Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Karl Marx"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 

Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". 


Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΚΡΟΖΝΙ -Η ΡΩΣΙΑ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΑΟΥΔΙΚΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗΣ

 

Αφορ­μή για το άρ­θρο αυ­τό στά­θη­κε μια διε­θνής ι­σλα­μι­κή Διά­σκεψη που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο Γκρόζ­νι, τη μαρ­τυ­ρι­κή πρω­τεύ­ου­σα της Τσε­τσενί­ας, το διά­στη­μα 25-27 Αυ­γού­στου. Στη διά­σκε­ψη αυ­τή πή­ραν μέ­ρος πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό 100 μου­σουλ­μά­νοι κλη­ρι­κοί α­πό διά­φο­ρες χώ­ρες του κό­σμου, ό­πως Ρω­σί­α, Αί­γυ­πτο, Συ­ρί­α, Ιν­δί­α, Τουρ­κί­α, Βρε­τα­νί­α, Λί­βα­νο, Ιορ­δα­νί­α και Νό­τια Α­φρι­κή.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι ό­τι τη συ­γκά­λε­σε ο Ραμ­ζάν Κα­ντί­ροφ, ο σα­διστής ε­γκά­θε­τος του Πού­τιν στην η­γε­σί­α της Τσε­τσε­νί­ας, και -ε­ντε­λώς συ­μπτω­μα­τι­κά- συ­νέ­πε­σε με την 65η ε­πέ­τειο α­πό τη γέν­νη­ση του πα­τέ­ρα του Αχ­μά­ντ Κα­ντί­ροφ. Αυ­τός εί­χε το­πο­θε­τη­θεί στη θέ­ση του ε­πι­κε­φα­λής της κα­τε­χό­με­νης Τσε­τσε­νί­ας α­πό το κα­θε­στώς Πού­τιν με­τά τη λή­ξη του γε­νο­κτο­νι­κού πο­λέ­μου που αυ­τό διε­ξή­γα­γε το 1999-2000 ε­νά­ντια στις πα­τριω­τι­κές δυ­νά­μεις της μι­κρής χώ­ρας υ­πό την η­γε­σί­α του προ­έ­δρου Α­σλάν Μα­σχά­ντοφ.

Φαι­νο­με­νι­κός στό­χος της η­με­ρή­σιας διά­τα­ξης της διά­σκε­ψης αυ­τής ή­ταν να κα­θο­ρί­σει τα κρι­τή­ρια με βά­ση τα ο­ποί­α θα προσ­διο­ρι­ζό­ταν ποιοι εί­ναι οι πραγ­μα­τι­κοί α­κό­λου­θοι της Σού­να, δη­λα­δή της δι­δα­σκα­λί­ας του Μω­ά­μεθ. Έ­τσι θα δια­χω­ρι­ζό­ταν η θέ­ση των α­λη­θι­νών Σου­νι­τών μου­σουλ­μά­νων απ’ αυ­τούς που δια­τεί­νο­νται ό­τι εί­ναι Σου­νί­τες, αλ­λά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι τζι­χα­ντι­στές τρο­μο­κρά­τες που δρουν στο ό­νο­μα του Ι­σλάμ ή στη­ρί­ζουν και ε­νι­σχύ­ουν με διά­φο­ρους τρό­πους τους τζι­χα­ντι­στές -ό­λα αυ­τά σύμ­φωνα, πά­ντα, με την α­ντί­λη­ψη των συμ­με­τα­σχό­ντων στη διά­σκε­ψη αυ­τή.

Πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο στη διά­σκε­ψη φαί­νε­ται πως έ­παι­ξαν δύ­ο Αι­γύπτιοι μου­σουλ­μά­νοι θε­ο­λό­γοι: ο πρύ­τα­νης του ι­σλα­μι­κού πα­νε­πι­στη­μί­ου του Κα­ΐ­ρου σε­ΐ­χης Αχ­μά­ντ Αλ Τα­γέ­μπ και ο κα­θη­γη­τής στο ί­διο πα­νε­πι­στή­μιο σε­ΐ­χης Μο­χά­μα­ντ Σά­α­ντ Αλ Α­ζά­ρι. Αυ­τός ο τε­λευ­ταί­ος τυγ­χά­νει να εί­ναι ο σύμβου­λος του ρω­σό­φι­λου αι­γύ­πτιου προ­έ­δρου Σί­σι για θρη­σκευ­τι­κά ζη­τή­ματα!

Η διά­σκε­ψη ε­ξέ­δω­σε έ­ναν φετ­φά, μια α­πό­φα­ση-κρί­ση δη­λα­δή, η ι­σχύς της ο­ποί­ας εί­ναι υ­πο­χρε­ω­τι­κή για τους σου­νί­τες μου­σουλ­μά­νους ό­λου του κόσμου, και ι­δί­ως για τους ρώ­σους μου­σουλ­μά­νους. Στον φετ­φά αυ­τόν, που έ­γι­νε ο­μό­φω­να δε­κτός απ’ ό­σους συμ­με­τεί­χαν μέ­χρι τέ­λους στη διά­σκε­ψη, προσ­διο­ρί­ζε­ται ποιοι θε­ω­ρούνται γνή­σιοι Σου­νί­τες. Σύμ­φω­να λοι­πόν με την α­πόφα­ση δεν θε­ω­ρού­νται σου­νί­τες οι Σα­λα­φι­στές- Ουα­χα­μπί­τες.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ

Ε­δώ βρί­σκε­ται ό­λη η ου­σί­α του ζη­τή­μα­τος. Κι αυ­τό για­τί ο σα­λα­φι­σμός-ουα­χα­μπι­τι­σμός εί­ναι η ε­πί­ση­μη θρη­σκεί­α του Σα­ου­δα­ρα­βι­κού βα­σι­λεί­ου! Ή­ταν, ε­πο­μέ­νως, α­να­πό­φευ­κτη η α­ντί­δρα­ση των Σα­ου­δα­ρά­βων. Σε σχε­τι­κό ρεπορ­τάζ της η α­ρα­βό­φω­νη ε­φη­με­ρί­δα Ρά­ι Αλ Γιουμ ανέ­φε­ρε ό­τι η σου­νι­τι­κή διά­σκε­ψη προ­κά­λε­σε θύ­ελ­λα ορ­γής στους φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κούς κλη­ρι­κούς στη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, καθώς θε­ώ­ρη­σαν ό­τι εί­ναι μια προ­σπά­θεια της ρω­σι­κής κυβέρ­νη­σης να βα­θύ­νει το χά­σμα α­νά­με­σα στη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α και στην Αί­γυ­πτο και κυ­ρί­ως να την α­πο­μο­νώ­σει α­πό ό­λες τις σου­νί­τι­κες μου­σουλ­μα­νι­κές χώρες.

Ε­ξάλ­λου, ο κα­θα­ρά πο­λι­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας των α­πο­φά­σε­ων της διά­σκεψης φαί­νε­ται και α­πό το γε­γο­νός ό­τι οι σου­νί­τες η­γέ­τες της διά­σκε­ψης έ­χουν συ­στή­σει την κα­θιέ­ρω­ση στη Ρω­σί­α ε­νός ε­θνι­κού τη­λε­ο­πτι­κού σταθ­μού στό­χος του ο­ποί­ου θα εί­ναι “να ε­πι­κοι­νω­νεί την πραγμα­τι­κή ει­κό­να του Ι­σλάμ”. Ε­πί­σης οι συμ­με­τέ­χο­ντες στη διά­σκε­ψη ε­νέ­κρι­ναν μια έκ­κλη­ση προς τον Πού­τιν να α­πα­γο­ρεύ­σει το σα­λα­φι­σμό στη Ρω­σί­α και να χα­ρα­κτη­ρί­σει εξ­τρεμι­σμό κά­θε κρι­τι­κή “του πα­ρα­δο­σια­κού Ι­σλάμ”. Τέ­λος, πρό­τει­ναν τη διεύ­ρυν­ση του συμ­βου­λί­ου ε­μπει­ρο­γνω­μό­νων το ο­ποί­ο υ­πά­γε­ται στο ρω­σι­κό υ­πουρ­γεί­ο Δικαιο­σύ­νης και στο ο­ποί­ο τα δι­κα­στή­ρια α­παι­τεί­ται να υ­πο­βάλ­λουν τυ­χόν ε­ρω­τή­σεις σχε­τι­κά με το αν έ­να συ­γκε­κρι­μέ­νο θρη­σκευ­τι­κό κεί­με­νο εί­ναι εξ­τρε­μι­στι­κό ή ό­χι.

Για να α­πο­στα­σιο­ποι­η­θεί, τά­χα μου, η ε­πί­ση­μη ρω­σι­κή κυ­βέρ­νη­ση από τη διά­σκε­ψη των Σου­νι­τών και να μη φα­νεί τό­σο κα­θα­ρά στα μά­τια του λα­ού της Σα­ου­δι­κής Α­ρα­βί­ας ποιος ή­ταν ο ε­νορ­χη­στρω­τής ό­λης αυ­τής της φιέ­στας, οι Ρώ­σοι φρό­ντι­σαν να μη στεί­λουν α­ντι­προ­σώ­πους τους ε­κεί τα μου­σουλ­μα­νι­κά πνευ­μα­τι­κά Συμ­βού­λια του Ντα­γκε­στάν και το κε­ντρι­κό πνευ­μα­τι­κό Συμβού­λιο της Βό­ρειας Ο­σε­τί­ας και της Ρω­σί­ας. Ε­πί­σης δεν πα­ρα­βρέ­θη­κε και ο μου­φτής της Ρω­σί­ας σε­ΐ­χης Ρε­βίλ Γκα­ϊ­νου­ντίν. Ο ί­διος ο Κα­ντί­ροφ φρό­ντι­σε να μην εί­ναι πα­ρών στην ε­ναρ­κτή­ρια συ­νε­δρί­α­ση της Διά­σκε­ψης και να συ­να­ντη­θεί το ί­διο βρά­δυ στη Μό­σχα με τον Πούτιν. Ω­στό­σο στις αρ­χές Σεπτέμ­βρη, προ­σφω­νώ­ντας το προ­σω­πι­κό του υ­πουρ­γεί­ου Ε­σω­τε­ρι­κών της Τσε­τσενί­ας, δή­λω­σε ό­τι η διά­σκε­ψη του Γκρόζ­νι εί­χε για τους “ά­πι­στους” (εν­νο­ώ­ντας τους Σα­λα­φι­στές) την ί­δια ε­πί­δρα­ση με μια βόμ­βα που ε­κρή­γνυ­ται, δε­δο­μέ­νου ό­τι “οι πιο έ­γκυ­ροι με­λε­τη­τές του Ι­σλάμ α­πέ­δει­ξαν στη διάρ­κεια αυ­τού του Φό­ρουμ ό­τι δεν υ­πάρ­χει ε­πι­στη­μο­νι­κή βά­ση για την τεκ­μη­ρί­ω­ση των ο­λέ­θριων ι­δε­ών τους”.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΚΟΠΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΑΝΟΧΥΡΩΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Έ­τσι, με τη βού­λα του Πού­τιν ο Κα­ντί­ροφ α­να­λαμ­βά­νει εν λευ­κώ το δικαί­ω­μα να προ­βεί σε ο­ποια­δή­πο­τε ε­νέρ­γεια του α­ρέ­σει, για να τι­μω­ρεί ό­ποιον τολ­μά να αμ­φι­σβη­τή­σει τις δι­κές του θρη­σκευ­τι­κές α­πό­ψεις.

Το χει­ρό­τε­ρο ό­μως εί­ναι άλ­λο, κα­τά τη γνώ­μη μας. Η διά­σκε­ψη αυ­τή εί­ναι μί­α α­κό­μη ση­μα­ντι­κή κί­νη­ση του Πού­τιν στη σκα­κιέ­ρα της Μέ­σης Α­να­τολής και στον πό­λε­μό που προ­ε­τοι­μά­ζει ε­να­ντί­ον της Ευ­ρώ­πης ο ο­ποί­ος προ­ϋ­ποθέ­τει τον α­πο­κλει­σμό της α­πό τα πε­τρέ­λαια του Κόλ­που. Ή­δη η Ρω­σί­α έ­χει βά­λει κυ­ριαρ­χι­κό πό­δι στην πε­ριο­χή και ε­λέγ­χει εί­τε αυ­το­προ­σώ­πως (π.χ. Συρί­α) εί­τε μέ­σω φι­λι­κών της κα­θε­στώ­των (Αί­γυ­πτος, Ι­ράν, Ι­ράκ) και ορ­γα­νώ­σε­ων (ΡΚΚ Συ­ρί­ας) το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των ε­κεί πε­τρε­λαιο­πη­γών. Ο μό­νος σύμ­μα­χος στην πε­ριο­χή που έ­χει α­πο­μεί­νει πρα­κτι­κά στην Ευ­ρώ­πη και γε­νι­κό­τε­ρα στη Δύ­ση με­τά την πο­λι­τι­κή α­πώ­λεια της Τουρ­κί­ας εί­ναι η σα­λα­φι­στι­κή-ουαχα­μπί­τι­κη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α. Κι ό­μως ο ε­ντε­λώς τυ­φλός δι­πλω­μα­τι­κά και γι αυτό δια­βρω­μέ­νος στην κο­ρυ­φή του α­πό πρά­κτο­ρες της Ρω­σί­ας α­με­ρι­κά­νι­κος ιμπε­ρια­λι­σμός α­πο­φά­σι­σε πρό­σφατα και με τα δυο του κόμ­μα­τα στο Κο­γκρέσο να θε­ω­ρή­σει σχε­δόν ο­μό­φω­να τη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, και μό­νο αυ­τή, σαν κρά­τος συ­νυ­πεύ­θυ­νη για τους πο­λί­τες της τζι­χα­ντι­στές που στις 11 Σε­πτέμ­βρη του 2002 έ­κα­ναν τη σφα­γή των δί­δυ­μων Πύρ­γων. Αυ­τή η α­πό­φα­ση, που βγή­κε συνο­δευ­μένο α­πό έ­να υ­πο­κρι­τι­κό, ε­σκεμ­μέ­να ε­ντε­λώς α­νί­σχυ­ρο βέ­το του Ο­μπά­μα, ση­μαίνει ό­τι μπο­ρούν οι α­με­ρι­κά­νοι πο­λί­τες, συγ­γε­νείς θυ­μά­των της σφα­γής να μηνύ­ουν το σα­ου­δα­ρα­βι­κό κρά­τος κα να ζη­τούν α­πο­ζη­μιώ­σεις α­πό αυ­τό. Πέ­ρα από το οι­κο­νο­μι­κό ζή­τη­μα α­πό πο­λιτική ά­πο­ψη αυ­τό ση­μαί­νει ε­χθρό­τη­τα των Η­ΠΑ με το μό­νο κρά­τος -α­μυ­ντι­κό κλει­δί του Κόλ­που, που δεν εί­ναι α­κό­μα στα χέ­ρια της Ρω­σί­ας. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι εί­τε η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α θα υ­πο­στεί στρα­τιω­τι­κή ε­ξα­φά­νι­ση α­πό την ρω­σο-ι­ρα­νι­κή πε­ρι­κύ­κλω­ση, εί­τε και το πι­θα­νότε­ρο θα α­να­γκα­στεί να υ­πο­τα­χθεί στην ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α α­κο­λου­θώ­ντας το δρό­μο που α­κο­λού­θη­σε η Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γάν στην δι­κή της πε­ρι­κύ­κλω­ση. Αν η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α χα­θεί για τη Δύ­ση, τα πε­τρέ­λαια της Μέ­σης Α­να­το­λής θα γί­νουν ρώ­σι­κο μο­νο­πώ­λιο και ο δρό­μος στον ρω­σο­κι­νε­ζι­κό ά­ξο­να για τον Τρί­το Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο θα εί­ναι πια ορ­θά­νοι­χτος.

Να για­τί πρέ­πει οι μου­σουλ­μά­νοι ό­λου του κό­σμου να α­ντι­τα­χθούν στην πο­λι­τι­κή του Πού­τιν. Το τε­λευ­ταί­ο πράγ­μα για το ο­ποί­ο νοιά­ζε­ται ο Πού­τιν εί­ναι η κα­θα­ρό­τη­τα των δι­δα­χών του Ι­σλάμ. Γι’ αυ­τόν αυ­τό εί­ναι έ­να α­κόμη πιό­νι που τον βο­η­θά­ει στον κε­ντρι­κό του στό­χο.

Ση­μεί­ω­ση: Για το άρ­θρο αυ­τό α­ντλή­σα­με στοι­χεί­α α­πό ρε­πορ­τάζ του Γκου­λάμ Ρα­σούλ Ντε­χλε­βί, συγ­γρα­φέ­α και με­λε­τη­τή της Συ­γκρι­τι­κής Θρη­σκειολο­γί­ας, και της δη­μο­σιο­γρά­φου Λιζ Φού­λερ.