσιαλφασιστικό καθεστώς σε μια σειρά κινεζικές πόλεις ενάντια στον πληθυσμό, με αποκορύφωμα το ασύλληπτης σκληρότητας παρατεταμένο λοκντάουν της Σαγκάης.

  Από το 2009 σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και τα καθεστωτικά ΜΜΕ διατυμπανίζουν την θέση ότι

«Αυτό που χαρακτήριζε τον παλιό καπιταλισμό, όπου κυριαρχούσε απόλυτα ο ελεύθερος ανταγωνισμός, ήταν η εξαγωγή εμπορευμάτων. Αυτό που χαρακτηρίζει το σύγχρονο καπιταλισμό, όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια είναι η εξαγωγή κεφαλαίων» (Λένιν: Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού). Η σημερινή πολιτική ηγεσία της Κίνας, είναι τα παιδιά των προδοτών της κινέζικης επανάστασης,

  Παντού η εργοδοσία  ποδοπατεί τα εργατικά δικαιώματα, άλλά μόνο στην COSCO οι εργαζόμενοι δουλεύουν σα δούλοι. Αυτό γίνεται γιατί τους αποικιοκράτες της COSCO τους καλύπτει  η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα δικαστήρια, η επιθεώρηση εργασίας, η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ.

Το ελληνικό κράτος με την ουσιαστική συμφωνία σύσσωμου του πολιτικού καθεστώτος υπέγραψε μία σειρά σημαντικές συμφωνίες με το σοσιαλφασιστικό καθεστώς της Κίνας κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου της Σι Τζινπίνγκ. Πρόκειται για συμφωνίες που ανοίγουν πλατιά το δρόμο στον εκφασισμό και στην αποικιακού τύπου οικονομική υποδούλωση της χώρας. Hβάση τους είναι ο έλεγχος της ενέργειας, των ενεργειακών, επικοινωνιακών και συγκοινωνιακών δικτύων της χώρας, ο έλεγχος του εφοπλιστικού και τραπεζικού κεφάλαιου και πάνω απ’ όλα ο έλεγχος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας από τον νεοχιτλερικό ρωσοκινέζικο άξονα.

 

Με­τά το χα­στού­κι που έ­φα­γε α­πό το Μό­νι­μο Διαι­τη­τι­κό Δι­κα­στή­ριο της Χά­γης ό­σον α­φο­ρά τη διέ­νε­ξή της με τις Φι­λιπ­πί­νες για τους πό­ρους της Νό­τιας Σι­νι­κής Θά­λασ­σας, το κι­νε­ζι­κό υ­πουρ­γεί­ο ά­μυ­νας προ­α­νήγ­γει­λε τη διε­ξα­γω­γή κοι­νών ναυ­τι­κών α­σκή­σε­ων με τη Ρω­σί­α στη θά­λασ­σα αυ­τή μέ­σα στο Σε­πτέμ­βρη που μας έρ­χε­ται. Ο ρω­σο­κι­νε­ζι­κός ά­ξο­νας του φα­σι­σμού και του πο­λέ­μου συ­γκρο­τεί­ται με γορ­γούς ρυθ­μούς. Οι κοι­νές ναυ­τι­κές α­σκή­σεις των δύ­ο κρα­τών γί­νο­νται ο­λο­έ­να και πιο συ­χνές ε­νώ τον Ιού­νη οι δύ­ο η­γέ­τες, Πού­τιν και Χσι Τζιν­πίν­γκ, υ­πέ­γρα­ψαν κοι­νή δια­κή­ρυ­ξη για την «ε­νί­σχυ­ση της πα­γκό­σμιας στρα­τη­γι­κής στα­θε­ρό­τη­τας» ε­πι­βε­βαιώ­νο­ντας τη συμ­φω­νί­α τους για αρ­κε­τά ζη­τή­μα­τα (Τά­ιμ­ς της Νέ­ας Υόρ­κης, 29/7).

Από το «μη χρησιμοποιείτε μάσκα», που κάποιους θα σκότωνε, στην υποχρεωτική χρήση με επιβολή προστίμου

Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της κυβέρνησης, λοιμωξιολόγο Σ. Τσιόδρα η μάσκα δεν ήταν μόνο “αχρείαστη” σε όλη την περίοδο της καραντίνας και της εξάπλωσης του κορονοϊού, αλλά και “επικίνδυνη” για την προστασία από αυτόν. Καταγγείλαμε από την πρώτη στιγμή ότι η απόρριψη της μάσκας σαν προστατευτικό μέσο εκτός από το ότι σκότωνε περισσότερους ανθρώπους εξυπηρετούσε την πάγια αντιβιομηχανική σαμποταριστική πολιτική της κυβέρνησης για την όσο το δυνατόν πιο αργόσυρτη έξοδο από την καραντίνα.

Πάνω στην επέτειο ενός χρόνου από την έναρξη του ρώσικου νεοναζιστικού σφαγείου στην Ουκρανία, στα τέλη Φεβρουαρίου, βρήκαν την ευκαιρία να εμφανιστούν στο προσκήνιο οι καλύτεροι και στενότεροι φίλοι του Πούτιν, οι Κινέζοι νεοχιτλερικοί, προβάλλοντας ένα σκαρίφημα δικού τους «σχεδίου ειρήνευσης» μεταξύ του φίλου τους, Ρώσου θύτη και του θύματος-Ουκρανίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει έστω και την τελευταία στιγμή να πάψει να ταλαντεύεται για το αν θα μείνει μόνη της απέναντι στον Πούτιν και τον Σι και να νομίζει ότι θα την σώσει η αδύναμη μισοδημοκρατική μειοψηφία του ρεπουπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ ή ακόμα χειρότερα οι νεοναζί της Κίνας του Σι. Η Ευρώπη πρέπει να στηριχθεί στον εαυτό της, στα δημοκρατικά αντιφασιστικά κινήματα και στις δημοκρατικές αντιφασιστικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα τους και σε αυτές των ΗΠΑ. Κυρίως όμως στην εποχή που τόσο οι κλασικοί φασίστες, όσο κυρίως οι φασίστες με "αριστερές" σημαίες οδηγούν το όλο και πιο εξαθλιωμένο παγκόσμιο προλεταριάτο σε έχθρα με τις αστικές δημοκρατίες και σε φιλία με το νεοναζιστικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας και με τον αμερικανό κουίσλιγκ φίλο τους Τραμπ και την κλίκα του, το πιο κρίσιμο και ζωτικό καθήκον των αριστερών δημοκρατών και των πραγματικών κομμουνιστών είναι το να αντισταθούν στον Άξονα συσπειρώνοντας και όχι χτυπώντας το ευρωπαϊκό αλλά και το τριτοκοσμικό προλεταριάτο. Αυτό σημαίνει να αποδείξουν στην πράξη ότι δεν μπορεί ο πατριωτικός πόλεμος της Ευρώπης απέναντι στους νεοναζί, που έχει αρχίσει στο ηρωϊκό ουκρανικό μέτωπο, να γίνει με τους μεγαλοαστούς να συσσωρεύουν όλο και πιο μεγάλο πλούτο και τους λαούς να πληρώνουν μόνοι τους και μάλιστα κύρια για το κόστος της άμυνας τόσο σε χρήμα σήμερα όσο και σε ζωές αύριο. Αυτό σημαίνει ότι τώρα είναι η ώρα να ξεπηδήσει μια νέα δημοκρατική και επαναστατική αντιφασιστική αριστερά και ένα νέο μαζικό αντισοσιαλφασιστικό κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη, ακόμα και όταν εκτελεί από τις συνθήκες πατριωτικά καθήκοντα αντλεί τη δύναμη της αντίστασής της από την αποφασιστικότητα των μαζών. Η ίδια ακόμα και στην καλύτερη της εκδοχή έχει την τάση του συμβιβασμού, ιδιαίτερα όταν σε μια πρώτη φάση ο φασισμός κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι των μαζών όπως γίνεται σήμερα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη χώρα μας, και πιο πολύ στις ΗΠΑ.