Σήμερα το ψευτοΚΚΕ όχι μόνο έχει καπηλευτεί την ίδια την εξέγερση  του Πολυτεχνείου, αλλά έχει γίνει ο ουσαστικός ιδιοκτήτης του κτιρίου και του εορτασμού των επετείων της που τις χρησιμοποιεί για να υπηρετήσει μια πολιτική γραμμή που οδηγεί κατευθείαν και συνειδητά σε μια νέα, ακόμα πιο βάρβαρη από την απριλιανή, φασιστική δικτατορία. Το ίδιο το ψευτοΚΚΕ θέλει να κρύβει κάτω από το μικρό ψηφοφορικό του όγκο τον καθοριστικό και ηγετικό του ρόλο στην ελληνική πολιτική ζωή, ακριβώς για να κρύβει την υπερδύναμη που τα συμφέροντα της υπηρετεί και τη δικτατορία που αυτή η υπερδύναμη ετοιμάζει σε βάρος τη χώρα μας. Στην πραγματικότητα όποιο αντιδραστικό κίνημα και όποια βία ασκείται στο όνομα τους στη χώρα μας, έχει στο κέντρο της το ψευτοΚΚΕ σε επίπεδο πολιτικής γραμμής. Είναι αυτό το ψηφοφορικά μικρό και πολύ αντιπαθητικό στις μάζες εξαιτίας του αλαζονικού αυταρχισμού του, αλλά το κόμμα με το μεγαλύτερο οργανωμένο πολιτικό στρατό στη χώρα εκείνο που βρίσκεται σήμερα στο κέντρο της πάλης ενάντια στην αστική δημοκρατία, είτε αυτή δίνεται από τα «αριστερά» τάγματα εφόδου στα Πανεπιστήμια είτε δίνεται από τους φασίστες και κυρίως τους ναζί της ΧΑ την νομιμότητα των οποίων προστατευει με πάθος το ψευτοΚΚΕ. Είναι αυτό το κατ εξοχήν καθεστωτικό κόμμα που βρίσκεται στο κέντρο του υστερικού αντιευρωπαϊσμού και του πολιτιστικού αντιδυτικισμού, στον οποίο ενώνονται πάντα οι φαιοί και οι «κόκκινοι» της κάθε «πάνω και της κάτω πλατείας» ειδικά όταν πρόκειται να είναι κύριοι εχθροί οι δανειστές της χώρας και όχι αυτοί που τη χρεωκοπήσαν τσακίζοντας την παραγωγή και δυναμώνοντας το παρασιτικό κομμάτι της υπαλληλοκρατίας της. Είναι αυτό το κόμμα που βρίσκεται σήμερα στο κέντρο της πάλης υπέρ του κεντρικού αιτήματος των δεξιών και «αριστερών» αντιεμβολιαστών που είναι το «όχι στην υποχρεωτικότητα κάθε μέτρου ενάντια στην πανδημία», όπως ήταν αυτό που βρέθηκε παλιότερα στην πρώτη γραμμή της εθνικής γραμμής υπέρ των νεοναζί σέρβων εθνοεκκαθαριστών της Βοσνίας όπου οι χρυσαυγίτες έσφαζαν τα γυναικόπαιδα στην Σρεμπρένιτσα αντί να μείνουν στο να χειροκροτούν τον αρχηγό της σφαγής Κάρατζιτς στο στάδιο Ειρηνης και Φιλίας όπως έκανε το ψευτοΚΚΕ. Είναι επίσης αυτό το κόμμα που σαν ισοροπημένο ρεαλιστικό κέντρο της πανεθνικής γραμμής επέμενε για την αλλαγή του ονόματος του μακεδονικού λαού στρέφοντας τα κύρια πυρά του στις δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης που ήθελαν να το αναγνωρίσουν, όπως επίσης είναι αυτό που ως την άνοδο των ρωσόφιλων στην Τουρκία ξέρναγε αντιδιεθνιστικό δηλητήριο καθισμένο στο πρώτο στασίδι του σοβινιστικού αντιτουρκισμού.

Αλλά η πολιτική ηγεμονία στη χώρα των σφετεριστών ιδιοκτητών του Πολυτεχνείου δεν είναι απλά σε επίπεδο γραμμής. Το ψευτοΚΚΕ βρίσκεται στο κέντρο όλης της κρατικής και παρακρατικής αριστεράς καθώς με την «αριστερή» του (στην ουσία υπερδεξιά) διάσπαση το ΝΑΡ, έχει κάνει μετάσταση στην επαναστατική αριστερά και την έχει διαλύσει ή καταπιεί (πλην της ΟΑΚΚΕ) στέλνοντας την πίσω από τα πανώ του ηρωοποιημένου Κουφοντίνα και κυρίως πίσω από τα κάθε λογής πανεπιστημιακά τάγματα εφόδου, που επιτρέπουν στο ψευτοΚΚΕ να μη λερώνει τα χέρια του με την ωμή φασιστική, ιδιαίτερα την αντικαθηγητική βία. Με τη «δεξιά» του διάσπαση, τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ το ψευτοΚΚΕ έχει κάνει μετάσταση στο δημοκρατικό ρεφορμισμό και έχει καταπιεί το ΚΚΕεσωτερικού και το μεγαλύτερο μέρος του ΠΑΣΟΚ. Μέσω δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ και των πάντα κνιτών Τσίπρα και Πολάκη, που με κάθε τρόπο δείχνουν το σεβασμό τους στο γνήσιο πρακτορείο του σοσιαλιμπεριαλισμού, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί κι αυτό και βρίσκεται στην καρδιά του κράτους, δηλαδή της αστυνομίας και του στρατού. Αλλά ακόμα πιο πολύ κοντά στην καρδιά του κράτους μπορεί να βρεθεί το ψευτοΚΚΕ όντας αναγνωρισμένο επίσης σαν ιερό και ανιδιοτελές κόμμα από τη ρωσόδουλη ηγετική τριάδα του κλασικού κόμματος της αστικής τάξης, της ΝΔ που έχει σαν πραγματική ηγεσία τη ρωσόδουλη τριάδα Καραμανλή-Σαμαρά-Μητσοτάκη. Ποτέ άλλωστε αυτό το κόμμα δεν έχει βρεθεί πιο κοντά από όσο τώρα στην αστυνομική καρδιά του κράτους που υπουργός της έχει γίνει ο Θεοδωρικάκος, πρώην γραμματέας της ΚΝΕ και μάλιστα της κρίσιμης εποχής των διασπάσεων του, που ποτέ το ψευτοΚΚΕ δεν τον κατήγγειλε για την ευλυγισία του να γίνει αμέσως μετά εξ απορρήτων σύμβουλος του Λαλιώτη, μετά σύμβουλος του Χριστόφια του αδελφικού ΑΚΕΛ, μετά εξ απορρήτων σύμβουλος του Μητσοτάκη.

Το ψευτοΚΚΕ δεν μπαίνει ακόμα επίσημα σε μια κυβέρνηση, όχι τόσο για να μην εκτεθεί στη βάση του, στην οποία πουλάει αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική δήθεν συνέπεια στα λόγια, (όταν υπερασπίζει τη Ρωσία κατηγορώντας τη Δύση ότι την περικυκλώνει ενώ αυτή περικυκλώνει την Ευρώπη), αλλά για να μην ανησυχήσει τη Δύση μέσα στην οποία και όχι έξω από αυτήν η πουτινική Ρωσία θέλει να βρίσκεται η εντελώς υποτακτική στην εξωτερική της πολιτική Ελλάδα. Όμως αδιάκοπα η πουτινική Ρωσία με όλες τις ηγετικές κοινοβουλευτικές ομάδες που έχει κάτω από την επιρροή της και κυρίως μέσω του ψευτοΚΚΕ κινείται για την επιβολή μιας νέας φασιστικής δικτατορίας. Αυτή δεν θα έρθει απότομα με τανκς κάποιων συνομωτών, ξαφνικά κάποιο βράδυ. Θα έρθει μέσα από κινήσεις μαζών όπως κάνει παντού σήμερα η Ρωσία από την Αίγυπτο, ως το Σουδάν και ως την Τυνησία. Ειδικά στην Ελλάδα, που οι άνθρωποι της ηγεμονεύουν εδώ και χρόνια σε κόμματα και κομματικές φράξιες, κινούν εδώ και πολλά χρόνια μάζες σε αλλεπάλληλα κύματα, που είναι σε τελική ανάλυση κύματα βαθμιαίας άλωσης της κρατικής εξουσίας μέσα από μικρά ή μεγαλύτερα πολιτικά πραξικοπήματα και μέσα από εκκαθαριστικά σκάνδαλα διαφθοράς, συχνά αμφίβολα.

Μέσα σε αυτά τα κινήματα και μικρά πραξικοπήματα ανδρώνεται ο πολιτικός στρατός των ρωσόφιλων, ιδιαίτερα οι στρατοί βίας των ναζί και των σοσιαλφασιστών.

Οι στρατοί βίας των ανοιχτών φασιστών, ιδιαίτερα των πιο αποκρουστικών ναζί της ΧΑ βρίσκουν πάντα πρώτα ιδεολογικά και πολιτικά και μετά οργανωτικά απέναντι τους τις δημοκρατικές μάζες. Το πιο δύσκολο - επειδή είναι ιστορικά άγνωστη στη χώρα μας η κάλπικη δηλαδή η φασιστική «δικτατορία του προλεταριάτου» που τη ζήσανε από μια στιγμή και πέρα οι κάποτε σοσιαλιστικές χώρες - είναι οι δημοκράτες και ειδικά οι αριστεροί να δουν το φασισμό που κρύβεται κάτω από σφυροδρέπανα και ευγενικές μαρτυρικές μορφές επαναστάσεων που είναι ακόμα ζωντανές στις μνήμες, ή που κρύβεται κάτω από όρκους υπέρ της εργατικής τάξης ή δακρυα για την προδομένη φτωχολογιά που πραγματικά κάθε στιγμή πονάει.

Απέναντι σ αυτή τη δυσκολία σε μια ολόκερη περίοδο που είναι σε υποχώρηση και ανασύνταξη οι επαναστατικές λαϊκές δυνάμεις στον κόσμο και στη χώρα μας, και πολύ πιο ζωντανές και ανερχόμενες είναι οι μορφές του φασισμού, του αυταρχισμού και της βίας κάθε είδους, ένα καλό τεστ αλήθειας είναι να εξετάσει κανείς πρώτο αν αυτά τα σφυροδρεπανα θεωρούν χειρότερους τη ρωσική και την κινέζικη τρομοκρατική δικτατορία ή τις ευρωπαικές αστικές δημοκρατίες και δεύτερο (που είναι δεμένο με το πρώτο) αν θεωρούν ότι ο κύριος κίνδυνος έρχεται σήμερα για τη χώρα μας από την αστική δημοκρατία ή από το φασισμό, και αν κατά συνέπεια μια πολυτεχνειακή επέτειος έχει σαν πρώτο καθήκον να εμποδίζει ακόμα και με ξύλο το αστικό κοινοβούλιο να καταθέτει στεφάνι στην εξέγερση ή να καταγγέλει αυτούς τους «φύλακες του λαού» που θέλουν σε τέτοιες στιγμές πρώτα απ όλα να σκοτώσουν την αστική δημοκρατία. Γιατί η αστική δημοκρατία δεν είναι οι γλοιώδεις εκπρόσωποι του φιλο-ψευτοΚΚΕ Μητσοτάκη που είπαν ότι πρέπει να «ακούμε τα παιδιά» που ποδοπάτησαν το στεφάνι που πήγαν να καταθέσουν, αλλά το δικαίωμα του λαού να τους καταγγέλει και αυτούς και ακόμα περισσότερο «τα παιδιά» , και να οργανώνεται ελεύθερα και να ζυμώνει ελεύθερα την τακτική και στρατηγική του και να ετοιμάζει ελεύθερα τα αντιφασιστικά του μέτωπα. Αυτός είναι ο δρόμος για τη σωτηρία του λαού σήμερα αλλά και ο δρόμος για τη λαϊκή επανάσταση αύριο.

Γι αυτό το λόγο ποτέ η αληθινή αριστερά δεν είχε σαν κύριο εχθρό την αστική δημοκρατία όσο ήταν πολύ πιο κοντά από τη λαϊκή επανάσταση η εξουσία του φασισμού. Σε τέτοιες περιόδους, όπως έκανε το παγκόσμιο προλεταριάτο με επικεφαλής την ΕΣΣΔ την παραμονή του Β΄ παγκόσμιου πολέμου και στη διάρκειά του, η πραγματική αριστερά παρατάσσεται με την αστική δημοκρατία όταν και σε όσο βαθμό αυτή αντιστέκεται στο φασισμό. Κάθε άλλη στάση, ακόμα και η ουδετερότητα, είναι αντικειμενική συμμαχία με το φασισμό. Αυτή είναι η ουσία των αντιφασιστικών μετώπων.

Το Πολυτεχνείο των τελευταίων χρόνων είναι στα χέρια του φασισμού και ειδικά του σοσιαλφασισμού, και οι δημοκράτες πρέπει να το πάρουν από τα χέρια του. Αλλιώς έρχεται μια πολύ άγρια, μια πρωτοφανής δικτατορία και ταυτόχρονα μια ξενική υποδούλωση της χώρας. Σήμερα η ψευτοαριστερά καμώνεται την αντιφασιστική, αλλά αποδείξαμε ότι είναι μόνο στη μορφή καθώς και στην ουσία της πολιτικής της συμπαρατάσσεται στο πλευρό του νεοναζιστικού Αξονα Ρωσίας και Κίνας και σε κάθε στρατηγικό πολιτικό ζήτημα. Από αυτή την άποψη η ΟΑΚΚΕ είναι επίσης αντίθετη στη θεωρία των δύο άκρων. Μόνο που είναι αντίθετη επειδή θεωρεί ότι υπάρχει ένα μόνο άκρο: η στρατηγική ιδεολογικοπολιτική ενότητα φασισμού και σοσιαλφασισμού, που την ονομάζουμε φαιο-«κόκκινο» μέτωπο.

Γι αυτούς όλους τους λόγους δεν υπάρχει πιο μεγάλη ντροπή, πιο μεγάλη περιφρόνηση για τη μεγάλη εξέγερση από το να αφήνει κανείς τη σημαία του Πολυτεχνείου να την κυλάνε οι σοσιαλφασίστες στις λάσπες. Αυτό είναι στο βάθος ακόμα πιο ανυπόφορο από τα βάσανα που ετοιμάζουν για το λαό μας. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να συνεχίζουν έτσι.

Πολυτεχνείο εναντίον Πολυτεχνείου (κείμενο που δημοσιευτηκε στο φ. 418, Οκτώβρης 2006)

Η ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΛΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

https://www.oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/307-