Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της  μαζικής απελπισίας που έχει καταλάβει την μικροαστική τάξη και μάλιστα ένα κατά τεκμήριο προοδευτικό, δημοκρατικό κομμάτι της από το ότι αυτό αναζητάει μια διέξοδο  ακολουθώντας όχι πια ένα κόμμα, αλλά έναν άνθρωπο που με απίστευτη έπαρση  δηλώνει ηγέτης*.

Αυ­τόν τον η­γέ­τη κα­νέ­να συλ­λο­γι­κό σώ­μα δεν τον έ­χει ε­κλέ­ξει, ού­τε τον έ­χει ο­ρί­σει με ο­ποιο­δή­πο­τε τρό­πο σ’ αυ­τή τη θέ­ση. Αυ­τός ο η­γέ­της δεν έχει δο­κι­μα­στεί ού­τε στιγ­μή προ­η­γού­με­να σαν τέ­τοιος, δεν έ­χει α­πο­λο­γη­θεί σε κα­νέ­ναν και πο­τέ για την πο­λι­τι­κή του δρά­ση α­φού σε αυ­τήν ξαφ­νι­κά εμ­φανί­στη­κε και μά­λι­στα α­πό­το­μα στη θέ­ση του ηγέ­τη. Με­ρι­κοί  α­πό τους ο­παδούς του που έ­χουν α­κό­μα κά­ποιες δη­μο­κρα­τι­κές ε­νο­χές για την ε­πι­λο­γή τους πα­ρη­γο­ριού­νται για­τί μα­ζί με το δι­κό του ό­νο­μα ο Η­γέ­της έ­ρι­ξε και με­ρι­κά ακό­μα ο­νό­μα­τα στον α­φρό του “πο­τα­μιού” του, ό­πως του Δή­μου και του Τέλογλου, και κα­μιά ει­κο­σά­δα ά­γνω­στων άλ­λων που φαί­νο­νται σαν να α­πο­τε­λούν κάποιο ά­τυ­πο συλ­λο­γι­κό σώ­μα που, αν και ε­πί­ση­μα δεν έ­χει ε­κλέ­γει, του­λά­χι­στον συνα­πο­φα­σί­ζει με τον η­γέ­τη. Ό­μως ο η­γέ­της δη­λώ­νει ό­τι ό­λοι αυ­τοί οι άν­θρω­ποι εί­ναι κά­ποιοι με τους ο­ποί­ους α­πλά “συ­νο­μι­λεί”, δη­λα­δή το πο­λύ τους συμ­βου­λεύ­ε­ται. Ο ηγέτης εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι  α­κού­ει, αλ­λά δεν α­πο­λο­γεί­ται σε κα­μιά συλ­λο­γι­κό­τη­τα, τουλάχι­στον α­πό την αρ­χή. Μά­λι­στα δεν δε­σμεύ­ε­ται από την αρ­χή α­πό κα­νέ­να πρόγραμ­μα. Πρό­γραμ­μα και θέ­σεις, θα έρ­χο­νται στο δρόμο, ό­σο το πο­τά­μι κυ­λά στην πε­διά­δα.

Σε άλ­λες ε­πο­χές έ­νας τέ­τοιος τύ­πος θα α­ντι­με­τω­πι­ζό­ταν με με­γά­λη ει­ρω­νεί­α. Τώ­ρα εί­ναι αρ­κε­τά σε­βα­στός και πολ­λοί τον α­γα­πά­νε ό­χι πα­ρά τα πα­ρα­πά­νω ε­λατ­τώ­μα­τά του αλ­λά ε­ξαι­τί­ας τους. Η α­θλιό­τη­τα της ε­πο­χής έ­γκειται στο ό­τι το Πο­τά­μι έ­χει α­πή­χη­ση κυ­ρί­ως για­τί δεν εί­ναι έ­να συ­νη­θι­σμένο κόμ­μα με συ­νέ­δρια, με α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κά όργα­να, με ε­κλεγ­μέ­νους μη­χα­νι­σμούς, με μό­νι­μα ε­κλεγ­μέ­να στε­λέ­χη κλπ δη­λα­δή με όρους στοι­χειω­δώς δη­μο­κρατι­κούς. Τέρ­μα ό­λα αυ­τά τα κόμ­μα­τα που φτιά­χνει ο πα­λιός πο­λι­τι­κός κό­σμος. Ο αρ­χη­γός του πο­τα­μιού εί­ναι λοι­πόν ο πρώ­τος η­γέ­της που μα­ζί με ό­λο το φα­σι­στι­κό βόρ­βο­ρο της χώ­ρας, μα­ζί με ό­λους τους α­γα­να­κτι­σμέ­νους που μούτζω­ναν τη Βου­λή το 2011, μα­ζί με ό­λο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα δε­ξιό και “α­ρι­στε­ρό” που ξέ­ρει κα­λά μό­νο μί­α πο­λι­τι­κή, αυ­τή της εκκα­θά­ρι­σης των πο­λι­τι­κών α­ντιπά­λων του μέσω της η­θι­κής τους α­πα­ξί­ω­σης και α­πό ε­κεί της η­θι­κής α­πα­ξί­ω­σης των κομ­μά­των τους, δια­τυ­μπα­νί­ζει το “κά­τω οι πο­λι­τι­κοί και τα κόμ­μα­τά τους”. Α­ντί δη­λα­δή κά­ποιοι τίμιοι άν­θρω­ποι, κά­ποιοι α­στοί δη­μο­κρά­τες, να ε­πιδιώ­ξουν να ι­δρύ­σουν έ­να κόμ­μα που θα έ­χει αυ­τή τη φο­ρά κά­ποια ι­σχυ­ρά στοι­χεί­α δη­μο­κρα­τι­κού ε­λέγ­χου και δια­φά­νειας, έρ­χε­ται ο Η­γέ­της και οι συνερ­γά­τες  του και κα­ταρ­γούν την ι­δέ­α του ορ­γα­νω­μέ­νου κόμ­μα­τος ό­πως α­κρι­βώς θα ή­θε­λαν οι φα­σί­στες.

Βέ­βαια ο Η­γέ­της μας δεν θα δε­χτεί πο­τέ τέ­τοιους συ­σχε­τι­σμούς για τον ε­αυ­τό του. Γιατί ξέ­ρει ό­τι αυ­τά εί­ναι φα­σι­στι­κά πράγ­μα­τα για το μέ­σο κοι­νό του, και γι αυ­τό άλλωστε ο ί­διος δη­λώ­νει ό­τι εί­ναι α­ρι­στε­ρός, και μάλι­στα  έ­να παι­δί του λα­ού, έ­νας εργα­ζό­με­νος και ό­χι έ­να προ­ϊ­όν του κομ­ματι­κού σω­λή­να. Έ­νας τέ­τοιος  η­γέ­της ο­φεί­λει κά­θε στιγ­μή να δια­κη­ρύσ­σει, και αυ­τό κά­νει, ό­τι α­ντί να έ­χει έ­να κόμ­μα-μη­χα­νι­σμό πί­σω του έ­χει τον ί­διο το λα­ό, του ο­ποί­ου α­κού­ει α­πευ­θεί­ας την ε­μπει­ρί­α, τους πό­θους και τα αι­τή­ματα, ό­πως α­κού­ει και τους συνερ­γά­τες του. Αυ­τά που α­κού­ει α­πό το λα­ό ο η­γέτης μας τα κά­νει πρό­γραμ­μα και πρά­ξη χω­ρίς να με­σο­λα­βεί έ­να κόμ­μα των ε­πιτή­δειων. Δη­λα­δή ο λα­ός  εί­ναι το α­λη­θι­νό πο­τά­μι, ε­νώ ο Η­γέ­της εί­ναι α­πλά ο δίαυ­λος του λα­ού, η κοί­τη του πο­τα­μού, ο δρό­μος του λα­ού προς τη δι­κιά του ου­σια­στι­κά ε­ξου­σί­α. Γι αυ­τό ο Η­γέ­της σε κά­θε πε­ριο­δεί­α του πρώ­τα απ ό­λα ακού­ει το λα­ό.

Το να εί­ναι δί­αυ­λος του λα­ού εί­ναι μια δου­λειά που την ξέ­ρει κα­λά ο Η­γέ­της α­πό τό­τε που ή­ταν α­πλά έ­νας πε­ρι­πλα­νη­τής με το σα­κί­διο στην πλάτη. Α­πό τό­τε ή­ξε­ρε να κρύβει το συ­νερ­γεί­ο με τους πραγ­μα­τι­κούς α­πλούς ερ­γαζό­με­νους μπού­μαν και οπερατέρ του πιο πλούσιου κα­θε­στω­τι­κού κα­να­λιού της χώ­ρας, ό­ταν αυ­τός έ­δι­νε το λό­γο στους α­πλούς αν­θρώ­πους του λα­ού. Εί­ναι άλ­λω­στε αυ­τό το γε­μά­το ψύ­χραι­μη κατανόη­ση ύ­φος του εξο­μο­λο­γη­τή που είχε κά­νει τον Θε­ο­δω­ρά­κη συ­μπα­θή στον πο­λύ κό­σμο που δεν ή­ξε­ρε αρ­κε­τή πο­λιτι­κή για να κα­τα­λα­βαί­νει ό­τι και η ε­πι­λο­γή του συγκεκρι­μέ­νου ε­ξο­μο­λο­γούμε­νου και η κά­θε μο­ντα­ρι­σμέ­νη ε­ξο­μο­λό­γη­ση έ­βγα­ζε τε­λι­κά μια πο­λι­τι­κή γραμ­μή αρ­χι­κά ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και μετά ΔΗ­ΜΑΡ και εν μέ­ρει εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού ΠΑ­ΣΟΚ, δη­λα­δή τη βα­θειά κα­θε­στω­τι­κή γραμ­μή σε ό­λα τα ζη­τή­μα­τα.

Ο Ηγέτης και οι εθελοντές του

Η πιο δύ­σκο­λη δου­λειά του α­ρι­στε­ρού Η­γέ­τη εί­ναι να πεί­σει  τους γε­νι­κά προοδευτικούς ψη­φο­φό­ρους του ό­τι το πο­τά­μι του και η πο­λι­τι­κή λασπου­ριά που αυ­τό κα­τε­βά­ζει εί­ναι ο ί­διος ο λα­ός εν δρά­σει, δη­λα­δή ό­τι το ποτά­μι εί­ναι λα­ϊ­κό ό­χι μό­νο σαν ι­δέ­ες αλ­λά και σαν πρά­ξη. Η α­πά­ντη­ση του Η­γέτη μας στο αί­τη­μα των α­ρι­στε­ρών μαζών να δρουν και αυ­τές και ό­χι μό­νο ε­κείνος εί­ναι ο ε­θελο­ντι­σμός. Οι ε­θε­λο­ντές υποτί­θε­ται ό­τι κα­ταρ­γούν το πα­λιό κόμ­μα των ε­παγ­γελ­μα­τι­κών στε­λε­χών, των ρουσφε­το­λό­γων πε­λα­τών γε­νι­κά το γνω­στό κομ­μα­τι­κό ε­παγ­γελ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό των προ­νο­μιού­χων, των α­νή­θικων. Οι ε­θε­λο­ντές εί­ναι υ­πο­τί­θε­ται α­νι­διο­τε­λείς ως μη μόνιμοι, ως μη επαγ­γελ­μα­τί­ες και σε με­γά­λο βαθ­μό ως α­νώ­νυ­μοι. Οι ε­θε­λο­ντές περιφρο­νούν και το χρή­μα και τη δό­ξα, αν και ο Η­γέ­της δεν φαί­νε­ται να πε­ρι­φρο­νεί του­λά­χιστον το δεύ­τε­ρο.

Ο η­γέ­της έ­κα­νε ή­δη μια ε­πί­δει­ξη ε­θε­λο­ντι­σμού με το να κά­νει μια πε­ριο­δεί­α στην Κρήτη σε ό­λους τους νο­μούς που κρά­τη­σε 5 μέ­ρες με 5 ε­θε­λο­ντές και έ­να βα­νά­κι και η ο­ποί­α σύμ­φω­να με την Κα­θη­με­ρι­νή στοί­χη­σε 5000 Ευ­ρώ ο­πότε πε­ρίσ­σε­ψαν και 200 Ευ­ρώ ρέ­στα. Το ίδιο α­να­κοί­νω­σε ό­τι θα κά­νει το πο­τά­μι και στην Ή­πει­ρο. Υπολογίζουμε ό­τι με 50000 Ευ­ρώ και λί­γες δε­κά­δες ε­θε­λο­ντές μπο­ρεί το Πο­τά­μι να γυρί­σει ό­λη την Ελ­λά­δα και στο τέ­λος α­πό Κη­φι­σός να γίνει Νεί­λος και να α­νε­βεί στη εξου­σί­α. Φαί­νε­ται τέ­λειο αν πε­τύ­χει. Φαί­νε­ται, σαν α­λη­θι­νή ε­πα­νά­στα­ση α­πό τα κά­τω.

Τι α­πά­τη! Αν αυ­τά τα ΜΜΕ ή­θε­λαν μπο­ρού­σαν να πνί­ξουν την πε­ριο­δεία και πριν από αυ­τήν να κρύ­ψουν την ί­δρυ­ση του κόμ­μα­τος και τη μα­ζι­κή παν-ΜΜΕ συ­νέ­ντευ­ξη τύ­που του Θε­ο­δω­ρά­κη. Και τό­τε ε­λά­χι­στοι θα σχο­λιά­ζα­νε τις θέ­σεις του κόμ­μα­τος ακόμα και την ύ­παρ­ξη του. Και αν μά­λι­στα τις ει­ρω­νεύ­ο­νταν με δυο δη­λη­τη­ριώ­δη λογάκια τα πε­ρισ­σό­τε­ρα ΜΜΕ τό­τε δεν θα έ­μπαινε κα­νέ­να πο­τά­μι σε κα­νέ­να γκά­λοπ, και σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση κα­νέ­να 10% δεν θα έβγαι­νε προς τα έ­ξω. Μό­νο για να πληρώσει κά­ποιο μι­κρό κόμ­μα για να δια­φη­μίσει με α­φί­σες την ε­ξόρ­μη­ση του στις πόλεις και τα χω­ριά της Κρή­της, ή α­κόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο για να τη δια­φη­μί­σει στην τηλεόρα­ση σε ώ­ρα με­γά­λης α­κρο­α­ματι­κό­τη­τας, ο η­γέ­της και οι ε­θε­λο­ντές του θα έπρεπε να έ­χουν δώ­σει ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες Ευ­ρώ. Αλ­λά ο­ποια­δή­πο­τε πο­σά δεν θα φτά­να­νε για να πά­ρει περί­ο­πτη θέση σε ό­λα τα δελ­τί­α ει­δή­σε­ων, και η πε­ριο­δεί­α και προ­η­γού­με­να η πρω­θυ­πουρ­γι­κού ό­γκου συ­νέ­ντευ­ξη τύ­που. Ού­τε θα μπο­ρού­σε να έ­χει τον ύμνο α­πό την έ­γκρι­τη Κα­θη­με­ρι­νή. Αυ­τή έ­γρα­ψε έ­να μι­κρό ύ­μνο για την πε­ριο­δεί­α  ό­που α­νέ­φε­ρε το “λα­ϊ­κό” η­γέ­τη με τα μι­κρό του ό­νο­μα Σταύ­ρο ό­πως και τους ε­θε­λο­ντές του μό­νο που ό­λοι ή­ξε­ραν το ε­πί­θε­το του Σταύ­ρου και κα­νείς το δι­κό τους.

Στην ου­σί­α ο τέ­τοιος ε­θε­λο­ντι­σμός, ι­διαί­τε­ρα ο προ­ε­κλο­γι­κός, είναι η α­πά­ντη­ση της μεγα­λο­α­στι­κής τά­ξης στην κα­τα­στρο­φή των πραγ­μα­τι­κών δη­μο­κρα­τι­κών ή και λα­ϊ­κών κομ­μά­των που η ί­δια τα σά­πι­σε και τα διέ­λυ­σε μπαί­νο­ντας μέ­σα τους. Αυ­τόν τον εθελοντι­σμό στο καθα­ρά κοι­νω­νι­κό ε­πί­πεδο, σε ε­κεί­νο της “φι­λαν­θρω­πί­ας”, ε­πει­δή οι μα­ζι­κοί φο­ρείς λα­ϊ­κής αλ­λη­λεγ­γύης έ­χουν δια­λυ­θεί τον κι­νούν σή­με­ρα στη χώ­ρα μας αντι­δρα­στι­κοί θε­σμοί ι­διαί­τε­ρα η φα­σι­στι­κή εκ­κλη­σί­α, ή τα πιο α­ντι­δρα­στι­κά κα­νά­λια, ή το κε­φάλαιο των Σου­περ­μάρ­κετ που στην Ελ­λά­δα σή­με­ρα παί­ζει σε με­γά­λο βαθ­μό απο­μυζη­τι­κό, α­ντι­βιο­μη­χα­νι­κό ρό­λο. Στο κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό επί­πε­δο ο ε­θε­λο­ντισμός σήμε­ρα ση­μαί­νει η α­στι­κή τά­ξη ή μια φρά­ξια της να ο­ρί­ζει για τους ε­θελο­ντές έ­ναν  υπο­ψή­φιο η­γέ­τη κα­θώς και την πο­λι­τι­κή γραμ­μή και τους τα­κτικούς στό­χους του α­γώ­να τους και τα πε­ρισ­σό­τε­ρα έ­ξο­δα, και οι ε­θε­λο­ντές να βά­ζουν την κα­θη­μερινή δου­λειά πει­θούς ή αλ­λιώς να κά­νουν το μα­ζι­κό πολι­τι­κό κί­νη­μα χω­ρίς να α­πο­φα­σί­ζουν, ού­τε για τους στό­χους, ού­τε για την πολι­τι­κή γραμ­μή και τις θέ­σεις του κι­νή­μα­τος. Αυ­τόν τον ε­θε­λο­ντι­σμό τον έ­χει τε­λειο­ποι­ή­σει στο πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο η α­με­ρι­κά­νι­κη με­γα­λο­αστι­κή τά­ξη που βγά­ζει στο δρό­μο προ­ε­κλο­γι­κά τους ε­θε­λο­ντές ε­νώ α­πό πί­σω μοι­ραί­α κινεί­ται έ­νας πε­λώ­ριος μη­χα­νι­σμός μό­νι­μων στε­λε­χών και οι βα­θύ­πλου­τοι σπόνσο­ρες. Ό­μως ε­κεί του­λά­χι­στον συ­νε­χί­ζουν να υ­πάρ­χουν τα μι­σο­δη­μο­κρα­τικά κλασ­σι­κά κόμ­μα­τα και ο ό­ποιος ηγέτης ε­κλέ­γε­ται τε­λι­κά με­τά α­πό έ­ναν πα­ρα­τε­τα­μέ­νο πο­λι­τι­κό εμ­φύ­λιο μέ­σα και σε αυ­τά και α­νά­με­σα σε αυ­τά στη διάρ­κεια του ο­ποί­ου οι υ­πο­ψή­φιοι η­γέ­τες αλληλοσπα­ράσ­σο­νται. Ό­μως ο Θε­ο­δωρά­κης δεν έ­χει βγει α­πό κα­μιά τέ­τοια  σύγκρουση. Στην ου­σί­α έ­χει διο­ρι­στεί από την πιο κυ­ρί­αρ­χη στη χώ­ρα μας φρά­ξια της α­στι­κής τά­ξης και μά­λι­στα του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ό­χι για να α­ντα­γω­νι­στεί τους άλ­λους ηγέτες και τα άλ­λα κόμ­μα­τα, αλ­λά για να τους συ­μπλη­ρώ­σει, δη­λα­δή για να συμπληρώ­σει  το ελ­ληνι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό με έ­ναν α­κό­μα α­παραί­τη­το ρό­λο. Αυ­τό γίνε­ται κυρί­ως για ε­ξω­τε­ρι­κή ευ­ρω­πα­ϊ­κή κα­τα­νά­λω­ση αλ­λά και για να μη βγει τί­πο­τα πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κό α­πό την α­πο­σύν­θε­ση του πα­λιού πο­λι­τι­κού κό­σμου στη βασα­νι­σμέ­νη χώ­ρα μας.

Το ποια εί­ναι η φρά­ξια της α­στι­κής τά­ξης ή μάλ­λον του ι­μπε­ρια­λισμού που έ­χει ο­ρί­σει τον Θε­ο­δω­ρά­κη για αρ­χη­γό μπο­ρεί κα­νείς να το α­να­κα­λύψει και α­πό την αρ­χη­γι­κή- αντι­κομ­μα­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α του και τις πο­λι­τι­κές αν και ε­πί­τη­δες θο­λές θέ­σεις που βγά­ζει με το στα­γο­νό­με­τρο.

Σαμποταριστική, αντιβιομηχανική πλατφόρμα σε όλη τη γραμμή

Αν με­λε­τή­σει κα­νείς προ­σε­κτι­κά τις πιο βα­σι­κές πο­λι­τι­κές θέ­σεις του πο­τα­μιού -αυ­τές για την οι­κο­νο­μί­α και για την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, θα δει ό­τι εί­ναι στην ου­σί­α, αν και καλυμ­μέ­να, οι πιο α­ντι­δρα­στι­κές ό­λου του φαιο-”κόκ­κι­νου” κα­θε­στώ­τος. Πρό­κει­ται στην ου­σί­α για τις α­ντι­βιο­μη­χα­νικές, α­ντι­πα­ρα­γω­γι­κές και τε­λι­κά φι­λο­ρώ­σι­κες θέ­σεις της ΔΗ­ΜΑΡ και του ΣΥ­ΡΙΖΑ πα­σπα­λι­σμέ­νες για ξε­κάρ­φω­μα με τον κού­φιο α­ντι­κρα­τι­σμό δή­θεν εκ­συγ­χρο­νι­σμό  των κα­θε­στω­τι­κών  φι­λε­λεύ­θε­ρων, που ό­ψι­μα εκ­φρά­ζο­νται από τη ΝΔ και ΠΑ­ΣΟΚ. Το πα­ρα­δέ­χε­ται  άλ­λω­στε και ο ί­διος και μά­λι­στα με κα­μά­ρι ό­τι έ­χει “κλέ­ψει” ι­δέ­ες και α­πό την α­ρι­στε­ρά και α­πό τους φι­λε­λεύ­θε­ρους. Έ­τσι φαί­νε­ται ό­τι εί­ναι α­νοι­χτό­μυα­λος, και μη δογ­μα­τι­κός, αλ­λά στην ου­σί­α αυ­τό εί­ναι έ­να δω­ρά­κι και για τη μι­κρο­α­στι­κή μά­ζα που έ­χει κου­ρα­στεί α­πό τις κού­φιες και πο­λω­τι­κές α­ντι­πα­ρα­θέ­σεις των δή­θεν “ά­κρων” και θέ­λει στο βάθος την “ε­νό­τη­τα τους και τε­λι­κά την ε­νό­τη­τα ό­λων των ά­ξιων για το κα­λό του τό­που”. Αυ­τή εί­ναι μια νέ­α και υπερδεξιού τύ­που μορφή ένω­σης και ισοπέδω­σης  ό­λων των ι­δε­ών και των ι­δε­ο­λο­γιών.

Ο η­γέ­της λέ­ει για πα­ρά­δειγ­μα ό­τι η κρί­ση ο­φεί­λε­ται κύ­ρια στα διεφθαρ­μέ­να κυβερνητι­κά κόμ­μα­τα, βα­σι­κά το ΠΑ­ΣΟΚ και τη ΝΔ, ό­πως το λέ­νε και οι φαιο”κόκκινοι”. Ό­μως λέ­ει  ό­τι ο­φεί­λε­ται και στις πε­λα­τεια­κές σχέ­σεις και στο γραφειοκρα­τι­κό πα­ρα­σι­τι­σμό του κρά­τους, ό­πως λέ­νε οι φι­λε­λεύ­θεροι. Αλ­λά και οι δύ­ο αυ­τές εί­ναι δευ­τε­ρεύ­ου­σες αι­τί­ες της κρί­σης και τις μηρυ­κά­ζει το βα­θύ κα­θε­στώς και στο ε­σω­τε­ρι­κό και κυ­ρί­ως στο ε­ξω­τε­ρι­κό.  Το βα­σι­κό εί­ναι ό­τι ως τώ­ρα που­θε­νά δεν λέ­ει ού­τε καν υ­πο­νο­εί ο Η­γέ­της ό­τι η κρί­ση ο­φεί­λε­ται κύ­ρια στη βιο­μη­χα­νι­κή αποεπένδυ­ση  και γε­νι­κό­τε­ρα στην κα­τα­στρο­φή της σύγ­χρο­νης με­γά­λης κλί­μα­κας παρα­γω­γής. Η λέ­ξη βιο­μη­χα­νί­α δεν υ­πάρ­χει καν στο λε­ξι­λό­γιο του. Α­ντί­θε­τα αυ­τός προ­τεί­νει για τη σω­τηρί­α της χώ­ρας έ­να τρί­πτυ­χο οι­κο­νο­μι­κής α­νά­πτυ­ξης με τρεις λέξεις: Χώ­μα, Ήλιος, Θά­λασ­σα. Α­πό τον 17ο αιώ­να ο πιο βα­σι­κός ό­ρος της παραγωγής εί­ναι το κεφά­λαιο, υ­λι­κο­τε­χνι­κό και γνω­στι­κό αν­θρώ­πι­νο και ό­χι οι το­πι­κοί φυ­σι­κοί πό­ροι. Αυ­τή η προ­ϊ­στο­ρι­κή α­να­φο­ρά στους το­πι­κούς και φυ­σι­κούς ό­ρους της υλι­κής πα­ρα­γω­γής υ­πο­νο­εί το α­κρι­βώς α­ντί­θε­το της βιο­μη­χα­νι­κής και γενι­κά της μεγάλης κλί­μα­κας πα­ρα­γω­γι­κής α­νά­πτυ­ξης. Μι­λώ­ντας για Χώ­μα και Θάλασ­σα το  Ποτά­μι ξε­κα­θα­ρί­ζει ό­τι μι­λά­ει για τη γε­ωρ­γί­α και την α­λιεί­α, και μά­λι­στα ό­χι για τη μεγάλης κλί­μα­κας σύγ­χρο­νη γε­ωρ­γί­α, ή τη σύγ­χρο­νη ε­πιστη­μο­νι­κή α­γρο­τι­κή υ­πο­δο­μή, πχ τα με­γά­λα αρ­δευ­τι­κά έρ­γα,  τους αυ­το­μα­τισμούς ,τη με­γά­λη μη­χα­νι­κή χερ­σαί­α και υ­δά­τι­νη καλ­λιέρ­γεια. Α­κρι­βώς το α­ντί­θε­το. Ό­πως κά­νουν οι φα­σί­στες και οι ψευτοαριστε­ροί σο­σιαλ­φα­σί­στες η πρό­τα­ση του Πο­τα­μιού εί­ναι μι­κρή πα­ρα­γω­γή με τοπι­κά και ποιο­τι­κά βιο­λογι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Στο κεί­με­νο του για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, όπου α­να­φέ­ρε­ται στις 5 προ­γραμ­μα­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες του, το Πο­τά­μι μι­λά­ει πά­λι απο­κλει­στι­κά για α­γρο­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα και συ­γκε­κρι­μέ­να α­να­φέ­ρει:

“Εί­ναι α­νά­γκη να δη­μιουρ­γή­σου­με Προ­ϊ­ό­ντα Ο­νο­μα­σί­ας Προ­έ­λευ­σης (ΠΟΠ) και Προϊό­ντα Γε­ω­γρα­φι­κής Έν­δει­ξης (ΠΓΕ) σε ό­λες τις πε­ριο­χές της χώρας. Πα­ράλ­λη­λα όμως πρέ­πει και να ε­νι­σχύ­σου­με τα Εγ­γυ­η­μέ­να Πα­ρα­δο­σια­κά Ιδιό­τυ­πα Προ­ϊό­ντα (ΕΠΙΠ) που προ­βλέ­πο­νται α­πό την Ε­Ε, στα ο­ποί­α κα­το­χυ­ρώνου­με τη συ­ντα­γή. Κά­τι τέτοιο μπο­ρεί να γί­νει με το ελ­λη­νι­κό για­ούρ­τι αλ­λά και το πα­στέ­λι, τον χαλ­βά Φαρσάλων, την μπου­γά­τσα και πολ­λά άλ­λα (οι υπο­γραμ­μί­σεις δι­κές μας). Ε­πι­πλέ­ον, οι χα­ρα­κτη­ρι­σμοί Ο­ρει­νά και Νη­σιω­τικά που μπο­ρού­με να έ­χου­με για μια σει­ρά προϊόντων, προ­ϋ­πο­θέ­τουν ε­φαρ­μο­στικούς νό­μους που δεν έ­χουν θε­σπι­στεί α­κό­μα, στε­ρώντας α­πό δε­κά­δες πε­ριο­χές της χώ­ρας τη δυ­να­τό­τη­τα να δη­μιουρ­γή­σουν το δι­κό τους brand”.

Η χώ­ρα μας κα­ταρ­ρέ­ει πα­ρα­γωγι­κά και μια πρω­το­φα­νής ι­στο­ρι­κή οπι­σθο­δρό­μη­ση και ε­ξα­θλί­ω­ση έρ­χε­ται και ο Η­γέ­της προ­τεί­νει σαν α­ντι­στάθμι­σμα μπου­γά­τσες ποιότητας.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ε­πί­σης ό­τι στο κε­φά­λαιο Θά­λασ­σα το Π. δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει τη γιγα­ντιαί­α πο­ντο­πό­ρα ναυ­τι­λί­α ού­τε τη ρη­μαγ­μέ­νη ναυ­πηγι­κή και ε­πι­σκευα­στι­κή βιομηχα­νί­α, ε­νώ α­παι­τεί το χτύ­πη­μα της μό­νης βιο­μηχα­νι­κού ε­πι­πέ­δου ιχθυοπαραγωγής, των ι­χθυο­καλ­λιερ­γειών για τις ο­ποί­ες ζη­τά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρους περιβαλ­λο­ντι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς. Ό­σο για την κα­θαυ­τό α­λιεί­α,  το πρό­γραμ­μα για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές γρά­φει:

“Πρέ­πει να πε­ριο­ρί­σου­με την α­λιευ­τι­κή βιο­μη­χα­νί­α των με­γα­θη­ρίων που καταστρέφουν τις θά­λασ­σες και να ε­νι­σχύ­σου­με την πα­ρά­κτια α­λιεί­α με σκά­φη μικρότε­ρα των 12 μέ­τρων, σε συν­δυα­σμό με τον α­λιευ­τι­κό του­ρι­σμό”.   Η υ­πε­ρα­λί­ευ­ση εί­ναι πο­λύ κα­κό πράγ­μα, ό­πως και η υ­πε­ρε­ντα­τι­κή γε­ωρ­γί­α αλλά η α­πά­ντη­ση δεν είναι η μι­κρή κλί­μα­κα της πα­ρα­γω­γής, αλ­λά η ε­πι­στη­μο­νική φρο­ντί­δα και η α­νά­παυ­ση της θα­λάσ­σιας πα­νί­δας και χλω­ρί­δας.

Ο  Ή­λιος, το τρί­το συ­γκρι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα, εί­ναι ο του­ρι­σμός, αλ­λά πουθε­νά το πρόγραμ­μα του Π. δεν μι­λά­ει για το πιο βα­σι­κό που εί­ναι η α­πελευ­θέ­ρω­ση της τουριστι­κής γης για τις μπλο­κα­ρι­σμέ­νες με­γά­λης κλί­μα­κας του­ρι­στι­κές ε­πεν­δύ­σεις δηλα­δή για τα νέ­α του­ρι­στι­κά χω­ρο­τα­ξι­κά κλπ. Δη­λαδή και ε­δώ ο Πο­τα­μός εί­ναι δια της α­πο­σιώ­πη­σης α­ντι­κει­με­νι­κά με τους σαμπο­τα­ρι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ΔΗ­ΜΑΡ. Μό­νο έ­να πράγ­μα νοιά­ζει τον η­γέ­τη σχε­τι­κά με τον του­ρι­σμό “να στη­ρί­ξου­με τις ελ­λη­νι­κές του­ρι­στι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις στο ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο α­ξιώ­νο­ντας την απογραφειοκρατικοποί­ηση της Visa Schengen για του­ρι­στι­κούς λό­γους που αποτε­λεί σο­βα­ρό α­να­σταλ­τι­κό παρά­γο­ντα για την ε­πί­σκε­ψη στην Ελ­λά­δα πο­λι­τών α­πό τρί­τες χώ­ρες”.

Τι ση­μαί­νει αυ­τό πρα­κτι­κά; Ση­μαί­νει κα­τάρ­γη­ση βί­ζας για να δυ­ναμώ­σει ο ρα­γδαί­α αυ­ξα­νό­με­νος του­ρι­σμός α­πό τη Ρω­σί­α, δη­λα­δή να ε­ξαρ­τη­θεί και του­ρι­στι­κά η Ελ­λά­δα α­πό αυ­τήν την εκ­βια­στι­κή υ­περ­δύ­να­μη, ό­ταν εί­ναι ή­δη ε­ξαρ­τη­μέ­νη ε­νερ­γεια­κά.

Το Ουκρανικό είναι η λυδία λίθος απέναντι στη Ρωσία.  Η οικονομική διάσπαση της ΕΖ στο κέντρο της πλατφόρμας του “Ποταμιού”

Ο Θε­ο­δω­ρά­κης εί­ναι το ά­κρον ά­ω­το της πο­λι­τι­κής θο­λού­ρας. Πο­τέ δεν λέ­ει κά­τι με το ό­νο­μά του αλ­λά προ­τι­μά­ει να το λέ­ει πε­ρι­φρα­στι­κά ή, κυ­ρίως, δια της α­πο­σιώ­πη­σης. Το πό­σο έ­ντο­να εί­ναι με τη Ρω­σί­α του Πού­τιν το α­νακα­λύ­πτει κα­νείς μέ­σα α­πό μια φρα­σού­λα των θέ­σε­ων για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, που εί­ναι η μό­νη προ­γραμ­μα­τι­κή αναφορά του πο­τα­μιού για το με­γα­λύ­τε­ρο γε­ωπο­λι­τι­κό γε­γο­νός με­τά τον Β΄ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο, την ει­σβο­λή και το δια­μελι­σμό της Ου­κρα­νί­ας α­πό τη φα­σι­στι­κή υ­περ­δύ­να­μη. Γρά­φε­ται ε­κεί: “Το διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον πα­ρα­μέ­νει ρευ­στό και αβέβαιο, νέ­οι παί­κτες ανα­δύ­ο­νται και πα­λιοί γνώ­ρι­μοι αλ­λά­ζουν την τα­κτι­κή τους. Πολ­λές φο­ρές, ό­πως στην περί­πτω­ση της ου­κρα­νι­κής κρί­σης, η Ε­Ε εμ­φα­νί­ζε­ται α­μή­χα­νη και δι­στα­κτι­κή, προχωρώ­ντας σε κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες και φτω­χά με­λε­τη­μέ­νες κι­νή­σεις ή πα­ρα­μένο­ντας θε­ατής των ε­ξε­λί­ξε­ων”. Τι ση­μαί­νει αυ­τό; Ση­μαί­νει ό­τι ο Η­γέ­της κατη­γο­ρεί την Ε­Ε για αμη­χα­νί­α, δι­σταγ­μό, φτω­χά με­λε­τη­μέ­νες κι­νή­σεις κλπ, αλ­λά δεν βρί­σκει να πει ού­τε μια λε­ξού­λα για να κα­τη­γο­ρή­σει τη Ρω­σί­α, (τον παλιό γνώ­ρι­μο που άλ­λα­ξε α­πλά την τα­χτι­κή του), για το βα­σι­κό που εί­ναι η φα­σι­στι­κή ει­σβο­λή του στην σχε­δόν ά­ο­πλη Ου­κρα­νί­α.

Αλ­λά ποιον να κα­τη­γο­ρή­σει το Πο­τά­μι; Ό­λο το κεί­με­νο του για τα ευρω­πα­ϊ­κά ζητήματα και κυ­ρί­ως για τις σχέ­σεις Ε­Ε - Ελ­λά­δας και Βορ­ρά της Ε­Ε- Νό­του της Ε­Ε, όλες α­νε­ξαί­ρε­τα εί­ναι οι συ­να­σπι­σμέ­ϊ­κες, ύ­που­λα φι­λο-ρώ­σι­κες θέ­σεις, που συνοψίζονται σε έ­ναν εκ­βια­σμό: Ο πλού­σιος Βορ­ράς να πλη­ρώνει το Νό­το και πά­νω απ ό­λα την Ελ­λά­δα μέ­σω ε­νο­ποί­η­σης του χρέ­ους (ευ­ρω­ο­μόλο­γα), μέ­σω συ­νεγ­γύ­η­σης των τρα­πε­ζι­κών κα­τα­θέ­σε­ων, μέ­σω ε­νί­σχυ­σης της Ε­ΚΤ, μέ­σω με­γα­λύ­τε­ρης δανειοδότη­σης για την α­να­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των Τρα­πεζών του Νό­του, μέ­σω ε­νί­σχυ­σης της δανειο­δό­τη­σης α­πό την Ευρ. Τρά­πε­ζα Ε­πεν­δύ­σε­ων, μέ­σω ε­νί­σχυ­σης της κοι­νής κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής, (δη­λα­δή ε­πι­δό­μα­τα α­νερ­γί­ας και ε­λά­χι­στο εγ­γυ­η­μέ­νο ει­σό­δη­μα για τις φτω­χές χώ­ρες), μέ­σω ενί­σχυ­σης των διαρ­θρω­τι­κών τα­μεί­ων. Αν δεν γί­νουν αυτά ο Νό­τος θα χρε­ω­κο­πήσει και ό­χι μό­νο θα πά­ρει στο λαι­μό του το Βορ­ρά, αλ­λά και η Ε­Ε θα δια­σπα­στεί. Η α­λή­θεια εί­ναι α­ντί­θε­τα ό­τι ό­σο η ΕΖ υ­πο­κύ­πτει σε αυ­τόν το  εκβια­σμό τόσο πιο πο­λύ δια­σπιέ­ται.

Α­πλά ο Η­γέ­της του Πο­τα­μιού εί­ναι πιο προ­σε­χτι­κός α­πό τους άλ­λους α­ντιευ­ρω­παί­ους  της χώ­ρας και της Ε­Ε και χτυ­πά­ει την Ε­Ε, βα­σι­κά τη Γερ­μανί­α, πιο γα­λή­φι­κα, πιο ΔΗΜΑ­Ρί­τι­κα. Για πα­ρά­δειγ­μα δεν ζη­τά­ει χά­ρι­σμα ό­λου του χρέ­ους τώ­ρα και με το άγριο, αλ­λά αύ­ριο και με το γλυ­κό, α­φού πρώ­τα α­ποδεί­ξου­με ό­τι εί­μα­στε μια αξιοπρεπής και πιο πα­ρα­γω­γι­κή χώ­ρα. Ο Η­γέ­της είναι έ­νας μο­ντέρ­νος, έ­νας ρεαλιστής ζή­του­λας που ξέ­ρει ό­τι εί­ναι κα­λύ­τε­ρο να ζη­τά­ει 20 λε­πτά κά­θε τό­σο πα­ρά 20 Ευ­ρώ μο­νο­μιάς. Για πα­ράδειγ­μα θέ­λει τις γερ­μα­νι­κές α­πο­ζη­μιώ­σεις αλ­λά ό­χι τα τρελά λε­φτά που μο­νο­κο­πα­νιάς ζη­τάνε οι άλ­λοι. Αυ­τό το τα­κτ δεν ε­μπο­δί­ζει τον  Ηγέτη-ζή­του­λα να στη­ρί­ζει την α­νά­πτυ­ξη της ελ­λη­νι­κής πε­ρι­φέ­ρειας στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά λε­φτά, δη­λα­δή στο Ε­ΣΠΑ. Ό­πως Γρά­φει το πρό­γραμμα:

“Την ε­ξα­ε­τί­α 2014-2020 θα πρέ­πει να α­ξιο­ποι­ή­σου­με τους πό­ρους του νέ­ου Ε­ΣΠΑ ό­χι μό­νο προ­σθέ­το­ντας ευ­και­ρια­κά νέ­ες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας αλ­λά δη­μιουργώ­ντας προστιθέμε­νη α­ξί­α σε ό,τι πα­ρά­γει η χώ­ρα. Ση­μα­ντι­κό ρό­λο θα δια­δρα­μα­τί­σουν οι περιφέ­ρειες της χώ­ρας καθώς θα δια­χει­ρί­ζο­νται τα πε­ρισ­σό­τε­ρα κον­δύ­λια. Θα πρέ­πει να α­πο­φύ­γου­με τις “λύ­σεις της τε­λευ­ταί­ας στιγ­μής” και θα πρέ­πει να εκ­πο­νή­σου­με μια ε­θνι­κά με­λε­τη­μέ­νη πε­ρι­φε­ρεια­κή στρατη­γι­κή. Οι πό­ροι, πε­ρί­που €15 δις, θα πρέ­πει να με­τα­σχη­μα­τί­σουν τις το­πι­κές οι­κονο­μί­ες ε­στιά­ζο­ντας σε μια α­νά­πτυ­ξη βα­σι­σμέ­νη στη γνώ­ση, στη και­νοτο­μί­α και στα δυ­να­τά ση­μεί­α της κά­θε πε­ριο­χής. Πα­ράλ­λη­λα θα πρέπει να ε­ξασφα­λί­σου­με δια­φά­νεια και δη­μο­κρα­τι­κό έ­λεγ­χο έ­τσι ώ­στε να ε­μπλα­κούν οι υγιείς δη­μιουρ­γι­κές δυ­νά­μεις κά­θε τό­που και ό­χι οι πα­ρα­σι­τι­κοί μη­χανι­σμοί. Η χώ­ρα σή­με­ρα βρί­σκε­ται ή­δη έ­ναν χρό­νο πί­σω, για­τί οι γρα­φειο­κρατι­κές δο­μές των υπουργείων κι­νού­νται με α­πελ­πι­στι­κά αρ­γούς ρυθ­μούς”.

Ε­νώ αλ­λού α­παι­τεί λε­φτά α­πό την Ε­Ε για τους κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χες εργο­λά­βους, που εί­ναι φυ­σι­κό να α­γα­πά­νε το παλ­λη­κά­ρι με το σα­κί­διο:  “Δη­μόσιες ε­πεν­δύ­σεις, με τη σύμπρα­ξη και συμ­με­το­χή ι­διω­τι­κών κε­φα­λαί­ων και management σε δί­κτυα, με­τα­φο­ρές, έ­ρευ­να και τε­χνο­λο­γί­α. Για ό­σες χώ­ρες α­δυ­να­τούν να χρη­μα­το­δο­τή­σουν τέ­τοια έρ­γα, η Ε­Ε θα πρέ­πει να στα­θεί α­ρω­γός, πα­ρέ­χο­ντας ό­χι δά­νεια αλ­λά α­πευ­θεί­ας χρηματοδότη­ση, λό­γου χά­ρη μέ­σω της Ευ­ρω­πα­ϊκής Τρά­πε­ζας Ε­πεν­δύ­σε­ων”.

Πι­θα­νο­λο­γού­νται α­πό τώ­ρα γε­ρές αρ­πα­χτές για­τί κα­νείς δεν πρέ­πει να έ­χει εμπιστοσύ­νη σε κα­νέ­ναν ου­ρα­νο­κα­τέ­βα­το η­γέ­τη ό­τι θα ε­μπλέ­ξει αυτός ή οι ε­θε­λο­ντές του ή α­κό­μα χει­ρό­τε­ρα οι μη­χα­νι­σμοί που τον α­νέ­βα­σαν  ξαφ­νι­κά, “τις υ­γιείς δημιουργικές δυ­νά­μεις κά­θε τό­που” και ό­χι τα χει­ρό­τερα λα­μό­για. Ξέ­ρου­με ό­τι ό­πως πά­ντα και πα­ντού και πιο πο­λύ στη χώ­ρα μας ό­ταν δί­νε­ται δω­ρε­άν χρή­μα και δεν υπάρ­χει μια ε­πα­να­στατι­κή και δη­μο­κρα­τική ε­ξου­σί­α, πε­ρα­σμέ­νη δια πυ­ρός και σι­δή­ρου με έ­να λα­ό α­νή­συ­χο και ξε­ση­κωμέ­νο α­πό πά­νω της να την ε­πι­τη­ρεί, αυ­τό το χρή­μα το τρώ­ει το κα­τα­κά­θι της κοι­νω­νί­ας και πρώ­τοι-πρώ­τοι οι κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χες και  οι ό­λο και πιο  διε­φθαρ­μέ­νοι κρα­τι­κοί-κομ­μα­τι­κοί γρα­φειο­κρά­τες.

Το Πο­τά­μι έ­χει χω­ρίς αμ­φι­βο­λί­α έ­να πο­λύ βρώ­μι­κο μέλ­λον α­κό­μα και αν δεν έ­χει προς το πα­ρόν το χει­ρό­τε­ρο πα­ρόν. Ό­λο το ά­ρω­μα που α­πο­πνέ­ουν οι θέ­σεις του, ο αρ­χη­γι­σμός του, ο λα­ϊ­κι­σμός του, η μι­κρο­α­στι­κή του θο­λού­ρα, αλ­λά κυ­ρί­ως ο έ­ντο­νος α­ντι­πα­ρα­γω­γι­σμός και α­ντι­βιο­μη­χα­νι­σμός του, όλα αυ­τά θυ­μί­ζουν Α. Πα­παν­δρέ­ου μετα­φερ­μέ­νο στις νέ­ες συν­θή­κες πα­ρακ­μής. Ο Α. Πα­παν­δρέ­ου, που κα­μω­νό­ταν πως έκ­φρα­ζε α­πευ­θεί­ας το λα­ό,  έ­βα­λε τον ε­αυ­τό του, ά­τυ­πα πά­νω α­πό το κόμ­μα του το ΠΑ­ΣΟΚ, και το κόμ­μα πά­νω α­πό τις Κυ­βερνή­σεις του. Ο Ση­μί­της και ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου εκ­συγ­χρό­νι­σαν αυ­τήν τη υ­φαρ­πα­γή ε­ξου­σί­ας κι ου­σια­στι­κά διέ­λυ­σαν το κόμ­μα ΠΑ­ΣΟΚ α­πο­φα­σί­ζο­ντας ο η­γέ­της να μην ε­κλέ­γε­ται α­πό αυ­τό, αλ­λά α­πό τους αυτοαναγορευόμε­νους φί­λους του κόμ­μα­τος αν όχι α­πό ό­λους τους πο­λί­τες. Τώ­ρα ο Θε­ο­δω­ρά­κης ξε­περ­νά­ει όλα αυ­τά τα α­χρεί­α­στα στά­δια και αυ­το­διο­ρί­ζε­ται η­γέ­της χωρίς να υ­πάρ­χει καν κόμ­μα.

Βέ­βαια ό­σοι ξέ­ρουν λί­γη ι­στο­ρί­α, ξέ­ρουν ό­τι τέ­τοιοι “Η­γέ­τες” σαν τον δεν υ­πήρ­ξαν ποτέ. Οι α­λη­θι­νοί η­γέ­τες, α­κό­μα και αυ­τοί των πιο α­ντι­δρα­στι­κών τά­ξε­ων, έ­χουν την ικα­νό­τη­τα να  ξε­ση­κώ­νουν τις τά­ξεις και τις ξε­ση­κώνουν α­φού για και­ρό α­πο­τύ­χουν σε αυ­τό ώ­σπου να α­πο­σπά­σουν πο­λι­τι­κή πείρα μέ­σα α­πό τις ήτ­τες τους. Α­ντί­θε­τα “Ηγέτες” σαν τον Θ. υ­πήρ­ξαν μό­νο διο­ρισμέ­να παι­διά βα­θύτε­ρων ή­δη ε­γκα­τε­στη­μέ­νων μη­χα­νι­σμών ε­ξου­σί­ας, που έ­ψαχναν για έ­να νέ­ο πρό­σω­πο για να με­ταμ­φιε­στούν και να γλυ­τώ­σουν τη φθο­ρά τους προς τα μέ­σα η προς τα έ­ξω.

Γιατί ο Θεοδωράκης και γιατί τώρα; Μια άποψη

Αν υ­πάρ­χει κά­ποιο α­λη­θι­νό πο­λι­τι­κό ε­ρώ­τη­μα εί­ναι για­τί ε­πε­λέ­γη ο Θε­ο­δω­ρά­κης και για­τί τώ­ρα. Ποιο νέ­ο πρό­σω­πο ζη­τά­ει η βα­θύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α στην Ελ­λά­δα, που α­πό την ε­πο­χή της α­νό­δου του Κα­ρα­μαν­λή του Β΄ στην η­γε­σί­α της ΝΔ, εί­ναι στην κορυ­φή της δια­κομμα­τι­κά ρω­σό­φι­λη; Ή έ­στω ποιο πο­λι­τι­κό κε­νό εκ­προσώ­πη­σης θέ­λει να κα­λύ­ψει; Ή αλ­λιώς ποια θέ­ση ά­δειασε στο δια­κομ­μα­τι­κό σκη­νι­κό;

Νο­μί­ζου­με ό­τι σε γε­νι­κές γραμ­μές ά­δεια­σε η σπου­δαί­α θέ­ση του σέντερ μπακ, κυ­ρί­ως η θέ­ση του Κου­βέ­λη του ο­ποί­ου το με­γά­λο κοι­νό ε­πί­τευγ­μα μα­ζί με το γε­ρο­πρά­κτο­ρα Κύρ­κο, η ΔΗ­ΜΑΡ, αρ­γο­πε­θαί­νει. Ο ρό­λος της ΔΗ­ΜΑΡ ό­πως έ­χου­με ξα­να­πεί ή­ταν να εί­ναι ο  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση της πεί­νας, χω­ρίς να ε­κτί­θε­ται δη­λα­δή να εί­ναι ο ΣΥΡΙ­ΖΑ μνη­μο­νια­κός και ευ­ρω­παί­ος. Η ΔΗ­ΜΑΡ ή­ταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δεν τρό­μα­ζε την ΕΖ. Αυ­τή ό­μως  η θέ­ση στην κυ­βέρ­νη­ση σκό­τω­σε τη ΔΗ­ΜΑΡ α­φού πρώ­τα τη διέσπασε, ό­μως της ε­πέ­τρε­ψε πρώ­τον να προστα­τέ­ψει γα έ­ναν ο­λό­κλη­ρο χρό­νο την α­ρι­στε­ρή φά­τσα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να γίνει ΠΑ­ΣΟΚ στη θέ­ση του ΠΑ­ΣΟΚ (και μά­λι­στα απο­κα­θαρ­μέ­νο “ρώ­σι­κο” ΠΑ­ΣΟΚ) και δεύ­τε­ρον να χώ­σει μέ­σα στο κρά­τος σε θέ­σεις της διοί­κη­σης και ει­δι­κά σε ηγε­τι­κά δι­κα­στι­κά πό­στα μέ­σω της υ­πουρ­γί­ας Ρου­πα­κιώ­τη αν­θρώ­πους του ΣΥΡΙ­ΖΑ ευ­ρω­πα­ϊ­κά α­να­κυ­κλω­μέ­νους. Με το τέ­λος της ΔΗ­ΜΑΡ το βαθύ κα­θε­στώς προ­σπά­θη­σε να φτιά­ξει μια Ε­λιά με το πα­λιό ΠΑ­ΣΟΚ στο πε­ρι­θώ­ριο, αλ­λά ε­κεί κέρδι­σε το πα­λιό ΠΑ­ΣΟΚ και οι 58 δια­λύ­θη­καν και μα­ζί τους δια­σπά­στη­κε και δια­λύ­θη­κε σχε­δόν ο­λο­κλη­ρω­τι­κά η ΔΗ­ΜΑΡ.

Τώ­ρα χω­ρίς κά­ποια ΔΗ­ΜΑΡ και κά­ποια Ε­λιά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι ε­ντε­λώς απροστάτευτος. Μια ε­πό­με­νη αυ­το­δύ­να­μη κυ­βέρ­νη­ση ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ εί­ναι κά­τι το πολύ α­πί­θα­νο. Αν α­νε­βεί λοι­πόν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση μα­ζί με κα­μιά Α­ΝΕΛ θα πε­θά­νει κι αυ­τός στην πρώ­τη και  α­να­πό­φευ­κτη πε­ρι­κο­πή συ­ντά­ξε­ων και μισθών του δη­μο­σί­ου. Για­τί και αυ­τός εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νος α­πό το α­φε­ντι­κό του τον Πού­τιν να κρα­τή­σει πά­σει θυ­σί­α την Ελ­λά­δα μέ­σα στην  ΕΖ και μά­λι­στα να το κά­νει πο­λύ κα­λά, για­τί ή­δη η Ε­Ε έχει αρχί­σει να θυ­μώ­νει πο­λύ με τον Πού­τιν και σε λί­γο θα αρ­χί­σει να λο­ξο­κοι­τά­ει τους φίλους του. Αλ­λά αν ο ΣΥ­ΡΙΖΑ δώ­σει νέ­α πεί­να α­ντί για α­νά­σες  ό­χι α­πλά θα πε­θά­νει, αλ­λά θα προ­κα­λέ­σει το μέ­γι­στο μί­σος που θα έ­χει προ­κα­λέ­σει πο­λι­τι­κή δύ­να­μη για­τί θα έ­χει σκο­τώ­σει την τε­λευ­ταί­α ελ­πί­δα του τσα­κι­σμέ­νου έ­θνους να βρει λύ­ση χω­ρίς μεγάλες, ου­σια­στι­κά αι­μα­τη­ρές, πε­ρι­πέ­τειες

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λοι­πόν χρειά­ζε­ται μια α­σπί­δα για αρ­κε­τό και­ρό α­κό­μα, του­λά­χι­στον ό­σο να μπο­ρέ­σει να κά­νει κά­ποιου εί­δους πο­λι­τι­κό πρα­ξι­κό­πημα ή κά­ποιους άλ­λους φασιστικούς πει­ρα­μα­τι­σμούς στα πλαί­σια του φαιο-”κόκκι­νου” με­τώ­που. Ο Η­γέ­της και το Πο­τά­μι του εί­ναι μια πο­λύ κα­λή α­σπί­δα, αν βέβαια πιά­σουν στις μά­ζες. Με λι­γό­τε­ρο α­πό 10% ε­κλο­γι­κό πο­σο­στό αυ­τό το α­σπόνδυ­λο, α­σύλ­λη­πτο σε θέ­σεις πο­λι­τι­κό μόρφω­μα μπο­ρεί κάλ­λι­στα να συ­γκυ­βερνή­σει με οποιονδήποτε, γι αυ­τό άλ­λω­στε υποσχέ­θη­κε α­πό την αρ­χή ό­τι “κλέ­βει” ι­δέ­ες  και α­πό τα α­ρι­στε­ρά και α­πό τα δε­ξιά, γι αυ­τό δή­λω­σε ό­τι θα κι­νηθεί πέ­ρα από “κομ­μα­τι­κά, ι­δε­ο­λο­γι­κά και ε­θνι­κά σύ­νο­ρα” παρό­λο που τό­σο πο­λύ σι­χαί­νε­ται τα πα­λιά κόμ­μα­τα και την κομ­μα­το­κρα­τί­α, γι αυ­τό έβα­λε κάπως μπρο­στά τους πραγ­μα­τι­κά ευ­ρω­παί­ους φι­λε­λεύ­θε­ρους Δή­μου και Τέλογλου. Σε αυ­τό το ρό­λο του μπα­λα­ντέρ  ό­μως έ­να συ­νη­θι­σμέ­νο κόμ­μα εί­ναι γε­μάτο μειο­νε­κτή­μα­τα, ό­πως α­πέ­δει­ξε η πεί­ρα τό­σο της ΔΗ­ΜΑΡ ό­σο και του Βε­νι­ζελι­κού ΠΑΣΟΚ. Για­τί σε κά­θε στρο­φή και τού­μπα του αρ­χη­γού ό­λο το κόμ­μα συ­γκλο­νί­ζε­ται και σή­με­ρα έ­νας η­γέ­της κυ­βερ­νη­τι­κός μπα­λα­ντέρ, ό­λο τού­μπες πρέ­πει να κά­νει Α­ντί­θετα έ­να Η­γέ­της χω­ρίς έ­να αυ­θά­δες κόμ­μα ό­πως εί­ναι  ο Θε­ο­δω­ρά­κης; Θα έ­χει το δι­καί­ω­μα να κά­νει ό­σες και ό­ποιες τού­μπες θέ­λει για­τί η ε­ξου­σί­α του α­πορ­ρέ­ει σχε­δόν εξ ο­ρι­σμού  α­πό το λα­ό και ό­χι α­πό το κόμμα. Μό­νο νέ­ες ε­κλο­γές μπο­ρούν να κα­τε­βά­σουν έ­να τέτοιο ηγέ­τη α­πό την κυβέρ­νη­ση. Άλ­λω­στε ο η­γέ­της ξέ­ρει ό­τι εί­ναι α­να­λώ­σι­μος, για αυτό  έ­χει πει ότι αν α­πο­τύ­χει θα γί­νει καλ­λιερ­γη­τής.

Με λί­γα λό­για ο άν­θρω­πός μας εί­ναι έ­να δο­κι­μα­στι­κό μπα­λό­νι του βα­θιού καθεστώτος, αλ­λά εί­ναι έ­μπι­στο δο­κι­μα­στι­κό μπα­λό­νι. Εί­τε σκάσει πά­νω στον κολοφώνα της κρί­σης εί­τε α­ντέ­ξει και γί­νει κα­θε­στω­τι­κός ή­ρω­ας, ο Η­γέ­της και το Ποτάμι του δεν πρό­κει­ται να πα­ρεκ­κλί­νουν α­πό τη βα­σι­κή χρή­ση τους, που εί­ναι να κα­θη­συ­χά­ζε­ται η ΕΖ ό­σο η Ελ­λά­δα θα κά­νει ρώ­σι­κη ε­ξωτε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και κυ­ρί­ως ρώ­σικη οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή πο­λι­τι­κή διαρ­κούς χρε­ω­κο­πί­ας-αι­μο­ρα­γί­ας που θα α­πο­στα­θε­ρο­ποιεί πο­λι­τι­κά και οικο­νο­μι­κά την ΕΖ ο­ξύ­νο­ντας τις α­ντί­στοι­χες ε­σω­τε­ρι­κές της α­ντι­θέ­σεις. Το πιο κα­λό βέ­βαια για την ΕΖ και κυ­ρί­ως για τον ελ­λη­νι­κό λα­ό εί­ναι το μπα­λόνι να σκά­σει ό­σο γί­νε­ται πιο γρή­γο­ρα, αν εί­ναι δυ­να­τό αύ­ριο κιό­λας.

Ό­σο πιο γρή­γο­ρα πέ­σουν οι πο­λι­τι­κές αυ­τα­πά­τες του λα­ού μας τό­σο πιο γρή­γο­ρα θα στη­ρι­χθεί στις δυ­νά­μεις του για να βρει μια δύ­σκο­λη αλ­λά αλη­θι­νή λύ­ση.

*Ό­ταν ρω­τή­θη­κε στην πρώ­τη με­γά­λη του συ­νέ­ντευ­ξη τι ρό­λο θα έ­χει στο Πο­τά­μι ο Θε­ο­δω­ρά­κης α­πά­ντη­σε: “Ε­γώ θα εί­μαι η­γέ­της. Ο άν­θρω­πος που θα βγαί­νει μπροστά σε αυ­τή την υ­πό­θε­ση. Εί­ναι κά­τι πλα­τύ­τε­ρο α­πό το protagon”.