Φυσικά για τον Bildt, πρόκειται για πραγματικά «σοσιαλιστικά καθεστώτα», αφού ο στρατηγικός αντικομμουνισμός όλων των τμημάτων και πολιτικών ρευμάτων της παγκόσμιας αστικής τάξης δεν την αφήνει να δει πέρα από τη μύτη της ή αλλιώτικα δεν την αφήνει να δει τη διαφορά της πολιτικής αρχών της περιόδου των Λένιν - Στάλιν, που συμμάχησε με συνέπεια με τους αντιναζιστές και αντιφασίστες αστούς ανά τον κόσμο ενάντια στη χιτλερική βαρβαρότητα με την κτηνώδη, ιμπεριαλιστικού τύπου πολιτική της πάλης για σφαίρες επιρροής και κυριαρχίας της εποχής Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ - Γκορμπατσόφ.

Όσο «σοσιαλιστικά» ήταν βέβαια τα καθεστώτα που ανατράπηκαν στην Ανατολική Ευρώπη του 1989-1991, άλλο τόσο «φιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες» ήταν οι Γκορμπατσόφ - Γέλτσιν, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Bildt. Ο τελευταίος μάλιστα υιοθετεί τη θεωρία ότι ήταν η πίεση των δημοκρατικών, αντισοσιαλφασιστικών κινημάτων των κατεχόμενων από τη Ρωσία χωρών της ανατολικής Ευρώπης που «τελείωσε» ουσιαστικά και τον «κομμουνισμό» σε αυτή τη χώρα.

Δέσμιος του ιδεαλισμού, ο Σουηδός αστός είναι έτοιμος να δεχθεί ότι μια ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία, η οποία δεν είχε διστάσει να καταλάβει στρατιωτικά ολόκληρες χώρες (Τσεχοσλοβακία) προκειμένου αυτές να μην αυτονομηθούν από την ιμπεριαλιστική μέγγενή της ή να ματοκυλίσει εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους μιας φτωχής χώρας της Κεντρικής Ασίας σε έναν αποικιακού τύπου πόλεμο (Αφγανιστάν) «αυτοκτόνησε» και βυθίστηκε αύτανδρη μπροστά σε ένα οπωσδήποτε δημοκρατικό και αντιφασιστικό, πάντως άοπλο και χωρίς ισχυρά πολιτικά επιτελεία κίνημα των λαών των χωρών της Βαλτικής, που ήταν ακόμα μέρος της ΕΣΣΔ, και λίγων ακόμη χωρών του σοσιαλφασιστικού «ανατολικού μπλοκ».

Το γεγονός ότι, από αυτή τη συντονισμένη επιχείρηση απόσυρσης του φθαρμένου μπρεζνιεφισμού, που η σαπίλα του ελάχιστους πια προοδευτικούς ανθρώπους ανά τον πλανήτη μπορούσε να ξεγελάσει το 1989, γεννήθηκε η πιο κτηνώδης επεκτατική, νεοτσαρική, θρησκόληπτη, αντισημιτική, παραδοσιοκρατική και ολιγαρχική Ρωσία, δηλαδή το «όνειρο» κάθε αντιδυτικού «σκληρού μπρεζνιεφικού» του τότε και του σήμερα (π.χ. ψευτοΚΚΕ, που όσο κι αν κριτικάρει τη Ρωσία για τον εσωτερικό καπιταλισμό της, άλλο τόσο την καμαρώνει όταν «χαλάει τα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», όταν δηλαδή δρα ως ωμός και κτηνωδώς βίαιος ιμπεριαλιστής), δεν φαίνεται να απασχολεί καθόλου τον Σουηδό πολιτικό και διπλωμάτη. Ακριβώς όπως οι κνίτες, ο φιλελεύθερός μας πιστεύει ότι η Δύση και οι φίλοι της μέσα στην ΕΣΣΔ «νίκησαν κατά κράτος» το «ρώσικο κομμουνισμό», χωρίς όμως ούτε αυτός - όπως οι κνίτες - να μας εξηγεί πώς, με βάση αυτή την ανάλυση, η Ρωσία δεν έγινε «αμερικάνικη αποικία» ή εν πάση περιπτώσει μια δυτικού φιλελεύθερου τύπου χώρα μέσης ισχύος, τύπου Ιταλίας ή Ισπανίας, όπως θα πρόσταζε ο οικονομισμός όσων μετράνε μονάχα τα ΑΕΠ (όπως κάνουν στα καθ’ ημάς διάφοροι ρωσόδουλοι τροτσκιστές τύπου ΚΕΔ).

Ούτε βέβαια ο Bildt εξηγεί πώς γίνεται οι «σιλόβικι», δηλαδή η μαφιόζικη κρατικομονοπωλιακή καπιταλιστική ολιγαρχία του πουτινισμού, να  είναι κυρίως οι παλιοί καγκεμπίτες, δηλαδή οι παλιοί «σκληροί μπρεζνιεφικοί», αφού, σύμφωνα με την ανάλυση του ίδιου, «ευτυχώς» οι «φιλελεύθεροι» Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν επικράτησαν και η ανατολική Ευρώπη γλίτωσε το ματοκύλισμα τύπου Τιενανμέν.

Αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει ο Σουηδός αστός είναι το γεγονός ότι η στρατηγική προσποίηση «θανάτου» ή καλύτερα «αυτοκτονίας» της ρωσικής ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας ήταν η μεγαλύτερη και η πλέον στρατηγική τις τελευταίες δεκαετίες επιτυχία της ρώσικης κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης. Με αυτήν ήρε το εμπόδιο του αντικομμουνισμού στη Δύση, αλλά και στον τρίτο κόσμο, που έκανε δύσκολη τη στρατολόγηση πρακτόρων και στενών φίλων μέσα στις κατά τόπους αστικές τάξεις, πάτησε ισχυρό οικονομικό πόδι μέσω «εξαγόμενων» ολιγαρχών και στα ισχυρά οικονομικά κέντρα της Ευρώπης (Λονδίνο, Παρίσι κλπ.), έδεσε με αόρατες αλυσίδες φυσικού αερίου σειρά ακόμη και μονοπωλιακών καπιταλιστικών χωρών όπως η Γερμανία, ενώ χρησιμοποιεί πλέον, ως ανοικτά καπιταλιστική και όχι «κομμουνιστική» χώρα το σύνολο των εργαλείων και των θεσμών του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού και χρηματοοικονομικού συστήματος προς όφελός της. Αυτό είναι το τεράστιο, το στρατηγικό, το καίριο επίτευγμα των «φιλελεύθερων» σοσιαλφασιστών Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν, πολιτικών πατεράδων του Αδόλφου Πούτιν, το οποίο κανένας «σκληρός μπρεζνιεφικός» - φορτωμένος αναγκαστικά με τενεκεδένια, ολωσδιόλου κάλπικα σφυροδρέπανα - δεν θα μπορούσε ποτέ να πετύχει. 

Κι όχι μόνο αυτό. Οι σοσιαλφασίστες της μπρεζνιεφικής εποχής είχαν στην υπηρεσία τους μονάχα τους ψεύτικους κόκκινους, δηλαδή τους ψευτοκομμουνιστές (ούτε καν όλους τους ρεβιζιονιστές, αφού είχε αυτονομηθεί σε ένα βαθμό από αυτούς το ρεύμα του ευρωρεβιζιονισμού βλ. τα «Κ»Κ της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ιαπωνίας) και μια χούφτα τροτσκοσοσιαλδημοκράτες σε κόμματα όπως οι Εργατικοί της Βρετανίας και οι Σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας. Σήμερα οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές, χωρίς να χάσουν την αγάπη του κάθε «κόκκινου» μικροαστού «ριζοσπάστη», καθώς συνεχίζουν να σηκώνουν, με επικεφαλής το αρχικαθεστωτικό «Κ»Κ της Ρώσικης Ομοσπονδίας, τη σημαία του κύρια αντι-δυτικού αντιιμπεριαλισμού και του κρατικίστικου “αντικαπιταλισμού”, (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, και τα διάφορα “Κ”Κ, τροτσκιστές, και «μ-λ» τροτσκιστές), ελέγχουν ταυτόχρονα σχεδόν απόλυτα και καθοδηγούν ιδεολογικά - πολιτικά ΚΑΙ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ναζιστών και των κλασικού τύπου εθνικοφασιστών από την Ευρώπη (Λεπέν, Σαλβίνι, Όρμπαν) μέχρι και την Αμερική (Τραμπ, Μπολσονάρο). Ταυτόχρονα φροντίζουν να έχουν ισχυρές θέσεις και μέσα σε ρεύματα όπως η κλασσική, δυτικού τύπου Κεντροδεξιά (π.χ. Μέρκελ, Φιγιόν, Μπερλουσκόνι), ακόμη και μέσα στους φιλελεύθερους (βλ. την ιδιαίτερα ύποπτη επίτροπο της ΕΕ Βεστάγκερ, που αποθεώνουν οι Έλληνες σοσιαλφασίστες).

Η στρατηγική τυφλωμάρα της αστικής τάξης θα πληρωθεί ακριβά από τους λαούς των χωρών της και ακόμη περισσότερο από εκείνους του Τρίτου Κόσμου, όταν ο ρωσοκινέζικος άξονας θα ξεκινήσει τη στρατιωτικού - πολεμικού τύπου πορεία του προς την παγκόσμια κυριαρχία. Απέναντί του όμως, αργά ή γρήγορα, ο τελευταίος θα βρει επικεφαλής ενός ευρύτατου μετώπου την εργατική τάξη και την πολιτική πρωτοπορία της σε κάθε χώρα και τελικά σαν διεθνές κίνημα, που ξέρει και μπορεί από την ταξική της φύση να βλέπει πιο μακριά και στρατηγικά, να αναλύει φυσιογνωμίες καθεστώτων και προσωπικοτήτων με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω, χωρίς να καταφεύγει στην απολογητική και στην κατασκευή μιας πραγματικότητας που να ταιριάζει με τα συμφέροντα της «ηρεμίας των θησαυροφυλακίων και των χρηματιστηρίων» της, όπως η αστική τάξη.

*Ενθυμούμενοι το θαύμα του 1989 (https://www.project-syndicate.org/commentary/1989-end-of-soviet-union-by-carl-bildt-2019-08).