Αυ­τή τη φο­ρά αυτή η συμ­μο­ρί­α ξε­πέ­ρα­σε κά­θε ό­ριο, κα­θώς με την πο­λι­τι­κή που ε­φαρ­μό­ζει στη σύ­γκρου­ση της Ου­κρα­νί­ας με τη Ρω­σί­α στέλ­νει τους συ­μπα­τριώ­τες της στα ανα­το­λι­κά κα­τευ­θεί­αν στην α­γκα­λιά του Πού­τιν.

Ας γί­νου­με συ­γκε­κρι­μέ­νοι. Σύμ­φω­να με πρό­σφα­τη έκ­θε­ση του Ο­Η­Ε, από τον Α­πρί­λη μέ­χρι το Νο­έμ­βρη του 2014 την ε­μπό­λε­μη ζώ­νη στην Ου­κρα­νί­α ε­γκατέ­λει­ψαν 454.000 ά­το­μα, α­πό τα ο­ποί­α οι 387.000 πή­γαν στη Ρω­σί­α. Θα μπο­ρού­σε να πει κα­νείς ό­τι αυ­τό το νού­με­ρο εί­ναι λο­γι­κό, α­φού οι πε­ρισ­σό­τε­ροι απ’ αυ­τούς που έ­φυγαν ή­ταν ρω­σό­φω­νοι α­πό τα α­να­το­λι­κά. Το ε­ρώ­τη­μα ό­μως πα­ρα­μέ­νει: Τι εί­ναι αυ­τό που κά­νει τους ρω­σό­φω­νους Ου­κρα­νούς, που ως πριν α­πό έ­να χρό­νο δεν υ­πο­στή­ρι­ζαν κα­θό­λου την α­πό­σχι­ση α­πό την Ου­κρα­νί­α, ού­τε τους που­τι­νικούς α­πο­σχι­στές και ει­σβο­λείς, να πέ­φτουν σή­με­ρα στην α­γκα­λιά του Πούτιν και να υ­πο­στη­ρί­ζει τώ­ρα, έ­στω και σιω­πη­ρά, τους αυ­το­νο­μι­στές και τη Ρωσί­α, πα­ρό­τι αυ­τή ε­πι­τέ­θη­κε στη χώ­ρα τους και τη δια­μέ­λι­σε αρ­πά­ζο­ντας την Κρι­μαί­α;

Δύ­ο πρό­σφα­τα γε­γο­νό­τα θα μπο­ρού­σαν να μας δια­φω­τί­σουν στο να δώσου­με τη σω­στή α­πά­ντη­ση.
Το έ­να εί­ναι ό­τι το Νο­έμ­βρη του 2014 ο Πο­ρο­σέν­κο και η κυ­βέρ­νη­ση της Ου­κρα­νί­ας α­πο­φά­σι­σαν να πα­γώ­σουν τις κρα­τι­κές συ­ντά­ξεις και ταυ­τό­χρονα διέ­κο­ψαν τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των σχο­λεί­ων και των νο­σο­κο­μεί­ων στις α­να­τολι­κές ε­παρ­χί­ες του Ντο­νέ­τσκ και του Λου­γκάν­σκ, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας έ­τσι τους συ­ντα­ξιού­χους στη λι­μο­κτο­νί­α και τους α­σθε­νείς σε θά­να­το. Σε ποιον ήταν ε­πό­με­νο να στρα­φούν αυ­τοί για να μην πε­θά­νουν της πεί­νας, αν ό­χι στους πρά­κτο­ρες αυ­το­νο­μι­στές και στον Πού­τιν; Μα, θα μπο­ρού­σε να α­ντι­τεί­νει κανείς, αυ­τό το έ­κα­νε η η­γε­σί­α της Ου­κρα­νί­ας για να α­πο­κό­ψει τους αυ­το­νο­μιστές α­πό πι­θα­νές πη­γές χρη­μα­το­δό­τη­σής τους. Εί­ναι ό­μως γνω­στό ό­τι αυ­τοί οι τύ­ποι δε στη­ρί­ζο­νται, οι­κο­νο­μι­κά, στις συ­ντά­ξεις, των ντό­πιων, αλ­λά στα ρώ­σι­κα ρού­βλια και στα ρώ­σι­κα ό­πλα. Ά­ρα τι δια­φο­ρε­τι­κό κα­τά­φε­ραν οι κυβερ­νή­τες της Ου­κρα­νί­ας με το συ­γκε­κρι­μέ­νο μέ­τρο πέ­ρα α­πό το να α­λεί­ψουν με βού­τυ­ρο το ψω­μί του Πού­τιν;

Μέ­χρι ε­δώ θα μπο­ρού­σε έ­νας κα­λο­προ­αί­ρε­τος και α­νυ­πο­ψί­α­στος άν­θρω­πος να ι­σχυ­ρι­στεί ό­τι ε­πρό­κει­το για έ­να σο­βα­ρό­τα­το λά­θος τα­κτι­κής των Πο­ρο­σέν­κο και Σί­α. Βα­ρύ­τα­το μεν, αλ­λά λά­θος, ό­χι συ­νει­δη­τή προ­βο­κά­τσια.
Ε­κεί που α­πο­κα­λύ­πτε­ται κα­θα­ρά η προ­βο­κά­τσια εί­ναι στο δεύ­τε­ρο γε­γο­νός, στη δεύ­τε­ρη κί­νη­σή της ου­κρα­νι­κής η­γε­σί­ας. Α­νά­με­σα σ’ αυ­τούς που έστει­λε στην πε­ριο­χή να πο­λε­μή­σουν τους α­πο­σχι­στές και ει­σβο­λείς, ε­κτός από τους κα­λυμ­μέ­νους αλ­λά γνω­στούς φι­λο­να­ζι­στές εθε­λο­ντές του Δε­ξιού το­μέ­α , συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και 400, πε­ρί­που κα­θάρ­μα­τα του “Τάγ­μα­τος της Αζο­φι­κής”, μιας πα­ρα­στρα­τιω­τι­κής ο­μά­δας που χρη­σι­μο­ποιεί α­νοι­χτά και ξε­τσίπω­τα να­ζι­στι­κούς χαι­ρε­τι­σμούς και δια­κρι­τι­κά! Αν αυ­τό δεν εί­ναι μια χρυ­σή ευ­και­ρί­α στον Πού­τιν να προσ­δώ­σει στην χι­τλε­ρι­κής έ­μπνευ­σης δι­κιά του ε­πι­θε­τι­κό­τη­τά τον α­ντι­να­ζι­στι­κό μαν­δύ­α και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, τό­τε τι εί­ναι; Αν δη­λα­δή αυ­τή δεν εί­ναι μια κα­θα­ρή ρώσι­κη προ­βο­κά­τσια τό­τε τι είναι;
Αν κά­τι χα­ρα­κτη­ρί­ζει την ι­στο­ρί­α της α­να­το­λι­κής Ου­κρα­νί­ας, εί­ναι α­κρι­βώς οι φρι­κα­λε­ό­τη­τες που διέ­πρα­ξαν ε­κεί οι χι­τλε­ρι­κοί και οι ντό­πιοι συ­νερ­γά­τες τους. Στη μνή­μη ό­λων των Ου­κρα­νών, ι­διαί­τε­ρα των α­να­το­λι­κών και ρω­σό­φω­νων Ου­κρα­νών εί­ναι βα­θιά χα­ραγ­μέ­να τα μαρ­τύ­ρια που τρά­βηξαν οι γο­νείς ή οι παπ­πού­δες τους α­πό τους να­ζι­στές και τα ντό­πια τσι­ρά­κια τους στη διάρ­κεια του Β΄ πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου. Ό­λες οι οι­κο­γέ­νειες ε­κεί -άλλος πε­ρισ­σό­τε­ρο άλ­λος λι­γό­τε­ρο- έ­χουν α­πό κά­ποιο συγ­γε­νή τους που να σκο­τώ­θη­κε, να τραυ­ματί­στη­κε, να βα­σα­νί­στη­κε, να ε­ξα­φα­νί­στη­κε κτλ. στον πόλε­μο. Πολ­λές α­πό τις πο­λυ­κα­τοι­κί­ες της πε­ριο­χής έ­χουν α­κό­μη στους ε­ξω­τε­ρικούς τους τοί­χους

τρύ­πες α­πό τις σφαί­ρες των χι­τλε­ρι­κών.
Μα, μπο­ρεί να πει κα­νείς, οι νε­ο­να­ζί τους ο­ποί­ους στέλ­νουν οι Πορο­σέν­κο, Γιά­σε­νιουκ, Πα­ρου­μπί και Σια στην α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νί­α να πο­λε­μήσουν τους αυ­το­νο­μι­στές εί­ναι μια μι­κρή μειο­ψη­φί­α στο σύ­νο­λο αυ­τών που πολε­μούν. Για­τί κρί­νε­τε α­πό τη μειο­ψη­φί­α και ό­χι από την πλειο­ψη­φί­α;
Α­πα­ντά­με: Για­τί έ­στω και έ­νας φα­νε­ρός νε­ο­να­ζι­στής να πά­ει ε­κεί να πο­λε­μή­σει, αυ­τό για τους Ου­κρα­νούς της Α­να­το­λής α­πο­τε­λεί casus belli, πρό­κλη­ση τε­ρά­στιων δια­στά­σε­ων, και τους στέλ­νει κα­τευ­θεί­αν στην α­γκα­λιά του Πούτιν, ο ο­ποί­ος κα­μώ­νε­ται ό­τι τους προ­σφέρει ψω­μί και α­σφά­λεια και ό­τι σέ­βε­ται τη γλώσ­σα, τον πο­λι­τι­σμό και τις α­ντι­να­ζι­στι­κές πα­ρα­δό­σεις τους. Τη­ρου­μέ­νων των α­να­λο­γιών, εί­ναι σαν να στέλ­νεις στο Δί­στο­μο και στα Κα­λάβρυ­τα χι­τλε­ρι­κούς με σβά­στι­κες για να ε­πι­βά­λουν την τά­ξη και την α­σφά­λεια.

Πέ­ρα ό­μως α­πό την το­πι­κή διά­στα­ση του ζη­τή­μα­τος, η υ­πό­θε­ση αυ­τή έ­χει και ευ­ρύ­τε­ρες δια­στά­σεις, κα­θώς ο Πο­ρο­σέν­κο και η ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση υ­πό τον Γιά­σε­νιουκ εμ­φα­νί­ζο­νται ως τα α­γα­πη­μέ­να παι­διά της Δύ­σης. Και τι κά­νει η η­γε­σί­α των δυ­τι­κών α­στο­δη­μο­κρα­τιών στις κι­νή­σεις αυ­τές των προβο­κα­τό­ρων η­γε­τών μιας δια­με­λι­σμέ­νης μι­σο­κα­τε­χό­με­νης Ου­κρα­νί­ας που ο λα­ός της εί­ναι α­κό­μα βα­θιά δη­μο­κρα­τι­κός; Κα­νο­νι­κά, αν ή­ταν οι δυ­τι­κοί η­γέ­τες ή­ταν δη­μο­κρά­τες, θα έ­πρε­πε να α­παι­τή­σουν να ε­ξα­φα­νι­στεί ο­ποιοσ­δήπο­τε να­ζι­στής ή φι­λο­να­ζι­στής α­πό την α­να­το­λική, αλ­λά και α­πό τη δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α, σαν προ­ϋ­πό­θε­ση για ο­ποια­δή­πο­τε βο­ή­θεια στην Ου­κρα­νί­α. Ε­πί­σης θα έ­πρε­πε ε­δώ και και­ρό να έ­χουν α­παι­τή­σει να ξε­κου­μπι­στεί ο Πα­ρου­μπί, συνι­δρυ­τής του φι­λο­χι­τλε­ρι­κού Σβό­μπο­ντα, α­πό την καί­ρια για την ά­μυ­να της χώ­ρας θέ­ση του αρ­χη­γού της Ε­θνι­κής Α­σφά­λειας. Αυ­τοί ό­μως συ­νε­χί­ζουν να χα­ϊ­δο­λο­γά­νε ό­λους αυ­τούς που προ­βο­κά­ρουν τό­σο αι­σχρά τον α­γώ­να της Ουκρα­νί­ας για α­νε­ξαρ­τη­σί­α και ε­δα­φι­κή α­κε­ραιό­τη­τα. Φταί­με με­τά ε­μείς να χαρα­κτη­ρί­ζου­με τον Ο­μπά­μα, την Μέρ­κελ, τους Ρέ­τζι, Κά­με­ρον και με­ρι­κούς άλλους ό­χι α­πλά κα­τευ­να­στές α­πέ­να­ντι στον Πού­τιν, αλ­λά ρω­σό­δου­λους;