έχουν οι αναγνώστες μας μια όσο γίνεται καλύτερη εικόνα για το είδος της πάλης που δίνει ένα τμήμα του κινέζικου λαού ενάντια στην ασύλληπτου όγκου και εκλεπτυσμένης βαρβαρότητας φασιστική δικτατορία των σοσιαλ-ιμπεριαλιστών του Πεκίνου, αλλά για να προετοιμάσουμε τους αντι-σοσιαλφασίστες στη χώρα μας -αλλά όσο είναι δυνατόν και έξω από αυτήν - για το είδος της πολιτικής πάλης που τους περιμένει αν κάποια στιγμή ο λαός αντιληφθεί σαν κύριο εχθρό το σοσιαλφασισμό και θελήσει να του αντισταθεί. Αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι τόσο μακρυνό παρόλη την πολύχρονη διείσδυση αυτού του εχθρού μέσα στην αστική τάξη και τη σημερινή πολιτική του ηγεμονία. Το ότι αυτός ο εχθρός είναι υποχρεωμένος να διατηρεί και να αναπτύσσει φαιο-«κόκκινους» στρατούς βίας δείχνει ότι περιμένει ότι ο ελληνικός λαός δεν θα υποταχθεί μόνο με το ψέμμα και θα αντισταθεί έντονα. Απέναντι σε μια τέτοια αντίσταση ο σοσιαλιμπεριαλισμός δεν θα απαντήσει μόνο με βία αλλά ταυτόχρονα και με την αγαπημένη πολιτική του μέθοδο: τον εισοδισμό στο αντιφασιστικό στρατόπεδο.
Αυτό που μας διδάσκει σήμερα το Χονγκ Κονγκ και που πριν από αυτό μας το δίδαξε η Ουκρανία είναι ότι ο σοσιαλιμπεριαλισμός δεν επιτρέπει ποτέ στους αντιπάλους του να εξαπολύσουν μαζικά κινήματα εναντίον του χωρίς να έχει φροντίσει προηγούμενα να τοποθετήσει φιλικά του πολιτικά στελέχη μέσα σε αυτά τα κινήματα ή απλά να ενθαρρύνει να αναδειχτούν μέσα σε αυτά τα κινήματα τα πιο αντιδραστικά και αποκρουστικά πολιτικά ρεύματα (που στο βάθος είναι και τα πιο κοντινά προς τον ίδιο). Ο τρόπος με τον οποίο τόσο ο ρώσικος όσο και ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός δυναμώνουν μέσα στα εχθρικά τους κινήματα τα τέρατα είναι βασικά ένας: Τους δίνουν νίκες! Όταν δηλαδή η γραμμή των αληθινών αντιφασιστών ηγείται σε έναν αγώνα, κάνουν τα πάντα για να μην υποχωρούν, όταν ηγείται η γραμμή των κάλπικων αντιφασιστών υποχωρούν, δίνουν νίκες σε αυτή τη γραμμή. Δίνουν τόσες νίκες ώστε να κάνουν τη λαθεμένη γραμμή και το αντιδραστικό ρεύμα ηγεμονικό στο κίνημα. Ετσι τελικά εμφανίζεται η άθλια και αποκρουστική φυσιογνωμία του προς τα έξω. Μόλις αυτό συμβεί τότε οι σοσιαλιμπεριαλιστές απαντάνε με αληθινή και μάλιστα μάξιμουμ βία, αλλά τότε δεν υπάρχει πια ούτε το εσωτερικό ούτε το διεθνές μέτωπο για να βοηθήσει το κίνημα που δέχεται την επίθεση. Οι ναζί του δεξιού τομέα στην Ουκρανία, αλλά και ο ισλαμοφασίστες της Αλ Κάιντα στην Συρία και στην Τσετσενία δείχνουν τι παθαίνει ένα πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που αφήνει υπεραντιδραστικούς στην ηγεσία του και δεν συγκεντρώνει πρώτα και κύρια ενάντια σε αυτούς τα πυρά του όσο είναι νωρίς.
Αν για παράδειγμα φανταστεί κανείς μια μέρα τους ρωσοκινέζους ή έστω τα ανοιχτά ντόπια τσιράκια τους να αντιμετωπίζουν την αρχή μιας μαζικής αντίστασης από τον ελληνικό λαό, θα πρέπει να αναζητήσει και το μαύρο ρεύμα μέσα σε αυτήν την αντίσταση. Σε αυτό θα πρέπει οι πραγματικοί αντι-σοσιαλφασίστες να κατευθύνουν τα κύρια πολιτικά πυρά τους. Ηδη σπέρματα από αυτό το μέλλον μπορεί κανείς να διακρίνει από σήμερα.
Γι αυτούς τους λόγους προτείνουμε στους αναγνώστες μας να ξεπεράσουν την πρώτη αρνητική διάθεση που προκαλούν τα μεγάλα κείμενα μιας εφημερίδας, να θεωρήσουν ότι η Νέα Ανατολή εκτελεί και χρέη θεωρητικού κομματικού περιοδικού και να μελετήσουν έστω σπαστά αυτό το κείμενο που όσο μπορεί προσπαθεί να φέρει πιο κοντά μας μια πόλη στο στόμα ενός δράκου του οποίου η ουρά είναι στον Πειραιά.
Με την ευκαιρία καλούμε τους αναγνώστες καθώς και τους φίλους και συντρόφους μας να μελετήσουν πολύ προσεκτικά και να διακινήσουν όσο μπορούν το πολύ σημαντικό θεωρητικό κείμενό της Νέας Ανατολής που δημοσιεύτηκε στα φύλλα 542 και 544 με τίτλο «οι νέοι τσάροι θα έχουν την τύχη των παλιών (https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1142-, https://www.oakke.gr/ideology/item/1161-) στο οποίο για πρώτη φορά συνοψίζεται με τόση συνοχή και αποδεικτικότητα η ανάλυση της ΟΑΚΚΕ για την παγκόσμια στρατηγική του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού.

Το άρθρο για το Χονγκ Κονγκ όπως δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση εδώ: https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-23-31/item/1167-