Αυτή η πραγματική λαοθάλασσα έξω από το Εφετείο που απόδειξε πόσο μισητή είχε γίνει η συμμορία στους δημοκράτες και πόσο βαθειά ήταν η καταπίεση που ένιωθαν για την κρατικά και διακομματικά θεσμοθετημένη βία της. Αυτό τον κόσμο τον προετοίμασαν για μία ξαφνική νίκη και συντριβή του ναζισμού από το δικαστικό πέλεκυ κρύβοντας ότι αυτό τον πέλεκυ τον είχαν πετσοκόψει όσο περισσότερο μπορούσαν για να διευκολύνουν τους ναζιστές που για χρόνια προστάτευαν να πέσουν όσο το δυνατό στα μαλακά. Ήταν η μέρα που οι πολιτικοί προστάτες των χρυσαυγιτών φόρεσαν τις μάσκες του αντιναζισμού για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Με τα πανώ και τα φωναχτά συνθήματα του το μπλοκ της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας και της ΟΑΚΚΕ τόλμησε να κάνει αυτή την καταγγελία και την αποκάλυψη, μέσα στο κλίμα της πανηγυρικής διάθεσης που επικρατούσε δικαιολογημένα μέσα στους δημοκράτες που ήθελαν επιτέλους να δουν τους δολοφόνους στη φυλακή. Μοιράστηκε ταυτόχρονα σε προκήρυξη το κείμενο της αφίσας που κυκλοφόρησαν η ΑΠ και η ΟΑΚΚΕ μία εβδομάδα πριν τη δίκη και κολλήθηκε πλατιά σε Κερατσίνι, Πέραμα, Πειραιά και Αθήνα.

Το ένα πανό της κινητοποίησης ήταν:

«Αφού η Βουλή μείωσε στο μισό την ποινή για τους ναζιστές εγκληματίες, η ελάχιστη δικαιοσύνη είναι:

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΗ ΠΟΙΝΗ»

Το δεύτερο πανό ήταν:

«Κρύψανε τη δίκη από το λαό κι αλλάξανε το νόμο:

α) Για να κόψουν τις ποινές των ναζί στο μισό,

β) Για να μπορούν οι καταδικασμένοι εγκληματίες να κατεβαίνουν στις εκλογές.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ».

Φωνάχτηκαν τα συνθήματα :

«Κρύψανε τη δίκη απ’ τις τηλεοράσεις, μειώσανε με νόμο τις ποινές, Μπροστά μας είναι η μάχη με τους ναζιστές»,

«Αλλάξανε το νόμο για να κατεβαίνουν στις εκλογές, Μπροστά μας είναι η μάχη με τους ναζιστές»,

«Δεν φθάνει μόνο η όποια τιμωρία, Εκτός νόμου τώρα το κόμμα-συμμορία»,

«Σε όλους τους ναζί η πιο βαριά ποινή»,

«Ποτέ ξανά Χρυσή Αυγή».

Οι συγκεντρωμένοι υποδέχτηκαν με συμπάθεια και ενδιαφέρον τα πανώ και τα συνθήματα μας, και όσοι ήταν σε αυτό το χώρο έμειναν κάτω από αυτά ή δίπλα τους γιατί βρήκαν σε αυτά, παρά την έμμεση πλην σαφή κριτική τους και στην ψευτοαριστερά που καλούσε στη συγκέντρωση, την έκφραση της ανησυχίας και της αμφιβολίας κάθε γνήσιου αντιφασίστα που ξαφνικά βλέπει μία αιφνίδια έκρηξη αντιναζιστικού πάθους σύσσωμων των πολιτικών δυνάμεων που είχαν την ευθύνη για το θάψιμο της δίκης. Αυτό που δεν είχε γίνει αντιληπτό ήταν ότι η σιωπή, η παγωμάρα και το σκοτάδι μέσα στο οποίο είχε βυθιστεί η δικαστική διαδικασία, ήταν το απαραίτητο προκάλυμμα για τους καθώς πρέπει πολιτικούς προστάτες των ναζιστών για να ετοιμάσουν σε κάθε επίπεδο, δηλαδή και σε ποινικό και σε πολιτικό την πιο ανώδυνη για τους ναζί μερική ή προσωρινή απόσυρση τους προκειμένου κυρίως να καθησυχαστεί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, αλλά ταυτόχρονα να μένει ανοιχτός ο δρόμος στη φασιστική και ρατσιστική πολιτική τους γραμμή και οργανωτική πρακτική τους. Δηλαδή αυτό που νοιάζεται να κάνει αυτή τη στιγμή το πολιτικό καθεστώς είναι να αποσυνδέει την πολιτικο-ιδεολογική γραμμή των ναζί από το αίμα και από το χιτλερισμό τους, πράγμα στο οποίο διακρίθηκε ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του. Ηδη είναι εξαιρετικά ανησυχητικό σημάδι το ότι η Εφημερίδα των Συντακτών βρήκε ότι αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή να δημοσιεύσει ένα γκάλοπ που ανακάλυπτε ότι το 21% του εκλογικού σώματος θέλει μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή» και όχι σαν εκείνη που η ηγεσία της μόλις καταδικάστηκε. Είναι σαν να δίνει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ την παρηγοριά στους χρυσαυγίτες, ότι η πολιτική τους γραμμή ταιριάζει μια χαρά στο δεύτερο ή τρίτο κόμμα της χώρας, αρκεί να λείπουν οι αγκυλωτοί, το πολύ ξύλο στους μετανάστες και οι δολοφονίες.

Η σημασία της παρέμβασης της ΟΑΚΚΕ και της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας, που ήρθε σα συνέχεια της πολύχρονης επίμονης πάλης τους για το «εκτός νόμου των ναζιστών», φάνηκε την αμέσως κιόλας επόμενη μέρα όταν ήρθε η ώρα η απόφαση για την ενοχή να μεταφραστεί σε ποινές και σε απαγορεύσεις για τη συμμετοχή των ναζιστών στην πολιτική σκηνή της χώρας. Εκεί αποκαλύφθηκε ότι και οι ποινές έγιναν μισές, και ο αποκλεισμός από τις εκλογές της ΧΑ δεν ήταν δυνατός αφού είχε καταργηθεί η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων αυτου του είδους των εγκληματιών. Αυτή τη διαδικασία την επιτάχυνε ραγδαία η καταγγελία του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Κοντονή, που έβαλε όλους να ξαναδιαβάσουν το νέο ποινικό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ, και τις αλλαγές του ενάντια στις οποίες ποτέ δεν κινήθηκε ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο για να τις απαντήσει και τις οποίες ποτέ δεν άλλαξε η ΝΔ. Μόνο η ΟΑΚΚΕ και η Α.Π έκανε καμπάνια με τις λίγες δυνάμεις της γι αυτό το σκάνδαλο το 2019 (https://www.oakke.gr/antifasism/item/1157-).

Τώρα έρχεται να αποδειχτεί η καίρια σημασία του αιτήματος να βγουν «εκτός νόμου οι ναζιστές» που είναι άλλο από το να απαγορεύεται ένα κόμμα να κατεβεί στις εκλογές. Εκτός νόμου σημαίνει κλειστά γραφεία, απαγόρευση εκδόσεων, ποινική δίωξη μελών κλπ. Είναι ασύλληπτο το θράσος όσων σήμερα υποστηρίζουν ότι η απόφαση αποτελεί πρότυπο για τις ευρωπαϊκές χώρες, αφού τάχα δεν υπάρχει όμοια της από ευρωπαϊκό δικαστήριο, δηλαδή απόφαση που να λέει ότι η ηγεσία ενός πρώην κοινοβουλευτικού κόμματος ήταν ηγεσία εγκληματικής οργάνωσης. Μα πως να υπάρχει τέτοια απόφαση στην Ευρώπη, όταν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες τους χιτλερικούς τους βγάζουν εκτός νόμου και σε κάθε περίπτωση φράζουν το δρόμο τους για τη Βουλή; Η απόφαση αυτή απέχει πολύ από το να αποτελεί διαπιστευτήριο μίας ισχυρής δημοκρατίας. Αντίθετα είναι η συνέπεια μιας θλιβερής μισοανύπαρκτης δημοκρατίας που διαπράττει επί 30 χρόνια το πρωτοφανές θεσμικό έγκλημα να κρατάει νόμιμους για χρόνια ανοιχτούς ναζιστές με ιστορικό εκατοντάδων επιθέσεων δολοφονικής βίας, και να τους αφήνει τον χώρο που χρειάζονται για να μπουν στη Βουλή και να τους αφήνει εκεί πολιτικά και θεσμικά ανενόχλητους. Επειδή τέτοιο σκάνδαλο δεν υπήρξε σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, δεν μπορούσε να υπάρχει και μια τέτοια απόφαση. Τη συνέχεια αυτού του σκανδάλου εξασφαλίζει αυτός ο ποινικός κώδικας, η αθωωτική πρόταση που έκανε η εισαγγελέας και την οποία επανέλαβε και μετά το «ένοχοι», η επιμονή της έδρας σε όλη τη διάρκεια της δίκης να δέχεται τις δηλώσεις των κατηγορούμενων ότι δεν μπορεί να δικάζονται «για τις ιδέες τους», και η αποχή της έδρας από οποιαδήποτε αντιναζιστική δήλωση σε αυτή την ιστορική πράγματι δίκη, η μοναδική τέτοια μετά τη Νυρεμβέργη στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή θα μείνει στο μέλλον σαν ιστορική όχι για το πολύ της αλλά για το λίγο της, όχι γιατί γέμισε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα αλλά γιατί δεν έφτασε σε αυτά επί πέντεμισι χρόνια, όχι γιατί κατέθεσαν στο δικαστήριο τα χιλιάδες θύματά της, αλλά γιατί αποτράπηκαν να καταθέσουν ή δέχτηκαν βία και απειλές ακόμα και μέσα στο δικαστήριο χωρίς η έδρα και η Βουλή να ξεσηκωθούν, επειδή οι θύτες έμεναν στη Βουλή να τραμπουκίζουν και οι συμμορίες τους συνέχισαν να δρουν, όχι γιατί έριξε πολύ βαριές ποινές, αλλά γιατί ήταν πολύ μικρές για το τόσο μαζικό έγκλημα να τρομοκρατηθεί για τόσα πολλά χρόνια από ναζιστές μετά από έναν κερδισμένο παγκόσμιο αντιναζιστικό πόλεμο ένας ολόκληρος δημοκρατικός λαός και να πραγματοποιηθούν τόσα πολλά ατιμώρητα αποικιακού τύπου σαφάρι στο κέντρο της πρωτεύουσας μιας ευρωπαϊκής χώρας χωρίς κανένας αστυνομικός, κανένας δικαστής, και κανένα πολιτικό κόμμα που τους άφηνε να τα κάνουν αυτά να πληρώσει, έστω και πολιτικά γι αυτό.

Γι αυτό σαν πιο σημαντικό από τα δυο πανώ της Α.Π και της ΟΑΚΚΕ θα μείνει εκείνο που επέμενε με σθένος να προειδοποιεί το λαό μέσα στην έκρηξη της χαράς και της συγκίνησής του ότι όσο οι ναζιστές συνεχίζουν να βρίσκουν προστασία στην πράξη από το κράτος και τις επίσημες πολιτικές δυνάμεις, η μεγάλη μάχη με αυτούς είναι μπροστά μας.