Αυτή τη στάση την έχουμε κρατήσει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά η προηγούμενη πιο χτυπητή περίπτωση ήταν τότε με το μακεδονικό όπου σύσσωμό πάλι το έθνος είχε εκστρατεύσει για να εμποδίσει την ΕΕ να αναγνωρίσει το εθνικό και κρατικό όνομα της γειτονικής δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Τότε αντιμετωπίζαμε τη δυσκολία ότι το πανεθνικό μέτωπο καμωνόταν πως υπεράσπιζε την εδαφική ακεραιότητα και την ιστορική ψυχή του έθνους, είχαμε δηλαδή να αντιμετωπίσουμε την κατηγορία του εθνοπροδότη, κατηγορία με την οποία 6 σύντροφοί μας που αφισοκόλλησαν συνελήφθησαν, συκοφαντήθηκαν, προπηλακίστηκαν και καταδικάστηκαν πρωτόδικα. Τώρα πάνω από τον καθένα που αρνείται την εθνική συστράτευση πέφτει η διπλή κατηγορία ότι προδίδει και το έθνος γενικά αλλά ιδιαίτερα τον εργαζόμενο λαό και τη φτωχολογιά που υποφέρουν από τα ευρωπαϊκά μνημόνια πείνας.
Τέτοιες κατηγορίες όχι μόνο δεν μας πτοούν, αλλά θα μας εξόργιζαν κιόλας αν δεν ήταν γεμάτες γελοίο θράσος. Οι πιο μεγάλοι και εθνικοί και ταξικοί προδότες, μερικοί από αυτούς σύμμαχοι και απόγονοι των ταγματασφαλιτών, είναι αυτοί που σκαρώνουν τώρα τα κρατικά «εθνικά και λαϊκά μέτωπα» που ευνοούν αποκλειστικά έναν χιτλερισμό νέου τύπου, και καθόλου τη χώρα μας, καθόλου το λαό της, καθόλου τη φτωχολογιά της.
Πανεθνικό πολεμικό μέτωπο και όχι διαπραγμάτευση με εταίρους
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε γιατί μιλάμε για πανεθνικό μέτωπο σύγκρουσης, παρόλο που τη γραμμή της σύγκρουσης την έχει εκπονήσει και την καθοδηγεί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ σε συμμαχία με την ΑΝΕΛ, και παρόλο που ο πόλεμος εμφανίζεται σαν διαπραγμάτευση με φίλους.
Πρόκειται καταρχήν για πολιτική σύγκρουση με εχθρούς και όχι για διαπραγμάτευση με φίλους ή εταίρους γιατί όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και πολλά χρόνια το κυβερνητικό κόμμα και οι φασίστες (ΑΝΕΛ, ναζί της ΧΑ) και σοσιαλφασίστες (ψευτοΚΚΕ) φίλοι του, έχουν περάσει στους οπαδούς τους αλλά και ευρύτερα στις λαϊκές μάζες ότι οι συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα με την ΕΕ είναι συμφωνίες αποικιακού και κατοχικού τύπου, και έχουν υπογραφεί από δοσιλόγους και ότι είναι αυτές που προκάλεσαν την πείνα και τη χρεωκοπία και όχι το δικό τους παραγωγικό σαμποτάζ 35 χρόνων. Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ότι η σύγκρουση είναι με εχθρούς, η πιο εμφατική πράξη της νέας κυβέρνησης ήταν να καλέσει το έθνος σε μια διεθνή εκστρατεία για πολεμικές αποζημιώσεις από την πιο βασική ιδρυτική χώρα της ΕΕ, τη Γερμανία, για έναν πόλεμο που εξαπέλυσαν πριν δύο γενιές οι χιτλερικοί, δηλαδή αυτοί ενάντια στους οποίους συγκροτήθηκε ιδεολογικά το σύγχρονο γερμανικό κράτος, το πιο αντιναζιστικό μέσα σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η τελείως όψιμη επίκληση ενός παλιού πολέμου για να ταυτιστεί η χώρα μας με το τότε θύμα και ο σημερινός εταίρος μας με τον τότε θύτη, και να απαιτήσει το πρώτο από τον δεύτερο ένα πελώριο πόσο είναι μια εχθρική, άδικη και γεμάτη θράσος πράξη. Είναι τέτοια όχι μόνο γιατί το υποτιθέμενο θύμα έχει καταναλώσει στο μεταξύ δεκάδες δισεκατομμύρια σε ενισχύσεις από τον υποτιθέμενο θύτη, αλλά κυρίως γιατί το δήθεν θύμα έχει παραταχθεί με τους νέους χίτλερ, δηλαδή με τους ρώσους ιμπεριαλιστές που απειλούν όλη την Ευρώπη, οπότε και την ειρηνική σήμερα νέα Γερμανία, με ένα μεγάλο κτηνώδη πόλεμο. Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η εκστρατεία αποτελεί πολιτικό συμπλήρωμα, άλλοθι και προειδοποίηση ενός αληθινού, ήδη εκδηλωμένου θερμού πολέμου σημειώνουμε ότι η ελληνική Βουλή πήρε την απόφαση για να διεκδικήσει τα 162 δις από τη Γερμανία αμέσως μόλις η ρώσικη Δούμα πήρε εξίσου όψιμα την απόφαση για να διεκδικήσει από αυτήν 4.000 δις Ευρώ.
Κατά δεύτερο λόγο η σύγκρουση με την Ευρώπη πραγματοποιείται σε επίπεδο πανεθνικού διακομματικού μετώπου γιατί όχι μόνο οι ανοιχτά ρωσόφιλες, φαιο-«κόκκινες» πολιτικές δυνάμεις, αλλά και όλα τα υποτιθέμενα φιλοευρωπαϊκά κόμματα της τωρινής αντιπολίτευσης, στηρίζουν ολόπλευρα και ανοιχτά την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση- σύγκρουση με τον «εχθρό» και απλά διαφωνούν στην τακτική της και στα όριά της, όπως πχ στο να μην οδηγήσουν στην έξοδο από το Ευρώ. Αλλά όπως συμβαίνει με κάθε εχθρό αυτές οι διαφωνίες εκφράζονται μέσα στο εσωτερικό της χώρας και όχι στο εξωτερικό, όπως έθεσε το ζήτημα λίγο πριν από το Γιούρογκρουπ ο Σαμαράς, πηγαίνοντας στη Μέρκελ για να πολεμήσει και αυτός τον «εχθρό» του έθνους στο πλευρό του Τσίπρα.
Μπορεί κάποιος εδώ να αντιτείνει ότι ένας πραγματικός πολιτικός πόλεμος θα ήταν μόνο η ρήξη με την Ευρωζώνη και ρήξη είναι μόνο η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη και τελικά και από την ΕΕ. Η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι όμως μόνο η νομισματική και οικονομική έκφραση μιας προϋπάρχουσας πολιτικής ρήξης με αυτήν. Η πολιτική ρήξη όμως με την Ευρώπη έχει δουλευτεί εντατικά, ιδεολογικά και κυρίως ψυχικά στις μάζες επί πέντε χρόνια σαν ρήξη με τους δανειστές. Αυτούς οι προβοκάτορες φαιο-«κόκκινοι» ανοιχτά και οι δήθεν ευρωπαιόφιλοι ηγέτες της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καλυμένα, τους κατήγγειλαν ότι έφεραν τα μνημόνια, ενώ τα έφεραν κυρίως οι ίδιοι αυτοί με το πολύχρονο τους σαμποτάζ της παραγωγής, σαμποτάζ που από κοινού το εντείνανε στη διάρκεια της κρίσης. Αυτός είναι ο λόγος που οι μάζες ψήφισαν τελικά μετά από χρόνια πείνας κατά πλειοψηφία τα εχθρικά προς την ΕΕ φαιο«κόκκινα» κόμματα του σαμποτάζ: ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ναζί, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, συν τα μικρά εξωκοινοβουλευτικά σοσιαλφασιστικά κόμματα. Αυτός είναι ο λόγος που κατά 90% ζητάνε τώρα από την κυβέρνηση να «μην κάνει πίσω» απέναντι στον κατασκευασμένο εχθρό.
Βέβαια η νέα κυβέρνηση κάνει εδώ μια μεγάλη και εγκληματική απάτη: ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύεται μεν με τον εχθρό για να αποσπάσει τάχα από αυτόν καλύτερους όρους ζωής για το έθνος και ειδικά για τους φτωχούς πολίτες του, αλλά από την άλλη τον αποκαλεί εταίρο, απαιτεί την αλληλεγγύη του και καμώνεται ότι δεν διανοείται να μη μείνει μαζί του για πάντα μέσα στο κοινό νόμισμα. Γι αυτό αποσπάει στήριξη από τις μάζες κατά 90% στον πολιτικό πόλεμο ενάντια στους δανειστές την ίδια ώρα που αυτές κατά 70% θέλουν παραμονή στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ. Δηλαδή η κυβερνητική συμμορία κρύβει από τις μάζες ότι πάει τη χώρα στρατηγικά σε οικονομική ρήξη με την Ευρώπη και τελικά σε έξοδο από το Ευρώ. Γιατί δεν μπορεί να σταθεί οικονομική ενοποίηση κρατών, και μάλιστα νομισματική ενοποίηση, χωρίς να υπάρχει πολιτική ενοποίηση αλλά αντίθετα πολιτική έχθρα, που μάλιστα φτάνει ως την κατηγορία ότι οι δανειστές δολοφονούν τον ελληνικό λαό. Μάλιστα ο προσανατολισμός της εθνικής εχθρότητας του ελληνικού λαού ειδικά προς τη Γερμανία, γίνεται ακριβώς γιατί η Γερμανία είναι ο πιο εύκολος στόχος προκειμένου να στοχοποιηθεί ολόκληρη η Ευρώπη. Με την ανακήρυξη σαν κύριου εχθρού της Γερμανίας μέσα στην ΕΕ οι έλληνες εγκάθετοι του Πούτιν επιχειρούν επίσης να διασπάσουν την ΕΕ με το να αξιοποιούν τις αντιθέσεις που αυτόματα δημιουργεί με άλλες χώρες ο ηγετικός της οικονομικός ρόλος στην ΕΕ, που πάντως δεν επιβλήθηκε με τη βία, όπως αυτός της Ρωσίας στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ. Στην αντίθεση αυτή παίζει όχι μόνο η ρώσικη διπλωματία αλλά και ο σταθερός καλυμένος της σύμμαχος, η αμερικάνικη προεδρία Ομπάμα, για να διασπάσει την ΕΕ.
Γιατί η πολεμική εκστρατεία γίνεται αντιληπτή σαν τέτοια και απομονώνεται στην Ευρώπη
Το ότι αυτή η διαπραγματευτική στρατηγική που ακολουθεί η κυβέρνηση Τσίπρα είναι στρατηγική πολιτικής ρήξης όχι μόνο με τη Γερμανία, αλλά και με την Ευρωζώνη ολόκληρη, το μαρτυράει το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μείνει ως αυτή τη στιγμή χωρίς κανέναν ανοιχτό, δηλωμένο σύμμαχο μέσα στην ΕΕ. Ακόμα και όσοι δοκίμασαν να σταθούν στο πλάι της αρχικά όπως η Γαλλία, ή η Ιταλία οπισθοχώρησαν τρομαγμένες μπροστά στο θράσος αυτής της κυβέρνησης, που στο Βαρουφάκη συμπυκνώνει ακριβώς το ύφος της: αλαζονεία, επίδειξη εκκεντρικότητας, πρόκληση και ταυτόχρονα έλλειψη αρχών, αστάθεια και γλοιώδης κολακεία. Ακόμα και η Κύπρος δεν βγαίνει αυτή τη στιγμή να μιλήσει υπέρ αυτής της κυβέρνησης των εκβιαστών ζητιάνων, ακόμα και η Αυστρία που εμφανίστηκε προχθές σαν απροσδόκητος σύμμαχος με τον καγκελάριο της, χθες με τον υπουργό της οικονομικών συντάχθηκε με την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Το ότι η ομόφωνη αντίθεση του χθεσινού Γιούρογκρουπ στην Ελλάδα εκδηλώθηκε ενάντια στην απαίτηση της τελευταίας να απορριφθεί «το υπάρχον πρόγραμμα» δεν είναι κάτι το τυχαίο, ούτε είναι τυχαίο ότι αυτή η απαίτηση είναι η μεγαλύτερη προγραμματική διακήρυξη και πολιτική δέσμευση της νέας κυβέρνησης.
Αυτή η απαίτηση δείχνει την περιφρόνηση της νέας κυβέρνησης στην ευρωπαϊκή δημοκρατική λειτουργία. Και για να το ξεκαθαρίσουμε. Ένα αντιπολιτευτικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποια στιγμή γίνεται κυβέρνηση, έχει για μας το δικαίωμα να κατηγορεί μια υπάρχουσα συμφωνία με τους εταίρους της σαν λαθεμένη, ακόμα και σαν εγκληματικά λαθεμένη και να ζητάει τον τερματισμό της και την αντικατάστασή της με μια άλλη. Και για μας, ιδιαίτερα κάτω από τις δοσμένες συνθήκες του σαμποτάζ, τα μνημόνια ήταν στην κύρια πλευρά τους αρνητικά και στην επιλεκτική εφαρμογή τους καταστροφικά. Όμως καμιά δημοκρατική κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να καταργεί μονομερώς και ασυζητητί αυτές τις συμφωνίες , καθώς και το όργανο που όλοι οι εταίροι έχουν ορίσει για να τις ελέγχει (την Τρόικα), και να απαιτεί από όλους τους άλλους να αποδεχτούν εδώ και τώρα αυτή τη μονομερή απόρριψη. Αυτή η στάση καταργεί βάναυσα όλο το σύστημα λήψης των αποφάσεων στα συλλογικά ευρωπαϊκά σώματα των τόσο πολλών κρατών, σύστημα που έχει δουλευτεί και επιβιώνει επί μισό αιώνα γιατί στηρίζεται πρακτικά σε πολύ μεγάλες πλειοψηφίες που προκύπτουν μέσα από παρατεταμένες ανοιχτές ζυμώσεις και αμοιβαίες, συχνά εθνικά και κυβερνητικά επώδυνες υποχωρήσεις. Αυτός ήταν ο μόνος δημοκρατικός τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει μια εθελοντική, δηλαδή μια δημοκρατική Ένωση που αποτελείται από κράτη που δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο της Ομοσπονδίας, δηλαδή δεν έχουν ακόμα υποτάξει τις εθνικές τους αποκλειστικότητες σε μια διεθνική θέληση της πλειοψηφίας των λαών και των κυβερνήσεών τους. Τέτοια διακρατικά σώματα λειτουργούν με δυσκίνητες αλλά ανοιχτές, μακρόσυρτες συνεννοήσεις και γι αυτό το λόγο διαθέτουν και μια τόσο πολυάριθμη γραφειοκρατία, που τόσο μισούν οι εθνοφασίστες αντιευρωπαϊστές.
Η κυβέρνηση Τσίπρα ερέθισε και συσπείρωσε εναντίον της την ΕΕ με τις δυο επίσημες μονομερείς οπότε και εκβιαστικές θορυβώδεις και μετά βδελυγμίας, δηλαδή προσβλητικές για όλα τα άλλα κράτη της ΕΖ, καταργήσεις κρατικών συμφωνιών με την ΕΕ : Η μία ήταν η κατάργηση στον αέρα της τρόικας από τον Βαρουφάκη μπροστά στον Ντάισελμπλουμ και η άλλη η «εθνεγερτική» κατάργηση από τον Τσίπρα της υπάρχουσας μνημονιακής συμφωνίας στις προγραμματικές στη Βουλή. Απέναντι σε αυτή τη διπλή πραξικοπηματική πρόκληση η Ευρωζώνη επέμεινε σύσσωμη σε αυτό που από την αρχή ονόμασε τήρηση των κανόνων, δηλαδή ότι η υπάρχουσα συμφωνία- εφόσον δηλαδή δεν θα έχει περάσει κάποιος χρόνος για να ζυμωθεί και να ανατραπεί συλλογικά- πρέπει να γίνει δεκτή σαν η βάση κάθε νέας τροποποιημένης συμφωνίας. Το συριζέικο αντεπιχείρημα είναι ότι πρέπει να σπάσουν οι διακρατικές συμφωνίες της ΕΖ ειδικά αυτή τη φορά λόγω ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα οπότε η δράση πρέπει να είναι άμεση. Αλλά μια ανθρωπιστική κρίση δεν χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί πλήρη κατάργηση και ανατροπή μακρόχρονων και δεσμευτικών για τόσα πολλά κράτη συμφωνιών, αλλά μια άμεση επείγουσα ανακατανομή πλούτου υπέρ των φτωχών στην ίδια τη χώρα μας, πράγμα που καμιά συμφωνία δεν απαγορεύει ή μέτρα που μπορούν να απαιτήσουν περισσότερες ή λιγότερες αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες. Για μας μάλιστα, όπως εξηγούμε στο τέλος αυτού του κειμένου ακόμα και με τις υπάρχουσες συμφωνίες μπορεί σε λίγες βδομάδες και μήνες η εξαθλίωση να μειωθεί σημαντικά, αν οι σαμποταριστές σταματήσουν για λίγο το διαρκές έγκλημά τους. Η ρωσόδουλη κυβέρνηση Τσίπρα δεν προσπαθεί να αντιμετωπίσει κάποια ανθρωπιστική κρίση αλλά να τη χρησιμοποιήσει για να διαλύσει την Ευρωζώνη.
Αν η Ευρωζώνη αποδεχόταν στις 11 του Φλεβάρη αυτόν τον εκβιασμό θα είχε υπογράψει τη θανατική της καταδίκη. Αυτή η δημοκρατικού χαρακτήρα αντίσταση της Ευρώπης είναι βαθύτερη και σχεδόν ενστιχτώδικη, καθώς λίγο πριν από τη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ όλες οι πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβούλιου, που είναι στην πλειοψηφία του αντίθετο με τις πολιτικές λιτότητας στις οποίες πρωταγωνιστεί η Γερμανία, τάχθηκαν σύσσωμες ενάντια στο αίτημα που υπέβαλε ο Γλέζος στο Ευρωκοινοβούλιο για γερμανικές αποζημιώσεις σαν «επιστροφή στο παρελθόν και στην εθνικιστική αντιπαράθεση». Τελικά το μόνο που πέτυχε η συριζέικη διπλωματία της ευρωπαϊκής διάσπασης ήταν να ενώσει όλη την Ευρωζώνη εναντίον της.
Πίσω από τις πατριωτικές κορώνες η αντιευρωπαϊκή στρατηγική της χιτλερικής υπερδύναμης
Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν μήπως ότι κάνουν κάποιο θανάσιμο λάθος οι διψασμένοι για μεγαλοαστική εξουσία αλλά από ταξική καταγωγή μικροαστοί συριζαίοι, και θα αναγκαστούν να κάνουν τελικά μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα; Ή μήπως αντίθετα θα απειλήσουν ως το τέλος την ΕΖ με μια απειλή χρεωκοπίας της Ελλάδας φτάνοντας ακόμα και μέχρι ένα bankrun ή και ένα κλείσιμο για μέρες των ελληνικών τραπεζών, ώστε τελικά, την τελευταία στιγμή να μπορέσουν οι Ομπάμα, η Κίνα και οι υπόλοιποι BRICSμε τη βοήθεια του φιλικού τους Ντράγκι , που έχει πετύχει πλατειές αντιγερμανικές συμμαχίες μέσα στην ΕΚΤ, να ζητήσουν έναν έξω από τους ευρωπαϊκούς κανόνες συμβιβασμό με την Ελλάδα; Σε μια τέτοια έκτακτη συνθήκη ίσως οι κάθε λογής Γιουνκέρ, Ολάντ, Ρέντζι, Φάινμαν, αποτολμήσουν να βγουν με μια άλλη γραμμή θέτοντας σε δοκιμασία την ενότητα της ΕΖ. Σε αυτήν την κατεύθυνση βοηθάει η πλαστή διάσπαση της κυβέρνησης σε μια «ρεφορμιστική» τάση (Δραγασάκης, Βαρουφάκης) και σε μια «επαναστατική» (Λαπαβίτσας, Λαφαζάνης). Ειδικά σε ότι αφορά την Κίνα θυμίζουμε ότι όταν ο Σόυμπλε έχοντας πίσω του το μεγαλύτερο μέρος της ΕΖ το 2011 ήταν υπέρ μίας, με μεγάλα οικονομικά ανταλλάγματα, εξόδου της Ελλάδας από την ΕΖ, η διπρόσωπη πρώην σταζίτισα Μέρκελ έβαλε βέτο, επικαλούμενη την απειλή της Κίνας ότι θα αποσύρει τα ομόλογά της από την ΕΖ αν δεν μείνει μέσα σε αυτήν η Ελλάδα. Πάντως η τακτική της περικύκλωσης της ΕΖ από ΗΠΑ και BRICSήδη δοκιμάζεται σήμερα με τα ταξίδια των Λαφαζάνη και Τσίπρα στην Κίνα και βέβαια του Κοτζιά στη Ρωσία.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε σήμερα ως που θα φτάσει η κυβέρνηση Τσίπρα. Αυτό θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το πόσο θα αντισταθεί στα διασπαστικά της σχέδια η Ευρώπη. Ακόμα και αν σταματήσει αύριο η σύγκρουση που έχουν ξεκινήσει με την ΕΕ, ήδη αυτή έχει προκαλέσει μία μεγαλύτερη αιμορραγία, ένα μεγαλύτερο ακόμα σαμποτάρισμα της οικονομίας της χώρας. Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δεν αυτοσχεδιάζει και πάντως δεν αυτοσχεδιάζει μόνη της. Δεν ήρθε μόνη της στην εξουσία και ακόμα περισσότερο δεν κάνει και δεν μπορεί να κάνει μόνη της πανευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική και να κόβει την ανάσα όλου του πλανήτη χωρίς τις κατάλληλες πλάτες. Αυτές τις μεγάλες δουλειές μπορεί να τις οργανώνει και να τις καθοδηγεί ο προστάτης της, η ρώσικη διπλωματία, η καλύτερη του κόσμου, όπως έλεγε κιόλας για την τσαρική εποχή ο Μαρξ.
Πάντως τα δεδομένα που μας προσφέρουν οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι πλέον η Ρωσία έχει αλλάξει τη στρατηγική της στην Ευρώπη, οπότε και τη στρατηγική της με την Ελλάδα. Λέγαμε ως τώρα ότι η Ρωσία ήθελε την Ελλάδα σαν Δούρειο ίππο μέσα στην Ευρώπη, και την είχε σαν τέτοια και βοηθήθηκε πολύ από αυτή τη λειτουργία της. Χάρη σε αυτή την κρυφή της σύμμαχο μέσα στην ΕΕ η Ρωσία κράτησε για τόσα χρόνια έξω από την Ευρώπη και την Τουρκία και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (αυτό ήταν το νόημα του «εθνικού κινήματος» για το όνομα), υπέταξε την κάποτε ανεξάρτητη Σερβία και τελικά της άνοιξε το δρόμο προς την ΕΕ. Χάρη στην οργανωμένη και ατέλειωτη χρεωκοπία της Ελλάδας η Ρωσία προκάλεσε τη μεγάλη πιστωτική κρίση του Ευρωπαϊκού Νότου το 2010 που με τη σειρά της οδήγησε στην παρατεταμένη στασιμότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας και στη συνεχιζόμενη όξυνση της αντίθεσης Βορρά-Νότου.
Αλλά ο Δούρειος ίππος παύει να είναι τέτοιος όταν έρθει η ώρα της μεγάλης επίθεσης στην Τροία οπότε μετατρέπεται σε μια κανονική πολεμική μηχανή. Η αρχή της ανοιχτής επίθεσης στην Τροία-Ευρώπη είναι η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία. Εδώ ακριβώς για πρώτη φορά η Ρωσία χρησιμοποίησε και φανέρωσε στην έκπληκτη Ευρώπη τους ανθρώπους της στην Ελλάδα στη Σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ του Φλεβάρη για να αποτρέψει την κλιμάκωση των κυρώσεων της ΕΕ κατά της Ρωσίας. Ο νέος υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς ψήφισε τότε το έλασσον, δηλαδή τις υπάρχουσες κυρώσεις κατά της Ρωσίας και, απειλώντας έμμεσα με ελληνικό βέτο, κατάφερε να εμποδίσει τις σχεδιαζόμενες νέες μεγαλύτερες κυρώσεις κατά τη Ρωσίας. Έτσι η Ελλάδα έγινε ασπίδα της Ρωσίας, αλλά ταυτόχρονα κάηκε για πάντα σαν δούρειος ίππος. Από δω και μπρος για όσο διάστημα καταφέρει και μείνει μέσα στην ΕΕ και στην ΕΖ η Ελλάδα των πρακτόρων και των φίλων της Ρωσίας θα είναι τουλάχιστον ύποπτη για συνεργασία με τον κύριο εχθρό της Ευρώπης και η μοίρα της μέσα σε αυτήν θα είναι δεμένη με το βαθμό της ευρωπαϊκής άμυνας απέναντι σε αυτόν. Μόνο, που η φασιστική Ρωσία θα θωρείται όλο και περισσότερος ένας εξωτερικός εχθρός και οι ελληνικές κυβερνήσεις σαν εσωτερικός εχθρός και προδότης της Ευρώπης, δηλαδή ό,τι το χειρότερο.
Πατριωτισμός σήμερα σημαίνει πάνω απ όλα αποκάλυψη και πολιτική συντριβή των σαμποταριστών
Μια τέτοια επίσημη ελληνική πολιτική που κάνει κακό στους άλλους λαούς και πιο πολύ στον ίδιο το λαό της, τον οποίο βασανίζει υλικά και τον κομπλεξάρει και τον εκθέτει ηθικά, εμείς ποτέ δεν θα την υποστηρίξουμε. Τη χώρα μας μπορούμε να την υποστηρίξουμε στ αλήθεια μόνο αν αποκαλύψουμε στο λαό και τσακίζουμε αυτούς που την κυβερνούν και φέρουμε μέσα από σκληρό και παρατεταμένο αγώνα τις αληθινές λαϊκές, δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις της χώρας στην εξουσία. Η παλιά κνίτικη ομάδα που μόλις ήρθε στην εξουσία, ήρθε λέγοντας ψέμματα στο λαό ότι θα του δώσει αξιοπρέπεια, ψωμί και ελευθερία, και όχι ταπείνωση, πείνα και υποτέλεια, και κυρίως δεν είπε σε αυτόν τον γενικά δημοκρατικό στις διαθέσεις του λαό ότι τελικά θα τον πετάξει έξω από τη δημοκρατική Ευρώπη για να τον πάει στο ρωσοκινεζικό φρικτό κάτεργο και τελικά σφαγείο.
Στο βασικό σημείο που αυτοί οι τύποι καταφέρνουν και κοροϊδεύουν το λαό είναι που σηκώνουν εδώ και χρόνια τη σημαία της φιλανθρωπίας για να ζητήσουν νέα δανεικά από την ΕΖ για να ζήσουν τάχα και να ανασάνουν οι τσακισμένοι κάτοικοι της χώρας. Ακόμα διακηρύσσουν ότι θέλουν να πετύχουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και να χτυπήσουν το μεγάλο πλούτο και τη διαφθορά. Καταλήγουν ότι όλα αυτά τα καλά πράγματα δεν τα θέλουν οι διεφθαρμένοι και άπληστοι δανειστές και απειλούν όποιον έλληνα δεν σταθεί στο πλευρό τους σε αυτόν τον ιερό σκοπό ότι είναι νέτα σκέτα ένας προδότης, εχθρός του λαού.
Μα όλα αυτά τα προβλήματα δεν χρειάζονται ούτε ένα ευρώ από καμιά τρόικα για να λυθούν. Η ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν θέλει δανεικά όπως επαναλαμβάνει το μπλοκ των σαμποταριστών που έχει μαζί του όλους τους άσχετους με την ελληνική πραγματικότητα κεϋνσιανούς οικονομολόγους των Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ. Η ανάπτυξη είναι ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα των σαμποτέρ και μπορεί να απελευθερωθεί σε χρόνο μηδέν απλά αν επιτραπούν πολιτικά οι παραγωγικές, ιδιαίτερα οι μεγάλες βιομηχανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, δηλαδή αν επιτραπεί αξιοποιηθεί το ντόπιο και ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ιδιωτικό ή κρατικό που εδώ και χρόνια παλεύει να επενδύσει και πάντα εμποδίζεται από το πολυπρόσωπο και πολυκλαδικό σαμποτάζ των ρωσόδουλων. Μόνο αν οι σαμποτέρ νικηθούν πολιτικά θα υπάρξει αμέσως δουλειά, ανθρώπινοι μισθοί, και αξιοπρέπεια για εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια ανέργους και εργαζόμενους και ο διψασμένος για παραγωγή κρανίου τόπος θα γίνει μια κανονική χώρα.
Αυτό που θέλει η κυβέρνηση να αποσπάσει από την τη Ευρώπη σαν πράξη φιλανθρωπίας, είναι χρήμα για να εξαγοράσει τις πιο χτυπημένες οικονομικά μάζες, δίχως να τους δίνει δουλειά αφού θα συνεχίζει να κάνει σαμποτάζ. Θέλει δηλαδή να μπορεί να καθησυχάζει και να εξαρτά αυτές τις μάζες ώσπου να σταθεροποιήσει την εξουσία της στο κράτος. Είναι χαρακτηριστικό πως καταργεί το δικαίωμα αυτού του λαού να δουλέψει την ώρα που τον κατεβάζει στους δρόμους τάχα για αξιοπρέπεια. Υπάρχει τίποτα πιο εξοργιστικό από το ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν να σταματήσει τις λίγες μεγάλες επενδύσεις που είχαν επιτρέψει οι ευρωπαιοφανείς σαμποταριστές ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στα πέντε χρόνια της κρίσης: Σταμάτημα της εξόρυξης χρυσού, των γεωτρήσεων στα απέραντα θαλάσσια οικόπεδα, της επένδυσης του Ελληνικού, των 14 αεροδρομίων κλπ.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με τρομερούς υποκριτές και αντιστροφείς της αλήθειας. Όταν αυτοί μιλάνε για ανακούφιση των φτωχών απλά βρίσκουν ένα πρόσχημα για να συσπειρώσουν το λαό που οι ίδιοι του στέρησαν τη δουλειά ή του μείωσαν με αυτόν τον τρόπο το μισθό και να τον βάλουν να εκστρατεύσει ενάντια στην Ευρώπη. Ενάντια σε μια Ευρώπη, που ο αστικός εκμεταλλευτικός της χαρακτήρας δεν έχει ούτε κατά διάνοια σε τέτοιο βαθμό εξαθλιώσει τους πληθυσμούς της, ούτε έχει εξαφανίσει κάθε εργασιακό δικαίωμα τους μέσα σε κινέζικα γκέτο και μικρομάγαζα, ούτε τους έχει αφήσει στα χέρια των ναζιστικών συμμοριών και της πιο άκαρδης, αδιάφορης και διεφθαρμένης γραφειοκρατίας. Αλλά και όταν αυτή η κυβέρνηση μιλάει για πάλη ενάντια στη διαφθορά εννοεί, όπως πάντα έκανε σαν κόμμα της αντιπολίτευσης, επιλεκτική αναζήτηση της διαφθοράς για να συντρίψει τους εχθρούς της και πλήρης ελευθερία στους φίλους της τους ανατολικούς κρατικούς κομπραδόρους και αποικιοκράτες καπιταλιστές, τύπου Μπόμπολα, Κόκκαλη, ΚΟΣΚΟ, Γκάζπρομ κλπ να λεηλατούν τη χώρα.
Να γιατί κανείς μας δεν πρέπει να στηρίξει αυτήν την κυβέρνηση στην πολεμική και εθνοφασιστικού τύπου εκστρατεία της ενάντια στην ΕΖ και την ΕΕ γενικότερα. Ότι εισπράξει ο ελληνικός λαός από τους δανειστές κάτω από αυτές τις συνθήκες θα είναι χρήματα για να εξαγοραστεί από τους χειρότερους φασίστες και δυνάστες της γης και να τους ακολουθήσει στη μεγάλη νύχτα της δικτατορίας και του κανιβαλικού πολέμου που ετοιμάζουν. Κανένας δημοκρατικός άνθρωπος δεν πρέπει να συμμετέχει στα νέα τους συλλαλητήρια, που στο μέλλον θα αφήσουν πιο μεγάλη ντροπή στο έθνος από όση έχουν αφήσει εκείνα του μακεδονικού. Κανείς δεν έχει ποτέ ταπεινώσει αυτό το λαό τόσο πολύ όσο αυτοί που του καυχιούνται διαρκώς πως του προστατεύουν την περηφάνεια.