Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

και μί­λη­σε με τους ερ­γα­ζό­με­νους που ε­κεί­νες τις μέ­ρες ή­ταν στις στο­ές της Ο­λυ­μπιά­δας και συμ­με­τεί­χε μα­ζί τους στη συμ­βο­λι­κή κα­τά­λη­ψη που έ­κα­ναν στο δη­μαρ­χείο της Αρ­ναί­ας. Ε­κεί μοί­ρα­σε προκή­ρυ­ξη που εί­ναι η α­να­κοί­νω­ση που δη­μοσιεύ­ου­με σε αυ­τό το φύλ­λο. Η προ­κή­ρυ­ξη αυ­τή έ­γι­νε δε­κτή με εν­θου­σια­σμό από τους δια­δη­λω­τές για­τί ή­ταν η μό­νη προ­κή­ρυ­ξη πο­λι­τι­κού κόμ­μα­τος και μάλι­στα α­ρι­στε­ρού που συ­μπα­ρα­στε­κό­ταν στον α­γώ­να τους. 

Με­τά α­πό με­ρι­κές μέ­ρες συμ­με­τεί­χε ε­πί­σης στη δια­δή­λω­ση που πραγμα­το­ποί­η­σαν οι ερ­γα­ζό­με­νοι των με­ταλ­λεί­ων στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Ε­κεί οι σύ­ντρο­φοι της ορ­γά­νω­σης μα­ζί με ερ­γα­ζό­με­νους των με­ταλ­λεί­ων σή­κω­σαν πα­νώ της Ο­ΑΚ­ΚΕ που βρι­σκό­ταν στο τέ­λος και έ­κλει­νε τη διαδή­λω­ση. Το πα­νώ αυ­τό το ή­θε­λαν ε­κεί τα σω­μα­τεί­α για να δια­χω­ρι­στεί το μπλοκ των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των υ­πε­ρα­σπι­στών της λει­τουρ­γί­ας της με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού, α­πό το μπλοκ των ε­χθρών των ερ­γα­τών -που α­πο­τε­λού­νταν κυ­ρί­ως α­πό μέ­λη της ε­ξω­κοι­νοβου­λευ­τι­κής δή­θεν α­ρι­στε­ράς, ΛΑ­Ε του Λα­φα­ζά­νη και α­πό α­ναρ­χι­κούς και δή­θεν οι­κο­λό­γους που ε­πί­σης βρί­σκο­νταν ε­κεί πα­ρα­δί­πλα. 

Ή­ταν α­παί­τη­ση των ερ­γα­τών να ση­κω­θεί το πα­νώ αυ­τό στη θέ­ση αυ­τή επει­δή αυ­τό δή­λω­νε τη συμ­με­το­χή της πραγ­μα­τι­κής α­ρι­στε­ράς και των πραγ­ματι­κών κομ­μου­νι­στών στο με­γά­λο αυτόν ερ­γα­τι­κό α­γώ­να. Για­τί α­ντί­θε­τα από το λα­θε­μέ­νο σύν­θη­μα «για τη μά­σκα της α­ρι­στε­ράς που έ­πε­σε» που α­κού­γεται με­ρι­κές φο­ρές στις δια­δη­λώ­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων της Χαλ­κι­δι­κής ό­ταν κα­ταγ­γέλ­λουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι το μό­νο κόμ­μα που εί­ναι μα­ζί τους εί­ναι έ­να α­ρι­στε­ρό κόμ­μα δη­λα­δή μια πραγ­μα­τι­κή ε­πα­να­στα­τι­κή α­ρι­στε­ρά που εί­ναι σε κό­ντρα με ό­λη την άλ­λη ψεύ­τι­κη, κα­θε­στω­τι­κή α­ρι­στε­ρά. 

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι με τους ερ­γά­τες των ο­ρυ­χεί­ων της Χαλ­κι­δι­κής ε­πειδή έ­χουν δί­κιο. Αν έ­χει τις δια­φω­νί­ες της τό­τε κά­νει και την κρι­τι­κή της. Πρώ­τα η συ­μπα­ρά­στα­ση σε έ­να δί­καιο α­γώ­να και με­τά η κρι­τι­κή. Αυ­τή εί­ναι πιστεύ­ου­με μια σω­στή στά­ση.  Ό­πως κά­θε φο­ρά έ­τσι και ε­δώ η υ­πο­δο­χή των συ­ντρόφων μας ή­ταν θερ­μή α­πό τη με­ριά των ερ­γα­τών.

Στη συ­νέ­χεια οι ερ­γα­ζό­με­νοι κλι­μα­κώ­νο­ντας τον α­γώ­να τους κα­τεβαί­νουν στην Α­θή­να και στή­νουν σκη­νές έ­ξω α­πό το Υ­ΠΑ­ΠΕΝ, που μό­νο υ­πουρ­γείο α­νά­πτυ­ξης δεν εί­ναι. Η πα­ρου­σί­α της ορ­γά­νω­σής μας ή­ταν σχε­δόν κα­θη­με­ρινή. Η πρώ­τη ε­πί­σκε­ψη ε­κεί του γ.γ της Ο­ΑΚ­ΚΕ σ Η. Ζα­φει­ρό­που­λου έ­τυ­χε μιας πο­λύ θερ­μής υ­πο­δοχής. 

Αν και ό­λα αυ­τά ή­ταν σε μια προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο πο­λύ δύ­σκο­λη για τις σχε­τι­κά λί­γες δυ­νά­μεις μας, η Ο­ΑΚ­ΚΕ κόλ­λη­σε πλα­τειά α­φί­σα ταυ­τό­χρο­να με την προ­ε­κλο­γι­κή α­φί­σα της Ο­ΑΚ­ΚΕ που κα­λού­σε σε συ­μπα­ρά­στα­ση στον α­γώνα των με­ταλ­λω­ρύ­χων. Αυ­τό έ­δι­νε κου­ρά­γιο στους ερ­γα­ζό­με­νους για­τί ό­λη αυ­τήν την πε­ρί­ο­δο κα­νείς άλ­λος δεν ή­ταν ε­κεί μα­ζί τους. Α­φού οι ερ­γα­ζό­μενοι την Τε­τάρ­τη πριν τις ε­κλο­γές συ­γκε­ντρώ­θη­καν έ­ξω α­πό το Συμ­βού­λιο της Ε­πι­κρα­τεί­ας για την εκ­δί­κα­ση α­σφα­λι­στι­κών μέ­τρων κα­τά της α­πό­φα­σης Σκουρ­λέ­τη, στη συ­νέ­χεια α­να­χώ­ρη­σαν στα χω­ριά τους για να ψη­φί­σουν. 

Ό­μως κα­τέ­βη­καν ξα­νά πά­λι α­μέ­σως με­τά τις ε­κλο­γές. Και πά­λι α­ντίσκη­να έ­ξω α­πό το Υ­ΠΑ­ΠΕΝ. Και πά­λι η ορ­γά­νω­σή μας ή­ταν ε­κεί. Μό­νη αυ­τή δί­πλα στους ερ­γά­τες. Ό­πως έ­χου­με το­νί­σει ο α­γώ­νας των με­ταλ­λω­ρύ­χων της Χαλ­κι­δικής εί­ναι η­ρω­ι­κός ε­πει­δή αυ­τοί  δεν α­ντι­πα­λεύ­ουν μό­νο το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά ο­λόκλη­ρο το πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς που εί­τε α­νοι­χτά εί­τε κα­λυμ­μέ­να εί­ναι ε­νά­ντια στη δου­λειά τους και ε­νά­ντια στην ε­πέν­δυ­ση. Α­πο­κο­ρύ­φω­ση της κι­νη­το­ποί­ησής τους ή­ταν η μα­ζι­κή τους παρου­σί­α έ­ξω α­πό το ΣτΕ κα­τά τη συ­ζή­τη­ση της υ­πό­θε­σής τους. Ε­κεί συμ­με­τεί­χε φυ­σι­κά και η Ο­ΑΚ­ΚΕ. Ό­ταν οι σύ­ντρο­φοι μας άνοι­ξαν το πα­νώ της ορ­γά­νω­σης που συ­μπα­ρα­στε­κό­ταν στον α­γώ­να των με­ταλ­λωρύ­χων έ­να θυελ­λώ­δες σχε­δόν ε­κρη­κτι­κό αυ­θόρ­μη­το χει­ρο­κρό­τη­μα ξέ­σπα­σε α­πό τη με­ριά τους. Πα­ρό­λο που στις ε­κλο­γές στη Χαλ­κι­δι­κή η Ο­ΑΚ­ΚΕ πή­ρε λί­γους σχε­τι­κά ψή­φους, ε­ντού­τοις ή­ταν και πά­λι ε­κεί. Και αυ­τό α­να­γνώ­ρι­σαν και πά­νω απ ό­λα χει­ρο­κρό­τη­σαν οι ερ­γά­τες, που πολ­λοί αι­σθάν­θη­καν την α­νά­γκη να μας δώ­σουν μια ε­ξή­γη­ση για­τί ψήφισαν ΝΔ ε­νώ συ­μπα­θού­σαν την Ο­ΑΚ­ΚΕ. Μας εί­παν ό­τι τους μπή­κε το δί­λημ­μα αν θα ψη­φί­σουν την Ο­ΑΚ­ΚΕ που α­γα­πού­σαν ή τη ΝΔ με την ο­ποί­α θα κρά­τα­γαν τη δου­λειά τους. Τους α­πα­ντού­σα­με ό­τι δεν πρέ­πει να έ­χουν τέ­τοιου εί­δους ε­νο­χές και ό­τι τους κα­τα­λα­βαί­να­με α­πο­λύτως, για­τί ό­λοι οι άν­θρω­ποι ξε­κι­νά­νε τους α­γώ­νες τους πα­λεύ­ο­ντας αρ­χικά για την α­το­μι­κή ε­πι­βί­ω­ση τους και ό­τι μό­νο πο­λύ αρ­γό­τε­ρα, α­πό πε­ρί­πλο­κους δρό­μους α­ντι­λαμ­βά­νο­νται ποιο εί­ναι το γε­νι­κό συμ­φέ­ρον της κοι­νω­νί­ας ο­πό­τε και το α­το­μι­κό τους συμ­φέ­ρον. Βέ­βαια τους το­νί­ζα­με  πα­ράλ­λη­λα ότι το δί­λημ­μα που α­ντι­με­τώ­πι­ζαν δεν ή­ταν πραγ­μα­τι­κό για­τί ού­τε η ΝΔ θα τους έ­σω­νε α­πό τα χτυ­πή­μα­τα στην ε­πέν­δυ­ση. Κυ­ρί­ως ό­μως τους το­νί­ζα­με ό­τι είναι άλ­λο πράγ­μα τι ψη­φί­ζει κα­νείς και άλ­λο πράγ­μα οι ερ­γα­τι­κοί α­γώ­νες. Για μας η υ­ποστή­ρι­ξη αυ­τού του α­γώ­να εί­ναι ζή­τη­μα αρ­χής. Α­πό αυ­τήν την ά­ποψη εί­μα­στε και θα εί­μα­στε στο πλευ­ρό τους.

Με­τά το τέ­λος της δια­δή­λω­σης έ­ξω α­πό το ΣτΕ και με­τά τα δια­πραγ­ματευ­τι­κά τερ­τί­πια της κυ­βέρ­νη­σης και του Σκουρ­λέ­τη οι ερ­γά­τες α­πο­μά­κρυναν τις σκη­νές έ­ξω α­πό το Υ­ΠΑ­ΠΕΝ και έ­φυ­γαν για τη Χαλ­κι­δι­κή. Πά­ντως στο με­τα­ξύ οι ερ­γα­ζό­με­νοι που εί­χαν ε­γκα­τα­στα­θεί έ­ξω α­πό το Υ­ΠΑ­ΠΕΝ έ­κα­ναν μοίρα­σμα προ­κή­ρυ­ξης στο Σύ­νταγ­μα ό­που δια­πί­στω­σαν με ευ­χά­ρι­στη έκ­πλη­ξη πόσο θερ­μή ή­ταν η υ­πο­δο­χή του κό­σμου στον α­γώ­να τους. Γε­νι­κά και αυ­τοί και ε­μείς έ­χου­με δια­πι­στώ­σει μια με­γά­λη με­τα­στρο­φή της κοι­νής γνώ­μης  υ­πέρ των με­ταλ­λω­ρύ­χων τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό. 

Αυ­τός ο α­γώ­νας θα συ­νε­χί­ζε­ται, θα γί­νε­ται πιο συ­νει­δη­τός  και θα παίρνει διαρ­κώς νέ­ες και πιο έ­ντο­νες μορ­φές.