Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Karl Marx"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 

Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". 


Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Υπόθεση Βαγγέλη Γιακουμάκη: Ο λαός να τσακίσει τον φασισμό τραμπούκων και βασανιστών

 

Η υ­πό­θε­ση του φό­νου του Βαγ­γέ­λη Για­κου­μάκη (λί­γη ση­μα­σί­α έ­χει το γε­γο­νός ό­τι τυ­πι­κά πρό­κει­ται για αυ­το­κτο­νί­α) α­πό την ορ­γα­νω­μέ­νη βί­α των τρα­μπού­κων συμ­μα­θη­τών του στη Γα­λα­κτο­κο­μι­κή Σχο­λή στα Γιάν­νε­να σή­κωσε με­γά­λο κύ­μα συ­γκί­νη­σης και ορ­γής μέ­σα στο λα­ό.

Κι αυ­τή δεν πέ­ρα­σε με­τά τις πρώ­τες μια - δυο μέ­ρες της α­να­κά­λυ­ψης του ά­ψυ­χου σώ­μα­τος του παι­διού, που τό ‘χα­νε σκυ­λέ­ψει ά­γρια ζώ­α, 800 μέ­τρα μα­κριά α­πό το κτή­ριο ό­που φοι­τού­σε.
Η συ­γκί­νη­ση κι η ορ­γή αυ­τή δεν έ­πε­σε α­πό τον ου­ρα­νό και δεν έ­γι­νε τυ­χαί­α μα­ζι­κό κύ­μα κα­ταγ­γε­λί­ας, με αυ­θόρ­μη­τες συ­γκε­ντρώ­σεις χω­ρίς κρυφή κομ­μα­τι­κή διορ­γά­νω­ση, που κα­λε­στή­κα­νε κυ­ρί­ως μέ­σα α­πό το Ί­ντερ­νετ. Η υπό­θε­ση α­νέ­δει­ξε το πό­σο πλα­τύ και κοι­νό φαι­νό­με­νο εί­ναι η α­τι­μώ­ρη­τη δράση των τρα­μπού­κων στη μια ή στην άλ­λη εκ­δή­λω­ση της κοι­νω­νι­κής ζω­ής: στο σχολειό, στη σχο­λή, στο στρα­τό, ό­που δη­λα­δή σά­πιοι άν­θρω­ποι, α­κό­μη και α­νή­λικοι, βγά­ζου­νε α­πό μέ­σα τους τη χει­ρό­τε­ρη α­στι­κή, τη φα­σι­στι­κή πα­λιαν­θρωπιά και βί­α πά­νω στους - για ο­ποιον­δή­πο­τε λό­γο - ευά­λω­τους, ευαί­σθη­τους και α­δύ­να­μους.
Αυ­τό εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο που συμ­βαί­νει στον ένα ή στον άλ­λο βαθμό σε ο­λό­κλη­ρο τον κα­πι­τα­λι­στι­κό κό­σμο, σή­με­ρα δη­λα­δή σε ό­λο τον πλα­νή­τη. Το ει­δι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, ω­στό­σο, που ξε­χω­ρί­ζει την Ελ­λά­δα και άλ­λες χώρες που στον έ­να ή στον άλ­λο βαθ­μό έ­χουν έ­να φα­σι­στι­κό ή σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό μπλοκ της α­στι­κής τάξης στην ε­ξου­σί­α εί­ναι η τε­ρά­στια μο­να­ξιά του θύ­ματος, πολ­λές φο­ρές ο στιγ­μα­τι­σμός του και η με­ρι­κή ή πλή­ρης α­τι­μω­ρη­σί­α των τρα­μπού­κων και βα­σα­νι­στών.
Τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση χώ­ρας εί­ναι ε­πί­σης η α­γα­πη­μέ­νη ό­λων των κομ­ματι­κών η­γε­σιών στην Ελ­λά­δα, η φα­σι­στι­κή νε­οτσα­ρι­κή Ρω­σί­α του Πού­τιν, ό­που ο τρα­μπού­κος και φο­νιάς βα­σα­νι­στής εί­ναι βα­σι­λιάς, εί­τε πρό­κει­ται για στρα­τιω­τι­κό που υ­πη­ρε­τού­σε στην Τσε­τσε­νί­α, εί­τε για να­ζι­στή τρα­μπού­κο που δέρ­νει Καυ­κά­σιους και Α­σιά­τες με­τα­νά­στες, προ­ο­δευ­τι­κούς δια­νο­ού­με­νους και δη­μο­κράτες α­κτι­βι­στές.

 

Οι ιστορικές πηγές της βίας

Στην Ελ­λά­δα το τσά­κι­σμα της λα­ϊ­κής α­ντι­φα­σι­στι­κής και α­ντι­ι­μπερια­λι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης του 1941-1949 (Ε­ΑΜ- Ε­ΛΑΣ, ΔΣΕ) έ­κα­νε άρ­χο­ντα στην πό­λη και στο χω­ριό τον α­κρο­δε­ξιό και φι­λο­να­ζι­στή τρα­μπού­κο, τον πα­λιό ταγ­μα­ταλή­τη και το χί­τη βα­σα­νι­στή.
Κά­θε εί­δους κοι­νω­νι­κό κα­τα­κά­θι, α­πό τους σω­μα­τέ­μπο­ρες, τους βιαστές α­νη­λί­κων, τους α­ντε­ρο­βγάλ­τες και α­πο­κε­φα­λι­στές α­νταρ­τών έ­γι­νε πρωτο­πο­ρί­α της “ε­θνι­κο­φρο­σύ­νης” και υ­πέ­βαλ­λε τους πα­τριώ­τες και δη­μο­κρά­τες σε κά­θε εί­δους μαρ­τύ­ρια και τα­πει­νώ­σεις. Ει­δι­κά στην ε­παρ­χί­α αυ­τή η βί­α ε­νώ­θη­κε με ό­λη την το­πι­κή βυ­ζα­ντι­νή - φε­ου­δαρ­χι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή και κοι­νω­νική κα­θυ­στέ­ρη­ση, κυ­ρί­ως στις ο­ρει­νές και α­πρό­σι­τες πε­ριο­χές, τε­λι­κά με την ε­ξου­σί­α του πα­πά και του χω­ρο­φύ­λα­κα που ε­πι­χει­ρού­σε να γυ­ρί­σει τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας προς τα πί­σω και να κά­νει το λα­ό να ξε­χά­σει τα με­γά­λα του ε­πι­τεύγ­μα­τα ό­ταν προ­σπά­θη­σε να πά­ρει την ε­ξου­σί­α και τη ζω­ή του στα χέ­ρια του.
Παι­διά, ό­χι στε­νά πο­λι­τι­κά αλ­λά με την ευ­ρεί­α έν­νοια, αυ­τής της βρω­με­ρής πα­ρά­δο­σης ή­ταν οι βα­σα­νι­στές του Βαγ­γέ­λη.
Αυ­τή λοι­πόν την α­τι­μω­ρη­σί­α της σκλη­ρό­ψυ­χης βί­ας, που εί­χε αρ­χίσει να τη συ­ντρί­βει και να τη στιγ­μα­τί­ζει η κουλ­τού­ρα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και της με­τα­πο­λυ­τε­χνεια­κής δη­μο­κρα­τί­ας, ήρ­θε το 1981 το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό μπλοκ ψευ­τοΚ­ΚΕ - η­γεσί­ας ΠΑ­ΣΟΚ να την ε­νι­σχύ­σει και να της δώ­σει νέ­ο, “α­ρι­στερό” και “α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό” λού­στρο.
Αυ­τό έ­γι­νε - α­πό τη μια - χά­ρη στη στή­ρι­ξη ή την α­νο­χή της βί­ας αυ­τής α­πό ό­λα τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τα και κυ­βερ­νή­σεις για πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τρεις δε­κα­ε­τί­ες και α­πό την άλ­λη χά­ρη στη χει­ρα­γώ­γη­ση, διά­βρω­ση και διάλυ­ση α­πό τα ί­δια αυ­τά κόμ­μα­τα, τό­σο της κλασ­σι­κής ό­σο κυ­ρί­ως της νέ­ας ψευτο­α­ρι­στε­ρής α­ντί­δρα­σης, κά­θε μα­ζι­κής ορ­γά­νω­σης του λα­ού, εί­τε στο συν­δικα­λι­στι­κό ε­πί­πε­δο εί­τε στο ε­πί­πε­δο των αυ­θόρ­μη­των πρω­το­βουλιών και συσπει­ρώ­σε­ων των πο­λι­τών σε χώ­ρους δου­λειάς, μα­θη­τεί­ας και γει­το­νιάς, ε­νώ α­μέ­σως με­τά την πτώ­ση της χού­ντας ξε­κί­νη­σε ο πο­λι­τι­κός τρα­μπου­κι­σμός της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς με ε­πι­κε­φα­λής το ψευ­τοΚ­ΚΕ.
Έ­να πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς το ο­ποί­ο ε­πι­μέ­νει με μα­νί­α στη νο­μι­μό­τη­τα των να­ζι­στών, ρα­τσι­στών δο­λο­φό­νων της “Χρυ­σής Αυ­γής”, πα­ρά τις η­χη­ρό­τα­τες α­πο­κα­λύ­ψεις τό­σο για τη βί­α τους ό­σο και για τον α­πό­λυ­τα χι­τλε­ρι­κό τους χα­ρα­κτή­ρα δε θα μπο­ρού­σε ού­τε ευαι­σθη­σί­ες για την μη στε­νά πο­λι­τι­κή βί­α κα­τά των α­δύ­να­μων να έ­χει, ού­τε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να εί­ναι φό­βη­τρο για τους τρα­μπού­κους και τους βα­σα­νι­στές.
Σή­με­ρα η φαιο-”κόκ­κι­νη” κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ συμ­μα­χεί α­νοι­χτά πλέ­ον με τους να­ζι­στές και με τις α­κρο­δε­ξιές, σο­σιαλ­να­ζι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες της κα­τα­στρο­φής που φο­ρά­νε “α­ντιε­ξου­σια­στι­κό” μαν­δύ­α, τους ε­πί­σης τρα­μπούκους φί­λους της α­πό τη φι­λο­να­ζι­στι­κή “Συ­νω­μο­σί­α Πυ­ρή­νων της Φω­τιάς” (δες άρ­θρο μας http://bit.ly/1FuSLUS) που πριν λί­γες μέ­ρες κα­τέ­λα­βαν κρα­τώ­ντας ρό­πα­λα τη Νομι­κή, πέ­τα­ξαν έ­ξω φοι­τη­τές και κα­θη­γη­τές, έ­δει­ραν πα­νε­πι­στη­μια­κούς στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και βαν­δά­λι­σαν υ­πο­δο­μές. Στη συ­νέ­χεια κα­τά­λα­βαν το κε­ντρικό κτή­ριο του Πα­νε­πι­στή­μιου της Α­θή­νας, ό­που έ­διω­ξαν α­κό­μα και α­πό το προ­αύ­λιο τους πα­νε­πι­στη­μια­κούς που τόλ­μη­σαν να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν γι’ αυ­τή την εξω­τε­ρι­κή κα­τά­λη­ψη - κα­το­χή, πο­δο­πατώ­ντας έ­τσι α­πό­λυ­τα κά­θε έν­νοια α­σύλου. Ό­λα αυ­τά έ­γι­να και γί­νο­νται με την πλή­ρη κά­λυ­ψη της κυ­βέρ­νη­σης. Μά­λι­στα ο υ­πουρ­γός Πο­λι­τι­σμού και Παι­δεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Μπαλ­τάς έ­κα­νε λό­γο για “εκδη­λώ­σεις της συσ­σω­ρευ­μέ­νης κοι­νω­νι­κής ορ­γής”.

Η συνωμοσία του εκφοβισμού και της σιωπής

Αν κά­τι έ­κα­νε ε­ντύ­πω­ση σε πολ­λούς δη­μο­κρα­τι­κούς αν­θρώ­πους με­τά την α­πο­κά­λυ­ψη των μαρ­τυ­ρί­ων στα ο­ποί­α υ­πέ­βαλ­λαν το Βαγ­γέ­λη οι βα­σα­νι­στές του, ή­ταν η μα­νια­σμέ­νη προ­σπά­θεια ε­νός βρώ­μι­κου μη­χα­νι­σμού κρα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας να πε­τά­ξει α­πό πά­νω του κάθε ευ­θύ­νη για το έ­γκλη­μα, μο­λο­νό­τι ή­ξε­ρε με α­να­τρι­χια­στι­κές λε­πτο­μέ­ρειες ό­λα τα στοι­χεί­α που με μα­θη­μα­τι­κή α­κρί­βεια ο­δή­γη­σαν σε αυ­τό.
Ο διευ­θυ­ντής, οι κα­θη­γη­τές, οι συν­δι­κα­λι­στές στον Ελ­λη­νι­κό Γε­ωργι­κό Ορ­γα­νι­σμό (ΕΛ­ΓΟ) “Δή­μη­τρα”, α­ντί να μπουν μπρο­στά στη δια­λεύ­καν­ση της υ­πό­θε­σης και στην πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή τι­μω­ρί­α των ε­νό­χων, έ­κα­ναν θέ­ση αρ­χής το “κα­μί­α ευ­θύ­νη στο μη­χα­νι­σμό της Σχο­λής - για τη βί­α φταί­ει η οι­κο­νο­μι­κή έν­δεια και οι κα­κές υ­πο­δο­μές στη Σχο­λή και γε­νι­κά στη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση κά­θε εί­δους”.
Πρό­κει­ται για την πα­λιά “κα­λή” κνί­τι­κη γραμ­μή, η ο­ποί­α δεν χτυ­πά­ει κα­θό­λου τη δο­μή και τις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις ε­ξου­σί­ας μέ­σα στο χώ­ρο της εκπαί­δευ­σης, ού­τε την α­ντι­δρα­στι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή γραμ­μή που δια­περ­νά­ει τους χώ­ρους γε­νι­κής και τε­χνι­κής παιδεί­ας, αλ­λά ζη­τά­ει μο­νά­χα “πιο πολ­λά λεφτά α­πό το κρά­τος” για να μα­σου­λά­νε οι γρα­φειο­κρα­τι­κές, συ­νή­θως ψευ­το­α­ριστε­ρές συμ­μο­ρί­ες κά­θε εί­δους, μα­κριά και έ­ξω α­πό τις α­νά­γκες μα­θη­τών, σπουδα­στών και φοι­τη­τών, δη­λα­δή μα­κριά α­πό τις α­νά­γκες της χώ­ρας για δη­μοκρα­τί­α, πα­ρα­γω­γή κι α­νά­πτυ­ξη.

“Σκάστε φιλελεύθεροι!”

Αυ­τή άλ­λω­στε ή­ταν και η βα­θιά γραμ­μή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού α­πέ­να­ντι στον δο­λο­φο­νι­κό τρα­μπου­κι­σμό στο Για­κου­μά­κη, ό­πως αυ­τός εκ­φρά­στη­κε από έ­ναν βα­σι­κό του εκ­πρό­σω­πο στα ΜΜΕ, το στέ­λε­χος του ψευ­τοΚ­ΚΕ Μπογιό­πουλο: αυ­τός, στην εκ­πο­μπή που κά­νει στο σταθ­μό του Χα­τζη­νι­κο­λά­ου στο ρα­διόφω­νο, Real FM, βρο­ντο­φώ­να­ξε στους α­στο­δη­μο­κρά­τες, σε γε­νι­κές γραμ­μές ευ­ρω­παιόφι­λους των κα­να­λιών της τη­λε­ό­ρα­σης, που α­νέ­δει­ξαν το φό­νο του Βαγ­γέ­λη “να σκά­σουν”, για­τί, α­φού εί­ναι “με το μνη­μό­νιο, την πεί­να και την υ­πο­χρη­μα­το­δότη­ση στην Παι­δεί­α” δεν έ­χουν δι­καί­ω­μα να συ­γκι­νού­νται και να ορ­γί­ζο­νται, ού­τε να προ­βάλ­λουν και να κα­ταγ­γέλ­λουν τους φυ­σι­κούς και η­θι­κούς αυ­τουργούς της δο­λο­φο­νί­ας!
Φυ­σι­κά, αν δεν ή­ταν και αυ­τοί οι λί­γοι α­στο­δη­μο­κρά­τες να ση­κώ­σουν το θέ­μα και να του δώ­σουν την έ­κτα­ση που έ­λα­βε, ο Βαγ­γέ­λης και το μαρ­τύριο του θα εί­χε θα­φτεί κά­τω α­πό τό­νους “τα­ξι­κής α­ντι­μνη­μο­νια­κής” δη­μα­γω­γίας των κά­θε λο­γής Μπο­γιό­που­λων και των φί­λων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­ων, ως τά­χα ζή­τημα οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης κι ό­χι κα­ρα­μπι­νά­του εκ­φα­σι­σμού της κοι­νω­νι­κής ζωής.
Και φυ­σι­κά κα­νέ­νας κνί­της Μπο­γιό­που­λος και κα­νέ­νας τά­χα ευαί­σθη­τος για τη φτω­χο­λο­γιά και τους α­δύ­να­μους “α­ντι­μνη­μο­νια­κός” της κυ­βέρ­νησης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, αν δεν υ­πήρ­χαν αυ­τές οι δη­μο­κρα­τι­κές τά­σεις μέ­σα στον η­λεκτρο­νι­κό Τύ­πο, δεν θα ά­φη­νε να α­κου­στεί ό­τι οι ψευ­το­συν­δι­κα­λι­στές τρα­μπού­κοι του ΕΛ­ΓΟ α­πεί­λη­σαν τον άν­θρω­πο που α­νέ­λα­βε να διε­ξα­γά­γει την Ε­ΔΕ για την υ­πό­θε­ση του Βαγ­γέ­λη ό­τι “αν πει­ρά­ξει το διευ­θυ­ντή μας, θα χυ­θεί ό­χι το αί­μα του διευ­θυ­ντή, αλ­λά το δι­κό του”.
Άλ­λω­στε, ο κνί­τι­κος σο­σιαλ­φα­σι­σμός εί­ναι ο πρώ­τος που έ­χει κα­ταγγεί­λει κά­θε δυ­τι­κής προ­έ­λευ­σης α­στο­δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα για δι­καιώ­μα­τα πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νων κοι­νω­νι­κών ο­μά­δων ως “ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κο­σμο­πο­λί­τικο” και “γλυ­κε­ρό φι­λε­λεύ­θε­ρο”, που τά­χα πά­ει να χτυ­πή­σει τις λα­ϊ­κές πα­ρα­δόσεις α­πό τα δε­ξιά. Λες και το πα­λιό ΚΚΕ με το Ε­ΑΜ δεν ή­ταν το πρώ­το που μπή­κε στο χω­ριό για να σπά­σει τα δε­σμά της κα­θυ­στέ­ρη­σης με την παι­δεί­α, το θέ­α­τρο, τη δη­μο­κρα­τι­κή λα­ϊ­κή συ­νέ­λευ­ση, την κουλ­τού­ρα της α­νο­χής του δια­φο­ρετι­κού και της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης της γυ­ναί­κας α­πό την πα­τριαρ­χι­κή βί­α.
Για τους κνι­το­ει­δείς, ε­παρ­χί­α δεν εί­ναι οι χι­λιά­δες κα­λοί και τίμιοι άν­θρω­ποι του μό­χθου, που σπρώ­χνου­νε μπρο­στά τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας, σπά­ζο­ντας τις αρ­νη­τι­κές πα­ρα­δό­σεις, αλ­λά οι χει­ρό­τε­ρες ε­πι­βιώ­σεις της ο­ρε­σί­βιας κα­θυ­στέ­ρη­σης, της βί­ας και της ψευ­το­μα­γκιάς, που α­πο­τε­λούν δήθεν κά­ποια διε­στραμ­μέ­νης μορ­φής “α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή α­ντί­στα­ση” στο δυτι­κό “γλυ­κα­νά­λα­το” δη­μο­κρα­τι­σμό. Λες κι αυ­τός ο δη­μο­κρα­τι­σμός εί­ναι “των μονο­πω­λί­ων” κι ό­χι παι­δί των α­ντι­φα­σι­στι­κών και προ­λε­τα­ρια­κών α­γώ­νων των λα­ών στη Δύ­ση, ει­δι­κά στην Ευ­ρώ­πη, που έ­χουν ε­πι­βά­λει αυ­τές τις κα­τα­χτήσεις στις σά­πιες α­στι­κές τά­ξεις.

Το κλειδί είναι τα σχολεία

Ο χώ­ρος στον ο­ποί­ο πα­ρα­τη­ρεί­ται πιο ε­κτε­τα­μέ­να το φαι­νό­με­νο της α­τι­μώ­ρητης τρα­μπού­κι­κης βί­ας εί­ναι το σχο­λεί­ο, λι­γό­τε­ρο το δη­μο­τι­κό και πε­ρισ­σό­τε­ρο το γυ­μνά­σιο και το λύ­κειο. Ε­κεί ε­νώ­νο­νται ό­λα τα στοι­χεί­α της φα­σι­στι­κής και σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής πα­νού­κλας που α­πει­λεί να κα­τα­πιεί τη χώ­ρα.
Α­πό τη μια η βί­α του χρυ­σαυ­γί­τη, να­ζι­στή τρα­μπού­κου που ό­λο και δυνα­μώ­νει, τρο­μο­κρα­τώ­ντας χω­ρίς α­ντί­στα­ση τους δη­μο­κρά­τες, με­τα­νά­στες ή απλώς α­δύ­να­μους να α­ντι­στα­θούν μα­θη­τές, υ­πό το πολ­λές φο­ρές α­διά­φο­ρο βλέμμα της κα­θη­γη­τι­κής υ­παλ­λη­λί­ας (αν και με­γά­λο κομ­μά­τι των κα­θη­γη­τών είναι α­ρι­στε­ροί και δημο­κρα­τι­κοί, ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός και οι συμ­μο­ρί­ες των ΟΛΜΕ - ΔΟ­Ε τους έ­χουν πε­τά­ξει στο πε­ρι­θώ­ριο και τους έ­χουν α­φαι­ρέ­σει την πραγ­μα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα για δη­μο­κρα­τι­κή πά­λη μέ­σα στα σχο­λειά). Αυ­τή η α­τι­μωρη­σί­α ο­δη­γεί κι άλ­λους νέ­ους στη να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρί­α, α­κό­μη και πρώ­ην θύμα­τά της τα ο­ποί­α θέ­λουν να γευ­τούν πώς εί­ναι να εί­σαι α­πό την πλευ­ρά του “δυ­να­τού και κυ­ρί­αρ­χου”.
Α­πό την άλ­λη, η κνί­τι­κη, ψευ­το­α­ρι­στε­ρή βί­α που κυ­ρί­ως τις δε­κα­ε­τίες του ’90 και του 2000 ξε­φτί­λι­σε και α­πο­μα­ζι­κο­ποί­η­σε κά­θε μα­θη­τι­κή α­περ­γί­α και κα­τά­λη­ψη, κά­νο­ντάς την συ­νώ­νυ­μη της κα­τα­στρο­φής του σχο­λεί­ου και της συμ­μο­ρί­τι­κης δρά­σης, χω­ρίς δη­μο­κρα­τι­κές συ­νε­λεύ­σεις και πλειο­ψη­φί­ες των μα­θη­τών, ή­ταν αυ­τή που έ­δω­σε το πρώ­το ύ­που­λο χτύ­πη­μα στη λα­ϊ­κή, δη­μο­κρατι­κή ορ­γά­νω­ση μέ­σα στα σχο­λειά. Αν αυ­τή υπήρ­χε σή­με­ρα θα ή­ταν α­σπί­δα για κά­θε μα­θη­τή που πέ­φτει θύ­μα της βί­ας και η ο­ποί­α θα α­πο­μό­νω­νε τα χα­λα­σμένα, δε­ξιά και τρα­μπού­κι­κα στοι­χεί­α, και, κυ­ρί­ως, θα τσά­κι­ζε τους να­ζή­δες, που μπή­καν α­νε­νό­χλη­τοι λί­γο αρ­γό­τε­ρα στα σχο­λεί­α εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι αυ­τό το κε­νό, “κό­βο­ντάς” τους το χέ­ρι με το ο­ποί­ο δέρ­νου­νε και α­πει­λού­νε.
Τη χα­ρι­στι­κή βο­λή την έ­δω­σε το πέ­ταγ­μα των γο­νιών έ­ξω α­πό το σχολεί­ο, τό­σο α­πό την ΟΛ­ΜΕ, ό­σο και α­πό τα πιο δε­ξιά στοι­χεί­α του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΝΔ, που μα­ζί με τα στε­λέ­χη του ψευ­τοΚ­ΚΕ και του ΣΥΝ - ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­λέγ­χα­νε τα Δ.Σ. των συλ­λό­γων γο­νέ­ων. Αυ­τοί έ­κα­ναν εκεί ό,τι κά­νουν σε κά­θε μα­ζι­κή ορ­γά­νωση που έ­χει την α­τυ­χί­α να πέ­σει στα χέ­ρια τους: πιά­νουν τα πό­στα, α­πο­μα­ζι­κοποιούν τις δια­δι­κα­σί­ες κά­νο­ντάς τες α­νια­ρές και α­σκώ­ντας πρα­ξι­κο­πη­μα­τισμό ε­ρή­μην της πλα­τιάς μά­ζας των με­λών και τε­λι­κά α­πο­σπούν για τον ε­αυτό τους και για τις - συ­νή­θως ο­λι­γο­με­λείς - συμ­μο­ριού­λες τους κά­θε εί­δους προ­νό­μια ή και οι­κο­νο­μι­κές α­πο­λα­βές. Στα δε δευ­τε­ρο­βάθ­μια όρ­γα­να, σχο­λι­κές ε­πι­τρο­πές και ο­μο­σπον­δί­ες κα­θη­γη­τών και γο­νέ­ων, το χά­λι εί­ναι α­κό­μη πιο α­πε­ρί­γρα­πτο. Έ­τσι τε­λι­κά δια­λύ­θη­κε ο γο­νε­ϊ­κός συν­δι­κα­λι­σμός στη μέ­ση εκπαί­δευ­ση και σε με­γά­λο βαθ­μό και στα δη­μο­τι­κά.

Η λάθος ή προβοκατόρικη απάντηση και ο σοσιαλφασισμός

Την ώ­ρα που η βου­βή ορ­γή του δη­μο­κρα­τι­κού λα­ού άρ­χισε να παίρ­νει μορ­φή με την πλα­τιά συ­ζή­τη­ση και τις αυ­θόρ­μη­τες πρω­το­βου­λί­ες βά­σης ε­νάντια στους τρα­μπού­κους (δη­μο­κρα­τι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις σε Ρέ­θυ­μνο - Α­θή­να - Γιάν­νε­να), ο­πό­τε τα στό­μα­τα των τί­μιων αν­θρώ­πων, ερ­γα­ζό­με­νων και σπου­δα­στών μέ­σα στη Γα­λα­κτο­κο­μι­κή Σχο­λή ή­ταν έ­τοι­μα να α­νοί­ξουν και να α­πο­κα­λύψουν τους αυ­τουρ­γούς του ε­γκλή­μα­τος, μια πρω­το­βου­λί­α η ο­ποί­α ξε­κί­νη­σε με “μη­χα­νο­κί­νη­τη πο­ρεί­α” ο­δή­γη­σε μια μά­ζα νε­ο­λαί­ας και α­πλών πο­λι­τών έ­ξω από τη Γα­λα­κτο­κο­μι­κή.
Ε­κεί μια ο­μά­δα α­πό το πλή­θος έ­σπα­σε την κλει­δα­ριά και ει­σέ­βα­λε στον προ­αύ­λιο χώ­ρο, α­πει­λώ­ντας με λι­ντσά­ρι­σμα ό­σους βρί­σκο­νταν μέ­σα.
Η βί­α αυ­τή, έ­στω και σαν α­πει­λή, έ­κα­νε δύ­ο κα­κά: αφ΄ε­νός ταύ­τι­σε προ­βο­κα­τό­ρι­κα κά­θε σπου­δα­στή και ερ­γα­ζό­με­νο στη σχο­λή με τους τρα­μπού­κους βα­σα­νι­στές του Βαγ­γέ­λη και τους προ­στά­τες τους, αφ’ ε­τέ­ρου έ­δω­σε το τέ­λειο πρό­σχη­μα σε αυ­τούς τους τε­λευ­ταί­ους να μπουν σε θέ­ση θυ­μά­των του bullying, ο­πό­τε να ε­ξι­σω­θούν με το νε­ο­λαί­ο που σκό­τω­σαν.
Α­μέ­σως με­τά α­πό τη συ­γκε­κρι­μέ­νη κί­νη­ση, που στο “μη­χα­νο­κί­νη­το” κομμά­τι και στη γραμ­μή πε­ρί τά­χα “λα­ϊ­κής αυ­το­δι­κί­ας” θυ­μί­ζει αρ­κε­τά α­ναρ­χο­φα­σι­σμό ή/και ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό σο­σιαλ­φα­σι­σμό, το θέ­μα του Βαγ­γέ­λη άρχι­σε να πνί­γε­ται στα κα­νά­λια, προ­φα­νώς κά­τω α­πό τις νου­θε­σί­ες του κα­θε­στώ­τος “να μην πέ­σει άλ­λο λά­δι στη φω­τιά”.
Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη χου­ντο­δε­ξιά των Α­ΝΕΛ, κυ­βέρ­νη­ση διεθνών τρα­μπού­κων και υ­παλ­λή­λων του με­γα­λύ­τε­ρου φα­σί­στα βα­σα­νι­στή του πλα­νή­τη, Βλα­δί­μη­ρου Πού­τιν, πέ­ρα α­πό δυο - τρεις υ­πουρ­γι­κές δη­λώ­σεις “γε­νι­κής ευαι­σθη­σί­ας” κα­τά της βί­ας, κοί­τα­ξε να πνί­ξει το θέ­μα και τη ζύ­μω­ση γύρω α­πό αυ­τό πε­τώ­ντας το έ­ξω α­πό τη δη­μό­σια σφαί­ρα.
Οι “μα­ζι­κές” και συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις - σφρα­γί­δες που κα­θοδη­γεί με την ευ­ρεί­α έν­νοια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­παι­ξαν, μα­ζί με το ψευ­τοΚ­ΚΕ και τη νε­ολαί­α του, το ί­διο, α­παλ­λα­κτι­κό για τους φα­σί­στες τρα­μπού­κους τρο­πά­ρι: τη φα­σι­στι­κού τύ­που βί­α στους α­δύ­να­μους τη φέρνει ο φι­λε­λεύ­θε­ρου, ευ­ρω­πα­ϊκού τύ­που ε­λεύ­θε­ρος α­ντα­γω­νι­σμός στην οι­κο­νο­μί­α και τα κοι­νω­νι­κά πρό­τυπα που αυ­τός φτιά­χνει.
Αυ­τός φυ­σι­κά ο α­ντα­γω­νι­σμός δεν εί­ναι και για μας διό­λου α­θώ­ος για τον α­κραί­ο α­το­μι­κισμό που πράγ­μα­τι στις χώ­ρες της α­στι­κής μι­σο­δη­μοκρα­τί­ας ο­δη­γεί τους αν­θρώ­πους, νε­ο­λαί­ους, α­κό­μη και α­νή­λι­κους στη σκλη­ρόψυ­χη βί­α. Αλ­λά πό­σο με­γα­λύ­τε­ρη, α­πό­λυ­τα και σχε­τι­κά, εί­ναι, σε σχέ­ση με την τρα­μπού­κι­κη βί­α, η ευ­θύ­νη ό­σων ζυ­μώ­νουν σε πα­γκό­σμια και σε ε­θνι­κή κλίμα­κα το σω­βι­νι­σμό, την α­ντι­δρα­στι­κή προ­γο­νο­λα­τρεί­α, τη θρη­σκο­λη­ψί­α, την πι­σω­δρό­μη­ση, την υ­πο­τί­μη­ση του ρό­λου της γυ­ναί­κας, την α­πο­θέ­ω­ση κά­θε κα­θυστέ­ρη­σης ως τά­χα “α­ντί­στα­σης” στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό ή μάλ­λον στον πο­λι­τικό δη­μο­κρα­τι­σμό και τε­λι­κά οργα­νώ­νουν πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά τον τρα­μπου­κι­σμό;
Αυ­τά ό­λα δεν εί­ναι η ι­δε­ο­λο­γι­κή γραμ­μή του κα­θε­στώ­τος Πού­τιν, το ο­ποί­ο λα­τρεύ­ουν α­ντά­μα να­ζή­δες χρυ­σαυ­γί­τες, α­νε­λί­τες α­κρο­δε­ξιοί και συρι­ζαί­οι σο­σιαλ­φα­σί­στες; Αυ­τό δεν πα­ρου­σιά­ζουν, μα­ζί με τη φα­σι­στι­κή Κί­να και το ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κό Ι­ράν ως α­ντί­βα­ρα στην “επά­ρα­τη Ευ­ρώ­πη της λι­τότη­τας”; Εί­ναι κυ­ρί­ως οι ευ­ρω­παί­οι α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ροι που γεν­νά­νε τους ι­δε­ολο­γι­κούς, πο­λι­τι­κούς και υ­λι­κούς ό­ρους για τρα­μπού­κους και βα­σα­νι­στές ή οι ι­δε­ο­λό­γοι της συμ­μα­χί­ας φα­σι­στών και ψευ­το­κομ­μου­νι­στών κα­τά της δημο­κρα­τί­ας, ό­πως ο γε­ω­πο­λι­τι­κός γκου­ρού του Πού­τιν, Α­λέ­ξαν­δρος Ντού­γκιν;
Αυ­τός ο τε­λευ­ταί­ος, ο σύμ­μα­χος του κά­θε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κά­θε Χρυ­σής Αυ­γής στην Ου­κρα­νί­α και σε κά­θε σύ­γκρου­ση στον πλα­νή­τη δεν εί­ναι που απο­θε­ώ­νει κά­θε κα­θυ­στέ­ρη­ση, α­κό­μη και τον κα­νι­βα­λι­σμό των πρω­τό­γο­νων αν­θρώ­πων, ως κομ­μά­τι μιας “συ­ντη­ρη­τι­κής ε­πα­νά­στα­σης” που θα ξε­κά­νει τον “ε­πάρα­το Δια­φω­τι­σμό”; Για τους κά­θε λο­γής Ντού­γκιν, οι Βαγ­γέ­λη­δες αυ­τού του πλα­νή­τη εί­ναι τα “ευαί­σθη­τα ε­κτρώ­μα­τα της φι­λε­λεύ­θε­ρης κοι­νω­νί­ας” και οι φο­νιά­δες του Βαγ­γέ­λη “ζω­τι­κό κομ­μά­τι της δια­τή­ρη­σης των πα­ρα­δό­σε­ων και των κοι­νο­τι­κών δε­σμών, έ­στω κι αν εκ­φρά­ζο­νται με ζω­ώ­δεις τρό­πους και βί­α”. Αυ­τοί εί­ναι οι πνευ­μα­τι­κοί κα­θο­δη­γη­τές να­ζι­φα­σι­στών, αλ­λά και κνι­τών τύπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ψευ­τοΚ­ΚΕ.
Τους δυ­τι­κούς μο­νο­πω­λι­στές φι­λε­λεύ­θε­ρους ο λα­ός πρέ­πει να τους κρι­τι­κά­ρει βα­θιά και στρα­τη­γι­κά, για­τί εί­ναι α­κρι­βώς η μο­νο­πω­λια­κή κα­πιτα­λι­στι­κή τους τα­ξι­κή φύ­ση που τους ο­δη­γεί να συ­ναλ­λάσ­σο­νται με το φα­σιστι­κό υ­πό­κο­σμο των κα­θε­στώ­των Ρω­σί­ας, Κί­νας και όλων των α­κο­λού­θων τους στο πλα­νή­τη, που έ­χουν κά­νει το bullying ε­θνι­κή πο­λι­τι­κή α­πέ­να­ντι σε δη­μο­κρά­τες, μειο­νό­τη­τες, ο­μο­φυ­λό­φι­λους, πο­λι­τι­κούς α­ντι­πά­λους, γυ­ναί­κες και διε­θνή πο­λι­τι­κή ε­νά­ντια σε κά­θε χώ­ρα που τους α­ντι­στέ­κε­ται.
Αλ­λά αν ο λα­ός μας κρι­τι­κά­ρει μια φο­ρά τους δυ­τι­κούς φι­λε­λεύ­θερους για τις κο­λε­γιές με τους ρω­σο­κι­νέ­ζους σο­σιαλ­να­ζή­δες, τό­τε πρέ­πει να κρι­τι­κά­ρει δέ­κα φο­ρές και να συ­ντρί­ψει ο­λοσ­διό­λου τα τσι­ρά­κια αυ­τού του ρώ­σι­κου φα­σι­στι­κού υ­πό­κο­σμου στη χώ­ρα μας, δη­λαδή τη να­ζι­στι­κή συμ­μορί­α του Μι­χα­λο­λιά­κου, αλ­λά και τις η­γε­σί­ες και τους κομ­μα­τι­κούς μη­χα­νισμούς ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ψευ­τοΚ­ΚΕ, Α­ΝΕΛ, κα­θώς και τους πρά­κτο­ρές τους στην η­γε­σί­α των ευ­ρω­παιό­φι­λων ρευ­μά­των (Σα­μα­ράς, Βε­νι­ζέ­λος, Θε­ο­δω­ρά­κης, Γ. Πα­παν­δρέ­ου κλπ).

Η ελπίδα στην οργάνωση του λαού

Ό­πως ση­μειώ­σα­με και στην α­να­κοί­νω­σή μας για τη δο­λο­φο­νί­α του Βαγγέ­λη, δεν υ­πάρ­χει πιο φω­τει­νό και ελ­πι­δο­φό­ρο μή­νυ­μα γι’ αυ­τό το λα­ό α­πό την ει­ρη­νι­κή, δη­μο­κρα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος των μα­ζών σε Αθή­να και ε­παρ­χια­κές πό­λεις για την τι­μω­ρί­α των βα­σανι­στών.
Αυ­τή εί­ναι μο­νά­χα η αρ­χή μιας ι­στο­ρι­κής “εκ­δί­κη­σης” του λα­ού για όλους ε­κεί­νους, κλασ­σι­κούς και ψευ­το­α­ρι­στε­ρούς φα­σί­στες, που χρό­νια τον πο­δο­πα­τά­νε, αυ­τόν και τις ε­πι­θυ­μί­ες του, ε­πι­βάλ­λο­ντάς του με τη βί­α την ι­δεο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή γραμ­μή τους, α­πό τους χώ­ρους εκ­παί­δευ­σης ως τους χώ­ρους δου­λειάς. Αυ­τό το αί­σθη­μα ε­νώ­θη­κε με το μί­σος και για τους “αυ­θόρ­μητους”, μη πο­λι­τι­κούς τρα­μπού­κους, που ό­μως “αν­θού­νε” και προ­στα­τεύ­ο­νται μέσα σε αυ­τό το κλί­μα γε­νι­κής α­νο­χής και α­τι­μω­ρη­σί­ας α­πό κρά­τος και γρα­φειοκρα­τι­κές συμ­μο­ρί­ες.
Ο λα­ός πρέ­πει να πε­ρι­φρου­ρή­σει τις νέ­ες μορ­φές που δί­νει στα δημο­κρα­τι­κά κι­νή­μα­τά του α­πό τους ψευ­το­α­ρι­στε­ρούς και α­κρο­δε­ξιούς “πρά­κτορες”, που θα μπουν α­να­πό­φευ­κτα σε αυ­τά με “α­πο­λι­τι­κό” μαν­δύ­α για να τα ε­κτρέψουν σε βί­α, να τα εκ­θέ­σουν και τε­λι­κά να τα α­πο­μα­ζι­κο­ποι­ή­σουν.

Α­πό αυ­τά τα δη­μο­κρα­τι­κά κι­νή­μα­τα, που θα ε­νω­θούν με τα ερ­γα­τι­κά ταξι­κά κι­νή­μα­τα στα κά­τερ­γα της ρω­σο­κι­νέ­ζι­κης ο­λι­γαρ­χί­ας και των ντό­πιων προ­στα­τευό­με­νων της Μό­σχας κα­πι­τα­λι­στών, θα γεν­νη­θεί η βά­ση του νέ­ου λα­ϊκού κινή­μα­τος για ψω­μί, δου­λειά, δη­μο­κρα­τί­α και ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α. Αυ­τός θα εί­ναι ο ε­φιάλ­της να­ζή­δων και σο­σιαλ­φα­σι­στών.