Η κα­το­χή της θα διευ­κο­λύνει το σχη­μα­τι­σμό ε­νός χερ­σαί­ου δρό­μου που θα συν­δέ­ει την Κρι­μαί­α με τη Ρω­σί­α θω­ρα­κί­ζο­ντας έ­τσι το σύ­νο­λο των ε­δα­φών αυ­τών α­πό μί­α εν­δε­χό­με­νη α­ντε­πί­θε­ση του ου­κρα­νι­κού στρα­τού για την απε­λευ­θέ­ρω­σή τους. Γι’ αυ­τό και ο βομ­βαρ­δι­σμός της πό­λης έ­πρε­πε να εί­ναι α­νη­λε­ής και αι­μα­τη­ρός. Η νέ­α αυ­τή ε­πί­θε­ση του ρω­σι­κού νε­ο­να­ζι­σμού βρί­σκει την Ου­κρα­νί­α σε τρα­γι­κή πο­λι­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή κα­τά­στα­ση, κα­θώς η πο­λι­τι­κή της η­γε­σί­α - στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μια ψευ­δο-πα­τριω­τι­κή με­ταμ­φί­ε­ση του προ­η­γού­με­νου φι­λο­ρω­σι­κού κα­θε­στώ­τος Για­νου­κό­βιτ­ς - κά­νει ό­τι μπο­ρεί για να προ­βο­κάρει τον α­γώ­να του ου­κρα­νι­κού λα­ού για να α­πο­κα­τα­στή­σει την κυ­ριαρ­χί­α και ε­δα­φι­κή α­κε­ραιό­τη­τα της χώ­ρας του (π.χ. δεν δί­νει μι­σθούς και πι­στώ­σεις στον πλη­θυ­σμό στις κα­τε­χό­με­νες πε­ριο­χές, στέλ­νει τάγ­μα­τα α­νοι­χτών να­ζί στο μέ­τω­πο για να πο­λε­μή­σουν τους ει­σβο­λείς κτλ.). Ε­πί­σης α­ντί να υ­πο­τάσ­σει την τα­χτι­κή της στο πώς θα α­πε­λευ­θε­ρω­θεί η χώ­ρα α­πό τις ρω­σι­κές κα­το­χικές δυ­νά­μεις, η πο­λι­τι­κή η­γεσί­α του Κιέ­βου έ­χει α­να­γά­γει σε ύ­ψι­στη προ­τεραιό­τη­τα την αυ­στη­ρή ε­φαρ­μο­γή της συμ­φω­νί­ας του Μιν­σκ, που στην ου­σί­α παγιώ­νει τις ρω­σι­κές κα­τα­χτή­σεις στα νο­τιο­α­να­το­λι­κά. Α­ντί να πρω­το­στα­τήσει στη συ­γκρό­τη­ση ε­νός πα­γκό­σμιου α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που κρα­τών που θα απο­μό­νω­νε δι­πλω­μα­τι­κά τη Ρω­σί­α σαν κύ­ριο ε­χθρό των λα­ών και θα συ­νέ­τρι­βε τε­λι­κά την ε­πί­θε­σή της προς δυ­σμάς - πιέ­ζο­ντας προς αυ­τή την κα­τεύ­θυνση και τις τα­λα­ντευό­με­νες, γε­νι­κά υ­φε­σια­κές α­πέ­να­ντι στη Ρω­σί­α δυ­νά­μεις, ό­πως εί­ναι οι η­γε­μο­νι­στι­κές Η­ΠΑ και η μισο-δια­σπα­σμέ­νη και α­μή­χα­νη διπλω­μα­τι­κά Ε­Ε - ά­φη­σε στις τε­λευ­ταί­ες την “κη­δε­μο­νί­α” του δι­πλω­μα­τι­κού της αγώ­να προς με­γά­λη ι­κα­νο­ποί­η­ση του Κρεμ­λί­νου.

Η Δύ­ση απ’ τη με­ριά της αρ­νεί­ται να στη­ρί­ξει με ου­σια­στι­κό τρό­πο την πο­λύ­πα­θη Ου­κρα­νί­α (α­πο­στο­λή ο­πλι­σμού, δια­κο­πή δι­πλω­μα­τι­κών σχέ­σε­ων με τη Μό­σχα κτλ.), ό­χι μό­νο για­τί τα βρα­χυ­πρό­θε­σμα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των μο­νο­πω­λι­στών της την υ­πο­χρε­ώ­νουν να το κά­νει, αλ­λά και - ει­δι­κά τώ­ρα τελευ­ταί­α - ε­πει­δή πραγ­μα­τι­κά έ­χει πει­στεί ό­τι δεν α­πο­τε­λεί η ί­δια η Ρω­σί­α το με­γαλύ­τε­ρο κίν­δυ­νο για την ύ­παρ­ξή της αλ­λά κά­ποιος άλ­λος. Αυ­τό το αί­σθημα της το καλ­λιέρ­γη­σαν οι ε­γκέ­φα­λοι των μυ­στι­κών υ­πη­ρε­σιών του Κρεμ­λί­νου με τη με­θο­δευ­μέ­νη προ­βο­κα­τό­ρι­κη ε­ξα­πό­λυ­ση και γι­γά­ντω­ση των ι­σλα­μο­ναζί του “ι­σλα­μι­κού κρά­τους” στη Μέ­ση Α­να­το­λή που επι­δει­κτι­κά α­πο­κε­φα­λίζουν δυ­τι­κούς ο­μή­ρους μπρο­στά στις κά­με­ρες και φέρ­νουν την α­πό­λυ­τη βαρ­βα­ρό­τη­τα στις πε­ριο­χές που κα­τέ­χουν. Ό­μως α­κό­μα πιο πει­στι­κή ή­ταν η ορ­γάνω­ση και ε­κτέ­λε­ση του μα­κε­λειού στο Πα­ρί­σι την ευ­θύ­νη του ο­ποί­ου α­νέ­λα­βε ε­πί­ση­μα έ­να σκέ­λος του α­ντι-δυ­τι­κού ε­γκλη­μα­τι­κού δι­κτύ­ου της Αλ Κά­ι­ντα.       

Πρό­κει­ται για έ­να χτύ­πη­μα η πο­λι­τι­κή ση­μα­σί­α του ο­ποί­ου εί­ναι ανά­λο­γη ε­κεί­νου που έ­πλη­ξε τους Δί­δυ­μους Πύρ­γους πριν α­πό 15 χρό­νια. Ο τρό­μος του να­ζι­σμού με ι­σλα­μι­κό μαν­δύ­α ε­γκα­τα­στά­θη­κε για πρώ­τη φο­ρά στην καρδιά της Ευ­ρώ­πης και ευ­νό­η­σε την α­νά­πτυ­ξη δυο τά­σε­ων μέ­σα ε­κεί: α) τη διά­σπα­ση του λα­ού με ό­ρους ρα­τσι­στι­κούς, ε­πο­μέ­νως και την α­νά­πτυ­ξη των α­ντί­στοι­χων φαιών φι­λο­ρώ­σι­κων πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων (βλ. κί­νη­μα Pegida στη Γερ­μα­νί­α, “εθνι­κό μέ­τω­πο” στη Γαλ­λί­α) και β) την εκ νέ­ου σύ­μπτυ­ξη ε­νός με­τώ­που Δύ­σης-Ρω­σί­ας για στρα­τιω­τι­κές ε­πεμ­βά­σεις σε βά­ρος του Τρί­του Κό­σμου και ι­διαίτε­ρα σε βά­ρος ο­ρι­σμέ­νων μου­σουλ­μα­νι­κών κρα­τών που ο ρω­σο­κι­νε­ζι­κός ά­ξο­νας του πο­λέ­μου και του φα­σι­σμού ε­πι­θυ­μεί δια­κα­ώς να ε­λέγ­ξει. 

Έ­τσι εί­δα­με τον Ο­λά­ντ να προ­σκα­λεί την α­κρο­δε­ξιά α­νοι­χτά ρω­σό­φιλη η­γέ­τι­δα του “ε­θνι­κού με­τώ­που” Λε­πέν στο προ­ε­δρι­κό μέ­γα­ρο στα πλαί­σια του ε­θνι­κού με­τώ­που ε­νά­ντια στον τρό­μο που προ­α­νήγ­γει­λε (δη­λα­δή ό­λοι μα­ζί οι γάλ­λοι, ευ­ρω­παί­οι και α­ντιευ­ρω­παί­οι). Ε­κείνη βρή­κε α­μέ­σως ευ­και­ρί­α για να ζη­τή­σει την έ­ξο­δο της Γαλ­λί­ας α­πό τη Σέν­γκεν, με τη δι­καιο­λο­γί­α ό­τι έτσι θα φυ­λά­ει κα­λύ­τε­ρα τα σύ­νο­ρά της α­πό πα­ρό­μοιες ε­πι­θέ­σεις. Αλ­λά το α­ποκο­ρύ­φω­μα της α­πά­της ή­ταν η α­μαύ­ρω­ση της μα­ζι­κής πο­ρεί­ας του Πα­ρι­σιού της 11/1 α­πό τη συμ­με­το­χή ε­κεί με­τα­ξύ άλ­λων του υ­πουρ­γού ε­ξω­τε­ρι­κών του Πούτιν, Σ. Λα­βρόφ, δί­πλα στον πρό­ε­δρο της μι­σο­κα­τε­χό­με­νης Ου­κρα­νί­ας Π. Πο­ρο­σένκο!   

Αυ­τή η κί­νη­ση ση­μαί­νει ό­τι η Δύ­ση (κα­θώς και η ε­πί­ση­μη Ου­κρα­νί­α) ανα­γνω­ρί­ζει τον ε­μπρη­στή ε­νός νέ­ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου ό­πως εί­ναι η ρω­σική υ­περ­δύ­να­μη σα σύμ­μα­χο ε­νά­ντια στο τζι­χα­ντι­σμό, πράγ­μα που ση­μαί­νει ό­τι εί­ναι πρό­θυ­μη να κά­νει νέ­ες υ­πο­χω­ρή­σεις α­πέ­ναντί του. Ξε­χνά­ει ό­μως πως η ί­δια η Μό­σχα ε­ξέ­θρε­ψε αυ­τά τα κα­θάρ­μα­τα μέ­σα α­πό τα γε­νι­κά φι­λι­κά της καθε­στώ­τα του Ιράν, του Ι­ράκ και της Συ­ρί­ας που τα ά­φη­σαν να α­λω­νί­ζουν στη Μ. Α­να­το­λή την ώ­ρα που η ί­δια δια­μέ­λι­ζε κυ­νι­κό­τα­τα μια χώ­ρα της Ευ­ρώ­πης. Άλλω­στε η μα­ζι­κό­τε­ρη σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο δια­δή­λω­ση ε­νά­ντια στο Charlie Hebdo και υπέρ των δο­λο­φό­νων του Πα­ρι­σιού έ­γι­νε όχι στο Πα­κι­στάν ή στην Υε­μέ­νη αλ­λά στο Γκρόζ­νι της Ρω­σί­ας, ορ­γα­νω­μέ­νη α­πό τις το­πι­κές ρω­σό­δου­λες ταγ­μα­τασφα­λί­τι­κες τσε­τσε­νι­κές αρ­χές. 

Αλ­λά η Δύ­ση, ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο δια­βρω­μέ­νη α­πό τους πρά­κτορες του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού που ε­πι­βιώ­νουν και δια­πρέ­πουν μέσα στη λάσπη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού υ­φε­σια­σμού, κά­νει πως δε βλέ­πει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ήδη πριν την ε­πί­θε­ση στο Πα­ρί­σι ο ό­λο και πιο φι­λο­ρώ­σος Ο­λά­ντ κα­λού­σε για την ά­με­ση άρ­ση των κυ­ρώ­σε­ων α­πέ­να­ντι στη Ρω­σί­α (βλ. Τά­ιμ­ς της Νέ­ας Υόρ­κης, 5/1), ενώ η α­κό­μα χει­ρό­τερη ε­πί­τρο­πος ε­ξω­τε­ρι­κών υ­πο­θέ­σε­ων της Ε­Ε, Φ. Μο­γκε­ρίνι, πα­ρου­σί­α­σε έ­να υ­πό­μνη­μα με το ο­ποί­ο τασ­σό­ταν υ­πέρ μιας α­να­θέρ­μαν­σης των σχέ­σε­ων με τη Μό­σχα αν η τε­λευ­ταί­α ε­φάρ­μο­ζε ε­πί της ου­σί­ας τη συμ­φω­νί­α του Μιν­σκ και στα­μα­τού­σε τις ε­χθρο­πρα­ξί­ες, στά­ση για την οποί­α ε­πι­κρίθη­κε α­πό ο­ρι­σμέ­νες α­να­το­λι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις. Για πα­ρά­δειγ­μα, ο λι­θουα­νός υ­πουρ­γός ε­ξω­τε­ρι­κών Λί­νας Λιν­κε­βί­σιους α­πά­ντη­σε λέ­γο­ντας ό­τι “Δεν πι­στεύ­ω ό­τι πρέ­πει τώ­ρα να σκε­φτού­με πώς θα ε­πα­να­συν­δε­θού­με. Η Ρωσί­α θα πρέ­πει να σκε­φτεί πώς θα ε­πα­να­συν­δε­θεί” (Reuters, 19/1).  

Τέ­τοιο ή­ταν λοι­πόν το “α­ντι­τζι­χα­ντι­στι­κό” και υ­φε­σια­κό α­πέ­να­ντι στη Ρω­σί­α κλί­μα που ε­πέ­τρε­ψε στον Πού­τιν να πα­ρα­βιά­σει την ε­κε­χει­ρί­α που εί­χε συμ­φω­νή­σει και να στεί­λει νέ­α στρα­τεύ­μα­τα για να κα­τα­λά­βουν νέ­α ε­δάφη της Ου­κρα­νί­ας με­ταμ­φιε­σμέ­να σαν “αυ­το­νο­μι­στές” του Ντον­μπάς. Το ί­διο κλί­μα ο­δή­γη­σε και σε μια σει­ρά άλ­λες ε­ξε­λί­ξεις ό­πως ή­ταν π.χ. το πρα­ξι­κό­πημα στην Υε­μέ­νη α­πό τους φι­λο-ι­ρα­νούς Χού­τι, ή η δια­με­σο­λά­βη­ση για την “ε­πί­λυση” της συ­ρια­κής σύρ­ρα­ξης α­πό το Κρεμ­λί­νο. Η πρόσφα­τη α­νά­λη­ψη του ελ­λη­νικού υ­πουρ­γεί­ου ε­ξω­τε­ρι­κών α­πό τον Κο­τζιά έ­ναν α­κραιφ­νή ο­πα­δό της νε­ο­χιτλε­ρι­κής “θε­ω­ρί­ας” του Ντού­γκιν - σύμ­βου­λου του Πού­τιν - δηλ. έ­να α­νοι­χτά φαιο-”κόκ­κι­νο” σκυ­λά­κι της Μό­σχας μέ­σα στην Ε­Ε θα βα­ραί­νει ποιο­τι­κά το κλί­μα σε βά­ρος της ου­κρα­νι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας και α­κε­ραιό­τη­τας ε­νώ προ­οιω­νίζει πο­λύ ά­σχη­μες ε­ξε­λί­ξεις για τις χώ­ρες και τους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης.  Α­πό δω και πέ­ρα η Ελ­λά­δα θα εί­ναι έ­νας ό­μη­ρος της Μό­σχας μέ­σω του ο­ποί­ου αυ­τή θα α­πει­λεί την Ευ­ρώ­πη με οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή αν αυτή δεν υ­πο­κύ­ψει στους  γε­ω­πο­λι­τι­κούς της εκ­βια­σμούς.