Θα περίμενε κανείς μια κυβέρνηση που μετά από μόλις μία τετραετία φαίνεται να ηττάται, να βρίσκεται σε φάση αποδρομής και αποσυσπείρωσης. Θα περίμενε δηλαδή κανείς όχι μόνο κανένας να μην πλησιάζει τον Τσίπρα προερχόμενος από άλλον πολιτικό χώρο, αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να βιώνει έστω εσωτερικές «έριδες» και διενέξεις, εν όψει αποχώρησης από την εξουσία.

 Αυτή τη «λεπτομέρεια», το γεγονός δηλαδή ότι κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει, την ξεχνούν ή καλύτερα θέλουν να την αγνοούν οι νεοδημοκράτες και κάποιοι δημοκρατικοί άνθρωποι, που γενικά προέρχονται από το φιλοευρωπαϊκό κομμάτι του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ και από τη δημοκρατική μικροαστική αριστερά (κυρίως της παράδοσης του «Κ»Κεσωτερικού) και που έχουν τελευταία επενδύσει με την αφέλεια της απελπισίας στον Μητσοτάκη για να τους γλιτώσει από τον σάπιο και εκμαυλιστή ανθρώπων και συνειδήσεων ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί δε από αυτούς ονειρεύονται άμεσο ξερίζωμα των μηχανισμών που έστησε ο σοσιαλφασισμός του Τσίπρα σε δημόσιο, παιδεία, δικαιοσύνη και ΜΜΕ και παραδειγματική τιμωρία των πλέον ξεσκολισμένων και ανοιχτά πραξικοπηματιστών της τωρινής κυβερνητικής εξουσίας από μια «αυτοδύναμη ΝΔ» ή από ένα μέτωπο της ΝΔ με το σχετικά φιλοευρωπαϊκό και αντισυριζέικο τμήμα του ΚΙΝΑΛ, που έχει σαν πιο τυπικό του εκπρόσωπο τον Βενιζέλο.

 Πρόκειται για αυταπάτες, στην καλύτερη περίπτωση καλοπροαίρετες και στη χειρότερη ύπουλα καλλιεργημένες από τον ίδιο το σοσιαλφασισμό, που συγκαλύπτουν το γεγονός ότι το ρωσόδουλο σοσιαλφασιστικό μπλοκ στη χώρα μας έκανε με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (και τώρα σκέτου ΣΥΡΙΖΑ) τεράστια βήματα στην άλωση του κρατικού μηχανισμού, στη φασιστικοποίησή του και τελικά στη δημιουργία συνθηκών τέτοιων που θα διατηρήσουν τους τσιπραίους άμεσα ή έμμεσα στην εξουσία. Αυτό το μαύρο μπλοκ αποκλείεται να επιτρέψει ποτέ χωρίς μια γιγάντιας κλίμακας πολιτική και ιδεολογική ανατροπή την πραγματική ηγεμονία των δυτικόφιλων όχι απλώς σε μια κυβέρνηση, αλλά ακόμα-ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της ΝΔ, δηλαδή του παραδοσιακά δυτικόφιλου πολιτικού πόλου μέσα στην αστική τάξη.

Ο νέος «προοδευτικός πόλος» του ΣΥΡΙΖΑ – Το εκτρωματικό μίγμα Μπίστη, Πολάκη, Κουίκ και Παπαγγελόπουλου

Πολλοί παρατηρητές της πολιτικής ζωής και δημοσιολόγοι αναρωτιούνταν μετά το 2017 με ποιο «αφήγημα» και με ποιες διαχωριστικές γραμμές θα κινούνταν ο Τσίπρας προς τις εκλογές. Το «αντιμνημόνιο» έχει τελειώσει ήδη από τα τέλη του ’15, όταν άρχισαν να εφαρμόζονται τα πρώτα από τα μέτρα που συμφώνησαν κυνικά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τους δανειστές προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Η «αντιπολιτική», δηλαδή η -στην ουσία- φασιστική αντικοινοβουλευτική γραμμή περί «κλεφτών πολιτικών» των παλιών αστικών κομμάτων που τάχα με τις κλεψιές τους ήταν οι «μόνοι και αποκλειστικοί» υπεύθυνοι της χρεοκοπίας διατηρούσε μία αίγλη και ο ΣΥΡΙΖΑ τη δουλεύει ακόμα και σήμερα, αλλά ήταν δύσκολο να συνεχιστεί ως κεντρική γραμμή τη στιγμή που ο Τσίπρας ζητούσε και λάμβανε υποστήριξη από Ουάσινγκτον και Βερολίνο και γινόταν και ο ίδιος – στη μορφή και μόνο στη μορφή – ένας «ρεαλιστής ευρωπαιόφιλος», πετώντας την «αντισυστημική» προβιά της προηγούμενης φάσης.

 Από την άλλη πλευρά, η συνέχιση της συμμαχίας του Τσίπρα με τον Καμμένο δημιουργούσε πολιτική αηδία σε τμήματα της μικροαστικής δημοκρατικής διανόησης και έκοβε κάθε γέφυρα του Τσίπρα προς αυτήν, ειδικά στο βαθμό που ο ίδιος – πιο πολύ κι από τον Καμμένο - ήταν υπεύθυνος για το κυνηγητό, τη βία και τους προπηλακισμούς κάθε δημοκράτη διανοούμενου που τολμούσε να εκφραστεί έστω και δειλά υπέρ της Ευρώπης την περίοδο 2010-2015. Αν συνέχιζε στην ίδια γραμμή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έμενε και χωρίς «ριζοσπαστικό» κοινό, απ’ αυτό που τον αιμοδότησε και τον οδήγησε στην εξουσία αρχικά, αλλά και χωρίς τον ευρύ «αντιδεξιό» ψηφοφόρο, που έχει μάθει πάντα να ψηφίζει αντανακλαστικά το μεγάλο κόμμα που βρίσκεται απέναντι στη ΝΔ.

Με το ρώσικο (κι ας φαίνεται εντελώς δυτικό, όπως έχουμε εξηγήσει σε σειρά τοποθετήσεών μας) όχημα των Πρεσπών λοιπόν, με το οποίο βίασε «έξυπνα» τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά που στην Ελλάδα θεωρήθηκε «διεθνιστικός άθλος» από πολλούς μισοδημοκράτες σε σχέση με το ναζισοβινιστικό βούρκο των «μακεδονομάχων», ο Τσίπρας κατάφερε να συσπειρώσει ένα κομμάτι αυτού του μισοδημοκρατικού ρεύματος στελεχών και διανοουμένων, που παροικούσε παλιότερα γύρω από τον «ευρωπαίο» (στην πραγματικότητα ευρωρώσο) Σημίτη. Τους υπόλοιπους, ακόμη και αστοφιλελεύθερους με κάποιον χαρακτήρα (Ν. Δήμου, Στ. Μάνος κλπ.), του τους έχει προσφέρει πεσκέσι ο πάντα φιλοσυριζαίος Στ. Θεοδωράκης του Ποταμιού, που τάχα από «αντιεθνικισμό» πέρασε σχεδόν ανοιχτά στο στρατόπεδο του Τσίπρα.

 Παράλληλα ο επίσης βαθιά κρυφοσυριζαίος προκάτοχός του στον πρωθυπουργικό θώκο, Γ. Παπανδρέου, στέλνει συνεχώς στον ΣΥΡΙΖΑ στελέχη από το πολυδιασπασμένο και ξεφτισμένο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, δημιουργώντας αίσθηση αποδρομής του τελευταίου και «παντοδυναμίας» του Τσίπρα σε αυτό που στην Ελλάδα ονομαζόταν «δημοκρατική παράταξη». Κεντρικό ρόλο σε όλη αυτή την «παραταξιακή» συγκρότηση, που κάνει για πρώτη φορά τον κνίτικο σοσιαλφασισμό, με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, ηγεμόνα στο χώρο που κινείται η πλατιά μάζα των δημοκρατικών και σε κάποιο βαθμό και προοδευτικών ανθρώπων παίζει και ο παλιός τραμπούκος του ψευτοΚΚΕ στα αμφιθέατρα Μπίστης, τον οποίο ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχαμε καταγγείλει ως ρωσόδουλο εισοδιστή μέσα στους ευρωπαιόφιλους. Το σύνθημα είναι «όποιος δε θέλει να γίνει ακόλουθος της Δεξιάς, ειδικά τώρα που με το μακεδονικό κινείται επικίνδυνα προς την Ακροδεξιά, πρέπει να στρουγγιστεί πίσω από τον προοδευτικό πόλο, που γι’ αρχηγό του, θέλουμε δε θέλουμε, έχει τον Τσίπρα».

 Όλα αυτά φυσικά δεν εμποδίζουν καθόλου τον σοσιαλφασίστα πρωθυπουργό να συνεχίζει ακάθεκτος τους πραξικοπηματισμούς του στη Δικαιοσύνη, στην προσπάθεια ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδας, στα ΜΜΕ, στο στρατό (όπου απαλλαγμένος από τον Καμμένο, φαίνεται ότι ξηλώνει κλασσικού τύπου εθνικιστές και προωθεί ανθρώπους της εμπιστοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ), κρατώντας στην κυβέρνηση την Κουντουρά (παλιά θαυμάστρια της δυναστείας των Γλίξμπουργκ), τον τουλάχιστον φιλοχουντικό και όπως αποδείχτηκε πρόσφατα και αντισημίτη Κουίκ, την ακροδεξιά αντιμετανάστρια Παπακώστα και τον αρχιΚΥΠίτη του Καραμανλή και καταγγελόμενο από πολλούς ως εκβιαστή και εκμαυλιστή δικαστών Παπαγγελόπουλο. Πρόσφατα τοποθέτησε δε και την επίσης καραμανλική και παπαγγελοπουλική Θάνου στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, προκειμένου να δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στο σαμποτάζ της παραγωγής μέσα από την τάχα «άτεγκτη» εφαρμογή της αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας.

Δεν τον εμποδίζουν επίσης να καθιστά κάθε μέρα και περισσότερο τον εγκάθετο του Πούτιν Σαββίδη οικονομικό και πολιτικό ηγεμόνα στη βόρεια Ελλάδα, με τον τελευταίο να στηρίζει τον Τσίπρα με τα ΜΜΕ του, ενώ ταυτόχρονα στην ίδια τη Θεσσαλονίκη η «σαββιδική», καραμανλική και τζιτζικωστική δεξιά πουλάει «μακεδονομαχικό» εθνικό πάθος. Εκεί φαίνεται πόσο είναι ένα στημένο δίπολο η διαμάχη του Τσίπρα με τους εθνικοφασίστες λόγω «Πρεσπών», που έχει σαν στόχο να κάνει τον πρώτο ηγεμόνα μέσα στο δημοκρατικό στρατόπεδο και τους δεύτερους ηγέτες μέσα στο στρατόπεδο της παλιού τύπου δεξιάς, σκοτώνοντας πολιτικά τους ευρωπαιόφιλους και των δύο πόλων.

 Φυσικά, για όλα αυτά, οι νέοι «προοδευτικοί» φίλοι του Τσίπρα δεν βγάζουν άχνα, ειδικά την ώρα που το ίδιο κάνουν οι καθοδηγητές τους, οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, πολλοί φιλελεύθεροι, ακόμα και μερκελικοί χριστιανοδημοκράτες, που επιφυλάσσουν στους τσιπραίους μονάχα ύμνους για το «θάρρος» τους να περάσουν τις Πρέσπες και να «συγκρουστούν με το λαϊκιστικό εθνικό αίσθημα». Ειδικά η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, χαφιεδωμένη από δεκαετίες από τη Ρωσία (Σρέντερ, πρόεδρος Γερμανίας Σταϊνμάγερ κλπ.), ηγείται του ξεπλύματος Τσίπρα μέσω του αρχηγού των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών στην Ευρωβουλή Μπούλμαν, ακολουθούμενη και από πολλούς «σοσιαλιστές» στην υπόλοιπη Ευρώπη, που βλέπουν τα κόμματά τους να καταρρέουν ή που ανησυχούν γνήσια για την όλο και συχνότερη συμμαχία της κλασσικής συντήρησης με την ακροδεξιά (π.χ. Αυστρία, Ισπανία, Γαλλία).

 Έτσι, τμήμα της αστοφιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής διανόησης της σε Ελλάδα και Ευρώπη πιστεύει ή κάνει ότι πιστεύει ότι ο Τσίπρας είναι χρήσιμη δύναμη στη μάχη ενάντια στον «εθνολαϊκισμό», δηλαδή στο δεξιό δημαγωγικό (σοσιαλ)φασισμό και ποπουλισμό, ενώ ο ίδιος αυτός Τσίπρας μέχρι πριν από τρεισίμισι χρόνια ήταν ο πρόδρομος κάθε αντιευρωπαϊσμού, κάθε εχθρότητας προς την αστική δημοκρατία από τα δεξιά ως «ψευδεπίγραφης» και κάθε συμμαχίας με τη δημαγωγική ακροδεξιά (ως ΑΝΕΛ και πιο βαθιά ως ναζί της ΧΑ). Κι αυτό τη στιγμή που στήριζε (όπως και συνεχίζει να κάνει, πιο καλυμμένα και άρα πιο ύπουλα) κτηνώδεις φασιστικές δικτατορίες τύπου Ρωσίας, Κίνας, Βενεζουέλας.

Με δυο λόγια, εκεί που ο σοσιαλφασισμός ηγεμόνευε πολιτικά χοντρικά στο 65%-70% του εκλογικού σώματος, με ένα 30% - 35% να στέκεται χοντρικά απέναντί του, (με συσχετισμούς χοντρικά δημοψηφίσματος του 2015) έστω υπό τις πουλημένες στη Ρωσία ή και απλά φιλορώσικες ηγεσίες των στη βάση τους φιλοευρωπαϊκών κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει ορμητικά στο στρατόπεδο των αστοδημοκρατών εχθρών του και διεκδικεί την ηγεσία τους! Στις εκλογές που έρχονται, ο Τσίπρας θα εμφανίζεται ως ο αρχηγός του νέου «Μένουμε Ευρώπη», κατηγορώντας τον θλιβερό υποτακτικό των Καραμανλή – Σαμαρά, Μητσοτάκη (που πούλησε τον πατέρα του κι έγινε έστω και ανόρεχτος «μακεδονομάχος») ως τον πραγματικό αντιευρωπαίο και ορμπανιστή! Όσοι καλοπροαίρετοι άνθρωποι αναγούλιασαν (και δίκαια) με τη συμπόρευση της ΝΔ με τους ναζήδες και το χουντοφασισμό στα συλλαλητήρια για τη «Μακεδονία μας» και αναπνέουν με ανακούφιση που ο Τσίπρας «λογικεύτηκε επιτέλους» και έγινε «ρεαλιστής και Ευρωπαίος», έχουν βέβαια να βιώσουν θλιβερότατες εκπλήξεις από το διακομματικό, οικουμενικά φιλορώσικο και πουτινικό καθεστώς που οδηγεί τη χώρα οικονομικά στην πείνα και πολιτικά στον ανοιχτό φασισμό.

Ρουβίκωνας, Πολάκης και Κουφοντίνας

Η «σοσιαλδημοκρατική στροφή» του Τσίπρα, την οποία πουλάνε με το κιλό οι ανοιχτοί λακέδες του που δουλεύουν στη σοσιαλδημοκρατία, Μπίστηδες και οι Δανέλληδες, δεν εμποδίζει βέβαια τη συνέχιση της δράσης του συριζέικου παρακράτους, όπως του ψευτοαναρχικού Ρουβίκωνα με ατιμώρητες ενέργειες «χαμηλής έντασης» (εισβολές σε πρεσβείες, δηλαδή σε εδάφη ξένων χωρών (!), και μαφιόζικες επιθέσεις σε επιχειρήσεις, τάχα ως υπεράσπιση του προλεταριάτου), την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ στέλνει τον σοσιαλφασίστα φονιά Κουφοντίνα να βολτάρει στο κέντρο της Αθήνας αγκαζέ με τους ρουβικωναίους. Αυτά γίνονται για να προκαλέσει ρίγη στη σπονδυλική στήλη της δυτικόφιλης αστικής τάξης και να κάνει επίδειξη καθεστωτικής δύναμης «προς γνώση και συμμόρφωση» για το τι πρόκειται να ακολουθήσει σε περίπτωση έστω και «δειλής» νίκης της ΝΔ στις εκλογές. Οι συνεχείς συνεντεύξεις και άρθρα του 17νοεμβρίτη στην εφημερίδα του καθεστώτος, «Εφημερίδα των Συντακτών», δίνουν άλλωστε το σχετικό σήμα και μαρτυρούν το πόσο ο παλιός γενικός διευθυντής της σοσιαλφασιστικής ΔΕΚΟ «17Ν» συνεχίζει να έχει καθεστωτική στελεχική θέση, έχοντας μάλιστα και το φωτοστέφανο του μάρτυρα, με 16 χρόνια φυλακής στην πλάτη του. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο άφωνος ή εν πάση περιπτώσει έμμεσα φιλικός στέκεται ο Κουφοντίνας σε όσα γράφει και δηλώνει απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική της, την οποία αποδίδει εξ ολοκλήρου στους Ευρωπαίους και στα «μνημόνιά τους».

 Από το ακορντεόν του «φιλοευρωπαϊκού» νέου ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δε λείπει και ο ωμός κνίτης τραμπούκος – σοσιαλφασίστας Πολάκης, ο οποίος κρατάει πάντα την κρυφοχρυσαυγίτικη γραμμή περί «λαμόγιων και κλεφτών», απευθυνόμενος στο σχετικό κοινό της ανοιχτής σοσιαλφασιστικής περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, μέρος του οποίου δεν τον εγκατέλειψε μετά το καλοκαίρι του ΄15. Ο τελευταίος βρέθηκε τελευταία στο επίκεντρο της δημοσιότητας και της επίθεσης της αντιπολίτευσης για το ζήτημα του δανείου του και γενικά του τραμπούκικου ύφους και πολιτείας του. Μέχρι στιγμής Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ τον έχουν καλύψει, ωστόσο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι η ΕΦΣΥΝ τον χτύπησε ξαφνικά με άρθρο της λίγες ημέρες πριν το αντιπολιτευτικό «Πρώτο Θέμα» αναδείξει το θέμα του δανείου του, ενώ τον ξαναχτύπησε λίγο αργότερα και εν μέσω της «θύελλας» εναντίον του άλλες δύο φορές. Άλλο ένα χτύπημα του κατάφερε και η αμιγώς κομματική «Αυγή». Σύντομα θα φανεί εάν τα χτυπήματα είναι απλώς για να καθησυχαστούν οι σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι που έχουν προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να μην εκτεθούν οι Μπίστηδες ως συνοδοιπόροι του κνιτοτραμπούκου ή, που φαίνεται και το πιθανότερο, ο Τσίπρας ετοιμάζει να προσφέρει το κεφάλι του Πολάκη στην Ευρώπη και στους φιλελεύθερους της ως ακόμη μία απόδειξη της τάχα «αμετάκλητης» μεταστροφής του στον «ρεαλισμό».

Έτοιμοι οι μηχανισμοί των διακομματικών φαιο«κόκκινων» για τον έλεγχο μιας κυβέρνησης ΝΔ και ο χρυσαυγιτισμός

Παραζαλισμένη από τις πιρουέτες του Τσίπρα, η μάζα των στελεχών της ΝΔ, που παρά τον άθλιο σε πολλές πλευρές συντηρητισμό και τις εθνικιστές προλήψεις της, είναι γενικά με την Ευρώπη, παρηγοριέται με την επερχόμενη «συντριβή» του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες. Ακόμη και όσοι φιλελεύθεροι σέρνει πίσω του ο ίδιος ο Μητσοτάκης (τύπου «Δράσης»), παρηγοριούνται επειδή θεωρούν ότι ο τελευταίος «έσωσε» την παρτίδα με τη θέση του στο μακεδονικό, αποτρέποντας μια διάσπαση από τους εθνοσοβινιστές μέσα στη ΝΔ, που ισχυρίζονται ότι πολύ θα βόλευε τον Τσίπρα. Στην πραγματικότητα μόνο μια τέτοια διάσπαση θα μπορούσε να σώσει το φιλοευρωπαϊκό κομμάτι της ΝΔ από τον τέλειο διασυρμό και την υποδούλωση στο ρώσικο δίδυμο Καραμανλή Σαμαρά που την περιμένει.

 Επειδή ποτέ τους δεν είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις πλατιές μάζες, οι φιλελεύθεροι αυτοί σκόπιμα επιλέγουν να αγνοήσουν τις ιδεολογικές διεργασίες που προκάλεσε η τερατωδία της συμπόρευσης της Νέας Δημοκρατίας σε ένα μέτωπο στο οποίο ηγεμόνευαν οι ναζιστές και η πιο μαύρη χίτικη ακροδεξιά εκτός και εντός ΝΔ. Κάνουν ότι δεν είδαν τα συνθήματα «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία», τις ναζιστικές καταλήψεις σχολείων για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα τη μεταφορά της αντίθεσης απέναντι στον Τσίπρα από το σωστό πεδίο του σοσιαλφασισμού, της αντιδημοκρατίας και του πραξικοπηματισμού του στο πεδίο των «εθνικών θεμάτων» και της «εθνοπροδοσίας».

 Για να το πούμε πιο απλά, αν ο Τσίπρας έχανε εκλογές πριν τις Πρέσπες, το αντίπαλό του αστικό μπλοκ θα πανηγύριζε με συνθήματα τύπου «Ελλάδα, Ευρώπη, Δημοκρατία» και με γραμμή ενάντια στη φαιο-«κόκκινη» συμπόρευση της μαύρης δεξιάς του Καμμένου με τη «μαδουρική» ψευτοαριστερά του Τσίπρα. Θα πανηγύριζε δηλαδή χοντρικά με μια αστοφιλελεύθερη ή και μια μικροαστική δημοκρατική γραμμή τύπου του κινήματος «Παραιτηθείτε». Σήμερα, μετά τις Πρέσπες και μετά την καραμανλοσαμαρική, τζιτζικωστική και στο βάθος σαββιδική – πουτινική πλήρη ηγεμονία στη γραμμή για το μακεδονικό, μια ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ στις εκλογές θα βγάλει στο δρόμο μάζες στις οποίες τον τόνο θα δίνουν οι σημαίες του Βυζαντίου, τα συνθήματα για τη «Μακεδονία» και τον «αμερικάνο Τσίπρα που την πούλησε», καθώς και ο ωμός αντικομμουνισμός, τον οποίο έχει αναλάβει να ανακινεί και να αναζωπυρώνει ο προβοκάτορας Σαμαράς και ο σκοτεινός παλιός χουντικός Βορίδης (που στήριξε τον «ρώσο», καραμανλικό και φιλοχρυσαυγίτη Τζιτζικώστα στις εσωκομματικές εκλογές του 2015). Σε μια τέτοια σύναξη της βραδειάς της «νίκης», οι λίγοι οξυδερκείς φιλελεύθεροι και ευρωπαϊστές που δεν «κατάπιαν» τη στροφή του Τσίπρα και που σωστά συνεχίζουν να θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ μεγαλύτερο κακό από τη ΝΔ, θα «πανηγυρίζουν» θλιμμένοι σε μια θάλασσα ξένη προς τους ίδιους, κάτω από τους «δικέφαλους αετούς» και συνθήματα για τα «Σκόπια». Αυτή η θάλασσα θα τους κάνει μια χαψιά την κρίσιμη στιγμή της οποιασδήποτε εσωτερικής σύγκρουσης, ως τάχα «απάτριδες κοσμοπολίτες», «νεοφιλελεύθερους» και «όχι αρκετά λαϊκούς».

 Την ώρα εξάλλου που ο ΣΥΡΙΖΑ, τάχα στο φάσμα «συντριπτικής ήττας», εμφανίζεται μπετόν αρμέ σε όλες τις στροφές και οβιδιακές μεταμορφώσεις του Τσίπρα, μέσα στην ίδια τη ΝΔ ο σοσιαλφασισμός και ο φασισμός, ως Καραμανλής και Σαμαράς, δημιουργούν συνθήκες τριβής και φαγωμάρας, ακόμη και ανάμεσα σε στελέχη που γενικά είναι με την Ευρώπη και τη Δύση. Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά την απόλυτα κάθετη αντιχρυσαυγίτικη τοποθέτηση του Δένδια στη Βουλή κατά των ναζήδων της «Χρυσής Αυγής», που τους περιέγραψε σωστά ως εθνοπροδότες και ταγματασφαλίτες, ο τελευταίος δέχθηκε έμμεση επίθεση από τον Αδ. Γεωργιάδη επειδή η τοποθέτηση αυτή χειροκροτήθηκε από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνέχεια η ΕΦΣΥΝ παρουσίασε τον Δένδια να συνομιλεί με τον Καραμανλή και να μοιράζονται «κοινή ανησυχία» για την «ακροδεξιά στροφή» του κόμματος.

Έτσι, ο δημοκρατικός Δένδιας «καίγεται» ως τάχα φιλοσυριζαίος και φίλος του άτυπου συγκυβερνήτη του Τσίπρα Καραμανλή, αφού σαν ευρωπαϊστής έχει πράγματι το κουσούρι μιας κάπως «συναινετικής - οικουμενικής» γραμμής «ενάντια στην όξυνση του πολιτικού κλίματος», την οποία ο ίδιος ενδεχόμενα την πρεσβεύει ειλικρινά, αλλά την οποία δουλεύει και ο προβοκάτορας Καραμανλής για να κάνει πλάτες στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα, ο πάντα εθνικιστής Γεωργιάδης (αν και αντισυριζαίος) βγάζει λόγω μακεδονικού τον παλιό υπεραντιδραστικό εαυτό του της εποχής του ΛΑΟΣ, χτυπώντας τον Δένδια ακριβώς την ώρα που ο τελευταίος χτυπά τους ναζήδες. Ο σοσιαλφασισμός ξέρει να εκμεταλλεύεται άριστα όλα τα ελαττώματα και τις αρνητικές πλευρές των αντιπάλων του, στρέφοντας τον έναν ενάντια στον άλλο (όπως έκανε ήδη από τη δεκαετία του 80, σπρώχνοντας ευρωπαϊστές και εθνικιστές να εκκαθαρίζουν ο ένας τον άλλο μέσα στα τότε κυρίαρχα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ).

Βλέπουμε έτσι μια σκηνή από τα προσεχώς μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΝΔ ή το πιο πιθανό μιας ετοιμόρροπης από την αρχή συγκυβέρνησης ΝΔ – ΚΙΝΑΛ. Αυτή θα σπαράσσεται από την πρώτη μέρα από εσωτερικές έριδες, από τις «αντινεοφιλελεύθερες» (στην πραγματικότητα φιλοσυριζέικες) «αντιστάσεις» του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και των καραμανλικών σε κάθε απόπειρα όποιου ευρωπαίου επιβιώσει σε υπουργικό θώκο να λάβει δειλά μέτρα τόνωσης της παραγωγής, άρσης πλευρών του παραγωγικού σαμποτάζ ή διάλυσης των εκτρωματικών μηχανισμών λοβιτούρας και συναλλαγής που έχει πραγματοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε παιδεία, δικαιοσύνη, στρατό και γενικά στο Δημόσιο.

Παράλληλα, ετοιμάζεται σε περίπτωση κυβέρνησης ΝΔ το σάλπισμα Κουφοντίνα, Ρουβικώνων, Πυρήνων της Φωτιάς, του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του «αιώνιου» ηγέτη κάθε αντιευρωπαϊσμού και κάθε αντεργατικού πραξικοπηματισμού, ψευτοΚΚΕ, μαζί με την ουρά του (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, εξωκοινοβουλευτική «αριστερά» ), που έχουν σκόπιμα αφήσει τον Τσίπρα ήσυχο από διαδηλώσεις και σπασίματα να κάνει τον «θηριοδαμαστή κινημάτων» στην Ευρώπη. Αυτό το σάλπισμα θα δημιουργήσει «κόλαση» και αποσταθεροποίηση, στην οποία σύσσωμο το καθεστώς θα απαντά με την ανάγκη «οικουμενικών λύσεων», ειδικά εν όψει απλής αναλογικής. Καραμανλής και Λαλιώτης θα βρίσκονται πίσω από τις κουίντες μαγειρεύοντας το νέο αυτό ρώσικο «οικουμενισμό» των ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ, από τον οποίο πια θα μείνουν έξω μόνο τα «αγνά» κόμματα, που δεν ανέλαβαν ποτέ εξουσία, άρα δεν «έκλεψαν» και «έμειναν πιστά στις αρχές τους», δηλαδή το ψευτοΚΚΕ και οι ναζήδες της ΧΑ.

 Σ' αυτούς τους τελευταίους, ειδικά στους ναζιστές δολοφόνους που έχουν ξεπλυθεί μέσα από το σύρσιμο της διακομματικά κρυμμένης δίκης τους καθώς και μέσα από το βρώμικο μακεδονικό, θα αρχίσει τότε να κινείται ένα πραγματικό ρεύμα κολασμένων, ειδικά αν, όπως φαίνεται, το διακομματικό καθεστώς οδηγήσει τη χώρα σε νέα χρεοκοπία και νέα κατάρρευση των ήδη μισοπεθαμένων τραπεζών. Κι αυτό, ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία σε όλη την Ευρώπη, τα ναζιστικά και φασιστικά ρεύματα ενισχύονται μέσα από τη μεγάλη προβοκάτσια Μέρκελ – Τσίπρα με το προσφυγικό και μέσα από τα ρούβλια του Πούτιν, ενώ η «φιλελεύθερη» αστική τάξη, εξαχρειωμένη, γερασμένη, αδύναμη και χωρίς πνοή, αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στην πτώση του βιοτικού επιπέδου των μαζών και στις ανησυχίες τους και να αντιπαρατεθεί στους επελαύνοντες πουτινικούς, με ακροδεξιό ή (λιγότερο πια) με ψευτοαριστερό μανδύα.

Κύριος εχθρός το τρικέφαλο τέρας με τους ναζήδες στο κέντρο του

Σε αυτό το πλαίσιο το μέτωπο για τους κομμουνιστές και τους πραγματικούς δημοκράτες είναι καθαρό: Κύριος εχθρός για την πολιτική δημοκρατία και την υλική επιβίωση του λαού πρέπει να θεωρείται το τρικέφαλο φαιο«κόκκινο» τέρας, δηλαδή τα τρία μασίφ ρώσικα στην ηγεσία τους κόμματα, η ΝαζιΧΑ, το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν κανείς χτυπάει μόνο το ένα από αυτά αλλά όχι ταυτόχρονα τα άλλα δύο, δυναμώνει και το καθένα από αυτά καθώς είναι μεταξύ τους συμπληρωματικά στους ρόλους τους, αλληλοτροφοδοτούμενα και με πολύ πλάγιο τρόπο αλλά σαφή, για όσους παρακολουθούν από καιρό τη σχέση τους, αλληλο-υποστηριζόμενα.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σημερινή κυβερνητική έκφραση των άλλων δύο, το αναγκαίο σκαλοπάτι τους προς την εξουσία, καθώς έχει αναλάβει να εκκαθαρίζει για λογαριασμό τους το κράτος και τα ΜΜΕ, να σαμποτάρει όποιο κομμάτι της οικονομίας δεν ελέγχουν οι ρωσοκινέζοι αποικιοκράτες, να δυναμώνει το ρατσισμό σε Ελλάδα και ΕΕ μέσα από την κατάλληλη χρήση της προβοκατόρικης γραμμής του των εντελώς ανοιχτών συνόρων η μέσα από τον πραξικοπηματικό, χωρίς μακρόχρονη διαφώτιση των μαζών και γι αυτό δήθεν φιλο-μακεδονισμό του, να προστατεύει πολιτικά και αστυνομικά τα ψευτοαριστερά τάγματα εφόδου, και να εξασφαλίζει τη νομιμότητα της ναζιΧΑ.

Το ψευτοΚΚΕ, το υποτιθέμενο εργατικό κόμμα της τριάδας, μακράν ο μαζικότερος και πιο συγκεντρωτικός πολιτικός μηχανισμός της χώρας, ασκεί το συνδικαλιστικό έλεγχο της βάσης όλου του υπαλληλικού μηχανισμού του κράτους που περιλαμβάνει τις ΔΕΚΟ, το στρατό και την αστυνομία, ενώ ταυτόχρονα έχει αναλάβει σαν το βασικό αντιβιομηχανικό κόμμα να εμποδίζει κάθε στοιχειώδη συνδικαλιστική και πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης. Αυτός ο μηχανισμός, ο πάντα έτοιμος να ασκήσει τη βία του, σε όποιους κρατικούς διοικητικούς μηχανισμούς ή και σε όποιες παραγωγικές μονάδες κρατικές ή ιδιωτικές χρειαστεί, έχει αναλάβει για λογαριασμό των άλλων δύο ρώσικων κομμάτων την πιο μακρόχρονη ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία των μαζών για μια σοσιαλφασιστική δικτατορία και για τη συμμετοχή της χώρας μας στον πόλεμο του Άξονα της νεοναζιστικής Ρωσίας και της νεο-δουλοκτητικής φασιστικής Κίνας ενάντια στη Δύση. Γι αυτό το ψευτοΚΚΕ προστατεύει πάντα με πάθος την νομιμότητα της ΧΑ, ενώ σα νεομακεδονομάχος έχει γίνει ο μεγαλύτερος πολιτικός χορηγός «από τα αριστερά» των ναζήδων.

Όσο για τη ναζίΧΑ, ο «πατριωτικός» τους εκπρόσωπος, αυτός είναι ο κατ εξοχήν εκπρόσωπος της πιο ωμής κανιβαλικής βίας τους, της βίας των νεοχιτλερικών αποικιοκρατών που η τριάδα υπηρετεί, ο επίσημος ταγματασφαλίτης τους, ο κατεξοχήν συνεργάτης και δωσίλογός τους, (όπως το αποδεικνύουν πρώτοι οι ξεδιάντροποι κινέζοι κρατικομονοπωλιστές της ΚΟΣΚΟ που προσλαμβάνουν κυρίως χρυσαυγίτες στο ΣΕΜΠΟ και στη Ζώνη και προσκαλούν την ηγεσία της ΧΑ στην κινέζικη πρεσβεία), και εκείνος που κρατάει την αντισημιτική γενοκτονική σημαία που αυτοί προς το παρόν κρύβουν για να καθησυχάσουν τα μελλοντικά θύματά τους. Επειδή η ναζιΧΑ έχει αναλάβει τον πιο ανοιχτά κτηνώδη ρόλο στα πλαίσια της τριάδας, αποτελεί το μόνο απόσπασμα του κύριου εχθρού που ο οργανωμένος του πολιτικός στρατός και ένα πολύ μεγάλο μέρος των οπαδών του είναι και αυτoί εχθρικοί στο λαό, σε αντίθεση με ένα κομμάτι της βάσης και ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι των οπαδών των δύο άλλων κομμάτων της τριάδας (και βέβαια των εξωκοινοβουλευτικών ακολούθων τους) που μπορεί να είναι άνθρωποι απλά πολιτικά καθυστερημένοι ή καμιά φορά και παραπλανημένοι αριστεροί στις διαθέσεις. Γι αυτό το λόγο το μέτωπο πάλης ενάντια στην ναζιΧΑ πρέπει να είναι απόλυτο, ενώ αυτό ενάντια στο ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται υπό την αίρεση ότι, τις ελάχιστες εκείνες φορές που μπορεί να συμβεί για λόγους τακτικής και παρά την πλήρη στρατηγική σύμπλευση των ηγεσιών τους, που η βάση ή ενδεχόμενα και κάποια στελέχη τους βρεθούν απέναντι στην βία ή τα εθνορατσιστικά κινήματα των ναζιχρυσαυγιτών, οι δημοκράτες αντιφασίστες πρέπει να βρεθούν δίπλα στους πρώτους.

Σε κάθε περίπτωση η στρατηγική ενότητα αυτής της ελεεινής τριάδας όλο και περισσότερο θα αποκαλύπτεται όχι μόνο από τις εσωτερικές, αλλά πιο πολύ από τις παγκόσμιες εξελίξεις, καθώς προς το παρόν αλλού κυλάει το πιο πολύ το αίμα και το δάκρυ των λαών και εκεί όπου γίνεται αυτό αποκαλύπτεται ο κοινός προστάτης και καθοδηγητής των τριών. Γιατί ό,τι και να κάνουν, όσο και να κρύβουν το δεσμό τους αυτά τα τέρατα στις Συρίες και τις Βενεζουέλες θα ψηφίζουν μαζί στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια και μαζί θα καταγγέλλουν στα διαδίκτυα τα τρολ τους αυτό το αίμα, αυτά τα δάκρυα και αυτήν την ηρωική αντίσταση. Η αποκάλυψη τους δεν θα είναι εύκολη και μοιραία θα είναι επώδυνη αλλά τα πρώτα βήματα έχουν ήδη ξεκινήσει. Αναγκαστικά η χώρα μας, όντας ήδη η πρώτη στον κόσμο που μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο φιλοξενεί ένα καθαρόαιμο και ανερχόμενο ναζιστικό κόμμα στην Βουλή της και όντας ταυτόχρονα μια από τις ελάχιστες που διαθέτει ένα τόσο προδοτικό ταξικά και εθνικά ψευτοκομμουνιστικό κόμμα ώστε οι αρχηγοί του βοήθησαν μια ξένη χώρα να δολοφονήσει τον επαναστάτη ηγέτη τους, θα είναι και από τις πρώτες που ο λαός της θα σχηματίσει το νέο ενιαίο αντιφασιστικό λαϊκό μέτωπο, τη μοναδική διέξοδο για το βασανισμένο λαό μας σε αυτήν τη συνολική κατρακύλα της ελληνικής και σε ένα βαθμό και της ευρωπαϊκής αστικής τάξης.