Γράψαμε στη φετινή μας ανακοίνωση για το Πολυτεχνείο ότι η χώρα μας απειλείται από μια νέα φασιστική δικτατορία στην οποία πολιτικοί πρωταγωνιστές θα είναι οι σοσιαλφασίστες. Αυτοί ενώ είναι οι στρατηγικοί ηγέτες όχι μόνο των δήθεν «κόκκινων» αλλά και των κλασικών φασιστών της χώρας μας καθώς αυτοί κυρίως οργανώνουν την υποταγή της χώρας στο νεοχιτλερικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας, σηκώνουν σαν σημαία τους ό,τι είναι πιο αντίθετο σε αυτή την υποταγή, τη σημαία της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η νέα δικτατορία σε κανέναν άλλο χώρο δεν προειδοποιεί για τον ερχομό της με τόσο αλαζονικό και θορυβώδη τρόπο όσο μέσα στους χώρους απ όπου ξεκίνησε και κορυφώθηκε αυτή η εξέγερση, που είναι τα Πανεπιστήμια με ιστορικά και συμβολικά πρώτο ανάμεσα τους το Πολυτεχνείο της Αθήνας.
Τώρα αυτή η δικτατορία αρχίζει να αποκτάει ημιεπίσημα κρατικά και μάλιστα καθεστωτικά χαρακτηριστικά αφού για δεκαετίες οι αστοδημοκρατικές φιλελεύθερου τύπου μερίδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, επιχείρησαν να την περιορίσουν. Αυτό όχι τόσο από φροντίδα για τα κύρια θύματά της, τη μεγάλη μάζα των φοιτητών που τα δημοκρατικά τους δικαιώματα ποδοπατούνταν όλο και περισσότερο επί δεκαετίες, αλλά επειδή οι σοσιαλφασίστες ασκούν όλο και πιο ανοιχτή βία σε ένα κομμάτι της αστικής τάξης, στους καθηγητές των ανώτατων σχολών και μάλιστα κατά προτίμηση εκείνους των πολυτεχνικών σχολών οι οποίες παράγουν ειδικούς δεμένους κυρίως με τη σύγχρονη παραγωγή και τη διοίκηση. Τελευταία οι σοσιαλφασίστες με τάγματα εφόδου που κρύβονται κάτω από την πολιτικά απρόσωπη αναρχική στολή αλλά που έχουν έγκριση σε αυτό ειδικά το έργο τους από όλη την κρατική ψευτοαριστερά ασκούν ανοιχτή βία και σε εκείνα τα φοιτητικά πολιτικά ρεύματα που επιχειρούν να υπερασπίσουν αυτήν την αστοδημοκρατική φιλελεύθερου τύπου γραμμή. Δείγμα αυτής της κλιμάκωσης ήταν η καθεστωτική σιωπή, δηλαδή η διακομματική πολιτική έγκριση του ξυλοδαρμού ενός στελέχους μιας σχετικά νέας φιλελεύθερης φοιτητικής παράταξης, της ΠαΝΚΣ, στον οποίο θα αναφερθούμε πιο διεξοδικά στο τελευταίο μέρος αυτού του κειμένου.
Ως τώρα όλες οι απόπειρες για τον περιορισμό της σοσιαλφασιστικής βίας έχουν αποτύχει γιατί αυτά τα τμήματα της αστικής τάξης, προσπαθούν να εμποδίσουν τη βία που ασκούν πολιτικοί στρατοί με κρατική ισχύ, με το να χρησιμοποιούν πιο καλυμμένα ή πιο ανοιχτά τη βία πανεπιστημιακών ή εξωπανεπιστημιακών μηχανισμών βίας που σε τελική ανάλυση θα παίρνουν διαταγές από την ίδια κρατική πηγή εξουσίας. Γιατί δεν υπάρχουν κάποιοι αντιεξουσιαστές στα Πανεπιστήμια ή κάποιες αντικαπιταλιστικές φοιτητικές παρατάξεις που μπορούν όποτε θέλουν να διώχνουν έναν καθηγητή από το γραφείο του και να χτίζουν με τούβλα την πόρτα του, ή να διαλύουν μια συνεδρίαση της Συγκλήτου καταλαμβάνοντάς την και κρατώντας ομήρους τα μέλη της, ή να δένουν μια ταμπέλα αποδοχής της ενοχής του στο λαιμό ενός πρύτανη που κρατάνε αιχμάλωτο μέσα στο γραφείο του και αυτές οι παρατάξεις να μένουν εντελώς ανέγγιχτες από την κρατική εξουσία για πάνω από 30 χρόνια αν δεν έχουν αποφασιστική προστασία από ένα πολιτικά ηγεμονικό κομμάτι της αστικής τάξης.
Πως ο αναρχισμός και ο μικροαστικός αντικαπιταλισμός παίζουν με ήσυχη «επαναστατική συνείδηση» τον κρατικό τους ρόλο.
Για να παίζουν αυτόν τον καθεστωτικό ρόλο δεν χρειάζεται τα μέλη αυτών των στρατών να είναι στη βάση και εν μέρει στην ηγεσία τους συνειδητά όργανα μιας κρατικής πολιτικής φράξιας. Αντίθετα έχουν λόγους να έχουν την υποκειμενική αίσθηση μιας δήθεν ακραίας ρήξης και με το κράτος και με την αστική τάξη, ακριβώς επειδή ο ιδεολογικός και πολιτικός ηγεμόνας τους, το ψευτοΚΚΕ, τους αφήνει και τους προστατεύει να δίνουν «με επαναστατική συνέπεια» τα επιλεκτικά τρομοκρατικά χτυπήματα που εκείνο δίνει μόνο στα λόγια ενάντια στο κράτος και στην αστική τάξη. Στόχος αυτής της πολιτικής του ψευτοΚΚΕ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να κάνουν εκκαθαρίσεις μέσα στο κράτος και την αστική τάξη χωρίς τα ίδια να εκτεθούν για τους λόγους που θα δούμε παρακάτω.
Έτσι από τους αναρχικούς το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο σκληρός κρατικός σοσιαλφασισμός, περιμένουν να χτυπήσουν το κράτος, αλλά όχι την επιθετική εθνική κρατική γραμμή, ούτε τη διεφθαρμένη ή αδιάφορη υπαλληλοκρατία που τόσο μισεί ο εργαζόμενος λαός. Τους παρέχουν δηλαδή προστασία - αλλά σε έκταση, σε χώρους και με όρους που εκείνοι βάζουν ανάλογα με τις γενικές ανάγκες του πολιτικού παιχνιδιού - για να χτυπήσουν εκείνο το κομμάτι του κράτους το οποίο μισεί το λούμπεν και ιδιαίτερα το ποινικό λούμπεν: την αστυνομία. Αλλά τους επιτρέπει να τη χτυπήσουν, και αυτό όσο και όποτε πρέπει, κυρίως σε εκείνη την τυπικά αστοδημοκρατική λειτουργία της που είναι η προστασία της ασφάλειας του προσώπου και της περιουσίας ή των αντιπροσωπευτικών αστικών σωμάτων. Όμως θέλει να την αφήνουν πρακτικά άθικτη στη βαναυσότερη καθεστωτική λειτουργία της σαν προστάτη της φασιστικής και ρατσιστικής βίας. Όταν οι αναρχικοί, κυρίως αυτοί πριν το 2010, που ακόμα εκφράζανε και τα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της φτωχολογιάς, ξεπερνάνε τα όρια αυτά, τότε αναλαμβάνει τη «νουθεσία» τους το ίδιο το ψευτοΚΚΕ και τους δείχνει ποιο είναι το αληθινό αφεντικό της κρατικής και παρακρατικής βίας. Έτσι εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι έχουν γίνει αντιπαθητικοί και απομονωθεί από το λαό και τους ξυλοφορτώνει με το δικό της πιο οργανωμένο στρατό τραμπούκων ή ακόμα και τους παραδίνει μαζικά στην αστυνομία, όπως έκανε το 1998, ή τέλος αφήνει τη φιλική του ΝΔ να τους πετάξει χωρίς καμιά δυσκολία από τα κατειλημμένα στέκια τους ή να περιορίσει τον έλεγχο τους στα Εξάρχεια.
Ταυτόχρονα από τη «ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά» η οποία στον ηγετικό και βίαιο πυρήνα της είναι το ΝΑΡ (το απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ που αποσπάστηκε επίσης ομαλά από αυτό στα 1990 και βοήθησε στο να συρθεί πίσω από το ψευτοΚΚΕ, πλην της ΟΑΚΚΕ, η κάποτε επαναστατική και μαοϊκή αριστερά *) περιμένουν την επίθεση του από τα δεξιά στον ιδιώτη καπιταλιστή της ελεύθερης αγοράς, η οποία όπως λέει ο Λένιν στο επίπεδο του εποικοδομήματος αντιστοιχεί στην αστική πολιτική δημοκρατία. Ειδικά στα ΑΕΙ το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν από αυτό το ρεύμα την επίθεση του κυρίως στον καθηγητή του ΑΕΙ που θέλει συνεργασία με αυτόν τον καπιταλιστή στην εφαρμοσμένη πανεπιστημιακή έρευνα. Η πραγματική προλεταριακή αριστερά ξέρει ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κράτος του κεφάλαιου από το ίδιο το κεφάλαιο, οπότε και την κρατική έρευνα από το παραγωγικό κεφάλαιο ιδιωτικό και κρατικό και το μόνο για το οποίο φροντίζει όταν δεν τα παίρνει και τα δυο στα χέρια του ο λαός είναι οι όροι της συνεργασίας τους να μην είναι εχθρικοί στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και στην πολιτική και συνδικαλιστική δημοκρατία μέσα στα Πανεπιστήμια. Αυτήν την επίθεση ειδικά στο πιο σύγχρονο παραγωγικό κεφάλαιο μπορεί αυτό το ρεύμα να την κάνει και αυθόρμητα επειδή εκφράζει σήμερα στην Ελλάδα κυρίως το μικροαστικό αντικαπιταλισμό του πιο παρασιτικού και τεμπέλικου κομματιού της κρατικής υπαλληλίας. Έτσι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ περιμένουν από τους μικροαστούς ριζοσπάστες τη μαχητική δράση τους για τη ματαίωση της αξιολόγησης των κρατικών υπαλλήλων από τον εργοδότη τους, ο οποίος είναι η ευρύτερη αστική τάξη. Ξέρουν δηλαδή ότι η μη αξιολόγηση είναι σήμερα η ντε φάκτο κυριαρχία στο δημόσιο της πιο τεμπέλικης και διεφθαρμένης μερίδας της κρατικο-υπαλληλίας που η καταστροφική και κοστοβόρα λειτουργία της στο κράτος έχει κρίσιμη αξία για το ρωσοκινέζικο άξονα. Αυτός είναι ο λόγος που το πολιτικό καθεστώς, δηλαδή οι ρωσόφιλοι ηγέτες όλων των σημερινών κοινοβουλευτικών κομμάτων επιτρέπει σε αυτό το μαχητικό απόσπασμα της μικροαστικής τάξης να συγκροτεί έναν στρατό βίας που καθόλου τυχαία έχει ειδικό βάρος μέσα στις πολυτεχνικές σχολές. Το αντάλλαγμα που δίνουν οι μικροαστοί ριζοσπάστες στους κρατικούς προστάτες τους είναι να μην εμποδίσουν ποτέ στ αλήθεια τις επενδύσεις των ρωσοκινέζων μονοπωλιστών ή των κρατικοδίαιτων ανατολικών ολιγαρχών και να μην καταγγέλλουν τα ληστρικά τους σκάνδαλα. Κανένας Κοπελούζος της Γκάζπρομ και κανένας Κόκκαλης, Μπόμπολας, Γερμανός, ή Μυτιληναίος, και προπάντων κανένας Σαββίδης και καμιά ΚΟΣΚΟ δεν έχουν βρει ποτέ κανένα ουσιαστικό πρακτικό εμπόδιο στις επενδύσεις τους και στις ληστρικές συμβάσεις τους ούτε από το αναρχικό, ούτε από το αυτοπροσδιορισμένο σαν αντικαπιταλιστικό ρεύμα**.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο ο επιλεκτικός «αντικαπιταλισμός» της μικροαστικής λεγόμενης αριστεράς δεν αποκαλύπτεται άμεσα είναι ότι ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΑ οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες, οπότε όλα τα ΜΜΕ και όλα τα καθοδηγημένα κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ περιβαλλοντικά κινήματα σωπαίνουν σχεδόν ολοκληρωτικά για αυτό το ληστρικό κεφάλαιο. Μόνο όπως είδαμε με την ΚΟΣΚΟ μπορεί αυτού του είδους ο ημιπληγικός αντικαπιταλισμός να συσκοτίζει κάπως τα πράγματα. Με την απόκρυψη αυτής της θεμελιακής αντίφασής του ο μικροαστικός αντικαπιταλισμός και ο ολοένα και πιο αλωμένος από το σοσιαλφασιστικό λούμπεν αναρχισμός μπορούν να συγκροτούν τους ξεχωριστούς στρατούς τους βίας, οι οποίοι επειδή έχουν διαφορετική ταξική βάση συγκρούονται και μεταξύ τους. Έτσι μπορούν να συσπειρώνουν ακόμα κομμάτια της αριστερής και αντικαπιταλιστικής στις διαθέσεις της νεολαίας που σταδιακά τη δηλητηριάζουν και τη φέρνουν σε σύγκρουση με το λαό και τον επαναστατικό μαρξισμό.
Τι κερδίζουν ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με την υπεργολαβική βία στα Πανεπιστήμια
Να γιατί σήμερα δεν υπάρχουν κυρίως κάποιοι «μπάχαλοι» και λιγότερο κάποια «αριστερίστικη» εξωκοινοβουλευτική αριστερά που ασκούν μια τόσο σημαντική βία στα Πανεπιστήμια. Την όποια βία τους αυτά τα ρεύματα την ασκούν υπεργολαβικά για λογαριασμό του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε τα τελευταία να μην εκτεθούν στην ευρύτερη μη ρωσόφιλη αστική τάξη με την οποία συνεργάζονται. Αυτή τη συνεργασία την κάνει φανερά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στα πλαίσια του καταμερισμού εργασίας με το ψευτοΚΚΕ έχει αναλάβει τη διοίκηση του αστικού κράτους καθώς και το να κατευνάζει με αντεργατικές εκδουλεύσεις τη δυτικόφιλη μεγαλοαστική τάξη για να μπορεί να διεισδύει σαν απόσπασμα της ρώσικης διπλωματίας μέσα στις αίθουσες συνεδριάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Πολύ πιο καλυμμένα συνεργάζεται με την κλασσική μεγαλοαστική τάξη το ψευτοΚΚΕ που πρέπει να προσποιείται σήμερα το εργατικό κόμμα α) για να ηγεμονεύει πάνω σε όποια ταξική αριστερά εμφανιστεί, και β) και το κυριότερο, για να ασκήσει αύριο, άφθαρτο και αμόλυντο από κλασικές αστικές κυβερνητικές λειτουργίες την πιο κτηνώδη φασιστική δικτατορία των αφεντικών του σαν δήθεν δικτατορία του προλεταριάτου. Γι αυτό δεν θέλει να φθείρεται σήμερα διαχειριζόμενο την κρατική μηχανή αφήνοντας αυτή τη δουλειά στο δημιούργημα του τον ΣΥΡΙΖΑ (που έστησαν οι πιο ταλαντούχοι κνίτες) ενώ το ίδιο παίζοντας κυρίως το πατριωτικό χαρτί χτίζει δεσμούς με το στρατό, την αστυνομία και με την κλασσική αστική τάξη σαν σοβαρό κόμμα αξιοποιώντας την ιερότητα που του έχει αναγνωρίσει η ρωσόδουλη ηγετική «αγία τριάδα» της ΝΔ, των Καραμανλή, Σαμαρά, Μητσοτάκη που έχει αρχηγό της τον πρώτο από τους τρεις. Άλλωστε το ψευτοΚΚΕ το εμπιστεύεται και ιστορικά η κλασσική δεξιά γιατί ξέρει ότι αυτό είναι ο ηθικός συναυτουργός – δίπλα στο Χρουστσοφικό ΚΚΣΕ- της εξόντωσης της ηγεσίας Ζαχαριάδη, ο πρωτεργάτης της ανάδυσης της νέας γραμμής της «ειρηνικής συνύπαρξης» δηλαδή της ταξικής συνεργασίας στο κομμουνιστικό κίνημα που εφάρμοσε στην πράξη η ηγεσία Φλωράκη όταν επιτέθηκε με λύσσα στη μαοϊκή αριστερά και στο εργοστασιακό εργατικό κίνημα στη μεταπολίτευση και τα υπονόμευσε και τελικά τα αποπροσανατόλισε και τα έπνιξε και τα δυο, με την ΟΑΚΚΕ μόνο να μένει όρθια από αυτήν τη σφαγή.
Δεν θέλουν λοιπόν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, τα ρωσόδουλα κόμματα της αστικής τάξης νέου τύπου, να φθείρουν το πολύτιμο κεφάλαιο εμπιστοσύνης που έχουν αποσπάσει με τόση πολύχρονη υπομονή από τη δυτικόφιλη κλασική αστική τάξη ασκώντας αυτά τα ίδια ανοιχτή βία σε ένα τμήμα της με κύρος όπως είναι οι καθηγητές των ΑΕΙ (πόσο μάλλον που δίπλα σε αυτούς είναι και οι σχεδόν πάντα ανέγγιχτοι καθηγητές του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ), ή ασκώντας βία στο τμήμα των φοιτητών που ακολουθούν τη βασική παράταξη αυτή της τάξης, τη ΔΑΠ, και συχνά περισσότερο από απέχθεια στις ψευτοαριστερές παρατάξεις και λιγότερο από αστικό καριερισμό.
Η μεγαλύτερη απόδειξη ωστόσο ότι αυτή τη βία των μικροαστικών και λούμπεν ταγμάτων εφόδου την προστατεύει το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι αυτά κατά κανόνα δεν την καταδικάζουν και όταν το κάνουν - για τις πιο απεχθείς στο λαό περιπτώσεις- δεν το κάνουν ποτέ αληθινό πολιτικό ζήτημα ενώ με την άκρη των χειλιών τους διευκρινίζουν ότι τέτοιες πράξεις βοηθάνε το πολιτικό στρατόπεδο των θυμάτων που με αυτόν τον τρόπο θέλει να επιτεθεί «στο κίνημα» δηλαδή στους ίδιους. Με λίγα λόγια πάλι φταίνε τα θύματα και μάλιστα αυτή τη φορά σαν προβοκάτορες. Αυτό το κάνει πάντα κυρίως το ψευτοΚΚΕ, το οποίο κατηγορούσε το βασικό ρωσοκίνητο σοσιαλφασιστικό απόσπασμα, τη «17Ν», ότι τη βία του προκαλούσε την επίθεση της αστικής τάξης και των ΗΠΑ στο ίδιο και στο «εργατικό κίνημα», πράγμα βέβαια που ποτέ δεν έγινε. Οι εργοστασιάρχες πέθαιναν και τα εργοστάσια τους έκλειναν αλλά ο Περισσός έμεινε το μεγαλύτερο κομματικό γραφείο-φρούριο της χώρας με το μεγαλύτερο σεβαστό και πολιτικά ανέγγιχτο από την αστική τάξη πολιτικό και συνδικαλιστικό στρατό. Βεβαίως το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν πολύ εύκολα να ξεγλιστράνε από την κατηγορία ότι με τη στάση τους αυτή όχι μόνο καλύπτουν αλλά και υποστηρίζουν την ανοιχτή σοσιαλφασιστική βία επειδή ποτέ η ΝΔ της «αγίας Τριάδας» και ποτέ το όλο και πιο φιλοσυριζέικο υπό την καθοδήγηση του Λαλιώτη ΠΑΣΟΚ δεν έχουν κάνει κεντρικό πολιτικό ζήτημα τη βία στα Πανεπιστήμια. Κυρίως δεν έχουν απαιτήσει από τα «καθώς πρέπει» ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ να καταγγείλουν χωρίς όρους και περιστροφές τη βία των ταγμάτων εφόδου σε όλο το λαό σε όλη τη χώρα, μέσα κι έξω από τα Πανεπιστήμια, και μάλιστα έμπρακτα, δηλαδή δεν τα έχουν καλέσει να υποστηρίξουν ανοιχτά τα θύματα των επιθέσεων αυτών στα τηλεοπτικά ΜΜΕ, να το κάνουν αυτό και μέσα σε γενικές συνελεύσεις των Σχολών και οι συνελεύσεις αυτές να εγγυηθούν, στηριγμένες στη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, ότι αυτή η βία δεν θα ξαναεπιτραπεί από τη μαζική φοιτητική περιφρούρηση. Μια τέτοια μαζική αυτοάμυνα δεν μπορεί να κατηγορηθεί και από τον πιο στενόμυαλο φιλελεύθερο σαν πόλεμος συμμοριών.
Η αστυνομία σαν άλλοθι για να μην παίρνει ουσιαστική θέση για τη βία η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και πάνω απ’ όλα το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ
Αλλά είναι δυνατό η «Αγία Τριάδα» της ΝΔ ή το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ του Λαλιώτη να απαιτήσει από το ψευτοΚΚΕ την απομόνωση μέσα στους φοιτητές των υπεργολάβων της βίας του νέου μετά 200 χρόνια «ρωσικού κόμματος» , και με αυτό τον τρόπο να αποκαλύψει το ίδιο αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμματα της βίας, όταν δεν έχει πει λέξη ενάντια στη βία του ίδιου του ψευτοΚΚΕ, ακόμα και όταν τα δικά του τάγματα εφόδου εφορμούν και διαλύουν τα συνέδρια της ΓΣΕΕ που καμιά εργατική τάξη δεν έχει αποφασίσει να καταργήσει;
Δεν είναι δυνατό να το κάνει. Για αυτό καλεί τη μη φασιστική αστική τάξη, κυρίως το διδακτικό προσωπικό των Πανεπιστημίων καθώς και τους δημοκράτες φοιτητές που από την έλλειψη μιας ισχυρής αριστεράς ακολουθούν αυτά τα τμήματα της αστικής τάξης, να περιμένουν την αστυνομία, για να τα σώσει. Υπόσχεται δηλαδή να λύσει με έναν αστυνομικό, δηλαδή με έναν εξωτερικό τρόπο ένα βαθύ ζήτημα πολιτικής πάλης όχι τόσο στα Πανεπιστήμια όσο στην κοινωνία ολόκληρη. Καμιά αστυνομία δεν μπορεί να εμποδίσει στα Πανεπιστήμια τους στρατούς της βίας, όσο αυτοί αποτελούνται κυρίως από φοιτητές και υποστηρίζονται από φοιτητικές παρατάξεις και κόμματα που εμφανίζονται σαν κόμματα της φτωχολογιάς, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης και μάλιστα της αριστεράς. Μόνο ένα μαζικό δημοκρατικό στρατόπεδο μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια που μάλιστα θα έχει στενούς δεσμούς με τον εργαζόμενο λαό και θα καταγγέλλει τον αντιλαϊκό και αντεργατικό χαραχτήρα αυτής της πανεπιστημιακής «αριστεράς» θα μπορεί σήμερα να σταματήσει τους τραμπούκους της και απολύτως καμιά αστυνομία, πόσο μάλλον μία που στο 50% της ψηφίζει ναζιστές.
Οι φιλελεύθεροι αστοί επικαλούνται τις αστυνομίες που μπορούν να επεμβαίνουν στα δυτικά πανεπιστήμια. Όμως αυτό δεν το κάνουν για να καταστέλλουν τις σπάνιες βίαιες και με ιστορικό βάρος συγκρούσεις μεταξύ αντίθετων μεγάλων φοιτητικών πολιτικών στρατοπέδων αλλά για την ποινικού χαρακτήρα παραβατικότητα. Και εδώ η αστυνομία θα μπορούσε να εξαφανίσει σε χρόνο μηδέν το κραυγαλέο ποινικό λούμπεν που λυμαίνεται τα Πανεπιστήμια και σε μια πρώτη φάση να φυλάει γραφεία καθηγητών και συνεδριάσεις συγκλήτων, αλλά δεν μπορεί να επιβάλει οποιαδήποτε απόφασή τους σε κανέναν όταν αυτές οι αποφάσεις καταδικαστούν από φοιτητικές συνελεύσεις και κινήματα που στηρίζονται σε τέτοιες συνελεύσεις. Και όταν αυτές οι συνελεύσεις θα χειραγωγούνται από τους σοσιαλφασίστες - πράγμα που θα είναι ακόμα πιο εύκολο αν η αστυνομία θέλει να επιβάλει με το ζόρι αποφάσεις συγκλήτων - ποιος δημοκράτης θα επιτρέψει στην οποιαδήποτε αστυνομία να μπει σε ένα αμφιθέατρο για να ξεριζώσει εκείνη και όχι οι ίδιοι οι φοιτητές με ένα δικό τους μαζικό κίνημα με παλλαϊκή στήριξη απ ‘ έξω την καρδιά της πανεπιστημιακής βίας που είναι η σοσιαλφασιστική γιούχα ή και η χειροδικία στις άμαζες συνελεύσεις των αμφιθεάτρων;.
Γενικά οι ουσιαστικότερες συγκρούσεις στα Πανεπιστήμια είναι πολιτικού χαρακτήρα και ανάμεσα σε φοιτητές και αν η αστυνομία επέμβει ακόμα και υπέρ της πιο δημοκρατικής πλευράς θα την προβοκάρει και θα την εκθέσει σαν άδικη μόνο με την υποστήριξη της. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η γραμμή υπέρ της επέμβασης της αστυνομίας στα πανεπιστήμια συνδυάζεται με την απαίτηση κάποιων φιλελεύθερων ακόμα και με νόμο να καταργηθούν τα παραταξιακά ψηφοδέλτια στις φοιτητικές εκλογές. Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για την αφελή επίκληση καταδιωκόμενων δημοκρατών να καταργηθεί με νόμο ο φασισμός ενώ στη χειρότερη και πιο συνηθισμένη ιστορικά εκδοχή της πρόκειται για την ακροδεξιά συντεχνιακή γραμμή της κατάργησης των κομμάτων στα συνδικάτα στο όνομα των κοινών συμφερόντων των μελών.
Η αστυνομία σαν καταλύτης για την ελεύθερη οργάνωση των φασιστών και τη δημιουργία ενός φαιο-«κόκκινου» φασιστικού δίπολου
Αν βέβαια εξετάσει κανείς το ζήτημα όχι από άποψη αρχής αλλά ακόμα πιο συγκεκριμένα, αν δηλαδή πάρει υπ όψιν του ότι πρόκειται για μια αστυνομία κάτω από την πολιτική ηγεσία φιλοσυριζαίων σαν τον Χρυσοχοΐδη και τελευταία πρώην γραμματέων της ΚΝΕ σαν τον Θεοδωρικάκο, το μόνο που μπορεί να κάνει με την επέμβαση της είναι να βοηθήσει στην κατασκευή και μέσα στα Πανεπιστήμια του συνηθισμένου φαιο-«κόκκινου» δίπολου που έχει κατασκευάσει το ρωσόφιλο μπλοκ έξω από αυτά και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Δηλαδή πίσω από την έτσι κι αλλιώς φιλοφασιστική στη βάση της αστυνομία είναι αναπόφευκτο, αν αυτή επέμβει, να οργανωθεί ανοιχτά στα Πανεπιστήμια αρχικά η σοβινιστική ακροδεξιά, και αργότερα οι καλλωπισμένοι ναζί, επειδή η ΔΑΠ εν μέρει από φιλελευθερισμό και κυρίως από αντικομουνιστική έχθρα ενάντια στον ιστορικό αντιφασισμό δεν θέλει απαγόρευση τους αρκεί «πολιτισμένα να διατυπώνουν τις καταδικαστέες ακραίες απόψεις τους». Αν τα παραπάνω συμβούν, αυτόματα πίσω από την ΚΝΕ θα στοιχηθούν εκτός από τους υπεργολάβους της βίας της και πολλοί από τους δημοκράτες αντιφασίστες που την απεχθάνονται. Δηλαδή ό,τι προοδευτικό μπορεί σήμερα να οργανωθεί απέναντι στο σοσιαλφασισμό θα αναγκαστεί να συρθεί πίσω του. Και ένα άλλο ενδιάμεσο κομμάτι που δεν είναι σώνει και καλά φασιστικό, θα πάει με τους φασίστες. Αυτό είναι το φαιο-«κόκκινο» δίπολο που συνθλίβει και προβοκάρει τη δημοκρατία όχι μόνο στη χώρα μας αλλά παγκόσμια.
Αν ο Θεοδωρικάκος το εννοεί όταν λέει ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία εκπαιδεύεται για να εγκατασταθεί σε 4 μήνες στα ΑΕΙ, και αν αυτό δεν είναι ένα κόλπο για να προλάβουν την εγκατάσταση της κάποιες πρόωρες εκλογές, τότε αυτή η εκπαίδευση δεν μπορεί παρά να αφορά τον τρόπο με τον οποίο αυτή η αστυνομία που αποτελείται από απόφοιτους ΑΕΙ (όπως διαβεβαιώνει ο Θεοδωρικάκος), θα συντονίζεται κατά τη γνώμη μας με τις «λογικές» δυνάμεις των Πανεπιστημίων για να καταστείλει τους «ακραίους». Έχουμε δηλαδή κάθε λόγο να πιστεύουμε πως θα συνεργάζεται ανοιχτά με τη μητσοτακική , δηλαδή φιλοκνίτικη ΔΑΠ και θα ψευτοσυγκρούεται με την ΚΝΕ για να δημιουργηθεί μια κατάσταση μόνιμου φαιο-«κόκκινου» τεχνητού δίπολου που θα οδηγήσει στην κυριαρχία των ρωσόδουλων στις σχολές και θα τελειώσει ό,τι με κόπο και πείσμα επιβιώνει από δημοκρατία πολιτικά ή εκπαιδευτικά από εφαρμοσμένη έρευνα, σύγχρονη τεχνολογική εκπαίδευση και μη σκοταδιστική διδασκαλία στις ανθρωπιστικές σπουδές.
Η διακομματική κάλυψη στην τρομοκρατική επίθεση στη δημοκρατική φοιτητική παράταξη «Project ΠαΝΚΣ» και η ύπουλη στάση του ψευτοΚΚΕ
Το που μπορούνε να πάνε η μητσοτακική ΝΔ και το ψευτοΚΚΕ το ελληνικό Πανεπιστήμιο σε σχέση με τον εκφασισμό του από τη μια και την αστυνομική δήθεν «σωτηρία του» από αυτόν από την άλλη αποδείχτηκε με τη στάση τους στον άγριο ξυλοδαρμό μέσα στην ΑΣΟΕΕ μέσα στον κόσμο από αναρχικούς τραμπούκους ενός ηγετικού στελέχους, του Οδυσσέα Βλαχονικολού μιας αρκετά νέας φοιτητικής παράταξης που λέγεται “Project ΠαΝΚΣ” *** Το θύμα της επίθεσης και οι σύντροφοί του ζήτησαν την προστασία της αστυνομίας η οποία δήλωσε ότι δεν της επιτρέπεται να επέμβει, ενώ ο πρύτανης που η παράταξη αυτή τον είχε υποστηρίξει όταν του δέσανε τη φασιστική ταμπέλα στο λαιμό, δήλωσε κι αυτός ουσιαστικά το ίδιο, δείχνοντας πόσο αποτελεσματική ήταν η τρομοκράτηση του αλλά αθεράπευτος και στη θεσιλατρεία του. Όμως και τα δυο αυτά θα μπορούσε κανείς να τα περιμένει. Το βασικό ήταν ότι ενώ το θύμα και οι επικεφαλής της παράταξης αψηφώντας την τρομοκρατική βία εναντίον τους βγήκαν με σθένος και κατάγγειλαν όχι μόνο τον ξυλοδαρμό αλλά και το γενικό κλίμα της τρομοκρατίας στις σχολές, μόνο κάνα δυο κανάλια (ΕΤ1, ΑΝΤ1) φιλοξένησαν ζωντανά τους ίδιους και την καταγγελία τους, και αμέσως μετά έγινε απόλυτη σιωπή. Έτσι κάνουν πάντα τα κανάλια όταν η διακομματική γραμμή είναι το πνίξιμο ενός γεγονότος, αλλιώς στήνουν παράθυρα, αναλυτές και πολιτικά κόμματα και μιλάνε ώρες. Αποδείχτηκε ότι η διακομματική τακτική συνίστατο στο να βγει το υπουργείο παιδείας –και όχι βέβαια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος- να καταδικάσει με ελεεινά μισόλογα τους γνωστούς άγνωστους τραμπούκους, η κυβερνητική ΔΑΠ να μην μιλήσει και ώστε όλη η υπόλοιπη αντιπολίτευση σύσσωμη και απερίσπαστη να αγνοήσει στη μεγάλη πολιτική σημασία του το περιστατικό και έτσι έμμεσα πλην σαφώς να εγκρίνει τον ξυλοδαρμό όσων λένε ότι μπορεί η αστυνομία να επεμβαίνει στα πανεπιστήμια. Βέβαια ο πολιτικο-ιδεολογικός ηγέτης και της αντιπολίτευσης και στενότερα του σοσιαλφασισμού, το ψευτοΚΚΕ, φρόντισε όπως κάνει πάντα στα σοβαρά ζητήματα να μην εκτεθεί. Ανέθεσε λοιπόν στην ΚΝΕ να καταγγείλει τον τραμπουκισμό αλλά με χίλιες προφυλάξεις δηλαδή χωρίς να αναφέρει το όνομα του θύματος ούτε το όνομα της παράταξης. Ταυτόχρονα ανέφερε το περιστατικό μαζί με έναν άλλο τραμπουκισμό που συμπτωματικά (;) έγινε στο ίδιο σημείο της ΑΣΟΕΕ με διαφορά μόλις 2 ωρών που είχε θύμα έναν κνίτη που κολλούσε κομματικές αφίσες στον οποίο επιτέθηκαν πάλι οι αναρχικοί. Όμως ούτε για κάποιον κνίτη μίλησε συγκεκριμένα η ανακοίνωση της ΚΝΕ. Αυτό το αποκάλυψαν με καμάρι οι ίδιοι οι τραμπούκοι στο Indymedia. Έτσι το ψευτοΚΚΕ μέσω της ΚΝΕ έκλεισε το μάτι στους ΠαΝΚΣ εμφανιζόμενη σαν σύμμαχος τους κατά των αναρχικών αλλά χωρίς αυτή την τάχα φιλική στάση να την κάνει γνωστή στα μέλη του. Βέβαια για να μην έχουν καμιά αμφιβολία οι ΠαΝΚΣ για τις φιλικές διαθέσεις της ΚΝΕ οι αναρχικοί κατηγορούν στην ανακοίνωση αυτή το ψευτοΚΚΕ για τη φιλική του στάση προς αυτούς, ενώ οι ίδιοι χαίρονται για τον ξυλοδαρμό του Βλαχονικολού!
Αν όμως διαβάσει κανείς προσεκτικά την ανακοίνωση της ΚΝΕ, αυτή στην ουσία της ρίχνει το φταίξιμο στο θύμα με τη συνηθισμένη από την εποχή της «17Ν» μέθοδο του ψευτοΚΚΕ να καταγγέλλει την κατατρομοκράτηση των εχθρών του σαν προβοκάτσια που τάχα δουλεύει υπέρ τους και εναντίον του. Κατήγγειλε λοιπόν τους τραμπούκους (χωρίς να καταγγείλει την αναρχική πολιτική μορφή με την οποία εμφανίζονται) ότι δούλεψαν με την πράξη τους για την αστυνομία αφού έτσι τη διευκολύνουν να μπει στο πανεπιστήμιο, δηλαδή ότι με τη βία τους επιδιώκουν να δικαιωθεί η γραμμή του θύματος, δηλαδή των ΠαΝΚΣ υπέρ της αστυνομίας. Με λίγα λόγια οι τραμπούκοι πλήττουν το θύμα σωματικά ενώ το ψευτοΚΚΕ το πλήττει πολιτικά και γι αυτό βαθύτερα.
Αν το ψευτοΚΚΕ και τα από οργανωτική άποψη πολλαπλάσια ισχυρά σε σχέση με τους αναρχικούς τάγματα εφόδου του ήθελε πραγματικά να συμπαρασταθεί στο θύμα των τραμπούκων και όχι να το χτυπήσει πολιτικά, και ταυτόχρονα να εξουδετερώσει τους προβοκατόρικους στόχους των πιο αντιδραστικών τμημάτων των δεύτερων, θα δήλωνε ότι παρά τη λαθεμένη γραμμή του θύματος της επίθεσης στο ζήτημα της αστυνομίας το υπερασπίζει έμπρακτα, με το να μην επιτρέψει να του ασκούν βία οι τραμπούκοι, και κάθε άλλος. Κυρίως όμως ευκολότατα θα είχε εξουδετερώσει μαζί με την εξωκοινοβουλευτική λεγόμενη «αριστερά» και θα είχε προ πολλού πετάξει έξω από τις σχολές εκείνο το κομμάτι του αναρχισμού που έχει κατρακυλήσει στην πιο κτηνώδη και πιο λούμπεν βία, και όχι διαρκώς να κλαίγεται ότι αυτός «δεν έχει σχέση με το κίνημα» και ότι βοηθάει τα σχέδια της αντίδρασης. Τα δικά του βοηθάει τα τελευταία χρόνια και κανενός άλλου. Ξέρουμε πόσο εύκολα το κάνει όταν το θέλει και βέβαια το θέλει πάντα για κακό. Ποτέ δεν θυμόμαστε το ψευτοΚΚΕ να έχει χτυπήσει στ αλήθεια τους αναρχικούς από τα αριστερά τους, ακόμα και στη χειρότερη κατάπτωση τους σαν την σημερινή όπως φανερώθηκε πάλι μέσα τη διακομματική ανοχή στο μαζικό σαδιστικό ξυλοδαρμό των φοιτητών της 30 Νοέμβρη στο ΑΠΘ.
Άρα αυτό το ζήτημα για το οποίο προετοιμάζει τις συνειδήσεις το ψευτοΚΚΕ σαν πολιτικο-ιδεολογικός ηγέτης όλης της σημερινής «προοδευτικής» και «αριστερής» αντιπολίτευσης , και βαθύτερα όλου του ρωσόδουλου καθεστώτος, είτε μπει είτε δεν μπει η επίσημη κρατική αστυνομία στα Πανεπιστήμια είναι ένα πράγμα: Επιτρέπεται να υπάρχει μία και μόνο μία βία στα ΑΕΙ, είτε με αναρχική, είτε με ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική, είτε με κνιτοπαμίτικη, είτε με την επίσημη κρατική μορφή ή με έναν συνδυασμό τους, και αυτή είναι εκείνη που δεν θα θίγει την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της ρωσόφιλης αντιδυτικής αντιαναπτυξιακής και πάνω απ όλα αντιδημοκρατικής γραμμής του ψευτοΚΚΕ μέσα τους. Νόμος στα Πανεπιστήμια είναι η θέληση του νέου ρώσικου κόμματος, που τα παράσημα του τα πήρε από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του δολοφονώντας το ΚΚΕ και συκοφαντώντας τον κομμουνισμό όσο κανείς ως τώρα αντικομμουνιστής με τη θεωρία και κυρίως με την πράξη του. Γι αυτό ενώ μόνο ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο με όλες τις τάσεις μέσα του που απεχθάνονται το φασισμό μπορεί να αντιμετωπίσει τα τάγματα εφόδου κάθε μορφής στα ΑΕΙ, μια πραγματικά ειρηνική δημοκρατική ζωή μέσα σε αυτά θα είναι δυνατή μόνο αν η ηγετική πολιτική και ιδεολογική γραμμή σε αυτό το μέτωπο είναι εκείνη που εξασφαλίζει τη βαθιά ενότητα αυτού του δημοκρατικού μετώπου με τον εργαζόμενο λαό, δηλαδή η πολιτική και ιδεολογική γραμμή του επαναστατικού προλεταριάτου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη φοιτητική νεολαία όπου εκφράζεται με τη μεγαλύτερη ακρίβεια η ταξική πολιτική διαμάχη και όπου η κύρια αντίθεση θα έχει στη μεγαλύτερη όξυνση της τη μορφή «κόκκινη σημαία-ενάντια σε κόκκινη σημαία».
* Η σοσιαλφασιστική βία στα Πανεπιστήμια ξεκίνησε πάνω στην ίδια την εξέγερση από τους τραμπούκους του ψευτοΚΚΕ που προσπάθησαν με απειλές περί επέμβασης των οικοδόμων του να την εμποδίσουν την πρώτη μέρα πριν ξεκινήσει και απέτυχαν γιατί τότε το ψευτοΚΚΕ ήταν πολύ μικρό οργανωτικά για να νικήσει την επαναστατική αριστερά και το πλατύ αυθόρμητο που αυτή είχε μαζί της. Όμως στη μεταπολίτευση το ψευτοΚΚΕ πέτυχε με τη βοήθεια της αστικής τάξης και του κράτους της, κυρίως με τη βοήθεια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, να ασκήσει βία πάνω στο νέο εργατικό απεργιακό κίνημα και πάνω απόλα στην επαναστατική αριστερά τόσο στα αμφιθέατρα όσο και στους δρόμους και να συγκρατήσει την άνοδο της. Στη συνέχεια επειδή η επαναστατική αριστερά δεν είχε ωριμάσει ιδεολογικά, δεν είχε μπορέσει να δεθεί με την εργατική τάξη και κυρίως μετά το τρομακτικό πλήγμα της πτώσης του τελευταίου μεγάλου πυλώνα της παγκόσμιας επανάστασης της μαοϊκής Κίνας ο σοσιαλφασισμός κατάφερε να τη διαλύσει, και ακόμα χειρότερα ότι απόμεινε από αυτήν ιδεολογικά και πολιτικά στην κύρια πλευρά να το απορροφήσει.
**Γιατί ενώ δεν εμποδίζει ούτε τόσο δα την κεντρική αποικιακή της επένδυση, τη φορτοεκφόρτωση της, τη χτυπάει εκεί που θέλει, δίνοντας της το πρόσχημα να μην κάνει καμιά από τις επενδύσεις που υποχρεώνεται να κάνει σύμφωνα με τη σύμβαση γιατί αυτές βοηθάνε την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας πράγμα που αποτελεί υπαρξιακό κίνδυνο για τους νεοαποικιακούς ρωσοκινέζικους σχεδιασμούς για την Ελλάδα (τέτοια είναι τα υποχρεωτικά έργα, κυρίως οι μεγάλες δεξαμενές στην επισκευαστική Ζώνη και οι προβλήτες για τα κρουαζιερόπλοια).
*** (Πανελλήνια Ανεξάρτητη Κίνηση Σπουδαστών). Από όσο διαπιστώσαμε από τα κείμενα της αυτή η παράταξη βάζει σαν κεντρικό ζήτημα στην πλατφόρμα της και στη δράση της την αντίσταση στην κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης στα πανεπιστήμια και σε αυτό το ζήτημα κυρίως διαχωρίζεται αλλά και κριτικάρει την κυβέρνηση και την κυβερνητική ΔΑΠ. Όμως σαν βασική λύση βλέπει την επέμβαση της αστυνομίας ακολουθώντας στο επίπεδο αυτό τη γενική γραμμή των μειοψηφικών δημοκρατικών τάσεων της αστικής τάξης, ενώ ακολουθεί και τη δεξιά λαθεμένη γραμμή τους υπέρ του ενιαίου εκλογικού ψηφοδελτίου. Όμως οι ΠαΝΚΣ όπως φαίνεται από τις υπόλοιπες θέσεις τους είναι έντονα αντίθετοι στην ακροδεξιά ιδιαίτερα στο μεταναστευτικό. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη γραμμή της αστοφιλελεύθερη δυτικού δημοκρατικού τύπου.
Δες :
Για τη φετινή 48η επέτειο του Πολυτεχνείου σαν εισαγωγή σε ένα σημαντικό κείμενο της ΟΑΚΚΕ για τη μεγάλη εξέγερση - ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΗΜΑΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
https://www.oakke.gr/antifasism/item/1360-