Αυ­τές οι δυ­νά­μεις προ­σποιού­με­νες το φί­λο του ου­κρα­νικού λα­ού και προ­τάσ­σο­ντας το χαρ­τί της “πο­λι­τι­κής ε­πί­λυ­σης” του προ­βλή­ματος ε­πι­τρέ­πουν στους ει­σβο­λείς να προ­ε­λαύ­νουν α­νε­νό­χλη­τοι στο έ­δα­φος της δια­με­λι­σμέ­νης χώ­ρας. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι ση­με­ρι­νοί α­πό­γο­νοι των Τσά­μπερ­λαιν και Ντα­λα­ντιέ δεί­χνουν μπρο­στά στην α­πει­λή των νέ­ων χί­τλερ να μη θέ­λουν να πα­ρα­δειγ­μα­τι­στούν α­πό τις ο­λέ­θριες συ­νέ­πειες που ά­φη­σε για τους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης η κα­τευ­να­στι­κή α­πέ­να­ντι στο Χί­τλερ στάση των πο­λι­τι­κών τους προ­γό­νων. Δεί­χνουν να ξε­χνούν ό­τι ο Χί­τλερ αρ­νεί­ται πάντα να σε­βα­στεί τις συμ­φω­νί­ες που υ­πο­γρά­φει με τους ε­χθρούς του.   

Πα­τώ­ντας λοι­πόν στα χνά­ρια των πα­λιών, οι νέ­οι χί­τλερ του Κρεμ­λίνου πα­ρα­βί­α­σαν α­πό την πρώ­τη στιγ­μή την ε­κε­χει­ρί­α που ε­πι­τεύ­χθη­κε το Σεπτέμ­βρη κά­τω α­πό την αι­γί­δα του Ο­Α­ΣΕ (πρω­τό­κολ­λο του Μιν­σκ). Κι ε­νώ στα τέ­λη Δε­κέμ­βρη ο ου­κρα­νός πρό­ε­δρος Πο­ρο­σέν­κο διαπίστω­νε “πρό­ο­δο” στην υ­λοποί­η­ση των δε­σμεύ­σε­ων του πρω­το­κόλ­λου α­πό τη Μό­σχα, η τε­λευ­ταί­α πέ­ρα­σε ξαφνι­κά το Γε­νά­ρη σε νέ­α ε­πί­θε­ση α­να­γκά­ζο­ντας τις έ­νο­πλες δυ­νά­μεις του Κιέ­βου να υ­πο­χω­ρή­σουν α­πό μια σει­ρά θέ­σεις του με­τώ­που. Αιχ­μή της ε­πι­χείρη­σης - που ξε­κί­νη­σε με ε­πί­θε­ση στο διε­θνές α­ε­ρο­δρό­μιο του Ντο­νέ­τσκ - ή­ταν ο βομ­βαρ­δι­σμός της Μα­ριού­πο­λης με πυ­ραύ­λους Γκρα­ντ και, κυ­ρί­ως, η ε­πί­θεση στο στρα­τη­γι­κό ο­δι­κό και σι­δη­ρο­δρο­μι­κό κόμ­βο του Ντε­μπάλ­τσε­βε που κατέ­λη­ξε στην κα­τά­λη­ψή του α­πό τις ρω­σι­κές δυ­νά­μεις κα­το­χής. Οι ε­νι­σχύ­σεις α­πό την άλ­λη πλευ­ρά των συ­νό­ρων έ­παι­ξαν κα­θο­ρι­στι­κό ρό­λο στην έκ­βα­ση της α­να­μέ­τρη­σης. Σύμ­φω­να με κα­ταγ­γε­λί­α της ου­κρα­νι­κής προ­ε­δρί­ας, η Μό­σχα έ­στει­λε στο ου­κρα­νι­κό μέ­τω­πο πε­ρισ­σό­τε­ρα στρα­τεύ­μα­τα α­πό κά­θε άλ­λη φορά, α­να­πτύσ­σο­ντας ε­κεί του­λά­χι­στον 9.000 στρα­τιώ­τες, 500 ταν­κς, πυ­ρο­βο­λι­κό και τε­θω­ρα­κι­σμέ­να ο­χή­μα­τα (βλ. The Daily Telegraph, 21/1). Ο ι­σχυρός α­ριθ­μη­τι­κά αλ­λά υ­λι­κο­τε­χνικά α­δύ­να­μος και με α­νί­κα­νη η­γε­σί­α ου­κρα­νι­κός τα­κτι­κός στρα­τός θα έ­πρε­πε του­λά­χι­στο να ε­νι­σχυ­θεί με τον α­να­γκαί­ο ο­πλι­σμό προ­κει­μέ­νου να α­ντι­μετω­πί­σει αυ­τή τη λαί­λα­πα. 

Η α­δυ­να­μί­α του σ’ αυ­τό το ε­πί­πε­δο εί­ναι μια απ’ τις αι­τί­ες που τρέφουν την α­ντί­στοι­χη υ­πε­ρο­χή στις πο­λε­μι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις των δυ­νά­με­ων του ου­κρα­νι­κού υ­πουρ­γεί­ου ε­σω­τε­ρι­κών, που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει στις τά­ξεις του μια σει­ρά πα­ρα­στρα­τιω­τι­κές ο­μά­δες κι­νού­με­νες γενι­κά μέ­σα στον α­κροδε­ξιό ή α­κό­μα και το νε­ο­να­ζι­στι­κό χώ­ρο. Οι ο­μά­δες αυ­τές λει­τουρ­γούν στο βά­θος υ­πέρ των ει­σβο­λέ­ων κα­θώς συμ­βάλ­λουν στο να κο­πούν οι ψυ­χι­κοί δε­σμοί που συν­δέ­ουν το ρω­σό­φω­νο πλη­θυ­σμό της α­να­το­λι­κής Ου­κρα­νί­ας, που έ­χει τρα­βή­ξει τα πάν­δει­να από το γερ­μα­νι­κό χι­τλε­ρι­σμό στο β΄ πα­γκό­σμιο πό­λεμο, με τους ο­μο­ε­θνείς του της δυ­τι­κής Ου­κρα­νί­ας. Ό­μως τέ­τοια ή­ταν η πο­λιτι­κή κα­τεύ­θυν­ση που έ­χει δώ­σει η νέ­α η­γε­σί­α του Κιέ­βου - στην πραγ­μα­τι­κό­τητα μί­α “πα­τριω­τι­κή” με­ταμ­φί­ε­ση της προ­η­γού­με­νης α­νοι­χτά φι­λο­ρώ­σι­κης η­γεσί­ας Για­νου­κό­βιτ­ς - που δε δι­στά­ζει να προ­βαί­νει σε τέ­τοια προ­βο­κα­τό­ρικα μέ­τρα ό­πως εί­ναι η μη κα­τα­βο­λή των συ­ντά­ξε­ων στους κα­τοί­κους της κα­τεχό­με­νης ζώ­νης ή οι πε­ριο­ρι­σμοί στη με­τα­κί­νη­ση των προ­σφύ­γων.    

Το θε­τι­κό ή­ταν ό­τι η νέ­α ρω­σι­κή προ­έ­λα­ση δη­μιούρ­γη­σε για πρώ­τη φο­ρά την προσ­δο­κί­α στην ου­κρα­νι­κή πλευ­ρά ό­τι το πά­γιο αί­τη­μά της πε­ρί προ­μή­θειας α­μυ­ντι­κών ό­πλων α­πό τις χώ­ρες της Δύ­σης θα ει­σα­κου­στεί. Σε Α­μερι­κή αλ­λά και Βρε­τα­νί­α για πρώ­τη φο­ρά υ­ψώ­θη­καν φω­νές θε­τι­κές α­πέ­να­ντι σ’ αυ­τό το αί­τη­μα. Η τά­ση αυ­τή εκ­φρά­στη­κε κα­θα­ρά στην 51η συν­διά­σκε­ψη για την α­σφά­λεια του Μο­νά­χου (6-8 Φλε­βά­ρη) και ήρ­θε σε κό­ντρα με τη γραμ­μή Μέρ­κελ-Ο­λάντ πε­ρί “πο­λι­τι­κής λύ­σης” και “οι­κο­νο­μι­κού” χα­ρα­κτή­ρα των κυ­ρώ­σε­ων α­πέ­ναντι στη Ρω­σί­α (με τη συ­γκα­τά­θε­ση και του ρω­σό­φι­λου Ο­μπά­μα). Σύμ­φω­να με τους Financial Times της 7/2: “Η κ. Μέρ­κελ ή­ταν α­με­τά­πει­στη στο ό­τι η Δύ­ση δεν πρέ­πει να α­ποστεί­λει ό­πλα, λέ­γο­ντας ό­τι “αυ­τή η κρί­ση δε μπο­ρεί να ε­πι­λυ­θεί με στρα­τιω­τικά μέ­σα”. Ό­μως α­ντι­με­τώ­πι­σε α­με­ρι­κα­νι­κές φω­νές υ­πέρ της στρα­τιω­τι­κής στήρι­ξης της Ου­κρα­νί­ας, με τον α­με­ρι­κα­νό [α­ντι]πρό­ε­δρο Τζο Μπά­ι­ντεν να υ­παινίσ­σε­ται ό­τι η Ουά­σι­γκτον ί­σως εί­ναι έ­τοι­μη να αυ­ξή­σει τη βο­ή­θειά της, πέρα α­πό το μη φο­νι­κό ε­ξο­πλι­σμό που έ­χει ή­δη πα­ρά­σχει, λέ­γο­ντας: “Πι­στεύ­ω α­κόμα ό­τι ο ου­κρα­νι­κός λα­ός έ­χει δι­καί­ω­μα να υ­πε­ρα­σπι­στεί τον ε­αυ­τό του”. Ο σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κός ρε­που­μπλι­κά­νος γε­ρου­σια­στής Λί­ντσε­ϋ Γκρά­χαμ υ­πήρ­ξε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ευ­θύς, λέ­γο­ντας ό­τι η κ. Μέρ­κελ κά­νει έ­να “με­γά­λο λά­θος. Δε μπο­ρεί να δει πώς ο έ­νο­πλος λα­ός που εί­ναι πρό­θυ­μος να πο­λε­μή­σει και να πε­θά­νει για την ε­λευ­θε­ρί­α του κα­λυ­τε­ρεύ­ει τα πράγ­μα­τα”. Η πί­ε­ση ή­ταν τό­σο με­γά­λη ώ­στε ε­κτός απ’ τον Μπά­ι­ντεν, και ο βρε­τα­νός Υ­ΠΕΞ, Φ. Χά­μο­ντ, α­να­γκά­στη­κε να ε­ξε­τά­σει την πι­θα­νό­τη­τα πώ­λη­σης ό­πλων στο Κί­ε­βο σε πε­ρί­πτω­ση που η κα­τά­στα­ση θα ε­πι­δει­νω­νό­ταν, ε­νώ ο γ.γ. του ΝΑ­ΤΟ Γεν­ς Στόλ­τεν­μπερ­γκ έ­δω­σε το πρά­σι­νο φως στα κρά­τη-μέ­λη για να α­πο­φα­σί­σουν τα ί­δια το εν­δε­χό­μενο ή ό­χι α­πο­στο­λής της α­να­γκαί­ας στρα­τιω­τι­κής βο­ή­θειας προς την Ου­κρα­νί­α.

Θο­ρυ­βη­μέ­νοι α­πό τις φω­νές δια­μαρ­τυ­ρί­ας, οι ρω­σό­φι­λοι αν ό­χι ρωσό­δου­λοι Μέρ­κελ-Ο­λά­ντ βιά­στη­καν να εκ­πο­νή­σουν έ­να “ει­ρη­νευ­τι­κό σχέ­διο” που σε χρό­νο μη­δέν ο­δή­γη­σε στη συμ­φω­νί­α της 12 Φλε­βά­ρη με Πού­τιν και Πο­ρο­σέν­κο (το λε­γό­με­νο Μιν­σκ 2). Αυ­τή η ε­κε­χει­ρί­α, όπως και η προ­η­γού­με­νη προ­βλέπει με­τα­ξύ άλ­λων ά­νευ ό­ρων κα­τά­παυ­ση του πυ­ρός, α­μοι­βαί­α α­πο­μά­κρυν­ση των βα­ρέ­ων ό­πλων α­πό μια ζώ­νη ασφα­λεί­ας 50-70χλμ, α­να­γνώ­ρι­ση α­πό το κοι­νο­βού­λιο του “ει­δι­κού χα­ρα­κτή­ρα” των ρω­σο­κρα­τού­με­νων πε­ριο­χών, συ­νταγ­μα­τι­κές αλλα­γές στην κα­τεύ­θυν­ση της “α­πο­κέ­ντρω­σης” των ε­ξου­σιών (ό­λα αυ­τά σε συ­νεν­νό­η­ση με τους δια­με­λι­στές), ε­ντα­τι­κο­ποί­η­ση της τρι­με­ρούς ο­μά­δας επα­φής. Το και­νούρ­γιο που λαν­σά­ρει ε­δώ η συμ­φω­νί­α εί­ναι ό­τι α­να­γνω­ρί­ζει ου­σια­στι­κά τα ε­δα­φι­κά κέρ­δη που α­πέ­σπα­σαν οι ρώ­σοι ε­πεμ­βα­τι­στές κα­τά την τε­λευταί­α τους ε­πί­θε­ση. Και για να μην υ­πάρ­ξει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α για το ποιος εί­ναι πραγ­μα­τι­κά ο κερ­δι­σμέ­νος α­πό την “πο­λι­τι­κή λύ­ση” Μέρ­κελ-Ο­λά­ντ, οι ρώσοι δια­με­λι­στές πα­ρα­βί­α­σαν α­μέ­σως και αυ­τή τη συμ­φω­νί­α κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας με σφο­δρή μά­χη τη στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας πό­λη Ντε­μπάλ­τσε­βε και α­να­γκά­ζοντας τις ου­κρα­νι­κές δυ­νά­μεις να α­πο­χω­ρή­σουν α­πό κει στις 18/2. 

Η Μέρ­κελ, ο Ο­λά­ντ, ο Ο­μπά­μα και οι λοι­ποί ρω­σό­δου­λοι και ρω­σό­φι­λοι ηγέ­τες της δυ­τι­κής μο­νο­πω­λια­κής α­στι­κής τά­ξης εί­ναι θα­νά­σι­μοι ε­χθροί του ου­κρα­νι­κού λα­ού και αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα τύ­χουν της τι­μω­ρί­ας που τους α­ξί­ζει α­πό τις δη­μο­κρα­τι­κές και πα­τριω­τι­κές δυ­νάμεις των ευ­ρω­παϊ­κών και ό­χι μό­νο χω­ρών που θα κλη­θούν να α­ντι­με­τω­πί­σουν το ρω­σι­κό νε­ο­χι­τλε­ρι­κό τέ­ρας.