και μάλιστα, κατά ένα μέρος, στο όνομα των εργατών και της φτωχολογιάς: το ενιαίο πρακτορείο της Ρωσίας, με τα δύο υποπρακτορεία του, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ, εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι την ημιθανή ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ και πέταξαν – με δεμένα τα χέρια – στην κρύα θάλασσα της ανεργίας 450 ανθρώπους, δηλαδή τους μέχρι χτες εργαζόμενους σε αυτήν.

Η Ηλεκτρονική ήταν η μόνη ελληνικής ιδιοκτησίας μεγάλη επιχείρηση στο χώρο του λιανεμπόριου ηλεκτρικών ειδών, καθώς ο Κωτσόβολος έχει αγοραστεί από πολυεθνική εγγλέζικων συμφερόντων, ενώ το MediaMarkt είναι γερμανικός κολοσσός.

Ενώ λοιπόν οι δυο ανταγωνιστές της είχαν την κάλυψη των μητρικών τους εταιρειών όταν ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα, πράγμα που τους επέτρεπε να δουλέψουνε ένα διάστημα με ζημιά και να έχουν ξένες εγγυήσεις για να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες, η Ηλεκτρονική εξαρτιόταν αποκλειστικά από τις εσωτερικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα, καθώς και από τις εντελώς ελεγχόμενες από το ντόπιο καθεστώς ελληνικές τράπεζες. Οι δολοφόνοι της, δηλαδή, την κρατούσαν ουσιαστικά όμηρη στο υπόγειο κελί της, έτοιμη ανά πάσα στιγμή για εκτέλεση.

Η πτώση της κατανάλωσης, λόγω μείωσης του εισοδήματος των καταναλωτών στην Ελλάδα της χρεοκοπίας, ήταν ένα πρώτο χτύπημα. Η μείωση της ρευστότητας, λόγω του κλεισίματος της κάνουλας του δανεισμού από τις τράπεζες τα τελευταία χρόνια, το δεύτερο. Τα εντελώς πολιτικά – πραξικοπηματικά επιβεβλημένα capitalcontrols, που έφερε ο Τσίπρας με το φασιστικό ψευτοδημοψήφισμα – φάρσα ήταν όμως ο αποφασιστικός παράγοντας και η χαριστική βολή.  Οι προμηθευτές πια αρνούνταν να παρέχουν εμπόρευμα αν δεν πληρώνονταν μπροστά όλο το ποσό, ενώ οι τράπεζες δίναν μονάχα με το σταγονόμετρο και με τα χίλια ζόρια τη δυνατότητα στην επιχείρηση να κάνει χρήση πόρων για να αγοράζει εμπόρευμα από το εξωτερικό. Σε τέτοιες συνθήκες μια επιχείρηση που βασίζεται εξ ολοκλήρου στην πεθαμένη ελληνική αγορά του λιανικού εμπορίου δεν μπορούσε να επιζήσει χωρίς γενναία τραπεζική στήριξη.

ΣΥΡΙΖΑ: Ο κυβερνητικός φονιάς

Ο αρχικαταστροφέας της χώρας, του λαού και της παραγωγής Τσίπρας και το ασκέρι του σκότωσαν την Ηλεκτρονική, όπως και χιλιάδες επιχειρήσεις τα χρόνια της χρεοκοπίας, είτε σαν κρυφοσύμμαχοι των «μνημονιακών» κυβερνήσεων, που τσάκιζαν παραγωγή και κατανάλωση με τη φορομπηχτική τους πολιτική, την επίτηδες πανάκριβη ενέργεια  και κυρίως την απαγόρευση των επενδύσεων, είτε τελικά σαν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που εδώ και ενάμιση χρόνο έχει κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να χειροτερέψει όσο μπορεί το οικονομικό κλίμα και να τσακίσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περίπτωση της συγκεκριμένης εταιρείας, η κυβέρνηση στάθηκε παγερά αδιάφορη στην προσπάθειά της να επιβιώσει, μολονότι επρόκειτο για τη μόνη ελληνική – από άποψη κεφαλαίων – επιχείρηση του χώρου, η οποία είχε μάλιστα να ανταγωνιστεί δυτικά μονοπώλια, με προσβάσεις σε παγκόσμια οικονομικά κέντρα. Παρόλη την «αντιιμπεριαλιστική» δημαγωγία τους,  αποδεικνύεται ότι οι σοσιαλφασίστες βάζουν πρώτα στο στόχαστρό τους το ντόπιο κεφάλαιο, πριν από το δυτικό. Γιατί το δεύτερο πρώτον προσφέρει καθησυχασμό στη Δύση ότι η Ελλάδα πάντα παραμένει τάχα «σε γενικές γραμμές» στο δυτικό στρατόπεδο, ενώ σαν κεφάλαιο δεν έχει τόσο ισχυρούς εσωτερικούς οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς μέσα στη χώρα, όπως έχει το ντόπιο, οπότε είναι πολύ πιο εύκολο να εξουδετερωθεί σε μια νύχτα όταν έρθει η ώρα της «ρώσικης» αντιδυτικής «εξέγερσης», σαν ένα απομεινάρι της «δυτικής κατοχής» της χώρας.

Ο τρόπος με τον οποίο η Αυγή, που πριν πολλές δεκαετίες είχε υπάρξει εφημερίδα του λαού, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έχει καταντήσει φασιστική ρυπαρή φυλλάδα, ειρωνεύτηκε το κλείσιμο της επιχείρησης και το σοκ των απολυμένων εργαζομένων («Η Ηλεκτρονική βγήκε από την πρίζα») είναι ενδεικτικός του σοσιαλφασιστικού ήθους, δηλαδή του μίσους για τους εργαζόμενους που τιμωρήθηκαν για το ότι δούλευαν σε μια μεγάλη καπιταλιστική επιχείρηση και όχι σε ένα μικρομάγαζο που είναι πιο του χεριού για τους ξενόδουλους αυτούς  σαμποταριστές. Το μόνο που ένοιαζε την κυβέρνηση, όπως και το ψευτοΚΚΕ στη σχετική ανακοίνωσή του, ήταν να αποδείξει, έξω από κάθε πραγματικότητα, ότι η Ηλεκτρονική έκλεισε «από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό των κεφαλαίων» και η κυβέρνηση δεν ξέρει τίποτε για τον φόνο.

Η ανακοίνωση της εταιρείας, όμως, επιρρίπτει πεντακάθαρα την ευθύνη στις εξελίξεις που έφερε η προβοκατόρικη παράσταση – ψευτοδιαπραγμάτευση του Τσίπρα από το 2015 και δώθε, με την οποία δόθηκε το πιο βαθύ και στρατηγικό χτύπημα στην ημιθανή – από έξι χρόνια ύφεσης και οργιώδους αντιπαραγωγικού - αντιβιομηχανικού σαμποτάζ – οικονομία.

«Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ γνωστοποιεί ότι δυνάμει της υπ αριθμ 267/13-4-2016 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κηρύχθηκε σε κατάσταση πτωχεύσεως.

Παρά τις διαρκείς προσπάθειες της εταιρείας, η πορεία της οικονομίας, η περαιτέρω αποδυνάμωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, τα capitalcontrols που –εκτός των άλλων– ενίσχυσαν την καχυποψία των ξένων προμηθευτών προς τις ελληνικές επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με την στάση των δανειστριών τραπεζών καθιστούν αδύνατη τη συνέχιση της λειτουργίας της εταιρείας.

Το επιχειρηματικό πλάνο, το οποίο συναποφασίστηκε από τις τράπεζες, τους προμηθευτές και τους μετόχους τον Απρίλιο του 2015 είχε δημιουργήσει βάσιμες προοπτικές για την ανάκαμψη της εταιρείας. Όσα συνέβησαν, από τον Ιούνιο του 2015 και μετά, υπονόμευσαν και στη συνέχεια ακύρωσαν στην πράξη οποιοδήποτε σχεδιασμό.

Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ασφυκτικό πρόβλημα ρευστότητας, να χάνονται μερίδια αγοράς και να αυξάνονται οι ζημιές. Έτσι, η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ, αφού εξάντλησε κάθε δυνατή εναλλακτική λύση, οδηγήθηκε στη σημερινή οδυνηρή απόφαση.

Η σημερινή εξέλιξη αφανίζει τη μεγαλύτερη ΕΛΛΗΝΙΚΗ εταιρεία του κλάδου, τη μόνη που ανταγωνίστηκε ευθέως τις πολυεθνικές, οι οποίες θα είναι και οι μόνες ευνοημένες από αυτή την συγκυρία.

Τα καταστήματα της ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ από αύριο, 14-4-2016, θα παραμείνουν κλειστά.»

Την Πέμπτη 14 Απριλίου, ο ιδιοκτήτης της Ηλεκτρονικής Στρούτσης είχε προγραμματίσει συνέντευξη Τύπου, στην οποία θα εξηγούσε όλο το ιστορικό του φόνου. Αν μη τι άλλο και με βάση το περιεχόμενο της ανακοίνωσης, ήταν σίγουρο ότι θα έφερνε την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση, καθώς ήδη πολλοί δημοκράτες και αντισοσιαλφασίστες στο Διαδίκτυο είχαν αρχίσει να επιτίθενται σκληρά στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κατηγορώντας τους ότι σκοτώνουν ό,τι κινείται στην οικονομία και ότι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους εργαζόμενους που χάνουν τις δουλειές τους.

Εκεί όμως ήρθε να επέμβει ο σωτήρας του ΣΥΡΙΖΑ, ο πολιτικός του πατέρας και σύμμαχος, ο συνένοχος και συμμέτοχος στον φόνο.

ΨευτοΚΚΕ: Ο «λαϊκός» δολοφόνος της εργατικής τάξης και των κινημάτων της.

Οι κνίτες είχαν εμφανιστεί δημόσια λίγες ημέρες πριν το οριστικό λουκέτο να καλούν τους εργαζόμενους της «Ηλεκτρονικής» σε συσκέψεις, όπου έριχναν τη γραμμή «μην πιστεύετε τίποτε, μη δεχτείτε κανένα πλάνο αναδιάρθωσης, όλα αυτά είναι κόλπα του αφεντικού για να σας πεινάσει, καμιά απόλυση, καμιά μείωση μισθών». Ουσιαστικά το ψευτοΚΚΕ συνέχιζε και κλιμάκωνε την αντιμαρξιστική, φασιστική  συνωμοσιολογική γραμμή που ακολουθεί πιστά από 2009 ενάντια σε κάθε πραγματικότητα, με κεντρικό επιχείρημα «η κρίση δεν είναι πραγματική αλλά ένα κόλπο του κεφάλαιου για να ξεζουμίζει τους εργάτες».

Λίγες ημέρες μετά, μια δράκα τραμπούκοι του ψευτοΚΚΕ, γνωστοί ως «ηγέτες» των σωματείων – σφραγίδων στους εμποροϋπαλλήλους και στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τα οποία ελέγχει ο Περισσός, χωρίς στην ουσία να έχει οποιαδήποτε πραγματική σχέση αντιπροσώπευσης με τους εργαζόμενους κάθε επιχείρησης εμπορίου, οπότε και της Ηλεκτρονικής, διέλυσαν τη συνέντευξη Τύπου του Στρούτση, με γραμμή «αφεντικό πες μας τι θα γίνει με τις αποζημιώσεις και άσε την κριτική προς την κυβέρνηση». Το δεύτερο σκέλος δεν ειπώθηκε ανοιχτά, αλλά βγήκε από όλο τον χαρακτήρα της παρέμβασης των κνιτών.

Οι ακόμη πιο θρασείς κι από τον ΣΥΡΙΖΑ φονιάδες αυτοί των εργατών δεν είχαν την τσίπα να εξηγήσουν στους εργαζόμενους γιατί δε δικαιώθηκε τελικά η θεωρία τους ότι «η εταιρεία δεν είχε πρόβλημα και όλα ήταν κόλπο για να πετύχει μειώσεις μισθών». Σα να μη συνέβη τίποτε, σα να δικαιώθηκαν, οι σοσιαλφασίστες του Περισσού περάσαν γρήγορα – γρήγορα στη νέα γραμμή: «ωραία, έκλεισες. Με τις αποζημιώσεις τι θα γίνει; Άσε τα παχιά λόγια για την κυβέρνηση και πες μας πότε θα πληρώσεις». Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πλατφόρμα των κνιτών δεν υπάρχει καν σα διακηρυκτικός στόχος η προσπάθεια να μην κηρυχθεί τελικά η πτώχευση και να μπορέσει με κάποιο τρόπο, έστω την τελευταία στιγμή, να σωθεί έστω κι ένα μέρος των θέσεων εργασίας.

Το μεγαλύτερο έγκλημα του ψευτοΚΚΕ – ΠΑΜΕ είναι ότι όχι απλά δεν έκανε πολιτική σωτηρίας της εταιρείας, αλλά βοήθησε ενεργητικά στο κλείσιμο, στρέφοντας τους εργαζόμενους επίτηδες μακρυά από τα προβλήματα που έκλειναν την επιχείρηση και ρίχνοντας αποκλειστικά τα πυρά του στον καπιταλιστή ώστε αυτός και η επιχείρηση πιο εύκολα να εξοντωθεί από κράτος, τράπεζες και μονοπωλιστές ανταγωνιστές. Το δεύτερο έγκλημά τους ήταν ότι, ενώ ξέρουν καλά ότι την τελική ευθύνη κλεισίματος την είχε το κράτος, οπότε το αίτημα της οικονομικής αποκατάστασης των απολυμένων θα ήταν πολύ ισχυρό πολιτικά, οι κνίτες υπονόμευσαν κάθε σκέψη για τη δίκαιη γραμμή «φονιάδες του κράτους που σκοτώσατε την Ηλεκτρονική, εδώ και τώρα μέτρα και ενισχύσεις στους απολυμένους». Ξεδοντιάσανε έτσι και συνεχίζουν να ξεδοντιάζουν στα μουλωχτά κάθε κίνημα των απολυμένων που θα μπορούσε να έχει μια συνέχεια και κλιμάκωση, καθώς αυτό θα στρεφόταν κατά της πολιτικής του παραγωγικού σαμποτάζ, της πείνας και της ανεργίας που ακολουθεί με συνέπεια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και θα ενώνεται με τα όλο και περισσότερα αντίστοιχα εργαζόμενα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής. Άρα, σε τελική ανάλυση, θα στρεφόταν και κατά του πυρήνα της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής του ψευτοΚΚΕ.

Δεδομένης εξάλλου της νομοθεσίας περί πτωχεύσεων, που δίνει προτεραιότητα στους πιστωτές, στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία, πράγμα που σημαίνει ότι από την περιουσία της εταιρείας οι εργαζόμενοι θα πάρουν ψίχουλα αντί γι’ αποζημιώσεις, γίνεται φανερό ότι η γραμμή του ψευτοΚΚΕ «παντού και πάντα υπεύθυνος ο καπιταλιστής που κλείνει κι όχι το κράτος που τον κλείνει» είναι ακριβώς η γραμμή καταστροφής των εργατών και επιτρέπει στον Τσίπρα να βγει να κάνει τον φιλάνθρωπο και φίλο των εργαζομένων, παρέχοντας μερικά ψίχουλα από κονδύλια της «επάρατης» Ε.Ε. στους απολυμένους. Αυτά μάλιστα θα τα παρουσιάσει ως «αριστερή» και φιλεργατική απάντηση στο τάχα «ανάλγητο» κλείσιμο επιχειρήσεων από τους κατεστραμμένους καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους! Κλείσιμο που στην κύρια πλευρά είναι έργο του ίδιου του Τσίπρα και όλου του διακομματικού κρυφοκνίτικου – ρωσόδουλου καθεστώτος!

Τι θα έκανε συνδικαλιστικά μια πραγματική εργατική Αριστερά στην Ηλεκτρονική

Οι κνίτες ειρωνεύονται πάντα τη γραμμή της αναγνώρισης των αντικειμενικών προβλημάτων που μπορεί να αντιμετωπίζει μια καπιταλιστική επιχείρηση, κατηγορώντας την ως «δεξιά υποταγή στην εργοδοσία». Πατάνε δηλαδή στο πραγματικό γεγονός ότι οι καπιταλιστές το πρώτο πράγμα που κοιτάνε όταν αρχίζουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα μέσα σε μια κρίση είναι όντως να εντατικοποιήσουν τη δουλειά και να μειώσουν μισθούς και προσωπικό, για να εμποδίσουν (οι κνίτες) κάθε εργατική διεκδίκηση που έχει να κάνει με πάλη ενάντια στους παράγοντες που επιβαρύνουν αυτήν την κρίση.

Η πραγματική Αριστερά και ένα πραγματικό συνδικαλιστικό κίνημα που θα είχε επικεφαλής του πραγματικούς αριστερούς και κομμουνιστές συνδικαλιστές θα ξεκαθάριζε εντελώς το ζήτημα της σχέσης των εργαζομένων τόσο με την εργοδοσία όσο και με το κράτος από την αρχή: στο βαθμό που τα προβλήματα της επιχείρησης είναι κυρίως απότοκα της επίθεσης που δέχεται η παραγωγή και η κατανάλωση στη χώρα από το υποταγμένο σε έναν συγκεκριμένο ιμπεριαλισμό κράτος των σαμποταριστών, θα έκανε – με πλήρη ταξική ανεξαρτησία των εργαζομένων – συμμαχία με τον καπιταλιστή ΜΟΝΟ στο σημείο των διεκδικήσεων απέναντι στις κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες και στην σαμποταριστική κυβέρνηση, διεκδικώντας κατ αρχήν αντίσταση στην υπερφορολόγηση, δανειοδότηση και διευκολύνσεις για να ζήσει η επιχείρηση και μαζί της και οι εργαζόμενοί της.

Την ίδια στιγμή ένα σωστό ταξικό σωματείο θα ξεκαθάριζε στον καπιταλιστή εργοδότη ότι τα βιβλία και η γενική κατάσταση της επιχείρησης θα έπρεπε να είναι  ανοιχτά στον εργατικό έλεγχο και θα έδινε πάλη εναντίον του εργοδότη σε ένα βασικό σημείο: να μη μετακυλίσει αυτός τα βάρη των δυσκολιών που του προκαλεί η σαμποταριστική πολιτική των κυβερνήσεων στις πλάτες των προλετάριων που έχει στη δούλεψή του. Ταξική ανεξαρτησία από την εργοδοσία, πάλη για διατήρηση μισθών και δικαιωμάτων, συμμαχία με τον καπιταλιστή ΕΙΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ενάντια στο - πολύ δεξιότερο από τον ίδιο και εχθρικό στην παραγωγή δηλαδή στην φυσική και ταξική ύπαρξη των εργατών  - κράτος του ιμπεριαλισμού και του σαμποτάζ.

Μέσα από αυτή τη μάχη, οι εργαζόμενοι θα εκπαιδεύονταν και θα αποκτούσαν πίστη στις δυνάμεις τους και εμπειρία οργάνωσης, θα μάθαιναν να αναλύουν και τις καπιταλιστικές κρίσεις γενικά και το ελληνικό σαμποταριστικό καθεστώς ειδικά και τελικά θα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη ταξική θέση για την πάλη και με την κάθε ξεχωριστή εργοδοσία ήδη από σήμερα, αλλά και στο μέλλον.

Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη δημοκρατική – αντιιμπεριαλιστική, σε τελική ανάλυση αντικαπιταλιστική διαπαιδαγώγηση για τους εργαζόμενους από την υπεράσπιση των υλικών όρων ζωής τους, που ένας ιμπεριαλισμός επιχειρεί να γκρεμίσει. Οι πράκτορες αυτού του ιμπεριαλισμού, ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ, καμώνονται ότι η γραμμή τους «παντού και πάντα κύριος εχθρός ο μεμονωμένος καπιταλιστής εργοδότης» είναι γραμμή εργατικής ταξικής ανεξαρτησίας, αλλά στην πραγματικότητα είναι η πιο ξετσίπωτη γραμμή καταστροφής και υποδούλωσης στους χειρότερους καπιταλιστές που υπάρχουν. Είναι η χειρότερη ταξική συνεργασία, συνεργασία με τον κατακτητή, συνεργασία ταγματασφαλίτικου τύπου.

Γι’ αυτό και παντού, όπως πρόσφατα στη Softex, οι κνιτοσυριζαίοι συνεργάζονται κάνοντας τάχα ζήτημα αρχής το «ούτε μία απόλυση – καμία μείωση μισθού», γραμμή που στους εργαζόμενους μοιάζει πολλές φορές ηρωική και δίκαιη. Γιατί την Αριστερά, που θα διαφώτιζε τους εργάτες σε ποια περίπτωση το αφεντικό είναι λαμόγιο και κοροϊδεύει και σε ποια πράγματι έχει τσακιστεί από το κράτος, ή την κρίση, τις τράπεζες και τους σαμποταριστές, την υποδύονται οι ίδιοι οι κατεδαφιστές εργοστασίων της Κουμουνδούρου και του Περισσού. Το έχουμε πει πολλές φορές: Ποτέ δεν μπορεί ένας μεμονωμένος καπιταλιστής να εξασφαλίσει δουλειά για όλους τους εργάτες όταν για λόγους εξωτερικούς από τη θέλησή του έχει γκρεμιστεί για πολύ καιρό  η παραγωγή σε ένα εργοστάσιο. Ο καπιταλιστής πρέπει να αποζημιώνει τους απολυμένους με τους καλύτερους δυνατούς όρους, αλλά η απόλυτη άρνηση των απολύσεων σε συνθήκες μεγάλης πτώσης της παραγωγής σημαίνει κλείσιμο μιας επιχείρησης, πράγμα ακριβώς που θέλουν οι ρωσόδουλοι. Η υποχρέωση για απασχόληση σε τέτοιες συνθήκες ή έστω για ψηλή επιδότηση ανεργίας είναι ευθύνη της τάξης των καπιταλιστών και όχι του κάθε μεμονωμένου καπιταλιστή. Η απόδοση της ευθύνης για διατήρηση ΟΛΩΝ των θέσεων εργασίας σε κάθε περίσταση εκτός από μια ανεφάρμοστη πρακτικά αντεργατική προβοκάτσια από ιδεολογική άποψη σημαίνει ότι τελικά οι εργάτες πρέπει μέσα στον καπιταλισμό να διεκδικούν να γίνουν κρατικοί υπάλληλοι, και η οικονομία να γίνει μια γενικά κρατική οικονομία. Πρόκειται για μια θέση βαθειά αντεπαναστατική του «κρατικού σοσιαλισμού» και φασισμού.

Όμως οι σοσιαλφασίστες αντεργάτες, θρασείς όπως πάντα, σε κάθε εργαζόμενο ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, πετάνε τη ρετσινιά του τσάτσου και του φιλοεργοδοτικού, συντρίβοντας κάθε ανεξάρτητη πραγματικά ταξική εργατική γραμμή ανάμεσα στην ακροδεξιά κνίτικη γραμμή της κατεδάφισης και την δεξιά γραμμή της χωρίς αρχές συνεργασία με την εργοδοσία, που σημαίνει εγκατάλειψη της ταξικής ανεξαρτησίας για το προλεταριάτο και παράδοση στην αστική τάξη. Κι έτσι κάνουν τη δουλειά του σαμποτάζ, καθώς μετά το κλείσιμο συνεχίζουν να ρίχνουν ρετσινιές σε όποιον δεν θεωρεί κύριο εχθρό τον καπιταλιστή που έκλεισε και θέλει να σηκώσει κίνημα ενάντια στο καθεστώς και στην πολιτική εξουσία.

Δουλειά της επανάστασης και της δημοκρατίας είναι να μιλήσει στους εργαζόμενους – άνεργους – απολυμένους των επιχειρήσεων που έχουν ήδη «εκτελεστεί» και μέσα από την πείρα τους να τους εξηγήσει το μηχανισμό με τον οποίο το καθεστώς, είτε σαν κυβέρνηση είτε σαν «αριστερή» ή και «κομμουνιστική» αντιπολίτευση σκοτώνει τις παραγωγικές δυνάμεις και τους ίδιους. Να τους εξηγήσει ακόμη ποιος είναι ο βαθύτερος σκοπός αυτού του αντεργατικού και αντεθνικού σαμποτάζ και ποια εφιαλτική προοπτική ανοίγει για το μέλλον της χώρας και του λαού.

Το ίδιο όμως πρέπει να κάνει κάθε εργατική πρωτοπορία και στο προλεταριάτο των επιχειρήσεων που επιμένουν ακόμη να αντιστέκονται στο κύμα καταστροφής και να μην έχουν ακόμη κατεβάσει ρολά. Στο βάθος αυτό δεν είναι όσο δύσκολο μοιάζει, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πόσο αφερέγγυος, ψεύτης και λαοπλάνος είναι, με τις απίστευτες κολοτούμπες και το θράσος του απέναντι στο λαό από τότε που έγινε εξουσία. Οι δε κνίτες του ψευτοΚΚΕ είναι παντού αντιπαθητικοί γιατί είναι τραμπούκοι, επίσης ψεύτες, δε σέβονται πουθενά την εργατική, ούτε καν την αστική δημοκρατία και ποτέ δεν αφήνουν τους εργαζόμενους να εκφραστούν, να πουν τον πόνο τους και να ζυμώσουν τις θέσεις και τις απόψεις τους. Έχουν ακόμη στις πλάτες τους βαρύ εγκληματικό ιστορικό επιχειρήσεων που τις έκλεισαν με τάχα «ντούρες ταξικές» απεργίες μέχρι θανάτου, αλλά και συνεργασίας και πουλήματος των εργαζομένων στην εργοδοσία εκεί που το αφεντικό είναι φιλικό τους ή δεν μπορούν να το κλείσουν άμεσα.

Η οργή των εργαζομένων – απολυμένων – άνεργων για τους ψευτοαριστερούς μασκαράδες – τσιράκια της πουτινικής Ρωσίας, που μοιραία θα μεγαλώνει με τον καιρό και όσο ξεσκεπάζονται σαν αντεργάτες και καταστροφείς, θα γίνει τελικά καταλύτης πολιτικών εξελίξεων και θα τους πνίξει. Το ζήτημα είναι αυτό να γίνει το συντομότερο δυνατό, μπας και προλάβει να μείνει όρθιο ένα μέρος της παραγωγής αυτής της χώρας, και για να μην πεθάνει ο λαός της πείνας τώρα δα, και για να έχει να κληρονομήσει μια κάπως σύγχρονη υλική βάση η μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία.