Πριν 63 χρό­νια, στις 30 Μάρ­τη του 1952 ο μο­ναρ­χο­φα­σι­σμός, οι α­με­ρι­κά­νοι ι­μπε­ρια­λι­στές και τα ντό­πια τσι­ρά­κια τους της κυ­βέρ­νη­σης  Πλα­στή­ρα και το Παλάτι δο­λοφό­νη­σαν, πο­λύ με­τά το τέ­λος  του εμφύλιου το Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και τους τρεις συ­ντρό­φους του Ν. Κα­λού­με­νο, Η. Αρ­γυ­ριά­δη και Ν. Μπά­τση. Δο­λο­φό­νη­σαν αυ­τούς που εν­σάρ­κωναν το α­γώ­να του λα­ού για την ε­θνι­κή του α­νε­ξαρ­τη­σί­α, για την κοι­νω­νι­κή του προ­κο­πή, τον α­γώ­να του για μια κα­λύ­τε­ρη ζω­ή μέ­σα σε μια α­να­πτυγ­μέ­νη βιομη­χα­νι­κά Ελ­λά­δα.

Στην πα­γκό­σμια ι­στο­ρί­α του ερ­γα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κι­νήμα­τος έ­χουν α­να­δει­χτεί χι­λιά­δες ή­ρω­ες, που με τη προ­σω­πι­κή τους στά­ση α­πένα­ντι στον τα­ξι­κό ε­χθρό α­πο­τε­λούν πα­ρά­δειγ­μα και ταυ­τό­χρο­να πη­γή δύ­ναμης για ό­λους ό­σους έ­τα­ξαν τη ζω­ή τους στον α­γώ­να για μια κοι­νω­νί­α χω­ρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση, χω­ρίς κα­τα­πί­ε­ση, χω­ρίς πεί­να, χω­ρίς πο­λέ­μους. Για μια πραγ­μα­τι­κά ευ­τυ­χι­σμέ­νη ζω­ή ό­που οι άν­θρω­ποι θα ζουν χω­ρίς το φό­βο του αύ­ριο. Για μια κοι­νω­νί­α που κου­μά­ντο θα κά­νουν οι ί­διοι οι άν­θρω­ποι της δου­λειάς, στο ερ­γο­στά­σιο, στο χω­ρά­φι, στην κρα­τι­κή υ­πη­ρε­σί­α. Ό­που οι άν­θρω­ποι θα ορί­ζουν τις τύ­χες τους, τη ζω­ή τους και πά­νω απ ό­λα τις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις της παρα­γω­γής . 

Μέ­σα σε αυ­τούς τους ή­ρω­ες, στη σύγ­χρο­νη Ελ­λά­δα ξε­χω­ρί­ζει και η μορφή του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη. “Αν θέ­λου­με με δυο λό­για να δώ­σου­με αυ­τό που ή­ταν ο Μπε­λο­γιάν­νης μπο­ρού­με να πού­με: Στά­θη­κε σ’ ό­λη την α­γω­νι­στι­κή του ζω­ή άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς, α η τ ό ς, πρ α γ μ α τ ι κ ό ς  μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς,  ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς. Στά­θη­κε πά­ντα α­λύ­γιστος, ο­λο­κλη­ρω­τι­κά δο­σμέ­νος και προση­λω­μέ­νος στην υ­πό­θε­ση του λα­ού. Και ό­ταν έ­πε­σε απ’ τα α­με­ρι­κά­νι­κα βό­λια στά­θη­κε πά­λι ορ­θός!... Το Μπε­λο­γιάν­νη τον χα­ρα­χτή­ρι­ζε α­κό­μα ο πιο γνή­σιος προ­λε­τα­ρια­κός διε­θνι­σμός. Ο Μπε­λο­γιάν­νης μα­ζί με ό­λο το κό­μα κρα­τού­σε πά­ντα α­νοι­χτό μέ­τω­πο στο σω­βι­νι­σμό και στο με­γα­λο­ϊ­δε­ά­τι­κο, με­γα­λο­ελ­λα­δίτι­κο ε­θνι­κι­σμό” 2.

Στις 30 Μάρ­τη του 2015, κα­νούρ­γιοι δο­λο­φό­νοι σκο­τώ­νουν ξα­νά το Μπε­λογιάν­νη και τους συ­ντρό­φους του. Αυ­τή τη φο­ρά ό­χι με σφαί­ρες στο Γου­δί, αλ­λά με μια ε­πί­θε­ση ψεύ­τι­κης τι­μής και δη­λη­τη­ρια­σμέ­νης α­γά­πης. Αυ­τή τη φο­ρά θα βά­λουν λου­λού­δια στον τά­φο του Μπε­λο­γιάν­νη, θα βγά­λουν λό­γους για τη ζω­ή του, για τον α­γώ­να του και θα ση­κώ­σουν ξα­νά τη ση­μαί­α του. Την κόκ­κι­νη σημαί­α του. Οι μεν του ψευ­τοΚ­ΚΕ σαν συ­νε­χι­στές τους και οι δε του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-πρώ­τη φο­ρά “α­ρι­στε­ρά”- σαν η δι­καί­ω­ση του α­γώ­να του. Αυ­τοί μό­νο που τον τι­μά­νε τον εκ­θέ­τουν, για­τί εί­ναι ό­τι το χει­ρό­τε­ρο για το πα­ρόν και το μέλ­λον αυ­τού του λα­ού, ό­τι το πιο α­ντί­θε­το σε αυ­τό που α­ντι­προ­σώ­πευε ο Μπε­λο­γιάν­νης. 

Οι μεν του ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­ναι αυ­τοί που διά­λυ­σαν το κόμ­μα του Μπε­λογιάν­νη. Εί­ναι αυ­τοί που σφε­τε­ρί­στηκαν τον τί­τλο του η­ρω­ι­κού ΚΚΕ και κα­πηλεύ­ο­νται τους α­γώ­νες του, τις θυ­σί­ες του και τους τί­τλους τι­μής του. Αυ­τοί, οι ση­με­ρι­νοί η­γέ­τες του ψευ­τοΚ­ΚΕ, εί­ναι οι ε­πί­γο­νοι του Κο­λι­γιάν­νη, του Βα­φειά­δη, του Παρ­τσα­λί­δη, ό­λων των χρε­ο­κο­πη­μέ­νων ο­πορ­του­νι­στι­κών στοιχεί­ων που εί­χε ξε­βρά­σει α­πό μέ­σα του το ΚΚΕ. Εί­ναι οι διο­ρι­σμέ­νοι α­πό τους ρώ­σους ρε­βι­ζιο­νι­στές και σο­σιαλ­φα­σί­στες Χρου­στσόφ-Σου­σλώφ-Μπρέζ­νιεφ που υ­φάρ­πα­ξαν την ε­ξου­σί­α με­τά το θά­να­το του Στά­λιν στο κόμ­μα και στη Σο­βιετι­κή Έ­νω­ση και τη με­τά­τρε­ψαν σε έ­να απέρα­ντο κά­τερ­γο των λα­ών της και με­τά σε μια ι­μπε­ρια­λι­στι­κή υ­περ­δύ­να­μη χι­τλε­ρι­κού τύ­που. Αυ­τοί οι προ­δότες του μαρ­ξι­σμού κα­θαί­ρε­σαν τη νό­μι­μη η­γε­σί­α του ΚΚΕ στην 6η προ­δο­τι­κή ολο­μέ­λεια του 1956 και ε­ξό­ρι­σαν το γε­νι­κό γραμ­μα­τέ­α του κόμ­μα­τος Ν. Ζα­χα­ριά­δη. Αυτοί τε­λι­κά τον δο­λο­φό­νη­σαν το 1973 στο πα­γω­μέ­νο Σουρ­γκούτ της κε­ντρι­κής Σι­βη­ρί­ας. Αυ­τοί διέ­λυ­σαν και ε­πί­ση­μα στην ο­νο­μα­ζό­με­νη 8η ο­λο­μέ­λεια το 1958  ό­λες τις κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις του ΚΚΕ.  Αρ­γό­τε­ρα στή­σα­νε έ­να ψεύ­τι­κο πρα­κτό­ρι­κο κόμ­μα που το ο­νό­μα­σαν πά­λι ΚΚΕ ό­πως ο φο­νιάς που ντύ­νε­ται με τα ρού­χα του θύ­μα­τος του. Αυ­τό το ψεύ­τι­κο ΚΚΕ, που ση­κώ­νει την μα­τω­βα­μέ­νη κόκ­κι­νη ση­μαί­α του πραγ­μα­τι­κού ε­πα­να­στα­τι­κού ΚΚΕ εί­ναι έ­να κόμ­μα πρά­χτορας των συμ­φε­ρό­ντων του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού, α­ντί­θε­τα α­πό το ΚΚΕ που υπη­ρε­τού­σε πά­ντα τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τά­ξης, του λα­ού και της χώ­ρας. Α­ντί­θε­τα α­πό τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό του πα­λιού ΚΚΕ το ση­μερι­νό ψεύ­τι­κο ΚΚΕ πε­ρι­κλεί­ει στους κόλ­πους του σο­βι­νι­στές σαν την Κα­νέλ­λη. Α­ντί να υ­πε­ρα­σπί­ζει την ερ­γα­τι­κή τά­ξη κλεί­νει τα σχο­λειά της τα­ξικής πά­λης, δη­λα­δή τα ερ­γο­στά­σια και τα ερ­γο­στα­σια­κά σω­μα­τεί­α δια­λύ­ο­ντας ιδε­ο­λο­γι­κά και α­πο­μειώ­νο­ντας α­ριθ­μη­τι­κά την ερ­γα­τι­κή τά­ξη κα­τα­στρέ­φο­ντας ταυ­τό­χρο­να την πα­ρα­γω­γή της χώ­ρας, φέρ­νο­ντας έ­τσι τη κρί­ση, την χρε­ο­κοπί­α και την ε­ξάρ­τη­σή της α­πό τον ι­μπε­ρια­λι­σμό, ι­διαί­τε­ρα σή­με­ρα το ρώ­σικο και τον κι­νέ­ζι­κο. Ποια σχέ­ση μπο­ρεί να έ­χει ο τι­τά­νιος τό­τε α­γώ­νας του ΕΑΜ, του Ε­ΛΑΣ και του Δη­μο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελ­λά­δας ε­νά­ντια στο να­ζι­σμό και τον αγ­γλο­α­με­ρι­κά­νι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό για την α­νε­ξαρ­τη­σί­α της χώ­ρας μας, με την υ­πο­στή­ρι­ξή του ψευ­τοΚ­ΚΕ σε κά­θε ει­σβο­λή του ρώ­σι­κου σο­σιαλ-ι­μπε­ρια­λι­σμού, στην Τσε­χο­σλο­βα­κί­α, στο Αφ­γα­νι­στάν, στην Τσε­τσε­νί­α, στη Γε­ωργί­α, ι­διαί­τε­ρα στο δια­με­λι­σμό της Ου­κρα­νί­ας και την προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας α­πό αυ­τόν; 

Ό­πως έ­λε­γε ο Μπε­λο­γιάν­νης: “Οι κομ­μου­νι­στές δεν εί­ναι όρ­γα­να των ξέ­νων. Ο κομ­μου­νι­σμός εί­ναι πα­ναν­θρώ­πι­νο ι­δα­νι­κό και πα­γκό­σμιο κί­νημα” (1).

Α­πό αυ­τό α­κρι­βώς το προ­δο­τι­κό υ­λι­κό εί­ναι πλα­σμέ­νος και ο ΣΥ­ΡΙΖΑ. Αυ­τός εί­ναι έ­να α­πό­σπα­σμα στε­λε­χών του  ψευ­τοΚ­ΚΕ που α­νέ­λα­βε το κύ­ριο βά­ρος της εκ­στρα­τεί­ας να κα­τα­στρα­φεί η  βιο­μη­χα­νί­α και να γε­μί­σει η χώ­ρα βιο­μη­χα­νι­κά ε­ρεί­πια, δη­λα­δή α­νέ­λα­βε να κά­νει α­κρι­βώς το α­ντί­θε­το α­πό ε­κεί­νο για το ο­ποί­ο πά­λευε το α­λη­θι­νό ΚΚΕ, και το ο­ποί­ο με τα πα­ρα­κά­τω λό­για δια­τύ­πω­σε ο ε­κτε­λε­σμέ­νος μαζί με το Ν. Μπε­λο­γιάν­νη θε­ω­ρη­τι­κός της εκ­βιο­μη­χά­νι­σης της χώ­ρας Ν. Μπά­τσης: 

“Η Ελ­λά­δα θα γί­νει οι­κο­νο­μι­κά και ε­θνι­κά πραγ­μα­τι­κά ε­λεύ­θε­ρη μόνον τό­τε που η α­νοι­κο­δό­μη­ση αυ­τή γί­νει α­πό το Λα­ό και για το Λα­ό. Θα σπά­σουν τα δε­σμά και θα αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά η διάρ­θρω­ση της ση­με­ρι­νής οι­κο­νο­μί­ας μας, θα α­νοί­ξει ο δρό­μος για να λυ­τρω­θούν οι πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις της νε­οελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Και ο δρό­μος αυ­τός μας ο­δη­γεί στην ορ­θο­λο­γι­στι­κή οργά­νω­ση και στη σχε­δια­σμέ­νη α­νά­πτυ­ξη της ε­θνι­κής μας οι­κο­νο­μί­ας, στη δη­μιουρ­γί­α ανώ­τε­ρης τε­χνι­κής βά­σης, στη γορ­γή συσ­σώ­ρευ­ση των οι­κο­νο­μι­κών μέ­σων για ν’ αν­θή­σει και σ’ ε­μάς γε­ρή, προ­ο­δε­μέ­νη κοι­νω­νι­κή ζω­ή. Μό­νον τό­τε θα δη­μιουρ­γη­θούν και θα ε­ξα­σφα­λι­στούν ό­λες οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια α­κόμα πιο ψη­λή κοι­νω­νι­κή ε­πι­δί­ω­ξη: τη σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νί­α” (3). 

Οι ση­με­ρι­νοί λοι­πόν σα­μπο­τα­ρι­στές του Σύ­ρι­ζα, οι για δεύ­τε­ροι φο­ρά δο­λο­φό­νοι του Μπε­λο­γιάν­νη και του Μπά­τση, α­νέ­λα­βαν το κα­θή­κον να χωθούν πριν α­πό το ψευ­τοΚ­ΚΕ μέ­σα στο κρά­τος και να αρ­πά­ξουν την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α, ε­τοι­μά­ζο­ντας μια γέ­φυ­ρα για το  ψευ­τοΚ­ΚΕ αλ­λά και για τους εξ ί­σου ρω­σό­δου­λους να­ζι­στές. Στην ου­σί­α α­νέ­λα­βαν το κα­θή­κον να ε­τοι­μά­σουν μια φα­σι­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α για τα κοι­νά νε­ο­τσα­ρι­κά α­φε­ντι­κά τους που θα εί­ναι χει­ρό­τε­ρη α­πό κά­θε προ­η­γού­με­νη. Να για­τί αυ­τά τα τσι­ρά­κια του Πού­τιν έ­δωσαν σε έ­ναν φα­σί­στα την πο­λι­τι­κή αρ­χη­γί­α του στρα­τού. Να για­τί τρέ­χουν στους ρώ­σους και κι­νέ­ζους ι­μπε­ρια­λι­στές για να τους προ­σφέ­ρουν τη χώ­ρα. Να για­τί στέ­κο­νται δου­λι­κά α­πέ­να­ντι στους κι­νέ­ζους ναυάρ­χους. Να για­τί προσπα­θούν να δια­λύ­σουν την δη­μο­κρα­τι­κά και ε­θε­λο­ντι­κά συ­γκρο­τη­μέ­νη Ευρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση. Να για­τί έ­δω­σαν λυσ­σα­σμέ­νη πά­λη για να μη βγει ε­κτός νό­μου η να­ζι­στι­κή  Χρ. Αυ­γή αλ­λά να βγει ε­κτός φυ­λα­κής και να νο­μο­θε­τεί στη Βου­λή και να για­τί α­ντα­μοί­βο­νται με μπρά­βο  κά­θε τό­σο α­πό τους να­ζι­στές. Αυ­τός είναι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Αλ­λά το ψέ­μα έ­χει κο­ντά πο­δά­ρια. Αρ­γά ή γρή­γο­ρα ο λα­ός θα κα­τα­λά­βει αυ­τούς τους κά­πη­λους   και θα ση­κώ­σει ξα­νά την πραγ­μα­τι­κή κόκ­κι­νη ση­μαία. Τη ση­μαί­α του Μπε­λο­γιάν­νη και του πραγ­μα­τι­κού ΚΚΕ που οι δή­θεν α­ρι­στερά σέρ­νει στη λά­σπη.

Αυ­τήν τη ση­μαί­α  σή­με­ρα ση­κώ­νει α­πό τη λά­σπη η Ο­ΑΚ­ΚΕ, η μό­νη κομ­μου­νι­στι­κή ε­πα­να­στα­τι­κή ορ­γά­νω­ση που έ­χει σαν ι­δε­ο­λο­γι­κή της πυ­ξί­δα το σύγχρο­νο μαρ­ξι­σμό, το μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό-μα­ο­ϊ­σμό και έ­χει σα στό­χο της να στή­σει το νέ­ο ΚΚΕ της ε­πο­χής μας και να ο­λο­κληρώ­σει το όρα­μα του πα­λιού η­ρω­ι­κού ΚΚΕ,  έ­τσι ό­πως το πί­στε­ψαν και πλή­ρω­σαν με τη ζω­ή τους, μα­ζί με χιλιά­δες άλ­λους, οι α­θά­να­τοι ή­ρω­ες του Ν. Μπε­λο­γιάν­νης, και οι σύ­ντρο­φοί του Ν. Κα­λού­με­νος, Η. Αρ­γυ­ριά­δης και Ν. Μπά­τσης, πέ­φτο­ντας στις 30 Μάρ­τη, την Ά­νοιξη του 1952. 

 (1) Α­πό την α­πο­λο­γί­α του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη 

(2) “Νί­κος Μπε­λο­γιάν­νης - Ο ε­θνι­κός ή­ρω­ας”, α­πό το άρ­θρο του Γε­νι­κού Γρα­μα­τέ­α του πα­λιού ε­πα­να­στα­τι­κού ΚΚΕ σ. Νί­κου Ζα­χα­ριά­δη, που δη­μο­σιεύ­τηκε στον πα­ρά­νο­μο Ρι­ζο­σπά­στη που κυ­κλο­φό­ρη­σε στην Α­θή­να τον Α­πρί­λη του 1952.

(3) “Η βα­ρειά βιο­μη­χα­νί­α στην Ελ­λά­δα”, το μο­να­δι­κό έρ­γο του Ν. Μπά­τση