Εννοείται ότι οι σοσιαλφασίστες παγκόσμια και στη χώρα μας βγήκαν αμέσως στο πλευρό της δικτατορίας προβάλλοντας έτοιμα από τα πριν βιογραφικά στοιχεία για τον 26χρονο, άγνωστο ως χθες Προτάσεβιτς, ο καθένας στη γλώσσα του, σύμφωνα με τα οποία αυτός ήταν ένας από τους φιλοναζί που πήραν μέρος στη δημοκρατική ως προς τη βάση της αντιρώσικη εξέγερση της Ουκρανίας του 2013-2014. Σήμερα οι Ουκρανοί δημοκράτες καταγγέλλουν σαν συκοφαντικό αυτόν τον ισχυρισμό. Ασφαλώς το όποιο παρελθόν του Προτάσεβις δεν θα μείνει άγνωστο στην εποχή των σόσιαλ μίντια και σύντομα θα έχουμε μια σαφή εικόνα για αυτό. Το ζήτημα είναι ότι ο Προτάσεβιτς έχει απαχθεί από εν ενεργεία και αναμφισβήτητους φασίστες όχι σαν πρώην ναζί, αλλά σαν ένας από τους πιο μαζικούς πολιτικούς εκφραστές και οργανωτές του δημοκρατικού κινήματος της Λευκορωσίας. Όσο δεν μιλάει αυτός και μιλάνε μόνο αυτοί, αυτοί είναι κατ’ αρχήν ο Χίτλερ και όχι ο Προτάσεβιτς, ενώ το αν αυτός είναι ένας ναζιστής μεταμφιεσμένος σε δημοκράτη ή το αν είναι ένας αληθινός αντιφασίστας είναι δουλειά των λευκορώσων δημοκρατών να το αποφασίσουν και όχι των φασιστών που τον συνέλαβαν. Όσο για την άλλη κατηγορία που του προσάπτουν οι όπου γης σοσιαλφασίστες ότι είναι ένας αντικομμουνιστής, κατεδαφιστής αγαλμάτων του Λένιν, αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο σήμερα ακόμα και για έναν νεαρό, αληθινό δημοκράτη και πατριώτη της ανατολικής Ευρώπης, όταν τις χιτλερικού τύπου εισβολές στη χώρα του η Ρωσία τις κάνει ανεμίζοντας κόκκινα σημαιάκια, οπότε ο μόνος Λένιν που ξέρει δεν είναι ο αληθινός διεθνιστής Λένιν, ο λυσσαλέος εχθρός του τσαρικού-μεγαλορώσικου και κάθε σοβινισμού, αλλά ο ψεύτικος Λένιν που υψώνουν από το 1956 οι νέοι τσάροι και τον έχουν μετατρέψει στα μάτια αυτών των λαών στο ακριβώς αντίθετό του, στο σύμβολο της εθνικής τους καταπίεσης και τυραννίας. Είναι δηλαδή ακριβώς εκείνοι οι φασίστες που εμφανίζονται σαν κομμουνιστές που κάνουν αποκρουστικό τον κομμουνισμό, που δηλαδή σαν κοινοί προβοκάτορες κάνουν δεκάδες και εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη ζημιά στον κομμουνισμό από όσο του έκαναν χτυπώντας τον μόνο από τα έξω οι παλιοί αντικομμουνιστές, όταν οι κομμουνιστές ήταν πραγματικά τέτοιοι, δηλαδή βαθείς δημοκράτες και εξαιρετικά έντιμοι άνθρωποι, οπότε αγαπητοί στις μάζες.

Αυτά σε ότι αφορά τη βασική ιδεολογικοπολιτική πλευρά του ζητήματος. Όμως σε ό,τι αφορά τη διεθνή πολιτική σημασία αυτού του επεισοδίου το πιο ανησυχητικό σε αυτό είναι ότι κανείς απομονωμένος μικρομεσαίος δικτάτορας σαν τον Λουκασένκο δεν θα τολμούσε καν να διανοηθεί να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία αν δεν είχε τη σαφή πολιτική κάλυψη της ρώσικης υπερδύναμης. Αυτή εκδηλώθηκε αστραπιαία με μια πρώτη δήλωση του ρώσικου υπουργείου εξωτερικών ότι είναι «σοκαριστικό να σοκάρονται» οι χώρες της ΕΕ από αυτό το γεγονός, προβάλλοντας κυρίως την περίπτωση όπου αεροπλάνο από τη Ρωσία στο οποίο επέβαινε ο πρόεδρος της Βολιβίας Μοράλες υποχρεώθηκε να προσγειωθεί στην Αυστρία για να ερευνηθεί αν υπήρχε μέσα σε αυτό ο καταζητούμενος από τις ΗΠΑ Σνόουντεν. Η ποιοτική διαφορά όμως είναι ότι στην Αυστρία δεν υπήρξε κανένας στρατιωτικός καταναγκασμός να προσγειωθεί σε οποιαδήποτε χώρα ένα αεροπλάνο πολιτικών αερογραμμών. Επρόκειτο 1. για κρατικό αεροπλάνο της Ρωσίας, και όχι για εμπορική πτήση όπως ήταν αυτή του Προτάσεβιτς, οπότε δεν ήταν υποχρεωτική γι αυτό η ελεύθερη διέλευση και απλά οι ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονταν πιο δυτικά αρνήθηκαν να του αναγνωρίσουν αυτή τη διέλευση 2^ον και το πιο βασικό, το αεροπλάνο, σύμφωνα με την ίδια την κυβέρνηση της Βολιβίας, δεν ψάχτηκε από τις αυστριακές αρχές και κανείς ούτε επιχειρήθηκε, ούτε μπορούσε να συλληφθεί. Γενικά κρατική αεροπειρατεία δεν υπήρχε σε καμιά από τις περιπτώσεις τις οποίες επικαλέστηκε αυτόματα (γιατί προφανώς είχε εκ των προτέρων στηρίξει σε αυτές την επιχειρηματολογία της) η Ρωσία για να αθωώσει τον σύμμαχό της. Μόνο αυτή τη φορά υπήρξε και η βία στον αέρα και η βία στη γη με τη σύλληψη και προφανώς την κακοποιητική ανάκριση, αφού αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την απόσπαση δημόσιων «ομολογιών» του προσώπου για το οποίο έγινε η αναγκαστική προσγείωση. 

Μετά από αυτήν την πρώτη αντίδραση της Ρωσίας ακολούθησε ο ίδιος ο Λαβρόφ ο οποίος αφού συνέστησε ψυχραιμία στην ΕΕ, επανέλαβε τις ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Λευκορωσίας δικαιώνοντας το και λέγοντας ότι είναι έτοιμο «να παρουσιάσει όλα τα απαραίτητα υλικά, τα οποία θα επιβεβαιώσουν, όπως ειπώθηκε, το ότι οι αντίστοιχες αεροπορικές Αρχές ενήργησαν στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου». Την επόμενη μέρα και ο ίδιος ο εκπρόσωπος του Πούτιν Πεσκόφ δήλωσε ότι η Ρωσία δεν έχει λόγους να αμφισβητεί τον ισχυρισμό της Λευκορωσίας ότι προσγείωσε το αεροπλάνο γιατί υπήρχε κίνδυνος να έχει βόμβα, δικαιολογώντας την έτσι για το ότι «επί τη ευκαιρία» συνέλαβε και τον «τρομοκράτη» που ανακάλυψε μέσα του.

Η ΕΕ απάντησε στην κρατική αεροπειρατεία με απαγόρευση πτήσεων ευρωπαϊκών αεροπλάνων πάνω από τη Λευκορωσία και υπερπτήσεων λευκορωσικών αεροπλάνων πάνω από το έδαφος της ΕΕ. Αλλά μια σφαλιάρα στο μικρό τραμπούκο έχει ελάχιστη αξία, ιδιαίτερα όταν αυτή στην πράξη απλά επιταχύνει την απόφαση του να γίνει ένα ακόμα πιο δουλικό τσιράκι του μεγάλου τραμπούκου που είναι η Ρωσία, η οποία δεν αγγίχτηκε ούτε καν από μια δειλή ευρωπαϊκή διαμαρτυρία για την πολιτική κάλυψη της αεροπειρατείας. Είναι πράγματι σκανδαλώδες όταν η Ρωσία έχει σήμερα όχι μόνο τις πιο στενές διπλωματικές σχέσεις με τον δικτάτορα αλλά και τις πιο στενές αμυντικές σχέσεις, ιδιαίτερα μάλιστα έχει κοινή με αυτόν αεράμυνα. Το σύνθημα για την πλήρη πολιτική κάλυψη της Ρωσίας το έδωσε η Μέρκελ λέγοντας ότι δεν υπάρχουν στοιχεία εμπλοκής της στο επεισόδιο, λες και το ζητούμενο ήταν αν υπήρξε η οποιαδήποτε στρατιωτική ή αστυνομική συμμετοχή της. Με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά υπέρ της Ρωσίας μίλησε και ο Μητσοτάκης, ο οποίος κατά τα άλλα βγήκε από τους πρώτους και μάλιστα με ένταση να καταδικάσει την αεροπειρατεία του Λουκασένκο. Αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο όχι μόνο γιατί η βασική δουλειά του ως πρωθυπουργού είναι να παριστάνει τον φανατικό δυτικό την ώρα που κάνει τα πάντα για να προωθεί πιο αποτελεσματικά τα ρώσικα συμφέροντα μέσα στη Δύση, αλλά γιατί αυτή τη φορά το ελληνικό κράτος έχει να βγάλει από πάνω του την κατηγορία ότι πράκτορες του Λουκασένκο εξασφάλισαν την καλύτερη δυνατή διεξαγωγή της επιχείρησης μπαίνοντας εντελώς ανενόχλητοι στο αεροπλάνο από την Αθήνα και κατεβαίνοντας πάλι όλοι μαζί στη Λευκορωσία, ενώ όλοι οι άλλοι επιβάτες συνέχισαν το ταξίδι τους προς τη Λιθουανία. Τι πιο φυσικό μια τόσο μεγάλου διεθνούς πολιτικού βάρους, ιστορικού θα λέγαμε, απαγωγή να έχει ξεκινήσει από τη μόνη δυτική χώρα που αγαπάει τη φασιστική Ρωσία πιο πολύ από όσο αγαπάει οποιαδήποτε δυτική δημοκρατία και στην οποία οι πράκτορες της πρώτης μπορούν να κινούνται σαν το ψάρι στο νερό.

Δεν περιμένουμε ούτε αυτή τη φορά ότι η πρώην σταζίτισα Μέρκελ επικεφαλής μιας εξαρτημένης από τους ρώσικους υδρογονάνθρακες Γερμανίας και πιο πολύ μια βυθισμένη στις νεοαποικιακές φαντασιώσεις της Γαλλία που τόσο στενά συνεργάζεται με τη Ρωσία στην Αφρική, θα σταματήσουν να καλύπτουν και αυτήν και το διπλό παιχνίδι του προτεταμένου σιδερένιου χεριού της στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο, που λέγεται ελληνική διακομματική διπλωματία τα τελευταία 25 χρόνια. 

Όμως δεν είναι αυτή η εποχή όπου οι μικρομεσαίοι ιμπεριαλισμοί επιδεικνύουν το οξυδερκές πνεύμα τους. Κάτι τέτοιο χρειάζεται χαρακτήρα και τέτοιον, στην εποχή όπου τα θορυβωδη ράλι των χρηματιστηρίων σκεπάζουν τις μηχανές των τανκς που ζεσταίνουν οι νεοχιτλερικοί, τον διαθέτουν μόνο οι άγρια καταπιεσμένοι από τους νεοχιτλερικούς λαοί, έθνη και κράτη. Μόνο δηλαδή οι δημοκράτες και πατριώτες της κάθε Μυανμάρ, του κάθε Σουδάν, του κάθε Χονγκ Κονγκ, της κάθε Συρίας και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Λευκορωσίας μπορούν να αναρωτηθούν πραγματικά πως έγινε και το επίσημο κάλεσμα της αρχηγού της λευκορωσικής αντιπολίτευσης Τιχανόφσκαγια να επισκεφθεί την Ελλάδα, και να συναντηθεί με τη Σακελλαροπούλου, έγινε η αφετηρία για να παγιδευτεί και να παραδοθεί δέσμιος στη δικτατορία της ένας από τους πιο σημαντικούς διοργανωτές των συγκεντρώσεων αυτής της αντιπολίτευσης. Ακόμα πιο πιεστικά ζητάει απάντηση το ερώτημα πως γίνεται την ώρα που ο κακοποιημένος Προτάσεβιτς διασυρόταν από την τηλεόραση του δικτάτορα ο ΥΠΕΞ της Ελλάδας Δένδιας να στέκεται καμαρωτός-καμαρωτός δίπλα στον Λαβρόφ που δικαιολογούσε τον Λουκασένκο, και δεν πετάχτηκε να πει έστω μια κουβέντα υποστήριξης για τον κρατούμενο πόσο μάλλον για να καταγγείλει τον δικτάτορα;

Με την ευκαιρία μπαίνει εδώ μοιραία και ένα ερώτημα που απευθύνεται αποκλειστικά στην Τιχανόφσκαγια: Γιατί δεν κάλυψε σαν μέλος της επίσημης αντιπροσωπείας της στην Ελλάδα τον Προτάσεβιτς αλλά οι άνθρωποι της τον παρουσίαζαν στις ελληνικές αρχές ασφαλείας σαν έναν απλό φωτορεπόρτερ, πράγμα που σήμαινε πως έτσι έπαιρναν το πράσινο φως να τον ποδοπατήσουν; Δεν θα κάναμε μια τόσο βέβηλη ερώτηση αν την Τιχανόφσκαγια δεν την είχαμε κατηγορήσει από την πρώτη στιγμή των περσινών αντιΛουκασένκο διαδηλώσεων για το ότι ζητούσε ενότητα και στήριξη από την …πουτινική Ρωσία εναντίον του Λουκασένκο και γι αυτό την καταγγείλαμε σαν στημένη στο ρόλο του αρχηγού της αντιπολίτευσης .

Δεν έχουμε αλλάξει άποψη ούτε για την Τιχανόφσκαγια, όπως δεν έχουμε αλλάξει για τον πρώην φιλοναζιστή Ναβάλνυ. Στους σκληρούς και πολύ επιδέξιους σύγχρονους φασισμούς, η πολιτική δικτατορία δεν ασκείται με ένα εθνικό κόμμα του δικτάτορα να βρίσκεται στη μια πλευρά, και στις φυλακές απέναντι του να βρίσκονται όλα τα άλλα. Ασκείται με κόμματα του δικτάτορα που το καθένα επιχειρεί σε ένα βαθμό να εκφράσει, για την ακρίβεια να υποκαταστήσει, όλα τα αυθόρμητα ταξικά και πολιτικά ρεύματα της κοινωνίας με δικά του ώστε να εκτονώνει τις αντιθέσεις τους στρέφοντας το ένα ενάντια στο άλλο με τον ίδιο να παριστάνει τον διαιτητή. Μάλιστα σε ένα από αυτά απονέμει τον τίτλο του πιο μεγάλου εχθρού του, ή αλλιώς τον αφήνει να είναι ο αρχηγός όλης της μαχητικής αντιπολίτευσης εναντίον του, αφού εξοντωθούν η συκοφαντηθούν όλοι οι πραγματικά εχθρικοί του ηγέτες.

Αυτός ο επιφανειακός πολυκομματισμός δεν είναι μια αρχή δικτατορικής διακυβέρνησης μόνο για την ίδια τη Ρωσία και τις υποτελείς της χώρες, αλλά και για κάθε αστική δημοκρατία η μισοδημοκρατία στην οποία η Ρωσία επιδιώκει πολιτική κυριαρχία. Ποτέ η Ρωσία δεν φτιάχνει ένα κόμμα, μια Πέμπτη Φάλαγγα, όπως έκανε ο Χίτλερ, ούτε ένα ρώσικο κόμμα όπως έκανε ο Τσάρος στην Ελλάδα του 1830. Η πολιτική της είναι να μπαίνει με πράκτορες και φίλους της σε όλα τα κόμματα, σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα και σε όλες τις τάξεις, να περνάει όσο μπορεί μέσα σε αυτά τις πολιτικές της γραμμές και όσο δεν μπορεί να αποσπάει στο καθένα από αυτά τμήματα εξουσίας η και την ίδια την ηγεσία τους με απάτη, με εξαγορά και με βία και χρησιμοποιώντας όλες τις φράξιες της που δουλεύουν σε όλα τα κόμματα, ενάντια στις δυνάμεις στο καθένα από αυτά που της αντιστέκονται.

Γι’ αυτό η μάχη για την ευρωπαϊκή αντίσταση στη νεοχιτλερική επίθεση, δεν είναι μια μάχη απέναντι στη Ρωσία και στη σύμμαχό της Κίνα αυτές καθεαυτές, ούτε θα πάρει ποτέ μια τόσο γυμνή, δηλαδή μια τόσο «εύκολη» μορφή, όπως είναι η εθνική τύπου Β΄ παγκόσμιου, που θα την ήθελαν οι αντιφασίστες για να βρουν μια γρήγορη πλατιά ενότητα με τις λαϊκές μάζες. Η αντίσταση στους νέους αυτούς πιο έμπειρους από ποτέ χιτλερικούς, θα έχει τα χαρακτηριστικά ενός εμφύλιου πολέμου που θα κόβει οριζόντια όλα τα κόμματα και όλα τα ρεύματα, τις χώρες και τους λαούς ώσπου τελικά να δυναμώσουν και να σχηματοποιηθούν ο ρωσοκινέζικος νεοχιτλερικός Άξονας από τη μια μεριά και το παγκόσμιο αντινεοχιτλερικό δημοκρατικό και εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο από την άλλη, ενώ ανάμεσα τους θα ταλαντεύονται ασταμάτητα οι υπόλοιπες, κυρίως οι ιμπεριαλιστικές και αστικές δυνάμεις. Μέσα σ αυτή τη μάχη και μάλιστα ακριβώς στον πυρήνα της θα βρίσκεται η μακριά πορεία της εργατικής τάξης να βρει ξανά τον εαυτό της που ακόμα κρατάνε αλυσοδεμένο οι νεοχιτλερικοί κάτω από την δηλητηριασμένη μπότα των ψευτοκομμουνιστικών τους κομμάτων. Αυτή φαίνεται μια πολύπλοκη και πολύ αργή διαδικασία, αλλά ας μην ανησυχούν οι επαναστάτες. Οι νεοχιτλερικοί οι ίδιοι αναπόφευκτα θα την επιταχύνουν αλματώδικα πρώτα με την επίθεση τους και μετά με την υποχώρηση τους.