Οι τελευταίοι, ενώ ειδικά μετά τα 1998-2000 ξελαρυγγιάζονται στα «ταξικά» συνθήματα και στην καταγγελία του «κρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού», είναι η πεμπτουσία κάθε κρατικής και κάθε μεγαλοεργοδοτικής επιρροής μέσα στο εργατικό κίνημα, πολύ περισσότερο από κάθε ρεφορμιστή, αστοποιημένο συνδικαλιστή της κάθε ΠΑΣΚΕ και της κάθε ΔΑΚΕ.

Οι «συνδικαλιστές» του ΠΑΜΕ φονιάδες κάθε εργατικής δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης των εργαζομένων μέσα στα συνδικάτα είναι εκείνοι που με απύθμενο θράσος αναγνωρίζουν ως «εργατικά» τα απόλυτα κρατικά ελεγχόμενα συνδικάτα - φάρσες της κάθε Κίνας, της κάθε Βενεζουέλας και της κάθε ταγματασφαλίτικης ασαντικής εξουσίας στη Συρία, είναι δηλαδή οι υπερασπιστές του εντελώς ψευδεπίγραφου «συνδικαλισμού» των υπαλλήλων κάθε ρωσόδουλης δικτατορίας στον κόσμο. Αλλά και στη χώρα μας, είναι εκείνοι οι οποίοι πάντα έπαιζαν ρόλο προσωπάρχη και συνεργάτη της χειρότερης και πιο ολιγαρχικής πλευράς της εργοδοσίας, δηλαδή της κρατικοολιγαρχικής, ρωσοφτιαγμένης άρχουσας τάξης του κάθε Μπόμπολα, του κάθε Κόκκαλη, του κάθε Π. Γερμανού και βέβαια τελευταία - που τα αφεντικά τους ήρθαν απευθείας και όχι μέσω αντιπροσώπου στην Ελλάδα - της κάθε COSCO. Είναι επίσης εκείνοι οι οποίοι, όταν ο εργοδότης ανήκει σε αντίπαλο τμήμα της αστικής τάξης από το ρωσοκινέζικο και κρατικο-ολιγαρχικό που οι ίδιοι λατρεύουν, αναλαμβάνουν να κλείσουν το εργοστάσιο και να πετάξουν τους εργάτες στην πιο μαύρη και απελπιστική ανεργία, συνήθως με ταξικά ή και με περιβαλλοντικά, αρχαιολογικά ή άλλα προσχήματα.

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν η εργατική τάξη, εκείνο τουλάχιστον το κομμάτι της που συμμετέχει ακόμη στα άμαζα και άνευρα, συνήθως συμβιβασμένα με την εργοδοσία σωματεία στις επιχειρήσεις ανά την Ελλάδα, ιδιαίτερα μέσα στην κρίση, να συμπαθήσει ή να δει τον εαυτό της μέσα στο «ταξικό κίνημα» του κνίτη; Πώς να το αγαπήσει και να το στηρίξει, την ώρα που από την πείρα της βλέπει πόσο ο τελευταίος δεν νοιάζεται ούτε για τη βελτίωση των όρων ζωής των εργαζομένων, ούτε για την οργάνωση τους, ούτε για το αναπέτασμα της συμμετοχής τους στον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό (που το ίδιο το ψευτοΚΚΕ επιχείρησε μανιασμένα να τον σκοτώσει μετά τη μεταπολίτευση, όταν ακριβώς είχε αρχίσει να ανθίζει, παλεύοντας να καταργηθούν τα σωματεία των επιχειρήσεων και να υπάρχουν μόνο τα κλαδικά τα οποία θα μπορούσε να ελέγχει), ούτε για τη σωτηρία της παραγωγής σε μια χώρα που εδώ και δέκα χρόνια βασανίζεται από την αναδουλειά και το καταθλιπτικό περιβάλλον των «κουφαριών» εργοστασίων; Κι όχι μόνο ο κνίτης δεν νοιάζεται για όλα τα παραπάνω (αυτό άλλωστε στην κύρια πλευρά ισχύει και για τους κλασσικούς γραφειοκράτες συνδικαλιστές των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), αλλά αντίθετα είναι πρωτοπόρος και στην καταστροφή της παραγωγής, και στη δολοφονία κάθε ζωντανής διεργασίας μέσα στα συνδικάτα, και τελικά στη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Έτσι, λοιπόν, μετά και τις ισχυρές αντιστάσεις που όπως φάνηκε πρόβαλαν στην απόπειρα εξ εφόδου κατάληψης της ΓΣΕΕ από το ΠΑΜΕ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που αναμετρήθηκαν με τους κνίτες και δέχθηκαν πολυάριθμες επιθέσεις σε Εργατικά Κέντρα ανά την Ελλάδα, και επίσης μετά τις έντονες ανησυχίες που εκφράσανε τα δυτικοευρωπαϊκά συνδικάτα τα οποία ενημέρωσε και στα οποία κατέφυγε για συμπαράσταση η ηγεσία της ΓΣΕΕ (https://gsee.gr/?p=36458 ), ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να εμφανιστεί ως «εγγυητής» της διοργάνωσης του συνέδριου, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, Τσίπρα, ο οποίος έκανε ανοιχτές πλάτες στο ΠΑΜΕ - ψευτοΚΚΕ σε κάθε βίαιο χτύπημα και σε κάθε διάλυση μαζικής διαδικασίας τόσο στο τριτοβάθμιο επίπεδο της ΓΣΕΕ όσο και στις ομοσπονδίες.

Εκτιμάμε ότι αυτό έγινε όχι μόνο γιατί η ΠΑΣΚΕ δυνάμωσε αντί να πέσει παρά το πρακτικό πολιτικό της πούλημα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (πράγμα που μπορεί τελικά να έκανε καλό στους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, αλλά και λόγω της πίεσης της ΔΑΚΕ, που διατηρεί ακόμη ισχυρές δυνάμεις μέσα στον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ, καθώς η παράταξη που έχει λάβει το προσωπικό χρίσμα του Μητσοτάκη, η «Ενότητα» («φιλελεύθερη» - μητσοτακική διάσπαση της ΔΑΚΕ), δεν πήγε καλά και δεν μπόρεσε ουσιαστικά να αποδυναμώσει την ΔΑΚΕ. Έγινε προφανώς αντιληπτό ότι έπαιζε ουσιαστικά το παιχνίδι του ΠΑΜΕ, καταγγέλλοντας κύρια τον Παναγόπουλο και τον «χρεοκοπημένο συνδικαλισμό», σε βαθμό που οι κνίτες να επικαλούνται το γεγονός ότι ακόμα και παρατάξεις από εντελώς διαφορετικό ιδεολογικό χώρο συμφωνούν μαζί τους και δικαιώνουν τη δράση τους (!). Στο βάθος, και πέρα από τον βρώμικο ρόλο του ίδιου του Μητσοτάκη και του μέντορά του, πρώην γραμματέα της «Κ»ΝΕ και υπερασπιστή της ενότητας ΝΔ με το ψευτοΚΚΕ Θεοδωρικάκου, η «Ενότητα» εκφράζει την απέχθεια των φιλελεύθερων για τον πασοκικό συνδικαλισμό των πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ - κρατικών Τραπεζών κλπ., τον οποίο εκφράζει η ΠΑΣΚΕ και ο Παναγόπουλος. Αυτός ο συνδικαλισμός, παρ’ όλα τα γνωστά στους εργαζόμενους και βαριά κρίματά του σαν μηχανισμός που διαμόρφωσε σχέσεις κρατικοδίιαιτης συντεχνίας και κομματικής υπαλληλίας μέσα στις ΔΕΚΟ , αποτελεί ένα τελευταίο αποκούμπι διατήρησης κάποιων θέσεων άμυνας για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα ακριβως επειδή αυτός τόσο στην πασoκική όσο και στην νεοδημοκρατική εκδοχή του δεν άσκησε φασιστική βία και νοθεία όπως έκανε το ΠΑΜΕ σε όποιο σωματείο, κυρίως κλαδικό που έλεγχε. Δηλαδή ούτε η ΠΑΣΚΕ ούτε η ΔΑΚΕ φτάσανε, ούτε καν πλησίασαν, ποτέ σε κάτι που να μοιάζει στη φασιστική δικτατορία του ΠΑΜΕ για δεκαετίες στην Επισκευαστική Ζώνη Περάματος μέσω του κλαδικού σωματείου Μετάλλου (δικτατορία που τώρα την μοιράζεται 50/50 με το εκεί σωματείο των ναζί της ΧΑ) ή στη φασιστική δικτατορία στο συνδικάτο οικοδόμων. Βεβαια χάρη στον ρηχό, οικονομίστικο και εμμονικό αντικρατισμό του ο Έλληνας «φιλελεύθερος», που ξερογλείφεται για αποικιακού τύπου «επενδύσεις» και «αποκρατικοποιήσεις» σαν της COSCO και για συμπίεση των μισθών ενώνεται με τον κνίτη υπάλληλο του ρωσοκινέζικου άξονα, που είναι ο απόλυτος προδότης της τάξης και ο πιο συνεπής υπηρέτης των νέων αφεντικών της χώρας μέσα στο εργατικό κίνημα. Πρόκειται για την ενότητα δυτικού και ανατολικού ιμπεριαλισμού ενάντια στον γεμάτο κουσούρια και ελαττώματα, αλλά κάπως «εθνικό», ανεξαρτησιακό παλαιοπασόκο συνδικαλιστή, που δίνει τουλάχιστον κάποιες μάχες οπισθοφυλακής για την σε μεγάλη ανοργανωσιά και πολιτική αδυναμία τάξη που τον ψηφίζει, υπογράφει ορισμένες συμβάσεις και υπερασπίστηκε σε κάποιο βαθμό την δουλειά τους στους μεταλλωρύχους στη Χαλκιδική, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τους μισθούς τους μόνιμους υπαλλήλους του ΟΛΠ, την επιβίωση των χαλυβουργιών και άλλων εργοστασίων που ο κνίτης ζει για να τα κλείσει κλπ.

Παρά λοιπόν τις περιοδείες τους ανά την Ελλάδα για να διαλύουν συνέδρια και να δέρνουν προέδρους Εργατικών Κέντρων, οι κνίτες δεν μπόρεσαν να συσπειρώσουν μια κρίσιμη μάζα εργαζομένων που να θεωρούν το συνέδριο «νόθο» και εγκληματικό, όπως εκείνοι διατυμπάνιζαν εδώ και ένα χρόνο. Το ΠΑΜΕ περιορίστηκε έτσι να συγκροτήσει μια άνευρη διαδήλωση των μελών του και ουσιαστικά κανενός εργαζόμενου έξω από αυτούς, έξω από το ξενοδοχείο όπου διεξάγονταν οι εργασίες του συνέδριου, με τα γνωστά δημαγωγικά ψευτοταξικά συνθήματά του και τελικά οι κνίτες έλαβαν μέρος (!) στην ψηφοφορία για την εκλογή της νέας διοίκησης. Πρόκειται για τον απόλυτο πάτο της υποκρισίας και της διαστροφής κάθε έννοιας συνέπειας, για τις οποίες μόνο αυτοί οι απόλυτοι οπορτουνιστές είναι ικανοί.

Γιατί πώς καταγγέλλεις ένα συνέδριο ως νόθο ως προς τη σύνθεσή του, άρα δοτό υπέρ της εργοδοσίας, του ΣΕΒ, του κράτους και την ίδια ώρα αναλαμβάνεις θέσεις ευθύνης στη διοίκηση μιας συνομοσπονδίας στη βάση της ψηφοφορίας που διεξάγεται σε αυτό το ίδιο συνέδριο; Με τέτοιες ερωτήσεις όμως δεν πρόκειται ποτέ κανείς να απασχολήσει τους κνίτες, που έχουν το θράσος να καταγγέλλουν υπαρκτές και ανύπαρκτες συμμετοχές εργοδοτών ή διευθυντικών στελεχών επιχειρήσεων σε σωματεία ανά την Ελλάδα, την ώρα που είναι γνωστό σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα ότι το περιφερόμενο επί χρόνια Συνδικάτο Οικοδόμων, που είχαν ως εμβληματικό τους «κάστρο» πριν την κρίση, ήταν γεμάτο κνίτες εργολάβους, δηλαδή ανοιχτά αφεντικά, που στα γιαπιά πατούσαν μόνο για να επιθεωρήσουν αν κάνουν καλά τη δουλειά τους οι μετανάστες εργάτες που είχαν στη δούλεψή τους σα χτίστες.

Παρά λοιπόν τις προσπάθειές τους, οι κνίτες έμειναν τελείως μόνοι τους στις καταγγελίες τους του συνεδρίου και δεν διέσπασαν ούτε ταλάντευσαν άλλες παρατάξεις. Αντίθετα έχασαν αντί να κερδίσουν σε ποσοστό και έδρες στο νέο Δ.Σ. της ΓΣΕΕ, χάνοντας μάλιστα και τη δεύτερη θέση από τη ΔΑΚΕ. Το 61,71% των συνέδρων ψήφισαν εκπροσώπους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ για τη διοίκηση (38,57% και 23,14% αντίστοιχα), με τους κνίτες να υποχωρούν από το 22,55% στο 19,58% και να χάνουν μία έδρα (9 από 10) στο Δ.Σ!!!

Η πραγματοποίηση του συνέδριου και η αποτυχία του πραξικοπήματος στη ΓΣΕΕ αποτελεί ένα μεγάλο χαστούκι στο πρόσωπο του κάθε ΠΑΜΕ - ψευτοΚΚΕ, αλλά και των συμμάχων του (κρυφών ή φανερών) τύπου Τσίπρα, Λαλιώτη, Μητσοτάκη, που θέλουν με πάθος να καθαρίσουν το «γήπεδο» από τις όποιες αντιστάσεις της μη σαμποταριστικής, μη αποικιακά υποτελούς πτέρυγας των συνδικαλιστών του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ (αλλά σε κάποιο βαθμό και των αντίστοιχων της ΝΔ), προκειμένου να ανοίξουν διάπλατες λεωφόρους για τα ρωσοκινέζικα και ολιγαρχικά κάτεργα των αφεντικών τους. Η δημοκρατική νίκη των εργαζομένων, παρά τον κρατικοϋπαλληλικό, συχνά παρασιτικά συντεχνιακό ρεφορμιστικό και επιβαρυμένο με πολλές αμαρτίες χαρακτήρα του μετώπου ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, δείχνει ότι ο διακομματικός φασισμός πουτινικού τύπου, δηλαδή με κοινοβουλευτικό «μανδύα», δεν θα περάσει εύκολα ούτε χωρίς αντιστάσεις στην Ελλάδα.

Παραθέτουμε παρακάτω τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για τη νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ στο 37ο Συνέδριο: