Αν λοι­πόν ψά­ξει κα­νείς τον Μη­τσο­τά­κη σε αυ­τό το καί­ριο ση­μεί­ο θα εκ­πλα­γεί α­πό το πό­σο πο­λύ δεν μι­λά­ει για ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, ι­διαί­τε­ρα για ό­τι α­φο­ρά τη ρώ­σι­κη υ­περ­δύ­να­μη και την Κί­να. Το μό­νο που ε­πι­τρέ­πει στον ε­αυ­τό του να λέ­ει, εί­ναι η λέ­ξη Ευ­ρώ­πη, αλ­λά αυ­τό δεν έ­χει νό­η­μα για­τί και όλοι οι α­ντιευ­ρω­παί­οι που  θέ­λουν να κά­νουν κα­ριέ­ρα εί­ναι πά­ντα φι­λο-ευρω­παί­οι. Ο προ­η­γού­με­νος που εί­χε την ί­δια ι­διό­τη­τα ή­ταν ο Ση­μί­της. Αυ­τός ήταν έ­νας εκ­συγ­χρο­νι­σμέ­νος κνί­της, που εί­χε α­να­λά­βει  α­πό τα  ρώ­σι­κα α­φε­ντικά του το ι­στο­ρι­κό κα­θή­κον, να βά­λει με α­πάτες στην κοι­λιά της Ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης μια α­πα­σφα­λι­σμέ­νη χει­ρο­βομ­βί­δα, την Ελ­λά­δα. Αυ­τός πρό­σε­χε τό­σο πο­λύ τα λό­για του που μέ­χρι και η Ο­ΑΚ­ΚΕ πί­στε­ψε για τέσ­σε­ρις  ο­λό­κλη­ρους μή­νες ό­τι ή­ταν ευ­ρω­παί­ος πα­ρό­λο που τον εί­χε στη­ρί­ξει ο Λα­λιώ­της για την προ­ε­δρί­α του ΠΑ­ΣΟΚ.

Δεν την ξα­να­πα­τά­με λοι­πόν, του­λά­χι­στον στο ί­διο ση­μεί­ο.

Με­τα­φρά­ζου­με  λοι­πόν  στο πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο το κλα­σι­κό τε­στ της χη­μεί­ας ό­ταν δεν ξέ­ρου­με αν έ­χου­με μπρο­στά μας έ­να ο­ξύ ή μια βά­ση: το εμ­βαπτί­ζου­με σε βάμ­μα του η­λιο­τρο­πί­ου και τό­τε αλ­λά­ζει το χρώ­μα του α­νά­λο­γα με το εί­δος της ου­σί­ας. Στην πο­λι­τι­κή το βάμμα του η­λιο­τρο­πί­ου εί­ναι το ρω­σό­δου­λο πα­χύ­ρευ­στο κα­θε­στω­τι­κό διά­λυ­μα που κυ­βερ­νά­ει για τα κα­λά τη χώ­ρα. Αν ο Μη­τσο­τά­κης δεν ή­ταν α­πό­λυ­τα ε­γκε­κρι­μέ­νος α­πό αυ­τό το κα­θε­στώς θα έ­πε­φτε ο ουρα­νός να τον πλα­κώ­σει μό­λις ί­σα που θα σκε­φτό­τα­νε να γί­νει αρ­χη­γός. Θα δε­χό­ντου­σταν ό­λοι αυ­τοί οι ξε­σκο­λι­σμέ­νοι πρά­κτο­ρες που έ­χουν μπα­στα­κω­θεί στην αρ­χη­γί­α ό­λων των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των για αρ­χη­γό της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας, δη­λα­δή για αρ­χη­γό της α­ξιω­μα­τικής α­ντι­πο­λίτευ­σης και ί­σως πρω­θυ­πουρ­γό της Ελ­λά­δας έναν άνθρωπο των α­με­ρι­κά­νων; Το γιό του α­πο­στά­τη; Τον α­δελ­φό της φι­λό­δο­ξης ε­πί­σης α­με­ρι­κά­νας Μπα­κο­γιάν­νη; Τον άν­θρω­πο που α­πέ­λυ­σε κτη­νω­δώς  και α­δι­καιο­λό­γη­τα -πράγ­μα­τι- χι­λιά­δες υ­παλ­λή­λους ως «ε­γκά­θε­τος των κα­τα­χτη­τών»;

Ή για α­κό­μα  με­γα­λύ­τε­ρη πει­ρα­μα­τι­κή α­κρί­βεια: Αν ο Μη­τσο­τά­κης ήταν έ­νας δυτικόφιλος φι­λε­λεύ­θε­ρος θα τον υ­πο­στή­ρι­ζε στο δεύ­τε­ρο γύ­ρο ο ή­δη σε­ση­μα­σμένος άν­θρω­πος του Ι­βάν Σαβ­βί­δη, δη­λα­δή του Πού­τιν, Τζι­τζι­κώ­στας μα­ζί με όλη του την αυ­λή; Ή ό­λη αυ­τή η  αυ­λή θα ούρ­λια­ζε  χέ­ρι- χέ­ρι μα­ζί με το Μη­τσοτά­κη για να ε­μπο­δί­σει τη θριαμ­βευ­τι­κή ε­κλο­γή του Με­ϊ­μα­ρά­κη στον πρώ­το γύρο ρί­χνο­ντάς πά­νω του την ευ­θύ­νη για την προ­βο­κά­τσια της α­κύ­ρω­σης των εκλο­γών και πε­τυ­χαί­νο­ντας την πα­ραί­τη­σή του α­πό την προ­ε­δρί­α της ΝΔ;

Βε­βαί­ως μπο­ρεί α­πέ­να­ντι σε ό­λα αυ­τά να α­ντι­τά­ξει κα­νείς το ε­πιχεί­ρη­μα ό­τι τον Με­ϊ­μα­ρά­κη τον υ­πο­στή­ρι­ξε ο που­τι­νι­κός Κα­ρα­μαν­λής και τον Μη­τσο­τά­κη ο πα­τριαρ­χι­κός (εν­νο­ού­με με το α­ντι­στε­κό­με­νο στο  ρώ­σι­κο η­γεμο­νι­σμό Πα­τριαρ­χεί­ο της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης) Γε­ωρ­γιάδης. Αλ­λά ο Κα­ραμαν­λής α­πο­δεί­χτη­κε -και ά­φη­σε και ο ί­διος ο Με­ϊ­μα­ρά­κης να υ­πο­νο­η­θεί- ό­τι ήταν βά­ρος για τον Με­ϊ­μα­ρά­κη, για­τί α­ντί­θε­τα α­πό το ό­τι εί­χε κα­τα­σκευα­στεί σαν σπου­δαί­ος στο στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας, στη βά­ση δεν εί­χε κα­μιά πέ­ρα­ση. Άλ­λω­στε πως να έ­χει πέ­ρα­ση αυ­τός ο προ­βο­κά­το­ρας που α­φού έ­φε­ρε στην ε­ξου­σί­α τον ΓΑΠ την κο­πά­νη­σε στα πί­σω έ­δρα­να της Βου­λής και δεν υ­πε­ρά­σπι­σε πο­τέ το κόμ­μα του; Ο­σο για τον Γε­ωρ­γιά­δη τε­λι­κά α­φού κόντρα­ρε για κά­ποιον και­ρό και αρ­κε­τά τον Σύ­ρι­ζα ευ­θυ­γραμ­μί­στη­κε κι αυ­τός με την α­κρο­δε­ξιά του ι­δε­ο­λο­γί­α και το ά­με­σο πο­λι­τι­κό του συμ­φέ­ρον, σε τέτοιο βαθ­μό ώ­στε μό­λις λί­γο πριν τις ε­κλο­γές στη ΝΔ, στις 19 του Δε­κέμ­βρη δήλω­σε σε μια συ­νέ­ντευ­ξη τύ­που:

“Η Τουρ­κί­α δεν πρέ­πει να μπει πο­τέ στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση γιατί θα αλ­λά­ξει ο χα­ρα­κτή­ρας της Ε­Ε που εί­ναι έ­νας συ­να­σπι­σμός Χρι­στια­νι­κών πλη­θυ­σμών. Το ε­ρώ­τη­μα δεν εί­ναι αν θα μπει η Τουρ­κί­α στην Ε­Ε αλ­λά αν θα μπει η Ρω­σί­α στην Ε­Ε. Η Ρω­σί­α πρέ­πει να μπει στην Ε­Ε, για­τί αν μπει η Ρω­σί­α στην ΕΕ η Ε­Ε θα εί­ναι μί­α πα­γκό­σμια υ­περ­δύ­να­μη. Ο Ιω­άν­νης Κα­πο­δί­στριας ή­ταν ο πρώ­τος που εί­χε ο­ρα­μα­τι­στεί μί­α η­νω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη α­πό την Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α μέχρι την Ρω­σί­α”.

 Ό­λα λοι­πόν εί­ναι στη θέ­ση τους. 

Το πεί­ρα­μα έ­βγα­λε ό­ξι­νο Μη­τσο­τά­κη, σε ό­ξι­νο πε­ρι­βάλ­λον. Σε πόσο βαθμό αυτός είναι ταυτισμένος με το βαθύ καθεστώς θα το μάθουμε στο δρόμο.

Ταυτισμένος σημαίνει ότι κά­νει πιθανότατα και για πρω­θυ­πουρ­γός.  Με μια προ­ϋ­πόθε­ση: να μην πά­ρει το κόμ­μα του την ε­ξου­σί­α, δη­λα­δή τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Για­τί η ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη, ι­διαί­τε­ρα το ό­ντως φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κό και α­φε­λές ρεύ­μα της που τον έ­φε­ρε στην αρ­χη­γί­α,  δεν δια­θέ­τει α­κό­μα την πλη­θώ­ρα των ρωσό­φιλων στε­λε­χών που θα του ε­πι­τρέ­ψουν να δια­τη­ρή­σει και να δυ­να­μώ­σει το ρωσόφιλο  κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό που στή­νει με λύσ­σα ο Σύ­ρι­ζα τον τελευ­ταί­ο χρό­νο. Ο Μη­τσο­τά­κης μπο­ρεί, σύμ­φω­να με την α­νά­λυ­σή αυτή, να εί­ναι σαν πρωθυπουργός μιας ση­με­ρι­νής ΝΔ μό­νο μια «οι­κου­με­νι­κή τσό­ντα» του συ­ριζέ­ι­κου κρά­τους, δη­λα­δή έ­να πρω­θυ­πουρ­γι­κό ι­σο­δύ­να­μο του «γεν­ναί­ου» πρό­εδρου της Δη­μο­κρα­τί­ας Παυ­λό­που­λου.

 Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι ο Μη­τσο­τά­κης στο δι­πλω­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο κά­νει μό­νο για τσό­ντα. Α­ντί­θε­τα  μπο­ρεί να α­να­λά­βει έ­ναν ε­ξαι­ρε­τι­κά πο­λύ­τι­μο ρό­λο για τους α­να­το­λι­κούς προ­στά­τες της χώ­ρας. Ό­ταν δη­λα­δή η Ευ­ρώ­πη θα έχει φτά­σει στο ση­μεί­ο να μι­σεί τό­σο α­πό­λυ­τα τον Τσί­πρα μέ­χρι που να μην α­ντέ­χει α­πό τον πό­νο να τον κρα­τά­ει μέ­σα στην Ευ­ρώ­πη, στο ση­μεί­ο αυ­τό για πα­ρά­δειγ­μα μάλλον δεν θα μπο­ρεί να υ­πάρ­χει κα­λύ­τε­ρο α­ναι­σθη­τι­κό γι αυ­τήν α­πό μια  με­τα­βα­τι­κή πρω­θυ­πουρ­γί­α Μη­τσο­τά­κη.