Ό­μως αυ­τή η γε­λοιό­τη­τα εί­ναι μό­νο η μια πλευ­ρά του ζη­τή­μα­τος, η άλλη πλευ­ρά του εί­ναι σο­βα­ρή.

Συ­γκε­κρι­μέ­να: Ό­ταν ο Σύ­ρι­ζα κα­λεί το λα­ό να κα­τε­βεί στην α­περ­γί­α δεν εν­νο­εί να κα­τε­βεί ε­νά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση, εν­νο­εί να κα­τε­βεί ε­νά­ντια στα μέ­τρα της κυ­βέρ­νη­σης για τα ο­ποί­α η ί­δια ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι δεν έ­χει κα­μιά ευ­θύ­νη. Αυ­τό  που ε­πα­να­λαμ­βά­νει διαρ­κώς η κυ­βέρ­νη­ση Σύ­ρι­ζα, εί­ναι ό­τι η ί­δια δεν ε­γκρί­νει κα­θό­λου τα μέ­τρα που ε­πι­βά­λει, αλ­λά τα ε­πι­βά­λει για­τί τε­λεί υ­πό κα­θε­στώς εκ­βια­σμού και βια­σμού. Η κυ­βέρ­νη­ση λέ­ει ότι βιάζε­ται α­πό τους δα­νει­στές, και δέ­χε­ται να υ­πο­κύ­πτει σε αυ­τό το βια­σμό ό­χι επει­δή δεν έ­χει α­ξιο­πρέ­πεια αλ­λά ε­πει­δή θυ­σιά­ζε­ται για το λα­ό, σαν τη μά­να που δέ­χε­ται το βια­σμό για να σώ­σει το παι­δί της που α­πει­λεί­ται με ε­ξό­ντω­ση α­πό το βια­στή. 

Το ό­τι ο Τσί­πρας πή­ρε 35% στις ε­κλο­γές και ο Καμ­μέ­νος άλ­λο έ­να 4%, και ό­λη η υ­δρό­γειος α­πό­ρη­σε, ε­νώ πολ­λοί στη χώ­ρα μας εί­πα­νε ό­τι έ­χου­με έ­ναν ηλί­θιο  και α­δύ­να­μο λα­ό, που α­νέ­χτη­κε την πιο ξε­διά­ντρο­πη ε­ξα­πά­τη­ση ό­λων των ε­πο­χών, έ­χει κι αυ­τό μια α­νά­λο­γη ε­ξή­γη­ση. 

Η ε­ξή­γη­ση εί­ναι ό­τι η ει­κό­να της βια­ζό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης δεν εί­ναι κα­θό­λου έ­ξω α­πό τη συ­νεί­δη­ση αυ­τού του λα­ού. Για την α­κρί­βεια εί­ναι ε­ντελώς μέ­σα στη συ­νεί­δη­ση του, και μά­λι­στα ό­χι μό­νο του 35%,  ό­τι ό­λη η χώ­ρα μας εκβιά­ζε­ται και βιά­ζε­ται α­πό τους δα­νει­στές εδώ και 5 χρό­νια. Ό­λη η πο­λι­τική ζω­ή της χώ­ρας μας ξε­τυ­λί­γε­ται με δε­δο­μέ­νη ε­δώ και χρό­νια τη δια­κομ­ματι­κή αυ­τή ει­κό­να που το κα­θε­στώς έ­χει φι­λο­τε­χνή­σει για το λα­ό και το μό­νο δια­φι­λο­νι­κού­με­νο ζή­τη­μα εί­ναι αν μπο­ρού­με ή ό­χι σαν έ­θνος να α­ντι­στα­θούμε στο βιαστή, δη­λα­δή στους δα­νει­στές, δη­λα­δή στην Ευ­ρώ­πη. Η ΝΔ και το ΠΑ­ΣΟΚ πά­ντα α­πα­ντού­σαν στην κύ­ρια πλευ­ρά της προ­πα­γάν­δας τους ό­τι δεν υ­πάρ­χει ού­τε θα υ­πάρ­ξει άλ­λος δρό­μος α­πό την α­πο­δο­χή του βια­σμού για­τί τέ­τοιος εί­ναι α­πό τη φύ­ση του ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης ανάμε­σα στο θύ­τη και το θύμα. Ο Σύ­ρι­ζα, μα­ζί με το ψευ­τοΚ­ΚΕ, η ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή λε­γό­με­νη α­ρι­στε­ρά και οι Να­ζί της ΧΑ α­πα­ντού­σαν κι α­πα­ντούν ό­τι μπο­ρού­με να νι­κή­σου­με το βια­στή το­κο­γλύ­φο και τους προ­δό­τες φί­λους του της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ αν το θελή­σου­με εί­τε με έ­να α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μέ­τω­πο (ο Σύ­ρι­ζα) εί­τε με  τη λα­ϊκή ε­ξου­σί­α (το ψευ­τοΚ­ΚΕ) ή με μια «πα­τριω­τι­κή» συμ­μα­χί­α  με τη Ρω­σί­α (οι Να­ζί). 

Ο Σύ­ρι­ζα εμ­φα­νί­στη­κε το Σε­πτέμ­βρη λέ­γο­ντας ό­τι δεν ε­γκα­τέ­λει­ψε τη δι­κιά του θέ­ση, δη­λα­δή  ό­τι δεν έ­κα­νε κα­μιά κω­λοτού­μπα, α­πλά έ­δω­σε με πά­θος μια πρώ­τη με­γά­λη μά­χη με το βια­στή το­κο­γλύ­φο, την έ­χα­σε λό­γω διε­θνών συ­σχε­τι­σμών και α­να­γκά­στη­κε με­τά να υ­πο­χω­ρή­σει τα­κτι­κά. Ό­μως υ­πο­σχέ­θηκε ό­τι θα συ­νε­χί­σει την α­ντί­στα­ση για να σώ­σει ό­τι μπο­ρεί να σω­θεί, ώ­σπου να υ­πάρ­χουν τά­χα κα­λύ­τε­ροι συ­σχε­τι­σμοί για μια νέ­α α­νοι­χτή α­να­μέ­τρη­ση.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κέρ­δι­σε τις ε­κλο­γές του Σε­πτέμ­βρη για­τί ο κό­σμος που τον πί­στε­ψε και τον ψή­φι­σε το Γε­νά­ρη, θέ­λη­σε να τον πι­στέ­ψει αν και πο­λύ πιο α­νό­ρε­χτα  το Σε­πτέμ­βρη για να μην ξα­να­γυ­ρί­σει στην πα­ρα­δο­μέ­νη υ­πο­τί­θεται στους βια­στές συ­γκυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ, και για να μην χα­θεί  με τις  ο­νει­ρο­φα­ντα­σί­ες  που του πρό­σφε­ρε το ψευ­τοΚ­ΚΕ, η ΛΑ­Ε  και οι βρυ­κόλα­κες Να­ζί. 

Αυ­τό λοι­πόν που φαί­νε­ται σαν σκέ­τα  γε­λοί­ο με το «Σύ­ρι­ζα ε­να­ντί­ον Σύ­ρι­ζα» της 12 του Νο­έμ­βρη έ­χει πί­σω του το βα­θιά ρι­ζω­μέ­νο με­γά­λο πα­νεθνι­κό κα­θε­στω­τι­κό πα­ρα­μύ­θι του βια­σμού της χώ­ρας α­πό τους δα­νει­στές. Η ΟΑΚ­ΚΕ εί­ναι το μό­νο πο­λι­τι­κό κόμ­μα που έ­χει α­πο­κα­λύ­ψει με συ­νέ­πεια αυ­τήν την α­πά­τη α­πο­δει­κνύ­ο­ντας βή­μα βή­μα ό­τι οι βια­στές δεν εί­ναι έξω αλ­λά μέσα στη χώ­ρα, ό­τι δεν εί­ναι οι δα­νει­στές αλ­λά οι ί­διοι οι πρω­θυ­πουρ­γοί και οι κομ­μα­τι­κές η­γε­σί­ες που προ­κά­λε­σαν με το σα­μπο­τάζ της πα­ρα­γω­γής τη χρε­ωκο­πί­α της χώ­ρας το 2009 και τη συ­νε­χι­ζό­με­νη βύ­θι­ση της χώ­ρας με τη συ­νέ­χι­ση και μά­λι­στα την κλι­μά­κωση του πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ μέ­σα στη χρε­ω­κο­πί­α και χά­ρη στη χρε­ω­κο­πί­α.  

Στη βά­ση αυ­τού του ε­θνι­κού πα­ρα­μυ­θιού οι­κο­δο­μή­θη­κε η στρα­τη­γική του ελ­λη­νι­κού κα­θε­στώ­τος των σα­μπο­τα­ρι­στών-βια­στών να δια­σπά­ει πο­λιτι­κά τους δα­νει­στές, δη­λα­δή την Ε­Ε και την ΕΖ για λογα­ρια­σμό του α­φε­ντι­κού του, του αρ­χι­σα­μπο­τα­ρι­στή, αρ­χι­βια­στή των λα­ών και αρ­χι­προ­βο­κά­το­ρα Πούτιν. Αυ­τή η στρα­τη­γι­κή συ­νί­στα­ται ε­δώ και πέ­ντε χρό­νια στο να προ­σποιείται  η κά­θε ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση  ό­τι θέ­λει να δε­χτεί τους ό­ρους του ξέ­νου βιαστή, αλ­λά ό­τι τά­χα την ε­μπο­δί­ζει α­στα­μά­τη­τα η λα­ϊ­κή ορ­γή που την εκ­φρά­ζει η ε­κά­στο­τε α­ντι­πο­λί­τευ­ση με τις 24ω­ρες ψευ­το­α­περ­γί­ες της, τις πλη­κτι­κές δια­δη­λώ­σεις της, και τις φα­ντα­σμα­γο­ρί­ες των μο­λό­τωφ του   ψευ­το­α­ναρ­χι­σμού σε έ­ναν μη πό­λε­μο με την α­στυ­νο­μί­α που στή­νει το πολι­τι­κό κα­θε­στώς για­τί  μό­νο έ­τσι προ­σφέ­ρε­ται στα διε­θνή πρα­κτο­ρεί­α η ει­κό­να μιας α­νύ­παρ­κτης λα­ϊ­κής ε­ξέ­γερ­σης. Υ­πο­τα­γή και α­ντί­στα­ση εί­ναι το πά­γιο στη­μέ­νο δί­πο­λο  του δια­κομ­μα­τι­κού πο­λι­τι­κού κα­θε­στώ­τος  που σε ε­πί­πε­δο κο­ρυ­φής μοι­ρά­ζει ρό­λους και κρα­τά­ει όλη την Ευ­ρώ­πη στα νύ­χια κα­μιά φο­ρά και στα πρό­θυ­ρα νευ­ρι­κής κρί­σης κα­θώς ξε­νυ­χτά­ει κά­θε τό­σο τους η­γέ­τες της σε α­τε­λεί­ω­τες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις.

Αυ­τό το παι­χνί­δι παί­ζε­ται και τώ­ρα με το Σύ­ρι­ζα αλ­λά σε α­νώ­τε­ρη ποιό­τη­τα. Ε­νώ δη­λα­δή με τα ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ οι κυ­βερ­νή­σεις δή­λω­ναν φι­λι­κές με το δα­νει­στή- υ­πο­τι­θέ­με­νο βια­στή, η κυ­βέρ­νη­ση Σύ­ρι­ζα δη­λώ­νει την έ­χθρα της  γι αυ­τόν, τό­σο πο­λύ ώ­στε να κα­λεί το λα­ό  να τον κα­ταγ­γεί­λει μα­ζί με  τη δή­θεν ό­λο και πιο α­ρι­στε­ρή α­ντι­πο­λί­τευ­ση.

Το α­λη­θι­νό πρό­βλη­μα  σε αυ­τό το σκη­νι­κό δεν εί­ναι τό­σο η δι­προ­σωπί­α του  αρ­χι-σα­μπο­τα­ρι­στή   Σύ­ρι­ζα  που αρ­νεί­ται, ό­πως και η προ­η­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση  να ε­φαρ­μό­σει ο­ποιο­δή­πο­τε  θε­τι­κό μέ­τρο που θα α­πε­λευ­θέ­ρω­νε  τις συ­στη­μα­τι­κά μπλο­κα­ρι­σμέ­νες πα­ρα­γω­γι­κές δυνά­μεις της χώ­ρας, ό­σο η α­θλιό­τη­τα των δυ­τι­κών μονο­πω­λι­στών δα­νει­στών που ευ­χα­ρί­στως δέ­χο­νται να ανα­λαμ­βά­νουν την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη των μέ­τρων πεί­νας που ο­φεί­λο­νται συ­ντρι­πτι­κά στο ε­σω­τε­ρι­κό  σα­μπο­τάζ. Δη­λα­δή δέ­χο­νται να εμ­φα­νί­ζο­νται αυ­τοί στον ελ­λη­νι­κό λα­ό σαν οι βια­στές α­κρι­βώς ό­πως θέ­λει η κυ­βέρ­νη­ση που δια­δηλώ­νει ε­να­ντί­ον τους την ώ­ρα που α­παι­τεί νέ­α δά­νεια.  

Αυ­τή η στά­ση των δα­νει­στών ο­φεί­λε­ται σε δυο λό­γους: Ο έ­νας εί­ναι η υ­πο­τα­γή της πλειο­ψη­φί­ας των ευ­ρω­πα­ϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων στην α­πει­λή διά­σπασης της ΕΖ που κρα­δαί­νουν σε κά­θε κρί­σι­μη στιγ­μή οι  ρω­σό­φιλοι της ΕΖ (Μέρκελ, Ρέ­ντζι , Ο­λά­ντ) και των Η­ΠΑ (Ο­μπά­μα) αν δεν συ­νε­χί­σουν  να δα­νειο­δο­τούν την Ελ­λά­δα. Αυ­τός εί­ναι ο βα­σι­κός λό­γος που η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φί­α των χω­ρών της ΕΖ υ­πέ­κυ­ψε στο γαλ­λο-ι­τα­λι­κό βέ­το ε­νά­ντια στη γε­νι­κά σω­στή στο σκε­πτι­κό της πρό­ταση του ευ­ρω­πα­ϊ­στή και α­ντι­που­τι­νι­κού Σό­υ­μπλε να διωχτεί η Ελ­λά­δα α­πό την ΕΖ. Ο άλ­λος λό­γος εί­ναι  η χο­ντρό­πε­τση οι­κο­νο­μί­στι­κη α­ντί­λη­ψη του δυ­τι­κού φι­λε­λεύ­θε­ρου μο­νο­πώ­λιου ό­τι η οι­κο­νο­μι­κή του ι­σχύς μπο­ρεί να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει  ο­ποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή α­βα­ρί­α, ό­πως την ε­πίπτω­ση της κα­τη­γο­ρί­ας κα­τά του βια­στή, α­κό­μα και ό­ταν αυ­τή του α­πευ­θύ­νε­ται α­πό μια μι­κρή χώ­ρα ο­πό­τε εύ­κο­λα γί­νε­ται πι­στευ­τή. Στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρίπτω­ση αυ­τή η κα­τη­γο­ρί­α γί­νε­ται συ­ντρι­πτι­κή ό­ταν τις κα­τη­γο­ρί­ες της μι­κρής χώ­ρας κα­τά των ευ­ρω­παί­ων δα­νει­στών τις  δια­τυ­μπα­νί­ζουν και οι δύ­ο υ­περδυ­νά­μεις  

Να για­τί ο βρώ­μι­κος Τσί­πρας δεν δι­στά­ζει να κα­τη­γο­ρεί τους δα­νει­στές και να δια­δη­λώ­νει ε­να­ντί­ον τους  για τα μέ­τρα για τα ο­ποί­α στην πραγμα­τι­κό­τη­τα ο ί­διος  ευ­θύ­νε­ται. Αυ­τό έ­χει μια με­γά­λη γε­λοιό­τη­τα αλ­λά α­νέκα­θεν ο φα­σι­σμός εί­χε μια με­γά­λη γε­λοιό­τη­τα, που η ρί­ζα της βρί­σκε­ται στο πα­θο­λο­γι­κό  του αυ­τά­ρε­σκο θρά­σος και στην  πε­ρι­φρό­νη­ση κά­θε λο­γι­κής. Ό­μως έ­να α­πό τα α­ντι­κει­με­νι­κά ό­πλα του φα­σι­σμού εί­ναι για μια με­γά­λη πε­ρί­οδο το να θε­ω­ρεί­ται κυ­ρί­ως γε­λοί­ος α­πό τα έ­ξυ­πνα θύ­μα­τα του. 

Αυ­τό ι­σχύ­ει και για τον πυ­ρή­να του σο­σιαλ­φα­σι­σμού. Δεν εί­ναι για πα­ρά­δειγ­μα γε­λοί­ο που το «α­διάλ­λα­κτο ερ­γα­τι­κό» ΠΑ­ΜΕ έ­χει γί­νει ε­δώ και αρκε­τά χρό­νια ο κύ­ριος διορ­γα­νω­τής των  «τα­ξι­κών» α­περ­γιών, οι ο­ποί­ες στην κύ­ρια πλευ­ρά τους κα­τευ­θύ­νο­νται ε­νά­ντια στην τρό­ι­κα, δη­λα­δή  σε έ­ναν εχθρό που βρί­σκε­ται έ­ξω και με αρ­κε­τή α­σφά­λεια μα­κριά α­πό τη χώ­ρα; Δεν εί­ναι γε­λοί­ες αυ­τές οι α­περ­γί­ες που γί­νο­νται α­ραιά και που και διαρ­κούν κα­τά κα­νό­να 24 ώ­ρες για να α­ντι­με­τω­πί­σουν, υ­πο­τί­θε­ται, τον ανυ­πό­φο­ρο και  διαρκή πό­νο ε­νός λα­ού; Δεν εί­ναι γε­λοί­ο που κι­νού­νται με σύν­θη­μα ζύ­μω­σης τη λαϊ­κή ε­ξου­σί­α αλ­λά δεν γί­νο­νται πο­τέ με ζυ­μώ­σεις και α­πο­φά­σεις  μα­ζι­κών συνε­λεύ­σε­ων των πρω­το­βάθ­μιων και δευ­τε­ρο­βάθ­μιων ορ­γά­νων, η που εί­ναι τό­σο κο­ντά στη λα­ϊ­κή ε­ξουσία ώ­στε να κι­νούν ε­λά­χι­στους ερ­γά­τες, αλ­λά ό­λες τις κρα­τι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις και υ­πη­ρε­σί­ες; Και που ο παλ­μός τους συ­γκι­νεί και α­ναρ­ρι­γά­ει ό­λο τον κάλ­πι­κο πα­τριω­τι­σμό κά­θε  γνή­σιου δε­ξιού και α­κροδε­ξιού και μά­λι­στα κά­θε να­ζι­στή που πρω­τα­γω­νι­στού­σε στο κί­νη­μα των «αγα­να­κτι­σμέ­νων»;

Που λοι­πόν βρί­σκε­ται α­πό τα­κτι­κή πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη η βά­ση ό­λης αυτής της γε­λοιό­τη­τας; Βρί­σκε­ται στο ό­τι αυ­τές οι 24ω­ρες «η­ρω­ι­κές» α­περ­γί­ες δεν εί­ναι τί­πο­τα άλ­λο α­πό  βο­ή­θεια στον Τσί­πρα  α­ντι-Τσί­πρα  για να δια­πραγ­μα­τευ­τεί με τον βαυα­ρό εχθρό α­πό κα­λύ­τε­ρες θέ­σεις. 

Αν  ω­στό­σο θέ­λει  κα­νείς να πά­ει κά­πως βα­θύ­τε­ρα για να βρει τι σημαί­νει αυ­τή η γε­λοιό­τη­τα  α­πό γε­νι­κή στρα­τη­γι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή ά­πο­ψη θα βρει έ­να πράγ­μα: τον ει­σο­δι­σμό των πρα­κτό­ρων του σο­σιαλ-ι­μπε­ρια­λι­σμού που ξε­χύ­νο­νται μέ­σα στο κρά­τος της ελ­λη­νι­κής α­στι­κής τά­ξης μα­σκα­ρα­μέ­νοι σε λα­ϊ­κούς και προ­λε­τα­ρια­κούς τύ­πους για να τρο­μά­ζουν την τε­λευ­ταί­α και να την ε­ντυ­πω­σιά­ζουν ταυ­τό­χρο­να. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­μως ού­τε σ αυ­τό δεν μπο­ρούν να ση­κω­θούν πιο ψη­λά α­πό έ­να με­γα­λο­α­στό πρά­κτο­ρα των ί­διων αφε­ντι­κών, του πα­τέ­ρα ό­λων των  ει­σο­δι­στών μέ­σα στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος, τον τροτσκι­στή Α. Πα­παν­δρέ­ου που ά­νοι­ξε το δρό­μο προς την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α ό­λων των τσι­πραί­ων  και με­θαύ­ριο,  αν ο λα­ός δεν στα­μα­τή­σει αυ­τή την πο­ρεί­α, ό­λων των κου­τσου­μπαί­ων. Ένα α­πό τα κα­λύ­τε­ρα μα­θή­μα­τα που έ­δω­σε ο τα­λα­ντούχος δι­πρό­σω­πος Α.Π στους δια­δό­χους  του ή­ταν το ε­ξής: Άλ­λο το κόμ­μα, άλ­λο η κυβέρ­νη­ση. Με αυ­τόν τον τρό­πο η αρ­χι­κή πα­σο­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Κέ­ντρου πα­ρίστα­νε τη με­τριο­πα­θή  δύ­να­μη στην πα­λιά α­νή­συ­χη  α­στι­κή τάξη αλ­λά α­πό πί­σω της την έ­σπρω­χνε σε σύ­γκρου­ση με αυ­τήν ο  δι­ψα­σμέ­νος για ε­ξου­σί­α α­πέρα­ντος μι­κρο­α­στι­κός πα­σο­κι­κός κομ­μα­τι­κός στρα­τός με το σύν­θη­μα «το ΠΑ­ΣΟΚ στην κυ­βέρ­νη­ση, ο λα­ός στην ε­ξου­σί­α». Για να με­τριά­ζει αυ­τές τις α­δη­φά­γες ή αρ­χι­κά και α­φε­λείς κραυγές κά­θε τό­σο ο Πα­παν­δρέ­ου έ­κα­νε και μια ε­σωκομ­μα­τι­κή εκ­κα­θά­ρι­ση των «α­ρι­στε­ρι­στών» αυ­τού του στρα­τού. Έ­τσι φτιά­χνοντας ο­λό­κλη­ρη σχο­λή ει­σο­δι­στι­κής  υ­πο­κρι­σί­ας έ­μα­θε τους Ση­μί­τη, Κα­ρα­μανλή τον Β, Γ. Πα­παν­δρέ­ου, Α. Σα­μα­ρά, πως να φέ­ρουν τε­λι­κά έ­ναν κνί­τη στην κρα­τι­κή ε­ξου­σί­α, που έ­χει μά­θει με ε­ντα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τό­σο κα­λά το μά­θη­μα του ώ­στε να ε­πι­χει­ρεί να μοιά­σει α­κό­μα και στα φερ­σί­μα­τα με τον ι­δρυ­τή της σχο­λής. 

Δεν πρέ­πει πο­τέ να ξε­χνά­με το ε­ξής:  η ελ­λη­νι­κή ψευ­το­α­ρι­στε­ρά ό­σο και να πα­ρι­στά­νει την ε­πα­να­στα­τι­κή, τη ρι­ζο­σπα­στι­κή, την α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και μά­λι­στα ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο την πα­ρι­στά­νει, κρύ­βει μέ­σα της πά­ντα το μι­κρο­α­στό που θέ­λει να γί­νει κι αυ­τός κά­τι, και μά­λι­στα  να δεί­ξει στους κλα­σι­κούς αυ­τούς  α­στούς ό­τι εί­ναι α­νώ­τε­ρός τους και ό­τι μπο­ρεί να τους δια­τά­ζει, ε­νώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα εί­ναι στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση έ­νας υ­πο­τα­κτι­κός του τε­λευ­ταί­ου ρώ­σου νε­ο­α­ποι­κιο­κρά­τη. Πά­ντως ε­κεί στο πέ­ρασμα α­πό το τα­πει­νω­μέ­νο του  ε­γώ  στην  ε­ξου­σί­α, ε­κεί α­κρι­βώς εί­ναι που αυ­τό το φου­σκω­μέ­νο τί­πο­τα που γί­νε­ται ταυ­τό­χρο­να τό­σο ε­πι­κίν­δυ­νο ό­σο και γε­λοί­ο.