Η ΠΟΕ-ΟΤΑ με πολιτικό ηγεμόνα εδώ και χρόνια το ψευτοΚΚΕ ισχυρίζεται πως απεργεί. Εδώ και χρόνια δεν απεργεί. Απεργία σημαίνει άρνηση των εργαζομένων να παράγουν το προϊόν της δουλειάς για την οποία έχουν προσληφθεί. Το προϊόν της δουλειάς των εργατών καθαριότητας των δήμων είναι το μάζεμα των σκουπιδιών η μεταφορά, και το θάψιμο τους στις χωματερές. Απεργία σημαίνει οργανωμένη και έμπρακτη άρνησή τους να παράγουν αυτό το προϊόν.
Όμως η ΠΟΕ-ΟΤΑ όλα αυτά τα χρόνια δεν αρκείται σε αυτή τη συλλογικά οργανωμένη άρνηση παραγωγής αυτού του έργου αλλά εμποδίζει με τη βία την παραγωγή αυτού του έργου από οποιονδήποτε άλλο πολίτη, κρατική υπηρεσία, δημοτική υπηρεσία, έκτακτο προσωπικό ασφαλείας κλπ, με τον ισχυρισμό ότι κάτι τέτοιο αποτελεί απεργοσπαστισμό. Αυτή η παρεμπόδιση κυρίως με αποκλεισμούς και καταλήψεις των ΧΥΤΑ. Είναι σαν να απεργούν οι εργάτες του μεγαλύτερου εργοστασίου που παράγει γάλασε μια χώρα και να μην αρκούνται σε αυτό, αλλά να εμποδίζουν τους πολίτες να προμηθευτούν και να καταναλώσουν γάλα με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, από οποιαδήποτε άλλη εταιρεία μέσα και έξω από τη χώρα, και από οποιοδήποτε άλλο μικρό ή μεγάλο παραγωγό. Αυτό θα ήταν απαγόρευση στις μανάδες να δώσουν γάλα στα παιδιά τους. Το ανάλογο θα ήταν αν απεργούσαν οδηγοί των λεωφορείων αλλά απαιτούσαν να απαγορευτούν και οι μετακινήσεις των πολιτών που θα γίνονταν με τρόλεϊ ή το μετρό ή ακόμα αν όλοι αυτοί απεργούσαν αλλά απαιτούσαν να απαγορευτούν και οι μετακινήσεις με ταξί και ΙΧ, ή καταλάμβαναν τους δρόμους για να απαγορευτούν και οι μετακινήσεις των πεζών.
Είχαμε γράψει σε ένα παλιότερο άρθρο μας του 2011 για μία αντίστοιχη απεργία με τίτλο: «Σχετικά με τα «ιδιόκτητα» σκουπίδια της ΠΟΕ-ΟΤΑ Άλλο οι απεργίες, άλλο οι κρατικοί πόλεμοι ενάντια στο λαό» (φ. 472, Οκτώβριος 2011): «Το επιχείρημα ότι το μάζεμα των σκουπιδιών από ιδιώτες με δικά τους φορτηγά και εργάτες που δεν ανήκουν στην καθαριότητα των δήμων, αποδυναμώνει τάχα την απεργία, είναι η «προοδευτική» και «αριστερή» στη μορφή δικαιολόγηση των σοσιαλφασιστικών μεθόδων ομηρίας και βασανισμού του λαού από την ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και του σοσιαλφασισμού. Κανένας ιδιώτης δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων στο μάζεμα των σκουπιδιών αφού αυτές είναι οργανωμένες με χιλιάδες εργαζόμενους και με πελώρια και ακριβά μέσα αποκομιδής σε σχέση με τον ιδιώτη που χρησιμοποιεί ανοιχτά φορτηγά και μπουλντόζες. Αλλά και αν ακόμα μπορούσαν οι ιδιώτες να λύσουν το πρόβλημα των σκουπιδιών μια πραγματική απεργία εργαζομένων δεν θα ασκούσε ποτέ βία στο λαό, δεν θα διασπούσε το λαό, για να πετύχει τα αιτήματά της».
Έτσι, στην περίπτωση της απεργίας της ΠΟΕ- ΟΤΑ δεν έχουμε άρνηση της παροχής της υπηρεσίας αποκομιδής αλλά απαγόρευση της αποκομιδής και του θαψίματος αυτών των σκουπιδιών για να επιβληθεί στους πολίτες να αναπνέουν αναθυμιάσεις αλλοιωμένων και σκουληκιασμένων τροφών στους 35 ή 40 βαθμούς για μέρες δηλαδή να υφίστανται ένα επικίνδυνο για την υγεία τους μαρτύριο. Σε ότι αφορά τους τουρίστες που υποβάλλονται στο ίδιο μαρτύριο, αυτή η απαγόρευση σημαίνει τη δυσφήμιση τουριστικών προορισμών που δίνουν δουλειά σε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες από τους άνεργους της βασανισμένης από τους σαμποταριστές χώρας μας. Εδώ η ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν είναι απεργός αλλά ιδιοκτήτης των σκουπιδιών σαν υπερόπλου βίας ενάντια στο λαό, δεν είναι οργανωτής της αποκομιδής τους αλλά οργανωτής της μαζικής δηλητηρίασης του πληθυσμού με τον εκβιασμό «ή στηρίζετε αυτό που λέω ή σας κάνω τη ζωή αβίωτη».
Αν η απεργία των εργατών αποκομιδής ήταν πραγματικά ταξική απεργία και όχι πράξη βίας και εκβιασμού του πληθυσμού θα έκανε δύο πράγματα:
1ονΘα άφηνε ελεύθερη την πρόσβαση στις χωματερές κάθε μηχανισμού αποκομιδής και θα δέσμευε μόνο τα εργαλεία αποκομιδής δηλαδή τα μέσα παραγωγής που κινούν οι εργάτες αποκομιδής οπότε θα υποχρέωνε το κράτος, τους δήμους και όποιους άλλους μηχανισμούς αποκομιδής να πληρώσουν πολύ περισσότερα γι αυτήν την απαραίτητη για τη ζωή του πληθυσμού δουλειά.
Αυτό θα ήταν μια πραγματική απεργία και μοιραία θα είχε και τη διάρκεια μιας πραγματικής απεργίας, ενώ τώρα πρόκειται για ένα εκβιαστικό τελεσίγραφο θανάτου της πόλης και των κατοίκων της. Είναι ο χειρότερος εκβιασμός του σοσιαλφασισμού, χειρότερος και από αυτόν της ακτοπλοΐας όπου οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς γενικές συνελεύσεις των ναυτεργατών οργανώνουν από τα πάνω σαν κλασικά αφεντικά όχι απλά σταμάτημα της κίνησης των καραβιών που εκτελούν δρομολόγια της γραμμής, αλλά παρεμπόδιση της μεταφοράς των ευαίσθητων γεωργικών προϊόντων με έκτακτα δρομολόγια καραβιών που θα μπορούσαν να μισθώσουν γι αυτό οι ίδιοι οι παραγωγοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι και η ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν οργάνωσε γενικές συνελεύσεις των δημοτικών υπαλλήλων εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
2ον Θα φρόντιζε να υπάρχει επαρκές προσωπικό ασφαλείας για τις ανάγκες του πληθυσμού σε μία παρατεταμένη απεργία. Ένας λαός δεν επιτρέπεται να υποφέρει από μια απεργία πιο πολύ από το κεφάλαιο που απασχολεί τους εργαζόμενους που απεργούν, είτε αυτό είναι ιδιωτικό, είτε είναι κρατικό γραφειοκρατικό, είτε ελέγχεται από ξενόδουλους πολιτικούς μηχανισμούς εξουσίας όπως στην περίπτωση της ουσιαστικά κρατικής απεργίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που ποτέ δεν θα γινόταν με τέτοια βάναυσα χαρακτηριστικά χωρίς την ουσιαστική στήριξη της κυβέρνησης Σύριζα και της αντιπολίτευσης της ΝΔ. Οι πραγματικά ταξικές απεργίες έχουν σαν πρώτο μέλημα τους το πολιτικό, ψυχολογικό και ηθικό κέρδισμα του πληθυσμού, γιατί σε αυτό το κέρδισμα στηρίζουν όχι μόνο την ελπίδα τους για νίκη στην παρούσα περίσταση αλλά νίκη και στους μελλοντικούς αγώνες τους.
Αντίθετα στις «απεργίες» της ΠΟΕ-ΟΤΑ και όλες τις ανάλογες κρατικές «απεργίες» του σοσιαλφασισμού είναι η ίδια η πολιτική εξουσία ή ένα κομμάτι της που «απεργεί», χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία τους βαριά εργαζόμενους εργάτες της αποκομιδής σκουπιδιών για τη μονιμοποίηση, δηλαδή την κρατικο-υπαλληλοποίηση κάθε προσωρινού εργαζόμενου.
Αυτό το καθεστώς για χρόνια το στήριζαν ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ σαν αντιπολίτευση. Η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέσω Σκουρλέτη είχε υποσχεθεί στο προσωπικό της καθαριότητας με συμβάσεις ότι θα τους μετέτρεπε σε μόνιμους. Αυτό ήταν ένα προφανές ψέμα που δεν μπορούσε να υλοποιήσει χωρίς να παραβιάσει το Σύνταγμα που προβλέπει από το 2002 ότι απαγορεύεται η μετατροπή συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου στο δημόσιο, και επίσης χωρίς να παραβιάσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις που προβλέπουν αναλογία προσλήψεων στο δημόσιο, 1 πρόσληψη προς 4 αποχωρήσεις για το 2017. Στο κέντρο των καταγγελιών της ΠΟΕ-ΟΤΑ βρίσκονται για αυτό το λόγο οι «μνημονιακές κυβερνήσεις», ενώ χαρακτηρίζει και το συνταγματικό κώλυμα σαν πρόσχημα που επικαλούνται αυτές οι κυβερνήσεις για την εφαρμογή των «επιταγών του μνημονίου» (!) Λες και υπήρχε κανένα μνημόνιο το 2002.
Το συνδικαλιστικό επιτελείο της ΠΟΕ-ΟΤΑ φαίνεται ότι χρησιμοποιεί τώρα τον εκβιασμό των σκουπιδιών για να πάρει μία όσο το δυνατόν καλύτερη προσωρινή ρύθμιση, δηλαδή σαν ένας τραμπούκος κατά του λαού που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για κάποια οριστική λύση στο χρόνιο πρόβλημα του καθεστώτος των εργαζόμενων στην καθαριότητα. Γιατί αν ενδιαφερόταν θα είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό έναν αγώνα διαρκείας και καμπάνιας ενημέρωσης του λαού, που μόνο στο τέλος του θα έφτανε σε απεργία, και όχι στις αιφνιδιαστικές εκβιαστικές απεργίες των δύο-τριών εβδομάδων στις περιόδους του Πάσχα, των Χριστουγέννων και του καλοκαιριού για να κερδίζει αυξήσεις, παρατάσεις και προσλήψεις.
Η τελευταία αυτή σε μία σειρά εκβιαστικών αντίστοιχων απεργιών της ΠΟΕ-ΟΤΑ είναι γέννημα-θρέμμα του ίδιου σοσιαλφασιστικού κράτους που έχει την κυβέρνηση, και που για χρόνια ασκούσε τη σοσιαλφασιστική του βία εκτός κυβέρνησης στα πλαίσια ενός διακομματικού ρωσόδουλου μπλοκ εξουσίας. Αυτό έχει εξασφαλίσει τις χειρότερες δυνατές συνθήκες για την καθαριότητα και για τους εργαζόμενους και για τους κάτοικους των πόλεων αφού είτε σε δημοτικό είτε σε κρατικό επίπεδο, έχει διαλύσει κάθε προσπάθεια οργάνωσης ανακύκλωσης των απορριμμάτων, και έχει εμποδίσει συστηματικά την ανάπτυξη βιομηχανίας επεξεργασίας τους όπου θα μπορούσαν να απασχοληθούν κι αυτοί οι συμβασιούχοι και άλλοι τόσοι. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα δεν έχουν κανένα συμφέρον να ακολουθούν τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
-Δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2017-