Το πιο σπου­δαί­ο ζή­τη­μα εί­ναι να μην κλεί­σουν τα κα­τα­στή­μα­τα της “Μα­ρι­νό­που­λος” και πέ­σουν έ­τσι στην α­νερ­γί­α οι χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι σ’ αυτήν. Για­τί ό­λοι μας ξέ­ρου­με ό­τι αυ­τός που μέ­νει ά­νερ­γος σή­με­ρα στη χώ­ρα μας εί­ναι σαν να ρί­χνε­ται στην πα­γω­μέ­νη θά­λασ­σα δε­μέ­νος χει­ρο­πό­δα­ρα και χω­ρίς σω­σί­βιο.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι σή­με­ρα έ­χουν να δώ­σουν τη μά­χη τους:

1)Α­πέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, που εί­ναι ο κύ­ριος υ­πεύ­θυ­νος της χρε­οκο­πί­ας της ε­πι­χεί­ρη­σης, ε­πει­δή σα­μπό­τα­ρε το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ως τώ­ρα σχέ­διο ε­πι­βί­ω­σης της ε­πι­χεί­ρη­σης μέ­σω της Ε­πι­τρο­πής Α­ντα­γω­νι­σμού κι έ­τσι εμπό­δι­σε ου­σια­στι­κά τη συγ­χώ­νευ­ση της “Μα­ρι­νό­που­λος” και της “Σκλα­βε­νίτης”. Α­πό­δει­ξη ό­τι θέ­λει να κλεί­σει την ε­πι­χεί­ρη­ση εί­ναι η ί­δια που έ­στει­λε το νο­μι­κό σύμ­βου­λο του Δη­μο­σί­ου που εί­ναι υ­πό την α­πό­λυ­τη αρ­μο­διό­τη­τα του Υ­πουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών να κά­νει πα­ρέμ­βα­ση στη δί­κη της 1ης του Ιού­λη για να μην ι­σχύ­σει η προ­σφυ­γή στο άρ­θρο 99 και να κλεί­σει τώ­ρα δα η ε­πι­χεί­ρηση.

  2)Α­πέ­να­ντι στις τρά­πε­ζες, οι ο­ποί­ες πρέ­πει να διευ­κο­λύ­νουν δα­νεια­κά την ε­πι­χεί­ρη­ση, για να την ελα­φρώ­σουν α­πό τις ε­πεί­γου­σες υ­πο­χρε­ώσεις της και να μπο­ρέ­σει να βρε­θεί έ­νας νέ­ος ε­πεν­δυ­τής, αν δεν προ­χω­ρή­σει η ε­ξα­γο­ρά α­πό την “Σκλα­βε­νί­της”.

3)Α­πέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­σί­α, στο βαθ­μό που αυ­τή δε δια­βου­λεύ­ε­ται μα­ζί τους, δεν τους ε­νη­με­ρώ­νει για τις κι­νή­σεις της για την ε­πι­βί­ω­ση της επι­χεί­ρη­σης και προ­χω­ρά σε α­πο­λύ­σεις αλ­λά και για να πά­ρουν τα δε­δου­λευ­μένα τους. 

4)Α­πέ­να­ντι στα κλα­δι­κά σω­μα­τεί­α που πο­τέ δε δέ­θη­καν με τους ερ­γαζό­με­νους και τώ­ρα θέ­λουν να τους χει­ρα­γω­γή­σουν, να τους κα­πε­λώ­σουν και ου­σια­στι­κά να τους βγά­λουν έ­ξω α­πό τους πο­λύ­πλο­κους α­γώ­νες για την ε­πιβί­ω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης και να τους πε­ριο­ρί­σουν στο ρό­λο της κού­φιας α­ποδο­χής των α­πό­ψε­ών τους.

Η κυ­βέρ­νη­ση, μέ­σω του υ­πουρ­γεί­ου Ερ­γα­σί­ας, αν και δή­λω­σε ό­τι θέ­λει να δια­σφα­λι­στούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και ό­τι “πα­ρα­κο­λου­θεί για και­ρό ό,τι συμβαί­νει στην ε­πι­χεί­ρη­ση” παρ’ ό­λα αυ­τά ά­φη­σε να ε­ξε­λι­χθεί χω­ρίς κα­μιά διαμαρ­τυ­ρί­α η κα­θυ­στέ­ρη­ση και στη συ­νέ­χεια η εγκλη­μα­τι­κή α­πόρ­ρι­ψη α­πό την Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γω­νι­σμού της ε­ξα­γο­ράς ε­νός με­γά­λου τμή­μα­τος της “Μα­ρι­νόπου­λος” από την “Σκλα­βε­νί­της”. Μιας έ­γκρι­σης που ό­λοι θε­ω­ρού­σαν τυ­πι­κή και που ε­πί­σης ό­λοι γνώ­ρι­ζαν ό­τι αυ­τή θα μπο­ρού­σε να ε­ξα­σφα­λί­σει τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας ε­μπο­δί­ζο­ντας το κλεί­σι­μο της ε­πι­χεί­ρη­σης. Την ί­δια στιγ­μή όμως, που η Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γω­νι­σμού α­πέρ­ρι­πτε την εξα­γο­ρά της “Μα­ρι­νό­που­λος”, έ­κρι­νε ό­τι μί­α κρα­τι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση, η κι­νέ­ζι­κη Κό­σκο, που έ­χει ή­δη τις προ­βλή­τες Ι­Ι και Ι­Ι­Ι στο λι­μά­νι του Πει­ραιά μπο­ρεί να α­γο­ρά­σει την πλειο­ψηφί­α των με­το­χών του ΟΛ­Π, δη­λα­δή ο­λό­κλη­ρο το με­γα­λύ­τε­ρο λι­μά­νι της χώ­ρας, χω­ρίς να δημιουρ­γεί­ται κα­νέ­να πρό­βλη­μα στη λει­τουρ­γί­α του α­ντα­γω­νισμού! Α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα το Δη­μό­σιο με το νο­μι­κό του σύμ­βου­λο έ­κα­νε πα­ρέμ­βαση στη συ­ζή­τη­ση για την υ­πα­γω­γή της ε­ται­ρεί­ας στο άρ­θρο 99, για να κλεί­σει η εται­ρεί­α. Με­τά την α­να­κοί­νω­ση της α­πό­φα­σης για την προσφυ­γή, η κυ­βέρ­νη­ση εμ­φα­νί­στη­κε με διαρ­ρο­ές σε α­ντί­θε­ση με τον νο­μι­κό σύμ­βου­λο του Δη­μο­σί­ου. Πρό­κει­ται για θέ­α­τρο του Τσί­πρα ό­τι τά­χα δεν ή­ξε­ρε τί­πο­τα γι αυ­τό, ώ­στε να κα­θη­συ­χά­σει τους ευ­ρω­παί­ους δα­νει­στές και την α­γο­ρά. Αν η κυ­βέρ­νη­ση πράγ­μα­τι δεν ή­θε­λε αυτήν την α­ντί­θε­ση, θα έ­πρε­πε να ζη­τή­σει α­μέ­σως την πα­ραί­τη­ση του συμ­βού­λου, που εί­ναι κα­τα­στα­τι­κά υ­πό την α­πό­λυ­τη ε­ξου­σί­α του υ­πουρ­γεί­ου οι­κο­νο­μι­κών. Αυ­τή η πα­ρέμ­βα­ση λοι­πόν, που δεν έ­χει κα­θό­λου αναι­ρε­θεί στην ου­σί­α, δη­μιουρ­γεί σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα σε κά­θε πι­θα­νό α­γορα­στή, α­φού τώ­ρα ε­κτός α­πό την προ­η­γού­με­νη α­πό­φα­ση της Ε­πι­τρο­πής Α­ντα­γω­νισμού υ­πάρ­χει και μια αρ­νη­τι­κή θέ­ση του Δη­μο­σί­ου για τη διά­σω­ση. 

Α­πό την άλ­λη με­ριά οι Μα­ρι­νό­που­λος και Σκλα­βε­νί­της, ε­πει­δή θέ­λουν να τα έ­χουν κα­λά με την κυ­βέρ­νη­ση έ­κρυ­ψαν α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους και το λα­ό την πρά­ξη της ε­πι­τρο­πής Α­ντα­γω­νι­σμού και της κυ­βέρ­νη­σης και δεν έκα­ναν κα­μιά κα­ταγ­γε­λί­α σε βά­ρος της. Σε αυ­τό βο­ή­θησε και η στά­ση του συλ­λό­γου ε­μπο­ρο­ϋ­παλ­λή­λων Α­θή­νας που ε­λέγ­χε­ται α­πό το ΠΑ­ΜΕ, και ο ο­ποί­ος α­διαφο­ρεί, αν η ε­πι­χεί­ρη­ση θα σω­θεί ή ό­χι.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η θέ­ση του κα­τά τη διάρ­κεια των συ­ζη­τή­σε­ων της ε­ξα­γο­ράς α­πό την “Σκλα­βε­νί­της” ό­τι κα­λού­σαν τους ερ­γα­ζό­με­νους σε α­γωνι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις με την δι­καιο­λο­γί­α ό­τι η ε­ξα­γο­ρά θα α­φα­νί­σει τους μι­κρέ­μπο­ρους και τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, ε­νώ ή­ταν ο­λο­φά­νε­ρο ό­τι αυ­τή η συμ­φω­νί­α θα ε­ξα­σφά­λι­ζε την ε­πι­βί­ω­ση της “Μα­ρι­νό­που­λος” και την ε­πι­βί­ωση των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας και σε με­γά­λο βαθ­μό και τους προ­μη­θευ­τές, οι ο­ποί­οι κιν­δυ­νεύ­ουν να μην πά­ρουν δε­κά­ρα, αν κλεί­σει. Συ­μπο­ρεύ­τη­κε, δη­λα­δή, με την Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γωνι­σμού, η ο­ποί­α α­πέρ­ρι­ψε στη συ­νέ­χεια αυ­τήν την ε­ξα­γορά και δη­μιουρ­γή­θη­κε η ση­με­ρι­νή κρί­ση.

Για να μπο­ρέ­σει να σω­θεί η “Μα­ρι­νό­που­λος” πρέ­πει οι τρά­πε­ζες να διευ­κο­λύ­νουν ε­πί­σης την α­πο­πλη­ρω­μή των χρε­ών της. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα -κι αυ­τό θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό τη στά­ση της κυ­βέρ­νη­σης- αν η κυ­βέρ­νη­ση θέ­λει τη ζωή και ό­χι το θά­να­το της “Μα­ρι­νό­που­λος”, πρέ­πει να ζη­τή­σει α­πό τις τρά­πε­ζες, που τις ε­λέγ­χει α­κό­μα α­πό πολ­λές πλευ­ρές, να την διευ­κο­λύ­νουν. Έ­τσι θα επι­βιώ­σει και θα σω­θεί ό­χι μό­νο η δου­λειά των ερ­γα­ζο­μέ­νων της αλ­λά και χιλιά­δων άλ­λων ερ­γα­ζο­μέ­νων στις ε­πι­χει­ρή­σεις με τις ο­ποί­ες συ­ναλ­λάσ­σο­νταν η “Μα­ρι­νόπου­λος”. 

Αν ό­μως οι ερ­γα­ζό­με­νοι πε­ρι­μέ­νουν α­πό τις κά­θε λο­γής ερ­γο­δο­σί­ες ή τις κυ­βερ­νή­σεις ή τις τρά­πε­ζες να τους σώ­σουν χω­ρίς να επεμ­βαί­νουν οι ί­διοι στις δια­δι­κα­σί­ες διά­σω­σης, τό­τε σύ­ντο­μα θα χα­θούν η θα βρε­θούν σιδη­ρο­δέ­σμιοι στα χει­ρό­τε­ρα α­φε­ντι­κά. Γι’ αυ­τό πρέ­πει να εί­ναι ορ­γα­νω­μέ­νοι οι ί­διοι σαν ο­ντό­τη­τα σε ό­λες τις συ­νο­μι­λί­ες, πρέ­πει ό­χι μό­νο να πα­ρα­κολου­θούν ό­λες τις δια­δι­κα­σί­ες για την διά­σω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης, αλ­λά και να παίρ­νουν θέ­ση, να α­παι­τούν λύ­ση και ό,τι κά­νουν να το κά­νουν δη­μο­κρα­τι­κά με δι­κές τους Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις και δι­κές τους ε­κλεγ­μέ­νες Ε­πι­τρο­πές Α­γώ­να. 

Το πιο με­γά­λο πρό­βλη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη “Μα­ρι­νό­που­λος” εί­ναι ό­τι ε­κεί δεν υ­πάρ­χει πραγ­μα­τι­κή συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­ζο­μένων κι αυ­τό για­τί ναι μεν υ­πάρ­χει έ­να ε­πι­χει­ρη­σια­κό σω­μα­τεί­ο, ό­μως η διοίκη­σή του έ­χει α­φή­σει στη μοί­ρα τους ου­σια­στι­κά τους ερ­γα­ζό­με­νους ό­λο αυ­τόν τον και­ρό. Για­τί πώς εί­ναι δυ­να­τό, ε­νώ ά­δεια­ζαν τα ρά­φια της α­λυ­σί­δας, οι πε­λά­τες έ­φευ­γαν και οι ε­φη­με­ρί­δες μι­λού­σαν για κίν­δυ­νο χρε­ο­κο­πί­ας, αυ­τή η διοί­κη­ση να μην κά­νει ε­δώ και μή­νες ού­τε μια γε­νι­κή συ­νέ­λευ­ση, ού­τε συ­γκε­ντρώ­σεις στα κα­τα­στή­μα­τα για διαρ­κή ε­νη­μέ­ρω­ση; Αν αυ­τά εί­χαν γί­νει δεν θα μπο­ρού­σε τό­σο εύ­κο­λα να ε­μπο­δί­σει η Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γω­νι­σμού τη λύ­ση “Σκλα­βε­νί­τη”. 

Το άλ­λο, α­κό­μα χει­ρό­τε­ρο, εί­ναι με τα κλα­δι­κά σω­μα­τεί­α στα χέ­ρια του ΠΑ­ΜΕ, που λέ­νε στους ερ­γα­ζό­με­νους να μην α­σχο­λού­νται με τις δια­δι­κα­σίες διά­σω­σης, για­τί αυ­τές εί­ναι τά­χα δου­λειές των κα­πι­τα­λι­στών και ό­τι πρέ­πει μό­νο να φω­νά­ζουν για θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και μι­σθούς χω­ρίς να α­να­κατεύ­ο­νται Ε­ΜΠΡΑ­ΚΤΑ στο βα­σι­κό που εί­ναι η ε­πι­βί­ω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης. Αυ­τό ση­μαί­νει ν’ α­φή­σουν τη μοί­ρα τους στο κρά­τος, την κυ­βέρ­νη­ση, τις τρά­πε­ζες και τους διεκ­δι­κη­τές ι­διο­κτή­τες και, εί­τε να ο­δη­γή­σουν τε­λι­κά σε κλεί­σιμο την ε­πι­χεί­ρη­ση και τους ερ­γα­ζό­με­νους στο μαρ­τύ­ριο της α­νερ­γί­ας, εί­τε όπως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω να ο­δη­γή­σουν στο να γί­νει η ε­πι­χεί­ρη­ση έ­να α­πέ­ρα­ντο ερ­γα­σια­κό γκέ­το. Μια α­νά­λο­γη στά­ση κρά­τησε το ΠΑ­ΜΕ στη “Σό­φτεξ” και στην “Η­λε­κτρο­νι­κή Α­θη­νών”, ό­που μι­λού­σε γε­νι­κά μό­νο για “κα­μιά α­πό­λυ­ση” και για “δε­δου­λευ­μέ­να” και κα­θη­σύ­χα­ζε τους ερ­γα­ζό­με­νους ό­τι τα πε­ρί κλει­σί­μα­τος ή­ταν τε­χνά­σμα­τα των κα­πι­τα­λι­στών και έ­τσι α­πέ­τρε­ψε τους ερ­γα­ζό­με­νους να α­ναζητή­σουν συ­γκε­κρι­μέ­νες λύ­σεις για την ε­πι­βί­ω­ση των δύ­ο αυ­τών επι­χει­ρή­σε­ων. Αυ­τήν την τα­κτι­κή της α­δια­φο­ρί­ας για την ε­πι­βί­ω­ση μιας ε­πι­χεί­ρη­σης την πλή­ρω­σαν και οι ερ­γά­τες της “Χα­λυ­βουρ­γί­ας Α­σπρο­πύρ­γου” πριν τρί­α χρό­νια ό­που το σω­μα­τεί­ο κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γηση του ΠΑ­ΜΕ ξε­κί­νη­σε μια α­περ­γί­α με το δί­καιο αί­τη­μα ε­νά­ντια σε μεί­ω­ση ω­ρών ερ­γα­σί­ας και α­ντίστοι­χη μεί­ω­ση μι­σθών, που ό­μως κρά­τη­σε μή­νες με α­πο­τέ­λε­σμα το κλεί­σι­μο του ερ­γο­στα­σί­ου και την α­πό­λυ­ση ό­λων των ερ­γα­τών. 

Μό­νο αν διεκ­δι­κή­σουν α­πο­φα­σι­στι­κά οι ερ­γαζό­με­νοι με δρα­στή­ρια ε­πέμ­βα­ση και με γνώ­ση της κα­τά­στα­σης της ε­πι­χεί­ρη­σης και με γνώ­ση ό­λων των δια­δι­κα­σιών και ό­λων των πλευ­ρών που ε­μπλέ­κο­νται σε ό­λες τις φά­σεις μιας διά­σω­σης, οι ί­διοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα πε­τύ­χουν και να σώ­σουν τις δουλειές τους στο με­γα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό βαθ­μό και ε­πί­σης να ε­ξα­σφα­λί­σουν ό­τι, αν ζή­σει τε­λι­κά η ε­πι­χεί­ρη­ση, θα έ­χουν ε­κεί αν­θρώ­πι­νους μι­σθούς και αν­θρώπι­νες συν­θή­κες δου­λειάς και ό­χι μι­σθούς και συν­θή­κες κά­τερ­γου. Να μην ξεχνά­με ό­τι ο ό­γκος τους των 12.500 αν­θρώ­πων εί­ναι τε­ρά­στιος και μα­ζί με τις οι­κο­γέ­νειες τους μπο­ρούν να κά­νουν δια­δη­λώ­σεις που θα συ­γκλο­νί­σουν ο­ποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση, ε­νώ θα υ­πο­χρε­ώ­σουν και τα κόμ­μα­τα της α­ντι­πο­λί­τευ­σης που μέ­νουν βου­βά βο­η­θώ­ντας ως τώ­ρα την κυ­βέρ­νη­ση, να πά­ρουν θέ­ση α­παιτώ­ντας ο­πωσ­δή­πο­τε διά­σω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης.

Πι­στεύ­ου­με ό­τι η κρί­ση της “Μα­ρι­νό­που­λος” σαν ε­πι­χεί­ρη­ση του λιανε­μπό­ριου ο­φεί­λε­ται κα­τά κύ­ριο λό­γο την κρί­ση που έ­χει ξε­σπά­σει στη χώ­ρα μας τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια και που ο­φεί­λε­ται στο ό­τι ε­δώ και χρό­νια συ­ντελεί­ται έ­να πε­λώ­ριο σα­μπο­τάζ α­πό ό­λες τις η­γε­σί­ες των κυ­βερ­νή­σε­ων και των βα­σι­κών κομ­μά­των α­πέ­να­ντι στην πα­ρα­γω­γή της χώ­ρας. Με διά­φο­ρα προ­σχή­ματα (οι­κο­λο­γι­κά, γρα­φειο­κρα­τι­κά, αρ­χαιο­λο­γι­κά, φο­ρο­λο­γι­κά, α­σφα­λι­στι­κά κλπ) ε­μπο­δί­ζο­νται ε­πεν­δύ­σεις, οι ο­ποί­ες θα δη­μιουρ­γού­σαν ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας ή ε­μπο­δί­ζε­ται ο εκ­συγ­χρο­νι­σμός ε­πι­χει­ρή­σε­ων μεγά­λων ή μι­κρο­με­σαί­ων που θα μεί­ω­νε το κό­στος πα­ρα­γω­γής. Άλ­λες φο­ρές πά­λι, με την πι­στω­τι­κή α­σφυ­ξί­α ε­μπο­δί­ζε­ται η λύ­ση των προ­βλη­μά­των της ε­πι­χεί­ρησης, ό­πως στην πε­ρί­πτω­ση της “Η­λε­κτρο­νι­κής”, ο­πό­τε η ε­ται­ρεί­α κλεί­νει και οι ερ­γά­τες πε­τιού­νται στο δρό­μο. Στη ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα της κα­τα­στρο­φής και των χρε­ο­κο­πιών, μό­νο αν ε­πι­βιώ­σει μια ε­πι­χεί­ρη­ση, μπο­ρού­με να πε­τύ­χουμε τις α­πο­ζη­μιώ­σεις που δι­καιού­μα­στε, τα δε­δουλευ­μέ­να που μας ο­φεί­λουν, κλπ. Ό­μως το θέ­μα δεν εί­ναι να φτά­σου­με ε­κεί και με­τά να πά­ρου­με κά­ποια άθλια ε­πι­δό­μα­τα α­νερ­γί­ας. Για­τί τα ε­πι­δό­μα­τα κά­ποια στιγ­μή στα­μα­τούν, ε­νώ η α­νερ­γί­α μας συ­νε­χί­ζε­ται.

Λέ­γε­ται, κυ­ρί­ως α­πό κά­ποιους δή­θεν α­ρι­στε­ρούς και δή­θεν μαρξιστές, ό­τι η κρί­ση δεν εί­ναι πραγ­μα­τι­κή, αλ­λά ό­τι εί­ναι κόλ­πο των κα­πι­τα­λιστών, των α­φε­ντι­κών για να αυ­ξά­νουν τα κέρ­δη τους. Δυ­στυ­χώς γι’ αυ­τούς η ζω­ή λέ­ει άλ­λα. Η “Η­λε­κτρο­νι­κή Α­θη­νών” έ­κλει­σε και το α­φε­ντι­κό της κα­τα­στρά­φηκε. Πού εί­ναι τώ­ρα τα κέρ­δη του; Πώς χω­ρίς να υ­πάρ­χει ε­πι­χεί­ρη­ση μπο­ρεί αυτός να βγά­ζει κέρ­δη; Α­φού η κλει­στή ε­ται­ρεί­α δεν έ­χει ερ­γά­τες για να τους εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται, πώς πα­ρά­γο­νται κέρ­δη χω­ρίς ερ­γά­τες; Φυ­σι­κά δεν α­πα­ντά­νε σε ό­λα αυτά. 

Τέ­τοιας νο­ο­τρο­πί­ας άν­θρω­ποι ο­νο­μά­ζουν τα­ξι­κή πο­λι­τική το να μέ­νουν οι ερ­γά­τες στην ά­γνοια και έ­τσι να μπο­ρεί το κά­θε α­φε­ντι­κό, ο κά­θε πο­λι­τι­κά­ντης, και ο κά­θε τρα­πε­ζί­της να τους λέ­ει ό,τι θέ­λει και να τους κο­ροϊ­δεύ­ει. Λέ­νε ό­τι τους ερ­γά­τες δεν τους εν­δια­φέρει να ξέ­ρουν τι γί­νε­ται με την πο­ρεί­α της ε­ται­ρεί­ας, με τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους πι­στω­τές της, για τις συμ­φω­νί­ες που αυ­τή θα κά­νει, για τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με το κρά­τος, α­πλά θέ­λουν τη δου­λειά και τους μι­σθούς τους. Ε­μείς α­ντί­θε­τα πι­στεύ­ουμε ό­τι οι εργά­τες πρέ­πει να τα ξέ­ρουν ό­λα αυ­τά, πρέ­πει να α­παιτούν σε αυτές τις α­κραί­ες συν­θή­κες να συμ­με­τέ­χουν σε ό­λες τις συ­ζη­τή­σεις για το μέλλον τους, να ξέ­ρουν τι λέ­γε­ται, να ξέ­ρουν και να α­παι­τούν α­πό την ερ­γο­δο­σία να μά­θουν την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση της ε­ται­ρεί­ας, αλ­λά και την κα­τά­σταση αυ­τών που θέ­λουν να συμβλη­θούν μα­ζί της ή να την α­γο­ρά­σουν. Έ­τσι θα ξέρουν πως λει­τουρ­γεί η ε­πι­χεί­ρη­ση, θα ξέ­ρουν το ρό­λο του κα­θέ­να που θα συμ­με­τέ­χει στις συ­ζη­τή­σεις, τι λέ­ει και τι κά­νει και κα­νείς έ­τσι δεν θα μπο­ρεί να τους κο­ρο­ϊ­δέ­ψει, και να τους πε­τά­ξει στο δρό­μο. Αλ­λιώς θα μοιά­ζουν σαν αρ­νιά σε έ­να βα­γό­νι τρέ­νου που θα τα που­λά­ει ό­πως θέ­λει ο έ­νας κα­πι­τα­λιστής στον άλ­λο ή το χει­ρό­τε­ρο, θα τους πη­γαί­νει για σφα­γή. Ει­δι­κά οι μαρ­ξιστές που θέ­λουν την τε­λι­κή α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των ερ­γα­τών α­πό τη μι­σθω­τή σκλα­βιά ξέ­ρουν ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να γί­νει μό­νο ό­ταν το θε­λή­σουν οι ί­διοι και κανέ­νας σω­τή­ρας τους, και ό­τι, για να το πε­τύ­χουν αυ­τό, πρέ­πει να ξέ­ρουν τα πάντα για το πως δου­λεύ­ει ο α­ντί­πα­λός τους, το κε­φά­λαιο και η πο­λι­τι­κή ε­ξου­σία του, ό­χι μό­νο στο χώ­ρο δου­λειάς τους αλ­λά γε­νι­κά στην κοι­νω­νί­α. 

Α­πα­ραί­τη­τη λοι­πόν προ­ϋ­πό­θε­ση για να ορ­γα­νω­θεί σω­στά ο α­γώ­νας για την ε­πι­βί­ω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη “Μα­ρι­νό­που­λος” εί­ναι οι ί­διοι οι ερ­γάτες να κι­νή­σουν μα­ζι­κές δια­δι­κα­σί­ες, συ­γκε­ντρώ­σεις σε κά­θε χώ­ρο δου­λειάς, συ­ζη­τή­σεις κλπ. Πρέ­πει να ζω­ντα­νέ­ψουν το ε­πι­χειρη­σια­κό σω­μα­τεί­ο και έ­τσι κι αλ­λιώς να ε­κλέ­ξουν όρ­γα­να α­γώ­να, ό­πως Ε­πι­τρο­πές Α­γώ­να κε­ντρι­κά αλλά και σε κά­θε πό­λη και σε κά­θε με­γά­λο μα­γα­ζί και να υ­πάρ­χει κα­θη­με­ρι­νή ενη­μέ­ρω­ση και να συ­ζη­τεί­ται ό,τι και­νούρ­γιο υ­πάρ­χει και να ορ­γα­νώ­νο­νται μα­ζι­κές δια­μαρ­τυ­ρί­ες των ί­διων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και ό­χι των ό­ποιων “σω­τήρων” απ’ έ­ξω, οι ο­ποί­οι αρ­κε­τές φο­ρές δεν έρ­χο­νται α­πλά σαν α­νι­διο­τε­λείς συμπα­ρα­στά­τες, αλ­λά σαν αρ­χη­γοί για να πε­ρά­σουν το δι­κό τους. 

Μό­νο με τη διαρ­κή πρω­το­βου­λί­α και με δη­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση χω­ρίς κα­πέ­λα ό­λων των χι­λιά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων μπο­ρούν να κρα­τη­θούν οι θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, μπο­ρεί να ε­πι­βιώ­σει η “Μα­ρι­νό­που­λος” και με­τά έ­τσι θα εί­ναι σε ι­σχυρό­τε­ρη θέ­ση οι ερ­γα­ζό­με­νοι και στα μι­σθο­λο­γι­κά, αν ε­πι­ζή­σει η ε­πι­χεί­ρηση. Μέ­σα α­πό τέ­τοιες δια­δι­κα­σί­ες μπο­ρούν να α­να­ζη­τη­θούν σύμ­μα­χοι ερ­γαζό­με­νοι σε κά­θε ε­πι­χεί­ρη­ση που σχε­τί­ζε­ται με τη “Μα­ρι­νό­που­λος”, αλ­λά και στα χι­λιά­δες θύ­μα­τα της ί­διας κυ­βερ­νη­τι­κής και τρα­πε­ζι­κής πρα­κτι­κής, για να μη συ­νε­χι­στούν οι ί­διες ε­γκλη­μα­τι­κές πρα­κτι­κές στο μέλ­λον.

Αθήνα, 03/07/2016