Τίποτα δεν λείπει τόσο πολύ από το σύγχρονο κόσμο όσο η μαζικά οργανωμένη και συνειδητή εργατική του τάξη. Και λείπει με το χειρότερο τρόπο καθώς στη θέση της παρελαύνουν σαν εργατική τάξη σε όλες τις άκρες της γης κυρίως οι πολιτικοί ή ακόμα και φυσικοί δολοφόνοι της.

Αυτό εκδηλώνεται με τον πιο χτυπητό, ίσως με έναν παγκόσμια υποδειγματικό τρόπο στη χώρα μας, όπου στη θέση του εργατικού ταξικού κινήματος βρίσκονται συνδικαλιστικές παρατάξεις και κόμματα που όσο πιο ψηλά και με όσο περισσότερο επαναστατικό στόμφο σηκώνουν τις εργατικές σημαίες τόσο πιο αντεργατικά είναι. Τόσο αντεργατικά ώστε να πρωτοστατούν στη συντριβή όχι απλά της εργατικής διεθνιστικής ιδεολογίας, αλλά στη συντριβή των ίδιων των υλικών όρων ύπαρξης των εργατών, καθώς κινητοποιούνται για να τους χωρίζουν από τα μέσα παραγωγής που αυτοί κινούν και που από αυτήν την κίνηση αποσπούν τον μισθό τους και τη φυσική και ταξική τους ύπαρξη. Για το εργατικό κίνημα ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της δεύτερης διεθνούς η κατηγορία που απεύθυναν οι αληθινοί μαρξιστές στους ψεύτικους ήταν ότι υπονόμευαν τη συνείδηση της, δηλαδή την ικανότητά της να συλλάβει τα ταξικά της επαναστατικά συμφέροντα και να πάρει την εξουσία, ή σε πιο φιλοσοφική γλώσσα, να γίνει τάξη «για τον εαυτό της».

Σήμερα οι προδότες της εργατικής τάξης, που το πιο ποταπό είδος τους κυριαρχεί στη χώρα μας, δεν αρκούνται στο να διαλύουν απλά τη συνείδηση της εργατικής τάξης, εμποδίζοντας την να γίνει τάξη «για τον εαυτό της», αλλά τη διαλύουν σαν «τάξη καθ εαυτήν», καθώς τη μειώνουν αριθμητικά, της κατεδαφίζουν βασανιστικά τη φυσική και ψυχική υγεία, και καταστρέφουν ασταμάτητα την τεχνική της μόρφωση και τις δεξιότητες. Με λίγα λόγια δεν πυροβολούν απλά τη συνείδηση της δίνοντας της την ευκαιρία να ξαναεπιτεθεί αφού θα έχει χοντρικά διασφαλίσει τον όγκο της και τις παραγωγικές δυνάμεις που κινεί, αλλά την πυροβολούν βαθύτερα, καθιστώντας υλικά και όχι μόνο συνειδησιακά πιο δύσκολη την επανάστασή της.

Εδώ και 30 περίπου χρόνια καταγγέλλει η ΟΑΚΚΕ στη χώρα μας αυτό το πρωτοφανές έγκλημα δείχνοντας μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία πως οι αντεργάτες του ψευτοΚΚΕ και του εισοδιστικού αποσπάσματός του μέσα στη δυτική αστική τάξη, που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ (καθώς και οι μικροαστοί κολαούζοι τους τροτσκο-μλ τύπου) μπαίνοντας επικεφαλής κάθε αστικής πολιτικής αντίδρασης και κάθε κοινωνικής καθυστέρησης στραγγαλίζουν τη βιομηχανία, τη σύγχρονη γεωργία, την τεχνολογία και την έρευνα.

Αυτό το είδος πλήγματος που δίνεται στην ελληνική εργατική τάξη είναι διαφορετικό από εκείνο που προκαλεί τους ανέργους των κυκλικών καπιταλιστικών κρίσεων και τους νεκρούς εργάτες των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Είναι ένα φαινόμενο που έχει να κάνει με το ότι ο ιμπεριαλισμός στην πιο επιθετική μορφή του αποικιοποιεί πια όχι μόνο παραγωγικά καθυστερημένες χώρες αλλά και ανεπτυγμένες χώρες, τις οποίες μπορεί να οδηγεί με πολιτικό πρόγραμμα στη σχετική (με άλλες χώρες) ή και στην απόλυτη αποβιομηχάνιση. Το σχετικό ή απόλυτο αριθμητικό αδυνάτισμα της ελληνικής εργατικής τάξης είναι το αποτέλεσμα του μακρόχρονου σαμποτάζ της βιομηχανικής ραχοκοκαλιάς της χώρας μας από τα 1980, από έναν ανερχόμενο ναζιστικού τύπου ιμπεριαλισμό, όπως ο ρώσικος ξεκινώντας μέσα από το μέτωπο τότε του Α. Παπανδρέου με το ψευτοΚΚΕ. Στόχος του σαμποτάζ ήταν η χώρα μας να γίνει αποικία του ίδιου και του πιο καινούργιου συμμάχου του, της επίσης νεοχιτλερικής Κίνας, σαν σκαλοπάτι για την πολιτική και οικονομική διείσδυσή και των δύο στην καπιταλιστικά υπεραναπτυγμένη Ευρώπη. Η αποικιοποίηση της Ελλάδας προχώρησε όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ γιατί καμιά άλλη αστική τάξη δεν υπήρξε ιστορικά τόσο λίγο εθνική στον ιστορικά διαμορφωμένο χαρακτήρα της, δηλαδή τόσο πολύ επιρρεπής στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.

Η μόνη τάξη που μπορεί να υπερασπίσει την πολιτική ανεξαρτησία και τις παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας, πράγμα που τόσο καλά έχει αποδείξει την περίοδο των θυελλών 1940-50 όταν είχε το κόμμα της το αληθινό τότε ΚΚΕ, είναι η εργατική. Αλλά αυτό το κόμμα το διέλυσαν το 1958 και τον ηγέτη του τον Ν. Ζαχαριάδη τον σκότωσαν οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές στα 1973 λίγο πριν το Πολυτεχνείο για να μπορούν να εγκαταστήσουν σαν αληθινό κομμουνιστικό κόμμα εκείνο των συνεργατών τους σε αυτή τη δολοφονία, των ελλήνων προδοτών του ΚΚΕ. Αυτοί ντυμένοι με το όνομά του κόμματος που σκότωσαν υπάρχουν για να υπηρετούν το αφεντικό τους, τη ρώσικη μονοπωλιακή αστική τάξη, αυτό το υβρίδιο των Τσάρων και του Χίτλερ που από την παλινορθωτική της πείρα δεν ξέρει τίποτα άλλο τόσο καλά όσο το να προσποιείται την εργατική τάξη και από εκεί πανεύκολα να προσποιείται κάθε άλλη τάξη μπαίνοντας στα πολιτικά της επιτελεία.

Αυτός είναι ο λόγος που το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ (το εισοδιστικό απόσπασμα του πρώτου μέσα στην κλασική αστική τάξη), σέρνοντας πίσω τους τα πιο βρώμικα κομμάτια της ελληνικής αστικής τάξης, ιδίως τους νέους κρατικούς κομπραδόρους ολιγάρχες, έχουν αναλάβει εδώ και δεκαετίες το ρόλο αιχμής στην ιστορική αποικιοποίηση της χώρας, δηλαδή στην καταστροφή της πιο σύγχρονης βιομηχανίας της, ιδίως της βαρειάς, και στη συνακόλουθη αποικιακού τύπου συρρίκνωση, υλική εξαθλίωση και πολιτική υποδούλωση του προλεταριάτου της. Ο λόγος είναι ότι αυτοί θέλουν την Ελλάδα σήμερα πολιτική και αύριο στρατιωτική βάση των αφεντικών τους, χώρο απ’ όπου θα περνάνε τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων τους στην Ευρώπη και θα λεηλατείται ο ορυκτός και φυσικός πλούτος του. Σε αυτό το χώρο θα επιτρέπεται να ζει μια μεγάλη όλο και πιο φτωχή κρατική υπαλληλία παραγωγικά ευνουχισμένη και ηθικά αποσυντεθειμένη ώστε να είναι εντελώς εξαρτημένη από τον κρατικά ηγεμονικό ιμπεριαλισμό. Επίσης επιτρέπεται να υπάρχει μια απέραντη μάζα από μικροαφεντικά εξαρτημένα από τη μαύρη οικονομία, δηλαδή από το κράτος και το παρακράτος του ηγεμόνα, που σαν αντάλλαγμα θα έχουν παραλάβει από αυτόν το δικαίωμα να συνθλίβουν τους προλετάριους που θα πέφτουν στα χέρια τους.

Το ελληνικό λοιπόν επαναστατικό προλεταριάτο δεν θα μπορέσει να ανασυγκροτηθεί ξανά σε μαζική ταξική βάση παρά μόνο αν αντιμετωπίσει ιδεολογικο-πολιτικά και μετά οργανωτικά και συνδικαλιστικά τους επικεφαλής αυτής της εναντίον του μακρόχρονης εξοντωτικής επίθεσης, δηλαδή τους ψεύτικους εκπροσώπους της εργατικής τάξης και τελικά τους σοσιαλιμπεριαλιστές που κρύβονται πίσω τους. Γιατί καμιά πάλη για καλύτερες αμοιβές και συνθήκες δουλειάς δεν μπορεί να βρίσκει σήμερα το νόημά της και να είναι αποτελεσματική για ένα κάπως μακρύ διάστημα αν δεν συνδυαστεί με την ακόμα πιο κρίσιμη πάλη ενάντια στο σχέδιο της παραγωγικής διάλυσης της χώρας.

Αυτό το καθήκον ήταν παρα πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί στις δεκαετίες που πέρασαν για έναν κυρίως λόγο, γιατί η επίθεση στην εργατική τάξη μέσα από την επίθεση στις παραγωγικές δυνάμεις που αυτή κινούσε είχε σχεδόν πάντα τη μορφή της επίθεσης των ίδιων των εργαζομένων και του λαού ενάντια στο κεφάλαιο (πχ στα περιβαλλοντικά κινήματα ενάντια στα εργοστάσια, ή στις απεργίες μέχρι κλεισίματός τους). Η καταστροφή δηλαδή των παραγωγικών δυνάμεων και η συρρίκνωση της τάξης εμφανιζόταν σαν αναγκαία συνέπεια αυτής της πάλης, ή αργότερα με τη χρεωκοπία του 2010 αυτή η συρρίκνωση κρυβόταν σαν συνέπεια μιας χρεωκοπίας που οφειλόταν στη γενική καπιταλιστική κρίση, ενώ οφειλόταν στο ειδικό ελληνικό πολιτικά καθοδηγούμενο παραγωγικό σαμποτάζ.

Αυτό όμως που έχει αλλάξει πια και μας δίνει τη σιγουριά ότι το ελληνικό προλεταριάτο θα αφυπνιστεί ταξικά είναι ότι έχει αρχίσει η δραματική είσοδος του κύριου ιμπεριαλιστή εχθρού στη χώρα μας στα πλαίσια της γενικότερης παγκόσμιας ανόδου του και της εισόδου του ακόμα και στην καρδιά του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Έτσι σήμερα η Ρωσία, η Κίνα και οι ντόπιοι κρατικο-ολιγάρχες της πρώτης, συχνά σε συνεργασία με κάποιους δυτικούς μονοπωλιστές φίλους της Ρωσίας, αγοράζουν τη μια μετά την άλλη τις νευραλγικές υποδομές της χώρας, από τα λιμάνια και τα ηλεκτρικά δίκτυα ως τα δίκτυα φυσικού αερίου και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ενώ κυριαρχούν στην καταβρόχθιση των ακινήτων των χρεωκοπημένων αστών και της συντετριμμένης μικροαστικής τάξης. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εξωκοινοβουλευτικοί κολαούζοι τους αναγκάζονται να φανερωθούν σαν αυτό που είναι: το δόρυ και η ασπίδα αυτού του νέου γιγαντιαίου κεφάλαιου, αφού όχι μόνο το διευκολύνουν να αγοράζει για μια μπουκιά ψωμί την παραγωγική καρδιά της χώρας, αλλά κοιτάνε ουσιαστικά ακίνητοι να βασανίζει όσο κανένα άλλο μεγάλο κομμάτι του κεφάλαιου τους εργάτες και να ποδοπατάει τα δικαιώματα τους ο πιο μεγάλος καταπιεστής της εργατικής τάξης σε παγκόσμια κλίμακα, η Κίνα στο λιμάνι του Πειραιά. Την ίδια ώρα πάλι ακίνητοι παρακολουθούν το κινέζικο κράτος να αρνείται να κάνει όλες τις επενδύσεις που τις επέβαλαν οι συμβατικές της υποχρεώσεις στον Πειραιά, ιδιαίτερα να αυξάνει τα έξοδα επισκευής στη Ζώνη ρίχνοντας με αυτόν τον τρόπο το Πέραμα στην πιο χτυπητή πείνα σε σχέση με τα δις που εισπράττει η ΚΟΣΚΟ.

Κι όμως αυτό το ήρεμο αποικιακό λιμάνι είναι το ίδιο στο οποίο το ψευτοΚΚΕ εφορμούσε με τους τραμπούκους του από τη Ζώνη ως τον ΟΛΠ και από εκεί ως τους καταπέλτες των πλοίων όχι για να σώσει τους εργάτες αλλά για να γίνει η αστυνομία τους και για να αποσαθρώσει παραγωγικά δίπλα στους Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή, Σαμαρά και Σία το πρώτο λιμάνι της χώρας για να το πάρει τζάμπα ο κινέζικος φασισμός. Αυτός ο τελευταίος είναι τόσο ξεδιάντροπος ώστε η πρέσβειρα της Κίνας προσκαλεί τους χρυσαυγίτες σε εκδηλώσεις της πρεσβείας και φωτογραφίζεται μαζί τους, ενώ προφανώς σε συμφωνία με τα μεγάλα πολιτικά κόμματα και την πλήρη ανοχή του ψευτοΚΚΕ είναι εγκατεστημένο στη Ζώνη Περάματος το χρυσαυγίτικο πρώτο επίσημα ρατσιστικό εργατικό σωματείο στην Ελλάδα. Όσο και να φωνάζουν οι ψευτοαριστεροί ότι είναι αντιφασίστες τόσο η υπεράσπιση από την πλευρά τους της νομιμότητας των ναζί όσο κυρίως η σύμπτωση που έχουν στους διεθνείς κοινούς τους εχθρούς και φίλους, ασταμάτητα θα τους διαψεύδουν.

Η πρέσβειρα της Κίνας δίπλα στον προσκεκλημένο της βουλευτή της ναζιστικής Χ.Α. Σαχινίδη

Είναι σε αυτή τη νέα εποχή που οι ψεύτικες κόκκινες σημαίες θα μπορούν για πρώτη φορά να αποκαλυφθούν σαν τέτοιες καθώς τώρα φαίνεται ο επιλεκτικός χαρακτήρας του αντικαπιταλισμού τους και η καταστροφική ιμπεριαλιστική φύση του. Ταυτόχρονα αυτή είναι η ώρα για να φανεί πλατειά και η φασιστική νοοτροπία αυτών των υποκριτών. Όσο τα αφεντικά τους ήταν χοντρικά έξω από την Ελλάδα και η Ευρώπη δεν είχε διαβρωθεί τόσο πολύ από τους φαιο-«κόκκινους», αυτοί έπρεπε να σέβονται λίγο πολύ τους αστοδημοκρατικούς όρους διακυβέρνησης. Τώρα που τα αφεντικά μπήκαν μέσα στη χώρα και ο φασισμός έχει προχωρήσει στην Ευρώπη το καθεστώς θα περάσει σε πιο ανοιχτές μορφές βίας εισάγωντας τη χώρα στην περίοδο του κοινοβουλευτικού φασισμού, οπότε οι τρεις στρατοί του παρακράτους θα κλιμακώνουν τη δράση τους. Οι τρεις στρατοί είναι ο ναζικανιβαλικός της «Χρ. Αυγής», τα τάγματα εφόδου του ψευτοΚΚΕ και ο ψευτοαναρχικός στρατός του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ ο πρώτος είναι ο κτηνωδέστερος και ο τρίτος ο πιο ξένος προς τις λαϊκές μάζες, ο δεύτερος είναι ο πολιτικά καθοδηγητικός ανάμεσα στους τρεις στρατούς γιατί αυτός είναι ο πιο έμπιστος των νέων αφεντικών, ο πιο πολιτικά έμπειρος και κυρίως ο πιο αποδεκτός από το σύνολο της αστικής τάξης που δεν παύει να παινεύει το ψευτοΚΚΕ για τη συνέπειά του. Γι αυτό είναι αυτός που έκανε την πιο κρίσιμη δουλειά της νέας φάσης: έβγαλε τα παλούκια του και διέλυσε κατ επανάληψη μπροστά στα μάτια όλης της χώρας το συνέδριο της ΓΣEΕ κάτω από την αποδοχή ή έστω την ανοχή όλης της υπόλοιπης αστικής τάξης οπότε και των δικαστών. Αυτή η βία ήταν εξαιτίας αυτής της αποδοχής ιστορικός σταθμός στη φασιστικοποίηση της χώρας γιατί σημαίνει δικτατορία των νέων αφεντικών πάνω σε ότι έχει απομείνει από το ελληνικό βιομηχανικό προλεταριάτο και μπορεί ακόμα να συμμετέχει σε συνδικαλιστικές διαδικασίες στοιχειωδώς δημοκρατικές μέσα από τις οποίες εκλέγει τους όποιους εκπροσώπους του. Αυτοί οι αντιπρόσωποι είναι κυρίως μέλη μιας ρεφορμιστικής εργατικής αριστοκρατίας, δεμένης με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, στην οποία ηγετικό ρόλο έπαιζε πάντα αυτή των βιομηχανικών ΔΕΚΟ. Όμως αυτοί που τους έδειραν για να αποφασίσουν τελικά τα δικαστήρια για τη διοίκηση, εκπροσωπούν τον υπερδεξιό, φασιστικό συνδικαλισμό των κλαδικών σφραγίδων της βίας και της νοθείας που στήνει όπου μπορεί το ψευτοΚΚΕ μετά τη δικτατορία κόντρα στα εργοστασιακά και γενικότερα επιχειρησιακά σωματεία που αποτελούν τη βάση της οικονομικής ταξικής πάλης και της εργατικής δημοκρατίας.

Η εργατική τάξη παραμερίζει τους ρεφορμιστές όταν η ίδια θέλει μέσα από τις εσωτερικές δημοκρατικές της διαδικασίες να ανεβάσει τον αγώνα της ενάντια στην εργοδοσία και στην αστική τάξη γενικότερα. Όταν όμως οι φασίστες δέρνουν τους ρεφορμιστές το κάνουν επειδή είναι αντιρεφορμιστές από τα δεξιά, ο στόχος τους δηλαδή είναι να υποδουλώσουν τόσο πολύ τους εργάτες στην αστική τάξη και εν προκειμένω στους μεγαλύτερους αντεργάτες όλης της γης, ώστε να μην διεκδικούν την παραμικρή (μεταρρύθμιση) ρεφόρμα. Στην πραγματικότητα η πιο πλατειά λεωφόρος ενάντια στον ρεφορμισμό περνάει μέσα από την πάλη ενάντια στον σοσιαλφασισμό. Μόνο όταν ο ψεύτικος φίλος του εργάτη αποκαλυφθεί σαν ανοιχτός φίλος του δυνάστη μπορεί ο εργάτης, αν και με δυσκολία, να χειραφετηθεί από αυτόν και να οικοδομήσει τις πραγματικές ταξικές του άμυνες ενάντια του. Όμως επειδή αυτές οι άμυνες στην περίπτωση του φασισμού οδηγούν σε ορμητικές ταξικές συγκρούσεις είναι ο σοσιαλφασισμός που προορίζεται να πετύχει τις πιο μεγάλες εργατικές εξεγέρσεις, ακόμα και επαναστάσεις. Αυτές που θα είναι εναντίον του.

Βέβαια δεν θα είναι μόνος του. Δίπλα του στην κρίσιμη στιγμή θα είναι όλα τα τέρατα της παλιάς κοινωνίας και πρώτοι πρώτοι οι κλασικού τύπου φασίστες. Και μετά από μια αντιφασιστική νίκη ο δρόμος προς την επανάσταση είναι πολύ βραχύς.

Γι αυτό παραμένει όλο και πιο επίκαιρη η φράση του Μάο Τσε Τουγκ ότι στην εποχή που διανύουμε οι ταξικοί αγώνες θα παίρνουν όλο και περισσότερο τη μορφή «Κόκκινη σημαία ενάντια σε Κόκκινη σημαία».

Τίποτα δεν έχει πάει χαμένο. Οι αρνητικές εμπειρίες της εποχής που ζούμε εγκυμονούν νέες υπέροχες εργατικές πρωτομαγιές.

Αθήνα, 1 Μάη 2019