Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

  • Βρίσκεστε εδώ

ΜΕΡΚΕΛ: Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΕ

ΜΕΡΚΕΛ: Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΕ
Συ­νή­θως κα­τη­γο­ρούν την Ο­ΑΚ­ΚΕ ό­τι α­να­κα­λύ­πτει υ­περ­βο­λι­κά πολ­λούς πρά­κτο­ρες της Ρω­σί­ας  στις δυ­τι­κές κα­γκε­λα­ρί­ες. Ω­στό­σο ε­μείς μέ­χρι στιγ­μής δε θυ­μό­μα­στε κά­ποια πε­ρί­πτω­ση που λα­θε­μέ­να να χα­ρα­κτη­ρί­σα­με πρά­κτο­ρα κά­ποιον α­πό αυ­τούς τους προ­έ­δρους και πρω­θυ­πουρ­γούς. Μά­λι­στα σε μια α­πό αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις, αυ­τή του γερ­μα­νού κα­γκε­λά­ριου Σρέ­ντερ,
η α­πό­δει­ξη του πρα­χτό­ρι­κου ρό­λου του υ­πήρ­ξε πα­τα­γώ­δης  με την το­πο­θέ­τη­σή του σαν προ­έ­δρου της γερ­μα­νι­κής Gazprom, α­φού  Gazprom ση­μαί­νει το α­νώ­τε­ρο  ερ­γα­λεί­ο της ρώ­σι­κης ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής και η ε­νερ­γεια­κή ε­ξάρ­τη­ση της Γερ­μα­νί­ας  εί­ναι το κέ­ντρο αυ­τής της πο­λι­τι­κής. Α­ντί­θε­τα σε του­λά­χι­στον δύ­ο πε­ρι­πτώ­σεις η Ο­ΑΚ­ΚΕ άρ­γη­σε να κα­τα­λά­βει  ό­τι κά­ποιοι πρω­θυ­πουρ­γοί που θε­ω­ρού­σε ευ­ρω­παί­ους ή­ταν πρά­χτο­ρες της Ρω­σί­ας. Ο έ­νας ή­ταν ο Ση­μί­της και ο δεύ­τε­ρος η Μέρ­κελ. 
Αρ­χι­κά υ­πο­πτευ­θή­κα­με τη Μέρ­κελ, ό­τι ή­ταν έ­να α­πό τα στε­λέ­χη μέ­σα α­πό τα ο­ποί­α η KGB σαν Στά­ζι έ­παι­ζε το ει­σο­δι­στι­κό της παι­χνί­δι στη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νί­α, κα­θώς ή­ταν  έ­να στέ­λε­χος  της γερ­μα­νι­κής σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής νε­ο­λαί­ας* που έ­γι­νε εκ­πρό­σω­πος της πρώ­της ε­κλεγ­μέ­νης α­να­το­λι­κο­γερ­μα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης  και α­πό ε­κεί με­τά την ε­νο­ποί­η­ση  το δε­ξί χέ­ρι του Κολ, ε­νώ στη συ­νέ­χεια τον πρό­δω­σε και πή­ρε τη θέ­ση του σαν αρ­χη­γός του χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος. Εί­χα­με άλ­λω­στε  ε­κτι­μή­σει σε αρ­θρο­γρα­φί­α μας το 1989 πά­νω  στην ε­νο­ποί­η­ση των δύ­ο Γερ­μα­νιών ό­τι οι πρά­χτο­ρες της Ρω­σί­ας θα ξε­χύ­νο­νταν στη Δ. Γερ­μα­νί­α και α­ντί να φά­ει η Δ. Γερ­μα­νί­α την Α­να­το­λι­κή ό­πως ό­λοι έ­λε­γαν τό­τε, θα έ­τρω­γε η Α­να­το­λι­κή τη Δυ­τι­κή. Πα­ρό­λα αυ­τά τα στοι­χεί­α, και πα­ρό­λο που βλέ­πα­με το έ­να με­τά το άλ­λο τα ρω­σό­δου­λα στε­λέ­χη να α­νε­βαί­νουν στις η­γε­σί­ες των Η­ΠΑ (Κλί­ντον, Ο­μπά­μα), των ευ­ρω­πα­ϊ­κών χω­ρών και των ορ­γά­νων της Ε­Ε, αρ­χί­σα­με να θε­ω­ρού­με τη Μέρ­κελ μια ευ­ρω­παί­α κα­θώς α­ντι­στε­κό­ταν πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τους άλ­λους χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες πο­λι­τι­κούς  στη ρώ­σι­κη ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή.  Ι­διαί­τε­ρα κα­θη­συ­χα­στή­κα­με ύ­στε­ρα α­πό την αι­σχρή κα­τευ­να­στι­κή στά­ση της Δύ­σης α­πέ­να­ντι στο δια­με­λι­σμό της  Γε­ωρ­γί­ας και την προ­σάρ­τη­ση της Α­μπχα­ζί­ας και της Ο­σε­τί­ας α­πό τη Ρω­σί­α, ό­που η Μέρ­κελ έ­δει­ξε του­λά­χι­στον στα λό­για και στην αρ­χή στην πρά­ξη την πιο κα­ταγ­γελ­τι­κή στά­ση. Τό­τε ό­μως ή­ταν το 2008 λί­γο πριν α­πό τις ε­κλο­γές του 2009 ό­που η Μέρ­κελ προ­σπα­θού­σε με μια δεύ­τε­ρη πρω­θυ­πουρ­γί­α να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει τη θέ­ση της  μέ­σα στα σχε­τι­κά πιο α­ντι­ρώ­σι­κα κομ­μά­τια της γερ­μα­νι­κής α­στι­κής τά­ξης που α­κρι­βώς ή­ταν συ­γκε­ντρω­μέ­να στο Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο στους συμ­μά­χους του τη Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­κή Έ­νω­ση της Βαυα­ρί­ας και το Κόμ­μα των Ε­λεύ­θε­ρων Δη­μο­κρα­τών. Αλ­λά και αρ­γό­τε­ρα δεν την πή­ρα­με εί­δη­ση κα­θώς συ­γκρουό­ταν έ­ντο­να  με τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες στο ση­μα­ντι­κό για την φά­ση ζή­τη­μα των ευ­ρω­ο­μο­λό­γων.
Η  πρώ­τη φο­ρά που η Μέρ­κελ ή­ταν σε θέ­ση να ξε­δι­πλώ­σει τη βα­θιά πραγμα­τι­κή της  γραμ­μή,  ή­ταν με­τά τις ε­κλο­γές του 2013 ό­που ήρ­θε για τρί­τη φο­ρά στην ε­ξου­σί­α σε συμ­μα­χί­α αυ­τή τη φο­ρά μό­νο με το φι­λο­ρώ­σι­κο και ε­ξαι­ρε­τικά δια­βρω­μέ­νο α­πό πρά­κτο­ρες  σο­σιαλ­δη­μοκρα­τι­κό κόμ­μα.  Α­κο­λού­θη­σε με λίγα λό­για την ί­δια τα­κτι­κή που α­κο­λου­θεί ο που­λη­μέ­νος α­μυ­ντι­κός σ’ έ­να ποδο­σφαι­ρι­κό α­γώ­να.  Έ­παι­ξε λυσ­σα­σμέ­να ε­νά­ντια στον Πού­τιν για ε­νά­μι­ση η­μίχρο­νο και ά­φη­σε τη μπά­λα να τι­νά­ξει  τα δί­χτυα στο τε­λευ­ταί­ο τέ­ταρ­το. Βέβαια η πο­λι­τι­κή εί­ναι αλ­λιώ­τι­κη α­πό το πο­δό­σφαι­ρο. Στο πο­δό­σφαι­ρο ό­λο και κά­ποιοι φί­λα­θλοι θα βρε­θούν να γιου­χά­ρουν τον που­λη­μέ­νο α­μυ­ντι­κό. Στην πο­λι­τι­κή,  αν η “δου­λειά”  γί­νει σω­στά,  ο α­μυ­ντι­κός μπο­ρεί να μεί­νει α­λώ­βητος.  Αυ­τό συμ­βαί­νει ως τώ­ρα με τη Μέρ­κελ. Αυ­τή έ­χει φρο­ντί­σει να μην α­πο­μακρυν­θεί πο­τέ πο­λύ α­πό τη γε­νι­κή κα­τευ­να­στι­κή γραμ­μή της  γερ­μα­νι­κής α­στικής τά­ξης. Α­κό­μα και τώ­ρα που έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να πει, την ώ­ρα της με­γα­λύ­τερης ρώ­σι­κης πρό­κλησης, που εί­ναι η προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας και η πο­λύπλευ­ρη ει­σβο­λή στην Α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νί­α, ό­τι “δί­χως τη Ρω­σί­α δεν υ­πάρ­χει εγγύ­η­ση α­σφά­λειας για την Ευ­ρώ­πη” (20/11 στην Πο­λω­νί­α), εί­χε κά­λυ­ψη α­πό έ­να ε­λε­ει­νό μειο­ψη­φι­κό ρεύ­μα κα­τευ­να­σμού στο  ο­ποί­ο συμ­με­τέ­χει τό­σο ο Κολ ό­σο και ο Σμιτ. Ό­μως ό­ταν το ί­διο το κο­ρυ­φαί­ο όρ­γα­νο των γερ­μα­νών βιο­μη­χά­νων φτά­νει να υ­πο­στη­ρί­ζει  με σθέ­νος τα οι­κο­νο­μι­κά μέ­τρα της Ε­Ε ε­νά­ντια στη Ρωσί­α τό­τε δεν υ­πάρ­χει αμ­φι­σβή­τη­ση για το ό­τι η Μέρ­κελ δεν εκ­φρά­ζει τη θέ­ληση της γερ­μα­νι­κής αστικής τά­ξης. Το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του κα­λού πρά­χτο­ρα εί­ναι ό­τι πρέ­πει να πα­τά­ει πά­ντα πά­νω σε έ­να πραγ­μα­τι­κά α­ντι­δρα­στι­κό ρεύμα και να το πη­γαί­νει λί­γο πιο δε­ξιά την κρί­σι­μη στιγ­μή, δη­λα­δή να προ­σθέσει  μια καί­ρια πο­σό­τη­τα στην ή­δη συσ­σω­ρευ­μέ­νη ώ­στε το φαι­νό­μενο να αλ­λάξει ποιο­τι­κά. Ό­ταν για πα­ρά­δειγ­μα ο Μαρ­ξ δια­πί­στω­νε στα μέ­σα του δέ­κα­του έ­να­του αιώ­να ό­τι η τσα­ρι­κή δι­πλω­μα­τί­α εί­χε πα­ντού πρά­χτο­ρες μέ­σα στις δυτι­κές κα­γκε­λα­ρί­ες σαν έ­να πε­λώ­ριο χτα­πό­δι που το κε­φά­λι του ή­ταν στην Πετρού­πο­λη και κα­τήγ­γει­λε τον ίδιο τον πρω­θυ­πουρ­γό της Αγ­γλί­ας Πάλ­μερστον ό­τι ή­ταν έ­να α­πό αυ­τά τα πλο­κά­μια, δη­λα­δή έ­νας πρά­κτο­ρας του τσά­ρου, έδι­νε την ε­ξή­γη­ση γι αυ­τό ό­χι τό­σο στον ει­δι­κό χα­ρα­κτή­ρα του Πάλ­μερ­στον αλλά στο ό­τι μπό­ρε­σε να γί­νει εκ­πρό­σω­πος ε­νός ι­σχυ­ρού κομ­μα­τιού της αγ­γλι­κής α­στι­κής τά­ξης που ή­ταν η ε­μπο­ρι­κή α­στι­κή τά­ξη, η ο­ποί­α ή­θε­λε πά­σει θυ­σί­α κα­λές σχέ­σεις με τη Ρω­σί­α για να μπο­ρεί να διε­ξά­γει το ε­μπό­ριό της ιδιαί­τε­ρα το ε­μπό­ριο σι­τη­ρών. Το ί­διο και η κά­θε Μέρ­κελ, ο κά­θε Ο­μπά­μα, ο κά­θε Κά­με­ρον, ο κά­θε Ρέ­τζι και ο κάθε Ορ­μπάν. Αυ­τοί πα­τά­νε πά­νω σε κεί­να τα ρεύ­μα­τα του δυ­τι­κού μο­νο­πω­λια­κού κε­φά­λαιου που χρειά­ζο­νται ά­ρι­στες σχέσεις με τις δύ­ο με­γά­λες νε­ο­χι­τλε­ρι­κές χώ­ρες, τη Ρω­σί­α και την Κί­να, για να ε­ξα­σφα­λί­ζουν ά­με­ση πρό­σβα­ση στις πα­γκό­σμιες α­γο­ρές του κε­φά­λαιου και των προ­ϊ­ό­ντων, ι­διαί­τε­ρα των πιο ε­ξε­λιγ­μέ­νων τε­χνο­λο­γι­κά, κα­θώς και στους ε­θνι­κι­στές της κά­θε χώ­ρας. Αυ­τή εί­ναι η υ­λι­κή βά­ση που ε­πι­τρέ­πει σε πράχτο­ρες μιας υ­περ­δύ­να­μης σχε­τι­κά α­δύ­να­μης πα­ρα­γω­γι­κά αλ­λά πα­νί­σχυ­ρης δι­πλω­μα­τι­κά, στρα­τιω­τι­κά και ε­νερ­γεια­κά σαν την Ρω­σί­α να σέρ­νουν πί­σω τους οι­κο­νο­μι­κά πολ­λα­πλά­σια ι­σχυ­ρές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές και μη ι­μπε­ρια­λιστι­κές χώ­ρες. 
Αλ­λά για να πε­ρά­σου­με στο θέ­μα μας ας πα­ρα­θέ­σου­με τα πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά γε­γο­νό­τα της τε­λευ­ταί­ας διε­τί­ας που του­λά­χι­στον ξε­κα­θά­ρι­σαν σε μας τους ί­διους - που μπο­ρού­με να δού­με πέ­ρα α­πό τη μύ­τη μας, για­τί δεν εί­μα­στε μο­νο­πω­λια­κό κε­φά­λαιο, ού­τε ε­θνι­κι­στές αλ­λά μαρ­ξι­στές σε μια μι­κρή και κα­τα­βα­σα­νι­σμέ­νη απ’ το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό χώ­ρα - ό­τι κά­τι πο­λύ σά­πιο συ­νέ­βαι­νε με την κα­γκε­λά­ριο Μέρ­κελ. 
Το πρώ­το και πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό απ’ ό­λα ή­ταν το ό­τι στις ε­κλο­γές του 2013 η Μέρ­κελ έ­κα­νε ό,τι μπο­ρού­σε για να συγ­κυ­βερ­νή­σει ό­χι με το κόμ­μα των Ε­λεύ­θε­ρων Δη­μο­κρα­τών, που εί­χε συγ­γε­νείς θέ­σεις στα οι­κο­νο­μι­κά και που ε­πί­σης θα α­πο­τε­λού­σε τον πιο φυ­σι­κό σύμ­μα­χο ε­νός ευ­ρω­πα­ϊ­κού κόμ­μα­τος α­πέ­να­ντι στη ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α και το ρώ­σι­κο ε­νερ­γεια­κό α­πο­κλει­σμό της Γερ­μα­νί­ας, αλ­λά  με το Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα. Μι­λά­με  για το κόμ­μα ε­κεί­νο που απ’ ό­λους τους πό­ρους του α­να­βλύ­ζει η ρώ­σι­κη γραμ­μή. Συ­γκε­κρι­μέ­να η Μέρ­κελ κά­λε­σε στο δεύ­τε­ρο γύ­ρο των γερ­μα­νι­κών βου­λευ­τι­κών ε­κλο­γών τους ψη­φο­φό­ρους του δι­κού της Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος να μην ψη­φίσουν σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση τους Ε­λεύ­θε­ρους δη­μο­κρά­τες, δη­λα­δή να μην τους δώ­σουν ού­τε καν το πε­ρί­που μι­σό τα ε­κα­τό που τους έ­λει­πε για να μπουν στη Βου­λή, αλ­λά να ψη­φί­σουν ξα­νά το δι­κό της κόμ­μα. Έ­διω­ξε δη­λα­δή τον α­ντι­κει­με­νι­κά πιο στε­νό σύμ­μα­χο του κόμ­μα­τός της για να δια­λέ­ξει το κατ’ ε­ξο­χήν φι­λο­ρώ­σι­κο κόμ­μα για συ­γκυ­βέρ­νη­ση. Αυ­τή η α­προσ­δό­κη­τη αλ­λα­γή συμ­μα­χιών ή­ταν α­πα­ραί­τη­τη για να μπο­ρεί ο φι­λο­ρω­σι­σμός της Μέρ­κελ στο ου­κρα­νι­κό να κα­λύ­πτε­ται α­πό τον α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρο του Στά­ιν­μα­γερ, του υ­πουρ­γού ε­ξω­τε­ρι­κών που εί­ναι α­πό το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα και υ­πήρ­ξε δε­ξί χέ­ρι του πρά­κτο­ρα Σρέντερ και διά­δο­χός του στην η­γε­σί­α του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος. 
Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι κι ο προ­η­γού­με­νος υ­πουρ­γός ε­ξω­τε­ρι­κών της Μέρκελ που ή­ταν α­πό το κόμ­μα των Ε­λεύ­θε­ρων Δη­μο­κρα­τών, ο Βε­στερ­βέ­λε, συ­ντά­χθη­κε πά­ντα με τη φι­λο­ρώ­σι­κη γραμ­μή στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά ζη­τή­μα­τα αλ­λά του­λά­χι­στον δε­χό­ταν μο­νί­μως πυ­ρά α­πό το κόμ­μα του μέ­χρι που έ­πε­σε α­πό την η­γε­σί­α του δί­νο­ντας τη θέ­ση του ε­κεί στον πιο ευ­ρω­πα­ϊ­στή Ρέ­σλερ. Νο­μί­ζου­με ό­τι χω­ρίς το δί­δυ­μο Μέρ­κελ - Στά­ιν­μα­γερ στην η­γε­σί­α της Γερ­μα­νί­ας θα το σκε­φτόταν δύο φορές ο Πού­τιν να ε­πι­τε­θεί στην Ου­κρα­νί­α.  Αλ­λά α­φού στην Ου­κρανί­α φα­νε­ρώ­θη­κε ό­σο πο­τέ άλ­λο­τε προ­η­γού­με­να το α­λη­θι­νό πρό­σω­πο της Μέρ­κελ φω­τί­ζο­νται και με άλ­λο τρό­πο και ε­ξη­γού­νται  με­ρι­κές  προ­η­γού­με­νες χα­ρακτη­ρι­στι­κές κι­νή­σεις της, α­νε­ξή­γη­τες  αν την υ­πέ­θετε κα­νείς σαν μια φι­λοευ­ρω­παί­α και γερ­μα­νί­δα με­γα­λο­α­στή.  Η πρώ­τη τέ­τοια κί­νη­ση ή­ταν ο σθε­να­ρός τρό­πος με τον ο­ποί­ο η Μέρ­κελ υ­πο­στή­ρι­ξε το 2012 την Κί­να και το κι­νέ­ζι­κο μονο­πώ­λιο κα­τα­σκευ­ής φω­το­η­λε­κτρι­κών πά­νελ που ε­φάρ­μο­ζε ξε­διά­ντρο­πα πο­λιτι­κή ντά­μπιν­γκ απένα­ντι στα γερ­μα­νι­κά και γε­νι­κό­τε­ρα στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά φω­το­η­λε­κτρι­κά πά­νελ. Αυ­τή η πο­λι­τι­κή ο­δη­γού­σε σε κα­τα­στρο­φή τη γερ­μα­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α φω­το­η­λε­κτρι­κών ο­πό­τε η Κο­μι­σιόν με ε­πι­κε­φα­λής τον ευ­ρω­παί­ο ε­πί­τρο­πο για το ε­μπό­ριο, τον βέλ­γο Ντε Γκού­χτ προ­χώ­ρη­σε σύμ­φω­να με τους κα­νο­νι­σμούς της Ε­Ε στο ε­φαρ­μο­ζό­με­νο σε α­νά­λο­γες πε­ρι­πτώ­σεις ε­πί­ση­μο μέτρο της “έ­ρευ­νας για ντά­μπιν­γκ” εκ μέ­ρους της Κί­νας κα­τά της γερ­μα­νι­κής βιο­μη­χα­νί­ας φω­το­η­λε­κτρι­κών”.  Αν η έ­ρευ­να α­πο­δεί­κνυε το ντά­μπι­γκ, πράγ­μα που ή­ταν ή­δη σί­γου­ρο, η Ε­Ε θα αύξαι­νε τους φό­ρους ει­σα­γω­γής για τα κι­νέ­ζικα φω­το­η­λε­κτρι­κά. Να ση­μειώ­σου­με ε­δώ ό­τι δεν μι­λά­με για το ντά­μπι­γκ που κά­νει η Κί­να ε­νά­ντια σε ό­λες τις χώ­ρες ό­που η ερ­γα­τι­κή τά­ξη έ­χει κα­τα­κτή­σει υ­πο­φερ­τούς μι­σθούς, με το να ξε­φτι­λί­ζει με την ω­μή α­ντερ­γα­τι­κή βί­α τα με­ρο­κά­μα­τα και τις συν­θή­κες δου­λειάς στην Κί­να και έ­τσι να φτη­ναί­νει τα προ­ϊ­ό­ντα της ό­σο δεν μπο­ρεί να το κά­νει κα­μιά κά­πως δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα. Μιλά­με για το ε­πι­πλέ­ον ντά­μπι­γκ που κά­νει η Κί­να με το να ε­πι­δο­τεί με ά­με­ση κρα­τι­κή ε­νί­σχυ­ση, φο­ρο­λο­γι­κές α­παλλαγές και φτη­νό δα­νει­σμό την κι­νέ­ζικη βιο­μη­χα­νί­α φω­το­βολ­τα­ϊ­κών που έ­τσι έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να τσα­κί­σει σχεδόν ό­λες τις βιο­μη­χα­νί­ες της Δύ­σης, ι­διαί­τε­ρα την πρω­το­πό­ρα γερ­μα­νι­κή.
Τό­τε η Μέρ­κελ ξε­που­λώ­ντας κυ­ριο­λε­κτι­κά τα συμ­φέ­ρο­ντα της γερ­μανι­κής βιο­μη­χα­νί­ας πα­ρα­τά­χθη­κε α­μέ­σως και πριν και πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ευ­ρω­πα­ϊ­κή χώ­ρα με την κι­νέ­ζι­κη κυ­βέρ­νη­ση που εκ­βί­α­ζε την Ε­Ε με γε­νικό οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο και τε­λι­κά υ­πο­χρέ­ω­σε τον Ντε Γκού­χτ και την Κο­μισιόν σε τα­πει­νω­τι­κή, μο­να­δι­κή στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά χρο­νι­κά, ά­τα­κτη υπο­χώ­ρη­ση μπρο­στά στους α­πα­τε­ώ­νες και εκ­βια­στές, δη­λα­δή σε α­πό­συρ­ση της έ­ρευ­νας. Βέβαια και ε­δώ ό­πως και σε κά­θε άλ­λο πλήγ­μα κα­τά της χώ­ρας της η α­να­το­λι­κο­γερμα­νί­δα κρύ­φτη­κε κυ­ρί­ως πί­σω α­πό το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι τα φτη­νά κι­νέ­ζι­κα φωτο­βολ­τα­ϊ­κά ναι μεν θα χτύ­πα­γαν κά­ποιες γερ­μα­νι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις αλ­λά θα έ­ρι­χναν το κό­στος της α­ντιρ­ρυ­πα­ντι­κής τε­χνο­λο­γί­ας, ο­πό­τε και της πρά­σινης ε­νέρ­γειας στη Γερ­μα­νί­α.  Αυ­τό σή­μαι­νε ό­τι στην ου­σί­α η πρά­σι­νη ε­νέρ­γεια θα ή­ταν ε­κτός α­πό ό­μη­ρος της Ρω­σί­ας, ό­πως συμ­βαί­νει με το ρώ­σι­κο φυσικό α­έ­ριο, και ό­μη­ρος της συμ­μά­χου της Κί­νας. Για­τί ε­δώ δεν πρό­κει­ται  για τα φω­το­βολ­τα­ϊ­κά πά­νελ που συ­ναρ­μο­λο­γούν οι τε­λι­κοί κα­τα­σκευα­στές τους, πρό­κει­ται για την πρώ­τη ύ­λη των πά­νελ, πρό­κει­ται δη­λα­δή για το ό­τι σε έ­να ξαφνι­κό ρώ­σι­κο ε­νερ­γεια­κό ε­μπάρ­γκο η Γερ­μα­νί­α  και η Ευ­ρώ­πη θα βρε­θούν και έρ­μαια του ρω­σο­κι­νε­ζι­κού ά­ξο­να και στα φω­το­βολ­τα­ϊ­κά. Και ό­χι μό­νο σε αυτά. Η Κί­να έ­χει κα­τα­φέ­ρει να ε­λέγ­ξει σε πο­λύ με­γά­λο βαθ­μό και με τον α­ντί­στοι­χο τρό­πο, την πα­ρα­γω­γή των η­λε­κτρι­κών α­νε­μο­γεν­νη­τριών.
Το ό­τι ο βασι­κός στό­χος της Μέρ­κελ εί­ναι η ε­νερ­γεια­κή α­σφυ­ξί­α της Γερ­μα­νί­ας α­πό τον ρω­σο­κι­νε­ζι­κό ά­ξο­να, α­πο­δεί­χτη­κε με τη στά­ση της στο α­τύ­χη­μα της Φου­κου­σί­μα, ό­που δεν πε­ρί­με­νε λε­πτό να κα­τα­λα­γιά­σει ο φό­βος του γερ­μα­νι­κού πλη­θυ­σμού του ή­δη α­να­στα­τα­τω­μέ­νου α­πό την κα­τα­κλυ­σμική α­ντι­πυ­ρη­νι­κή φι­λο­λο­γί­α δε­κα­ε­τιών των οι­κο­λό­γων και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών, και πριν γί­νουν γνω­στές η α­λη­θι­νή έ­κτα­ση (πο­λύ μι­κρό­τε­ρη α­πό τις αρ­χι­κές ε­κτι­μή­σεις) και οι αι­τί­ες του α­τυ­χή­μα­τος, α­πο­φά­σι­σε να κλεί­σουν ε­σπευσμέ­να, δη­λα­δή μέ­χρι το 2022,  όλοι οι ε­να­πο­μεί­ναν­τες πυ­ρη­νι­κοί σταθ­μοί πα­ραγω­γής η­λε­κτρι­κής ε­νέρ­γειας στη Γερ­μα­νί­α. Αυ­τό έ­γι­νε το 2011 στη δεύ­τε­ρη πρωθυ­πουρ­γί­α της Μέρ­κελ ε­νώ κιό­λας α­πό την πρώ­τη της αυ­τή εί­χε υ­πο­κύ­ψει στην α­παί­τη­ση των οι­κο-”ρώ­σων” να αρ­χί­σουν να κλεί­νουν στα­δια­κά ό­λοι οι πυρη­νι­κοί σταθ­μοί και κα­νείς πια να μην χτι­στεί. Α­πο­δει­κνύ­ε­ται σή­με­ρα ό­τι οι κά­ποιες κα­τά και­ρούς θε­α­μα­τι­κές α­να­φο­ρές της κο­ρυ­φαί­ας αυ­τής κα­γκε­μπί­τι­σας στον κίν­δυ­νο ε­νερ­γεια­κής ε­ξάρ­τη­σης της Γερ­μα­νί­ας α­πό τη Ρω­σί­α ήταν στά­χτη στα μά­τια των κά­πως πιο ο­ξυδερκών γερ­μα­νών μο­νο­πω­λι­στών και κυ­ρί­ως των πιο α­δύ­να­μων πα­ρα­γω­γι­κά ντό­πιων βιο­μη­χα­νι­κών α­στών, που πραγμα­το­ποιούν σε α­ντί­θε­ση με τους πρώ­τους το σύ­νο­λο της πα­ρα­γω­γής τους μέσα στην ί­δια Γερ­μα­νί­α. 
Αυ­τή δεν ή­ταν η πιο ση­μα­ντι­κή φο­ρά που η Μέρ­κελ πή­ρε το μέ­ρος της Κί­νας ή και κρύ­φτη­κε πί­σω α­πό την Κί­να για να χτυ­πή­σει την Ε­Ε και τη χώ­ρα που υ­πο­τί­θε­ται τα συμ­φέ­ρο­ντά της εκ­προ­σω­πεί. Ή­ταν α­πλά η πιο α­πο­κα­λυ­πτι­κή. Η πιο ση­μα­ντι­κή ή­ταν ό­ταν κό­ντρα στη πλειο­ψη­φί­α των ση­μαν­τι­κό­τε­ρων γερμα­νών οι­κο­νο­μο­λό­γων -και ε­κείνων της κυ­βέρ­νη­σής της- α­νά­με­σα τους του υπουρ­γού οι­κο­νο­μι­κών Σό­υ­μπλε και του αρ­χη­γού των ε­λεύ­θε­ρων  δη­μο­κρα­τών Ρέ­σλερ, κό­ντρα και στη γερ­μα­νι­κή κοι­νή γνώ­μη η Μέρ­κελ α­πο­φά­σι­σε το 2011 να στηρί­ξει την πα­ρα­μο­νή της Ελ­λά­δας στο Ευ­ρώ αι­τιο­λο­γώ­ντας κυ­ρί­ως τη στά­ση της με το ό­τι αυ­τή ή­ταν μια α­παί­τη­ση της Κί­νας. Γι αυ­τό το λό­γο προ­φα­νώς έκα­νε και το τα­ξί­δι στην Κί­να την ώ­ρα που οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές ζυ­μώ­σεις γύ­ρω α­πό την πα­ρα­μο­νή της Ελ­λά­δας εί­χαν φτά­σει το μά­ξι­μουμ. Στην ου­σί­α αυ­τή πρό­βα­λε σαν κά­τι λο­γι­κό τον εκ­βια­σμό της Κί­νας ό­τι αν έ­φευ­γε η Ελ­λά­δα α­πό το Ευρώ και χρε­ω­κο­πού­σε τό­τε θα χρε­ω­κο­πού­σαν και άλ­λες χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού νό­του, ο­πό­τε το Ευ­ρώ θα κα­τέρ­ρε­ε, ο­πό­τε η Κί­να θα ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­νη μπρο­στά σε έ­να τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο να α­πο­σύ­ρει τα δα­νεια­κά της κε­φά­λαια α­πό την Ευρω­ζώ­νη, δη­λα­δή να εκ­ποι­ή­σει τα τρις των ο­μό­λο­γων ευ­ρω­πα­ϊ­κών κρα­τών που χρη­σι­μο­ποιού­σε σαν μέ­ρος των πε­λώ­ριων συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κών της α­πο­θε­μα­τι­κών. Χώ­ρια α­πό το ό­τι κά­θε εκ­βια­σμός πρέ­πει να κα­ταγ­γέλε­ται και να  α­πο­θαρ­ρύνε­ται και ό­χι να ε­πι­βρα­βεύ­ε­ται με το να προ­σαρ­μό­ζει σε αυ­τόν μια χώ­ρα την πο­λι­τι­κή της, ο συ­γκε­κρι­μέ­νος δεν ή­ταν κα­θό­λου πει­στι­κός, πρώ­το για­τί δεν ι­σχύ­ει το ντό­μι­νο για το ο­ποί­ο μι­λά­νε οι α­πα­ντα­χού ρω­σό­φι­λοι και ό­λοι οι α­νό­η­τοι δυ­τι­κοί οι­κο­νο­μι­στές οι­κο­νο­μο­λό­γοι που θε­ω­ρούν ε­ξί­σου ευρω­πα­ϊ­κό Νότο την Ελ­λά­δα ό­σο και τις βιο­μη­χα­νι­κές Ι­τα­λί­α, Ι­σπα­νί­α και Ιρ­λαν­δί­α, ο­πό­τε μια ελ­λη­νι­κή χρε­ω­κο­πί­α θα ση­μαί­νει και δι­κή τους και δεύ­τερο για­τί αν η Κί­να ε­πι­χει­ρού­σε να που­λή­σει τα ευ­ρω­παϊ­κά χρε­ό­γρα­φα πριν από μια κα­τά­στα­ση ευ­ρω­παϊκής χρε­ω­κο­πί­ας ή πά­νω σε αυτήν θα ή­ταν η ί­δια από τους πιο χα­μέ­νους, τρί­το για­τί το μό­νο που μπο­ρού­σε να κά­νει η Κί­να αν η Ελ­λά­δα υ­πο­χρε­ω­νό­ταν σε α­πο­χώ­ρη­ση θα ή­ταν να στη­ρί­ξει εκ των προ­τέ­ρων πολι­τι­κά και δα­νεια­κά την υ­πό­λοι­πη Ε­Ε και ό­χι να την χτυ­πή­σει, και τέ­ταρ­το για­τί αν το Ευ­ρώ κατέρρεε πέ­ρα α­πό τα χρε­ώ­γρα­φά της Κί­νας θα κα­τέρ­ρε­αν κυ­ρίως οι ε­ξα­γω­γές της στην Ευ­ρώ­πη και θα ο­δη­γιό­ταν η ί­δια σε μια ά­νευ προ­η­γουμέ­νου κρί­ση. Εν­νο­ού­με ό­τι η Κί­να δεν ή­ταν σε θέ­ση να εκ­βιά­ζει την Ευ­ρώ­πη αλ­λά ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­νη να τρέ­χει πί­σω α­πό τις α­πο­φάσεις της.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η Μέρ­κελ κα­λύ­φθη­κε πί­σω α­πό τη με­γά­λη σύμ­μαχο της Ρω­σί­ας Κί­να για να σώ­σει τη μο­να­δι­κή χώ­ρα της Ε­Ε που σύσ­σω­μο το πο­λιτι­κό της κα­θε­στώς -και ό­χι α­πλά έ­νας πρω­θυ­πουρ­γός ή μια α­στι­κή φρά­ξια- είναι έ­να ά­νευ ό­ρων πο­λι­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό και  οι­κο­νο­μι­κό ει­σο­δι­στι­κό ερ­γα­λεί­ο (και μά­λι­στα κα­τα­στρο­φι­κό ερ­γα­λεί­ο) της ρώ­σι­κης υ­περ­δύ­να­μης μέ­σα στην Ευ­ρω­ζώ­νη που εί­ναι η καρ­διά της Ε­Ε. Βε­βαί­ως αυ­τή η πα­ρα­μο­νή της Ελ­λά­δας στην Ευ­ρω­ζώ­νη προ­σφέ­ρει μο­να­δι­κής α­ξί­ας πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κές α­ποι­κιακές ε­ξυπη­ρε­τή­σεις και στην Κί­να, γι αυ­τό και αυ­τή έ­βα­λε αυ­τό το σα­θρό βέτο της για την Ελ­λά­δα**. 
Μπο­ρεί κα­νείς να ι­σχυ­ρι­στεί ε­δώ ό­τι ε­κτός α­πό τη Μέρ­κελ και άλ­λοι μέ­σα στη γερ­μα­νι­κή α­στι­κή τά­ξη θέ­λη­σαν τό­τε την Ελ­λά­δα μέ­σα στο Ευ­ρώ είτε για­τί δέ­χτη­καν τον κι­νέ­ζι­κο εκ­βια­σμό εί­τε για­τί πί­στευαν, και πι­στεύ­ουν α­κό­μα, ό­τι χρε­ω­κο­πί­α της Ελ­λά­δας ση­μαί­νει χρε­ω­κο­πί­α της Ε­Ε και κα­ταστρο­φή του Ευ­ρώ. Υ­πάρ­χουν ε­πί­σης και ε­κεί­νοι που πι­στεύ­ουν ό­τι η κυ­βέρ­νηση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου  έ­χει κά­νει βή­μα­τα πραγ­μα­τι­κής προ­ό­δου στο δη­μοσιονο­μι­κό ε­νώ αυ­τός για να το πε­τύ­χει αυ­τό α­πο­ξέ­ρα­νε και λε­η­λά­τη­σε φο­ρο­λο­γικά (με την ά­με­ση φο­ρο­λο­γί­α, με την κα­θυ­στέ­ρη­ση κρα­τι­κών πλη­ρω­μών και με τους έμ­με­σους φό­ρους στην ε­νέρ­γεια) ό­λο το πα­ρα­γω­γι­κό κε­φά­λαιο, κα­θώς και τις τρα­πε­ζι­κές κα­τα­θέ­σεις που έ­να μέ­ρος τους θα με­τα­τρε­πό­ταν σε πα­ρα­γωγι­κό κε­φά­λαιο. Τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα αυ­τής της πα­ρα­γω­γι­κής α­φαίμα­ξης, θα φα­νούν σύ­ντο­μα και στα δη­μο­σιο­νο­μι­κά. Πά­ντως ό­σο πα­ρακ­μα­σμέ­νη και να εί­ναι και ό­σο και α­πο­μα­κρυ­σμέ­νη η οι­κο­νο­μο­λο­γί­α  των δυ­τι­κών δα­νει­στών α­πό τα στοιχεία της πραγ­μα­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας, δη­λα­δή της πα­ρα­γω­γής, δεν μπο­ρούμε να μην θε­ω­ρή­σου­με ό­τι η φο­ρο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή της τρό­ι­κας στην Ελ­λά­δα έχει μέ­σα της ε­κτός α­πό το γε­νι­κό λά­θος των δυ­τι­κών μο­νο­πω­λι­στών και το συνει­δη­τό σα­μπο­τάζ. Δεν εί­ναι δυ­να­τό για πα­ρά­δειγ­μα σε μια χρε­ω­κο­πη­μέ­νη χώ­ρα που μπο­ρεί να σω­θεί μό­νο α­νε­βά­ζο­ντας την πα­ρα­γω­γή της και τις ε­ξα­γωγές της η Τρό­ι­κα να ε­πι­μέ­νει σε υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση της βαριάς βιο­μη­χα­νί­ας, και ταυ­τό­χρο­να να α­πο­δέ­χε­ται τις μο­να­δι­κά ψη­λές τι­μές της ε­νέρ­γειας στη βα­ριά βιο­μη­χα­νί­α και έ­τσι να τσα­κί­ζο­νται οι ε­ξα­γω­γές της χα­λυ­βουρ­γί­ας και η Γερ­μα­νί­α να μην κα­τα­λα­βαί­νει τί­πο­τα. Το ό­τι ε­πί 5 χρό­νια ο προ­ϊ­στάμε­νος της πο­λι­τι­κής της Κο­μι­σιόν α­πέ­να­ντι στην Ελ­λά­δα, ο Ό­λι Ρεν, συ­νέ­τριβε πα­ρα­γω­γι­κά την Ελ­λά­δα και ταυ­τό­χρο­να υ­πο­στή­ρι­ζε με σθέ­νος την ά­πειρη δα­νειο­δό­τη­σή της α­κό­μα και με έκ­δο­ση ευ­ρω­ο­μο­λό­γων, δί­χως πο­τέ να συ­ναντή­σει κα­νέ­να πρό­βλη­μα α­πό την Γερ­μα­νί­α, δεν ή­ταν δυ­να­τό δί­χως την πο­λι­τική κά­λυ­ψη της Μέρ­κελ. Α­νά­λο­γα δεν μπο­ρού­σε να α­κο­λου­θεί την ί­δια α­κρι­βώς πο­λι­τι­κή και ο εκ­πρό­σω­πος του ΔΝΤ στην Τρό­ι­κα Τόμ­σεν δί­χως την έ­γκριση των Η­ΠΑ του Ο­μπά­μα, της Κί­νας και της Ρω­σί­ας που α­πό κοι­νού κυ­ριαρ­χούν πολι­τι­κά στο ΔΝΤ. 
Αλ­λά αν η προ­σω­πι­κή συμ­με­το­χή της Μέρ­κελ στο ελ­λη­νι­κό σα­μπο­τάζ μέ­σω της Τρό­ι­κας δεν μπο­ρεί εύ­κο­λα να α­πο­δει­χτεί, εί­ναι ε­ντε­λώς α­πο­κα­λυπτι­κή, η ξαφ­νι­κή α­πό τη με­ριά της, ό­σο και α­σύμ­βα­τη σε ε­πί­πε­δο πο­λι­τι­κών, υπο­στή­ρι­ξη την κρί­σι­μη στιγ­μή στου Γιουν­κέρ στην τρο­μα­κτι­κής βα­ρύ­τη­τας θέ­ση του προ­έ­δρου της Κο­μι­σιόν σαν δια­δό­χου του έ­στω και α­δύ­να­μα α­ντι­στεκό­με­νου στη Ρω­σί­α  Μπα­ρό­ζο. Δύ­σκο­λα θα βρει κα­νείς ση­μεί­ο σύ­γκλι­σης της γραμ­μής Γιουν­κέρ ό­λα αυ­τά τα χρό­νια με την πο­λι­τι­κή της Γερ­μα­νί­ας για οτι­δή­πο­τε άλ­λο ε­κτός α­πό την πεί­να των μι­σθω­τών και την υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση στην ο­ποί­α υ­πο­χρε­ώ­θη­κε ό­λος ο ευ­ρω­πα­ϊ­κός νό­τος. Ο Γιουν­κέρ δια­τυ­μπάνι­ζε με πά­θος τη γραμ­μή της έκ­δο­σης ευ­ρω­ο­μο­λό­γων, δη­λα­δή του δα­νει­σμού της Ε­Ε για να στη­ρι­χθούν οι χώ­ρες του νό­του και κύ­ρια η Ελ­λά­δα και γε­νι­κά να γί­νουν ε­πεν­δύ­σεις. Αυ­τό ε­κτός που ση­μαί­νει ε­ξάρ­τη­ση της Ε­Ε α­πό την υ­περ­δα­νείστρια Κί­να, ση­μαί­νει ό­ξυν­ση των ενδο­Ε­Ε αντι­θέ­σε­ων. Για­τί κοι­νός ευ­ρω­πα­ϊκός δα­νει­σμός, προ­ϋ­πο­θέ­τει κοι­νή δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, πράγ­μα που είναι α­δύ­να­το, ο­πό­τε και δια­λυ­τι­κό σε συν­θή­κες μη κοι­νής γε­νι­κής πο­λι­τι­κής, δη­λα­δή δι­πλω­μα­τι­κής, α­να­πτυ­ξια­κής κλπ πο­λι­τι­κής ε­νό­τη­τας. Το ό­τι οι α­πανταχού ρω­σό­φι­λοι υ­πε­ρά­σπι­σαν με πά­θος την ε­πα­νε­κλο­γή του Γιουν­κέρ, με πρώ­το και κα­λύ­τε­ρο τον Τσί­πρα, δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­ο. Αλ­λά το πό­σο συ­νειδη­τά βρώ­μι­κη ή­ταν αυ­τή η ε­πι­λο­γή α­πό την πλευ­ρά της Μέρ­κελ φά­νη­κε ό­ταν συνέ­χι­σε να στη­ρί­ζει τον Γιουν­κέρ α­κό­μα και όταν α­πο­κα­λύ­φθη­κε ό­τι αυ­τός εί­χε κά­νει το Λου­ξεμ­βούρ­γο το με­γα­λύ­τε­ρο ευ­ρω­πα­ϊ­κό φο­ρο­λο­γι­κό πα­ρά­δει­σο. Η υ­πο­στη­ρι­χτι­κή σιω­πή της Μέρ­κελ με­τά την α­πο­κά­λυ­ψη του σκαν­δά­λου κά­νει α­κό­μα πιο χτυ­πη­τή τη λυσσασμένη πά­λη που έ­δω­σε η  Μέρ­κελ για να ε­μπο­δίσει την Ι­ρλαν­δία, την ώ­ρα της χρε­ω­κο­πί­ας της, να δια­τη­ρή­σει χα­μη­λά τη φορο­λο­γί­α των πα­ρα­γω­γι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων ώ­στε να μπο­ρέ­σει να  αυ­ξή­σει τις ε­ξαγω­γές της και να βγει α­πό την κρί­ση χρέ­ους. Η Ιρ­λαν­δί­α ευ­τυ­χώς α­ντι­στά­θηκε στη Μέρ­κελ, που στο ζή­τη­μα αυ­τό εί­χε αρ­χι­κά κρυ­φτεί πί­σω α­πό τον Σαρ­κο­ζύ, πα­ρό­λο που τε­λι­κά υ­πο­χρε­ώ­θη­κε να βγει και αυ­τή μπρο­στά (Φαϊ­νάν­σιαλ Τά­ιμ­ς, 12/Μάρ­τη 2011). Το ό­τι η Ιρ­λαν­δί­α ή­ταν η πρώ­τη χώ­ρα του Νό­του που βγή­κε α­πό την κρί­ση χρέ­ους και τα μνη­μό­νια, ο­φεί­λε­ται α­κρι­βώς στην ε­ξό­χως φι­λο­βιο­μηχα­νι­κή της πο­λι­τι­κή, ε­νώ αυ­τή η έ­ξο­δος έ­δω­σε ώ­θη­ση και στην Πορ­το­γα­λί­α να πε­τύ­χει, αν και πιο δύ­σκο­λα, το ί­διο. Η έ­ξο­δος αυ­τών των δύ­ο χω­ρών α­πό τα μνη­μό­νια και τη βα­θιά κρί­ση χρέ­ους, ά­φη­σε έκ­θε­τους τους σα­μπο­τα­ρι­στές της Ελ­λά­δας, που έ­μει­ναν μό­νοι τους μέ­σα στην ατέλειω­τη κρί­ση που οι ί­διοι προ­κά­λε­σαν και που ε­πί­τη­δες συ­ντη­ρούν, ό­χι μό­νο για να βυ­θί­σουν την Ελ­λά­δα και να την πα­ρα­δώ­σουν στα α­φε­ντι­κά τους, αλ­λά για να πά­ρουν στο λαι­μό τους ό­λο τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό νό­το και ό­λη την Ευ­ρώ­πη.  
Τέ­λος ε­κεί­νο το ση­μεί­ο, που χώ­ρια α­πό το ου­κρα­νι­κό, α­πο­κα­λύ­πτει πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λο τη συ­ντο­νι­σμέ­νη δρά­ση της Μέρ­κελ υ­πέρ της Ρω­σί­ας ή­ταν πά­λι μια πρά­ξη της τρί­της πρω­θυ­πουρ­γί­ας της, η χρε­ω­κο­πί­α της Κύ­πρου και κυ­ρί­ως των κυ­πρια­κών τρα­πε­ζών υ­πέρ της Ρω­σί­ας. Εί­ναι η Μέρ­κελ που α­ντί­θετα με ό­τι έ­κα­νε η Γερ­μα­νί­α και η ΕΖ με ό­λο τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό νό­το, φρόντι­σε να συρ­θεί ευ­χα­ρί­στως πί­σω α­πό το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα και να α­παι­τή­σει α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη και το ΔΝΤ να μην δια­σω­θούν οι Κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες για­τί τά­χα σε αυ­τές έ­χουν κα­τα­θέ­σει τα λε­φτά τους οι ρώ­σοι ολιγάρχες. Ή­ταν η μό­νη πε­ρί­πτω­ση ό­που η Μέρ­κελ πα­θιά­στη­κε τό­σο πο­λύ ε­νά­ντια στους ρώ­σους ο­λι­γάρ­χες. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν να χρε­ω­κο­πή­σουν οι δύ­ο με­γα­λύ­τε­ρες κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες, να κλεί­σει η μί­α α­πό αυ­τές η Λα­ϊ­κή και την άλ­λη τη με­γαλύ­τε­ρη, την Κύ­πρου να την α­γο­ρά­σουν για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί α­κρι­βώς οι ρώσοι ο­λι­γάρ­χες χω­ρίς η Μέρ­κελ να βγά­λει κιχ! Την τρά­πε­ζα Κύ­πρου την α­γό­ρα­σε ο  Ρι­μπο­λό­βλεφ ε­κτός τα υ­πο­κα­τά­στη­μα­τά της στην Ελ­λά­δα που τα κα­τά­πιε σε μια νύ­χτα με την έ­γκρι­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης ο φί­λος του Ρι­μπο­λόβλεφ και τζά­μπα ντε φά­κτο ι­διο­κτή­της της Πει­ραιώς που­τι­νι­κός ο­λι­γάρ­χης Νέ­σις. Θυ­μό­μα­στε ό­τι ο με­γα­λύ­τε­ρος συ­ντε­λε­στής αυ­τής της ε­ξα­γο­ράς ή­ταν ο Τσί­πρας που χά­λα­σε τον κό­σμο σε Ελ­λά­δα και Κύ­προ να μην δε­χτεί η Κύ­προς μια πρώ­τη κα­λύ­τε­ρη λύση α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη που θα α­πέ­τρε­πε τη χρε­ω­κο­πί­α των κυ­πρια­κών τρα­πε­ζών, ο­πό­τε και την ε­ξα­γο­ρά τους α­πό τη Ρω­σί­α.
Αυ­τά εί­ναι λί­γα, α­πό τα πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στοι­χεί­α που α­να­δεικνύ­ουν τον πρα­κτό­ρι­κο χα­ρα­κτή­ρα της Μέρ­κελ. Θα μπο­ρού­σα­με να α­να­φέ­ρου­με κι αρ­κε­τά άλ­λα ό­πως το ό­τι η πιο με­γά­λη έμ­φα­ση της εί­ναι α­πό το 2013 ε­νά­ντια στην α­με­ρι­κά­νι­κη κα­τα­σκο­πί­α στη Γερ­μα­νί­α την ώ­ρα που η Ρω­σί­α δί­πλα της έχει α­νοί­ξει το στό­μα της για να την πνί­ξει και να την κα­τα­πιεί, ή πως έ­χει αφή­σει τις γερ­μα­νι­κές υ­πο­δο­μές να σαπί­σουν, πως έ­χει ε­γκα­τα­λεί­ψει και την πλη­ρο­φο­ρι­κή, με α­πο­τέ­λε­σμα η Γερ­μα­νί­α να υ­πο­φέ­ρει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ρα­γω­γι­κά, ή πως κό­ντρα σε ό­λους τους δυ­τι­κούς η­γέ­τες -πλην του Ο­λά­ντ- η Μέρ­κελ προ­σπά­θη­σε και πέ­τυ­χε να σπά­σει την α­πο­μό­νω­ση του Πού­τιν στο Μπριζμπέ­ην  στους G20 της Αυ­στρα­λί­ας συ­ζη­τώ­ντας για 4 ο­λό­κλη­ρες ώ­ρες μα­ζί του. Όπως εί­πα­με στην αρ­χή α­πό μό­νο του κα­νέ­να α­πό αυ­τά τα στοι­χεί­α δεν μπο­ρεί να εί­ναι α­πο­δει­κτι­κό αυ­τού του ρό­λου, για­τί, ό­πως εί­πα­με στην κά­θε μί­α α­πό αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις η Μέρ­κελ φροντί­ζει να κρύ­βε­ται μέ­σα σε έ­να α­ντί­στοι­χο πο­λι­τι­κό ρεύ­μα, κυ­ρί­ως υ­φε­σια­κό, μέ­σα στην κλα­σι­κή γερ­μα­νι­κή α­στι­κή τά­ξη. Ό­μως η α­λή­θεια βρί­σκε­ται στη σύνθεση των ξε­χω­ρι­στών με­ρών. Μό­νο έ­νας πρά­κτο­ρας θα μπο­ρού­σε να εί­ναι μέ­σα σε ό­λες αυ­τές τις πρά­ξεις, να παί­ζει η­γε­τι­κό ρό­λο σε αυ­τές, να έ­χει αυ­τό το τό­σο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πο­λι­τι­κό παρελ­θόν στην Α­να­το­λι­κή Γερ­μα­νί­α, να εί­ναι τό­σο πρό­θυ­μοι οι σο­σιαλ­δη­μο­κράτες να την στη­ρί­ζουν κά­νο­ντας μα­ζί της κυ­βερ­νή­σεις και ο Πού­τιν πά­ντα να την εκ­θειά­ζει. Βέ­βαια η ζω­ή θα μας δώ­σει γι αυ­τήν νέ­α στοι­χεί­α, αλ­λά η δου­λειά των ε­πα­να­στα­τών δεν εί­ναι να πε­ρι­μέ­νουν τη ζω­ή να τους δώ­σει την αλή­θεια, αλ­λά να βλέ­πουν την α­λή­θεια μέ­σα στα πρώ­τα δείγ­μα­τα της ζω­ής για να μπο­ρούν να πο­λε­μή­σουν για την ε­πα­να­στα­τι­κή αλ­λα­γή της.  
*Τε­λευ­ταί­α μά­θα­με α­πό την αγ­γλι­κή έκ­δο­ση του  Wikipedia για  την προ­σπάθεια της Μέρ­κελ να κρύ­ψει το πα­ρελ­θόν της σαν στέ­λε­χος της κομ­μα­τι­κής νε­ολαί­ας στην Α­κα­δη­μί­α Ε­πι­στη­μών, και μά­λι­στα σαν γραμ­μα­τέ­ας α­γκι­τά­τσιας και προ­πα­γάν­δας!
**  Γι αυ­τούς τους λό­γους ε­μείς έ­χου­με κατ ε­πα­νά­λη­ψη το­νί­σει ό­τι ε­νώ εί­μα­στε υ­πέρ της Ε­Ε, και υ­πέρ της συμ­με­το­χής της Ελ­λά­δας σε αυ­τήν, θε­ωρού­με ό­τι με δε­δο­μέ­νο τον πρα­κτό­ρι­κο χα­ρα­κτή­ρα της η­γε­σί­ας σύσ­σω­μου του ελλη­νι­κού πο­λι­τι­κού κα­θε­στώ­τος και τη βα­θειά διά­βρω­ση του κρα­τι­κού μη­χανι­σμού α­πό αυ­τό το κα­θε­στώς, η πα­ρα­μο­νή της χώ­ρας μας στο Ευ­ρώ ση­μαί­νει διαρ­κή οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή κρί­ση και α­πο­σύν­θε­ση για την Ε­Ε αλ­λά κα­ταστρο­φή και για την ί­δια την Ελ­λά­δα. Κι αυ­τό το τε­λευ­ταί­ο κυ­ρί­ως για­τί με τη συμ­με­το­χή της χώ­ρας μας στο Ευ­ρώ οι ρω­σό­δου­λοι σαμπο­τα­ρι­στές μπο­ρούν και κρύ­βο­νται πί­σω α­πό την πο­λι­τι­κή των ευ­ρω­παί­ων μο­νο­πω­λι­στών της Ε­Ε που παίρ­νουν ε­κεί­νοι την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη για τα μέ­τρα πεί­νας και της φορο­λο­γι­κής α­φαί­μα­ξης την ώ­ρα που ο βα­θύς υ­παί­τιος και της πεί­νας και των μέτρων εί­ναι το δι­κό τους πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ, που γί­νε­ται για να α­γο­ρά­σουν τα ρω­σο­κι­νέ­ζι­κα α­φε­ντι­κά τζά­μπα την Ελ­λά­δα. Γι αυ­τό έ­χου­με υ­πο­στη­ρί­ξει τη θέ­ση ό­τι η Ελ­λά­δα των σα­μπο­τα­ρι­στών πρέ­πει να διω­χτεί α­πό το Ευ­ρώ -αν και ό­χι σε πρώ­τη φά­ση α­πό την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση- και ό­τι πρέπει να της δοθεί α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη μια ι­σχυ­ρή οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια, αλ­λά η τε­λευ­ταί­α, ε­φάπαξ και χω­ρίς ό­ρους και χω­ρίς μνη­μό­νια- ώ­στε αν θε­λή­σει να την χρη­σι­μο­ποι­ήσει να βγει α­πό την κρί­ση και αν δεν θε­λή­σει να ο­δη­γη­θεί σε κα­τα­στρο­φή αλ­λά με το λα­ό να ξέ­ρει αυ­τή τη φο­ρά ποιος μέ­σα και έ­ξω α­πό τη χώ­ρα εί­ναι ο πραγ­μα­τι­κός θύ­της.   
Ευρώπη
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Το ψευτοΚΚΕ μαζί με τους Ευρωπαίους ναζιφασίστες στις εκλογές των μισθοφόρων του Πούτιν σε Ντονέτσκ - Λουχάνσκ ΟΙ ΚΡΥΦΟΠΟΥΤΙΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑΝΕ »
επιστροφή στην κορυφή