Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Πλήρης επιβεβαίωση της ΟΑΚΚΕ

Σε παλαιότερο άρθρο της Νέας Ανατολής γράφαμε για τις τελευταίες εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ ότι ουσιαστικά η κυπριακή ηγεσία εξωθούσε τους Τούρκους να βγάλουν το πλοίο Μπαρμπαρός,

 

  Οι αντιδράσεις στην Ελλάδα για την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία απόδειξαν με τον καλύτερο τρόπο ότι η το ελληνικό κράτος λειτουργεί σαν όργανο της ρώσικης διπλωματίας στην Ευρώπη, και ότι πρωταθλητές στη ρωσοδουλία είναι οι ηγεσίες των κομμάτων της ψευτοαριστεράς.

Στο συ­νέ­δριο Athens Natural Gas Forum της 30 του Ιού­νη 2014, η τότε βου­λευ­τίνα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Ε. Ου­ζου­νί­δου, που συμ­με­τεί­χε στο ί­διο πά­νελ με τον ε­πι­κε­φα­λής της Socar στην Ελ­λά­δα-που την περίοδο εκείνη επρόκειτο να αγοράσει το ΔΕΣΦΑ-και με θέ­μα “οι δρό­μοι του φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου και η στρα­τη­γική της Ελ­λά­δας” πα­ρου­σί­α του εκ­προ­σώ­που των Α­ζέ­ρων, α­νέ­φε­ρε ό­τι “ό­ταν ανα­λά­βει η κυ­βέρ­νη­ση ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι συμ­βά­σεις τόσο του α­γω­γού TAP ό­σο και της πώ­λη­σης του ΔΕ­ΣΦΑ θα γί­νουν α­ντι­κεί­με­νο α­ναδια­πραγ­μά­τευ­σης και α­να­θε­ώ­ρη­σης, με στό­χο α­φε­νός να αλ­λά­ξουν οι ό­ροι διέλευ­σης του TAP α­πό την Ελ­λά­δα και α­φε­τέ­ρου να ε­πι­στρέ­ψει ο ΔΕ­ΣΦΑ υ­πό δη­μό­σιο έ­λεγ­χο” ((http://www.capital.gr/News.asp?id=2053852).

Η αποθέωση μιας ρώσικης προβοκάτσιας με ευρωπαϊκή υπογραφή   Κύπριοι και Έλληνες πατριώτες και δημοκράτες πάρτε τη μοίρα σας στα χέρια σας  

Αυτό το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην παλιά ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ στις 2/4/2013

 

Η μάχη για το Χαλέπι είναι ίσως η πιο καθοριστική για το μέλλον της συριακής αντίστασης, της μόνης εσωτερικής δύναμης που παλεύει για μία ανεξάρτητη και δημοκρατική Συρία και ενάντια στη μετατροπή της σε ένα απέραντο πεδίο ξένης κατοχικής καθώς και σεχταριστικής βίας. Πρόκειται από την πλευρά του καθεστώτος της Δαμασκού και των ρώσο-ιρανών χιτλερικών προστατών του για μια βάρβαρη επιχείρηση κύρια για την περικύκλωση και το διαμελισμό της Τουρκίας και δευτερευόντως, μέσω της εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, για τη δημιουργία νέων πελώριων προσφυγικών κυμάτων που ήδη χρησιμοποιούνται για την πολιτική αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και την αποσάθρωση της ήδη ασταθούς Ευρώπης.

Η δολοφονία του Ναβάλνι από το ναζιστικό καθεστώς Πούτιν δεν ήταν η υποχρεωτική θανάτωση ενός άμεσα επικίνδυνου για μια δικτατορία αντιστασιακού, υπό το φόβο μιας πολιτικής αλλαγής, με ή χωρίς εξωτερική πίεση. Τέτοια προοπτική στη Ρωσία δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τη στιγμή που οι σοσιαλιμπεριαλιστές - σοσιαλφασίστες της Καγκεμπέ που ηγούνται του καθεστώτος έδεσαν γρήγορα-γρήγορα μετά το 1991 το ρώσικο λαό ιδεολογικά με τα δεσμά του μοναδικού τους υβρίδιου νεοτσαρισμού και εθνικο-”κομμουνισμού”. Πρόκειται για έναν ασύγκριτα πιο “έξυπνο”, δηλαδή με έναν πολύ πιο δουλεμένο ιδεολογικά σε βάθος δεκαετιών ναζισμό σε σχέση με εκείνον της Γερμανίας του 1933-1945. 

  Από το 2009 σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και τα καθεστωτικά ΜΜΕ διατυμπανίζουν την θέση ότι

Η εικόνα που ερχόταν στις τηλεοράσεις ήταν το πιο βασικό μέρος του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς, γιατί σε αυτόν τον πόλεμο νικητής θα ήταν αυτός που θα κέρδιζε τις εντυπώσεις. Η κυρίαρχη πολιτική εικόνα που βγήκε λοιπόν από τον πόλεμο ήταν ότι

Ένα άρθρο της Wall Street Journal φαίνεται να ενισχύει τις αρχικές εκτιμήσεις μας ότι η «ανταρσία Πριγκόζιν» ήταν ένα από τα πολλά πραξικοπήματα που κατά καιρούς έχει σκηνοθετήσει η ΚαΓκεΜπε και ότι από μεν τακτική άποψη είχε σαν στόχο να επιτρέψει στον Πούτιν να συνεχίσει να δρα με τη Βάγκνερ στην Αφρική, ενώ στρατηγικά είχε σαν στόχο να ενισχύσει την εικόνα που από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία κατασκευάζει αυτός για τη Ρωσία, δηλαδή μιας υπερδύναμης και επιθετικής και σχετικά ανήμπορης να πετύχει τους στόχος της, ώστε να μπορεί και να απειλεί αλλά και να καθησυχάζει, να περικυκλώνει και να διασπάει τη Δύση. Το δεύτερο στόχο φαίνεται η «ανταρσία» να τον ικανοποιεί από την πρώτη στιγμή καθώς δεν έχουμε δει ως τώρα ούτε έναν από τους «έγκυρους αναλυτές» της ρώσικης πολιτικής σκηνής που να μην βλέπει τα «μεγάλα και πρωτοφανή ρήγματα» στο καθεστώς που φανέρωσε αυτή η «ανταρσία», ιδιαίτερα μετά την «εξευτελιστική» απόφαση του Πούτιν να συνδιαλλαγεί με τον «προδότη πραξικοπηματία» και να του εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή υποχώρηση στην υποτελή του Λευκορωσία.

Η απρόκλητη και βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε τα πάνω κάτω στις διεθνείς σχέσεις και προκάλεσε παγκόσμιους τριγμούς και ανακατατάξεις. Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειές της είναι και η στάση που επέλεξαν να κρατήσουν οι χώρες σʼ ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, αφού αυτό δεν αφορά μόνο στη σχέση Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά γενικότερα στη σχέση του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού Άξονα κυρίως με τη ΕΕ, που αυτός θέλει να καταπιεί, και δευτερευόντως τις ΗΠΑ του Δημοκρατικού κόμματος. Τώρα πια φαίνονται σχετικά καθαρά τα δύο μπλοκ, που ποτέ δεν είχαν πάψει να υπάρχουν, παρά την πολιτική της Ρωσίας να κάνει μετά τα 1990 τον ψόφιο κοριό και τον τάχα φιλοδυτικό «εταίρο». Βέβαια, αυτό το ξεκαθάρισμα δεν έχει γίνει ακόμη σε απόλυτο βαθμό, καθώς πολλοί ρωσόφιλοι κρύβονται ακόμη πίσω από παχιά λόγια περί σταματήματος του πολέμου. Όσο όμως η Ουκρανία αντιστέκεται, τόσο όλοι θα είναι αναγκασμένοι αργά ή γρήγορα να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στρατοπέδου.