Η ΟΑΚΚΕ έδωσε το παρόν και σε αυτό το συνέδριο του Ουράνιου Τόξου. Τα τέσσερα μέλη της αντιπροσωπίας είχαν την εμπειρία μιας ατμόσφαιρας που δεν την είχαν νιώσει ούτε στα δύο προηγούμενα συνέδρια παρόλο που και αυτά δεν έμοιαζαν ποτέ με συνέδρια κανενός άλλου πολιτικού κόμματος της χώρας μας, καθώς πάντα ναζήδες τα απειλούσαν με λόγια ή με συγκεντρώσεις έξω από το συνεδριακό χώρο και πάντα η κατασκευασμένη πανεθνική αποδοκιμασία κρεμόταν πάνω από το κεφάλι τους. 

Όμως αυτή τη φορά ή ίδια η πρόσβαση στο χώρο του συνεδρίου ήταν μισοαπαγορευμένη και αυτό δεν ήταν άσχετο από την πολιτική ατμόσφαιρα που είναι τώρα χειρότερη ακόμα και από τη δεκαετία του 1990, των πρώτων συλλαλητηρίων. Τώρα η χώρα είναι πολύ πιο άρρωστη επειδή το ένα σκέλος του φαιο-«κόκκινου» μετώπου των αγανακτισμένων του Συντάγματος είναι τώρα στην εξουσία ενώ η ΝΔ με τη στάση της στο μακεδονικό πέρασε οριστικά στο μαύρο στρατόπεδο.

Αυτή τη φορά η κυβέρνηση είχε κλείσει με αστυνομικές δυνάμεις, που απαγόρευαν την είσοδο στους πάντες, τις δύο βασικές εισόδους από τις οποίες μπορούσε κανείς να μπει στο χωριό από τον εθνικό δρόμο είτε από τη μεριά της Φλώρινας είτε από τη μεριά της Πτολεμαΐδας. Αφού αποτύχαμε να μπούμε από την πρώτη είσοδο οι αστυνομικοί στη δεύτερη είσοδο μας είπαν ότι μπορούμε να μπούμε στο χωριό κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο, από μια τρίτη είσοδο, που ελάχιστα χρησιμοποιείται, γυρίζοντας πίσω στο γειτονικό Αμύνταιο. Σε αυτήν την τρίτη είσοδο μας σταμάτησαν ξανά μερικές δεκάδες αστυνομικοί οι οποίοι απαίτησαν να πάρουν και να καταγράψουν τα στοιχεία ταυτότητας του οδηγού του αυτοκινήτου μας προκειμένου να μας αφήσουν να προχωρήσουμε. Η δικαιολογία τους ήταν ότι εμπόδιζαν με αυτόν τον τρόπο επεισόδια τα οποία θα προκαλούντο μεταξύ των συνέδρων και εκείνων των διαδηλωτών που ήθελαν να εμποδίσουν την διεξαγωγή του, δηλαδή μας κατέγραφαν για το καλό μας. Οι διαδηλωτές ήταν όπως μάθαμε αργότερα καμιά εικοσαριά ναζιστές από ένα παρακλάδι της ΧΑ (Ιερός λόχος) και είχαν έρθει από Αθήνα. Αυτός ήταν ένας τρόπος να καταγράφονται, δηλαδή να απειλούνται έμμεσα και να εμποδίζονται πρακτικά να πάνε στο συνέδριο φίλοι του Ουράνιου Τόξου από τη μειονότητα. Αυτό το μέτρο απέτρεψε πραγματικά κάποιους μακεδόνες από το να πάνε στο συνέδριο και έτσι επέδρασε στη μαζικότητά του.

Σε ένα δημοκρατικό κράτος δεν θα τολμούσαν ναζήδες να εμποδίζουν συγκεντρώσεις πολιτών γιατί θα συλλαμβάνονταν ενώ σε ένα λιγότερο δημοκρατικό κράτος η αστυνομία δεν θα εκφόβιζε τους συνέδρους καταγράφοντάς τους με το πρόσχημα της ασφάλειάς τους αλλά θα εμπόδιζε απλά την πρόσβαση μόνο στους ναζήδες, που όπως ξέρει ο καθένας, έρχονται σε αυτές τις εκστρατείες με όλα τα σύμβολα, την αμφίεση και τα εξαρτήματα της γελοίας κτηνωδίας τους.

Ωστόσο όλα αυτά ήταν απλά μια από τις συνέπειες και όχι ο ουσιαστικός λόγος της ατμόσφαιρας άγριου αποκλεισμού και εκφοβισμού για τους συνέδρους που μύριζε κανείς στο γλυκό φθινοπωρινό πρωινό σε εκείνη τη γεμάτη αστυνομία πλατεία του μικρού αυτού χωριού. Ο ουσιαστικός λόγος ήταν ότι οι ναζήδες πατούσαν όσο ποτέ πριν στην εικόνα της συντριπτικής πλειοψηφίας του έθνους ότι υπάρχει σε αυτά τα μέρη μια καταραμένη μειοψηφία, που τον προδίδει εθνικά. Αυτήν την εικόνα τη διαμόρφωσαν επί χρόνια, και την τόνισαν ιδιαίτερα την τελευταία χρονιά για προνομιακή χρήση των ναζιστών όλα τα κλασικά αστικά και τα ψευτοαριστερά αστικά κόμματα, που όλα μαζί διδάσκουν στο λαό ένα ψεύτικο παρελθόν και ένα ακόμα πιο ψεύτικο παρόν για την ύπαρξή του. Σύμφωνα με αυτή την εικόνα οι λίγες εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα μας που ναι μεν θεωρούν τον εαυτό τους έλληνες πολίτες αλλά είναι μέλη μιας εθνικής μειονότητας που λέγεται μακεδονική αρνούνται την ελληνικότητα του υπόλοιπου πληθυσμού και επίσης –αν και αυτό δεν είναι το πιο άμεσα επικίνδυνο για τον πολύ κόσμο - θέλουν τον ακρωτηριασμό της χώρας του υπέρ μιας άλλης.

Οι ναζήδες απλά αναλαμβάνουν να εκφοβίσουν και τελικά να τιμωρήσουν αυτόν τον «εσωτερικό εχθρό» εκ μέρους του έθνους, ενώ τα άλλα κόμματα κρατούν το «δημοκρατικό» και «αριστερό» κύρος τους. Για τους συμπολίτες μας που νιώθουν και είναι εθνικά μακεδόνες οικοδομείται έτσι σταδιακά στη χώρα μας ένα μίσος που μοιάζει σε ποιότητα αν και όχι σε ένταση με εκείνο για τους Εβραίους του μεσοπολέμου, ένα μίσος ιδεολογικoύ υπαρξιακού περιεχομένου, που δεν υπήρχε ούτε στην εποχή του μοναρχοφασισμού­ σαν τέτοιο, και το οποίο εισήγαγε στη χώρα ο προβοκάτορας αρχιπράκτορας του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού Α. Παπανδρέου το 1992 με το περίφημο «η Μακεδονία είναι η ψυχή μας».

Είναι αλήθεια ότι σε αντίθεση με το διεθνές και στρατηγικό-γενοκτονικό μίσος ενάντια σε όλους τους Εβραίους της γης αυτό εδώ ενάντια στους εθνικά μακεδόνες της Ελλάδας είναι τοπικό, τακτικό και όχι γενοκτονικό, μέρος της κοινής πλατφόρμας συσπείρωσης πίσω από το άρμα της Ρωσίας τριών βαλκανικών σοβινισμών: του ελληνικού, του βουλγάρικου και του αλβανικού που περικυκλώνουν επιθετικά το νεαρότερο μακεδονικό κράτος, ενώ η ρωσόφιλη σήμερα και φασιστική Σερβία προσποιείται το φίλο του. Το βασικό ιδεολογικό εργαλείο αυτής της περικύκλωσης και ασφυξίας της μικρής αυτής χώρας είναι η άρνηση του εθνικού της χαρακτήρα. Αυτόν τον χαρακτήρα, και ακριβώς για να συσπειρώσει αυτούς τους σοβινισμούς, τον αρνείται επίσης επίσημα και η Ρωσία ενώ αποδέχεται το μακεδονικό κρατικό όνομα και τη μακεδονική υπηκοότητα και γλώσσα για να απορροφήσει το κράτος. Όμως με τις μηχανορραφίες, το διεθνή πολλαπλό εισοδισμό και την άφθαστη διπροσωπία της η Ρωσία πέτυχε, ιδιαίτερα με τις Πρέσπες και τους προβοκάτορες φίλους της Τσίπρα και Ζάεφ, να μην αναλάβει η ίδια και οι φίλοι της σοβινιστές στις 3 γειτονικές χώρες-κοράκια, το βάρος της παραπέρα υποβάθμισης ως και άρνησης του εθνικού χαρακτήρα της Δημ. της Μακεδονίας, αλλά να το αναλάβουν οι σε στρατηγική πτώση ΕΕ και ΝΑΤΟ. Έτσι στην πλειοψηφία τους οι κρατικά περικυκλωμένοι εδώ και χρόνια και όλο και περισσότερο εθνικά ταπεινωμένοι (με διαρκείς επιβαλλόμενες από τα έξω αλλαγές στο σύνταγμά τους) Μακεδόνες της γειτονικής χώρας περνάνε σήμερα στην πλειοψηφία τους στη ρώσικη σφαίρα επιρροής ενώ οι πιο φιλοευρωπαϊκές μερίδες της μακεδονικής αστικής τάξης συνθλίβονται πολιτικά ή ακόμα χειρότερα οδηγούνται από τον Ζάεφ σε πραξικοπηματικές πολιτικές «λύσεις», κόντρα στις διαθέσεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού με την αυταπάτη ότι με αυτές θα περάσουν τελικά κάτω από ΝΑΤΟική προστασία, ενώ έτσι η χώρα θα βαδίσει με περισσότερη ορμή προς τη Ρωσία.

Μέσα σε αυτές τις εξαιρετικά αρνητικές πολιτικές εξελίξεις και στις δύο χώρες η ηγεσία του Ουράνιου Τόξου επιμένει ταυτόχρονα και στο να θεωρεί ότι η μειονότητα που εκπροσωπεί πολιτικά έχει εθνικό χαρακτήρα, πράγμα που τη φέρνει σε σύγκρουση με όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα- είτε αυτά είναι υπέρ είτε είναι κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, ενώ από την άλλη- και αυτό είναι το σημαντικότερο- αρνείται να ακολουθήσει τους εθνικιστές και τους σοβινιστές της Δημοκρατίας της Μακεδονίας που σε κόντρα με τις Πρέσπες οδηγούν τη χώρα τους και αυτοί σε σύμπλευσή με τη Ρωσία.

Αυτήν την πολύτιμη στάση για τη δημοκρατία στη χώρα μας και για την ειρήνη στην περιοχή την κρατάει σήμερα το Ουράνιο Τόξο ακριβώς γιατί δεν θεωρεί ότι οι άνθρωποι που αντιπροσωπεύει είναι τμήμα του μακεδονικού κράτους αλλά μια εθνική μειονότητα στην Ελλάδα η οποία αναζητά το δίκιο της στη συνεργασία με τους έλληνες δημοκράτες και σε στενή συμμαχία με μια δημοκρατική και ενωμένη Ευρώπη και όχι με καταφυγή στη Ρωσία και στους φασίστες φίλους της μέσα στην Ευρώπη, όπως δυστυχώς κάνει σήμερα η ηγεσία του VMRO.

Πιστεύουμε ότι αυτή η στάση είναι ό,τι απεχθάνονται και φοβούνται περισσότερο οι σοβινιστές και κυρίως οι συνειδητοί ρωσόφιλοι στην Ελλάδα. Γι αυτό το λόγο θέλουν σήμερα περισσότερο από ποτέ να εκφοβίσουν τη μειονότητα και να κόψουν τους δεσμούς της με το Ουράνιο Τόξο και ταυτόχρονα να απομονώσουν όσο ποτέ το Ουράνιο Τόξο από τον ελληνικό λαό και κυρίως από τους έλληνες δημοκράτες και διεθνιστές, για να φέρουν την απομαζικοποίηση του και την απογοήτευση ώστε είτε να το διαλύσουν είτε να μπορέσουν να το διασπάσουν και τελικά να το σύρουν πίσω από το μακεδονικό σοβινισμό, και κυρίως πίσω από τη ρωσοφιλία του τελευταίου. Σε μια τέτοια περίπτωση η μακεδονική εθνική μειονότητα και το Ο.Τ θα γίνονταν ακριβώς το αντιδραστικό πράγμα που τόσα χρόνια το ελληνικό πολιτικό καθεστώς επιδιώκει να γίνει, θα το απομόνωναν δηλαδή ολότελα από κάθε δημοκρατικό άνθρωπο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και τελικά θα έβρισκαν τον τρόπο να το αγκαλιάσουν, όπως ξέρουν να κάνουν οι διπρόσωποι που κυβερνάνε τη χώρα, για να το σύρουν και αυτοί στο πανεθνικό μέτωπο ενάντια στην όποια ενότητα και στο όποιο δημοκρατισμό της Ευρώπης.

Να γιατί 24 χρόνια μετά το μαύρο 1992 των πρώτων μακεδονικών συλλαλητηρίων η μακεδονική εθνική μειονότητα δοκιμάζει ξανά όχι μόνο την απειλή βίας και τον αποκλεισμό από το ελληνικό κράτος αλλά και τον πιο έντονο αποκλεισμό και τη μεγαλύτερη ως τώρα απομόνωση. Αυτό όχι μόνο από την καθεστωτική αντι-εθνομειονοτική δήθεν αριστερά αλλά και από αυτές τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που εμφανίζονται σαν συνεπείς αριστερές και διεθνιστικές. Αυτές εμφανίζονται ότι αναγνωρίζουν τη μακεδονική μειονότητα ενώ κατηγορούν το Ουράνιο Τόξο σαν εθνικιστικό παραβλέποντας την πολύχρονη πάλη του και τις ανοιχτές και επίμονες αντιστάσεις του στο μακεδονικό εθνικισμό και σοβινισμό, που φτάσανε μέχρι και σε ανοιχτή διάσπαση με ένα τέτοιο ρεύμα το 1996. Πιστεύουμε ότι αυτή η πάλη πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί και ότι ένα κίνημα με μια καταπιεσμένη εθνοτική κοινωνική βάση πάντα διατρέχει τον κίνδυνο να υποκύψει σε εθνικιστικές παρεκκλίσεις, ιδιαίτερα σήμερα.

Όμως πόσο άθλιοι είναι όλοι αυτοί που θέλουν να απομονώσουν πολιτικά το Ο.Τ. σαν κόμμα του μακεδονικού εθνικισμού από τους έλληνες διεθνιστές για να το ξεκόψουν τελικά από τον ελληνικό λαό και να το οδηγήσουν σε αυτό που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν. Αυτή η στάση δεν είναι αποτέλεσμα ενός αριστερίστικου λάθους. Απλά ο διεθνισμός αυτών των ρευμάτων είναι πλαστός. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα ρεύματα κινούνται (ως προς την ηγεσία τους) γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η γραμμή τους, γενικά τροτσκιστική, έχει έναν στόχο: Οτιδήποτε εμφανιστεί που να είναι πραγματικά διεθνιστικό και αντιφασιστικό σε αυτή τη χώρα να εμποδιστεί να συσπειρωθεί σε ένα ενιαίο αντιφασιστικό και δημοκρατικό μέτωπο. Στόχος δηλαδή αυτών των ρευμάτων είναι με όπλο έναν γενικό αντικαπιταλισμό να εμποδίσουν την προοδευτική, ιδιαίτερα την αριστερή, διεθνιστική νεολαία να έρθει σε οποιαδήποτε σύγκρουση με το κύριο παγκόσμιο κέντρο του φασισμού σήμερα, το ρωσοκινεζικό κρατικομονοπωλιακό νεοχιτλερικό άξονα και τους ντόπιους συνεργάτες του, οι οποίοι πολιτικά και οικονομικά κυριαρχούν σήμερα στη χώρα. Η πολιτική απομόνωση της πιο καταπιεσμένης, της πιο δημοκρατικής, φιλοευρωπαϊκής και με περισσότερες αριστερές και μάλιστα επαναστατικές εμπειρίες εθνικής μειονότητας είναι το πιο χτυπητό ταξικό και πολιτικό έγκλημα αυτών των πολιτικών ρευμάτων. Γιατί αυτά ολοκληρώνουν, σαν τελικές σκούπες, το σχέδιο της μαζικής καθεστωτικής δήθεν αριστεράς να μένει εντελώς μόνος του ο πιο συνειδητός πυρήνας μιας εθνικής μειονότητας να αντιμετωπίσει τη φασιστική γραμμή του πολιτικού κόσμου απέναντι του, τις επελάσεις και προβοκάτσιες των ναζιστών και τελικά χάρη σε αυτούς τους τελευταίους τον αστυνομικό αποκλεισμό και εκφοβισμό. Οι πραγματικοί έλληνες αριστεροί και δημοκράτες έχουν το δικαίωμα να απευθύνουν οποιαδήποτε κριτική στο ΟΤ και την πολιτική που ακολουθεί η μακεδονική εθνική μειονότητα, αλλά μόνο αφού την προστατέψουν απέναντι στους φασίστες και τους σοβινιστές κάθε είδους.

Η υποστήριξη στις εθνικές μειονότητες, ιδιαίτερα στη μακεδονική που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση από την ελληνική αντίδραση είναι η λυδία λίθος του διεθνισμού σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και μια σημαντική αφετηρία για τη διεθνιστική, οπότε πραγματικά δημοκρατική ενότητα του λαού μας. Γιατί οι ίδιες φασιστικές δυνάμεις που σήμερα απειλούν με τη βία τη μακεδονική εθνική μειονότητα είναι οι ίδιες που απειλούν με βία και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και αυτά τα ναζιστικά τέρατα που λειτουργούν έχοντας στην ουσία πίσω τους όλο τον ελληνικό πολιτικό κόσμο θα βρουν αντίσταση από αυτήν την πλειοψηφία, κυρίως από την καρδιά της που είναι η αριστερά, ενώ ειδικά το ζήτημα της άρνησης ύπαρξης της μακεδονικής εθνικής μειονότητας είναι ήδη ένα ζήτημα μεγάλου προβληματισμού μέσα στην αριστερά. Έτσι ο ίδιος εχθρός που σήμερα απειλεί με τη μεγαλύτερη βία τους εθνικά μακεδόνες θα είναι αυτός που θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό, και σε πρώτη φάση την αριστερά του, σε ενότητα με τους εθνικά μακεδόνες, ιδιαίτερα αν αυτοί συνεχίσουν στη δημοκρατική και ειρηνόφιλη γραμμή τους.

Γι αυτό το λόγο η ΟΑΚΚΕ στέκεται αποφασιστικά και πιο έντονα από ποτέ στο πλευρό της μακεδονικής εθνικής μειονότητας και του Ουράνιου Τόξου. Ήταν γι αυτό μια μεγάλη ικανοποίηση για μας που είδαμε σε αυτό το συνέδριο πως το κυρίαρχο πνεύμα του παραμένει δημοκρατικό και αγωνιστικό με αυτή την ηρεμία που χαρακτηρίζει τους παρατεταμένους, μοναχικούς και αντίξοους αγώνες, ενώ παράλληλα κυριάρχησε σε αυτό η ενότητα. Δημοσιεύουμε παρακάτω το χαιρετισμό του συντρόφου μας Ηλία Ζαφειρόπουλου που έγινε δεκτός με θερμό χειροκρότημα από τους συνέδρους.