Βέβαια κανένα κακό δεν εμφανίζεται δίχως να δυναμώσει το καλό που του αντιστέκεται. Οι προοδευτικοί άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο θα καταλάβουν τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πόσο πολύτιμο είναι το δικαίωμα των χωρών που αποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση να μπορούν να ασκήσουν στην πράξη το δικαίωμα του αποχωρισμού τους από αυτήν , για να καταρρεύσει έτσι μια και καλή κάθε βρώμικη θεωρία περί «γερμανικής κατοχής» ή περί «παντοδύναμης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών» και να αποδειχτεί πόσο εθελοντική, δηλαδή πόσο δημοκρατική είναι αυτή η ένωση χωρών, πράγμα που πάντα ήθελαν με έμφαση οι κλασσικοί του μαρξισμού. Τώρα θα δουν κυρίως οι δημοκρατικοί λαοί της Ευρώπης την αποκρουστική μορφή που θα πάρει ενθαρρυμένο από το Βrexit το βρετανικό αλλά και το παγκόσμιο φαιο-«κόκκινο» στρατόπεδο της διάσπασης της Ευρώπης, το στρατόπεδο της αληθινής κατοχής και του διαμελισμού ανεξάρτητων χωρών και της πειρατικής κατοχής διεθνών και εθνικών χωρικών υδάτων, τώρα θα δουν πόση οικονομική καταστροφή, πόση ανεργία και εξαθλίωση, πόση αναβίωση του φασισμού θα φέρει στη Βρετανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη αυτός ο αποχωρισμός.
Αυτή η συνειδητοποίηση θα απαιτήσει χρόνο , θα είναι επώδυνη και το κυριότερο θα είναι γνωσιακά δύσκολη. Η μεγάλη δυσκολία της έγκειται στο ότι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της Ενωμένης Ευρώπης δεν είναι τόσο οι ανοιχτοί διασπαστές της, όσο είναι κυρίως οι ψεύτικοι φίλοι της ενότητας της, που κάτω από την μπακέτα της νεοτσαρικής ρώσικης διπλωματίας-που ήταν πάντα μοναδική στον εισοδισμό σε κυβερνήσεις και κόμματα- δρουν προβοκατόρικα καθώς με τις πράξεις τους δυναμώνουν τον αντιευρωπαϊσμό μέσα στις μάζες. Αυτοί είναι ειδικοί στο να μένουν μέσα στην ΕΕ και να εκμεταλλεύονται τις εθνικές και ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις της και κυρίως τη γενική δίψα όλων των αστών της για φτηνότερη εργατική δύναμη, για να κατασκευάζουν ένα δήθεν ανθρωπιστικό, δήθεν φιλεργατικό και δήθεν διεθνιστικό ψευτοευρωπαϊσμό που αναγνωρίζεται σαν τέτοιος από τα εξής οργανωμένα αδιέξοδά που προκαλεί :
α) Ρίχνει τα εξωτερικά σύνορα για πρόσφυγες και μετανάστες πριν υπάρξουν οι αντικειμενικοί και υποκειμενικοί όροι γι αυτό έτσι ώστε να στρέφει τους τσακισμένους εργαζόμενους των ευρωπαϊκών χωρών ενάντια στους πρόσφυγες και μετανάστες και να δυναμώσει την ξενοφοβία και σε κάθε χώρα της ΕΕ τους ρατσιστές που σαν φασίστες είναι πάντα αντιευρωπαίοι (τακτική Τσίπρα, Μέρκελ, Γιουνκέρ).
β) Ρίχνει το συνολικό εργατικό μισθό (που περιλαμβάνει τα εργασιακά δικαιώματα και κυρίως την περίθαλψη), ιδιαίτερα στις πιο φτωχές χώρες, λέγοντας παράλληλα ότι οι ψηλότεροι μισθοί θα ήταν τάχα δυνατοί μόνο αν οι πλούσιες χώρες της ΕΕ φέρνονταν «αλληλέγγυα», δηλαδή αν πλήρωναν με δανεικά ή και με χάρισμα την κατανάλωση των εργαζομένων των πιο αδύναμων χωρών της ΕΕ. Πέρα από τη γελοιότητα που έχει ένα γιατροσόφι που θέλει να αντιμετωπίσει το διπλό πρόβλημα που προκύπτει από μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση η οποία συνδυάζεται με μια ιστορικής διάστασης διάλυση των εργατικών κομμάτων και κινημάτων σε Ανατολή και Δύση, φτιάχνεται έτσι ταυτόχρονα ένας «αριστερός» αντιευρωπαϊσμός στο Νότο για τη δήθεν ειδική σκληρότητα του Βορρά και ένας «δεξιός» αντιευρωπαϊσμός στο Βορρά για τον δήθεν ειδικό παρασιτισμό του Νότου (τακτική Τσίπρα, Ρέντζι, Γιουνκέρ). Εδώ οι απατεώνες απαιτούν επίσης οικονομική ομοσπονδοποίηση χωρίς να υπάρχει πριν ο όρος της πολιτικής ομοσπονδοποίησης που πάντα οι ανοιχτοί ρωσόφιλοι υπονομεύουν καταψηφίζοντας τα ευρωπαϊκά συντάγματα .
γ) Απαιτεί με διεθνιστικό πάθος την ειρηνική επίλυση όλων των πολεμικών συρράξεων εννοώντας την πάντα σαν συνεννόηση, ουσιαστικά υποχώρηση της ΕΕ , σε όλες τις επιθέσεις στον πλανήτη του νεοχιτλερικού άξονα, κύρια εκείνη του διαμελισμού και της μισοκατοχής της ευρωπαϊκής Ουκρανίας, με την οποία ο άξονας αυτός έχει ήδη πραγματοποιήσει το πρώτο εισαγωγικό βήμα, το «τσεχοσλοβάκικο» βήμα , ενός Τρίτου Παγκόσμιου πολέμου (τακτική Τσίπρα, Ρέντζι, Γιουνκέρ, Σταϊνμάγιερ, Μογκερίνι).
Πρωταθλητής αυτού του ύπουλου αντιευρωπαϊσμού και στις τρεις βασικές εκδηλώσεις του είναι η κυβέρνηση Τσίπρα, που σε όλες τις μεγάλες της προβοκάτσιες κατά της ΕΕ και της ΕΖ έχει τη γενναιόδωρη στήριξη όλης της ηγεσίας της ελληνικής αντιπολίτευσης, και της ανοιχτά αντιευρωπαϊκής και της «φιλοευρωπαϊκής». Με τις προβοκάτσιες της αυτές, ειδικά με το προσφυγικό, η επίσημη Ελλάδα έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση του Brexit . Η Ευρώπη θα έχει πάρει πραγματικά το πιο μεγάλο της μάθημα από το Brexit μόνο αν καταλάβει ότι χειρότερο ακόμα από ένα Brexit θα είναι ένα διαρκές και άνευ όρων Gremain, δηλαδή μια συνεχιζόμενη παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και στην ΕΖ, με τους όρους που θέλει γι αυτήν την παραμονή το ελληνικό διακομματικό πολιτικό καθεστώς κορυφής, δηλαδή με σαμποτάζ στην παραγωγή, με ενοχοποίηση της ΕΖ για αυτό το σαμποτάζ και για την πείνα που προκύπτει από αυτό το σαμποτάζ, με δημιουργία νέου χρέους, με απαίτηση για νέο δανεισμό και για νέα χαρίσματα χρέους, και βεβαίως με νέα ανοίγματα συνόρων για ένα νέο δυνάμωμα των φασισμών στην ΕΕ , αλλά και με ότι άλλο σκαρφιστούν οι έλληνες προβοκάτορες και τα πουτινικά αφεντικά τους για να πετύχουν το πιο γρήγορο θάνατο της ΕΕ από το ελληνικό αγιάτρευτο καρκίνωμα μέσα της.
Το πρώτο λοιπόν διεθνιστικό καθήκον του ελληνικού λαού είναι να διαλύσει την προβοκατόρικη ρωσόφιλη πολιτική του ελληνικού διακομματικού πολιτικού καθεστώτος κορυφής, και να τσακίσει το κέντρο του, δηλαδή τη φασιστική κυβέρνηση Τσίπρα , και να ξεκαθαρίσει ότι όσο αυτό το καθεστώς θέλει τη χώρα μέσα στην ΕΕ για να σκοτώνει την ΕΕ, πρέπει όλοι οι λαοί της Ευρώπης να σταθούν απέναντί του και απέναντι σε μια τέτοια συμμετοχή.
Γενικά οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή τους σε όλους τους ψευτοευρωπαϊστές που μέσα στην Ευρώπη χτυπάνε την Ευρώπη. Ήδη γι αυτούς προμηνύεται πεδίο δόξης λαμπρό από τα πρώτα μαντάτα που έρχονται από τους βρετανούς ηγέτες του Brexit. Αυτοί ξαφνικά με τους Τζόνσον και Φάρατζ αντίστοιχα, είτε δεν ζητάνε άμεση έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ και εκθειάζουν τον προβοκάτορα Κάμερον που με τις «εξαιρέσεις για την Αγγλία» από την ΕΕ, προετοίμασε το Brexit, είτε διαψεύδουν τις προ-δημοψηφισματικές υποσχέσεις τους για καλή περίθαλψη στο λαό. Φαίνεται ότι αυτοί προωθούν την πιο διαλυτική και καταστροφική πολιτική για την ΕΕ, δηλαδή την πολιτική ούτε μέσα ούτε έξω από αυτήν, που σημαίνει ατέλειωτες διαπραγματεύσεις με τα πάντα να αιωρούνται μέσα στην ΕΕ , οπότε αυτή να μην μπορεί να τραβήξει το δρόμο της θεραπεύοντας τις πληγές της, αλλά και ούτε η Βρετανία να μπορέσει να θεραπεύσει τις δικές της. Πρόκειται για την αγαπημένη ιδανική κατάσταση της ρώσικης διπλωματίας που συνοψίζεται στη γενική στρατηγική αρχή του σοβιετικού (μετά ρώσικου) σοσιαλιμπεριαλισμού για κάθε σύγκρουση που δεν τον θίγει άμεσα : «ούτε ειρήνη-ούτε πόλεμος», εν προκειμένω: «ούτε έξοδος-ούτε παραμονή» στην ΕΕ. Υποθέτουμε ότι αυτή την πάσα των ηγετών του Brexit, θα την αρπάξουν γρήγορα οι ψευτοευρωπαίοι του Bremain με πρώτους τους διπρόσωπους Κάμερον, Γιουνκέρ, Μέρκελ, Ρέντζι, Ολάντ, Σταϊνμάγιερ, Μογκερίνι κλπ και θα οδηγήσουν την ΕΕ σε έναν ατέλειωτο παραλυτικό ίλιγγο κάνοντας μια ο ένας τον σκληρό προς το Ενωμένο Βασίλειο, και μια ο άλλος τον μαλακό. Θα προσπαθήσουν να οξύνουν έτσι τις αντιθέσεις και μέσα στους φιλοευρωπαίους της ΕΕ και μέσα στους φιλοευρωπαίους της Βρετανίας , καθώς και να οξύνουν παραπέρα τις σχέσεις Βρετανίας-ΕΕ.
Εδώ θα δοκιμαστούν οι κυβερνήσεις και οι λαοί όσο ποτέ άλλοτε στην ευρωπαϊκή ιστορία, καθώς αυτές οι εξελίξεις σχετίζονται, όπως είπαμε, με την προετοιμασία από τους διασπαστές της Ευρώπης ενός νέου παγκόσμιου πόλεμου, που αν δεν αναχαιτιστεί από τους λαούς της τελευταίας θα είναι αναγκαστικά ο πιο καταστροφικός που θα έχει γνωρίσει ο κόσμος. Από αυτές τις προσπάθειες ανάσχεσης ωστόσο θα βγουν και θα δυναμώσουν νέες ιδέες, νέες πρωτοπορίες και τα νέα δημοκρατικά και κυρίως τα νέα χιλιοπροδομένα επαναστατικά προλεταριακά κόμματα. Δεν είναι δυνατό οι λαοί να αφήνουν για πολύ τη βυθισμένη στις χρηματιστηριακές κομπίνες της πολιτικά κοντόφθαλμη δυτική μονοπωλιακή αστική τάξη να διαχειρίζεται την ίδια την ύπαρξή τους απέναντι στους ανατολικούς νεοκανίβαλους ιμπεριαλιστές και μάλιστα να φτάνει στο σημείο να συνεργάζεται μαζί τους για ένα γρήγορο κέρδος. Αναγκαστικά λοιπόν αργά ή γρήγορα θα μπουν οι λαοί μπροστά στα νέα αναπόφευκτα αντιφασιστικά μέτωπα.
Σε αυτά οι φασίστες και οι σοσιαλφασίστες των διαφόρων Brexit θα βρουν τους αληθινούς τους αντιπάλους.
Κάτω λοιπόν από αυτή τη λογική είναι επίκαιρη όσο ποτέ η φράση του Μάο Τσε Τουγκ για να απαντήσουμε στις πρόσκαιρες αφυπνιστικές για τους λαούς νίκες των αντιδραστικών: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση».