Για να μπει μια χώρα με συντετριμμένα παραγωγικά πάγια σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης πρέπει να αυξηθούν οι επενδύσεις ή αλλιώς να αυξηθεί το πάγιο κεφάλαιο στη χώρα, δηλαδή οι επενδύσεις σε μηχανήματα, κτίρια κλπ. Ασφαλώς σε μερικούς μήνες δεν θα μπορούσαμε να έχουμε θεαματικά αποτελέσματα, αλλά τα πρώτα στοιχεία πραγματικής ανάπτυξης θα ήταν ορατά. Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε την εξέλιξη του ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου, από την εποχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το τρίτο τρίμηνο (Q3) του 2019 (https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SEL81/-).

Tρίτο τρίμηνο του 2019 σημαίνει κυβέρνηση Μητσοτάκη, που θα μπορούσε να σημαίνει έστω μια μικρή αύξηση επενδύσεων σε πάγια η οποία είχε αρχίσει στα τελευταία τρίμηνα του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι επενδυτές προεξοφλούσαν τη νίκη της ΝΔ. Κι όμως παρατηρούμε μια μείωση της τάξης του 5% περίπου σε σχέση με το 2^ο τρίμηνο του 2019.

Επίσης στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε την εξέλιξη του δείκτη Κύκλου Εργασιών στη Βιομηχανία κάθε μήνα για το 2019 και το ποσοστό μεταβολής του σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Και εδώ τα στοιχεία είναι αρνητικά για την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

(από το Δελτίο Τύπου της ΕΛΣΤΑΤ, 20 Δεκέμβρη 2019, https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/DKT24/-)

Παρατηρούμε δηλαδή, με εξαίρεση τον Ιούλιο που ήταν ο πρώτος μήνας διακυβέρνησης της ΝΔ, ότι έχουμε πτώση και για τους τρεις τελευταίους μήνες.

Τα παραπάνω αρνητικά στοιχεία, ειδικά οι επενδύσεις σε πάγια δηλαδή σε απτά στοιχεία της παραγωγής, δεν λογαριάζονται από την κυβέρνηση η οποία κρύβεται πίσω από άλλα νούμερα πιο θετικά γι αυτήν που αφορούν άλλες πιο επιφανειακές, πιο βραχυπρόθεσμες πτυχές της οικονομίας, όπως είναι η αύξηση του ΑΕΠ και τα δημοσιονομικά πλεονάσματα. Αυτά όλα ανεβαίνουν από τον τουρισμό και από τις εξαγωγές, αλλά πίσω από αυτά υπάρχει ένα πράγμα: η πτώση στα πραγματικά μεροκάματα και η υπερεντατικοποίηση της δουλειάς των εργαζομένων που αναπληρώνουν την πτώση των επενδύσεων σε πάγια στοιχεία της παραγωγής κυρίως σε μηχανήματα, δηλαδή του σαμποταρίσματος των επενδύσεων τύπου μεταλλουργίας Χρυσού, Ελληνικού, λιγνιτικών και καλωδίου διασύνδεσης Κρήτης-Αττικής, Επισκευαστικής Ζώνης, Προβλητών Κρουαζιέρας Πειραιά κλπ. Αν υπολογίσει κανείς και τις φθορές των πάγιων, δηλαδή τις αποσβέσεις, θα δει ότι τα συνολικά παραγωγικά πάγια της χώρας μειώνονται (https://www.oakke.gr/sabotaz-crisis/item/718-, https://www.oakke.gr/sabotaz-crisis/item/1149-).

Αν αυτό το σαμποτάρισμα συνδυαστεί με το ότι αυξάνεται το ΑΕΠ τότε γίνεται αντιληπτό ότι αντί να αυξάνεται η παραγωγικότητα της δουλειάς μέσα από πιο σύγχρονα μέσα της παραγωγής, αυξάνεται η εντατικοποίηση της δουλειάς και η πτώση του μεροκάματου, δηλαδή καίγεται η ζωντανή εργατική δύναμη, αργοπεθαίνουν οι εργαζόμενοι. Στη μαρξιστική γλώσσα αυτό λέγεται αντικατάσταση της σχετικής υπεραξίας από την απόλυτη, δηλαδή επιστροφή σε παλιότερες και πιο αποικιακές μορφές καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αλλά αυτό έχει όρια. Τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα συνεχίζει και θα επαυξάνει την πολιτική του Τσίπρα και των προηγούμενων πρωθυπουργών να εμποδίζουν τις επενδύσεις, ιδιαίτερα τις νέες βιομηχανικές θα έρθει η στιγμή που η παραγωγή, το ΑΕΠ και το επίπεδο ζωής του λαού θα πέφτουν ξανά και με γρήγορους ρυθμούς. Αυτή θα είναι μια φτώχια πολεμικού, κατοχικού τύπου πολύ χειρότερη από αυτή του 2010-2019.

Την ίδια στιγμή η εμβληματική για τη ΝΔ επένδυση του Ελληνικού, όπως είχαμε γράψει και στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής, έχει βαλτώσει. Μάλιστα στις 9 Δεκέμβρη 19 πολίτες με επικεφαλής τον βουλευτή του ΜεΡΑ 25 Κρίτωνα Αρσένη έκαναν τη δεύτερη προσφυγή (επί ΝΔ) στο ΣτΕ η οποία «Μεταξύ άλλων, γίνεται λόγος για αντισυνταγματικότητα σε ρυθμίσεις, όπως αυτή που αφορά τους κοινόχρηστους χώρους, ενώ ως προς το έννομο συμφέρον αναφέρεται ότι η εφαρμογή της επίμαχης ΚΥΑ θα οδηγήσει σε εντατική ανοικοδόμηση μεγάλης αστικής έκτασης» (https://www.mononews.gr/21-12-2019).

Φυσικά η ΝΔ σιωπά εκκωφαντικά!