Αυτός που σίγουρα θα κερδίσει από αυτήν εδώ την σύγκρουση θα είναι η Ρωσία, αυτή που άνοιξε αυτήν την πρώτη από τις τέσσερις προσαρτήσεις μέρους ενός κρατους από ένα άλλο κράτος στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο. Η πρώτη τέτοια προσάρτηση, η προσάρτηση οδηγός έγινε από την Αρμενία με την εισβολή της στο Αζερμπαϊτζάν και την αρπαγή από αυτό ενός μεγάλου κομματιού της επικράτειάς του, του Ναγκόρνο Καραμπάχ με πόλεμο που ξεκίνησε στα 1988 και κράτησε με διαλλείματα ως το 1994. Η δεύτερη προσάρτηση ήταν αυτή της Σερβίας η οποία άρπαξε έδαφος με φρικτή βία και με εθνοκάθαρση. Οι δύο αυτές αρπαγές και ντε φάκτο προσαρτήσεις τμημάτων κρατών έγιναν με ρώσικη υποστήριξη χωρίς οι δυτικοί ιμπεριαλιστές να αντιδράσουν σε αυτή την επανέκδοση των χιτλερικών ηθών. Τελικά αυτές οι δύο ατιμώρητες εισβολές -αρπαγές εδάφους και οι ντε φάκτο αλλαγές συνόρων που τις ακολούθησαν, προετοίμασαν τις εισβολές-αρπαγές από την ίδια τη ρώσικη υπερδύναμη, πρώτα της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας από τη Γεωργία το 2008 και στη συνέχεια την αρπαγή και προσάρτηση της Κριμαίας από την Ουκρανία το 2014.

Και στις τέσσερις αυτές περιπτώσεις οι εισβολείς λένε ένα πράγμα: Εξασφαλίσαμε τα εθνικά δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων που στις συγκεκριμένες περιοχές είναι πλειοψηφίες. Με αυτό το επιχείρημα τα έθνη και τα εθνικά τους κράτη καταργούνται από τις εθνικές μειονότητες τους που αντί να διεκδικήσουν την ισονομία και τα εθνομειονοτικά δημοκρατικά τους δικαιώματα μέσα στην ίδια χώρα (γλωσσικά, αυτοδιοικητικά κλπ), ζητάνε απόσχιση, διαμελισμό δηλαδή της χώρας στην οποία ζουν και προσάρτηση μέρους του εδάφους τους σε μια άλλη. Αυτό στο όνομα της απελευθέρωσής τους. Στην πραγματικότητα δεν απελευθερώνονται αλλά σκλαβώνονται στα πιο επιθετικά και συχνά πιο καταπιεστικά για τους υπηκόους τους κράτη. Μάλιστα σήμερα σκλαβώνονται και από τους ιμπεριαλισμούς χιτλερικού τύπου που θέλουν κατοχή ξένων κρατών ή τμημάτων κρατών, που γι αυτό λέγονται αναθεωρητικοί, δηλαδή θέλουν αναθεώρηση, που σημαίνει αλλαγή συνόρων.

Η Ρωσία και η Κίνα είναι τέτοιες ιμπεριαλιστικές αναθεωρητικές δυνάμεις. Η Αρμενία και η Σερβία είναι μικρά αναθεωρητικά κράτη αλλά δεν είναι ιμπεριαλιστικά. Είναι αναθεωρητικά «της προσκόλλησης» . Ακολουθούν δηλαδή έναν ιμπεριαλιστή αναθεωρητή για να αρπάζουν κάποιο έδαφος, χάρη στην προστασία του. Μάλιστα είναι αυτός ο προστάτης που ενθαρρύνει και συχνά ξυπνάει αυτές τις διαθέσεις μέσα στις αστικές τους τάξεις. Στην περίπτωση του Αζερμπαϊτζάν η αρμένικη προσάρτηση δεν έχει καν τηρήσει τα προσχήματα. Γιατί το Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι ένας θύλακας με πλειοψηφία αρμενικών εθνομειονοτικών πληθυσμών που βρίσκεται ολόκληρος μέσα στο Αζερμπαϊτζάν. Δηλαδή αυτός ο θύλακας δεν έχει σύνορα με την Αρμενία, δηλαδή περιβάλλεται από έδαφος που ζουν αζέρικοι πληθυσμοί. Γι αυτό το λόγο η σοσιαλιστική ΕΣΣΔ σεβόμενη και την εδαφική ακεραιότητα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν και τα εθνοτικά δικαιώματα της πλειοψηφίας των κατοίκων του Ναγκόρνο Καραμπάχ , το αναγνώρισε σαν αυτόνομη περιοχή αλλά μέσα στο Αζερμπαϊτζάν. Η Αρμενία λοιπόν αξιοποίησε την ανεξαρτητοποίηση του Αζερμπαϊτζάν από την ΕΣΣΔ, ουσιαστικά από τη Ρωσία που είχε γίνει ο δυνάστης των υπόλοιπων εθνών κρατών της ΕΣΣΔ και με την ουσιαστική κάλυψη της Ρωσίας κατέλαβε το Ναγκόρνο Καραμπάχ (Ν.Κ) και μαζί με αυτό κατέλαβε και το κομμάτι του Αζερμπαϊτζάν που χώριζε το Ν.Κ από την Αρμενία, και άλλο έδαφος ακόμα, και έδιωξε από αυτά τα εδάφη τον αζέρικο πληθυσμό.

Κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει κάθε διεθνιστής και κάθε δημοκρατικός και φιλειρηνικός άνθρωπος να υπερασπίζει το δικαίωμα του Αζερμπαϊτζάν, να απελευθερώσει το έδαφος του φροντίζοντας βέβαια να εξασφαλίσει τα δικαιώματα του αρμένικου πληθυσμού του Ν.Κ.

Το δικαίωμα των Αζέρων να απελευθερώσουν τη χώρα τους δεν σημαίνει όμως ότι αυτό πρέπει να επιχειρείται ανά πάσα στιγμή με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα. Εννοούμε ότι αν για παράδειγμα το αποτέλεσμα ενός πολέμου ή έστω εχθροπραξιών σήμερα θα ήταν το Αζερμπαϊτζάν να κερδίσει κάποιους πόντους στο Ν.Κ, αλλά το τίμημα θα ήταν να αναθέσει ισχυρότερο επιδιαιτητικό ρόλο στη νεοχιτλερική Ρωσία στην οποία όλο και περισσότερο πλησιάζει ή να υποταχθεί στην όλο και πιο φιλοπουτινική Τουρκία, με αποτέλεσμα τελικά να συγκρουστεί με την Ευρώπη αποκόβοντας την τελευταία από τους μόνους υδρογονάνθρακες που δεν ελέγχει η Ρωσία, τότε ένας τέτοιος πόλεμος ίσως θα έπρεπε να αποφευχθεί σήμερα. Γιατί σε αυτή την περίπτωση ένα κέρδος στη μορφή και στο επί μέρους θα σήμαινε μια μεγάλη ήττα για τους ευρωπαϊκούς λαούς στην ουσία και στο συνολικό επίπεδο. Βέβαια αν ο πόλεμος έχει επιβληθεί από μια επίθεση της Αρμενίας, πράγμα πιθανό μιας και στην πρωθυπουργία της Αρμενίας βρίσκεται ο πιο δεμένος με τη Ρωσία και πιο διπρόσωπος πρωθυπουργός των τελευταίων χρόνων, ο Νικόλ Πασινιάν, τότε πρέπει το Αζερμπαϊτζάν με σαφήνεια να υποστηριχθεί .

Γι αυτούς τους λόγους πρέπει να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα για τα πράγματα πριν ξεκαθαρίσουμε και τη δικιά μας θέση για τη σύγκρουση που είναι σε εξέλιξη.