Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η από­φα­ση των α­σφα­λι­στι­κών δι­καί­ω­σε τους ερ­γα­ζό­με­νους που με­τά α­πό πα­ρα­τετα­μέ­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις α­πό αύ­ριο ξα­να­πιά­νουν δου­λειά στα με­ταλ­λεί­α και βγαί­νουν προς το πα­ρόν α­πό την κα­τά­στα­ση της δια­θε­σι­μό­τη­τας που ση­μαί­νει αρ­γί­α, μι­σά λε­φτά και πο­λύ α­γω­νί­α. Α­πό πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη η α­πό­φα­ση αυ­τή ήταν μια δι­καί­ω­ση των ερ­γα­ζό­με­νων μπρο­στά στην κοι­νή γνώ­μη που με ό­λο και πιο με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον πα­ρα­κο­λου­θεί την υ­πό­θε­σή τους και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τερο ή­ταν έ­να με­γά­λο ρά­πι­σμα στην κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα και στο θρασύ τρα­μπού­κο υ­πουρ­γό της το Σκουρ­λέ­τη που νο­μί­ζουν ό­τι μπο­ρούν να κά­νουν ό­τι θέ­λουν σ’ αυ­τή τη χώ­ρα α­κό­μα και σε βά­ρος χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που δου­λεύ­ουν σκλη­ρά για το ψω­μί τους. 

Ό­μως πα­ρά τη νί­κη αυ­τή υ­πάρ­χουν δύ­ο προ­βλή­μα­τα. Το έ­να εί­ναι νο­μικό. Η α­πό­φα­ση για τα α­σφα­λι­στι­κά μέ­τρα δεν προ­δι­κά­ζει αυ­τό­μα­τα το α­πο­τέλε­σμα της τε­λι­κής προ­σφυ­γής που θα βγει, σύμ­φω­να με τις ε­κτι­μή­σεις των δικη­γό­ρων, ως το τέ­λος του Ο­κτώ­βρη. Αν δη­λα­δή αυτή η α­πό­φα­ση εί­ναι αρ­νη­τική, αυ­τή εί­ναι που θα με­τρή­σει τε­λι­κά. Πρέ­πει ω­στό­σο να επι­ση­μά­νου­με ό­τι στις 11 ως τώ­ρα προ­σφυ­γές κα­τά της ε­πέν­δυ­σης που έ­χουν εκ­δι­κα­στεί ό­λες έ­χουν α­πορ­ρι­φθεί α­πό το ΣτΕ. Ε­μείς ω­στό­σο που έ­χου­με δει το ΣτΕ να γκρε­μί­ζει τη μι­σή ελ­λη­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α, δεν έ­χου­με κα­νέ­να λό­γο να ε­φη­συ­χά­ζου­με πό­σο μάλ­λον που ο Σκουρλέ­της α­πο­μά­κρυ­νε α­πό τα πό­στα τους ό­λους τους ε­μπειρο­γνώ­μο­νες του υ­πουρ­γεί­ου που εί­ναι υ­πέρ της ε­πέν­δυ­σης για να το­πο­θε­τή­σει τους ορ­κι­σμέ­νους ε­χθρούς της . Το άλ­λο πρό­βλη­μα εί­ναι πο­λι­τι­κό και εί­ναι το πιο βα­σι­κό. Πο­λι­τι­κό ση­μαί­νει ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα περισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση γρά­φει στα πα­λιά της τα πα­πού­τσια καίριες α­πο­φά­σεις των α­νώ­τα­των δι­κα­στη­ρί­ων (δες πε­ρί­πτω­ση μη μεί­ω­σης α­ντι­κει­με­νι­κών τι­μών στον ΕΝ­ΦΙΑ) ε­νώ α­πό την άλ­λη, ό­πως έ­χει α­πο­δεί­ξει με τους Λαφα­ζά­νη και Σκουρ­λέ­τη,  εί­ναι σε θέ­ση να α­να­κα­λύ­πτει διαρ­κώς νέ­α α­νύ­παρ­κτα προ­βλή­μα­τα με τα ο­ποί­α μπο­ρεί να στα­μα­τά τις ερ­γα­σί­ες στις Σκου­ριές και έ­τσι να ε­ξα­ντλεί οι­κο­νο­μι­κά τον κε­φα­λαιού­χο ώ­στε να τον α­να­γκά­σει τελι­κά να κλεί­σει για τα κα­λά τα με­ταλ­λεί­α και να φύ­γει.

Αυ­τή η δεύ­τε­ρη απει­λή, η κα­θα­ρά πο­λι­τι­κή, εί­ναι αυ­τή που μας α­νησυ­χεί πε­ρισ­σό­τε­ρο και αυ­τή μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πι­στεί κύ­ρια με πο­λι­τι­κά και ό­χι τό­σο με νο­μι­κά μέ­σα. Για την α­κρί­βεια τα νο­μι­κά μέ­σα βο­η­θούν τα πο­λιτι­κά μέ­σα, δη­λα­δή μια θε­τι­κή α­πό­φα­ση α­πό το ΣτΕ βο­η­θά­ει την πο­λι­τι­κή πάλη για την ε­πι­βί­ω­ση των με­ταλ­λεί­ων, βο­η­θά­ει την προ­πα­γάν­δα  των ερ­γα­ζο­μένων στο λα­ό υ­πέρ της ε­πέν­δυ­σης αλ­λά δεν φτά­νει για μια πο­λι­τι­κή νί­κη, δεν φτά­νει δη­λα­δή για να κό­ψει το χέ­ρι της κυ­βέρ­νη­σης των σα­μπο­τα­ρι­στών να μαχαι­ρώ­νουν κάθε τό­σο την ε­πένδυ­ση. Αν η κυ­βέρ­νη­ση δεν α­πο­δει­χτεί και στο ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρας αλ­λά και στο ε­ξω­τε­ρι­κό σαν κα­κό­βου­λη, α­να­ξιό­πι­στη και α­ναί­τια ε­χθρι­κή στην ε­πέν­δυ­ση,  τό­τε το ε­γκλη­μα­τι­κό χέ­ρι της δεν θα κοπεί. 

Μόνο οι ίδιοι οι μεταλλωρύχοι μπορούν να σώσουν την επένδυση

Με δε­δο­μέ­νο ό­τι κα­νέ­να άλ­λο  κόμ­μα στη χώ­ρα με την ε­ξαί­ρε­ση της Ο­ΑΚΚΕ δεν θέ­λει να α­πο­κα­λύ­ψει πο­λι­τι­κά αυ­τήν την κυ­βέρ­νη­ση σαν σα­μπο­τα­ριστι­κή γε­νι­κά και ει­δι­κά λυσ­σα­σμέ­νη στο ζή­τη­μα των με­ταλ­λεί­ων της Χαλ­κι­δικής, το βά­ρος αυ­τής της α­πο­κά­λυ­ψης πέ­φτει στις πλά­τες των 2000 ερ­γα­ζο­μένων των με­ταλ­λεί­ων και των άλ­λων 3000 που ζουν α­πό αυ­τά.  Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι οι εργα­ζό­με­νοι πρέ­πει να έ­χουν έ­να δι­κό τους σχέ­διο, μια δι­κά τους στρα­τη­γική α­γώ­να σαν α­πά­ντη­ση στο στρα­τη­γι­κό σχέ­διο του ορ­κι­σμέ­νου ε­χθρού τους. Αν α­ντι­ταχθούν πει­στι­κά σε αυ­τό το σχέ­διο του ε­χθρού δεν χρειά­ζο­νται καμιά με­γά­λη πο­λι­τι­κή βο­ή­θεια α­πό τον κυ­ρί­αρ­χο πο­λι­τι­κό κό­σμο. Αυ­τός ε­κτός α­πό το ό­τι στην η­γε­σί­α του εί­ναι με τους σα­μπο­τα­ρι­στές, δεν έ­χει πια α­λη­θινό κύ­ρος μέ­σα στις μά­ζες για­τί εί­τε έ­χει πει α­τέ­λειω­τα ψέμ­μα­τα, εί­τε κάνει πως δεν κα­τα­λα­βαί­νει ό­τι η χώ­ρα αρ­γο­πε­θαί­νει α­πό το χτύ­πη­μα της πα­ραγω­γής. Ε­πί­σης οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι δεν πρέ­πει να στη­ρί­ζο­νται για την ε­πι­βί­ω­ση της ε­πέν­δυ­σης στην πο­λι­τι­κή δύ­να­μη της ε­ται­ρεί­ας. Για­τί και οι ε­ται­ρεί­ες σαν εκ­μεταλ­λεύ­τριες ο­ντό­τη­τες δεν έ­χουν κύ­ρος στην κοι­νή γνώ­μη, κα­θώς λέ­νε πά­ντα ό­τι τις συμ­φέ­ρει, και ε­πί­σης για­τί γε­νι­κά δεν θέ­λουν να τα βά­ζουν με τις πο­λι­τι­κές ε­ξου­σί­ες στις ο­ποί­ες στη­ρί­ζο­νται για τα κέρ­δη τους.

Μέ­σα σε αυ­τές τις συν­θή­κες ό­λα θα κρι­θούν α­πό τους ί­διους τους με­ταλ­λω­ρύ­χους. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι κο­ντο­λο­γής κρα­τά­νε στα χέ­ρια τους την επι­βί­ω­ση της ε­πέν­δυ­σης και τη δι­κιά τους. Ο κα­τα­βα­σα­νι­σμέ­νος λα­ός αυ­τής της χώ­ρας εί­ναι έ­τοι­μος να α­κού­σει τους με­ταλ­λω­ρύ­χους δη­λα­δή αν­θρώ­πους που εί­ναι έ­να κομ­μά­τι του λα­ού, που δου­λεύ­ουν σκλη­ρά και που πο­τέ δεν κο­ρόι­δε­ψαν και δεν εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν κα­νέ­να. Αν οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι μι­λή­σουν και ξε­σκε­πά­σουν τα ψέμ­μα­τα των ε­χθρών τους εί­μα­στε σί­γου­ροι ό­τι θα νι­κή­σουν.

Αλ­λά ας προ­σπα­θή­σου­με να κα­τα­λά­βου­με τι σχε­διά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση για τα με­ταλ­λεί­α της Χαλ­κι­δι­κής. Η κυ­βέρ­νη­ση αυ­τή α­πο­δει­κνύ­ε­ται σή­με­ρα ό­τι προ­χω­ρά­ει με έ­να πο­λύ­μορ­φο στρα­τη­γι­κό σχέ­διο ε­πί­θε­σης. Στό­χος αυ­τού του σχε­δί­ου εί­ναι να κλεί­σει το με­ταλ­λεί­ο υ­πο­χρε­ώνο­ντας τους κα­να­δούς να φύ­γουν χω­ρίς το ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς να ε­κτε­θεί σε διε­θνές ε­πίπε­δο ό­τι ω­μά προ­κά­λε­σε τη φυ­γή τους, αλ­λά και χω­ρίς να α­πο­κα­λυ­φθεί στο ε­σωτε­ρι­κό α­πό έ­να κί­νη­μα με­ταλ­λω­ρύ­χων το ο­ποί­ο ή­δη έ­χει αρ­χί­σει να παίρ­νει μα­ζί του την κοι­νή γνώ­μη. Για να πε­τύ­χει αυ­τό το σχέ­διο πρέ­πει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να ο­δη­γή­σει σε α­σφυ­ξί­α την κα­να­δι­κή ε­ται­ρεί­α και να την α­πο­μο­νώ­σει διοικη­τι­κά και πο­λι­τι­κά, ι­διαί­τε­ρα πρέ­πει να σπά­σει το α­ντι­κει­με­νι­κό μέ­τω­πο που υ­πάρ­χει α­νά­με­σα σε αυ­τήν (που δεν θέ­λει να χά­σει τα ε­κα­το­ντά­δες ε­κα­τομμύ­ρια που έ­χει βά­λει σ’ αυ­τή τη δου­λειά), και τους χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους της πε­ριο­χής που δεν θέ­λουν να χά­σουν τη δου­λειά τους σε μια χώ­ρα που βυθί­ζε­ται σε έ­ναν ω­κε­α­νό α­νερ­γί­ας.  Ό­ταν λέ­με α­ντι­κει­με­νι­κό μέ­τω­πο δεν εν­νο­ού­με ό­τι δεν υ­πάρ­χουν α­ντί­θε­τα συμ­φέ­ρο­ντα α­νά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους και στην ε­ται­ρεί­α, και ό­τι δεν πρέ­πει οι ερ­γα­ζό­με­νοι να διεκ­δι­κούν και σε αυ­τήν την πε­ρί­ο­δο αυ­τά που δι­καιού­νται, αλ­λά ό­τι οι α­ντι­θέ­σεις αυ­τές θα εί­ναι δευ­τε­ρεύ­ου­σες ό­σο εί­ναι κυ­ρί­αρ­χη και α­ντα­γω­νι­στι­κή η α­ντί­θε­ση α­νά­με­σα στο δυ­τι­κό κε­φά­λαιο των Κα­να­δών και το α­να­το­λι­κό κε­φάλαιο των Ρώ­σων κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στών που δεν θέ­λουν κα­μιά με­γά­λη δυ­τι­κή ή ντό­πια βιο­μη­χα­νί­α να στα­θεί σε μια χώ­ρα που θέ­λουν να την με­τα­τρέ­ψουν σε α­ποι­κί­α τους, ει­δι­κά δί­πλα στο Ά­γιο  Ό­ρος  που το θέ­λουν για θρη­σκευ­τι­κή τους βά­ση στους ορ­θό­δο­ξους πλη­θυ­σμούς του πλα­νή­τη.

Για να τσα­κί­σουν αυ­τή την ε­πέν­δυ­ση οι σα­μπο­τα­ρι­στές κα­θο­δή­γη­σαν το κο­μπο­γιαν­νί­τι­κο ψευ­το­ε­πι­στη­μο­νι­κό κί­νη­μα των α­ντι-γκολ­ντ που σταδια­κά το με­τέ­τρε­ψαν σε κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα μιας μι­κρής πε­ριο­χής και με­τά σε κί­νη­μα βί­ας με κέ­ντρο αυ­τήν την πε­ριο­χή. Τώ­ρα με­τά τις ε­κλο­γές και με ση­μαί­α  αυ­τό το κί­νη­μα παίρ­νουν αλ­λε­πάλ­λη­λες θέ­σεις κλει­διά μέ­σα στο κράτος.

Το σχέδιο περικύκλωσης και η μουγκή Τριμερής δήθεν διαπραγμάτευση

Έ­τσι αρ­χι­κά, το Μά­η, ο Σύ­ρι­ζα προ­χώ­ρη­σε στην ε­γκα­τά­στα­ση σαν δημάρ­χου του Αρι­στο­τέ­λη ε­νός α­νοι­χτού ε­χθρού της ε­πέν­δυ­σης, του Ζου­μπά πα­ρα­με­ρί­ζο­ντας τον ως τό­τε ε­πί­σης φι­λο­συ­ρι­ζαί­ο αλ­λά ε­πί­τη­δες πιο με­σο­βέζο Μί­χο, που πή­ρε ύ­που­λα τη δη­μαρ­χί­α πα­ρι­στά­νο­ντας τον ου­δέ­τε­ρο. Νω­ρίτε­ρα, το Φλε­βά­ρη, έ­δω­σε έ­να πρώ­το χτύ­πη­μα στα­μα­τή­μα­τος των ερ­γα­σιών ο Λαφα­ζά­νης και πριν τις ε­κλο­γές χτύ­πη­σε ο Σκουρ­λέ­της, ο πιο προ­κλη­τι­κός α­πό όλους τους τρα­μπού­κους της κυ­βέρ­νη­σης. Αυ­τός στα­μά­τη­σε για τα κα­λά τις εργα­σί­ες α­φαι­ρώ­ντας τις ά­δειες λειτουρ­γί­ας. Το πρό­σχη­μα για αυ­τή την ε­νέργεια ή­ταν ό­τι η ε­ται­ρεί­α δεν έ­κα­νε έ­να πεί­ρα­μα για την ε­ξα­γω­γή του χρυσού με τη μέ­θο­δο της α­κα­ριαί­ας τή­ξης στην Ελ­λά­δα αλ­λά το έ­κα­νε με με­τάλ­λευμα της πε­ριο­χής στην έ­δρα της φιν­λαν­δι­κής ε­ται­ρεί­ας (Outotec) που εί­χε την πα­τέντα της πο­λύ ε­ξε­λιγ­μέ­νης και α­σφα­λούς αυ­τής με­θό­δου. Στην ου­σί­α για να γί­νει αυ­τό το πεί­ρα­μα στην Ελ­λά­δα θα έ­πρε­πε εί­τε να έ­χει προ­χω­ρή­σει η ε­γκατά­στα­ση των μη­χα­νη­μά­των της με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού πράγ­μα που η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά με τα αλ­λε­πάλ­λη­λα ε­μπό­δια που βά­ζει ε­δώ και χρό­νια έ­κα­νε α­δύ­να­το, εί­τε θα έ­πρε­πε να ε­γκα­ταστήσει μη­χα­νή­μα­τα μό­νο για το πεί­ρα­μα α­ξί­ας πά­νω α­πό 15 ε­κα­τομ­μύ­ρια Ευ­ρώ, δη­λα­δή θα έ­δι­νε πολ­λά λε­φτά για πέ­τα­μα χω­ρίς να αλ­λά­ζει τί­πο­τα στην ου­σί­α. 

Την ί­δια στιγ­μή που έ­κλει­νε τα με­ταλ­λεί­α ο Σκουρ­λέ­της έ­δι­νε έ­να α­κό­μα πιο βα­θύ χτύ­πη­μα στην ε­πέν­δυ­ση: κα­θαί­ρε­σε, ό­πως εί­πα­με, και μά­λι­στα χω­ρίς ε­ξη­γή­σεις στην κοι­νή γνώ­μη ό­λους τους τε­χνι­κούς ε­μπει­ρο­γνώ­μο­νες του υ­πουρ­γεί­ου για τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ζη­τή­μα­τα, που εί­χαν ε­γκρί­νει τις με­λέ­τες της ε­ται­ρεί­ας και έ­βα­λε στη θέ­ση τους λυσ­σα­σμέ­νους ε­χθρούς της ε­πέν­δυ­σης. Με αυ­τόν τον τρό­πο μπο­ρού­σε να πε­τύ­χει δύ­ο πράγ­μα­τα: να βρίσκει εύ­κο­λα διαρ­κώς νέ­α προ­σχή­μα­τα για να στα­μα­τά­ει τις ερ­γα­σί­ες και δεύτε­ρο να ε­τοι­μά­ζει πιο αρ­νη­τι­κές τε­χνι­κές γνω­μο­δο­τή­σεις α­πό πλευ­ρά δη­μοσί­ου στις δί­κες που γί­νο­νται στο ΣτΕ. Να ση­μειώ­σου­με ό­τι η κα­θαί­ρε­ση μό­νιμων ει­δι­κευ­μέ­νων τε­χνι­κών στε­λε­χών α­πό μια δη­μό­σια υ­πη­ρε­σί­α χω­ρίς να υπάρ­χει μια α­νοι­χτή και σα­φής αι­τιο­λό­γη­ση για την α­πο­μά­κρυν­σή τους εί­ναι μια ε­ντε­λώς α­συ­νή­θι­στη πρα­κτι­κή με φα­σι­στι­κή ο­σμή. 

Α­φού τα έ­κα­νε ό­λα αυ­τά το κα­θε­στώς ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τό­τε και μό­νο τό­τε, δη­λα­δή με τα με­ταλ­λεί­α κλει­στά και ε­νώ η ε­ται­ρεί­α κα­θώς και οι ερ­γα­ζό­με­νοι εί­χαν προ­σφύ­γει στο ΣτΕ, ο Σκουρ­λέ­της κά­λε­σε την ε­ται­ρεί­α για πρώ­τη φο­ρά σε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Στην ί­δια συ­νά­ντη­ση κά­λε­σε και τους ερ­γα­ζό­με­νους α­πό τους ο­ποί­ους ό­μως α­φαί­ρε­σε προ­η­γού­με­να το δι­καί­ω­μα του λό­γου,   δί­νο­ντας τους τη θέ­ση του πα­ρα­τη­ρη­τή ε­νώ τους εί­χε προ­σκα­λέ­σει για να συμ­με­τά­σχουν σε μια Τρι­με­ρή. Αυ­τή ή­ταν μια πρά­ξη που εί­χε στό­χο να τα­πει­νώ­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους που εί­χαν ξε­κι­νή­σει έ­ναν α­γώ­να δια­μαρ­τυ­ρί­ας στις στο­ές των με­ταλ­λεί­ων σε ό­λη τη Χαλ­κι­δι­κή και τε­λι­κά στην Α­θή­να με κα­τα­σκή­νω­ση τους έ­ξω α­πό το υ­πουρ­γεί­ο του Υ­ΠΑ­ΠΕΝ.

Στη συ­νά­ντη­ση αυ­τή ο Σκουρ­λέ­της δεν έ­κα­νε κα­μιά α­πο­λύ­τως δια­πραγ­μά­τευ­ση ε­πί της ου­σί­ας α­φού ε­πέ­με­νε ό­τι πο­λύ κα­λά έ­κα­νε και έ­κλει­σε το ερ­γο­τά­ξιο ε­πει­δή τά­χα το πεί­ρα­μα της α­κα­ριαί­ας τή­ξης δεν έ­γι­νε στην Ελ­λά­δα ε­νώ το ό­ποιο α­πο­τέ­λε­σμα του πει­ρά­μα­τος α­φο­ρού­σε κά­τι το μελ­λο­ντι­κό που δεν ε­πι­δρού­σε κα­θό­λου στις ερ­γα­σί­ες που θα γί­νο­νται για πο­λύ και­ρό α­κό­μα στην πε­ριο­χή ώ­σπου να χτι­στεί το ερ­γο­στά­σιο. Ό­μως, ό­πως α­πο­δεί­χτη­κε στη συ­νέ­χεια, η βα­θύ­τε­ρη στό­χευ­ση του Σκουρ­λέ­τη σε αυ­τή την κα­τά το 1/3 μου­γκή τρι­με­ρή ή­ταν μί­α :  να βά­λει σφή­να α­νά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους και στην κα­να­δι­κή ε­ται­ρεί­α κα­λώ­ντας τη δεύ­τε­ρη να τους ε­πα­να­προ­σλά­βει ε­νώ της έ­χουν α­φαι­ρε­θεί οι ά­δειες και τους πρώ­τους να κα­τα­φύ­γουν στην ε­πι­θε­ώ­ρη­ση ερ­γα­σί­ας αν αυ­τήν δεν το κά­νει!!!  Δη­λα­δή ο  τρα­μπού­κος αυ­τός α­φού α­φαί­ρε­σε α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους το α­ντι­κεί­με­νο της δου­λειάς τους, τους κά­λε­σε να τα βά­λουν με την ε­ται­ρεί­α που έ­πα­ψε να τους α­πα­σχο­λεί! Συ­γκε­κρι­μέ­να μά­λι­στα ζή­τη­σε α­πό την ε­ται­ρεί­α να συ­νε­χί­σει τις ερ­γα­σί­ες της για την α­πο­κα­τά­στα­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος χω­ρίς ό­μως να συ­νε­χί­σει τις βα­σι­κές ερ­γα­σί­ες της για την πα­ρα­γω­γή. 

Θα πε­ρί­με­νε κα­νείς ό­τι η ε­ται­ρεί­α μπρο­στά σε έ­να τέ­τοιο θρά­σος  θα κα­τήγ­γει­λε  α­μέ­σως το υ­πουρ­γεί­ο και αυ­τές τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις που πραγ­μα­το­ποιού­νται κά­τω α­πό το κα­θε­στώς βί­ας, τε­τε­λε­σμέ­νων, πα­ρα­νο­μί­ας, και διοι­κη­τι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων. Ε­πί­σης και μό­νο η α­να­φο­ρά του Σκουρ­λέ­τη στις συ­νο­μι­λί­ες ό­τι κα­κώς η ε­ται­ρεί­α προ­σέ­φυ­γε στο ΣτΕ και ό­τι το ζή­τη­μα έ­πρε­πε να λυ­θεί σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο δεί­χνει ό­τι οι συ­νο­μι­λί­ες α­πο­τε­λού­σαν α­νοι­χτή προ­σπά­θεια προ­κα­τα­βο­λι­κής α­χρή­στευ­σης των δι­κα­στι­κών α­πο­φά­σε­ων οι ο­ποί­ες ως τώ­ρα,  11 τον α­ριθ­μό, ή­ταν ό­λες κα­τά της κρα­τι­κής διοί­κη­σης χώ­ρια α­πό την τε­λευ­ταί­α των α­σφα­λι­στι­κών μέ­τρων που δεν εί­χε λη­φθεί όταν ο Σκουρ­λέ­της έ­κα­νε τις συ­να­ντή­σεις. Δη­λα­δή θα ή­ταν άλ­λο πράγ­μα αν η κυ­βέρ­νη­ση κα­λού­σε την ε­ται­ρεί­α και τους ερ­γα­ζό­με­νους σε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τα με­ταλ­λεί­α α­νοι­χτά και χω­ρίς να στρέ­φε­ται κα­τά της δι­καιο­σύ­νης και άλ­λο να τα κλεί­νει και να προ­χω­ρά­ει σε δή­θεν δια­πραγ­μα­τεύ­σεις κό­ντρα σε εν­δε­χό­με­νες θε­τι­κές δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις (που α­πο­δεί­χτη­κε  ό­τι ή­ταν κα­ταρ­χήν θε­τι­κές πράγ­μα που πι­θα­νά ο Σκουρ­λέ­της προ­ε­ξο­φλού­σε).

Κι ό­μως η ε­ται­ρεί­α με τον διευ­θύ­νο­ντα σύμ­βου­λο της Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λο  δέ­χτη­κε α­πό την αρ­χή με χα­ρά και α­νε­πι­φύ­λα­κτα έ­να τέ­τοιο πλαί­σιο δια­πραγ­μά­τευ­σης και μά­λι­στα την θε­ώ­ρη­σε θε­τι­κή α­κό­μα και -με­τά την πραγ­μα­το­ποί­η­ση της πρώ­της συ­νά­ντη­σης ό­που εκ­δη­λώ­θη­κε η πλή­ρης α­διαλ­λα­ξί­α της κυ­βέρ­νη­σης, η ε­πί­θε­ση στο ΣτΕ και η προ­σπά­θεια της να δια­σπά­σει τους θι­γό­με­νους α­πό την α­πό­φα­ση της συ­νο­μι­λη­τές της. Για κά­ποιον που δεν ξέ­ρει την φύ­ση της ε­ται­ρεί­ας αυ­τής η στά­ση αυ­τή α­πο­τε­λεί ά­λυ­το αί­νιγ­μα κα­θώς με πρώ­τη μα­τιά εί­ναι αυ­το­κτο­νι­κή. 

Η διφυής αντιφατική «Ελληνικός Χρυσός» και το πανδοχείο του τρόμου

Για μας το αί­νιγ­μα δεν εί­ναι ά­λυ­το. Το κλει­δί της λύ­σης βρί­σκε­ται στο ό­τι η συ­γκε­κρι­μέ­νη ε­ται­ρεί­α εί­ναι στην πρά­ξη έ­να α­ντι­φα­τι­κό δι­κέ­φα­λο ον. Ε­ται­ρεί­α εί­ναι α­πό τη μια με­ριά ο κύ­ριος του κε­φα­λαί­ου της που εί­ναι η κα­να­δι­κή Ελ­ντο­ρά­ντο με πρό­ε­δρο τον Πολ Γουάιτ. Αυ­τή έ­χει σαν θυ­γα­τρι­κή της την «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» που έ­χει συ­γκε­κρι­μέ­να α­να­λά­βει την ε­ξό­ρυ­ξη και τη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού. Η διεύ­θυν­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» εί­ναι στα χέ­ρια του Μπό­μπο­λα. Δεν εί­ναι κα­θό­λου α­συ­νή­θι­στο οι ξέ­νες ε­ται­ρί­ες να βά­ζουν σε θέ­σεις διεύ­θυν­σης ντό­πιους διευ­θυ­ντές που έ­χουν δε­σμούς με την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α για να τους α­νοί­γουν δρό­μους μέ­σα στην κρα­τι­κή, κομ­μα­τι­κή και κυ­βερ­νη­τι­κή μη­χα­νή στην ο­ποί­α αυ­τές δεν έ­χουν ά­με­ση πρό­σβα­ση αι ε­πί­σης  να δια­χει­ρί­ζο­νται τη ντό­πια κοι­νή γνώ­μη και τις σχέ­σεις με τον ντό­πιο πλη­θυ­σμό που οι ξέ­νοι ε­πί­σης δεν την ξέ­ρουν κα­θό­λου. Στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση μά­λι­στα ο ντό­πιος πο­λι­τι­κός δια­χει­ρι­στής, ο Μπό­μπο­λας, εί­ναι και δια­χει­ρι­στής της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης, δη­λα­δή αυ­τός, που με τους διευ­θυ­ντές του, στρα­το­λο­γεί και διευ­θύ­νει το ερ­γα­τι­κό προ­σω­πι­κό, και έ­τσι μπο­ρεί έμ­με­σα και ε­πεμ­βαί­νει και σε συν­δι­κα­λι­στι­κά ζη­τή­μα­τα.

Ως ε­δώ ό­μως δεν υ­πάρ­χει κα­μιά θε­με­λιώ­δης α­ντί­φα­ση. Η α­ντί­φα­ση αρ­χί­ζει α­πό την ώ­ρα που ο ντό­πιος πο­λι­τι­κός δια­χει­ρι­στής της ε­πέν­δυ­σης και προ­σω­πάρ­χης δεν εί­ναι έ­νας α­πλός υ­πάλ­λη­λος των ξέ­νων κε­φα­λαιού­χων αλ­λά εί­ναι έ­νας κρα­τι­κός, δη­λα­δή έ­νας πα­νί­σχυ­ρος κα­θε­στω­τι­κός ο­λι­γάρ­χης που έ­γι­νε τέ­τοιος ε­πει­δή ή­ταν πά­ντα και εί­ναι το α­γα­πη­μέ­νο παι­δί των ρω­σό­δου­λων που δεν θέ­λουν την ε­πέν­δυ­ση. Δη­λα­δή εί­ναι φί­λος του ψευ­τοΚ­ΚΕ- που κυ­ριαρ­χεί συν­δι­κα­λι­στι­κά στον Ά­κτο­ρα, και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που κυ­ριαρ­χεί στο κρά­τος. Πά­ντα ση­μειώ­να­με ό­τι ο Μπό­μπο­λας πή­ρε σχε­δόν τζά­μπα για 11 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ τα με­ταλ­λεί­α α­πό το κα­θε­στώς α­φού τα ε­γκα­τέ­λει­ψε, με­τά α­πό α­πό­φα­ση του ΣτΕ η ε­πί­σης κα­να­δι­κή TVX (που μά­λι­στα χρε­ω­κό­πη­σε γι αυ­τό το λό­γο). Ο Μπό­μπο­λας  κρά­τη­σε και δού­λε­ψε  για με­ρι­κά χρό­νια τα με­ταλ­λεί­α χω­ρίς να γί­νει κα­νέ­να ου­σια­στι­κό κί­νη­μα ε­να­ντί­ον του στη Χαλ­κι­δι­κή πράγ­μα που α­πο­δει­κνύ­ει πό­σο πο­λι­τι­κά ε­λεγ­χό­με­να α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι αυ­τά τα κι­νή­μα­τα. Αυ­τή η η­συ­χί­α υ­πέρ του Μπό­μπο­λα κο­ρυ­φώ­θη­κε ό­ταν η Αυ­γή, δη­λα­δή ο πο­λι­τι­κός η­γέ­της του α­ντι-γκολ­ντ, δη­λα­δή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έ­κα­νε δια­φή­μι­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός». Χά­ρη σε αυ­τήν την ε­ξαι­ρε­τι­κή πα­ρά­στα­ση α­γά­πης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα με­ταλ­λεί­α χρυ­σού ο Μπό­μπο­λας έ­πει­σε την κα­να­δι­κή Ελ­ντο­ρά­ντο να α­γο­ρά­σει τις με­το­χές του τσε­πώ­νο­ντας πε­ρί­που μι­σό δις Ευ­ρώ (μα­ζί με τις προ­η­γού­με­νες με­τα­βι­βά­σεις που έ­κα­νε στην European Goldfields). Έ­τσι η Ελ­ντο­ρά­ντο, πή­ρε τη θέ­ση της TVX στο ελ­λη­νι­κό παν­δο­χεί­ο του Τρό­μου, ό­που ο ε­πι­σκέ­πτης γί­νε­ται δε­κτός με μου­σι­κή μέ­σα στη φω­τι­σμέ­νη με­γά­λη σά­λα  του  ι­σο­γεί­ου και στα­δια­κά τε­μα­χί­ζε­ται και με­τα­τρέ­πε­ται σε γεύ­μα μέ­σα στα σκο­τει­νά του υ­πό­γεια.

Αρ­κεί να πα­ρα­κο­λου­θή­σει κα­νείς την τα­κτι­κή των στε­λε­χών της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» για να κα­τα­λά­βει πως μα­ζί με την κυ­βερ­νη­τι­κή δρά­ση κα­τα­βρο­χθί­ζε­ται πο­λι­τι­κά η Ελ­ντο­ρά­ντο και μα­ζί της οι ερ­γα­ζό­με­νοι. 

Η διεύ­θυν­ση της “Eλλη­νι­κός Xρυ­σός” εί­ναι ο πιο βα­σι­κός πο­λι­τικός υ­πο­νο­μευ­τής αυ­τής της ε­πέν­δυ­σης, δη­λα­δή του κε­φα­λαιού­χου που υ­πο­τίθε­ται ό­τι εκ­προ­σω­πεί. Η τα­κτι­κή Μπό­μπο­λα δη­λα­δή η τα­κτι­κή της διεύ­θυν­σης της “Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός” συ­νί­στα­ται πά­νω απ’ ό­λα στο να μη ρί­χνει πυρά στους σα­μπο­τα­ρι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά να ζη­τά­ει πά­ντα μια συ­νεν­νό­η­ση μαζί τους  στη βά­ση της αλ­λη­λο­κα­τα­νό­η­σης, δη­λα­δή στη βά­ση της λύ­σης τά­χα μιας πα­ρε­ξή­γη­σης. Αυ­τό το έ­κα­νε και πριν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γί­νει κυ­βέρ­νη­ση και ό­ταν ή­ταν έ­να μι­κρό κόμ­μα και το έ­κα­νε και το κά­νει κυ­ρί­ως για να α­φο­πλί­σει πολι­τι­κά τον α­γώ­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων ε­νά­ντια στον κύ­ριο ε­χθρό τους. Γι’ αυ­τό η διεύ­θυν­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» κρύ­βει ε­πί χρό­νια σχο­λα­στι­κά ό­τι ο ΣΥΡΙΖΑ εί­ναι ο κα­θο­δη­γη­τής και ο ά­με­σος ορ­γα­νω­τής του α­ντιε­πεν­δυ­τι­κού και τε­λι­κά φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος της Ιε­ρισ­σού. Θα δια­πι­στώ­σει κα­νείς με έκπλη­ξη πως ο διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λος αλ­λά και ο διευ­θυ­ντής πρώ­ην κνί­της Στρα­του­δά­κης φρο­ντί­ζουν πά­ντα στις το­πο­θε­τή­σεις τους να θε­ω­ρούν υ­πεύ­θυ­νους του κι­νή­μα­τος της Ιε­ρισ­σού ό­χι τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά κά­ποιους ξε­κάρ­φω­τους το­πι­κούς «οι­κο­λό­γους» που με πρω­το­βου­λί­α τους πα­ρα­πληρο­φο­ρούν τον πλη­θυ­σμό της Ιε­ρισ­σού και γε­νι­κά τον πλη­θυ­σμό της χώ­ρας, και ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­σπαθεί να ι­κα­νο­ποι­ή­σει πο­λι­τι­κά αυ­τόν τον πα­ρα­πληρο­φο­ρη­μέ­νο, δη­λα­δή ε­ξα­πα­τη­μέ­νο πλη­θυ­σμό και γε­νι­κά τις οι­κο­λο­γι­κές διαθέ­σεις των πα­νελ­λα­δι­κών ψη­φο­φό­ρων του.  Δη­λα­δή α­ντί η «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» να λέ­ει την α­λή­θεια ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­μορ­φώ­νει το κί­νη­μα της Ιε­ρισ­σού λέ­ει το τρο­με­ρό ψέμ­μα ό­τι το κί­νη­μα της Ιε­ρισ­σού δια­μορ­φώ­νει την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τή η θέ­ση εμ­φα­νί­ζει την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κά­θε ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση στην ου­σί­α σαν θύ­μα πιέ­σε­ων δύ­ο α­ντί­θε­των υ­παρ­κτών κι­νη­μά­των, του κι­νή­μα­τος της Ιε­ρισ­σού και του κινή­μα­τος των με­ταλ­λω­ρύ­χων. Αυ­τή η γραμ­μή ο­δη­γεί σή­με­ρα στη θέ­ση ό­τι οι δύ­ο πλευ­ρές πρέ­πει ο­πωσ­δή­πο­τε να τα βρουν αλ­λιώς η ε­πέν­δυ­ση εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη δη­λα­δή υ­πο­νο­εί ό­τι η α­λή­θεια εί­ναι τά­χα κά­που στη μέ­ση. Η α­λή­θεια και το δί­κιο ε­δώ δεν βρί­σκε­ται στη μέ­ση, αλ­λά στη μια πλευ­ρά, και το ά­δι­κο και το ψέμ­μα βρί­σκο­νται στην άλ­λη πλευ­ρά. Αυ­τή η ε­σκεμ­μέ­να ύ­που­λη και με­σο­βέ­ζι­κη γραμ­μή ο­δη­γεί στις ε­παί­σχυντες, χω­ρίς δη­μο­κρα­τι­κό πλαί­σιο, δια­πραγ­μα­τεύ­σεις Σκουρ­λέ­τη-Ε­ται­ρεί­ας, τά­χα για κοι­νά α­πο­δε­κτή λύ­ση. Να ποιο είναι το νό­η­μα της φρά­σης της ε­ται­ρί­ας : η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να κα­τα­λά­βει τις θέ­σεις μας και ε­μείς τις θέσεις της κυ­βέρ­νη­σης. Λες και τώ­ρα τις πρω­τά­κου­σαν οι δύ­ο πλευ­ρές με­τά α­πό 20 χρό­νια ό­που τρα­βά­ει  στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τή η τρο­μα­κτι­κά σα­φής και συχνά βί­αι­η σύ­γκρου­ση.

Κρύ­βουν για πα­ρά­δειγ­μα συ­στη­μα­τι­κά οι εκ­πρό­σω­ποι του Μπό­μπο­λα, που εί­ναι ντε φά­κτο και εκ­πρό­σω­ποι των κα­να­δών, ό­τι οι δή­θεν ε­πι­στη­μο­νικές ε­πι­τρο­πές του ΤΕ­Ε Κε­ντρι­κής Μα­κε­δο­νί­ας και του ΑΠ­Θ κα­τά της ε­πέν­δυ­σης δεν εί­χαν κα­μιά σχέ­ση με τις ε­πίση­μες, ε­κλεγ­μέ­νες ε­πι­στη­μο­νι­κές  ε­πι­τρο­πές του κε­ντρι­κού ΤΕ­Ε αλ­λά ή­ταν, εί­τε ε­πι­τρο­πές στη­μέ­νες α­πό αν­θρώ­πους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (αυ­τό συμ­βαί­νει με την σχε­τι­κή ad Hoc ε­πι­τρο­πή του το­πι­κού ΤΕ­Ε Κ. Μακε­δο­νί­ας), εί­τε οι γνω­μο­δο­τή­σεις τους δεν ή­ταν ψη­φι­σμέ­νες α­πό το αντί­στοι­χο τμή­μα (τμή­μα δα­σο­λο­γί­ας του ΑΠ­Θ) και γι αυ­τό ά­κυ­ρες. Κρύ­βουν κυ­ρί­ως ότι εί­ναι η βί­α που παί­ζει τον α­πο­φα­σι­στι­κό ρό­λο στη δια­μόρ­φω­ση των δύ­ο στρα­το­πέ­δων στη Χαλ­κι­δι­κή, δη­λα­δή ό­τι δεν πρό­κει­ται α­πλά για δύ­ο στρα­τό­πε­δα γνώ­μης το έ­να κα­τά, το άλ­λο υπέρ της ε­πέν­δυ­σης, αλ­λά δύ­ο στρα­τό­πε­δα ό­που το έ­να ε­πι­βάλ­λει τη θέ­ση του με τη βί­α και το άλ­λο α­μύ­νε­ται στη βί­α. Κρύ­βουν δη­λα­δή ό­τι τα ψευ­το­α­ναρ­χι­κά α­ντερ­γα­τι­κά τάγ­μα­τα ε­φό­δου ε­πε­λαύ­νουν κά­θε τό­σο στην πε­ριο­χή ε­πει­δή κα­λύ­πτο­νται πο­λι­τι­κά α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­πως  κρύ­βουν ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πα­νελ­λα­δι­κά και το­πι­κά κα­λύ­πτει τη φα­σι­στι­κή ψυχο­λο­γι­κή και υ­λι­κή βί­α κα­τά των με­ταλ­λω­ρύ­χων που ζουν στην Ιε­ρισ­σό και μά­λι­στα κρύ­βουν το χι­τλε­ρι­κού τύ­που στιγ­μα­τι­σμό και α­πο­μό­νω­ση των παι­διών τους στα σχο­λεί­α, και τε­λι­κά τον εξανα­γκα­σμό πολ­λών α­πό αυ­τές τις οι­κο­γέ­νειες σε ξε­ρι­ζω­μό α­πό τον τό­πο τους. Για τους υ­πεύ­θυ­νους ε­πι­κοι­νω­νίας του Μπό­μπο­λα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι το ί­διο α­ντί­θε­τος με ό­λα τα άλ­λα κόμ­μα­τα απέ­να­ντι στην ε­πέν­δυ­ση (πρό­σφα­τη δή­λω­ση Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λου ) και κραυ­γά­ζουν διαρ­κώς πως δεν θέ­λουν σαν ε­ται­ρεί­α κα­μιά ε­μπλο­κή στην πο­λι­τι­κή και κομμα­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση την ώ­ρα που έ­να και μό­νο έ­να κόμ­μα ε­μπο­δί­ζει με πο­λιτι­κή, διοι­κη­τι­κή και πα­ρα­κρα­τι­κή βί­α την ε­πέν­δυ­σή τους. Μά­λι­στα ό­σοι παρα­κο­λου­θούν έ­στω και λί­γο την πο­λι­τι­κή του Μπό­μπολα στη Χαλ­κι­δι­κή έ­χουν δια­πι­στώ­σει ό­τι στη βά­ση της γραμ­μής των  «ί­σων α­πο­στά­σε­ων» και της «πα­ρε­ξή­γη­σης» βο­ή­θη­σε στην α­νά­δει­ξη του Μί­χου στη δη­μαρ­χί­α του Α­ρι­στο­τέλη, ε­νώ ε­ξα­πέ­λυ­σε πό­λε­μο ε­να­ντί­ον του Πά­χτα, που θέ­λει την ε­πέν­δυ­ση και που το με­γά­λο του έ­γκλημα ή­ταν α­κρι­βώς ό­τι χά­ρι­σε τα με­ταλ­λεί­α στον Μπό­μπολα ό­ταν έ­φυ­γε η TVX.

Το κλειδί της νίκης είναι η συντριβή της κομπογιαννίτικης δημαγωγίας περί μόλυνσης

Τα πα­ρα­πά­νω α­πο­δει­κνύ­ουν ό­τι εί­ναι ε­σκεμ­μέ­νη η μό­νι­μη άρ­νη­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» να κά­νει κεντρι­κό το ζή­τη­μα της μη μό­λυν­σης του περι­βάλ­λο­ντος α­πό τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ε­πέν­δυ­ση. Γ ι αυ­τό δεν ορ­γά­νω­σε πο­τέ ούτε μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση στα τη­λε­ο­πτι­κά ΜΜΕ (που το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο α­πό αυ­τά το ΜΕ­ΓΚΑ, το ε­λέγ­χει σε με­γά­λο βαθ­μό) ώ­στε  μπρο­στά στο ελ­λη­νι­κό κοι­νό, να αντι­πα­ρα­τε­θούν οι ντό­πιοι και διε­θνείς ει­δι­κοί της με­ταλ­λουρ­γί­ας ή της δα­σο­λο­γί­ας ή οι πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λό­γοι με τους α­ντί­στοι­χους υ­πο­τι­θέ­με­νους ει­δι­κούς του στρα­το­πέ­δου της α­ντιε­ξό­ρυ­ξης, τους α­ντι-γκολ­ντ, ό­που σί­γου­ρα με την α­σχε­το­σύ­νη τους θα γε­λοιο­ποιού­νταν. Χω­ρίς αυ­τήν την α­ντι­πα­ράθε­ση, το να μι­λά­ει για χρό­νια ο ί­διος  ο διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος της ε­ται­ρεί­ας στα κα­νά­λια ή, κα­μιά φο­ρά,  οι τε­χνι­κοί της ε­ται­ρεί­ας για τη μη μό­λυν­ση δεν εί­ναι κα­θό­λου πει­στι­κό  στη χώ­ρα του ψέμ­μα­τος, ι­διαί­τε­ρα ό­ταν πρό­κει­ται για ανθρώ­πους του πιο γνω­στού για τις σκαν­δα­λώ­δεις α­να­θέ­σεις του δη­μοσί­ου κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χη. Ε­πί­σης δεν εί­ναι πει­στι­κό α­πό μό­νο του το ε­πι­χεί­ρημα που προ­βά­λει και η ε­ται­ρεί­α σχε­τι­κά με την α­πώ­λεια θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, αλλά και οι ί­διοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι ό­τι έ­χουν δί­κιο επει­δή δεν πρέ­πει να χάσουν τη δου­λειά τους. Ό­μως το δι­καί­ω­μα να έ­χουν τη δου­λειά τους έρ­χε­ται μετά α­πό ε­κεί­νο του υ­πό­λοι­που πλη­θυ­σμού να μην χά­σει την υ­γεί­α του και τη δικιά του δου­λειά. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι έ­χουν δί­κιο ό­χι για­τί δεν πρέ­πει να χά­σουν τη δου­λειά τους αλ­λά για­τί υ­πάρ­χουν ό­λα τα ε­πι­στη­μο­νι­κά στοι­χεί­α και ό­λες οι το­πο­θε­τή­σεις των ει­δι­κών που α­πο­δει­κνύ­ουν ό­τι τα δύ­ο αυ­τά δι­καιώ­μα­τα, το δι­καί­ω­μα στη δου­λειά, και το δι­καί­ω­μα στο κα­θα­ρό πε­ρι­βάλ­λον, στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση δεν έρ­χο­νται σε σύ­γκρου­ση. Η δου­λειά ε­νός πραγ­μα­τι­κά τα­ξι­κού σω­μα­τεί­ου εί­ναι να φέ­ρει σε  γνώ­ση του κοι­νού τα σχε­τικά στοι­χεί­α.

Για τους πα­ρα­πά­νω λό­γους η Ο­ΑΚ­ΚΕ σε αλ­λε­πάλ­λη­λες α­να­κοι­νώ­σεις, ε­φη­με­ρί­δες τοί­χου και προ­κη­ρύ­ξεις της και κυ­ρί­ως στις ζω­ντα­νές ε­πα­φές με τους με­ταλ­λω­ρύ­χους έ­χει ε­πι­μεί­νει στο ό­τι το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα της πά­λης τους για την ε­πέν­δυ­ση, για τη δια­τή­ρη­ση της δουλειάς τους και για την ευη­με­ρί­α της χώ­ρας, εί­ναι η υ­πο­στή­ρι­ξη κυ­ρί­ως α­πό την πλευ­ρά τους της θέ­σης ό­τι η με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού  δεν μο­λύ­νει. Αυ­τή η έλ­λει­ψη είναι φα­νε­ρή στη συν­θη­μα­το­λο­γί­α αυ­τού του κι­νή­μα­τος ό­που δεν προ­βάλ­λε­ται η θέ­ση ό­τι η ε­πένδυ­ση δεν μο­λύ­νει. Αυ­τή η στά­ση ε­ξυ­πη­ρε­τεί τη γραμ­μή Μπό­μπο­λα και του ΣΥΡΙ­ΖΑ  να μέ­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι σαν κί­νη­μα έ­ξω α­πό το κα­τε­ξο­χήν ε­πί­μα­χο και πο­λι­τι­κά ζω­τι­κό ζή­τη­μα της μό­λυν­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος σαν έ­να τά­χα τεχνι­κό ζή­τη­μα που εί­ναι για την ερ­γο­δο­σί­α και ό­χι για τους ερ­γά­τες. Μια τέτοια στά­ση, ε­κτός α­πό το ό­τι ευ­νο­εί σή­με­ρα συ­γκε­κρι­μέ­να τους σα­μπο­τα­ρι­στές και σκο­τώ­νει τους ερ­γά­τες, εί­ναι η γε­νι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή στά­ση του οι­κονο­μι­σμού, η τό­σο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή του σο­σιαλ­φα­σι­στι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, τύπου ΠΑ­ΜΕ.  Σύμ­φω­να με αυ­τήν οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να α­σχο­λού­νται με τις αμοι­βές τους και τη δια­τή­ρη­ση της δου­λειάς τους και ό­τι τα τε­χνι­κά ζη­τή­ματα της πα­ρα­γω­γής εί­ναι δου­λειά των ει­δι­κών που σαν τέ­τοιοι εί­ναι στην υπη­ρε­σί­α του κε­φά­λαιου. Αυ­τή η στά­ση  ε­μπο­δί­ζει τους ερ­γά­τες να υ­ψω­θούν σαν τά­ξη πέ­ρα α­πό τη μι­σθω­τή τους σχέ­ση και να α­πο­κτή­σουν τη γε­νι­κή ει­κό­να της δια­δι­κα­σί­ας πα­ρα­γω­γής, δη­λα­δή να α­ντι­λη­φθούν την πα­ρα­γω­γή σαν δι­κή τους σχέ­ση με τη φύ­ση, και τε­λι­κά τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις σαν δι­κές τους κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις οι ο­ποί­ες μπο­ρούν να βρουν την ο­λο­κλή­ρω­ση τους σαν τέ­τοιες μό­νο ό­ταν οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα γί­νουν ι­διο­κτή­τες  αυ­τών των μέ­σων παρα­γω­γής. 

Ει­δι­κά λοι­πόν σή­με­ρα ό­που η διεύ­θυν­ση Μπό­μπο­λα σέρ­νο­ντας πί­σω της και την κα­να­δι­κή ερ­γο­δο­σί­α, που θέ­λει α­πό την τα­ξι­κή φύ­ση της να βο­λευτεί με την ό­ποια πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α ό­πως μπο­ρεί, α­φή­νει την κοι­νή γνώ­μη έκ­θετη στα ψέμ­μα­τα των σκο­τα­δι­στών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι ερ­γα­ζό­με­νοι εί­ναι υ­πο­χρεω­μέ­νοι να α­να­λά­βουν ε­κεί­νοι την υ­πε­ρά­σπι­ση της ε­πέν­δυ­σης α­πό την κα­θαρά πα­ρα­γω­γι­κή της πλευ­ρά. Αυ­τό μπο­ρούν να το κά­νουν χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τους ει­δι­κούς τε­χνι­κούς της ερ­γο­δο­σί­ας και τους ει­δι­κούς ε­πι­στή­μο­νες α­κριβώς ό­πως θα το έ­κα­νε το ε­πί­σης ει­δι­κό στην ε­πι­στή­μη κε­φά­λαιο που τους α­πασχο­λεί. Δη­λα­δή θα έ­πρε­πε οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι οι ί­διοι να ορ­γα­νώ­σουν με τα συνδι­κα­λι­στι­κά τους όρ­γα­να και τους τε­χνι­κούς συ­να­δέλ­φους τους αυ­τές τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις με τους σκο­τα­δι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα ΜΜΕ  που η δι­κέ­φα­λη ε­ται­ρί­α δεν θέ­λει ή είναι α­νί­κα­νη να ορ­γα­νώ­σει. Αυ­τή η στά­ση ό­χι μό­νο δεν θα έ­κα­νε τους ερ­γά­τες λι­γό­τε­ρο τα­ξι­κούς, αλ­λά θα α­πο­κά­λυ­πτε πως η συ­γκε­κρι­μέ­νη ερ­γο­δο­σί­α ει­δι­κά και η ερ­γο­δο­σί­α γε­νι­κό­τε­ρα δεν εί­ναι σε θέ­ση να υπε­ρα­σπί­σουν τις ί­διες τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις που κα­τέ­χουν και θέ­λουν να βά­λουν σε κί­νη­ση, και ό­τι το κε­νό μπο­ρεί να το κα­τα­λά­βει ε­κεί­νη η τά­ξη που εί­ναι α­ντι­κεί­με­νο της εκ­με­τάλ­λευ­σης και γι αυ­τό μπο­ρεί να συ­γκρου­στεί και με το κρά­τος και με την ε­ται­ρί­α ό­ταν χρεια­στεί. Για­τί ε­ιδι­κά στις δοσμέ­νες συν­θή­κες με την καταστρο­φή της ε­πέν­δυ­σης ε­νώ το κε­φά­λαιο θα χάσει τα κέρ­δη του και έ­να μέ­ρος α­πό την α­ξί­α του, οι ερ­γά­τες θα χά­σουν έ­να μεγά­λο μέ­ρος α­πό την ί­δια τους την ύ­παρ­ξη ί­σως κά­ποιοι και ό­λη τους την ύ­παρ­ξη μέ­σα στις δο­σμέ­νες συν­θή­κες α­νερ­γί­ας και πεί­νας. Ά­ρα η θα μεί­νουν στον οι­κο­νο­μι­σμό ό­πως θέ­λει ο δή­μιος τους Σκουρ­λέ­της και οι σο­σιαλ­φα­σί­στες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑ­ΜΕ και  θα ζη­τά­νε α­νύ­παρ­κτες α­πο­ζη­μιώ­σεις α­πό την φευγά­τη ε­ται­ρί­α και το χρε­ω­κο­πη­μέ­νο κρά­τος ή θα υ­ψω­θούν σε τά­ξη που αλ­λά­ζει τις πο­λι­τι­κές σχέ­σεις στη χώρα, ε­πι­βάλ­λο­ντας το έρ­γο σε μια σά­πια άρ­χου­σα τά­ξη που έ­χει πια ε­κτε­θεί και ε­σω­τε­ρι­κά και διε­θνώς. Αν εί­ναι οι με­ταλλω­ρύ­χοι που θα ε­πι­βά­λουν την πο­λι­τι­κή λύ­ση, α­ξιο­ποιώ­ντας κά­θε νο­μι­κό όπλο και τις ε­σω­τε­ρι­κές και διε­θνείς α­ντι­θέ­σεις, μοι­ραί­α θα έ­χουν α­πο­κτήσει α­φά­ντα­στη γνώ­ση και δύ­να­μη στο μέλ­λον, αν η ε­πέν­δυ­ση ζή­σει, για να ε­πιβά­λουν τους ευ­νο­ϊ­κό­τε­ρους ό­ρους ερ­γα­σί­ας και ό­ρους συν­δι­κα­λι­στι­κού ε­λέγχου α­πέ­να­ντι στην ό­ποια ερ­γο­δο­σί­α.

Πι­στεύ­ου­με ό­τι αυ­τός εί­ναι ο μό­νο δρό­μος για τη νί­κη των με­ταλ­λωρύ­χων α­πέ­ναντι στους σα­μπο­τα­ρι­στές του κα­θε­στώ­τος, ο μό­νος με τον ο­ποίο μπο­ρούν να πά­ρουν μα­ζί τους την κου­ρα­σμέ­νη α­πό τους  πο­λι­τι­κούς α­πα­τε­ώνες και σα­μπο­τα­ρι­στές κοι­νή γνώ­μη.

Ο συν­δι­κα­λι­σμός που προ­τεί­νει η Ο­ΑΚ­ΚΕ δεν βγαί­νει α­πό το κε­φά­λι της αλ­λά  α­πό τις α­νά­γκες της ζω­ής. Ε­μείς συ­μπα­ρα­στε­κό­μα­στε α­νοι­χτά και με έ­ντα­ση σε αυ­τόν τον α­γώ­να και θα συ­νε­χί­σου­με να το κά­νου­με. Αλ­λά η δι­κά μας συ­μπα­ρά­στα­ση έ­χει δυο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: πρώ­τον δεν θέ­λει να ε­πι­βά­λει με το ζό­ρι τη γραμ­μή της αλ­λά να τη βά­λει στην κρί­ση των ερ­γα­τών και αυ­τοί να την κρί­νουν μέ­σα α­πό τη ζω­ντα­νή τους πεί­ρα και δεύ­τε­ρον δεν κρύ­βει τις θέ­σεις και τις προ­τά­σεις της α­κό­μα και ό­που αυ­τές εί­ναι σε σύ­γκρου­ση με ε­κεί­νες μιας πλειο­ψη­φί­ας ή της η­γε­σί­ας ε­νός α­γώ­να. Η α­ντί­λη­ψή μας εί­ναι ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να μα­θαί­νουν α­πό την πεί­ρα τους και να βα­δί­ζουν σύμ­φω­να με τις δι­κές τους δη­μο­κρα­τι­κά παρ­μέ­νες α­πο­φά­σεις αλ­λά ό­τι κα­νείς δεν μπο­ρεί να κρύ­βει α­πό αυ­τούς ό­ποια δε­δο­μέ­να, α­να­λύ­σεις και προ­τά­σεις έ­χει στη διά­θε­ση του. Με γνώ­μο­να αυ­τή τη στά­ση ο­φεί­λου­με να εκφρά­σου­με τη δια­φω­νί­α μας με τη θέ­ση που δια­τυ­πώ­θη­κε α­πό εκ­προ­σώ­πους των δύ­ο σωμα­τεί­ων με­τά την πρώ­τη δια­πραγ­μά­τευ­ση  με το Σκουρ­λέ­τη ό­τι «υ­πάρ­χει η αρχή ε­νός δια­λό­γου και έ­νας δρό­μος που ο­δη­γεί στο να συ­νε­χι­στεί η με­ταλ­λευτι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα» και ό­τι φταί­ει για το ό­τι δεν βρέ­θη­κε λύ­ση «και το υπουρ­γεί­ο και η  ε­ται­ρεί­α».

Νο­μί­ζου­με ό­τι α­πο­δεί­ξα­με ό­τι μια τέ­τοια δια­δι­κα­σί­α δεν α­πο­τε­λεί  διά­λο­γο και δεν μπο­ρεί α­πό τη φύ­ση της να ο­δη­γή­σει σε συ­νέ­χι­ση της με­ταλλευ­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας αλ­λά ό­τι α­ντί­θε­τα χρειά­ζε­ται  σύ­γκρου­ση με αυτήν την πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α και αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α, και α­πό την άλ­λη ό­τι εί­ναι λά­θος να μπαί­νει αυ­τή τη στιγ­μή στο ί­διο τσου­βά­λι η ε­ται­ρεί­α και το υ­πουργεί­ο και έ­τσι να ε­λα­φρύ­νε­ται η συ­ντρι­πτι­κά κύ­ρια ευ­θύ­νη του δεύ­τε­ρου για την ό­ποια αρ­γί­α των ερ­γα­ζο­μέ­νων και για το μό­νι­μο κίν­δυ­νο που θα συ­νε­χίσει να κρέ­με­ται πά­νω α­πό το κε­φά­λι τους ό­ποια και να εί­ναι η ε­πό­με­νη α­πό­φαση του ΣτΕ.

Κα­τά τη γνώ­μη μας οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν πρέ­πει να ε­πα­φί­ε­νται σε μια α­πό­φα­ση του ΣτΕ ε­φό­σον ο Σκουρ­λέ­της προ­χώ­ρη­σε σε εκ­καθα­ρί­σεις των ειδι­κών του υ­πουρ­γεί­ου πριν τη δί­κη στο ΣτΕ και το­πο­θέ­τη­σε α­ντί­πα­λους της επέν­δυ­σης. Το κυ­ριό­τε­ρο ό­μως, ό­πως εί­πα­με, εί­ναι μό­νο έ­να πο­λι­τι­κό κί­νη­μα κα­ταγ­γε­λί­ας των ψεμ­μά­των γύ­ρω α­πό την ε­πέν­δυ­ση και του ί­διου του Σκουρ­λέτη μπο­ρεί να ε­μπο­δί­σει τον τε­λευ­ταί­ο να κλεί­νει κά­θε τό­σο το ερ­γο­τά­ξιο. 

Κλεί­νου­με αυ­τό το ση­μεί­ω­μα μας με την πα­ρα­τή­ρη­ση ό­τι η κυ­βέρ­νηση και γε­νι­κά οι ε­χθροί της ε­πέν­δυ­σης έ­χουν ή­δη αρ­χί­σει να χά­νουν πό­ντους στη μά­χη της μό­λυν­σης , γι αυ­τό αρ­χί­ζουν να με­τα­το­πί­ζουν την ε­πι­χει­ρηματο­λο­γί­α τους στο ό­τι η ε­πέν­δυ­ση εί­ναι α­ποι­κια­κού χα­ρα­κτή­ρα δη­λα­δή ό­τι το κρά­τος χά­νει λε­φτά α­πό αυ­τήν. Βέ­βαια και μό­νο αυ­τή η με­τα­τό­πι­ση του ζη­τήμα­τος α­πο­κα­λύ­πτει ό­τι τα πε­ρί μό­λυν­σης εί­ναι προ­σχη­μα­τι­κά. Για­τί εί­τε παίρνει πε­ρισ­σό­τε­ρα εί­τε λι­γό­τε­ρα λε­φτά το κρά­τος α­πό την ε­ξό­ρυ­ξη του χρυσού, αυ­τό δεν μειώ­νει τους υ­πο­τι­θέ­με­νους νε­κρούς και αρ­ρώ­στους που αυ­τή προ­κα­λεί ού­τε τις κα­τα­στρο­φές σε άλ­λους πα­ρα­γω­γούς.

Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση πά­ντως οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να με­λε­τά­νε κά­θε επι­χεί­ρη­μα των α­ντι­πά­λων τους, να μα­ζεύ­ουν συ­γκε­κρι­μέ­να στοι­χεί­α, ι­διαίτε­ρα συ­γκρι­τι­κά στοι­χεί­α για το ό­τι συμ­βαί­νει σε α­νε­ξάρ­τη­τες και δη­μο­κρα­τι­κές χώ­ρες με α­νά­λο­γες ε­ξο­ρυ­κτι­κές εκ­με­ταλ­λεύ­σεις. Η ερ­γα­τι­κή τά­ξη πρέ­πει να ξέ­ρει. Αυ­τό έ­χει α­πο­δει­χτεί ό­τι εί­ναι πο­λύ καί­ριο για να με­τα­τραπεί α­πό τά­ξη καθ ε­αυ­τή, ό­πως λέ­ει ο Μαρ­ξ,  σε τά­ξη για τον ε­αυ­τό της, δη­λα­δή σε ε­πα­να­στα­τι­κή τά­ξη ή αλ­λιώς σε ι­διο­κτή­τρια τά­ξη πριν κα­ταρ­γή­σει τον ε­αυτό της σαν τά­ξη και ό­λες τις τά­ξεις για πά­ντα.