Το νόημα της ολοκλήρωσης της ανωτατοποίησης των ΤΕΙ από τον ΣΥΡΙΖΑ
Το πιο σημαντικό στον νόμο Γαβρόγλου είναι όλα τα εναπομείναντα ΤΕΙ της χώρας καταργούνται και συγχωνεύονται με τα ΑΕΙ, γίνονται δηλαδή ΑΕΙ. Είχε ήδη προηγηθεί από πέρυσι η ανωτατοποίηση των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά και η μετονομασία τους σε Πανεπιστήμιο Δυτ. Αττικής.
Ε­δώ θα θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι τη με­γά­λη προετοιμασία γι αυτό την είχε κάνει η ρω­σό­δου­λη συμ­μο­ρία πριν από πόσα χρόνια; Λα­λιώ­τη- Γ. Πα­παν­δρέ­ου όταν φτιάξανε έ­να Προ­ε­δρι­κό Διά­ταγ­μα που α­να­γνώ­ρι­ζε στους α­πό­φοι­τους της ει­δι­κό­τη­τας των δο­μι­κών έργων των ΤΕΙ ε­παγ­γελ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα ίδια με ε­κεί­να της ει­δι­κό­τη­τας των πο­λι­τι­κών μηχανι­κών των Α­ΕΙ. Τότε α­ντέ­δρα­σαν οι μη­χα­νι­κοί των Πο­λυ­τε­χνεί­ων και το ΤΕ­Ε α­να­γκά­στη­κε να βγει ορ­γι­σμέ­να, πα­ρό­λο που ε­πι­κε­φαλής του ήταν ο δικός τους Λιά­σκας. Έτσι το δί­δυ­μο α­πέ­συ­ρε το διά­ταγ­μα. ΄Ο­μως αυτοί εί­χαν στο με­τα­ξύ ξε­ση­κώ­σει τα ΤΕΙ με ε­πι­κε­φα­λής τους κνί­τες, και α­πό κο­ντά, ως συνήθως, τους α­κό­μα πιο «ε­πα­να­στα­τι­κούς» ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς μα­ϊ­ντα­νούς του (Ο­ΣΕ, ΝΑΡ, ΚΚΕ μ-λ), που ζη­τού­σαν α­νω­τα­το­ποίη­ση.
Κα­λυμ­μέ­νος κά­τω α­πό αυ­τές τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου ετοίμασε έ­να νο­μο­σχέ­διο που δεν πραγ­μα­το­ποιούσε την α­νω­τα­τοποί­η­ση των ΤΕΙ, αλ­λά άνοιγε το δρό­μο προς αυ­τήν. Τώ­ρα το ΤΕ­Ε εί­χε ένα πρό­σχη­μα να κα­ταγ­γεί­λει λι­γό­τε­ρο το υ­πουρ­γεί­ο, ε­νώ τα ΤΕΙ κλι­μά­κω­σαν με κνί­τικες μορ­φές πά­λης (δηλαδή εκβιασμούς των μαζών όπως α­πο­κλει­σμούς δρό­μων) χτυ­πώ­ντας το νο­μο­σχέ­διο υ­πο­τί­θεται «α­πό τα α­ρι­στε­ρά», για­τί δηλαδή δεν κα­θιε­ρώ­νει α­πό τώ­ρα την α­νω­τα­το­ποί­η­ση. Ε­πικε­φα­λής των ΤΕΙ­τζή­δων εί­ναι α­πό κοι­νω­νι­κή ά­πο­ψη οι κα­θη­γη­τές τους, που εί­ναι οι μό­νοι που έ­χουν έ­να ά­με­σο και συ­γκε­κρι­μέ­νο συμ­φέ­ρον α­πό αυ­τή την α­νω­τα­το­ποί­η­ση, κα­θώς, σύμ­φω­να με αυ­τήν, γί­νο­νται κα­θη­γη­τές Α­ΕΙ και με­γαλώ­νει ση­μα­ντι­κό­τα­τα ο μι­σθός, και κυ­ρί­ως το κοι­νω­νι­κό τους status.
Το νομο­σχέ­διο Πα­παν­δρέ­ου δια­μόρφωσε τότε μόνο τους ό­ρους για να γίνει η α­νω­τα­το­ποί­η­ση σε ε­πό­με­νη φά­ση. Συ­γκε­κρι­μέ­να, αύξησε τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να εί­ναι κα­νείς κα­θη­γη­τής ΤΕΙ, και έ­τσι πέταξε τους πε­ρισ­σό­τε­ρους ση­με­ρινούς κα­θη­γη­τές των ΤΕΙ έ­ξω α­πό τη “γη της ε­παγ­γε­λί­ας της α­νω­τα­το­ποί­η­σης”. ΄Ε­τσι κα­θη­σύχασε προσωρινά τους κα­θη­γη­τές των Α­ΕΙ και α­φαίρεσε έ­να ε­πι­χεί­ρη­μα από τη μά­ζα των μη­χα­νι­κών των ΑΕΙ που α­ντι­δρού­σε στην α­νω­τα­το­ποί­η­ση. Α­πό την άλ­λη όμως με­ριά έ­τσι υποτίθεται ότι προετοίμασε τους υ­λι­κούς όρους για την α­νω­τατοποί­η­ση. Α­φού δη­λα­δή οι φοι­τη­τές των ΤΕΙ θα έ­χουν καθη­γη­τές ε­πι­πέ­δου Α­ΕΙ, θα έ­χουν και πτυ­χί­α ε­πι­πέ­δου Α­ΕΙ.
Μετά από αυτήν την πρακτική και ιδεολογική προετοιμασία δίνε­ται σήμερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις εκλογές το καίριο δώρο στους ση­με­ρι­νούς φοιτητές των ΤΕΙ να πά­ρουν πτυχίο Α­ΕΙ δίνοντας μερικά επιπλέον μαθήματα. 
Το πιο α­πο­καλυ­πτι­κό των μα­κρι­νών προ­θέ­σε­ων του υ­πουρ­γεί­ου εί­ναι το ό­τι ταυτόχρονα κα­ταρ­γού­νται το Συμ­βού­λιο Α­νώ­τα­της Παι­δεί­ας (ΣΑΠ) και το Συμ­βού­λιο Τε­χνο­λο­γι­κής Εκ­παί­δευ­σης (ΣΤΕ) και τη θέ­ση τους παίρ­νει έ­να ε­νιαί­ο, δί­χως τη διά­κρι­ση των βαθ­μί­δων Α­ΕΙ και ΤΕΙ, Ε­θνι­κό Συμ­βού­λιο Παι­δεί­ας (Ε­ΣΥΠ).
Αυ­τή η ρύθ­μι­ση εί­ναι στην κα­τεύ­θυν­ση των θέσεων του ψευ­τοΚ­ΚΕ για μια ε­νιαί­α α­νώ­τα­τη παι­δεί­α που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει έ­να θε­ω­ρη­τι­κό κλά­δο και έ­ναν κλά­δο ε­φαρ­μο­γής.
Αυ­τή η υπεραντιδραστική θέ­ση ση­μαί­νει π.χ. ότι θα υ­πάρ­χουν άλ­λα Πο­λυ­τε­χνεί­α που θα πα­ρά­γουν μη­χα­νι­κούς της θε­ω­ρί­ας και άλλα μη­χα­νι­κούς της πρά­ξης, άλλα Πα­νε­πι­στή­μια που θα βγά­ζουν φυ­σι­κούς της θε­ω­ρη­τι­κής και άλλα φυ­σι­κούς της ε­φαρ­μο­σμέ­νης φυ­σι­κής κτλ. κτλ.
Αυ­τή η γραμ­μή που χω­ρί­ζει με σκαν­δα­λώ­δη τρό­πο τη θε­ω­ρί­α από την έρευνα και την πα­ρα­γω­γή κα­ταρ­γεί την πρό­ο­δο, την ε­πι­στή­μη και την τε­χνο­λο­γί­α, για­τί πα­ρά­γει έ­ναν α­κρω­τη­ρια­σμέ­νο α­πό­φοι­το α­νί­κα­νο για οτι­δή­πο­τε, α­φού εί­τε θα εί­ναι θε­ω­ρη­τι­κός δί­χως την ε­φαρ­μο­γή εί­τε ε­φαρ­μοστής δί­χως τη θε­ω­ρί­α.
Αυ­τή εί­ναι στο βά­θος η πρό­θε­ση των ρω­σό­δου­λων για την α­νώ­τα­τη παι­δεί­α: δηλαδή να την κα­ταρ­γή­σουν.
Η λεγόμενη ανωτατοποίηση των ΤΕΙ μέσα στις δοσμένες συνθήκες είναι μόνο μια από τις μεθόδους αυ­τής της κα­τάρ­γη­σης .
Η ΑΝΩΤΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ
Τα ΤΕΙ δεν μπο­ρούν να γί­νουν ι­δρύ­μα­τα α­νώ­τα­της εκπαί­δευ­σης με μια υ­πουρ­γι­κή α­πό­φα­ση και κάποιο νόμο. Αυ­τό μπορεί να γί­νει μό­νο αν αλ­λά­ξουν στην πρά­ξη τα γνω­στι­κά ε­πί­πε­δα των κα­θη­γη­τών, των φοι­τη­τών και η υ­λι­κο­τε­χνι­κή υ­πο­δο­μή. Τό­τε ό­μως τα ΤΕΙ δε θα εί­ναι ΤΕΙ.
Αυ­τοί που ζη­τούν να γί­νουν σήμερα οι α­πό­φοι­τοι των ΤΕΙ από­φοι­τοι των Α­ΕΙ σκέ­φτο­νται ό­πως ο κά­θε μι­κρο­α­στός που θα ή­θε­λε να εί­ναι πλού­σιος και πι­στεύ­ει ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να γί­νει με μια κυ­βερ­νη­τι­κή α­πόφα­ση. Πρό­κει­ται για το αί­τη­μα και τον τρό­πο σκέ­ψης των τμη­μά­των εκεί­νων της κοι­νω­νί­ας που συ­νή­θως α­κο­λου­θούν με πά­θος τους φα­σί­στες δη­μαγω­γούς, και που συ­μπυκνώνεται σε εποχές πολιτικής αντίδρασης στο όνειρο της μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης να γί­νει α­στι­κή, αντί να παραταχθεί με το προλεταριάτο, στο οποίο το σπρώχνει η ζωή, για να καταργήσει τον αστισμό.
Τα ση­με­ρι­νά ΤΕΙ δεν μπο­ρούν να γί­νουν αυτόματα ί­δια με τα Α­ΕΙ της χώ­ρας μας, ό­πως δεν μπο­ρούν τα Α­ΕΙ της χώ­ρας μας να γί­νουν Χάρ­βαρ­ντ με υ­πουρ­γι­κές απο­φά­σεις.
Τα ση­με­ρι­νά ΤΕΙ μπο­ρούν όλα να γί­νουν με υ­πουρ­γι­κή α­πό­φα­ση Α­ΕΙ, αλ­λά τα περισσότερα θα εί­ναι Α­ΕΙ δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας, δη­λα­δή πά­λι ΤΕΙ, εκτός από εκείνα τα ΤΕΙ ψηλής ζήτησης και με ψηλό μέσο επίπεδο φοιτητών που είναι ήδη πολύ ανώτερα από πολλά ΑΕΙ χαμηλότερης ζήτησης και επιπέδου σπουδών.
Αυ­τό ή­δη έ­χει συμ­βεί στις α­να­πτυγ­μέ­νες ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες δί­χως να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί κα­νέ­να «ε­πα­να­στα­τι­κό» μικροαστικό κί­νη­μα δηλαδή δί­χως κα­νέ­νας φοιτη­τής να κό­ψει το δρό­μο προς τα σύ­νο­ρα και τις κε­ντρι­κές αρ­τη­ρί­ες της χώ­ρας και των με­γα­λου­πό­λε­ων, όπως έγινε με το κίνημα της ανωτατοποίησης των ΤΕΙ πριν από 20 χρόνια και το οποίο μόλις τώρα επί ΣΥΡΙΖΑ καρποφόρησε αφού στο μεταξύ η χώρα χρεωκόπησε.
Στην Α­με­ρι­κή, τη μη­τρό­πο­λη του οικονομικού ι­μπε­ριαλι­σμού, αλ­λά και στη Γαλ­λί­α και την Αγ­γλί­α υ­πάρ­χουν 3 κα­τη­γο­ριών α­νώ­τα­τες σχο­λές. Η πρώ­τη κα­τη­γο­ρί­α μια χού­φτας σχο­λών βγά­ζει τα η­γε­τι­κά πολιτικά, διοικητικά, παραγωγικά και στρατιωτικά στε­λέ­χη της α­στι­κής τά­ξης σε ό­λους τους το­μείς. Στις Η­ΠΑ, σε αυ­τές πη­γαί­νουν οι πιο με­λε­τη­ροί γό­νοι της α­στι­κής τά­ξης με υ­πέ­ρο­γκα δί­δα­κτρα, κα­θώς και τα σπά­νια τα­λέ­ντα από τις φτω­χό­τε­ρες τά­ξεις που παίρ­νουν υ­πο­τρο­φί­ες. Στη Γαλ­λί­α αυ­τές οι σχο­λές εί­ναι δη­μό­σιες και α­παι­τούν κυ­ριολε­κτι­κά πολύ ψηλό ε­πί­πε­δο κα­τάρ­τι­σης (ecole polytechnique, Ε­ΝΑ). Ό­ποιος τε­λειώ­σει α­πό ε­κεί εί­ναι de facto με­γάλο και πε­ρι­ζή­τη­το στέ­λε­χος. Με­τά υ­πάρ­χει έ­να χα­μη­λό­τε­ρο ε­πί­πε­δο, που περι­λαμ­βά­νει ι­δρύ­μα­τα στο ε­πί­πε­δο των δι­κών μας κα­λών σχο­λών του Πο­λυ­τε­χνεί­ου της Α­θή­νας, ό­που πα­ρά­γε­ται η με­γά­λη μά­ζα των κα­λών ει­δι­κών σε ό­λους τους το­μείς και οι α­πό­φοι­τοί τους βρί­σκουν εύ­κο­λα δου­λειά.
Η τρο­με­ρή τρί­τη κα­τη­γο­ρί­α εί­ναι έ­να α­να­ρίθ­μη­το πλή­θος α­πό πα­νε­πιστή­μια και πο­λυ­τε­χνεί­α που δί­νουν έ­ναν τί­τλο με τον οποί­ο έ­χει ε­ξα­σφα­λίσει κα­νείς μι­σο­α­νερ­γί­α αν αρ­κε­στεί σε αυτόν και δεν συνεχίσει να εκπαιδεύεται. Σε αυ­τά τα ιδρύματα, δη­μό­σια ή ι­διωτι­κά, σπου­δά­ζει σή­με­ρα η τε­ρά­στια πλειο­ψη­φί­α των φοι­τη­τών στις α­να­πτυγ­μένες χώ­ρες, και αυ­τά πα­ρά­γουν το σύγ­χρο­νο μισοδιανοούμενο προλε­τα­ριά­το και λούμπεν προλεταριάτο, δηλαδή χαμηλά αμειβόμενους μισοειδικούς στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ιδίως στις υπηρεσίες..
Θα ρω­τή­σει εύ­λο­γα κα­νείς: Και πού βρί­σκε­ται η δια­φο­ρά; Ποιος α­πο­φα­σί­ζει για τη δια­φο­ρά στην α­ξί­α των πτυ­χί­ων, α­φού ό­λα εί­ναι πτυ­χί­α Α­ΕΙ;
Μα η κοι­νω­νι­κή πρα­κτι­κή, και κύ­ρια η α­γο­ρά. Η σύγ­χρο­νη μο­νο­πω­λια­κή ε­πι­χεί­ρη­ση και το σύγ­χρο­νο κρά­τος αυ­τών των μο­νο­πω­λί­ων ε­πι­λέ­γει με θαυ­μα­στή α­κρί­βεια και κα­τα­τάσ­σει  στο κα­τάλ­ληλο ε­πί­πε­δο τον κά­θε α­πό­φοι­το που βγαί­νει στην α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας . Αν εξαιρέσει κανείς τις μεγάλες σχολές που προαναφέραμε δεν εν­διαφέ­ρει κα­νέ­ναν ερ­γο­δό­τη αν ο α­πό­φοι­τος που έ­χει μπρο­στά του τε­λεί­ω­σε έ­να ΑΕΙ ή ένα ΤΕΙ αλ­λά ποιο Α­ΕΙ τε­λεί­ω­σε και πιο ΤΕΙ και με τι επιδόσεις. Κά­θε πτυ­χί­ο έ­χει έ­τσι την ξε­χω­ρι­στή του τι­μή, χώ­ρια οι α­τέ­λειω­τες ε­ξε­τά­σεις στην πράξη στις ο­ποί­ες συ­νή­θως οι ερ­γο­δό­τες υ­πο­χρε­ώνουν τους υ­πο­ψή­φιους υ­παλ­λή­λους τους, ό­ποιο ε­πί­πε­δο πτυ­χί­ου κι αν κου­βαλά­νε.
Να λοι­πόν που το πραγ­μα­τι­κό ε­παγ­γελ­μα­τι­κό δι­καί­ω­μα του α­πό­φοι­του στον α­να­πτυγ­μέ­νο κα­πι­τα­λι­στι­κό κό­σμο προσ­διο­ρί­ζε­ται συ­ντρι­πτι­κά α­πό τη στά­ση της α­γο­ράς α­πέ­να­ντι στο συ­γκε­κρι­μέ­νο τί­τλο σπου­δών και πιο πολύ απέναντι στο συ­γκεκρι­μένο κά­το­χο αυ­τού του τί­τλου και ό­χι α­πό το τυ­πι­κό δι­καί­ω­μα που έ­χει πα­ρα­χω­ρή­σει το κρά­τος στον κά­το­χο του κά­θε πα­νε­πι­στη­μια­κού τί­τλου. Μάλιστα όσο πιο ανεπτυγμένη καπιταλιστικά είναι μια χώρα τόσο λιγότερο μετράει ο επίσημος τίτλος σπουδών ενός ανθρώπου και τόσο περισσότερο μετράνε οι πραγματικές του γνώσεις όπως εκφράζονται στην επιστημονική πρακτική και στις παραγωγικές εφαρμογές. Στις ΗΠΑ πχ όπου επικρατεί το πιο πρακτικό πνεύμα σ αυτά τα ζητήματα μπορεί ένας άνθρωπος με ένα χαμηλού επιπέδου εκπαιδευτικό τίτλο ή χωρίς κανένα επίσημο τίτλο στα χέρια του αλλά με ένα ψηλό επίπεδο κατάρτισης η εφευρετικότητας να βρεθεί στην πιο ψηλή, ακόμα και εκπαιδευτική-ερευνητική θέση. Μια τέτοια εκτίναξη δεν σημαίνει αυτό που οι αστοφιλελεύθεροι ονομάζουν εξασφάλιση «ίσων ευκαιριών για όλους» , καθώς τα ταλέντα συνήθως δεν εκδηλώνονται χωρίς προηγούμενη καλλιέργεια και η καλλιέργειά τους είναι πάνω απ όλα ένα ταξικό ζήτημα.
Το βασικό πάντως είναι ότι στον σύγχρονο κόσμο τίποτα δεν είναι πιο ρευστό και πιο σχετικό από ένα πτυχίο που κάποτε πήρε κάποιος από την ώρα που η σύγχρονη επιχείρηση έχει την τάση διαρκώς να επιμορφώνει, μόνη της ή σε συνεργασία με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το προσωπικό και τα στελέχη της, ενώ η παραγωγική και επιστημονική πρακτική απονέμει διαρκώς νέους τίτλους γνώσης που αποτυπώνονται σε πτυχία ή, όλο και περισσότερο, σε αξιόπιστα βιογραφικά, με τον ίδιο ορμητικό τρόπο που αχρηστεύει οποιονδήποτε τίτλο πτυχιακής ευγένειας δεν χρησιμοποιήθηκε και δεν τροχίστηκε στην πράξη. Απλά στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό την επιλογή των ειδικευμένων στελεχών της την κάνει μια αστική τάξη που κατά κανόνα έχει κάνει τη δημοκρατική της επανάσταση και λίγο πολύ λειτουργεί σύμφωνα με τα δικά της οικονομικά συμφέροντά , ενώ στην Ελλάδα η αστική τάξη ό,τι και να πετυχαίνει κατά καιρούς σε επιστημονικό και παραγωγικό επίπεδο παραμένει πολιτικά ένας γλοιώδης υπηρέτης του ιμπεριαλισμού του οποίου τοποτηρητής και ρυθμιστής των κάθε λογής εσωτερικών ταξικών αντιθέσεων είναι μια γενικά ξένη προς την πρόοδο και εχθρική απέναντι στο λαό κρατική εξουσία και ένας αντίστοιχος κρατικός γραφειοκρατικός μηχανισμός. Αυτό σημαίνει ότι η μόνη πραγματικά ουσιαστική πρακτική πρόοδος που είναι δυνατή στη χώρα μας στο ζήτημα της επιλογής των ειδικών, είναι η επαναστατική καταστροφή αυτού του κράτους μέσα από μια μεγάλη ταξική επανάσταση που θα έχει πλατειά αντιιμπεριαλιστική μορφή και σοσιαλιστικό περιεχόμενο. Μέσα σε στις συνθήκες που θα προκύψουν από αυτήν την επανάσταση η επιλογή των κάθε λογής στελεχών στην επιστήμη και την παραγωγή όχι μόνο δεν θα γίνεται στενά και κύρια στην βάση των οποιωνδήποτε τίτλων και πτυχίων αλλά θα προχωράει πολύ πέρα από το πιο προχωρημένο αστοδημοκρατικό πνεύμα και σαν κριτήριο θα έχει την πρακτική δυνατότητα του καθένα να προσφέρει στην συλλογική ερευνητική και παραγωγική δουλειά.
Αργά αργά, ακόμα και μέσα στην κρίση-και από μια πλευ­ρά ιδιαίτερα μέσα στην κρίση- η κλασική αστική μέθοδος α­ξιο­λό­γη­σης των πα­νε­πι­στη­μια­κών τί­τλων γίνε­ται ο­λο­έ­να ι­σχυ­ρό­τε­ρη και στη δι­κιά μας χώ­ρα. Για πα­ρά­δειγ­μα, στους κλάδους των μη­χα­νι­κών, ό­που συνάντησε αρχικά τις μεγαλύτερες αντιστάσεις το κί­νη­μα της ανωτατοποίησης, α­κό­μα και οι πιο μέ­τριες σε ό­γκο ε­πι­χει­ρή­σεις που ζη­τά­νε προ­σω­πι­κό βρί­σκο­νται σή­μερα μπρο­στά σε μια πλη­θώ­ρα υ­πο­ψή­φιων και ζη­τά­νε τα πτυ­χί­α των κα­λύ­τε­ρων πο­λυ­τε­χνεί­ων, τους κα­λύ­τε­ρους βαθ­μούς σ’ αυ­τά τα πτυ­χί­α, α­παι­τούν ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τα­πτυ­χια­κή ε­ξει­δί­κευ­ση στο α­νώ­τε­ρο δυ­να­τό ε­πί­πε­δο κτλ. κτλ.
Από την άλλη μεριά η επιλογή των καλύτερων ειδικών στη χώ­ρα μας στους περισσότερους θετικούς κλάδους έχει γίνει πρακτικά ένα δευτερεύον ­ζή­τη­μα αυτή τη στιγμή στον ιδιωτικό τομέα εξ αιτίας του ό­λο και πιο αυ­ξα­νό­με­νου α­ριθ­μού πα­ρα­γο­μέ­νων α­πο­φοί­των των Α­ΕΙ απέναντι σε μια ό­λο και μειούμε­νη πα­ρα­γω­γή τε­χνι­κών έρ­γων και βιο­μη­χα­νι­κών ε­γκα­τα­στά­σε­ων, πράγμα που α­ντι­στοι­χεί στο συ­νει­δη­τό σα­μπο­τάρι­σμα α­πό το σο­σιαλ­φα­σι­σμό της συ­γκέ­ντρω­σης και του εκσυγχρονισμού του παραγωγικού κε­φα­λαί­ου και την επέκταση στην καλύτερη περίπτωση της μικροπαραγωγής. Η αντίφαση λύνεται με την πρωτοφανή σε έκταση στην ΕΕ μετανάστευση των ελλήνων ειδικών στο εξωτερικό.
  Έ­τσι η με­γά­λη μά­ζα α­πό­φοι­των μη­χανι­κών ή πρέ­πει να  αλ­λά­ξει ε­πάγ­γελ­μα ή να α­σκή­σει το ε­πάγ­γελ­μα σ’ έ­να ε­πί­πε­δο πο­λύ κατώ­τε­ρο και α­πό τα ου­σια­στι­κά και α­πό τα τυ­πι­κά προ­σό­ντα που δια­θέ­τει (π.χ. μι­κρές οι­κο­δο­μι­κές δου­λειές, μι­κρο­ερ­γο­λα­βί­ες, μι­κρο­με­λέ­τες).
Ε­πο­μέ­νως, η πραγ­μα­τι­κή γε­νι­κή κί­νη­ση των α­πο­φοί­των και των πτυ­χί­ων των ελληνικών Α­ΕΙ εί­ναι προς την “κα­τω­τα­το­ποί­η­ση”, δηλαδή είναι προς το να κάνουν οι πτυχιούχοι τους δουλειές που κάλλιστα μπορούν να κάνουν και οι πτυχιούχοι των ΤΕΙ. Με αυτή και μόνο την αρνητική έννοια η ανωτατοποίηση των ΤΕΙ είναι εδώ και χρόνια πραγματοποιημένη στην πράξη. Η μόνη πρακτική αλλαγή που έμενε να γίνει και έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ, (ο οποίος είναι το ψευτοΚΚΕ στο επίπεδο της μίνιμουμ κρατικής του εξουσίας), είναι η με πολιτική απόφαση αναγνώριση των αποφοίτων των ΤΕΙ σαν αποφοίτων ΑΕΙ σε εκείνο τον χώρο όπου σε λίγο δεν θα υπάρχει καμμιά πραγματική αξιολόγηση ούτε από την αστική τάξη σαν αγορά, ούτε από την αστική τάξη σαν κράτος. Αυτός ο χώρος είναι το ελληνικό δημόσιο. Αυτό συμβαίνει από την εποχή του Α. Παπανδρέου, εποχή κατά την οποία ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός πέρασε σε επίπεδο πολιτικής κορυφής αλλά όχι ακόμα στο βάθος του, στα χέρια των ανθρώπων του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Αυτοί επειδή δεν μπορούσαν να ελέγξουν μονομιάς αυτόν τον μηχανισμό αρκέστηκαν στο να καταργήσουν κάθε αξιολόγηση επειδή αυτή γινόταν από τους κρατικούς υπαλλήλους της παλιάς αστικής τάξης, η οποία λίγο πολύ ήθελε ένα δημόσιο που να λειτουργεί στοιχειωδώς, όπως κάθε άλλο στον κόσμο. Έτσι άφησαν τις αυθόρμητες δυνάμεις της αποσύνθεσης και τις διαφθοράς να δυναμώσουν σταδιακά μέσα στο δημόσιο και στη συνέχεια ενθάρρυναν και οργάνωσαν πολιτικά, συνδικαλιστικά και ιδεολογικά τα χειρότερα στοιχεία που γέννησε αυτή η διαδικασία, για να τα κάνουν ηγεσία μιας όλο και πιο αδιάφορης η και εχθρικής προς το λαό και προς την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας κρατικής γραφειοκρατίας. Αυτή η γραφειοκρατία, που στην κοινωνική της βάση είναι μικροαστική, έχει πολιτικο-ιδεολογικό ηγέτη το ψευτοΚΚΕ που θέλει να κρατικουπαλληλοποιήσει όλη τη χώρα, ιδιαίτερα τον πιο μεγάλο εχθρό της κρατικής υπαλληλίας, τους εργάτες και εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Σε αυτό το δημόσιο όσο πιο ανώτερος είναι ο τίτλος σε σχέση με την πραγματική αξία του, τόσο ο ιδιοκτήτης αυτού του τίτλου για να κρατήσει τη θέση του και να κρύψει την πρακτική του ανεπάρκεια πρέπει να γίνει πιστός υπηρέτης της πολιτικής εξουσίας που τον διόρισε. Δηλαδή πρέπει να είναι τόσο διεφθαρμένος, τόσο εχθρικός προς την πραγματική μόρφωση και στην παραγωγική ανάπτυξη και τόσο δικτατορικός απέναντι στις μάζες, όσο εκείνη. Αυτό θα γίνει, ήδη γίνεται, με την σταδιακή πρακτική κατάργηση του ΑΣΕΠ και την πρόσληψη των δημόσιων υπαλλήλων από τους φαιο-«κόκκινους» στρατούς κατοχής που με το ΣΥΡΙΖΑ πρωτοπήραν την κεντρική κρατική εξουσία. Αλλά οι τέτοιου είδους προσλήψεις θα συναντήσουν και τους κατωτατοποιημένους τίτλους σπουδών που το ίδιο αυτό καθεστώς παράγει εδώ και αρκετά χρόνια σε όλα τα εκπαιδευτικά επίπεδα. Εννοούμε ότι ένα φαιο«κόκκινο» πολιτικό καθεστώς μπορεί να επιλέγει τα μέλη και τα στελέχη του από κατόχους τίτλων που να είναι ανώτεροι στη μορφή πχ τίτλοι ενός ΑΕΙ σαν το ΕΜΠ που όμως κάποιοι κάτοχοί τους θα μπορούν να τους έχουν εξασφαλίσει παρέχοντας σαν φοιτητές πολιτικές υπηρεσίες στον κομματικό-γραφειοκρατικό στρατό που τους έδωσε αυτόν το πτυχίο. Αυτό γίνεται με το να προμηθεύει ο στρατός τα μέλη του με θέματα εξετάσεων που τα πήρε πχ από τους διδάσκοντες αυτού του στρατού ή όπως σχεδιάζει για αργότερα να τους εισάγει στα ΑΕΙ καταργώντας σαν βασικό κριτήριο εισαγωγής τις ακόμα αδιάβλητες πανελλαδικές και δίνοντας αυτό το προνόμιο στα διεφθαρμένα μέλη του ίδιου στρατού καθηγητές- βαθμολογητές της Μέσης εκπαίδευσης.
Η ΑΝΩΤΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΑ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ
΄Με λίγα λόγια η ανωτατοποίηση θα μπο­ρού­σε γε­νι­κά να εί­ναι μια μι­κρο­α­στική ου­το­πί­α, αν δε ζού­σα­με σε μια χώ­ρα ό­που τις μι­κρο­α­στι­κές ου­το­πί­ες τις κά­νει ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός ερ­γα­λεί­ο για να α­νε­βεί στην ε­ξου­σί­α και να με­τα­τρέ­ψει σε ε­ρεί­πια ό,τι ε­πι­βιώ­νει α­κό­μα στη χώ­ρα πα­ρα­γω­γι­κά ή μορ­φω­τι­κά.
Σ’ αυ­τή τη χώ­ρα δηλαδή το τυ­πι­κό ε­παγ­γελ­μα­τι­κό δι­καί­ω­μα, ακόμα και το αποκτημένο με απάτη γί­νε­ται ου­σια­στικό δι­καί­ω­μα μό­νο ό­ταν ερ­γο­δό­της εί­ναι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος. Το συ­γκε­κρι­μέ­νο γρα­φειο­κρα­τι­κό και πα­ρα­σι­τι­κό κρά­τος, και πιο ει­δι­κά το κρά­τος-λεί­α των μι­σθο­φο­ρι­κών κομ­μα­τι­κών στρα­τών, μπο­ρεί δηλαδή εδώ και μόνο εδώ να κά­νει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα την ου­το­πί­α. Ε­δώ τα ΤΕΙ μπο­ρούν από μια άποψη χά­ρη σε μια υ­πουρ­γι­κή α­πό­φα­ση ή σε έ­να νό­μο στη Βου­λή να γί­νουν Α­ΕΙ μέ­σα σ’ έ­να δευ­τε­ρό­λε­πτο, σαν σε α­ρα­βι­κό θαύ­μα.
Αυ­τό θα ση­μαί­νει αυ­τό­μα­τα ό­τι οι α­πό­φοι­τοι των ΤΕΙ θα μπο­ρούν να βρουν πιο εύ­κο­λα δου­λειά στο δημόσιο, α­φού θα μπο­ρούν να κα­τα­λαμ­βά­νουν και τις θέ­σεις ε­κεί­νες που α­παι­τούν σή­με­ρα τυ­πι­κά προ­σόντα πτυ­χιού­χων Α­ΕΙ. Αυ­τή η δυ­να­τό­τη­τα για τους α­πό­φοι­τους των ΤΕΙ ση­μαίνει ό­τι δεν υ­πάρ­χει κα­νείς ι­διαί­τε­ρος λό­γος να εί­ναι κα­νείς α­πό­φοι­τος των Α­ΕΙ, αν στό­χος του εί­ναι η πρό­σλη­ψη στο Δη­μό­σιο. Και ε­πει­δή αυ­τός εί­ναι ο γε­νι­κός στό­χος ό­λης της α­νώ­τα­της παι­δεί­ας στην Ελ­λά­δα, δη­λα­δή το να πα­ράγει δη­μό­σιους υ­παλ­λή­λους, και ε­πει­δή αυ­τός ο στό­χος θα α­πο­κτά με­γα­λύ­τερο κύ­ρος ό­σο θα α­πο­σα­θρώ­νε­ται η ι­διω­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κή μη κομπραδόρικη (δηλαδή μη ιδιόκτητη από τους ρωσοκινέζους και ντόπιους ολιγάρχες φίλους τους) καπιταλιστική επιχείρηση, θα ε­πι­τα­χυν­θεί η δια­δι­κα­σία κατω­τα­το­ποί­η­σης των ΑΕΙ. Δηλαδή δε θα πρό­κει­ται αυ­τή τη φο­ρά για “κα­τωτα­το­ποί­η­ση” της πρα­κτι­κής χρη­σι­μό­τη­τας του πτυ­χί­ου, αλ­λά για κα­τω­τα­το­ποίη­ση του γε­νι­κού ε­πι­πέ­δου της  φοί­τη­σης στα Α­ΕΙ και για κα­τω­τα­το­ποί­η­ση του πρα­κτι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου του πτυ­χί­ου των Α­ΕΙ, δη­λα­δή για τη σχε­τι­κή με­τατρο­πή των Α­ΕΙ σε ΤΕΙ.
Αυ­τή η διείσ­δυ­ση των πτυ­χιού­χων των ΤΕΙ σε θέ­σεις που σή­με­ρα κα­τα­λαμ­βά­νο­νται α­πό α­πο­φοί­τους των Α­ΕΙ θα έ­χει και μια ά­μεση πα­ρα­γω­γι­κή ε­πί­πτω­ση α­φού αυ­τές οι θέ­σεις πραγ­μα­τι­κά α­παι­τούν έ­να ψηλό ε­πί­πε­δο ε­πι­στη­μο­νι­κής κα­τάρ­τι­σης, ό­πως σε με­ρι­κές θέ­σεις ε­πι­θε­ωρη­τών με­λε­τών και έρ­γων στα υ­πουρ­γεί­α και τις ΔΕ­ΚΟ. Βέ­βαια, πα­ρά τις κραυ­γές των μη­χα­νι­κών του ΤΕ­Ε, αυ­τές οι θέ­σεις δεν εί­ναι πολ­λές και η πιο με­γά­λη μάζα των μη­χα­νι­κών του Δη­μό­σιου και των ΔΕ­ΚΟ λει­τουρ­γεί σ’ έ­να ε­πί­πε­δο πο­λύ χα­μη­λό­τε­ρο α­πό τις  δυ­να­τό­τη­τες του πτυ­χί­ου που κου­βα­λά­ει. Ό­μως το γε­γονός ό­τι αυ­τές οι θέ­σεις με την “α­νω­τα­το­ποί­η­ση” χά­νουν κά­θε ξε­χω­ρι­στή τους ση­μα­σί­α και α­δειά­ζουν α­πό κά­θε πε­ριε­χό­με­νο ο­δη­γεί στο ξε­χαρ­βά­λω­μα ε­κεί­νου που εί­ναι πραγ­μα­τι­κά πιο α­να­πτυγ­μέ­νο, πιο ε­πι­στη­μο­νι­κά και τε­χνι­κά ε­ξει­δι­κευ­μέ­νο στη χώ­ρα. Α­πό ε­κεί μπο­ρεί να αρ­χί­σει μια δια­δι­κα­σία γενι­κής ι­σο­πέ­δω­σης και διά­λυ­σης της παι­δεί­ας, για­τί το να τσα­κί­σει κα­νείς την κο­ρυ­φή της εί­ναι ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος για να τσα­κί­σει τη βά­ση της. Αυ­τό δεν έ­χει να κά­νει με τη σω­στή κρι­τι­κή ε­νά­ντια στην πα­νε­πι­στη­μιο­κε­ντρι­κή παι­δεί­α της χώ­ρας μας, ό­που ό­λη η παι­δεί­α υ­πη­ρε­τεί το πα­νε­πι­στή­μιο.
Ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός δε θέ­λει να κα­τα­στρέ­ψει τον πα­νε­πι­στη­μιο­κε­ντρισμό, αλ­λά να φέ­ρει αυ­τό το κέ­ντρο ό­σο πιο χα­μη­λά μπο­ρεί και να χτυ­πή­σει σ’ αυτό το κέ­ντρο ό,τι πραγ­μα­τι­κά α­ξί­ζει, ό,τι πιο ζω­ντα­νό, ευ­ρη­μα­τι­κό και ε­πι­στη­μο­νι­κό, ό,τι εί­ναι δε­μέ­νο με την πα­ρα­γω­γή και την α­νά­πτυ­ξη, δη­λα­δή ό,τι στο βά­θος δεν εί­ναι πα­νε­πι­στη­μιο­κε­ντρι­κό, δη­λα­δή γρα­φειο­κρα­τι­κό στην εκπαί­δευ­ση. Ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός θέ­λει να κα­τα­στρέ­ψει ει­δι­κά την τε­χνι­κή α­νώτα­τη παι­δεί­α και να γε­μί­σει της χώ­ρα σχο­λές με­γα­λοϊ­δε­α­τι­σμού, θε­ο­λο­γί­ας και ρα­για­δι­σμού, ό­πως εύ­κο­λα μπο­ρεί να κά­νει με τις σχο­λές των λε­γό­με­νων αν­θρω­πι­στι­κών ε­πι­στη­μών. Με λί­γα λό­για, η α­νω­τα­το­ποί­η­ση έρ­χε­ται να λε­η­λατή­σει ό,τι μπό­ρε­σε να αν­θί­σει μέ­σα στον γρα­φειο­κρα­τι­κό, πα­ρα­σι­τι­κό και εξαρ­τη­μέ­νο ελ­λη­νικό κα­πι­τα­λι­σμό και να α­να­δεί­ξει ό,τι χει­ρό­τε­ρο.
Ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός θέ­λει να μπά­σει το πτυ­χί­ο του ΤΕΙ στη θέ­ση του επι­στη­μο­νι­κο­τε­χνι­κού­ η­γεμό­να, αλλά ακόμα περισσότερο τον απατεώνα απόφοιτο ΑΕΙ που αγόρασε από το κόμμα το πτυχίο του ειδικού, με τον ί­διο τρό­πο που ο Να­πο­λέ­ο­ντας έ­στεφε τους ­α­στούς φί­λους του βα­σι­λιά­δες. Αλ­λά ε­κεί εί­χα­με να κά­νου­με με μια πραγματική ε­πα­νά­στα­ση η οποία αντικατάστησε τους φεουδάρχες ειδικούς της πολιτικής εξουσίας με τους πολιτικούς της αστικής τάξης. Άλ­λω­στε, και η σο­σια­λι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση που έρ­χε­ται θα βά­λει πά­νω α­πό την επι­στη­μο­νι­κή και τε­χνι­κή πά­λη, πά­νω α­πό την πά­λη για την πα­ρα­γω­γή τους συ­νει­δη­τούς αν­θρώ­πους του προ­λε­τα­ριά­του. Όμως θα τους βά­λει σαν πο­λι­τι­κούς ε­πι­τρό­πους του στρα­τού των ει­δι­κών. Πο­τέ το προ­λε­τα­ριά­το δε θα διο­ρί­σει τον ε­αυ­τό του ει­δι­κό της ε­πι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας ό­σο δεν έ­χει στ’ αλή­θεια τη δι­κιά του στρα­τιά ει­δι­κών της ε­πι­στή­μης και της τε­χνι­κής. Και ό­σο δεν έ­χει τη δι­κιά του στρα­τιά, ό­ση πολι­τι­κή δύ­να­μη και να έ­χει θα υ­πο­χρε­ω­θεί να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τη στρα­τιά των α­στών ε­πι­στη­μό­νων και τε­χνι­κών.
Α­ντί­θε­τα, ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός στην Ελ­λά­δα, λει­τουρ­γώ­ντας σα δύ­να­μη κα­τοχής ενός αποικιακού ιμπεριαλισμού, θέ­λει πρώτ’ απ’ ό­λα να κα­τα­στρέ­ψει τις ντόπιες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις και τον στρατό των ειδικών, ειδικά στην έρευνα και στην παραγωγή. Και γι’ αυ­τό χρη­σι­μο­ποιεί τον μι­κρο­α­στι­κό α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμό και τη δη­μα­γω­γί­α ε­νάντια στην «ιε­ραρ­χί­α των ει­δι­κών», ενά­ντια στις ελίτ, ενάντια στην αριστεία, δηλαδή τη μι­κρο­α­στι­κή κρι­τι­κή, που κρύ­βει πί­σω α­πό το φαι­νο­με­νι­κό της α­ναρ­χι­σμό τη βάρ­βα­ρη διά­θε­ση να γκρε­μί­σει τον πραγ­μα­τι­κό ει­δι­κό και να πά­ρει τη θέ­ση του.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η ε­ξί­σω­ση στα ε­παγ­γελ­μα­τι­κά δι­καιώ­ματα δεν α­φο­ρά, πρα­χτι­κά, πα­ρά μόνο ό­σους θα μπο­ρέσουν να βρουν δου­λειά στο Δη­μόσιο. Και αυ­τή η δου­λειά δεν μπο­ρεί σή­με­ρα πα­ρά να εί­ναι προ­ϊ­όν της συμ­με­τοχής σ’ έ­ναν κομ­μα­τι­κό μι­σθο­φο­ρι­κό στρα­τό. Με λί­γα λόγια, η ε­ξί­σω­ση α­φο­ρά μό­νο μια μειο­ψη­φί­α. ΄Ε­τσι και η α­νω­τα­το­ποί­η­ση δεν μπο­ρεί τε­λι­κά πα­ρά να γίνει πράξη μόνο για μια μειο­ψη­φί­α. Και αυ­τή δε θα εί­ναι πα­ρά τα μέ­λη ε­νός μι­σθο­φο­ρι­κού στρα­τού που θα συ­γκρο­τη­θεί α­πό τώ­ρα για να κα­τα­λά­βει ό­σες θέ­σεις μπο­ρέ­σει στο Δη­μό­σιο. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τις θέ­σεις αυ­τές προ­ο­ρί­ζο­νται να κα­τα­λά­βουν οι λο­χα­γοί και οι λο­χί­ες αυ­τού του στρα­τού και ό­χι οι στρα­τιώ­τες του, ό­μως α­πό τώ­ρα ο ρω­σό­δου­λος σο­σιαλ­φα­σι­σμός θα δια­θέ­τει έ­να νέ­ο α­πό­σπα­σμά του σα μα­χη­τι­κό εργαλεί­ο μέ­σα στους φοι­τη­τές και ε­νά­ντια στους φοι­τη­τές και των Α­ΕΙ και των ΤΕΙ.
Μ’ αυ­τόν τον τρό­πο ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός εκ­δι­κεί­ται τους φοι­τη­τές, και πε­ρισσό­τε­ρο τους φοι­τη­τές των Α­ΕΙ, που ε­δώ και και­ρό έ­χουν πά­ψει να τον α­κο­λουθούν πε­ρι­φρο­νώ­ντας σε πρώ­τη φά­ση τις ε­κλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες και τις πα­ρατά­ξεις του. 
ΠΩΣ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΤΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ
Α­πέ­να­ντι σ’ αυ­τή την πο­λύ ύ­που­λη και λε­πτά ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νη ε­πί­θε­ση των ρω­σό­δου­λων θα πρέ­πει το δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα κι οι φοι­τη­τές ν’ α­ντι­τά­ξουν μια σθε­να­ρή και πα­ρα­τε­τα­μέ­νη πά­λη. Ει­δι­κό βά­ρος πέ­φτει σ’ αυ­τή τη φά­ση στους ώ­μους των ­φοι­τη­τών των ΤΕΙ, που πρέ­πει ν’ α­ντι­με­τω­πί­σουν την προ­βο­κάτσια που ουσιαστικά τους έ­χει στή­σει ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός και ν’ α­ντι­στρέ­ψουν το χτύ­πημα.
Για να το πε­τύ­χουν αυ­τό πρέ­πει να δώ­σουν στο αί­τη­μα της α­νω­τα­το­ποί­η­σης το α­ντί­θε­το πε­ριε­χό­με­νο α­πό ε­κεί­νο που του δί­νει ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός. Πρέ­πει να α­παι­τή­σουν η α­νω­τα­το­ποί­η­ση να μην εί­ναι κού­φια και προ­βο­κα­τόρι­κη, δη­λα­δή α­νω­τα­το­ποί­η­ση του ση­με­ρι­νού τί­τλου, αλ­λά ου­σια­στι­κή, δηλαδή με α­νέ­βα­σμα του ε­πι­πέ­δου πα­ρα­γω­γής της χώ­ρας και σύν­δε­ση αυ­τής της πα­ραγω­γής με την εκ­παί­δευ­σή τους. Μό­νο έ­τσι ο τί­τλος σπου­δών θα μπο­ρεί να ση­μαί­νει ε­παγ­γελ­μα­τι­κή δου­λειά με ό­ρους που α­ντι­στοι­χούν σ’ αυ­τόν τον τί­τλο. Το ζή­τη­μα για τους μη­χα­νι­κούς και των ΤΕΙ και των Α­ΕΙ εί­ναι να βρουν δουλειά σχε­τι­κή με το πτυ­χί­ο τους και ό­χι να α­νέ­βει η τυ­πι­κή α­ξί­α του πτυ­χί­ου τους, ε­νώ κα­θό­λου δεν εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κό να α­νέ­βει η γρα­φειο­κρα­τι­κή του αξί­α. Με αυ­τό το νέ­ο πε­ριε­χό­με­νο η α­νω­τα­το­ποί­η­ση θα έ­πρε­πε να ξε­μπλο­κα­ρι­στεί α­πό κά­θε συ­νά­φεια και σύγκρι­ση με τα Α­ΕΙ σαν α­νώ­τα­τα ι­δρύ­μα­τα. Τα ΤΕΙ σαν πα­ρα­γω­γοί μιας εν­διά­με­σης βαθ­μί­δας ει­δι­κών οι οποίοι και χρήσιμοι είναι σαν τέτοιοι και μπορούν άνετα να αναπτύξουν την ειδίκευσή τους μέσα στη συλλογική παραγωγική και ερευνητική δουλειά, με τη διαρκή μελέτη και τη διαρκή επιμόρφωση όπως πρέπει και μπορούν να το κάνουν και οι απόφοιτοι των ΑΕΙ αλλά και κάθε τεχνικής σχολής οποιουδήποτε επιπέδου . Εί­ναι μάλιστα ιδιαίτερα οι φοι­τη­τές των ΤΕΙ που έ­χουν σαν κύ­ριο προ­ο­δευ­τι­κό ρό­λο να κά­νουν κριτι­κή στη λα­τρεία του πτυ­χί­ου σαν πτυ­χί­ου, στη λα­τρεί­α της θε­ω­ρη­τι­κής τεχνι­κής γνώ­σης σε βά­ρος της πρα­κτι­κής τε­χνι­κής γνώ­σης και να χτυ­πούν α­πό αυ­τή την πλευ­ρά έ­να πνεύ­μα α­στι­κού ε­πι­στη­μο­νι­κού ε­λι­τι­σμού, αλ­λά κυ­ρί­ως το πνεύ­μα του γρα­φειο­κρα­τι­κού ε­λι­τι­σμού, που εί­ναι ι­σχυρό στα Πο­λυ­τεχνειακά ΑΕΙ και στο ΤΕ­Ε που σε μεγάλο βαθμό χτύπησε από τα δεξιά την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, δηλαδή από την πλευρά της παρεμπόδισής τους να καταλάβουν θέσεις στο δημόσιο που πρακτικά μπορούσαν να καταλάβουν.
Ο ό­ρος της α­νω­τα­το­ποί­η­σης εί­ναι α­κα­τάλ­λη­λος να τα εκ­φρά­σει αυ­τά, για­τί συν­δέ­ε­ται πια με τη γρα­φειο­κρα­τι­κή α­νω­τα­το­ποί­η­ση.
Έτσι το μό­νο ρε­α­λι­στι­κό αί­τη­μα για τα ΤΕΙ εί­ναι ε­κεί­νο που διατυ­πώ­νε­ται με αρ­νη­τι­κό τρό­πο και έ­χει να κά­νει με την πραγ­μα­τι­κή πο­ρεί­α και των ΤΕΙ και των Α­ΕΙ, προς την α­πο­σά­θρω­ση και τη διά­λυ­ση και σαν εκ­παί­δευ­ση και σαν ε­παγ­γελ­μα­τι­κό μέλ­λον, δηλα­δή τον ό­λο και πιο μειω­μέ­νο ρόλο που παί­ζουν σε μια ό­λο και πιο μειω­μέ­νη πα­ρα­γω­γή τε­χνι­κών έρ­γων και σε μια ό­λο και πιο μειω­μέ­νη βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή. Η μορ­φή που α­ντι­στοι­χεί σ’ έ­να τέ­τοιο αί­τη­μα εί­ναι το σύν­θη­μα “΄Ο­χι στο σα­μπο­τά­ρι­σμα της βιομηχανικής ανάπτυξης και της έρευνας, ιδιαίτερα της εφαρμοσμένης”.
Αυ­τό εί­ναι το βασικό προ­ο­δευ­τι­κό αί­τη­μα για τα ΤΕΙ, τα Α­ΕΙ και την Ελ­λά­δα τού­τη την ε­πο­χή. Αυτή είναι η απάντηση στον σοσιαλφασισμό.